คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Story 6 60%
“หมู่นี้พวกเรา ไม่ค่อยได้เจอกันเลยว่าไหม”คิบอมเปิดประเด็น เมื่อเพื่อนๆทั้งหลายมาอยู่กันพร้อมหน้า
“นั่นสิ ช่วงนี้ฉันงานยุ่งมาก ต้องไปเป็นบอร์ดี้การ์ด ให้คุณหนูตัวร้าย”คยูฮยอนกล่าว พลางเปิดขวดโซจู ให้กับเพื่อนๆที่เหลือ
“ส่วนฉันก็ งานที่โรงพยาบาลก็ยุ่งเหมือนกัน ไม่ค่อยจะได้ออกเวรเลย”ซีวอนกล่าวเสริม
“งั้นคืนนี้ก็ดื่มให้เต็มที่ไปเลย เอาไอ้ด๊อง ไอ้ฮันมาดื่มกันหน่อยแก้เครียด ทะเลาะกับพ่ออีกแล้วสิไอ้ฮัน”คยูฮยอนกล่าวอย่างรู้ทันก่อนจะส่งแก้วให้เพื่อน
“เออ รู้ดีนักน่ะ พวกแก”ฮันคยองกล่าวก่อนจะรับมาแล้วดื่มรวกเดียวจนหมดแก้ว จนคยูฮยอนนั้นรินแทบไม่ทัน
“เงียบไปน่ะดงแฮ นายเป็นอะไรหรือเปล่า”ซีวอนที่เห็นดงแฮนั่งเงียบๆอยู่นานจึงเอ่ยทัก
“ไม่มีอะไรหรอกน่า ฉันแค่กำลังคิดเรื่องบางเรื่องอยู่”ดงแฮแบนหน้าออก จากซีวอน พลางดื่มแอลกอฮอลในแก้วจนหมด
“เออ ไอ้วอน ฉันอยากถามแกว่าผู้หญิงเมื่อวันนั้นเป็นอะไรกับแก”ฮันคยองถามซีวอน ถึงเรื่องวันนั้น เพื่อความสบายใจของเขา
“อ่อ เป็นเพื่อนกันน่ะ เธอน่ารักดีน่ะนายว่าไหม”เมื่อพูดถึงผู้หญิงเมื่อวันนั้น ทำให้ซีวอนยิ้มออกมา จนฮันคยองเองก็สงสัย
“แก คง…..ไม่ได้ชอบเธอใช่ไหม”ฮันคยองถามอีกครั้ง
“อื้ม……ตอนนี้ยังตอบไม่ได้ แต่ฉันรู้สึกดีทุกครั้งเมื่อได้คุยกับเธอได้อยู่ไกล้เธอ”ซีวอนอธิบาย จนฮันคยองนั้นรู้สึกไม่อยากฟังขึ้นมาทันที
“พอๆ แหละ ฉันไม่อยากฟังเรื่องเพ้อฝันของแก”
“เฮ้ย ไอ้ด๊องเป็นอะไรของแกถามกี่ทีก็บอกว่าป่าว ดื่มเอาๆ เมาเป็นหมาแล้วเนี่ยะ”คิบอมเอ็ดเพื่อนที่เอาแต่ดื่มอย่างเดียวต่างกับฮันคยองลิลับถึงจะมีเรื่องเครียด แต่ก็ระบายออกมาให้เพื่อนๆได้ฟัง
“ปล่อยสิหว่ะ ไอ้คยูเอาเหล้ามาอีกกกก”ดงแฮกล่าวงัวเงีย พลางดึงแขนให้คยูเอาเหล้ามาเพิ่มอีก
“พอเลย พอเลย เอามันไปส่งบ้านดีกว่า”คิบอมกล่าว ก่อนจะพยุงร่างของดงแฮออกไป
“คุณดงแฮ ทำไมคุณถึงเป็นแบบนี้”ยุนอาตกใจเมื่อเห็นร่างที่ไม่ได้สติของดงแฮถูกลากเข้ามาโดยคบอมเพื่อนของเขา
“ผมก็ไม่รู้ มันเครียดเรื่องอะไรของมัน ผมฝากคุณด้วยล่ะกัน คุณเป็นใครหรอครับ ผมคิบอมเพื่อนของดงแฮ”คิบอมวางดงแฮลงที่โซฟาก่อนจะแนะนำตัวกับเธอ
“คือ ฉันยุนอาค่ะ เอาไว้ฉันจะแนะนำตัวกับคุณเป็นทางการทีหลังน่ะค่ะ”ยุนอากล่าว ก่อนจะค่อยๆพยุงร่างของดงแฮไปที่ห้องพร้อมกับเด็กรับใช้
“ทำไม คุณถึงเมาแบบนี้น่ะ คุณดงแฮ”ยุนอามองร่างไร้สติของชายหนุ่ม ก่อนจะเอาผ้าเช็ดตามไปหน้าของเขา
“คุณแม่ครับ ผมคิดถึงคุณแม่จัง คุณแม่ทิ้งผมไปทำไม”ดงแฮครางออกมาเบา ก่อนจะจับมือยุนอาไว้ เพราะคิดว่าเป็นมือของแม่เค้า
“เอ่อ คุณดงแฮ ปล่อยค่ะ ฉันยุนอาเอง”ยุนอาพยายามเรียกสติดงแฮแต่ก็เหมือนว่าเขาจะไม่รู้สึกตัวเลยด้วยซ้ำ เธอมองชายหนุ่มอย่างสงสาร เพราะอะไรกันเขาถึงเป็นแบบนี้
“โอ้ย มึนหัวจัง”ดงแฮตื่นขึ้นก็รู้สึกมึนหัวเพราะเมื่อคืนเขาดื่มไปมาก ก่อนจะมองไปที่ข้างเตียงเห็นยุนอาหลับอยู่ตรงนั้น
“คุณ ตื่นแล้วหรอค่ะ”ยุนอาเมื่อรู้สึกตัว จึงเอ่ยทักด้วยความเป็นห่วง
“เธอมาอยู่ที่ห้องของฉันได้ยังไง ฉันเคยบอกเธอไปแล้วไม่ใช่หรอ”ดงแฮกล่าว
“เมื่อ คืนคุณเมามาก ฉันก็เลยเช็ดตัวให้คุณแล้วก็เผลอหลับที่นี่ ขอโทษด้วยล่ะกันที่ทำให้คุณไม่พอใจ”ยุนอากล่าว พลางจะลุกขึ้น
“นี่ กี่โมงแล้ว”
“ก็ ประมาณเจ็ดโมงเช้าได้แล้วค่ะ”ยุนอาตอบ
“อ่ะ สายแล้ว”ดงแฮกล่าวอย่างรีบร้อนก่อน จะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ยุนอาจึงออกไปอย่างเงียบๆ
“คุณลุงเดินออกกำลังกายอยู่หรอค่ะ”ยุนอากล่าวทักทายเจ้าของบ้าน
“ใช่แล้วล่ะ จ๊ะ คนแก่แล้วก็ต้องดูแลสุขภาพเป็นธรรมดา”พ่อของดงแฮกล่าว ทำให้ยุนอายิ้มให้ด้วยความสุข
“ดงแฮ นั่นแกจะไปแต่เช้า”เมื่อเห็นลูกชายกำลัง จะออกไปจึงกล่าวทักทันที ดงแฮหยุดมองภาพที่สองคนอยู่ด้วยกันด้วยความมั่นใส้
“ผมจะเยี่ยมแม่ วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของแม่ พ่อจำไม่ได้หรอครับ”
“จริงสิ วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของดาน่า ไปด้วยกันสิยุนอา”พ่อดงแฮหันไปชวนยุนอา
“งั้นผมไปก่อนน่ะ พ่อจะไปกับใครก็เรื่องของพ่อ”ดงแฮกล่าวอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินออกไป
..........................................................
เดี้ยวไรเตอร์จะมาต่อที่เหลือนน่ะ เม้นๆกันด้วยน่ะค่ะ
ความคิดเห็น