คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : mine' ; 7 พี่ไม่รู้ ...
mine’ ; 7 พี่ไม่รู้ ..
เช้าวันใหม่ แสงแดดสดใสทอประกายลอดรูเล็กๆ ของผ้าม่านเข้ามาในห้องกว้าง คนบนเตียงพลิกตัวนอนหงายเพื่อหลบแสงแดดที่ส่องมาแยงตาเหมือนจะปลุกให้ตื่น มันก็เกือบจะหลบได้น่ะนะ ถ้าไม่ติดว่า ...
“พี่ฮั่นนนน ตื่นนนนน” น้องชายเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องพี่ เปิดม่านออกให้แสงแดดสาดส่องใส่คนตัวโตใต้ผ้าห่ม เมื่อเห็นว่าพี่ยังไม่ตื่น จึงเดินตะโกนลั่นใส่หู ดึงผ้าห่มออก ก่อนจะปีนขึ้นไปนั่งขัดสมาธิบนตัวพี่ชาย
“อะไรวะ ขี้เกียจ ไม่ตื่น” พูดพึมพำออกมาทั้งที่ยังไม่ลืมตา จะบ้าเหรอ นี่มันเพิ่งกี่โมงเอง เมื่อคืนก็กว่าจะทำแผลเสร็จกว่าจะข่มตาหลับนี่ก็โคตรดึกแล้วนะ ขอนอนหน่อยไม่ได้ไง
“จะตื่นไม่ตื่น” คนน้องเมื่อเห็นว่าเรียกดีๆ ไม่ตื่นก็ก้มหน้าลงไปพูดอยู่ตรงหน้าพี่
... ใกล้จนอยากจะหยุดหายใจ ...
“ไม่ตื่นเว้ยยยยยย” แต่ไอ้พี่ตัวโต ก็ยังยืนยันคำเดิมแถมยังพลิกตัวเปลี่ยนไปนอนตะแคงข้าง แล้วไง ? ก็น้องมันนั่งอยู่บนตัวพี่ พอพี่มันพลิกตัวคิดว่าน้องจะเป็นยังไงล่ะครับ ?
ตุ้บ !
ก็ตกเตียงน่ะสิถามได้ !
“โอ๊ยยยยยย พี่ฮั่น ! จะพลิกทำไมไม่บอกวะ เออตามใจไม่ตื่นก็ไม่ต้องตื่น เบื่อจะปลุกแล้วไอ้พี่หมีจำศีล” ลุกขึ้นจากพื้นตะโกนใส่คนบนเตียง ก่อนจะลุกเดินออกจากห้องไป
“เอ้อ วันนี้ผมไปดูหนังกับสต็อปนะพี่ ว่าจะมาชวนพี่ไปด้วย แต่ปลุกไม่ตื่นก็นอนไปละกัน แบร่ !” พูดใส่พี่ชายแลบลิ้นตบท้าย ก่อนจะเดินออกไปจริงๆ
เออไปได้ก็ดี จะได้นอนซักที ง่วงจะแย่ ... ที่เมื่อคืนนอนไม่หลับก็เพราะไอ้เด็กนี้เนี่ยแหละ จะมาวนเวียนอยู่ในหัวเขาทำไมกัน ไม่รู้ตัวรึไงว่าเป็นแค่น้องชาย ชอบมาทำตัวน่ารัก หวั่นไหวมากๆ เดี๋ยวปั๊ดรักซะเลยนี่ ...
เดี๋ยวนะ .. เมื่อกี๊แกงพูดว่าไงนะ ?
‘ เอ้อ วันนี้ผมไปดูหนังกับสต็อปนะพี่ ’
ชิบหอย ... แกงไปดูหนังกับสต็อป ไม่นอนมันละ ต้องไปเฝ้าเด็ก !
.
.
.
ราวกับภาพเหตุการณ์เดิมฉายซ้ำกลับมาอีกหน ... เพียงแต่เปลี่ยนโลเกชั่นจากดรีมเวิลด์มาเป็นศูนย์การค้ายอดฮิตผู้คนพลุกพล่านแทน และที่เปลี่ยนอีกนิดหน่อยก็คือ .. ครั้งนี้ แกงส้มธนทัตคนนี้ มาเดตกับสต็อปวริษฐาคนนั้น โดยมีอิสริยะคนนี้ติดสอยห้อยตามมา
“พี่นี่เรื่องมากว่ะ ทีตอนผมชวนพี่ก็ไม่ตื่น แล้วอยู่ดีๆ บอกจะมา ผมจองบัตรไปแล้ว ต้องมาซื้อเพิ่มอีกเนี่ย” บ่นบ่นบ่น ขอให้ได้บ่นอ่ะครับน้องผม -____-
“ก็อยากมาอ่ะทำไม” พูดพร้อมคว้ามืออีกข้างของน้องชายมากุม .. ที่ต้องใช้คำว่ามืออีกข้าง เพราะไอ้มืออีกข้างน่ะมันไม่ว่างแล้ว (?) ข้างนึงแกงจับมือสต็อปอยู่ ผมเลยต้องจับมือแกงอีกข้างแทน
แลดูเหมือนรักสามเส้าเราสามคนยังไงชอบกล ..
“เออๆ เรื่องของพี่เหอะ งั้นพี่ไปนั่งข้างสต็อปอีกฝั่งละกัน เบอร์สิบเอ็ดนะพี่”
“แล้วแกงนั่งไหน”
“ผมนั่งเก้า”
“งั้นพี่จะนั่งสิบ”
“อ้าวพี่ อะไรของพี่วะเนี่ย สิบมันที่สต็อป แย่งผู้หญิงอ่อพี่ฮั่น” ผมรู้สึกว่าวันนี้พี่ฮั่นเค้าดูแปลกๆ ยังไงชอบกลอ่ะว่ามั้ย ? ไม่สิ แปลกมามาหลายวันละผมว่า
“ไม่ได้แย่ง แค่อยากนั่งกับน้อง ได้มั้ยสต็อป” คำสุดท้ายหันไปถามหญิงสาวคนเดียวที่ยืนอยู่
“ดะ .. ได้ค่ะ” ทำหน้าแบบนั้นแล้วใครมันจะไปกล้าพูดว่าไม่ได้กันล่ะ ...
“เห็นมั้ย สต็อปบอกได้” หันไปยักคิ้วยิ้มกวนใส่น้อง
“ไม่ต้องมาทำหน้ากวนเลยพี่ฮั่น ไปขู่ต็อปทำไม ไอ้พี่บ้าอำนาจ งั้นผมสิบต็อปเก้าพี่สิบเอ็ด โอเคนะ จบนะ ตามมา” เรียงที่ใหม่เพื่อตัดปัญหา เขาเป็นคนชวนต็อปมาเดตนะ จะทิ้งให้ไปนั่งอยู่กับพี่ฮั่นที่ดูผีเข้าผีออกแบบนี้ได้ไง แล้วพี่ฮั่นก็ดันอยากจะมานั่งด้วยอีก ก็ตัดปัญหาด้วยการนั่งกลางไปเลยละกัน จบ !
.
.
.
ใครเป็นคนเลือกหนังเนี่ย -_____- หนังผีเนี่ยนะ ?!!! สต็อปแน่ๆ แกงมันกลัวผีจะตายไม่รู้รึไงงงง ?!!! แล้วดูซินั่น สต็อปที่เป็นคนอยากดูก็เหมือนจะกลัวอยู่นิดๆ เกาะแขนน้องผมซะแน่น ไม่สิงร่างเลยล่ะ -*- ส่วนแกงนี่ไม่ต้องพูดถึง ถึงแม้มันจะเก็กทำเป็นไม่กลัวเพื่อปกป้องสาว แต่มันก็สะดุ้งมาหลายรอบแล้วนะ ดูสิดดดดดดดู น้ำตาจะไหลอยู่แล้ว บ้าเอ๊ย ! กลัวก็พูดมาสิวะ จะทนดูไปทำไมกัน
“สต็อป .. สต็อป สต็อป !” ผมเอ่ยปากเรียกหญิงสาวที่นั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่งของน้องชาย แต่คุณเธอกลับไม่ได้ยินเสียงผม นั่งจ้องจอตาแป๋ว จะเรียกดังก็ไม่ได้ อยู่ในโรงหนัง
“ฮึก ...” นั่นไง เสียงสะอื้นมาละ ให้ตาย ไอ้เด็กอวดเก่ง !
“กลัวก็ไม่ต้องดู” มือหนาดันหัวน้องให้ซบลงกับไหล่ตัวเอง พร้อมคำพูดปลอบประโลม ... มันใช่คำปลอบป่ะ ? เออใช่แหละ
“แก ... แก... ไม่รอด ... กรี๊ดดดดดดดด” เสียงหลอนๆ จากจอภาพขนาดใหญ่ตรงหน้า บวกกับเสียงกรี๊ดที่ดังมาจากทุกทางลั่นก้องไปทั่วโรง ทำเอาเด็กในอ้อมกอดสะดุ้งด้วยความตกใจ หยดน้ำใสๆที่กลั้นไว้ไหลออกมาเล็กน้อยเหมือนลืมตัว
เฮือก !
น้องผมกำลังสะดุ้ง .. น้องผมกำลังสั่น .. น้องผมกำลังกลัว .. และผมก็ทำได้แค่กอดปลอบมัน .. ?
ไม่หรอก ผมจะไม่ทำแค่นั้น
“สต็อป พี่พาแกงกลับก่อนนะ” ร่างสูงลุกขึ้นยืน หันไปบอกหญิงสาวที่สนใจแต่จอภาพ ก่อนจะกุมมือน้องเดินฝ่าผู้คนมากมายออกมาจากโรงหนัง
ถึงแม้สต็อปจะสนใจแต่จอภาพนั่น จนไม่แม้แต่จะหันมาตอบรับใดๆ ถึงแม้คนในโรงต่างพากันด่าเขาที่อยู่ดีๆ ก็ลุกขึ้นกะทันหัน แถมยังยืนค้างบังจอภาพของพวกเขา ถึงแม้พนักงานหน้าโรงจะตะโกนถามว่าจะไปไหน ทำไมถึงไม่ดูต่อ ถึงแม้ค่าตัวหนังผีสามมิตินี่มันจะแพงบรรลัยแค่ไหน
วินาทีนี้ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแหละ ในหัวผมมีแต่ภาพของเด็กขี้แยคนนึงที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ในห้องน้ำวันก่อน ในหัวผมคิดแต่ว่า จะทำยังไงให้เด็กคนนี้มันหายกลัว
“พี่ฮั่น ... พี่เป็นอะไรกันแน่” คำถามสั้นๆ ทำเอาพี่ชายชะงัก
เป็นอะไรกันแน่ .. ? เออ ตกลงผมเป็นอะไร ?
“พี่ดูแปลกๆ มาหลายวันแล้วนะ ปกติพี่ไม่ได้ห่วงผมขนาดนี้ซักหน่อย ตอนแรกผมก็นึกว่าพี่ไม่สบาย เห็นช่วงนี้หน้าแดงบ่อยๆ แต่ตอนนี้ ... ไม่ใช่แล้วมั้ง ?”
“...”
“เมื่อวานก็ดูเหม่อๆ เหมือนคิดอะไรอยู่ พี่เป็นคนรักน้อง อันนั้นผมรู้ แต่พี่ก็ไม่น่าใช่คนที่จะเอาตัวเองมาปกป้องผมขนาดนั้น ยิ่งถ้าทำแล้วตัวเองจะเจ็บตัวมากกว่าเดิมนี่ยิ่งไม่มีทาง เรื่องผู้หญิงก็เหมือนกัน ปกติพี่จะต้องแย่งผมจีบอะไรประมาณนั้น แต่นี่พี่ทำอย่างกับ ... หวงผม”
“...”
“ว่าไงพี่ฮั่น ? พี่คิดอะไรอยู่กันแน่ บอกผมได้มั้ย ? พี่ยัง ... เห็นผมเป็นน้องอยู่รึเปล่า ?”
“...”
อย่าถามเลย .. ได้โปรด ..
เพราะพี่เอง ... ก็ยังไม่มีคำตอบให้ตัวเองเหมือนกัน ..
.
.
.
“พี่โชนกับพี่ปิ่น...” หญิงสาวในจอทีวี จ้องมองไปที่อกเสื้อของรุ่นพี่ตนแอบชอบมานาน ไม่สิ คงต้องเรียกว่าแอบรักมากกว่า ...
สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่ารัก .. แล้วไอ้สิ่งเล็กๆ นั่นมันคืออะไรกันแน่ ?
คือความรู้สึกที่เจอใครแล้วหน้าแดง ใจเต้นแรงเวลาเค้าเข้ามาใกล้ ?
คือความรู้สึกที่ไม่ชอบมากๆ เวลาเห็นเขาให้ความสำคัญกับคนอื่นมากกว่าเรา ?
คือความรู้สึกที่ทำได้ทุกอย่าง แม้จะเจ็บตัว แต่แค่เขาปลอดภัย ก็ยอม ?
คือความรู้สึกที่ หวง ห่วง แคร์ อยากดูแล .. แค่คนเดียว ?
ผมไม่รู้ ... ไม่รู้อะไรเลยซักอย่าง
หลังจากวันนั้นที่โรงหนัง จนถึงวันนี้ก็ผ่านมาอาทิตย์นึงแล้ว แรกๆ แกงทำเหมือนจะถามเรื่องนั้นอีก ผมก็เลี่ยงที่จะตอบตลอด จนเจ้าตัวยกเลิกความคิดที่จะเค้นคำตอบจากผมไป
ผมจะตอบแกงได้ยังไง ในเมื่อผมเองก็ยังไม่เข้าใจตัวเอง ...
น้ำน่ะยังโชคดีนะ ... อย่างน้อยเธอก็รู้ตัวเอง รู้ความรู้สึกตัวเอง
เธอรู้ว่าเธอรักใคร แล้วก็มีโอกาสได้ทำตามหัวใจ
ถึงแม้ว่าเธออาจจะเสียใจ ... แต่มันก็คุ้มค่าที่ได้รัก
แต่ผมกลับยังไม่รู้อะไรซักอย่าง แม้แต่จะเข้าใจความรู้สึกตัวเอง ..
หรือความจริง ...
ผมอาจจะแค่หลอกตัวเองว่าผมไม่เข้าใจ ...
---------------------------------------------------
เย่เย่ เก๊ามาอัพฟิคแล้ววว คิดถึงป่ะ ? 5555555555555
แนะนำว่าให้มาเช็คหน้าฟิคทุกวันจันทร์ของแต่ละอาทิตย์ได้อ่านแน่นอน -..-
ในกรณีที่อาทิตย์นั้นวันจันทร์ไม่หยุดนะ 555555555
ความจริง แชปนี้ตอนแรกจะให้มันเป็นอีกแบบนึง
ประมาณว่าพี่ฮั่นหึงไรงี้ แต่อยู่ดีๆ ทำไมออกมาเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้
น่าจะประมาณตอนหน้าพี่ฮั่นจึงจะรู้ใจตัวเอง อึคึอึคึ - w -
ถามไรหน่อยดิ แชปนึงมันสั้นไปป่ะ ? คือบางทีก็คิดว่ามันสั้นไป
แต่ก็ต่ออะไรมากกว่านี้ไม่ออกแล้วจริงๆ '___')
อยากจะอัพให้ได้อาทิตย์ละหลายๆตอนนะ
อยากจะอัพให้ได้บ่อยๆ นะ แต่มันไม่ว่างงงงงง
บางคนอาจจะบอกว่าไม่ว่างอะไรเห็นเวิ่นทวิตทุกวัน - w -
ก็นั่นล่ะะะ ทวิตเอมเล่นไปพอดตลอด
วันธรรมดาเปิดเรียนโดนพ่อห้ามเล่นคอมด้วย
ขอโทษเน้ ♥
10.06.2555
ความคิดเห็น