เก็บตัวละครเจ้าค่ะ

ลำดับตอนที่ #71 : God's game สงครามแห่งทวยเทพ [รับสมัครตัวละคร]

Application Form

“(เอ๋ พูดอะไรสักประโยคงั้นเหรอครับ อ่า ขอโทษนะครับ ผมไม่รู้จะพูดอะไรดีนะสิ)”

บท ::บุตรแห่งโพไซดอน

ชื่อ-สกุล :: วินเชลล์ มอร์ทิเมอร์ winchell mortimer (ผู้มาจากสายน้ำอันสงบนิ่ง)

ชื่อเล่น :: วิน ,วินเชลล์ win

อายุ :: 18 ปี

เผ่าพันธุ์ :: มนุษย์

รูปร่าง-หน้าตา :: 

วินเป็นคนที่มีหน้าตาหล่อเหลาจนสาวน้อยสาวใหญ่หลงได้อย่างง่ายดาย แถมยังดูเข้าถึงง่ายเพราะท่าทางอบอุ่นเป็นกันเองทำให้ต้องคอยเอาผมปิดหน้า ไม่ก็สวมฮู้ดอยู่เสมอเพื่อป้องกันการกลายเป็นอาหารอันโอชะ ผมสีฟ้าราวห้วงมหาสมุทรอันลึกล้ำ รับกับดวงตาเรียวสีเดียวกันเป็นประกายอบอุ่น รอยยิ้มอ่อนหวานภายใต้ใบหน้าได้รูปราวรูปสลักยิ่งดึงดูดให้เข้าหา .ผิวสีขาวซีดอย่างคนไม่ได้ออกแดด ร่างกายที่ไม่ได้ดูกำยำเฉกเช่น ค่อนไปทางผอมบางนิดๆ ไม่ได้ทำให้ดูน่าเกลียด ร่างสูงโปร่ง ที่มีความสูง 179  cm และน้ำหนัก 62

ตำหนิ :: รอยบาดลึกตั้งแต่หัวไหล่จนถึงอก เป็นรอยที่เค้าได้มาตอนที่แม่คลั่ง

 ที่ข้อเท้าและข้อมือมีรอยขูดขีด รอยบาด มากมายของการถูกจองจำ จนเนื้อบริเวณนั้นช้ำเลือดช้ำหนองจนยากที่จะรักษาหายได้

นิสัย :: 

วินมักวางตัวนิ่งสงบ ให้ความรู้สึก เป็นคนที่สามารถพึ่งพาได้ อบอุ่น อ่อนโยน วินมักจะเข้าหาผู้ที่กำลังเศร้าใจ ต้องการที่ปรึกษาได้ดีเสมอ เรียกได้เลยว่าวินเป็นที่ปรึกษาที่ดีสำหรับคนที่อยสกได้ใครสักคนเคียงข้าง เพราะวินเข้าใจความรู้สึกที่โดนทอดทิ้ง ชิงชัง ได้เป็นอย่างดี เร้ามักจะมองออกถึงความทุกข์ กังวลใจของคนอื่นๆ และเข้าไปช่วยเพื่อให้คนคนนั้นสบายใจขึ้นสักนิดก็ยังดี แต่ถึงวินจะเข้าไปช่วยแต่วินไม่ใช่คนที่เข้าไปซุ่มสี่ซุ่มห้าหรอกนะ วินถือคติบางครั้งเราก็ควรปล่อยให้เค้าทำอะไรด้วยตัวของตนเอง ถ้าหากล้มลงก็ต้องลุกขึ้นมาไม่มีใครจะอยู่เป็นที่พึ่งได้ตลอดไป .เดราะพบเจอกับการสูญเสียและเหตการณ์ต่างๆมามากมายเลยรับมือและปรับตัวกับสถานการณ์ตรงหน้าได้อย่างรวดเร็วและรอบคอบ รู้จักโอนอ่อนในบางครั้งและแข็งกร่าวในบางหน วินมีการตัดสินใจที่ดี ขาดแต่ชอบเก็บทุกเรื่องมาไว้กับตัวเองเหมือนคนแบกโลกทั้งใบเอาไว้ เค้ารู้เรื่องของคนอื่นเสมอแต่ไม่มีใครรู้เรื่องของเค้าเลยไม่ใช่ว่าวินไม่บอกหรือเก็บเป็นความลับ เพียงแต่ว่าภาพหลักภายนอกของเค้านั้นดูราวกับพี่ใหญ่ผู้สมบูรณ์แบบ เป็นตัวอย่างที่ดี เป็นที่พึ่งเสมอเมื่อเจอกับอะไรต่างๆ ไม่เคยมีใครคิดว่าเค้าคงจะเจ็บปวด เอาแต่คิดว่า เพราะเป็นวินจึงไม่เป็นไร เพราะเป็นวินเพราะงั้นฝากด้วยนะ นายทำได้อยู่แล้ว  นานวันเข้าก็กลายเป็นวินที่ต้องอยู่คนเดียว ภายใต้คนมากมายที่รายล้อมอีกแล้ว .ความเหงามากมายที่อยู่ภายในใจ ความทุกข์ที่ไม่มีใครรู้จะไม่มีวันส่งออกไปถึงใครสักคนเลยอย่างนั้นเหรอ .

วินเป็นพวกรักสงบ ไม่ชอบหาเรื่องเข้าตัวนัก เป็นพวกใจเย็นมากจนเข้าขั้นเหมือนไม่ทัน ไม่รู้สึกรู้สาในบางเรื่อง .ถ้าเล่นมุกอยู่วินอาจเหมือนพี่ใหญ่ที่พอถามปุปก็ตบมุกกลับมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม  พี่ใหญ่ผู้ใจดีพร้อมจะเป็นที่พึ่งของน้องเสมอคงเป็นตัวตนของวินในสายตาของทุกคน พร้อมให้อภัย มีเหตมีผล 

เรื่องของผู้อื่นต้องมาก่อนตนโดยไม่สนเลยว่าตัวเองจะเป็นเช่นไร

ใบหน้ายิ้มแย้ม บางครั่งก็เคร่งเคลียด .แต่ไม่ครั้งไหนเลยที่วินจะแสดงสีหน้า เหนื่อยล้า อมทุก หมดหวัง หรือเวลาหันมองผู้อื่น ริมฝีปากนั้นจะยกเป็นรอยยิ้มที่สวยงาม .ความสวยงามของการหลอกลวง .รอยยิ่มจอมปลอมที่ถูกแต่งแต้มเพื่อปลอบประโลมว่าตนนั้นยังสบายดี .อย่าได่เป็นห่วงเลย

วินโกรธยากมาก น้อยครั้งนักที่จะเห็นเค้าโกรธขึ้นมา แต่พอโกรธก็เหมือนสายน้ำอันนิ่งสงบที่ภายในมีคลื่นลูกใหญ่มหาสารกำลังก่อตัวอยู่ 

สายน้ำที่ไหลนิ่งอย่างเอื่อยเฉื่อยและสงบเสงี่ยม เย็นเยียบปานน้ำในฤดูหนาวอันสวยงาม แต่ก็ร้อนแรงดั่งสายน้ำแห่งเปลวเพลิงอันร้อนละอุ

ประวัติ :: 

วินเป็นเด็กที่กำเนิดขึ้นมาโดยความไม่ตั้งใจของแม่ โดยที่แม่ของวินถูกข่มขื่นและรอดมาได้เพราะบอดี้การ์ดตามมาช่วยเหลือได้ทันท่วงที เมื่อต่อมาพ่อรู้เรื่องเข้าก็ยกเรื่องนี้เป็นข้ออ้างถอนหมั้นที่พวกผู้ใหญ่จับเขาหมั้นกับเธอเพื่อผลประโยชน์ของสองตระกูลใหญ่ แต่กลับไม่สำเร็จสุดท้ายทั้งคู่จึงลงเอยด้วยการแต่งงานกันเช่นเดิม และมีลูก น้องชายของวิน น้องชายที่ทั้งบ้านต่างรักใคร่ แตกต่างกับพี่ชายที่โดนเกลียดชังถูกตราหน้าว่าเป็นความด่างพร้อยของตระกูล แต่การทิ้งวินไปก็ไม่ได้ แม่ของวินไม่สามารถทำแท้งเพื่อป้องกันการเกิดของเขาได้ แม่อ่อนแอมาก สุขภาพไม่แข็งแรงอยู่เสมอ เมื่อคลอดน้องชายของเขา เฟรจ(ผู้เป็นที่รัก) แม่ก็ยิ่งทรุดหนักลงไปอีกน้อยครั้งนักที่เค้าจะเห็นแม่ออกจากห้อง และไม่เคยเลยสักครั้งที่แมจะออกมาโดยไม่มีตัวช่วยในการเดิน แต่ก็ทุกครั้งไปพอวินเข้าไปช่วยเหลือมักจะถูกสะบัดทิ้งอย่างไม่ใยดี

"อย่ามาจับฉันนะ ไอ้ตัวน่ารังเกียจ สกปรก โสมที่สุด ทำไม ทำไมเรื่องแบบนี้ถึงต้องเกิดกับฉันด้วย! ทำไมแกไม่หายไปซะไปให้พ้นๆหน้าฉัน ไป!"

นานวันเข้าวินก็ไม่เคยออกจากห้องอีกเลย เมื่อใดที่เค้าออกจากห้องก็มักจะไปนั่งเล่นอยู่ในสวนริมน้ำพุ 

สงบ 

เยือกเย็น

ความรู้สึกของสายน้ำที่ไหลผ่านมือ เป็นความรู้สึกที่ชวนผ่อนคลายทำให้วินสงบใจได้ทุกครั้งไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ตาม เขาไม่เคยอยู่คนเดียวเขายังมีน้องชาย เฟรจยังคงอยู่กับเขา ถึงจะไม่สามารถมาหาได้บ่อยครั้ง แต่นานๆครั้งก็ไม่เป็นไร ขอแค่อย่างน้อยๆ แค่ยังมีคนที่สามารถพูดคุยได้แค่นั้นก็พอ แต่ไม่นาน ตระกูลแม่ก็ล้มสลาย บ้านของเราถูกไฟไหม้และฆ่ายกตระกูล มีแค่เฟรจและเขาเท่านั้นที่รอดออกมาได้ ทางฝั่งตระกูลพ่อต้องรับพวกเขาไปเลี้ยงอย่างเลี่ยงไม่ได้ ทุกคนดีใจที่เฟรจยังรอด ต่างกับเค้า

"ทำไมไอ้เด็กนี้ยังรอดนะ"

"เพราะมันแน่ๆเลยตระกูลนั้นถึงโดนไฟไหม้นะ "

"ตายแล้ว  แล้วแบบนี้เราจะรอดไหมละ"

" มันน่าจะตายๆไปซะเหมือนนั่งโสโครกนั้นเนอะ "

"ก็ดีแล้วนิ อย่างน้อยๆมันก็ทำให้เราได้ทรัพสมบัติของฝั่งนั้นมาทั้งหมด"

"แล้วไอ้เด็กโสโครกนี้ละ "

"ช่างมันสิ ก็อ้างไปว่านั้นไม่ใช่สายเลือดของเราก็จบแล้ว "

วินถูกกีดกันจากครอบครัว ไม่นานเค้าก็ถูกเฉดหัวออกจากบ้าน ในตอนนั้นวินอายุได้ 7 ปี เค้าต้องเร่ร่อนไปเรื่อยๆในหมู่บ้านนั้น จนไปเจอครอบครัวนึงที่รับวินเข้ามาเป็นสมาชิกในบ้าน ลุงแก่ๆท่าทางมอมแมม และหลานสาวท่าทางซุกซนให้การต้อนรับวินเป็นอย่างดี เค้าคอยเฝ้ามองน้องชายอยู่ข้างล่างในที่ที่เค้าจะได้ไม่ไปเป็นภาระให้กับใครๆ วินใช้ชีวิตอย่างสงบสุข เวลาแห่งความสุขมักอยู่ไม่นาน

ลุงเสียชีวิตเพราะโรคชรา จากไปหลังจากรับวินมาเลี้ยงได้เพียง 1 ปี

น้องสาวถูกข่มขืนแล้วฆ่าอยู่ในตรอกที่มืดมิดในหมู่บ้าน  

เค้าคือเด็กโสโครก เป็นเด็กปีศาจเพราะเกิดมาด้วยความไม่ตั้งใจจริงๆใช่ไหม  และพ่อของวินก็จากไปหลังจากนั้นได้3อาทิตย์ เฟรจที่เมื่อก่อนแอบออกมาหาวินบ่อยๆ ก็เริ่มหายหน้าหายตาไป สักพักก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย 

เหมือนเราสองคนอยู่คนละโลก เฟรจอยู่ในโลกที่สว่างไสว รายล้อมไปด้วยผู้เป็นที่รัก  แต่เขา อยู่ในโลกอันแสนโสม ที่ที่เต็มไปด้วยความมืดมิน ที่อีกไม่นานคงกลืนกินตัวตนของเขาไปจนหมด

เพราะอะไรกัน

ทำไม

ถึงต้องพรากจากทุกสิ่ง และต้องสูญเสียทุกอย่าง

เขาเข้มแข็ง เขาอยู่คนเดียวได้ เปล่าเลย เค้าก็แค่คนอ่อนแอคนนึง สองมือนี้ต่อให้พยายามกุมสิ่งสำคัญไว้เท่าไร .ก็ไม่เคยปกป้องได้เลย

ขอเพียงคนกอด ปลอบประโลมยามร้องไห้

ขอใครสักคนนั่งเป็นเพื่อนยามเปลี่ยวเหงา

ขอสองมือแสนอบอุ่นยื่นส่งมา

หรือคำขอพวกนี้สำหรับเขาแล้วมันคงเป็นคำขอที่ไม่มีทางเป็นไปได้งั้นหรือ

เขาเพียงแค่ถวิลหาแสงสว่างที่คอยส่องเข้ามาในหัวใจที่มืดมิดของเขา

เพียงแค่ถอยคำปลอบประโลม หรือคนที่คอยอยู่ข้างกาย 

มันคงเป็นคำขอ   ที่ไม่มีวันเป็นจริง .

ไม่นานวินก็ตัดสินจะออกเดินทางไปเรื่อยๆเพื่อตามหาสถานที่ที่เค้าจะสมา่ถอยู่ได้อน่างสงบ

"พี่ไม่เห็นต้องไปเลย พี่วิน ถึงใครจะไม่ต้องการพี่ ถึงใครจะรังเกีนจพี่ แต่ผมนะ .ผมนะ ผมไม่มีวันเกียจพี่หรอกนะ ."

"พี่แค่อยากเดินทาง ครับเฟรจ พี่สัญญา พี่จะยังคุยกับเฟรจเสมอ เราเป็นพี่น้องกัน สายสัมพันนี้ไม่มีวันตัดขาดแน่นอน"

"สัญญาสิ ไม่ว่าจะเกิดอะไรพี่จะนึกถึงผม ผมอยากให้พี่รู้ ผมพร้อมจะช่วยพี่ทุกอย่าง ผมจะอยู่เคียงข้างพี่ ต่อให้ต้องหันหลังให้กับโลกทั้งใบก็ตาม "

"พี่สัญญา และคำสัญญานี้จะคงอยู่ชั่วนิรันดร์"

พลัง :: วินสามารถควบคุมได้ทุกที่ ทุกแห่งตามใจปราถนา เชื่อไหม ว่ากันว่าคนเรา ร่างกายมีน้ำเป็นส่วนประกอบเยอะที่สุด .แล้วรองคิดภาพน้ำพวกนั้นกำลังดันตัวออกมาจากทุกหนทุกแห่งดูสิ .แต่ก็นั้นแหละ พลังที่ยิ่งเกี่ยวกับความตายของชีวิต ย่อมจ่ายด้วยบางสิ่งที่มากเท่ากัน .วินจะเหนื่อยแทบขาดใจ ปวดร้าวไปทุกส่วนของร่างกายบางครั้งก็ถึงกับหมดสติไปเลย

นอกจากนั้นละอองน้ำในอากาศก็นับเป็นสายน้ำที่วินสามารถกลั่นกรองออกมาเป็นหยดน้ไขนาดต่างๆได้เช่นกัน

น้ำคือสิ่งที่ช่วยรักษาสำหรับวินได้ดีที่สุด แต่มีข้อแม้ว่าต้องพาวินไปแช่น้ำนั้นให้มิดตัว และน้ำต้องมีปริมาณมหาสารไม่ใช่น้ำที่เสกสรรขึ้นมา แต่เป็นน้ำที่มีอยู่ในธรรมชาติ แต่วินมีข้อจำกัดคือเปลวไฟมักจะทำให้เค้าอ่อนแรงเสมอ

อาวุธ ::  ธนูวารี เป็นธนูเรียวบางที่ไม่จำเป็นต้องพกลูกธนูไปไหนมาไหนให้หนักแต่อย่างใด เนื่องจากสามารถใช้หยดน้ำมาแปรเป็นลูกธนู คุณสมบัติตามใจของคนเฮียแกได้เต็มที่ อยากให้ระเบิดก็อัดให้ธนูสายน้ำคล้ายๆลูกโป่งที่อัดพลังแน่น   อยากให้ยิงทีกระจายเป็นห่าฝนก็ได้แต่ความแรงลดหย่อนไปตามปริมาณ 

มีดสั้นเป็อาวุธใช้ยามฉุกเฉินประมาณว่าเป็นมีดทั่วๆไปใช้ตอนมีคนเข้าประชิดตัวแล้วหลบไม่ทัน หาจากไหนเหรอ น้ำแถวนั้นแหละ!!

ของที่พกติดตัว :: กำไลข้อมือข้างซ้าย รูปช่อดอกไม้และหยดน้ำ เป็นกำไลคู่ที่อีกข้างอยู่กับน้องชายเค้า

 

ลักษณะการพูด :: วินเป็นคนสุภาพ พูดเพราะ แทบจะลงหางเสียงทุกครั้งที่พูด

"อะ คุณพูดกับผมอยู่งั้นเหรอครับ"

"อืม .ผมไม่คิดว่าทางนั้นจะดีหรอกนะครับ(บางคนที่ไม่ค่อยสนิทจะใช้คุณนำหน้าชื่อ แต่ถ้าคนสนิทแล้ว จะพูดด้วยชื่อเลยอาจมีลงท้ายน่ารักๆหน่อยตามเห็นสมควรแต่นี้คือกรณีของคนอายุเท่านกัน)

" พี่กำลังจะทำอาหารนะครับ สนใจไหม"(จะแทนเผลอแทนตัวเองว่าพี่สำหรับคนอายุน้อยกว่า และจะเรียกน้องตามด้วยชื่อไม่ก็ชื่อเฉยๆ)

ส่วนคนอายุมากกว่าจะสุภาพค่ะแทนผม .ลงท้ายครับ เรียกมีคุณนำหน้าเสมอ .และมักจะแสดงท่าทางเคารพผู้ที่มีอายุมากกว่าไม่ว่าคนนั้นจะเป็นแบบไหนก็ตาม

ชอบ ::  สายน้ำ (ไม่ทำอะไรมาปนักนอกจากมองยิ้มๆ อาจมีปวัปเล่นตามแต่อารมณ์)

หนังสือ (หยิบขึ้นมาอ่านเสมอไม่เกี่ยงแนวอะไร)

ตุ๊กตาหมี(ท่านอาจไม่เห็นวินข้างๆแล้วก็ได้เพราะแทบจะวาปไปนั่งลูบน้องหมีอย่างรวดเร็วแล้วอุ้มขึ้นมากอดไว้ด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนเด็กๆ)

เกลียด :: 

การต้องผจญเพลิง (จะหน้าซีดแทบไม่เห็นสีเลือดพร้อมถอยไปอยู่หลังสุดเนียนๆ)

การที่ต้องเห็นคนรู้จักทุกใจ หรืออมความทุกไว้คนเดียว (จะเข้าไปถามพร้อมช่วยรับฟังและแก้ปญหา รวมถึงลูบหัวปลอบด้วยรอยยิ้ม ทุกคนไป)

แพ้ :: 

เห็ด (วินกินเห็ดไม่ได้ถ้ากินเข้าไปจะเวียนหัว อาเจียน และไข้ขึ้นไปหลายวัน)

เพิ่มเติม ::

ตอนออกจากที่นั้นไปวินก็ยังคงติดต่อกับเฟรจเป็นระยะเพื่อรายงานสถานที่ให้รู้ ช่วงแรกๆเฟรจแถมติดต่อมาทุกย่างก้าว

Talk with Writer

            สวัสดีค่า ชีเกียค่ะ! คุณผู้ปกครอง ชื่ออะไรเหรอคะ?

-  เค้ารินนิาาาาาา

            อื้อๆ! ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ! เอ ว่าแต่คิดยังไงถึงมาสมัครล่ะคะเนี่ย...?

- มันน่าสนใจดีนะสิ .แต่สารภาพว่าปั่นแนวสดใสไม่ค่อยเก่งแหะ แถมตอนนี้ตี2แหละ .อาจเบลอๆไปบ้างเนอะ

            เรื่องนี้ลูกๆของท่านอาจจะกลายตัวร้ายในภายหลังได้เลยนะคะ รับได้มั้ย?

-  ได้แน่นอนงับ .เค้าไม่อะไรมากอยู่แว้ววววว .จะติดตามต่อจนจบเรื่องเลยจร้าาา . ห้ามดองน้าาาาาา

            แล้วก็อาจจะตายได้เหมือนกันนะ

-ห้ามดองน้าาาาาา .นั้นแหละแค่นั้น อิอิ 

            ก็ยังไงก็ช่วยเตือนเวลาไรต์เขียนผิด เขียนตกด้วยเน้อ แป้นแข็งมากก

-   รับทราบ . แต่เค้าผิดบ่อยกว่าอีกเพราะภาษาไทยไม่แข็งแรง55

            เอาล่ะ แล้วมาลุ้นกันว่าคุณจะได้เป็นส่วนหนึ่งของเรื่องนี้รึเปล่า

. รับแซ่บ เอาละต้องไปบนแล้วสิ . โอมมมมมม ลูกจงติด หวยจงออก เลขเด็ดๆ ตรงๆสักงวด !!