คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #71 : ~ Happy Family ~ 43
สินค้าตัวใหม่เปิดตัวได้เพียงสัปดาห์กว่าๆหากแต่กระแสตอบรับกลับดีเกินคาด และยิ่งได้รับความสนใจมากขึ้นไปอีกเมื่อโฆษณาได้ออกอากาศ ยอดสั่งจองก็มีเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนตอนนี้ทางบริษัทแทบจะผลิตออกมาไม่ทันเพราะไม่ได้มีเพียงยอดสั่งจองจากภายในประเทศเท่านั้น หากแต่ต่าง ประเทศก็ได้รับความสนใจมากเช่นกัน
และในสัปดาห์หน้าก็จะมีการสรุปผลงานประจำไตรมาสสุดท้ายของปีรวมทั้งมีงานเลี้ยงประจำปีเพื่อเป็นการตอบแทนที่พนักงานทุกคนตั้งใจทำงานเพื่อบริษัทมาตลอดปี
และก็เป็นสัปดาห์หน้าอีกเช่นกันที่บททดสอบของยุนโฮจะได้รับการตัดสินจากท่านประธานชอง ฮยอนบิน แต่น่าแปลกที่ยุนโฮไม่ได้รู้สึกเครียดเลยแม้แต่นิดเพราะเขาคิดว่าเขาทำเต็มที่แล้วผลออกมาจะเป็นอย่างไรก็ไม่สำคัญ เพราะเขารู้ว่าไม่ว่าผลจะออกมาเป็นเช่นไรแต่เขาก็ยังมีแจ
จุงและมุนบินยืนอยู่ข้างๆเสมอ
“ วันนี้ไม่อ่านเอกสารรึไง ” คุณแม่คนสวยที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำเอ่ยถามสามีที่นั่งดูทีวีอยู่บนเตียงบนตักแกร่งมีหัวของลูกหมีวางอยู่
“ ไม่อ่ะ เหนื่อยมานานขอพักสมองหน่อยก็แล้วกัน ” หันมาบอกยิ้มๆมือหนาลูบผมลูกชายเล่นไปมา
“ พักสมองด้วยการดูการ์ตูนนี่นะ ” เสียงหวานเอ่ยแซวสามีเขาๆเมื่อเห็นตัวการ์ตูนมากมายอยู่ยนหน้าจอ ดูการ์ตูนกระชากวัยเกินไปหรือเปล่าครับคุณพ่อ
“ วัยแบบยุนก็ต้องดูอะไรแบบนี้แหละ ” ตอบกลั้วหัวเราะ
“ กล้าพูด ” ปากบางเบ้ใส่คนช่างกล้าก่อนจะเดินไปหยิบถุงยาที่วางอยู่บนโต๊ะแล้วเดินกลับมาที่เตียง
“ มุนบินครับ ลุกขึ้นมาทานยาก่อนลูก ” เสียงหวานเรียกลูกชายที่นอนนิ่งดูการ์ตูนอยู่บนตักพ่อหมี
เพราะสองสามวันมานี้หิมะตกหนักเลยทำให้เจ้าตัวเล็กไม่สบายจนได้ โชคดีหน่อยที่ไม่ได้เป็นอะไรมากเหมือนครั้งที่แล้วคุณหมอจึงให้ยามาทานแล้วกลับบ้านได้
“ มุนบินครับ ” มือบางเขย่าตัวลูกชายเบาๆเมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบรับ ใบหน้าหวานชะโงกไปดูก่อนจะพบว่าตอนนี้มุนบินนอนหลับตาพริ้มเลย ปากอิ่มยกยิ้มเอ็นดูกับความเจ้าเล่ห์ของลูกชาย คิดว่าแกล้งหลับแบบนี้แล้วจะรอดเหรอลูกหมี
แจจุงขยิบตาส่งสัญญาณให้พ่อหมีรู้ว่าลูกหมีแกล้งหลับเพื่อที่จะไม่ต้องทานยา ก่อนที่คุณแม่คนสวยจะแกล้งทำเป็นคุยกับพ่อหมีแต่ตั้งใจให้ลูกหมีได้ยินด้วย
“ หลับแบบนี้แล้วจะทานยาได้ยังไงล่ะ ”
“ ก็ไม่ต้องให้ลูกทานสิ ” พ่อหมีก็รับมุกซะด้วย
แจจุงเกือบหลุดขำออกมาซะแล้วเมื่อเห็นมาตรงมุมปากเล็กมีรอยยิ้มขึ้นมาหลังจากที่ได้ยินยุนโฮบอกว่าไม่ต้องทานยา
“ ทำแบบนั้นจะดีเหรอ เดี๋ยวลูกก็ไม่หายหรอก ”
“ หายสิ เพราะเดี๋ยวยุนจะโทรเรียกให้คุณหมอมาฉีดยาให้เอง ”
ตาเรียวเล็กเบิกกว้างทันทีที่ได้ยินคำว่าฉีดยา “ คุณพ่อหนูไม่ฉีดยาน๊า ” เผลอลืมตัวว่าตัวเองกำลังแกล้งหลับอยู่เสียงใสบอกคุณพ่อเสียงดัง มุนบินไม่ฉีดยาน๊าคุณพ่อ มุนบินกลัวเข็ม
“ อ่าว หนูไม่ได้หลับอยู่หรอกเหรอลูก ” คุณแม่คนสวยแกล้งถามลูกชายด้วยน้ำเสียงซื่อๆ
มุนบินยกมือขึ้นปิดปากเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังแกล้งหลับอยู่นี่นา ก็ตอนนั้นมุนบินมัวแต่ตกใจกลัวว่าคุณพ่อจะเรียกหมอมาฉีดยาก็เลยลืมคิดเรื่องนี้
“ หนูไม่ฉีดยานะคุณแม่ ” พอรู้ว่าตัวเองพลาดเจ้าตัวเล็กก็คลานขึ้นไปนั่งบนตักคุณแม่พร้อมกับซุกหน้าลงกับอกขาวอ้อนๆ
“ ถ้าหนูไม่อยากฉีดยาหนูก็ต้องทานยานะลูก ”
มุนบินทำหน้าอี๋ทันทีที่ได้ยินคำว่ายา มุนบินไม่ชอบยาเลยอ่ะถึงสีมันจะสวยแต่มันขมอ่ะ “ แต่มันขมนะคุณแม่ ”
“ ถึงขมหนูก็ต้องกินลูก เพราะถ้าหนูไม่กินแล้วหนูจะหายได้ยังไงล่ะครับ ” ยุนโฮช่วยพูดอีกแรง
“ แต่หนูไม่ชอบอ่ะ ”
“ แล้วหนูชอบปวดหัวเหรอลูก ถ้าหนูไม่ทานยาหนูก็จะปวดหัวแบบวันนี้แล้วก็จะไม่ม่แรงไปเตะฟุตบอลด้วยน๊า ” ยุนโฮพยายามเกลี่ยกล่อมอีกครั้งเพราะวันนี้เขาได้ยินมุนบินบ่นว่าปวดหัวอยู่หลายครั้ง
“ หนูไม่อยาก ” มุนบินไม่อยากปวดหัวอีกแล้ว มันทรมานมากเลยมันเหมือนกับว่ามีใครเอาอะไรมาวางไว้บนหัวมุนบินมันหนักมากเลยมันทำให้มุนบินเดินเองแทบจะไม่ได้
“ ถ้าหนูไม่อยากหนูก็ต้องทานยานะลูก หนูจะได้หายแล้วไปเตะฟุตบอลกับคุณพ่อไงครับ ”
“ แต่ว่า.... ” เจ้าตัวเล็กยังลังเล มุนบินไม่อยากปวดหัวแต่ว่ามุนบินก็ไม่อยากทานยาเหมือนกันอ่ะ
“ แต่ถ้าหนูกลัวขม วันนี้คุณแม่เตรียมน้ำแดงมาให้หนูด้วยนะรับรองว่าไม่ขมเหมือนตอนกลางวันแน่นอน ” ไม่ว่าเปล่ายังเดินไปหยิบแก้วน้ำแดงที่เตรียมมาขึ้นมาให้ลูกชายดูก่อนจะส่งให้พ่อหมี
“ พอหนูทานยาปุ๊บ เดี๋ยวคุณพ่อป้อนน้ำต่อปั๊บเลย ” พ่อหมีบอกลูกชาย
มุนบินนิ่งอยู่สักพักตาเรียวเล็กมองดูยาในมือคุณแม่สลับกับแก้วน้ำแดงที่อยู่ในมือคุณพ่อสมองเล็กกำลังตัดสินใจ
“ คุณพ่อป้อนเร็วๆนะ ” ย้ำกับคุณพ่อก่อนจะหันไปหาคุณแม่ซึ่งเป็นสัญญาณว่าหนูยอมแล้ว
และพอตัวยาเข้าไปในปากเจ้าหนูก็รีบกลืนลงทันทีใบหน้าเล็กหยีลงเมื่อความขมแผ่ซ่านไปทั่วลำคอก่อนจะกวักมือเร็วๆให้คุณพ่อรีบป้อนน้ำแดงการกระทำน่ารักๆที่เรียกเสียงหัวเราะจากคนเป็นพ่อเป็นแม่ กว่ามุนบินจะทานยาเสร็จน้ำแดงก็เกือบหมดแก้ว
“ วันนี้ลูกชายคุณแม่เก่งจังเลย ทานยาโดยที่ไม่มีเสียงงอแงสักแอะ ” คุณแม่คนสวยหอมแก้มนิ่มเป็นรางวัลสำหรับคนเก่งก่อนจะเดินเอาขวดยาไปเก็บ
“ มุนบินเก่งแบบนี้รับรองว่าพรุ่งนี้หนูต้องหายปวดหัวแน่เลย ” กระดาษทิชชู่ถูกส่งไปเช็ดคราบมุมปากให้ลูกชาย “ ถ้าหนูหายแล้วเดี๋ยวคุณพ่อจะพาไปซื้อของเล่นเอามั๊ยลูก ”
“ เอาครับ ” พยักหน้าแรงๆบอกว่าหนูอยากได้ของเล่นอ่ะ
“ แต่ก่อนที่หนูจะไปซื้อของเล่น หนูต้องไปบ้วนปากกับคุณแม่ก่อนนะครับ ฟันจะได้สวยๆ ”
“ คุณแม่อุ้มหนูไปน๊า ” เอ่ยขออ้อนๆ คุณแม่อุ้มมุนบินหน่อยน๊ามุนบินเดินไม่ไหวอ่ะ
“ ให้คุณพ่ออุ้มดีกว่าเนอะ เพราะตอนนี้คุณแม่อุ้มน้องอยู่ ” พ่อหมีลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะอุ้มลูกชายด้วยมือข้างเดียวส่วนอีกข้างก็โอบไหล่ของภรรยาให้เดินเข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน
“ ไหนน้องอ่ะ ” เจ้าตัวเล็กมองหาน้องกับคุณแม่แต่ก็ไม่เจอ ก็ไหนคุณพ่อบอกว่าคุณแม่อุ้มน้องอยู่ไงแต่ทำไมมุนบินไม่เห็นน้องล่ะ
พ่อหมีกับคุณแม่คนสวยหัวเราะออกมาเบาๆเมื่อพอจะรู้ว่าลูกชายกำลังคิดอะไรอยู่ สงสัยคงกำลังคิดว่าแจจุงทำไมถึงไม่อุ้มน้องเหมือนที่เอาอุ้มเจ้าตัว
“ น้องก็อยู่ในท้องคุณแม่ไงครับ ” พ่อหมีขยายความเพื่อให้ลูกชายเลิกขมวดคิ้วซักที
ตอนนี้คุณพ่อชักไม่อยากให้หนูเป็นเด็กช่างสงสัยแล้วสิมุนบิน เพราะพอสงสัยทีไรหนูก็ขมวดคิ้วทุกทีคุณพ่อกลัวว่าตีนกามันจะถามหาหนูเร็วกว่าคนอื่นน่ะสิลูก
“ อันนี้ของมุนบิน อันนี้ของคุณพ่อ ส่วนอันนี้ของคุณแม่ ” ร่างบางแจกแปรงสีฟันที่มียาสีฟันเรียบร้อยแล้วให้สองพ่อลูกที่ยืนคุยกันอยู่หน้าอ่างล้างหน้าก่อนที่จะลงมือแปรงฟันพร้อมกัน
หลายคนอาจจะคิดว่าเรื่องแบบนี้มันเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่สำหรับยุนโฮกับแจจุงแล้วเรื่องเล็กน้อยก็สามารถทำให้มีความสุขได้ถ้าหากว่าเรื่องนั้นคือการได้ใช้เวลาอยู่กับคนที่รัก
ความคิดเห็น