โกดังเก็บของจ้ะ ^ ^

ลำดับตอนที่ #72 : พี่ฟา

ใบสมัครนางเอก (คำตอบเป็นสีของลูกแก้วประจำตัวพระเอกนะคะ)

ประวัติผู้สมัคร

ชื่อ: เอิร์ธ

อายุ: 15

Username: Lozaki

ประวัติตัวละคร

ชื่อ: ลูน่า เจ ฟิเอโร่ (ลูน่า)

อายุ: 20

ลักษณะภายนอก
: หญิงสาวที่สูง หุ่นดี หุ่นเหมือนนางแบบ ผิวขาวเหมือนหิมะ ปากเรียวเล็กสีชมพูซากุระ ผมยาวสีน้ำตาล ดำ

นิสัย(ขอละเอียด 5 บรรทัดขึ้นค่ะ): ลูน่า หญิงสาวมาดผู้ดี ตระกูลชื่อดังของประเทศ อังกฤษ นิสัยโดยส่วนตัวเธอเป็นผู้หญิงที่ หยิ่ง มากๆ ชอบแต่งตัว เริด เชิด เสมอ ให้สมกับที่เป็นลูกผู้ดี ค่อยข้างจะ เย็นชา นิดๆ มีความเป็นตัวของตัวเองสูง มีมารยาทในแบบที่ค่อยข้างจะตามใจตัวเอง เก็บตัว เงียบ ไม่ค่อยชอบพูดจากับใคร เว้นแต่คนสนิทหรือญาติผู้ใหญ่ แสดงความผู้สึกไม่เก่ง เป็นคนรักอิสระนะ แต่ชีวิตของเธอมักจะถูกบังคับตลอด หยิ่งในศักดิ์ศรี ฆ่าได้แต่หยามได้ ใจเด็ดเดี่ยว ไม่ชอบแพ้อะไรง่ายๆ มีความพยายามสูง มุ่งมั่นที่จะเอาชนะ อารมณ์ของเธอเดายากมาก เพราะ เธอมักจะหน้านิ่ง และ ยิ้มแย้มตลอดเวลา แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่า รอยยิ้มของเธอนั่นแฝงอะไรไว้อย่าง เธอเป็นคนรัก ครอบครัว รักเพื่อน เป็นห่วงคนอื่น แต่ไม่ชอบแสดงออก เป็นพวกชอบวางมาด เป็นคนฉลาด ร้ายลึก ซ่อนอานมณ์เก่ง

ประวัติความรัก: เธอไม่ชอบผูกมัดกับใครเลยปฏิเสธผู้ชายทุกคน เธอให้เหตุผลว่า มันน่ารำคาน

ประวัติครอบครัว: เป็นบุตรสาวคนเดียวของตระกูล ฟิเอโร่ มีพี่ชาย 2 คนชื่อ รูดอฟ และ ราฟาเอล เธอรักและติดพี่ชายมากๆ ครอบครัวของเธอ มีธุรกิจเกี่ยวกับ โรงแรม ร้านอาหาร ปันจจุบันอยู่กับพี่ชายแค่ 3 คน คุณพ่อและคุณแม่หายสาปสูญไป

 
สิ่งที่ชอบ: ดอกกุหลาบ พวกสงบ เงียบ อยู่คนเดียว

สิ่งที่ไม่ชอบ:  พวกไร้สาระ

ผุ้ชายในอุดมคติ: เพอร์เฟ็กต์แมน

ชื่ออิมเมจ: ซอนเย

ขออย่างต่ำ 5 รูปค่ะ (เยอะไปไหมคะ)

อิมเมจคู่ของคุณ อย่างต่ำ 5 รูปเหมือนกันจ๊ะ

ประวัติพาร์ทเนอร์ของคุณ

ชื่อ: กิโลกิ ดอดน์ (ราฟ)

อายุ: 10

อิมเมจ ขอ สัก 3 รูปได้ไหม ^^ ขอคนเดิมเน้อ

นิสัยสั้นๆ: เด็กผู้ชายหน้าตา หล่อ กวนประสาทหน่อยๆ รั่ว ๆ ฮา ๆ น่ารักตามประสาเด็ก ราฟเป็นเด็กมีความมุงมั่นความคิดจะเหมือนผู้ใหญ๋ในบางครั้ง และราฟมีจุดมุ่งหมายที่จะเปลี่ยนนิสัยอัน หยิ่ง เย็นชา ของลูน่าให้ได้!!(ความมุงมั่นน้อง นับถือๆ)

สนิทกับพระเอกเราคนไหนมากที่สุดไม่จำเป็นต้องเป็นคู่ของคุณค่ะ : เชต

เพราะอะไร: ติดเชตและรักเหมือนพี่ชาย

คำถามทั่วไป

อยากคู่กับใครคะ : เชต จ้ะ

เพราะอะไรหรอ: อยากง๊าบเชตอ่ะ อิอิ

รองมาล่ะ: ก็ ฟิว กับ เนียร์

เพราะอะไรล่ะจ๊ะ: หมั่นไส้อ่า อิอิ

คิดว่าพล็อตของฟาเป็นไงมั่งคะ : แฟนซีดีอ่า แล้วก็ไม่ค่อยมีแบบนี้ด้วย ชอบ ๆ

ถ้าติดต้องเม้นและโหวตให้ฟาด้วยนะ: ไม่มีปัญหาค่ะ พี่ฟา

แล้วถ้าฟาดองทำไงคะ ช่วยทวงได้ไหม: ได้จ้ะ

มีอะไรจะบอกกับฟารึเปล่า: พี่ฟา รบกวนด้วยเน้อ ><

กรุณารายงานตัวภายใน 3 วันนะไม่งั้นถือว่าสละสิทธิ์: วันแรกที่ประกาศก็มาแล้ววว

คำถามฟาเยอะไปหน่อยทำใจนะคะ: ไม่เป็นไรค่ะ พี่ฟา ^ ^

คำถามชิงบท (ใช้นิสัยตัวละครนะคะ)

ทำไมถึงเกลียดเด็กนักล่ะคะ บอกให้รู้ได้ไหม (บรรยายหรือบทพูดก็ได้ค่ะ)

- ถามได้ก็เพราะ เด็กน่ะ มันน่ารำคานไงค่ะ ชอบร้องไห้ ขี้งอแง เอาแต่ใจ พูดอะไรก็ไม่ฟัง เอาแต่ใจเป็นที่สุด เรียกร้องความสนใจ กวนประสาท ตี 2 หน้า ถ้าหากเป็นเด็กที่มีนิสัยคล้ายๆกับฉันล่ะก็ ยังพอ โอเคนะ แต่ถ้าหากนิสัยต่างกับฉันอย่างที่สุดล่ะก็ ต่อให้อีกสัก 100 ล้านปีก็ไม่มีทางเข้ากันได้แน่ๆ

คุณจะเจอคู่ของคุณได้ไงค่ะ (บรรยายหรือบทพูดก็ได้ค่ะ อย่างต่ำ 4 บรรทัด)

- ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาเพราะกลิ่นของดอกกุหลาบที่ฉันชอบมันลอยมาเตะจมูกพอดี

“อื้ม หอมจัง” ฉันเดินไปดมดอกกุหลาบที่ยื่นออกมา

“ใครน่ะ”

“!!!” ฉันหันไปทางปลายเสียง

“นายเป็นใคร ?” ฉันถามชายหนุ่มปริศนา

“คำนั้น ผมว่าผมควรจะถามคุณมากกว่านะครับ” นายคนนั้นยิ้มแก้มป่องให้ฉัน - - ประสาทหรือป่าว ??

“หึ! ฉันชื่อ ลูน่า เจ ฟิเอโร่ แล้วนาย... ”ฉันแนะนำตัวเอง

“ผมชื่อ เซตร้า วินนีเดล เบส หรือ เชต ครับ”

“อืม ยินดีที่ได้รู้จัก ที่นี่ที่ไหนไม่ทราบ ”

“ที่นี่คือ ...(ชื่อดินแดนอ่ะ พี่ฟา)... ”

“ ชื่อแปลกดีนะ ” ฉันพูดและมองไปรอบๆ

“ เธอคงมาจากที่อื่นสินะ เอางี้มั้ย เธอมาพักที่บ้านผมก่อนก็แล้วกัน ” เชตเอ่ยชวน

“อืม ก็ดี เพราะ ฉันเองก็ไม่อยากนอนป่าหรอกนะ นำทางไปสิ อย่ามัวแต่ยื่น เอ๋อ ” ฉันบอกเชิงสั่งและมันก็ได้ผล เชต พาฉันไปยังบ้านของเค้า

.

.

.

เดินกันมาสักพักพวกเราก็มาหยุดอยู่ที่หน้า คฤหาสอันสวยงามหลังหนึ่ง โอ…ผิดคาดนะเนี่ย นึกว่าบ้านหมอนี้จะเป็นกระท่อมซะอีก อืม ก็ดี เพราะ ฉันไม่ชอบนอนที่รูหนูนอน

“ ถึงแล้วล่ะ บ้านผม ^ ^ คุณ ”

“เรียก ลูน่า ก็ได้ ฉันไม่กัดหรอกค่ะ ” ฉันบอกแต่ไม่ได้มองหน้าเค้า

“ครับ ลูน่า เข้าบ้านไปก่อนนะครับ ทำตัวตามสบายเลยนะครับ คิดซะบว่าเป็นบ้านตัวเองล่ะกัน เดี๋ยวผมจะไปหา พ่อบ้าน ให้เตรียมอาหารเย็นไว้ให้นะครับ” เชตบอกฉัน

“ตามสบายเถอะค่ะ” ฉันตอบแบบปัดๆและเดินเข้าบ้านไป

อืม บ้านหมอนี้ สวยกว่าที่ฉันคิดอีกนะเนี่ย

“พี่เชตตตต~~”

หมับ!

“ว้ายย ” ฉันร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆก็มีเด็กบ้าที่ไหนไม่รู้ เข้ามากอดฉัน

“พี่เชต พี่กลับมาแล้วหรอครับ ผมคิดถึงพี่จัง”  เด็กนั่นพูด

“นี้ หนู ฉันไม่ใช่พี่เชตของเธอหรอกนะ” ฉันเอ่ยขึ้นทำให้เด็กนั่นเงยหน้าขึ้นมามองฉัน

“อะ..อ้าว ขะ..ขอโทษครับ” เด็กคนนั้นก้มหัวเพื่อเป็นการขอโทษ

“อืม ไม่เป็นไรหรอก ” ฉันเดินไปที่โซฟาและนั่งอย่างสบายใจ

“เอ่อ ว่าแต่พี่เป็นใครหรอครับ” เด็กคนนั้นถามขึ้น

“ฉันชื่อ ลูน่า เจ ฟิเอโร่ ” ฉันพูดแต่ไม่ได้มองหน้าเด็ก

“อ๋อ หรอครับ ผมชื่อ กิโลกิ ดอดน์ ชื่อเล่น ราฟ ครับ ^ ^ ” เด็กนั่นยิ้มให้ฉัน

“นี่ๆพี่ลูน่าไปเล่นกันเถอะครับ” เด็กคนนั้นไม่สิ ราฟ ชวนฉัน

“ขอโทษนะ ฉันไม่สนใจหรอก แล้วอีกอย่าง ฉันน่ะ ไม่ค่อยถูกกับเด็ก ดังนั้นกรุณาอย่ามายุ่งกับฉัน” ฉันหันไปบอกราฟและเน้นคำหลังอย่างสุดๆ

“ลูน่า” เสียงเชตนิ โชดดีจัง ฉันจะได้ไม่ต้องยุ่งกับไอเด็กบ้านี้

“เชต ช่วยพาฉันไปยังห้องนอนทีได้มั้ย” ฉันขอร้องเค้า ไม่งั้นมีหวังฉันได้ฆ่าไอเด็กนี้ตายก่อนแน่ๆ

“อ่ะ อืม ก็ได้ ราฟ รอพี่อยู่ที่นี่ก่อนนะ” เชตบอกเด็กนั้น

“ครับ ^ ^”

“ดีมาก” เชตเอ่ยและพาฉันไปยังห้องนอนของฉัน

“ห้องนี้ล่ะ ห้องเธอ อยู่ใกล้ๆกับห้องนอนของฉัน เพื่อมีอะไรจะได้เรียกได้ ^ ^”

“อ๋อ อืม ขอบคุณนะ เอ่อ พอตอนอาหารเย็นแล้วค่อยมาเรียกฉันก็แล้วกัน ขอตัวไปล่ะ”

“อ่ะ เดี๋ยวสิ...”

ปัง!

ฉันปิดประตูใส่หน้าเชต เฮ้ออ ให้ตายเหอะ นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ยย!! ต้องมาอยู่ในที่ๆแปลกประหลาดไม่พอ แล้วยังมีเด็กบ้า มากวนประสาทฉันอีก ให้ตายเหอะ! ชีวิต ฉัน T T

พาร์ทเนอร์ของคุณได้ช่วยอะไรคุณบ้างไหมคะ (บรรยายหรือบทพูดก็ได้ค่ะ)

- ราฟน่ะหรอ ก็ช่วยนะ แต่ก็แค่บางเรื่องเท่านั้น ส่วนใหญ่เค้าจะชอบ กวนประสาท หาเรื่องให้ฉัน ต้องปวดหัว มากกว่าล่ะ นั่นก็เพราะ เค้าต้องการจะเปลี่ยนนิสัยฉันให้ได้ยังไงล่ะ

ภารกิจทดสอบขั้นสูงสุดของคู่คุณคืออะไร แล้วเค้าผ่านมาได้ไงคะ (บรรยายหรือบทพูดก็ได้ค่ะ อย่างต่ำ 10 บรรทัด)

- เฮ้ออ ในที่สุดภารกิจสุดท้ายก็มาสักที ไหนดูสิว่า เค้าให้เราทำอะไร อืมม์ หืมม ?? อ้ากกก!!!!!! ภารกิจ บ้าไรเนี่ย ให้ฉันเปลี่ยนนิสัยเค้าเนี่ยนะ บ้า บ้า! บ้า ชัดๆ เลย ช่วยไม่ได้แฮะ ท่าทางต้องให้ราฟช่วยแล้วล่ะ

“ราฟ ราฟ” ฉันตะโกนเรียกราฟพรางมองหาไปด้วย

“พี่ลูน่า ครับ ผมอยู่นี่ๆ” ฉันหันไปหาราฟที่นั่งอยู่ตรงศาลากลางสวนพอดี

“ราฟ ภารกิจสุดท้ายมาแล้วล่ะ ช่วยพี่หน่อยได้มั้ย” ฉันบอกราฟและนั่งลงตรงฝั่งตรงข้าม

“ภารกิจหรอครับ ?? ได้สิครับ เค้าให้ทำอะไรหรอ”  

“เค้าให้เปลี่ยนนิสัย เชต น่ะสิ”

“หา!? เปลี่ยนนิสัยหรอครับ ??”

“ใช่  มันยากใช่มั้ยล่ะ”

“เอ่อ...... สุดๆเลยครับ พี่ลูน่า = =” ” ราฟส่ายหัว ขนาดราฟยังส่ายหัวแล้วฉันจะรอดมั้ยล่ะเนี่ย

“ - - ให้กำลังใจพี่มากเลยนะ ราฟ ”

“แฮะๆ”

“ช่วยไม่ได้นะ ราฟ ยังไงนายก็ต้องช่วยพี่เข้าใจมั้ย !?” ฉันบอกราฟแต่ออกแนวสั่งมากกว่า

“อ่า เอ่อ...กะ...ก้ได้ครับ พี่ลูน่า ^ ^”” ” ราฟยิ้มแห้งๆให้ฉัน

“หึหึ ดีมากน้องรัก มาช่วยพี่คิดแผนกันเถอะ” ฉันบอกราฟและลากราฟไปยังสวนหลังบ้านและช่วยกันคิดแผนก่อนที่เชตจะกลับมา = =”

“ลูน่า ราฟ พี่กลับมาแล้ว” เชตเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับเรียกหา ลูน่า กับ ราฟ

“ชะ...เชต / พี่เชต !!” ฉันกับราฟรีบวิ่งมาหาเชต

“ทะ..ทั้ง 2 คนเป็นอะไรไป ทำไมวิ่งหน้าตาตื่นมาแบบนั้นล่ะ” เชตถามและทำหน้าตกใจไม่แพ้กับฉันและราฟ

“เกิดเรื่องแล้วน่ะสิ ”

“เรื่องอะไร ?”

“ลูกแก้วน่ะสิครับพี่เชต ลูกแก้วของพี่น่ะ หายไปแล้วนะครับ!!”

“ห้ะ หา!!!” เชตอุทาน

“แล้วมันหายไปได้ไงล่ะ พวกเธอดูแล ลุกแก้วยังไง ห้ะ เนี่ย” เชตพลานใส่ฉันกับราฟ

“ อ้าวๆ เชต นายพูดแบบนี้ได้ไง นายอย่ามาโทษฉันกับราฟนะ!” 

“ จะไม่ให้ฉันโทษพวกเธอ 2 คนได้ไงกันล่ะ ในเมื่อพวกเธอ 2 คนอยู่บ้าน” เชตบอก อ๋อหรอ ไอบ้านี้ เริ่มทำให้ฉันโกรธขึ้นมาแล้วนะ!

“น้อยๆหน่อยเถอะ เชต! นายนั่นหละที่ผิด ”

“ผม ? ผมหรอ ผมผิดตรงไหน ?” เชตทำหน้ากวนๆ - -**

“ได้ ฉันจะบอกให้ วันทั้งวันนายหายไปไหนมา ห้ะ! มัวแต่ไปเล่นล่ะนิ หน้าที่นาย นายก็ไม่รับผิดชอบ ลูกแก้วนั้นก็เหมือนกัน ฉันบอกให้นายเอาไปเก็บไว้ที่ห้องของนายแล้วซ่อนเอาไว้ดีๆ นายก็ไม่ทำ นายน่ะรักอิสระเกินไปรู้มั้ย กฏระเบียบอะไรที่นายไม่ทำฉันยังพอทนได้ แต่มันไม่ใช่ทุกข้อ นายเล่นไม่สนใจอะไร สนใจแต่ตัวเอง…. ”

“พี่ลูน่า พอเถอะครับ พี่ว่าพี่เชตแรงไปแล้วนะครับ” ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบราฟก็เข้ามาห้ามฉันไว้

“ไม่ ราฟ พี่ไม่หยุด ยังไงซะที่จะก็ต้องสั่งสอนคนอย่างหมอนี้ให้ได้ นายฟังนะ เชต ทุกครั้งที่เค้าเรียกให้นายไปตัดสินอะไรสักอย่างน่ะ นายไม่เคยตัดสินโดยใช้เหตุผลเลย นายเอาแต่ใจของนายเอง นายไม่สนว่าใครจะถูกจะผิด นี้หรอคือผู้ที่ปกป้องลูกแก้วแห่งความถูกต้อง ?? ฉันว่าผู้ปกป้องลูกแก้วแห่งความเอาแต่ใจมากกว่าล่ะมั้ง นายไปคิดเอาเองล่ะกันว่าสิ่งที่ฉันพูดน่ะ มันผิดหรือถูก! ”

“พะ...พี่ลูน่า เดี๋ยวสิครับ จะไปไหนน่ะ พี่ลูน่า พี่ลูน่าครับ!” ฉันไม่สนใจคำพูดของราฟและรีบวิ่งออกจากบ้านไป

“ชิ ช่างเถอะ ราฟ คนที่ไม่รับผิดชอบแบบนั้น่ะ ปล่อยไปเถอะ” เชตบอกและเดินเข้าไปหาลูกแก้วในห้องเพื่อว่าจะหาเจอ

“พี่เชต พี่พูดแบบนี้ได้ไงครับ ผมว่าพี่น่ะ ควรจะไปง้อเค้านะครับ” ราฟบอกเชตที่กำลัง งมหาลูกแก้วอยู่

“พี่ไม่อยากง้อคนที่ไม่รับผิดชอบหรอกนะ” เชตยังคงคิดว่าตัวเองถูก

“ - - แต่ถึงยังงั้นพี่ก็ควรไปง้อเค้านะครับ เพราะว่าที่พี่ลูน่าพูด เพราะ เค้าเป็นห่วงพี่น่ะครับ” คำพูดของราฟทำให้เชตหยุดและหันหน้าไปมองราฟ

“ ห่วงหรอ ??? ว่าพี่ซะขนาดนั้นคงเป็นห่วงพี่หรอกนะ”

“ไม่หรอกครับ พี่เค้าเป็นห่วงพี่จริงๆนะครับ พี่ลูน่าเองก็กระวนกระวายไม่แพ้พี่หรอกครับ รู้มั้ยว่าตอนที่พี่ยังไม่กลับมาอ่ะ พี่ลูน่า เค้าหาจนทัวบ้านเลยนะครับ ยังไงผมก็ว่าพี่จะควรไปง้อเค้านะครับ ถือว่าผมขอร้องนะครับ พี่เชต พี่ลูน่าน่ะ ..............” ราฟพยายามกล่อมเชต จนกระทั่ง เชตนิ่งไปสักพัก

“พี่เข้าใจแล้วล่ะ ราฟ พี่จะไปตามลูน่ากลับมาเอง” เชตบอกรีบวิ่งไปหาลูน่า

.

.

.

ด้านลูน่า

ฉันวิ่งมาที่ป่า ซึ่งเป็นที่ๆฉันเจอกับเชตครั้งแรก ฉันนั่งรออยู่ที่นี่เพื่อรอให้เชตมาง้อ หวังว่ามันคงเป็นไปตามแผนนะ

“เฮ้อ จนป่านนี้แล้ว ไอบ้า นิ ทำไมมันยังไม่มาอีนะ ราฟจะกล่อมได้หรือป่าวเนี่ย - - ” ฉันบ่นไปรอไป

“เฮ้ ลูน่า” อ่ะ เสียงเชตนิ ฉันลุกขี้นยืนและมองหน้าเชต

“แฮ่ก ๆ ลูน่า ฉันขอโทษนะ ฉันรู้แล้วล่ะ ว่าเธอเป็นห่วงฉันแค่ไหน เรื่องทุกอย่างฉันผิดเองหละ ฉันขอโทษนะ ลูน่า ยกโทษให้ฉันนะ แฮ่กๆ” เชตพูดไปหอบไป

“นี้นายสำนึกผิดแล้วจริงๆนั้นหรอ” ฉันถามเชต เพราะ ฉันยังไม่แน่ใจเท่าไหร่

“อือ แน่นอนสิ ฉันขอโทษนะ ๆ เธอจะให้ฉันขอโทษอีกกี่ครั้งก็ได้ ถ้าหากมันทำให้เธอ ยกโทษให้ฉัน” เชตบอกและเอาแต่ก้มหัวอย่างเดียว ท่าทางคงจะสำนึกผิดจริงๆแล้วล่ะ

“อือ ๆ ไม่ต้องขอโทษแล้วล่ะ ฉันยกโทษให้”

“หา จริงหรอ ลูน่า ขอบใจนะ ” เชตเข้ามากอดฉันด้วยความดีใจอย่างสุดขีด

“เชต ปล่อย ฉันหายใจไม่ออกนะ เจ้าบ้า!”

“อ่ะ ! ขอโทษๆ ” เชตปล่อยฉันออกจากกอด เกือบตายล่ะ

“ค่อยยังชั่วหน่อย เชต ฉันมีเรื่องอยากสารภาพอ่ะ”

“เรื่องอะไรหรอ ?”

“นายสัญญาก่อนนะ ว่าจะไม่โกรธ ฉันอ่ะ”

“?? ก็ได้ ผมสัญญา”

 “คือ เรื่องลูกแก้วน่ะ ฉันเป็นคนเอาไปซ่อนเองหละ แฮะๆ”

“หา!!!!!!! นี่เธอเอาไปซ่อนเองหรอกหรอ ? เธอเป็นบ้าอะไรเนี่ย ลูน่า = =” ” เชตตะโกนใส่ฉัน

“ก็ช่วยไม่ได้นิน่า ก็ภารกิจมันบอกให้ฉันเปลี่ยนนิสัยนายนิน่า = = ฉันขอโทษด้วยนะ เชต แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้นายก็ไม่มีทางผ่านการทดสอบได้หรอกนะ” ฉันก้มหัวขอโทษเชตและอธิบายทุกอย่างให้ฟัง

“อ่อ หรออออ” เชตลากเสียงยาวๆ ทำให้ฉันเริ่มหวั่นๆ = =

หมับ!

“อ้ากก!! เชต นายทำบ้าอะไรย่ะ” ฉันด่าเชตที่จู่ๆก็เข้ามากอดฉันจากด้านหลัง

“ถือว่าเป็นการลงโทษล่ะกัน” เชตบอกและยิ้มหน้าระลื่น

“ลงโทษอะไรย่ะ ฉันทำอะไรผิด”

“ผิดที่เธอหลอกฉันไงล่ะ”

“เฮ้ย! เกี่ยวด้วยหรอ ?”

“เกี่ยวสิ”

“โกงชัด ๆ - - ”

“  ^ ^ กลับบ้านไปหา ราฟ ดีกว่า”

“วะว้าย! ปล่อยนะ เชต เชตฉันนะย่ะ!” ฉันร้องโวยวายลั่นป่าเลยก็ว่าได้เพราะ เชตจู่ๆก็อุ้มฉันท่าเจ้าหญิงกลับบ้านเฉยเลย เขินนะ เจ้าบ้า!

บอกตอบจบของคุณได้ไหม หรือจะให้ฟาคิดให้ (แต่ฟาขี้เกียจอะค่ะ)

- เฮ้อ ในที่สุดก็ถึงวันที่ฉันต้องกลับบ้านแล้ว เหนื่อยจริงๆเลยนะเนี่ย ตั้งแต่มาที่นี่เนี่ย

“พี่ลูน่า พี่จะกลับจริงๆหรอครับ” ราฟเดินเข้ากอดฉันเอาไว้และรั้งไม่ให้ฉันไป

“อย่าไปเลยครับ ฮืออ ผมรักพี่นะครับ อย่าจากพวกเราไปเลยนะครับ” ราฟร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน

“ราฟ ไม่ต้องร้องไห้หรอกนะ ” ฉันลูบหัวราฟ

“ฮือๆ พี่อย่าไปเลยนะครับ”

“เอ่อ..ราฟ”

“ราฟ อย่าทำให้พี่ลูน่า เค้าลำบากใจสิครับ” เชตที่เดินเข้ามาหาฉันบอกกับราฟและพยายามปลอบ

“ตะ..แต่”

“ราฟ อย่าทำให้พี่ลูน่า เค้าลำบากใจเลยนะ พี่ลูน่าเองเค้าก็มีหน้าที่ๆต้องทำเหมือนกัน เข้าใจนะ  ^ ^ ” เชตบอกและลูบหัว

“ฮือๆ เข้าใจแล้วล่ะครับบ”

“ดีมาก ลูน่าเธอจะไปจริงๆหรอ”  เชตหันมาถามฉัน

“อะ...อือ ขอโทษนะ เชต ที่...”

“ไม่ต้องพูดหรอก ลูน่า ผมเข้าใจครับ ^ ^ ” เชตยิ้มให้ฉัน

“อือ ขอบใจนะ เชต ขอบใจสำหรับทุกๆอย่างนะ ”

“อือ ไม่เป็นไรหรอก ฉันเองก็ต้องขอบคุณเธอเหมือนกัน”

“งั้นฉันไปก่อนนะ เค้าเรียกแล้วล่ะ บายนะ เชต บายจ้ะ ราฟ ^ ^” ฉันบอกลา เชต และ ราฟเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินไปหา ผู้เฝ้าประตู

“เธอตัดสินใจแน่แล้วนะ” ผู้เฝ้าประตูถามเป็นครั้งสุดท้าย

“ค่ะ”

“งั้นก็เชิญ” ผู้เฝ้าประตูผานมือเพื่อเป็นการส่ง ไม่รู้ว่าทำไมนะ จู่ๆ หัวใจของฉันมันก็รู้สึกเจ็บปวดแบบนี้ ทั้งๆที่ฉันจะได้กลับบ้าน ฉันว่าฉันควรจะดีใจนะ แต่ทำไมมันถึง.....

“เฮ้! เธอตรงนั้นน่ะ ไม่เดินเข้าไปล่ะ” ฉันสะดุ้งเมื่อผู้เฝ้าประตูถาม

“เอ่อ....ขอโทษนะค่ะ ฉันไม่ไปแล้วค่ะ ขอตัวนะค่ะ”

“เฮ้ เดี่ยวสิ” ฉันไม่ฟังที่ผู้เฝ้าประตูบอก ฉันรีบวิ่งออกมาเพื่อที่จะไปหา เชต ฉันรู้แล้วล่ะ ว่าอะไรที่ฉันต้องการ ขอให้ทันการเถอะนะ!

.

.

.

“ไปแล้วสินะครับ พี่เชต” ราฟบอกเชตทั้งๆที่ตายังบวมอยู่

“อือ”

“แล้วเราจะได้เจอกับพี่ลูน่าอีกมั้ยครับ”

“ได้สิ ราฟ เราต้องเชื่อมั่นนะว่า เราจะได้เจอกับลูน่าอีกครั้ง เรากลับบ้านกันเถอะ” เชตบอกและอุ้มราฟ

“เชต ราฟ รอฉันด้วยสิ”

“พี่เชตครับ เหมือนผมที่ได้ยินเสียงพี่ลูน่านะครับ”

“พี่เองก็ได้ยินเหมือนกันนะ แต่คงจะหูฝาดไปเองหละ”

โป๊ก!

“ใครปารองเท้ามาเนี่ย” เชตโวยวาย

“ฉันเอง!!”

O_O

“ลูน่า / พี่ลูน่า ”

“ฉันเองหละ มีไรป่ะ”

หมับ!

“ลูน่านี้เธอไม่กลับไปหรอเนี่ย ” เชตวิ่งเข้ามากอดฉัน

“ถ้ากลับแล้วนายจะให้ฉันอยู่ตรงนี้ป่ะล่ะ ” ฉันบอกแบบกวนๆ

“ฉันดีใจจริงๆ”

“พี่ลูน่าครับ อย่าจากพวกเราไปไหนอีกนะครับ” ราฟที่เข้ามาแทรกกลางวง(?)เอ่ยขึ้น

“ได้จ้ะ พี่จะไม่ไปไหนอีกแล้ว พี่จะอยู่กับพวกเธอ 2 คนที่นี่หละ”

“จริงนะ” เชตกับราฟพูดพร้อมกับโดยมิได้นัดหมาย

“อือ”

“เย้ ๆ” ทั้ง 2 คน กระโดนโลดเต้นเหมือนเด็กๆ

“นี้ กลับบ้านกันเถอะ ฉันหิวข้าวอ่าา” ฉันบอกหลังจากที่เห็นทั้ง 2 คนนี้ล่นกันมานานพอแล้ว

“อ่ะ เอาสิ ว่าแต่วันนี้จะกินไรกันอ่ะ”

“กินอะไรก็แล้วแต่สิครับ”

“ฉันว่ากิน ไอนั่นดีกว่านะ”

“ไม่อ่ะ ฉันว่าไอนั่นดีกว่า”

“ผมว่า ไอนั่น ดีกว่านะครับพวกพี่ๆ”

“ไม่ เอาไอนั่น”

“ไม่ ฉันจะเอาไอนั่น”

“ไม่ ผม เอาไอนั่น”

“ไม่ เอาไอนั่น”

“ไม่ เอาไอนั่น”

“ไม่ เอาไอนั่น”

 ละแล้วฉันกับ เชต แล้ว ราฟ ก็เถียงกันเรื่องมื้อเย็นกันต่อไป โดยไม่มีที่ท่าว่าจะจบสิ้น - - แต่ก็เอาเถอะค่ะ ในเมื่อฉันเลือกที่จะอยู่กับพวกเค้าแลว เรื่องแบบนี้ก็คงเป็นเรื่องธรรมดาที่ฉันจะเจอสินะค่ะ ต่อให้จะเถียงกันให้สุดปลายฟ้า ยังไงซะ ฉันก็รักนายนะ เชต...

..............................................................

ขอให้โชคดีนะคะ ^^ ฟาเป็นกำลังใจให้