คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่7 อดีตของคิมฮิมชาน
ตอนที่7 อดีตของคิมฮิมชาน
ทุกคนในโลกล้วนมีอดีต อาจจะน่าจดจำ ไม่น่าจดจำ เป็นเพียงเหตุการร์ธรรมดา หรือว่าเปลี่ยนชีวิตใครคนนั้นไปตลอด
4ปีก่อน...
ไม่รู้ว่าคิมฮิมชานนอนอยู่ตรงนี้มานานแค่ไหน...ร่างกายหนาวเหน็บกับอากาศที่อุณหภูมิมันต่ำจนแทบจะติดลบ...แต่เขากลับไม่ได้สวมเสื้อผ้าสักชิ้นติดตัว
ร่องรอยการถูกทารุณกรรมทางเพศปรากฏเด่นชัดไปทั่วตัว เหลือกตามองไปรอบๆก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ท่ามกลางตรอกเหม็นอับ
เหมือนกับจะตายให้ได้...เนื้อตัวร้าวระบม ลมหายใจก็แสนจะร้าวราน
หรือว่าคิมฮิมชานกำลังจะตายตรงนี้นะ
“เฮ้! นายเป็นอะไรน่ะ เฮ้ย นาย นาย”เสียงใครกัน...ช่วยฉันด้วยนะ ช่วยฉันที
บังยงกุกเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน มองชะเง้อเข้าไปเพื่อจะดูว่าคนที่เข้าไปเมื่อครึ่งชั่วโมงก่อนเป็นยังไงบ้าง
เขาเจอผู้ชายคนหนึ่งนอนไม่ใส่เสื้อผ้าอยู่ในซอยเปลี่ยวขณะกลับจากทำงานที่คลับของพี่กีกวัง บนเนื้อตัวของผู้ชายคนนั้นแดงเถือกด้วยรอยบีบเค้น แถมยังดูสภาพเหมือนกับโดนข่มขืนมาด้วย
โลกนี้มันน่ารังเกียจขึ้นทุกวัน...ขนาดผู้ชาย ยังถูกข่มขืน
นับประสาอะไรกับสาววัยรุ่น
เขาเองก็คงต้องไปเตือนพี่สาวไม่ให้ออกจากบ้านตอนดึกๆแล้วสินะ
สักครู่ประตูห้องฉุกเฉินก็เปิดออก หมอในวัยใกล้เกษียณออกมาบอกว่าคนที่เขาพามาส่งโรงพยาบาลไม่เป็นอะไรแล้ว ร่างกายอ่อนเพลียและฟกช้ำบางส่วน แต่ที่น่าเป็นห่วงคือแผลการร่วมรักที่ดูท่าจะหนักหนา และอาการทางจิตใจที่ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร
ทางโรงพยาบาลดำเนินการติดต่อกับทางบ้านของผู้เสียหายเรียบร้อย ขอแค่ชื่อกับที่อยู่เขาไว้เพื่อลงบันทึกข้อมูลเท่านั้น
G O I N G C R A Z Y
สถานที่นี้เขาคุ้นเคย...
จองแดฮยอนเดินเข้าบ้านตัวเองด้วยอาการเหม่อลอย
บ้าน...
ได้กลับบ้านเสียที
“อ้าวแดฮยอน...กลับมาแล้วเหรอ หนูฮิมชานโทรมาบอกแม่อยู่แล้วเชียว”หญิงวัยกลางคนออกมาต้อนรับลูกชายคนเดียวของบ้านจอง แต่เพียงได้ยินชื่อฮิมชานแดฮยอนก็ตัวแข็งทื่อขึ้นมา
คุณนายจองจับลูกตัวเองพลิกดูซ้ายขวา “ผอมไปเหรอลูก อ้าว...นั่นหนูจงออบนี่”เธอเหลือบเห็นร่างบางที่ยืนอยู่หน้าบ้านใกล้ๆรถของตัวเองพอดิบพอดี
จงออบส่งยิ้มให้คุณนายบ้านจอง รู้สึกผิดทุกครั้งที่เธอเรียกเขากับพี่ชายว่า “หนู” นั่นคือการที่บอกได้ว่า เธอช่างเอ็นดูพวกเขาพี่น้อง...แต่สิ่งที่เขากับพี่ทำกับลูกชายบ้านนี้ มันช่างสารเลวเกินกว่าพ่อแม่ของแดฮยอนจะรับได้
“ไม่เข้ามาก่อนเหรอลูก”เธอชักชวนจงออบ ร่างบางมองแดฮยอนที่ยืนเคียงข้างแม่ของตัวเองแล้วส่ายหน้าฏิเสธ
“ไม่ดีกว่าครับ ผมรีบกลับน่ะครับ”เขายิ้มให้หญิงวัยกลางคนนั้น แล้วเบนสายตาหนีเมื่อลูกชายของหล่อนมองมาที่เขา แววตาที่แสนตัดพ้อต่อว่านั่นทำให้เขาไม่กล้าจะสบด้วยเสียจริง
“หวังว่านายจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร สองปีที่ผ่านมานายมีความสุขดี...ไม่อยากนั้น พี่ฮิมชานคงไม่ปล่อยนายไว้”จงออบไม่ลืมทวนข้อตกลงระหว่างเขากับร่างสูงก่อนที่ร่างสูงจะลงจากรถ
“นายจะเป็นขี้ข้าพี่นายไปถึงเมื่อไหร่...สักวัน คนพรรค์นั้นต้องฆ่านายด้วยมือของเขาเอง”จองแดฮยอนบอก มองอีกคนสายตานิ่ง
“ไว้พี่ชายฆ่าฉันเมื่อไหร่...นายก็ช่วยมางานศพฉันด้วยแล้วกันนะ”
“ฉันรอวันที่พี่ชายนายจะฆ่านายไม่ไหวเลย มุนจงออบ”
G O I N G C R A Z Y
ยงกุกไม่รู้ว่าตัวเองนอนที่เตียงมานานแค่ไหน ห้องนี้ไม่มีนาฬิกา หรือปฏิทินเลย ผ้าม่านหนาทึบก็บังแสงแดดเอาไว้หมด ในห้องมืดทึบไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืนก็ตาม
มือข้างสองข้างถูกปล่อยให้เป็นอิสระแล้ว แต่ประตูและหน้าต่างทุกบานถูกล็อกอย่างแน่นหนา ให้ทายว่าตอนนี้คือเวลากลางวัน คิมฮิมชานถึงไม่เข้ามาหาเขาเลย ไม่อย่างนั้น ไอ้โรคจิตนั่นต้องเขามาหาเขา แล้วจะเกิดเหตุการณ์อย่างว่าขึ้น อีกครั้ง...และอีกครั้ง
เขาไม่ได้ยอม และทุกครั้ง...เขาจะโดนจับมัดขึงเสมอ
คนตัวเล็กๆคนนั้นจับเขามัดได้อย่างสบายๆ ไม่รู้ว่ามีเรี่ยวแรงมากมายขนาดนั้นได้อย่างไร...คนที่เขาพอรู้ว่าเป็นน้องชายของฮิมชานน่ะ
ยงกุกกวาดสายไปทั่ว...เขาอยู่ที่นี่ไม่ได้
ต้องหนี! แต่จะวิธีไหนกัน
พี่น้องทั้งสองคนนี้ น่ากลัวพอๆกัน คนพี่นั้นน่ากลัวด้วยความคิดและการกระทำ ส่วนคนน้องก็เป็นเสมือนผู้ช่วยของคนพี่
ไม่มีลู่ทางเลย
..
ป่านนี้พี่เขาจะว่าอย่างไรบ้าง ไอ้เซลโล่จะทำยังไง การเรียนของเขาล่ะ?
ในสมองของบังยงกุกทำงานหนักหน่วง...วิธีไหนกันนะ จะทำให้เขาออกจากที่นี่ไปได้
ทีบีซี.
ปล. ถ้ามีเอ็นซีอีก ใครกดแจ้ง เราไม่ลงแล้วนะคะ ลงในบอร์ดบีเอพีไทยเเลนด์อย่างเดียว ;)
ความคิดเห็น