คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER 5
CHAPTER 5
เจสสิก้าลืมตาขึ้นมาในเช้าวันใหม่ก่อนจะยกมือกุมหัวของเธอ มันปวดมาก คงเพราะแอลกอฮอล์ที่ซัดเข้าร่างกายไปเมื่อคืน
“ไง… ปวดหัวละสิ?” เสียงคุ้นหูทำให้เธอต้องหันมอง
“ฉันกลับมาที่โรงแรมได้ไงอะคยูฮยอน?” เธอค่อยๆพยุงตัวนั่งแล้วดื่มน้ำที่คยูฮยอนเอามาให้เธอ
“ฉันกับทงเฮแบกเธอกลับมานะสิ ผู้หญิงอะไรตัวหนักเป็นบ้า”
“ปากเสียนะ” เจสสิก้ากรอกสายตามองหาอีกคนไปมา “แล้วทงเฮละ?”
“กลับบ้านไปแล้วนะ คนเค้ามีการมีงานต้องทำ ไม่ใช่ว่างเหมือนเธอ…. โอ๊ย!!” คยูฮยอนร้องโอดครวญเมื่อถูกหมอนของโรงแรมปาใส่
“ทำไมต้องกัดฉันตลอดเลยนะ อยู่นิ่งๆไม่เป็นหรอ?”
“โอเคๆไม่แกล้งแล้ว… ไปอาบน้ำซะ ฉันสั่งอาหารของโรงแรมมาให้แล้ว” คยูฮยอนยิ้มก่อนจะยกมือขยี้หัวเจสสิก้า แต่หญิงสาวกลับทำหน้าบูดแล้วปัดมือเขาออกไป แล้วนั่งมองคยูฮยอนที่เดินออกจากห้องอย่างอารมณ์ดี ก่อนที่ตัวเองจะลุกไปจัดการกับตัวเอง
คยูฮยอนอยู่เป็นเพื่อนกับหญิงสาวที่โรงแรมจนถึงบ่ายของวัน เขาแค่กลัวว่าเจสสิก้าจะมีอาการหลังสร่างเมา เพราะเจสสิก้าไม่เคยเมาหนักขนาดนี้ เขาต้องรอดูจนแน่ใจแล้วว่า เธอไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ
“นายไม่มีงานมีการทำหรอ? มานั่งเฝ้าฉันแบบนี้เนี่ย” เจสสิก้าถามออกไปในขณะที่นั่งดูทีวีของโรงแรม
“วันเดียวเอง ถือว่าพักผ่อนแล้วกัน แล้วอีกอย่าง ฉันไม่ไว้ใจถ้าเธอเกิดเป็นลมขึ้นมาทำไง?”
“ฉันหูฟาดไปหรือเปล่าน่ะ นายเป็นห่วงฉัน”
“ก็ว่าที่คู่หมั้นก็ต้องเป็นห่วงกันธรรมดาสิ…. ว่าแต่เธอก็ไม่เป็นอะไรแล้วนี่ ฉันกลับก่อนดีกว่า” คยูฮยอนลุกขึ้นหยิบกุญแจรถ ก่อนจะวางมือบนหัวเจสสิก้าแล้วยิ้มให้ “อย่าไปเมาแบบนั้นอีก ฉันเป็นห่วง ^^”
เจสสิก้าพยักหน้าแล้วก้มหน้าเพราะความเขิน ก่อนที่เธอจะกุมแก้มตัวเองแล้วยิ้มออกมาหลังจากคยูฮยอนออกไปแล้ว
“ไอ้หมาป่าบ้า -////-”
คยูฮยอนจอดรถหน้าบ้านหลังที่เขาอาศัยอยู่ แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้ลงจากรถ คนงานในสวนส้มก็วิ่งหน้าตาตื่นมาหาเขาทันที
“มีอะไร?” เขาถามหลังจากที่ลงจากรถ
“เอ่อ… คุณหนูซอฮยอน…”
“ซอฮยอน? ซอฮยอนทำไม?” เขาถามเสียงเข้ม
“คุณหนูเธอหนีไปแล้วนะครับ!”
“ว่ายังไงนะ?! แล้วทำไมไม่โทรตามฉันห่ะ!” เขาตะคอกคนงานก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไปภายในบ้าน
“ผมโทรแล้วนะครับ แต่มือถือของคุณคยูฮยอนติดต่อไม่ได้เลย”
“แล้วเธอหนีไปนานหรือยัง!”
“น่าจะช่วงหลังเที่ยงนะครับ เพราะเธอยังลงมาทานอาหารกลางวันอยู่เลย….”
“หนีไปทางไหน?”
“คิดว่าหนีเข้าไปในป่าหลังน้ำตกน่ะครับ ผมเห็นรอยเท้าที่ยุบแถวๆน้ำตก”
คยูฮยอนเงียบไป มือของเขากำแน่นด้วยความโกรธ
“เจ้านาย… จะออกตามเธอไหมครับ?”
“ไม่!” เขาตอบเสียงแข็ง “สั่งคนงานทุกคนไม่ต้องตาม ปล่อยเธอไป!”
“เจ้านาย…”
“ฉันอยากจะรู้ว่าคนอย่างเธอจะไปได้สักกี่น้ำ คิดว่าเก่งหนักนี่!” เขายกยิ้ม “ปล่อยให้เสือมันกัดตายก็ดีเหมือนกัน!!”
คยูฮยอนพูดเสร็จก็ก้าวเท้าขึ้นบันไดกลับห้องตัวเองทันที ปล่อยให้คนงานยืนมองตามหลังเขาอย่างไม่เข้าใจ ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว แถมตอนนี้ก็เป็นหน้าฝน แล้วตกกลางคืนสัตว์ร้ายมักจะออกมาหากิน ถ้าเกิดไม่ออกตามแบบนี้ ซอฮยอนไม่รอดแน่ๆ
ซอฮยอนกอดกระเป๋าเสื้อผ้าของเธอแน่น พลางเดินเข้าป่าลึกยิ่งขึ้นอย่างไม่รู้ทาง มือน้อยกระชับกระเป๋าด้วยความกลัว
“กรี๊ด!” ซอฮยอนร้องออกมา เมื่อขาของเธอถูกกิ่งไม้ แต่เธอนึกว่ามันเป็นงูจึงร้องออกมา แต่พอหันไปมอง เธอก็ต้องถอนหายใจแรงๆ “เฮ้อ.. แค่กิ่งไม้”
ครืน ครืน ครืน
“กรี๊ดด!” เสียงฟ้าที่ร้องเสียงดังทำให้ซอฮยอนหลับตาทันที เธอกลัวเสียงฟ้าร้อง หญิงสาวค่อยๆลืมตา ก่อนจะตัดสินใจเดินต่อไป ถึงแม้ว่าตัวเธอจะมีรอยช้ำมากมายแค่ไหนแต่เธอก็ไม่ยอมแพ้
ฝนที่เริ่มตกหนักทำให้ซอฮยอนต้องหาที่หลบก่อนที่เธอจะไม่สบาย เธอเดินลุยสายฝนอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ก่อนที่เธอจะเห็นถ้ำที่อยู่ไม่ใกล้ หญิงสาวยิ้ม ก่อนจะรีบเดินเข้าไปหลบฝนในถ้ำนั้น
คยูฮยอนเดินวนไปมาในห้องนอนของตัวเอง นี่ก็ตะวันตกดินแล้ว ฝนก็ทำท่าจะตก เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าซอฮยอนจะกลับมา ชายหนุ่มจึงคว้าเสื้อคลุมและเดินออกจากบ้านทันที
“นายจะไปไหนครับ?!” คนงานวิ่งเข้ามาถามเขาเมื่อเห็นชายหนุ่มจะเดินเข้าไปในป่าด้วยมือเปล่า “ถ้าจะไปตามคุณซอฮยอน ผมขอช่วยอีกแรงได้ไหมครับ?”
คยูฮยอนไม่ทราบว่าเหตุใดคนงานในสวนส้มของเขาจึงห่วงซอฮยอนมากอย่างนี้แต่เขาก็ขัดอะไรไม่ได้ นอกจากพยักหน้าเป็นเชิงตกลง คยูฮยอนเงยหน้ามองฟ้าที่มืดสนิทและเริ่มมีเม็ดฝนตกลงมา
“รีบไปกันเถอะ” คยูฮยอนบอกลูกน้อง ก่อนจะเดินนำเข้าไปในป่าลึก
คยูฮยอนเดินเข้ามาไม่ลึกเท่าไร แต่ก็ต้องรู้สึกเหนื่อยหอบเพราะแรงฝน แต่เขาก็ไม่ย่อท้อยังไงถ้าไม่เจอซอฮยอนเขาจะไม่กลับเด็ดขาด
“นายครับ… พักก่อนไหมครับ?”
“ไม่เป็นไร…” คยูฮยอนปฎิเสธ “พวกนายไปทางโน่นนะ ฉันจะไปทางนี้” ชายหนุ่มยกมือปาดน้ำที่หน้าออกก่อนจะเดินไปอีกทาง
ไม่นานนักเขาก็เดินผ่านมาที่ถ้ำ ชายหนุ่มหยุดเดิน ก่อนจะมองไปรอบๆ สายตาของเขาสะดุดกับหญิงสาวร่างเล็กที่กำลังนั่งกอดตัวเองให้อุ่นจากความเหน็บหนาว ใบหน้าของเธอซีด เนื้อตัวของเธอเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ คยูฮยอนจึงรีบวิ่งเข้าไปในถ้ำอย่างไม่รอรี
“ซอฮยอน!”
หญิงสาวหันมองก่อนจะตาโตเมื่อเจอคยูฮยอนมาที่นี้ เธอจึงคว้ากระเป๋าและพยายามจะลุกหนีแต่เธอกลับไม่มีแรง ทำให้เธอล้มลงกับพื้นของถ้ำ คยูฮยอนจึงได้โอกาสคว้าตัวเธอไว้
“อวดดี!”
“ปล่อยค่ะ…” ซอฮยอนพยายามปัดมือเขาออกจากตัว แต่เธอไม่มีแรงเลย
“จะตายอยู่แล้วยังจะอวดดี”
“….ฉันหนาว” เขาพอรู้จากเสียงฟันกระทบกันของเธอ ชายหนุ่มจึงช้อนอุ้มตัวเธอ และพาเดินเข้าไปในที่ลึกของถ้ำ ก่อนจะจัดการวางซอฮยอนลงอย่างเบามือ แล้วลุกเดินไปเอากระเป๋าเสื้อผ้าของเธอมารื้อ
“คุณทำอะไรของคุณน่ะ!”
“รื้อหาเสื้อผ้าที่ยังไม่เปียกน้ำนะสิ เปลี่ยนมันก่อนที่เธอจะเป็นปอดบวม”
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!” เธอตะคอกก่อนจะพยายามแย่งกระเป๋าคืน แต่คยูฮยอนชักมันหนีก่อนจะปามันทิ้ง แล้วเข้าไปบีบไหล่ซอฮยอนอย่างแรง
“ฉันไม่ได้อยากยุ่ง แต่ฉันกลัวว่าทาสฉันจะตายก่อนจะใช้หนี้เสร็จ!”
“ทุเรศ … ฉันเกลียดคุณ!!” ซอฮยอนน้ำตาคลอ
“เธอก็เกลียดฉันมาตั้งนานแล้วนิ ชเวซอฮยอน!!”
“เจ้านายครับ!” ลูกน้องของเขาวิ่งเข้ามาในถ้ำ “เจ้านายเจอคุณซอฮยอนแล้ว”
คยูฮยอนหันมองซอฮยอนที่สลบพับคออ่อนอย่างเป็นห่วง ก่อนจะหันไปบอกลูกน้อง “ฝนหยุดตกหรือยัง?”
“เบาลงแล้วละครับ แต่ผมว่าเราควรจะกลับกันก่อนที่มันจะเทลงมาอีกรอบ” คยูฮยอนพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะช้อนอุ้มซอฮยอนอีกครั้ง แล้วพาเดินออกนอกถ้ำ
เขายอมรับว่าโกรธที่เธอทำกิริยาแบบนั้น…
แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกแคร์คำพูดที่เธอบอกว่า เกลียดเขามากเหลือเกิน…
ความคิดเห็น