โกดังเก็บของจ้ะ ^ ^

ลำดับตอนที่ #76 : พี่เรียว

ข้อมูลจริง

ชื่อ : เอิร์ธ

อายุ :15 ค่ะ

URL ID Dek-D : (ถ้ามี ^^) http://my.dek-d.com/Lozaki

ชอบพล็อตเรื่องที่เรียวคิดหรือเปล่า? : ชอบค่ะ พี่เรียว >w< มันได้หลายอารมณ์ดีอ่ะ

ถูกใจกับบทบาทของพระเอกที่คุณเลือกมั้ย? : ถูกค่ะ ชอบมากๆเลย

แล้วคุณคิดว่าพระเอกของคุณมีนิสัยยังไง? : ก็นิสัยของเค้าจริงๆเลยอ่ะ สุภาพ อ่อนโยน คิดถึงความรู้สึกของคนอื่นมากกว่าตัวเอง

คิดยังไงกับพระเอกคนอื่นๆล่ะ? : แรงได้ใจค่ะ!! = =”

มารายงานตัวหลังจากที่เรียวประกาศภายใน 3 วันนะ : ทราบแล้วค่ะ

มีอะไรอยากจะบอกเรียวมั้ย? : รบกวนด้วยนะค่ะ พี่เรียว ^ ^

# แต่เรียวอยากบอกทุกคนว่าเรียวตั้งใจจริงกับเรื่องนี้มาก อย่างที่บอกเรียวเตรียมพล็อตเรื่องนี้มาหลายอาทิตย์อยู่และยิ่งนานวันมันทำให้เรียวยิ่งรักเรื่องนี้มากด้วยเช่นกัน  เพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงว่าเรียวจะชิ่งไปไหน คิกๆ

ข้อมูลสำหรับนางเอกซีวอน

 ชื่อ / นามสกุล : โฮยอน ฮัน(โจ)

อายุ : 24 ปี

ประวัติครอบครัว : (เรียวขอ 5 บรรทัดขึ้นนะ ^^) เป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของ ตระกูล โจ มีพี่ชาย 1 คน ชื่อ ฮันกยอง โฮยอนเป็นลูกครึ่ง เกาหลี – จีน – อังกฤษ เนื่องจาก คุณพ่อเป็นคน เกาหลี แท้ๆ ส่วนคุณแม่เป็นลูกครึ่ง จีน – อังกฤษ จริงๆแล้ว โฮยอน ไม่ได้นามสกุล โจ หรอก จริงๆแล้วเธอนามสกุล ฮัน ต่างหาก  และตระกูลของโฮยอนจัดได้ว่าเป็นตระกูลดังของประเทศเกาหลีเลยก็ว่าได้ แต่พ่อของโฮยอน ถูกขับไล่ออกมาจากบ้าน เพียงเพราะว่า พ่อของโฮยอนมาแต่งงานกับแม่ที่ไม่มีสกุล ถึงแม้จะคนจีนที่มีเชื้อของอังกฤษอยู่ก็จริง แต่ก็เป็นคน คนธรรมดาๆเดินดินที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้า ซึ่งคุณยายเห็นว่ามันอาจจะทำให้ ตระกูล ฮัน ของท่านเสื่อมเสีย จึงตัดสินใจไล่ พ่อและแม่ของโฮยอนออกจากบ้านไป และให้เปลี่ยนเป็นใช่นามสกุลอื่นแทน หลังจากโฮยอนอายุได้ 1 ขวบแม่ของโฮยอนก็จากไปเพราะโรคร้าย พอคุณยายรู้ว่า คุณแม่ของโฮยอนจากไปแล้ว จึงให้พ่อของโฮยอนกลับเข้ามาช่วยดูแลธุรกิจในบ้านต่อ เรื่องนี้ โฮยอน และ ฮันกยอง ไม่เคยรู้มาก่อน แต่ถูกปิดเป็นความลับอย่างสุดๆ ตระกูล ฮัน ทำธุรกิจเกี่ยวกับ โรงแรม ร้านอาหาร ห้างสรรพสินค้า

ลักษณะนิสัย : (5 บรรทัดขึ้น.) โฮยอนถูกเลี้ยงมาแบบลูกคุณหนูตระกูลผู้ดีก็เลยมีนิสัยแบบคุณหนู ๆไฮโซ  ดื้อรั้นเอาแต่ใจอย่างสุด ๆ มีความเป็นตัวของตัวเองสูง ออกจะ หยิ่ง เริด เชิด เย็นชากับพวกคนที่ต่ำต้อย ไม่มีสกุล!! แต่ถ้ากับคนระดับเดียวกันหรือคนที่ระดับสูงกว่าล่ะก็ เธอจะเรียบร้อย ประจบประแจง ทำตัวน่ารัก นั้นก็เพราะ เธอเกลียดความลำบากไงล่ะ โฮยอนเป็นคนรักอิสระ เสรี ไม่ชอบให้ใครมาบังคับ และไม่ชอบทำตามคำสั่งของใคร! รักสนุกชอบเที่ยว ชอบโปรยเสน่ห์ไปทั่ว แต่เธอก็ไม่บ้าผู้ชายแค่หลอกให้หลงเท่านั้น! โฮยอนรักการแต่งตัวเป็นชีวิตจิตใจ ของใช้ของเธอ ต้องเป็นของ ของแบรนด์เนม เท่านั้นและของนั้นต้องมีราคามากกว่า 5000 วอน ไม่งั้นเธอจะไม่ซื้อ โฮยอนเป็นเหมือนกับผู้นำแฟชั่นต่างๆ เพราะจากของที่เธอใช้ บวกกับที่ว่าตัวเองเป็นคนมั่นใจในตัวเองสูง และหุ่นก็ดีสุดๆออกไปจาก Sexy ด้วย โฮยอนเป็นคนอารมณ์ ร้อน โกรธง่ายหายเร็ว ขี้หึง ขี้ห่วง หัวดื้อ หัวแข็งสุด ๆ โฮยอนเป็นคน ฉลาด (แกมโกง) หัวไว เหลี่ยมจัดมากๆ ร้ายลึก ซ่อนอารมณ์เก่ง เล่นละครได้สบายๆ เพราะเธอเป็นพวกตี 2 หน้า

สิ่งที่ชอบ / ไม่ชอบ (เกลียด) : (ถ้ามีเหตุผลที่ชอบหรือเกลียดบอกมาด้วยก็จะดีมากค่ะ ^^) การแต่งตัว เพราะ มันคือชีวิตของเธอเลยก็ว่าได้ นอกจากนั้นเธอยังชอบทำอาหาร ขี้ม้า และเล่นไวโอลินอีกด้วย เพราะมันเป็นสิ่งที่พวกคุณหนูเค้าจะต้องฝึกกัน // การพ่ายแพ้  เพราะ การพ่ายแพ้นั้น คือ สิ่งที่เลวร้ายที่สุดให้ชีวิตเธอ พวกคนต่ำต้อย เพราะ มันเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจพอๆกับความลำบากเลยน่ะสิ และที่สุดท้ายก็คือ ดอกกุหลาบแดง นั่นก็เพราะ มันแสดงถึงความไม่จริงใจน่ะสิ!!

ความสามารถพิเศษ : ภาษาอังกฤษ จีน ญี่ปุ่น การอ่อยผู้ชาย

เพิ่มเติม : พี่เรียวอย่าว่านะค่ะ ที่เอาป๋าเป็นพี่ชายอ่ะ อิอิ ^ ^”

อิมเมจนางเอก : (5 รูปขึ้น.)

อิมเมจพระเอก : (5 รูปขึ้น.)

คำถามชิงบท

1. คุณเป็นผู้หญิงที่มีความมั่นใจในความสวยของตัวคุณเองมาก คุณกับลีทึกที่คบกันอยู่คุณกลับคบเขาเพื่อที่จะผลักดันตัวเองหรือจะเรียกอีกอย่างว่าให้เครดิตกับตัวเองมากกว่าที่จะพูดถึงเรื่องความรัก แต่เมื่อลีทึกได้เจอกับนักดนตรีเร่ร่อน (นางเอกลีทึก) เขากลับละความสนใจไปจากคุณ ด้วยนิสัยที่คุณเกลียดการเมินเฉยคุณจึงเกิดอาการโมโห คุณได้มีโอกาสได้พบเจอกับนางเอกลีทึก คุณทำทุกวิถีทางที่แกล้งเธอ คุณทำอย่างไรบ้าง? (10 บรรทัดเด้อค่ะ ฮิๆ)

วันนี้ฉันเข้ามาที่บริษัทของทึกกี้เพราะมีเรื่องอยากจะคุยกับเค้า แต่จะบอกโชดดีหรือโชดร้ายดีล่ะเนี่ย เพราะสายตาของฉันดันไปสะดุดเห็นผู้หญิงที่บังอาจทำให้ทึกกี้เมินใส่ฉัน

‘ นั่นน่ะหรอ คนที่ ทึกกี้ ของฉันสนใจ หึ ก็ไม่เท่าไหร่ นิ หน้าตาก็งั้นๆ หุ่นก็...อย่าให้พูดเลย แถมยังเป็นนักดนตรี เร่ร่อน ที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าอีกหรอ ต๊าย~ ทึกกี้ไม่น่าตาต้ำเลยนะเนี่ย ‘ ฉันคิดในใจและเดินไปหาผู้หญิงคนนั้น

“สวัสดีจ้ะ หลงทางหรอ”  ฉันเดินเข้าไปถามเค้า

“อ่าค่ะ พอดีไม่รู้ว่า เวลาที่จะออดิชั่น อยู่ไหนอ่า” เธอบอก ชิ โง่จริงๆ บ้านนอกซะไม่มี

“งั้นให้ฉันพาไปดีกว่านะค่ะ”

“อ่ะ ก็ดีค่ะ”

ฉันพาเค้าเดินออกมายังนอกบริษัท หึหึ ยัยโง่เอ๊ย เธอน่ะ ไม่รอดหรอก

“เอ่อ...เวที ออดิชั่น เค้าจัดที่นี่หรอค่ะ ไม่เห็นมีใครเลย” เธอคนนั้นถามฉันเพิ่งจะรู้สึกหรอย่ะ

“แน่นอนสิค่ะ มันจะมีคนได้ยังไงล่ะเมื่อ เวทีออดิชั่นมันอยู่ด้านใน” ฉันตอบและหันมามองหน้าเธอจากนั้นก็

เฟี๊ย ! !

ฉันตบหน้าเธออย่างแรงจนแก้มขาวๆของเธอเป็นรอยมือฉัน

“คะ..คุณทำแบบนี้ทำไมค่ะ” หล่อนถามฉัน(สรรพนามเริ่มเปลี่ยน)

“ยังจะมีหน้ามีถามอีกย่ะ นางหน้าด้าน กล้าแย่งของชาวบ้าน” ฉันบอกและจิกผมหล่อน

“แกน่ะ แย่งทึกกี้ไปจากฉันไม่พอ ยังบังอาจะทำให้ ทึกกี้ เมินเฉยต่อฉัน ซึ่งเค้าไม่เคยทำแบบนั้นเลย แกน่ะ อย่าอยู่เลย นังเพศยา” ฉันไม่บอกป่าว ฉันตบหล่อน ซ้าย – ขวา จนหน้าหล่อนนั้นแดงไปด้วยมือของฉันซะใจจริงๆ

“นี้ คุณ ฉันไม่รู้นะค่ะ ว่าคุณพูดเรื่องอะไร ส่วนทึกกี้อะไรนั่นฉันก็ไม่รู้จักด้วยนะค่ะ”

“หึ! ยังจะมาโกหกหน้าด้านๆอีกหรอ ไม่เจ็บสินะที่ฉันตบไปน่ะ” ฉันจิกผมหล่อนไปยังสระน้ำด้านนอก

 “คุณจะทำอะไรน่ะ”

“ทำอะไรหรอ ก็ทำแบบนี้ไง” ฉันกดหัวเธอลงน้ำไปสักพัก และค่อยดึงขึ้นมา

“เป็นไง พอจะสำนึกบ้างมั้ย ห๊ะ!”

“ฉันบอกแล้วไง ว่าฉันไม่รู้”

“ยัยปากแข็งๆ”

เฟี๊ย!!

คราวนี้ฉันตบหน้าหล่อนแรงกว่าเดิมจนหล่อนเลือดกกปาก และก็คงเป็นเพราะ ฉันคงเสียดังมากเกินไปทำให้ คนอื่นๆต่างจ้องมอง

“อ่ะ นี้คุณเป็นอะไรไปค่ะ ทำไมเลือดออกแบบนั้น ให้ฉันช่วยนะค่ะ” ฉันทำเป็นช่วยหล่อน เสแสร้งต่อหน้าคนพวกนั้น ถ้าไม่ทำแบบนั้นล่ะก็ภาพพจฉันก็หายหมดน่ะสิ

“นี่ คุณจะทำอะไรอีก ??” หล่อนถามแต่ก็ยังให้ฉันช่วยพยุงอยู่

“เดินตามฉันมาเถอะนะ” ฉันกระซิบหล่อนและพาเธอเข้าไปยังตึก

“อ่ะ คุณโฮยอน สวัสดีค่ะ ว้าย! เกิดอะไรขึ้นค่ะ” พนักงานต้อนรับเข้ามาถามฉัน

“ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน เธอน่ะ รีบมาทำแผลให้กับคนๆนี้ก่อนเถอะ”

“ค่ะ!!” ทันทีที่พนักงานเดินลับตาไป ฉันก็ปล่อยเธอ

“จำไว้นะ ว่าอย่ามายุ่งกับ ทึกกี้ของฉันอีกนะ และ ห้ามนำเรื่องนี้ไปบอกใครด้วย เข้าใจมั้ย ไม่อย่างนั้นล่ะก็ หล่อนได้เจอนักกว่านี้แน่ๆ ” ฉันสั่งหล่อน หล่อนพยักหน้ารับ

“มะ..มาแล้วค่ะ คุณโฮยอน”

“อ่ะ งั้นเธอช่วยทำแผลให้คนๆนี้ด้วยนะ พอดีฉันมีงานต่อน่ะ”

“ค่ะ”

“ขอบใจมากเลยนะจ้ะ” ฉันหันไปขอบคุณพนักงานคนนั้นและกำลังจะเดินออกจากตรงนั้น

“ อ๋อแล้วก็เธอน่ะ งานออดิชั่น ตอนนี้คงหมดเวลาออแล้วล่ะ เอาไว้คราวหน้าค่อยมาออดิชั่นใหม่นะจ้ะ ส่วนเวที เค้าก็จัดอยู่ที่ ชั้น 2 มันจะเป็นเวทีสำหรับพวกที่ออดิชั่นโดยเฉพาะ แล้วหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะค่ะ” ฉันหันไปบอกหล่อนก่อนจะเดินออกจากบริษัทไปด้วยความสะใจ

2. หลังจากนั้นคุณกับลีทึกก็ได้เลิกกันอย่างจริงจัง แต่คุณก็ยังพบเจอเขาทุกวันทั้งในโรงเรียนและที่ทำงานหรือสตูดิโอ เขาพยายามทำดีกับคุณเพราะเขาเห็นคุณเป็นเพื่อนถึงแม้ว่าในใจของคุณไม่อยากจะยุ่งกับเขาสักเท่าไหร่แต่แค่คุณคิดว่าถ้าหากคุณปล่อยเขาไปโอกาสที่งานใหญ่ๆจะเข้ามาหาคุณอาจจะมีน้อยลง คุณจึงยอมทนคบกับเขาในฐานะเพื่อนและคุณก็ได้มาพบกับฮีชอล...เขามาทำดีกับคุณจนคุณหลงรักเขา ถึงแม้ว่าคุณจะรู้ว่านั่นเป็นเพียงแค่คำหวานเพื่อหลอกใช้คุณ แต่คุณก็ยอมที่โดนเขาหลอกใช้และคุณก็ยอมคบกับเขาเพื่อเป็นการหักหน้าลีทึกและทำตามหัวใจของตัวเองด้วย แต่ฮีชอลไม่ได้หยุดอยู่แค่คุณคนเดียว เขามีผู้หญิงหลายต่อหลายคนเข้ามาและก็เป็นคุณเสมอที่คอยตามจิกเขาจนเขารำคาญและได้ทิ้งคุณไป ซีวอนที่เป็นเพื่อนสนิทของคุณ...เป็นคนที่แอบรักคุณมานาน เขาอาสาเข้ามาดามใจให้คุณแต่คุณไม่ต้องการใครนอกจากฮีชอลคนเดียว คุณจะทำอย่างไรเพื่อให้ซีวอนเลิกสนใจคุณ? (บรรยายตั้งแต่ที่เรียวถามว่าคุณจะทำยังไงให้ซีวอนเลิกสนใจคุณเลยนะค่ะ 10 บรรทัดขึ้นนะ)

วันนี้ซีวอนมาหาฉันทีบ้านอีกเหมือนเดิมแต่ว่าวันนี้ฉันไม่อยู่บ้านเพราะฉันไม่อยากเจอหน้าเค้าคนที่ต้องการมีแค่ ฮีชอล คนเดียวเท่านั้น...ฉันก็เลยออกมาที่สนามขี้ม้าเพื่อที่จะมาขี้ม้าเล่นและก็คิดว่าซีวอนคงหาฉันไม่เจอหรอก ?

“ไง โฮยอน”

“ซะ...ซีวอน” ฉันตกใจมากที่จู่ๆซีวอนก็โผล่มา

“นายมาที่นี่ได้ไงเนี่ย” ฉันถามเค้า ให้ตายเหอะ เค้าหาฉันเจอได้ไงเนี่ย

“ฉันก็เดาๆเอาน่ะ เห็นว่าเธอชอบ ขี้ม้านิ ก็เลยคิดว่ามาที่นี่แล้วก็...”

“อ๋อหรอออ” ฉันลากเสียงยาวๆและลงจากหลังม้าเดินไปหาเค้า

“นายกลับไปซะ!!” ฉันบอกเค้าและเดินไปที่รถเพื่อกลับบ้าน

“ดะ...เดี๋ยวสิ” ฉันไปรอช้า รีบขับรถออกไปโดยไม่สนใจเค้า

พอถึงบ้านฉันก็ไปนั่งที่สวนหลังบ้านแต่ก็ยังวายที่ซีวอนจะตามมาอีก - - ตื๋อจังหมอนี้

“ซีวอน นายมาที่นี่ทำไม!” ฉันตะโกนใส่เค้า

“โฮยอนเธอเป็นไปน่ะ แปลกไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ”

“ซีวอน ฉันจะไม่อ้อมค้อมแล้วนะ เลิกยุ่งกับฉันซะที”

“ทะ...ทำไมล่ะ”

“นายก็น่าจะรู้นะว่า ฉันรักฮีชอล ฉันต้องแค่ฮีชอล คนเดียวเท่านั้น ฉันไม่สามารกรักใครได้อีกแล้ว ฉันต้องการแค่เค้าคนเดียวจริงๆ ดังนั้นนายน่ะเลิกยุ่งกับฉันซะทีเถอะ ” ฉันบอกเค้า

“แต่…..”

“ฉันขอร้องเถอะนะ ในฐานะที่เราเป็น เพื่อนสนิท กัน”

“อืม ฉันเข้าใจแล้วล่ะ แต่ขอแค่ วันนี้วันเดียว เท่านั้นได้มั้ย ? วันสุดท้าย..” เค้าบอกฉันพยักหน้าและยิ้มบางๆให้เค้า

3. วันหนึ่งในขณะที่คุณกำลังจะกลับบ้านก็มีใครบางคนลอบทำร้ายคุณ จนคุณถึงกับต้องเข้าโรงพยาบาลผลปรากฎว่าตาทั้งสองข้างของคุณมีสิทธิ์ที่จะบอดสนิท คุณท้อแท้ ในช่วงเวลานั้นคุณอ่อนแอมาก...แต่ซีวอนก็ยังไม่ทิ้งคุณไปไหน คุณเรียกร้องบอกให้เขาให้พาฮีชอลมาหา เขาก็ทำตามที่คุณขอแต่ฮีชอลกลับไม่สนใจคุณ...ถึงตอนนั้นคนที่อยู่ข้างคุณมาเสมอกลับเป็นซีวอน (บรรยายมาเลยค่ะว่าคุณอยากจะดื้ออาละวาดแรงแค่ไหน เรียวอยากรู้ค่ะ ฮิๆ)

หลังจากที่ซีวอนพาฮีชอลมาหาโฮยอน

“ซีวอน นายออกไปก่อน ฉันมีเรื่องอยากจะคุณกับฮีชอล” ฉันหันไปบอกซีวอน

“แต่...”

“ฉันขอร้อง”

“เข้าใจแล้วล่ะ” ซีวอนเดินออกจากห้องไป

“ฮีชอล” ฉันเอ่ยเรียกบุคคลที่ฉันรักและก็รู้ด้วยว่าเค้าไม่ได้รักฉันเลย

“......” เค้าไปตอบและมองฉันอย่างเย็นชา

“นายไม่เคยรักฉันเลยใช่มั้ย”

“ใช่”

“นายหลอกใช่ฉันมาตลอดใช่มั้ย”

“ใช่” ฮีชอลตอบฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉยตอนนี้น้ำตาของฉันเริ่มไหลออกมาแล้ว

“ทำไม ! ทำไม ! ทำไมฮีชอล ฉันมันไม่ดีตรงไหนหรอ ทำไมนายถึงไม่รักฉันบ้าง นายรู้มั้ยว่า ฉันรักนายมากแค่ไหน ฉันต้องการนายมากแค่ไหน ฉันท้อแท้หมดหวัง ฉันอ่อนแอ ฉันหมดกำลังใจ นายเคยคิดจะสนใจฉันบ้างมั้ย ฮีชอล ฮือ..” ฉันตะโกนใส่เค้าและปล่อนโฮออกมา

“เธอพูดจบยัง ? แค่นี้ใช่มั้ย” ฮีชอลพูดด้วยสีหน้าที่เย็นชากว่าเดิม

“นายนี้มัน โหดร้ายเกินไปแล้ว ฮีชอล ! ไอคนไม่มีหัวใจ ! ฉันเกลียดนาย ! นายได้ยินมั้ยฉันเกลียดนาย ! นายมันเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัชฉานซะอีก !!”

เฟี๊ยะ !!

ฮีชอลตบหน้าฉันอย่างแรง นี้เป็นครั้งแรกเลยนะที่ฉันถูกคนตบหน้าและเป็นผู้ชายซะด้วย

“เธอไม่มีสิทธิ์จะมาว่าฉัน ! เธอควรจะดูตัวเองให้ดีก่อนเถอะแล้วค่อยว่า คนอื่น หมดธุระแล้วสินพ ฉันก่อนล่ะ”

“ไอบ้า ! ไอเลว ! นายมันไม่ใช่มนุษย์แล้ว ฮือ ๆ ๆ” ฉันตะโกนด่าฮีชอลที่เดินออกไป ตอนนี้ฉันไม่มีแรงแล้ว ฉันรักเค้ารักมากและก็เจ็บมากๆด้วย ฮือๆ

“ฮะ..โฮยอน เธอเป็นอะไรไปน่ะ โฮยอน ไม่ต้องร้องนะ” ซีวอนที่เห็นฉันทรุดตัวลงข้างๆเตียงก็เข้ามาประคองฉันไว้และพาฉันไปนั่งที่บนโซฟา

“ฮือ ๆ ซีวอน ฉันมันไม่ดีตรงไหนหรอ ฉันทั้งรักเค้า ให้ทุกอย่างกับเค้า แต่ดูเค้าทำกับฉันสิ เค้าทำเหมือนฉันไม่ใช้มนุษย์ เหมือนฉันไม่มีหัวใจ เค้าเห็นฉันเป็นตัวอะไรเนี่ย ฮือ ๆ ๆ” ฉันปล่อยโฮและเข้าไปกอดซีวอน

“โฮยอน”

“ฮือ ๆ ซีวอน ฉันขอร้องนะ อย่าไปจากฉัน อย่าทิ้งฉันไป ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรเหลือแล้ว ฉันไม่เหลือแม้แต่กำลังใจ ฉันท้อแท้ ฉันอยากตาย นายอย่าทิ้งฉันไปนะ ซีวอน ฉันขอร้องนะ ฮือ ๆ ๆ”

“โฮยอน ฉันไม่มีวันทิ้งเธอหรอก” ซีวอนบอกและกระชับกอดให้แน่นขึ้น

คืนนี้ซีวอนอยู่กับฉันทั้งคืนอยู่ดูแลฉันจนกว่าฉันจะออกจากโรงพยาบาล..

ขอให้โชคดี :)

อย่าลืมอิมเมจของนางเอกซีวอนนะ

เซ็กซี่มีความดื้อรั้นเอาแต่ใจในตัวเองมาก คิกๆ

พี่ซีวอนคนดีจริงๆ >O<