คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : chapter 6. เกือบ
“ฮัท จะทำอะไร” แคนถามด้วยน้ำเสียงหวาดๆ ข้อมือเล็กถูกมือหนาบีบอย่างแรง จนแคนนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“นึกว่าหายไปไหน ที่แท้ก็ไปอ่อยผู้ชายอยู่นี่เอง” ฮัทพูดด้วยแรงอารมณ์
“ฮัท อย่ามาพูดแบบนี้นะ” แคนเสียงดังกลับไป เขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย ทำไมฮัทต้องมาว่าแรงขนาดนี้ด้วย
“ทำไมจะพูดไม่ได้ ก็ในเมื่อมันคือเรื่องจริงนี่ นายมันร่าน ร่านเหมือนแม่ไม่มีผิด”
เพี๊ยะ!!!
ทันทีที่พูดจบ ฝ่ามือบางก็ปะทะเข้ากับใบหน้าหล่ออย่างแรง น้ำใสคลออยู่ที่ดวงตาคู่สวยของแคน
“เดี๋ยวนี้เก่งนี่ กล้าตบฉันด้วย”
“เลิกพูดจาดูถูกคนอื่นได้แล้วนะฮัท นายไม่มีสิทธิมาว่าคนอื่นแบบนี้”
“ก็แล้วถ้าฉันจะว่า ใครมันจะทำไม!!!” ฮัทตะคอกใส่แคน
“ฮึก...ปล่อยนะ” ร่างบางพยายามแกะมือหนาออกจากข้อมือของตนเอง ร่างสูงใช้แรงของตนเองเหวี่ยงร่างบางไปบนเตียง
“โอ๊ย!!!” แคนร้องออกมาด้วยความเจ็บ ร่างเล็กพยายามจะลุกขึ้นจากที่นอน แต่ก็โดนร่างสูงขึ้นคร่อมทับเอาไว้เสียก่อน
“ฮัท จะทำอะไรน่ะ” แคนตาโต มือบางพยายามผลักร่างสูงให้ลงจากตัวเอง แต่ก็ไม่เป็นผล
“ฉันก็แค่อยากรู้ ว่าคนร่านๆแต่ทำเป็นเรียบร้อยตบตาคนอื่นน่ะ ลีลาบนเตียงมันจะเป็นยังไง”
“มะ...ไม่นะฮัท ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ” ร่างสูงไม่ฟังเสียงของร่างบางเลยแม้แต่น้อย ก้มหน้าลงซุกไซร้กับลำคอของแคน สองมือหนาจับมือบางรวบไว้
“ฮึก...ฮัท ปล่อยนะ ฮือ” น้ำตาของแคนไหลออกมาด้วยความเสียใจ
“ร้องไห้ทำไม ชอบนักไม่ใช่หรือไงเรื่องแบบนี้น่ะ” ร่างสูงผละออกจากลำคอ แล้วจัดการกระชากเสื้อเชิ้ตของร่างบางจะขาดแล้วสะบัดออกอย่างไม่ไยดี ร่างบางที่เปลือยท่อนบนปรากฏแก่สายตาร่างสูง ผิวกายเนียนละเอียด ที่แม้จะไม่ขาวมากนัก แต่ก็น่าสัมผัส
“ฮัท...แคนขอร้อง อย่าทำอะไรแคนเลยนะ ฮึกๆ” ร่างบางเอ่ยขอร้อง
“ขอโทษนะ พอดีฉันไม่ได้มีหน้าที่มาทำตามคำขอร้องของนาย” ทันทีที่จบประโยค ร่างสูงก็ซุกไซร้กับอกบางนั่นอย่างรุนแรง ขบเม้มสร้างรอยแดงไปทั่วทั้งอกบาง ร่างบางหมดแรงที่จะต่อต้าน ได้แต่ร้องไห้น้ำตาไหลพรากอย่างห้ามไม่อยู่ นี่หรือคือการกระทำของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องชาย กัดปากตัวเองเพื่อกั้นเสียงอันน่ารังเกียจที่จะหลุดรอดออกมาสร้างความอับอายให้เขาจนริมฝีปากมีเลือดสีแดงสดไหลออกมา
“ปล่อย ฮึกๆ ปล่อยแคนเถอะ ฮัท ฮึก ขอร้อง” ร่างบางเอ่ยขอร้องอีกครั้ง
“ต่อจากนี้ไป นายจะไปร่านกับใครไม่ได้อีกแล้ว เพราะนายเป็นของฉัน”
ก็อกๆๆๆๆ
เหมือนเสียงสวรรค์สำหรับแคน เสียงเคาะประตูห้องของฮัทดังขึ้น
“คุณแคน คุณฮัทคะ เป็นอะไรกันหรือเปล่าคะ” เป็นเสียงของป้าแจ๋วนั่นเองที่ทำให้แคนรอดพ้นจากฮัทได้ ร่างสูงหัวเสียแต่ก็ยอมลุกขึ้นจากร่างบาง
แคนรีบลุกขึ้นหยิบเสื้อเชิ้ตของตนเองที่กระดุมขาดหมดมาห่อหุ้มร่างกายไว้ ก่อนที่จะปาดน้ำตาออกแล้วเดินไปเปิดประตูอย่างรวดเร็ว
“คุณแคนเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ป้าแจ๋วถามขึ้นเมื่อเห็นแคนออกมาจาห้อง
“ไม่เป็นอะไรหรอกฮะ ป้าแจ๋วไปทำงานต่อเถอะ” ร่างบางพูดแค่นั้นแล้วก็รีบเข้าห้องตนเองไปอย่างรวดเร็ว
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ฮัททิ้งตัวลงนอนบนที่นอน พลางคิดถึงเรื่องเมื่อสักครู่ เมื่อกี้เขาทำอะไรลงไป แล้วทำไปเพื่ออะไร ร่างสูงเฝ้าถามตนเองอยู่อย่างนั้น แต่ก็ไม่ได้คำตอบ
“โธ่เว้ย!!!” ฮัทสบถเสียงดัง ก่อนที่จะคว้ากุญแจรถแล้วออกไปทันที
ทางด้านแคน
หลังจากที่เข้าห้องของตนเองมาได้ ขาเรียวก็หมดแรง ทรุดลงนั่งอยู่ตรงประตู น้ำตามากมายไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ แคนนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นจนกระทั่งเวลาผ่านไปเนิ่นนาน ร่างบางปาดน้ำตาออก แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ชำระล้างร่างกาย รอยแดงเป็นจ้ำที่เต็มไปทั่วทั้งอกบาง ทำให้น้ำตาที่หยุดไหลไปแล้วกลับมาไหลอีกครั้ง มือเล็กพยายามถูรอยแดงนั่นออก แต่ยิ่งถูมันก็ยิ่งเด่นชัดขึ้น
“ฮึกๆๆ ออกไปนะ ฮือ...” แคนร้องไห้อย่าหนัก
“ทำไมทำแบบนี้ ฮัท ทำไมทำแบบนี้”
ร่างบางพาตนเองมานั่งที่เตียงนอนด้วยสภาพอิดโรย ดวงตายังมีน้ำใสไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง แคนล้มตัวลงนอนกับที่นอนแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลจนหลับไป
เนิ่นนานเท่าไหร่ไม่รู้ ที่ร่างบางหลับใหลไปด้วยความเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ เปลือกตาบางขยับขึ้นอย่างยากลำบาก อาการปวดตาจากการร้องไห้อย่างหนักทำให้แคนไม่อยากจะลืมตาขึ้นมา แต่ก็ฝืนลืมตาขึ้นมา ร่างบางลุกขึ้นนั่ง แล้วมองออกไปนอกหน้าต่างของห้อง ก็พบว่าท้องฟ้ามืดแล้ว
“มืดแล้วเหรอเนี่ย” แคนพูดกับตัวเอง ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินลงไปชั้นล่างของบ้าน
“ป้าแจ๋วฮะ พี่ฮั่นกลับมาหรือยังฮะ” แคนเอ่ยถามแม่บ้านสูงอายุ เมื่อป้าแจ๋วเห็นสภาพที่ไม่ค่อยจะสู้ดีของแคนก็รีบเข้ามาช่วยประคอง
“คุณฮั่นยังไม่กลับมาเลยค่ะ คุณแคนเป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ” ป้าแจ๋วถามอย่างเป็นห่วง แต่ร่างบางส่ายศีรษะเบาๆ
“ไม่เป็นไรฮะ ไม่ต้องเป็นห่วง แคนขอออกไปนั่งเล่นข้างนอกก่อนนะฮะ”
“ออกไปตากลมข้างนอกเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอกค่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอฮะ แคนแข็งแรงจริงๆ” แคนยิ้มให้ป้าแจ๋ว เธอจึงจำเป็นต้องปล่อยเจ้านายจอมดื้อไป
ร่างบางเดินมานั่งที่ชิงช้าตัวเดิม แล้วนั่งลง ในหัวสมองมีแต่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกลางวัน น้ำตาเจ้ากรรมก็พาลจะไหล แคนเงยหน้าขึ้นเพื่อไล่น้ำตา
“แคน มานั่งอะไรอยู่คนเดียว” ฮั่นถามขึ้น แคนลุกขึ้นแล้วโผเข้ากอดพี่ชายทันที
“เป็นอะไรหรือเปล่าแคน” ฮั่น ตกใจเมื่อเห็นว่าแคนโผเข้ามาแบบนี้
“ปละ...เปล่าฮะ แคนแค่ คิดถึงพี่ฮั่นน่ะ” แคนผละออกมาแล้วตอบฮั่น นี่เป็นอีกครั้งแล้วที่เขาต้องโกหกฮั่น
“แน่ใจนะว่าไม่ได้เป็นอะไร” ฮั่นถามซ้ำ
“แน่ใจสิฮะ” แคนยิ้มให้ฮั่น
“แล้วทำไมตาบวมแบบนี้ล่ะ” ฮั่นสังเกตเห็นดวงตาที่บวมช้ำของแคนจึงถามออกไป
“ไม่มีอะไรหรอฮะ พี่ฮั่นเข้าบ้านไปกินข้าวกันดีกว่า แคนหิวจะแย่อยู่แล้ว” แคนรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“ตอบพี่มาก่อนสิว่าทำไมตาบวม” ฮั่นถามย้ำ เขารู้ดีว่ามันต้องมีอะไรแน่ๆ เพียงแต่แคนไม่ยอมบอกเท่านั้นเอง
“เอ่อ...คือ..แคนดูหนัง แล้วมันเศร้าก็เลย...ร้องไห้ตามน่ะ” แคนตอบ
“เรานี่ จริงๆเลยน้า” ฮั่นขยี้ผมแคนเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว
“ไปกินข้าวกันเถอะฮะ” แคนชวนฮั่นอีกรอบ ร่างสูงพยักหน้ารับ
“ไปสิ” ฮั่นจูงมือแคนเดินเข้าบ้านเหมือนทุกที แต่ยังไม่ทันที่จะได้เข้าบ้าน รถของฮัทก็แล่นเข้ามาเสียก่อน
“วันนี้แปลกแฮะ ไอ้ฮัทมันกลับบ้านเร็ว” ฮั่นเอ่ยติดตลก แต่แคนกลับยิ้มไม่ออก แค่ได้ยินชื่อ น้ำตาก็พาลจะไหลแล้ว แคนหันหน้าเข้าไปในบ้าน
“ไง ฮัท วันนี้กลับบ้านเร็วดีนี่” ฮั่นเอ่ยแซว แต่ฮัทก็ไม่ได้ตอบอะไร สายตากลับจับจ้องไปที่ร่างบางที่ยืนอยู่ข้างกายฮั่น แคนไม่ยอมสบตาฮัทเลยแม้แต่นิดเดียว
“อืม...พี่ฮั่นกินข้าวยัง” ฮัทถาม สร้างความแปลกใจให้ฮั่นเล็กน้อย
“ยัง กำลังจะไปกิน แล้วนี่แกเป็นอะไรเนี่ย ถามแบบนี้ กินยาผิดขวดหรือไง”
“ทำไมเหรอพี่ ผมจะทำตัวดีบ้างเนี่ยไม่ได้เหรอ” ฮัทถามฮั่น แต่สายตากับเหลือบมองแคน ที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา
“ทำได้ แล้วก็ดีมากด้วย แล้วแกกินอะไรมาหรือยัง” ฮั่นถาม
“ยังครับ”
“งั้น ไปกินด้วยกันสิ” ฮั่นชวน
“จะดีเหรอ คงมีคนเขาไม่ค่อยอยากร่วมโต๊ะอาหารกับผมสักเท่าไหร่มั้ง” ฮัทพูดกระทบแคน ร่างบางเงยหน้าขึ้นเมื่อรู้ว่าตนเองโดนพาดพิง
“หือ...แกหมายถึงแคนเหรอ”
“...” ฮัทไม่ได้ตอบแต่มองไปที่ร่างบาง แคนหันมาสบตาฮัทนิดนึงก็ต้องหลบตาเมื่อเห็นแววตาคู่นั้น
“ว่าไงแคน จะให้ฮัทเขากินข้าวด้วยกันหรือเปล่า” ฮั่นหันมาถามน้องชายตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆ
“ได้สิฮะ” แคนตอบฮั่น
“ปะ...งั้นเราไปกินข้าวกันเถอะ” ฮั่นพูดอย่างมีความสุข วันนี้ก็คงจะเป็นวันดีอีกวันหนึ่งที่พวกเขาจะได้รับประทานอาหารร่วมกันอีกครั้ง
ภายในโต๊ะอาหารวันนี้ อาหารมากมายถูกจัดเรียงอยู่บนโต๊ะอาหาร แต่แคนไม่รู้สึกอยากจะกินมันเลยสักนิด ร่างบางต้องคอยหลบสายตาของร่างสูงที่มองมา ทำให้เขาอึดอัดไม่ใช่น้อย และการรับประทานอาหารเย็นมื้อนั้นก็ผ่านไป
แคนออกมาเดินเล่นข้างนอกบ้านอีกครั้ง หลังจากที่ฮั่นขึ้นห้องไปอาบน้ำแล้ว
“มาทำอะไรอยู่ตรงนี้” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น ด้านหลังของแคน ร่างบางหน้าเสีย เขาไม่อยากเจอฮัทในตอนนี้ แคนนิ่งเงียบไป ไม่ตอบ ไม่หันกลับไปมอง
“ฉันถาม ไม่ได้ยินหรือไง” ฮัทสาวเท้าเข้ามาใกล้มากขึ้น แคนทำอะไรไม่ถูกตัดสินใจหันหลังจะเดินกลับเข้าบ้าน แต่ก็ถูกมือหนาคว้าแขนเอาไว้เสียก่อน
“จะหนีไปไหน” ฮัทถามเสียงเข้มพยายามสะกดอารมณ์โกรธที่ถูกเมินเอาไว้
“มะ..ไม่ได้หนี แคนจะเข้าบ้าน” ร่างบางตอบตะกุกตะกัก หลุบตาลงต่ำ
“ไม่ต้องมาแก้ตัว ทำไม เจอหน้าฉันเนี่ยมันจะตายหรือไง” ฮัทถามอย่างประชดประชัน
“เปล่า...” แคนตอบเสียงแผ่ว แต่ก็ไม่ยอมมองหน้าฮัทอยู่ดี
“เปล่าแล้วทำไมต้องหนีฉัน หลบหน้าฉัน”
“...ปล่อยแคนเถอะฮัท แคนอยากไปพักผ่อน” แคนไม่ตอบสิ่งที่ฮัทถาม
“ไม่ปล่อย ทำไมฉันจับไม่ได้ แต่ให้คนอื่นจับได้ใช่มั๊ย” คำพูดดูถูกหลุดออกมาจากปากของฮัทอีกแล้ว แคนเงยหน้าขึ้นมองร่างสูง
“ทำไมฮัทต้องดูถูกแคนขนาดนี้ด้วย” น้ำเสียงตัดพ้อ กับแววตาที่มีน้ำใสคลออยู่ ทำให้ร่างสูงนิ่งไปเล็กน้อย แต่ภาพเมื่อตอนเช้าแทรกทับเข้ามา ภาพที่เห็นว่าแคนกำลังคุยกับผู้ชายคนอื่นอย่าสนุกสนาน ทั้งๆที่ตนเองเป็นห่วงแทบตาย
“ก็มันคือเรื่องจริงไง”
“เรื่องจริงยังไง แคนไม่เข้าใจ”
“เมื่อเข้านี้ ทั้งๆที่นายไปกับฉัน แต่นายกลับทิ้งฉัน แล้วกลับมากับคนอื่น”
“แคนไม่ได้ทิ้งฮัท ฮัทนั่นแหละที่ทิ้งแคน”
“นายต่างหากที่หายไปโดยไม่บอกไม่กล่าวสักคำ ฉันตามหานายไปทั่ว ขับรถออกมาตามเผื่อว่าจะเจอ แต่ก็ไม่เจอ ฉันกลับมาบ้านเพื่อมาดูว่านายกลับมาถึงปลอดภัยแล้วหรือเปล่า แต่นี่ นายกลับมานั่งคุย หัวเราะอารมณืดีอยู่กับคนอื่น แบบนี้จะไม่ให้ฉันโกรธได้ยังไง” สมองของแคนเริ่มประมวลผลหลังจากที่ฮัทพูดจบ ร่างบางรีบละล่ำละลักบอกทันที
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะฮัท นายกำลังเข้าใจผิด ฟังแคนอธิบายก่อน”
“ฉันไม่ได้มีหน้าที่มานั่งฟังนายอธิบาย ต่อจากนี้ไปอย่าหวังเลยว่านายจะอยู่อย่างสงบสุข” ฮัทสะบัดมือออกจากแขนของแคน แล้วหันหลังเดินออกไป แต่ร่างเล็กคว้าชายเสื้อเอาไว้ก่อน
“เดี๋ยวสิฮัท ฟังแคนอธิบายก่อน”
“ไม่ฟัง!!!” ฮัทเน้นทุกพยางค์ พลางแกะมือเล็กออกจากชายเสื้อ แล้วรีบเดินหนีไปทันที แคนมองตามฮัทไป น้ำตาไหลออกมาช้าๆ
เช้าวันรุ่งขึ้น
“พี่ฮั่น วันนี้แคนขอไปด้วยได้มั๊ย” แคนถามฮั่นที่เตรียมตัวจะทำงาน
“จะไปไหน”
“ก็ไปทำงานกับพี่ฮั่นไง นะให้แคนไปด้วยนะ” ร่างบางเดินไปเกาะแขนฮั่นเป็นเชิงอ้อน ฮั่นยิ้มให้ท่าทางของแคน
“จะไปทำไมล่ะ ไปก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว” ฮั่นลูบศีรษะแคนเบาๆ
“แต่แคนไม่อยากอยู่บ้านนี่นา นะขอไปด้วยนะ”
“อืม...เอางี้มั๊ย ถ้าไม่อยากอยู่บ้านก็ไปอยู่บ้านแกงส้ม จะได้มีเพื่อนด้วย ถ้าไปอยู่ที่บริษัท แคนจะเบื่อเอานะ” ฮั่นเสนอ แคนนึกคิดอยู่สักพักก็ตอบตกลง
“โอเคฮะ ไปบ้านแกงส้มก็ได้”
“งั้นก็ไปกันเถอะ” ฮั่นพูด ทั้งสองพากันไปขึ้นรถแล้วออกจากบ้านไป
ไม่นานนักรถของฮั่นก็แล่นมาจอดหน้าบ้านของแกงส้ม
“พี่ฮั่นไม่เข้ามาด้วยกันเหรอฮะ” ร่างบางที่เดินออกไปแล้วถามร่างสูงที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวพี่จะต้องรีบไปทำงาน ฝากทักทายแกงส้มด้วยแล้วกัน แล้วเดี๋ยวเย็นๆ พี่มารับนะ” ฮั่นสั่งไว้ แคนพยักหน้ารับ
“ฮะ...บ๊ายบายพี่ฮั่น” แคนโบกมือร่างพี่ชาย แล้วเดินเข้าไปในบ้านแกงส้ม
“อ้าว...แคน มาหาแกงส้มเหรอจ๊ะ” เสียงของหญิงมีอายุคนหนึ่งถามขึ้น
“ฮะ...สัวสดีฮะ คุณน้า” แคนยกมือไหว้อย่านอบน้อม
“แกงส้มยังไม่ตื่นเลยจ๊ะ เดี๋ยวน้าให้คนไปเรียกนะ”
“ไม่เป็นไรฮะ...แคนรอได้” แคนยิ้มให้แม่ของแกงส้มอย่างเป็นมิตร เธอก็ยิ้มกลับมาอย่างเอ็นดู
“แล้วนี่มาคนเดียวเหรอจ๊ะ”
“ฮะ...”
“แล้วมายังไงล่ะเนี่ย”
“พี่ฮั่นมาส่งน่ะฮะ ตอนนี้เขาไปทำงานแล้ว”
“อ๋อ...ถ้าอย่างนั้น ตามสบายเลยนะจ๊ะ เดี๋ยวน้าขอตัวออกไปทำธุระข้างนอกก่อน”
“ฮะ...สวัสดีฮะ” แคนไหว้ลาอีกรอบ แม่ของแกงส้มเดินออกไป ร่างบางก็เดินเข้ามาที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน เพื่อรอแกงส้ม ในหัวก็คิดถึงคนที่อยู่ที่บ้าน ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้าง
“แล้วทำไมเราต้องไปนึกถึงเขาด้วยนะ” แคนดุตัวเองเบาๆ ร่างบางเดินสำรวจไปทั่ว จนกระทั่งแกงส้มเดินมา
“อ้าว...พี่แคน มาได้ไงเนี่ย” เมื่อแกงส้มเห็นแคน ก็เอ่ยทักขึ้นทันที
“นั่งรถมาสิ พี่คงไม่เหาะมาหรอก” แคนพูดติดตลก
“กวนนะเนี่ย เดี๋ยวนี้หัดกวนนะ” แกงส้มแซวแล้วเดินมานั่งที่โซฟา
“นิดหน่อยน่า” แคนตอบแล้วทรุดตัวนั่งบ้าง
“เอาดีๆสิ มายังไง มีอะไรหรือเปล่า แล้วมาคนเดียวเหรอ” แกงส้มถามเป็นชุด
“ตอบดีๆก็ได้ พี่ไม่ค่อยอยากอยู่บ้านน่ะ พี่ฮั่นก็เลยมาส่งที่นี่” แคนตอบ
“อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง”
“เดี๋ยวตอนเย็นๆพี่ฮั่นก็มา ไม่ต้องห่วงหรอก” แคนเหมือนจะรู้ว่าแกงส้มคิดอะไรอยู่จึงพูดออกมา
“อะไร...จะมาก็มาสิ ไม่ได้ว่าอะไรนี่”
“พี่ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ ทำไมต้องร้อนตัวด้วยล่ะ” แคนแกล้งพูด
“พี่แคน...แกล้งผมใช่มั๊ยเนี่ย”
“ฮ่าๆๆๆ ไม่ได้แกล้งสักหน่อย ก็แค่รู้ว่าต้องการอะไร”
“พี่แคน...ไปดีกว่า” แกงส้มลุกขึ้นเดินหนีแคน
“เอ้า..แกงส้ม รอพี่ด้วยสิ” ร่างบางรีบลุกขึ้นเดินตามไป
ทางด้านฮัท
ร่างสูงเดินลงมาที่ชั้นล่างของบ้าน ก็พบว่าบ้านเงียบไป สายตามองหาร่างเล็กของแคนแต่ก็ไม่พบ
“ป้าแจ๋ว แคนไปไหน” ฮัทถามป้าแจ๋วที่เดินมาพอดี
“คุณแคนออกไปกับคุณฮั่นตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ”
“ไปไหน” ฮัทถามเสียงขุ่น คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน
“ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ ป้าขอตัวนะคะ” ป้าแจ๋วเดินเลี่ยงออกไป
“คิดว่าจะหนีฉันไปได้หรือไง...ไม่มีทางหรอก” ฮัทพูดกับตัวเอง แววตาฉายแววโกรธอย่างชัดเจน
-----------------------------------------------------------------------------------
ก่อนอื่นต้องขอโทษที่มาอัพช้านะคะ พอดีว่ากำลังเห่อทำโอพีวีอยู่ แหะๆๆ
เพิ่งมาดู ชื่อตอนฟิคเรื่องนี้ มันพยางค์เดียวทั้งนั้นเลย กวนจริงเชียว 555
ตอนนี้พี่ฮัทงี่เง่านิดๆ ฮ่าๆๆๆ อย่างนี้แหละฟิคดราม่านี่นา เดี๋ยวมันจะไม่ดราม่าเอา
อ่ะนี่จ๊ะ โอพีวีที่ไรเตอร์ทำ เผื่อใครยังไม่ได้ดู มันอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่น้า
สุดท้ายนี้เม้นๆกันด้วยนะจ๊ะ ไปทักทายกันได้ที่ไอดีไรเตอร์เลยเน้อ
ความคิดเห็น