คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : วอนซิน... (( ชู้ กู เขา เรา มึง)) $3
Couple:: วอนซิน
RATE:: PG-15
TALK:: ครบแล้ว จัดเต็มแล้ว ^^ วะฮะฮ่า ตอนหน้ามีเฮนะเห้ย.. ไคลแมกซ์เรียกงี้ได้ป่ะ? ฝากติดตามด้วยเน้ ! ขออภัยที่หายไปนานมาก คือแบบว่ายุ่งจัด ติดสอบ และบลาๆ สาธยายไม่หมด ด่าได้นะ ถ้าไม่พอใจเรื่องอัพช้า แต่ไรเตอร์อยากบอกว่าให้ทำใจชินจะดีกว่า เพราะโมโหไป ไรเตอร์ก็ไม่ได้อัพเร็วเท่าชาวบ้านหรอกจริงๆ ฮ๋าๆ ยังไงก็ อ่านแล้วเม้นบอกกันบ้าง ควรปรับปรุงตรงไหนก็บอกได้นะคะ ^^ แล้วเจอกันตอนหน้า.. วะฮะฮ่า!!!!!
……………………………………………………………………………….
ฮีชอลเดินยิ้มกริ่มออกจากห้องน้ำ พลางเปิดตู้เย็นหาอะไรกิน มันช่างสบายอกสบายใจอะไรอย่างนี้.. สนุกจริงๆเลยนะ การปั่นหัวคนอื่น ของถนัดที่เขาขาดไปนาน
ขาเรียวยาวไขว้กันเล็กน้อย ร่างบางค่อยๆก้มตัวลงค้นอาหารชั้นล่างสุดของตู้เย็น แต่ดูเหมือนท่าโค้งก้มลงจะร่นเสื้อให้เห็นผิวขาวๆเหนือสะโพกอย่างชัดเจน
หมับ!”
“หาอะไรอยู่หรอครับ ให้ผมช่วยดีกว่านะ” แฟนน้องสาวสุดที่รักยังคงมีน้ำใจเสมอต้นเสมอปลายกับพี่ชายอย่างเขา หน้าขาประชิดเข้าที่เนื้ออวบอิ่มใต้กางเกงขาสั้นเหนือเข่า ซีวอนก้มตัวนาบทับฮีชอลลงไป มือข้างหนึ่งโอบเอวบางไว้ ส่วนอีกมือก็เท้าแขนกับประตูตู้เย็น สภาพเช่นนี้มันล่อแหลมนัก.. ถ้ามีใครมาเห็น คงคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้ นอกจาก..
“กลับมาแล้วค่า!.. พี่ฮีชอลฉันซื้อไอ้นี่..ม มาฝาก. ทำอะไรกันน่ะ!!!!?” อึนฮีแผดเสียงดังลั่นด้วยความไม่พอใจ ซีวอนผละตัวออกมาไม่สะทกสะท้านเท่าไหร่นักกับปฏิกิริยาของแฟนสาว
“อ่ะ อ่อ.. พอดีพี่หานมสดน่ะ กะว่าจะชงกับกาแฟ”
“ผมช่วยคุณฮีชอล..”
อึนฮีเงียบไปอย่างใช้ความคิด ฮีชอลยิ้มบางๆแบบใสซื่อ เขากำลังแสดงว่า ภาพที่น้องสาวเห็นเมื่อครู่น่ะ
มันเป็นการช่วยเหลือของคนมีน้ำใจเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรนอกเหนือจากนั้น
คงจะแค่นั้นแหละ ซีวอนแค่ล้วงจะหยิบของให้ แต่มันผ่านขาอ่อนเฉยๆ!
“หรอ.. อืมๆ.. ฉันซื้อเสต็กเนื้ออย่างดีมาด้วยนะ เราทำกินกันเถอะ ซีวอนนายทำนะ นายทำเสต็กอร่อยนี่นา” อึนฮีเลี่ยงประเด็นพูดถึงเรื่องอื่น เธอไม่ค่อยอยากจะสงสัยอะไรมากนัก เพราะถ้าสงสัยแล้วมันเกิดจริงขึ้นมา เธอคงรับไม่ค่อยได้
“ได้”
“งั้น พี่ช่วยละกันนะ พี่กำลังว่างๆอยู่พอดี”
“ไม่เอาน่า..วันเกิดฉันทั้งที พี่มานั่งคุยกับฉันดีกว่า ฉันมีเรื่องอะไรเล่าให้ฟังเยอะแยะเลยนะ”
อึนฮีพูดแล้วก็ลากฮีชอลออกมาจากห้องครัวทันที..
หึ! หึงสิ..หึงเยอะๆน่ะ ก่อนที่แฟนเธอ จะเป็น “ผัว” ฉัน... ยัย น้อง ท ร ย ศ
................. ................ ................
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างรื่นเริง ดูเหมือนเหตุการณ์แย่ๆที่ปรากฏผ่านสายตาของอึนฮีจะถูกลบเลือนด้วยอาหารแสนอร่อยจากพ่อครัวคนเก่ง
“พี่ฮีชอล เมื่อไหร่พี่จะออกจากงานบ้าๆนั่นสักทีนะ ฉันไม่อยากให้พี่ทำเลย”
“ไม่เอาน่า พูดอย่างงั้นได้ยังไงกัน..เธอน่ะกินๆไปเลย” ฮีชอลส่ายหัวเล็กน้อยแล้วตักผักสลัดฝีมือตนเองใส่จานน้องสาว
“โธ่!! แต่ฉันไม่อยากให้พี่ลำบากเลยนะ แล้วยังจะหมอนั่นอีก ทำไมไม่รู้จักช่วยพี่บ้างก็ไม่รู้”
ปึ่ก.
มีดสเต็กเผลอลงน้ำหนักตัดเนื้อติดกระดูกเสียงดังไปหน่อย
“เจย์น่ะหรอ เขาก็เป็นอย่างงี้มาตั้งนานแล้ว เปลี่ยนเขาคงเป็นไปไม่ได้หรอก พี่ทำใจแล้วล่ะ”
“....”
“นิสัยเขาก็เป็นเสียอย่างนี้ ชอบทำอะไรแปลกๆ ไม่อยู่กับที่ ถนัดนัก หลบหูหลบตาคนอื่น ไม่รู้ว่าแอบไปทำงานพิเศษเป็นชู้เขารึเปล่านะ ฮะๆ” คำพูดตลกร้ายจากฮีชอลยังคงเอ่ยออกมาเรื่อย ราวกับบุคคลที่พูดถึงนั้นเป็นคนนอกที่ไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับตน
“นั่นสินะ.. หมอนั่นมันแย่จริงๆ!!” อีกหนึ่งเสียงเห็นด้วยดังขึ้น แต่จังหวะการกลืนน้ำลายดูจะติดขัดไป
“ฮะๆ ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก เธอก็รู้ไม่ใช่หรอ”
“อ่ะ ..นี่ๆ ซีวอนวันนี้รีบกลับรึเปล่าน่ะ”
“ไม่นี่ ไม่ได้มีอะไรเร่งด่วนต้องทำ”
“งั้นก็ดีแล้ว ^^ เดี๋ยวเรากินเค้กกันดีกว่าเนอะ”
“อืม กินเค้กกัน”
บทสนทนาที่ว่าด้วยเรื่อง บุคคลที่สี่ ก็จบไปพร้อมกับบทสนทนาบทใหม่จากคู่รักทั้งสอง รอยยิ้มร้ายกาจยังคงแต่งแต้มดวงหน้าสวยของฮีชอลระเรื่อ ใกล้แล้ว.. หนี้ที่เธอติดฉันจะต้องชดใช้ในอีกไม่นานนี่แหละ
. .......... ............... ...............
“ฉันกลับก่อนนะ”
“อืม. กลับดีๆนะ ถึงแล้วโทรมาหาด้วยนะ จุ๊บ!” อึนฮีบอกลาซีวอนอย่างน่ารัก เธอกระโดดหอมแก้มแฟนหนุ่มเบาๆ แล้วโบกมือให้ ฮีชอลมองภาพตรงหน้าด้วยแววตา... ไม่สบอารมณ์
วันเกิดของน้องสาวเขา มันช่างน่าอิจฉาจังนะ มีทั้งแฟนหนุ่มมาร่วมวันเกิด ทำอาหารให้ทาน พูดคุยกันอย่างออกรส หนำซ้ำ ยังได้คั่วกับแฟนพี่ซะมันส์หยด!
“เดี๋ยวพี่กลับบ้างดีกว่า” ฮีชอลพูดอย่างงอนๆ ค้อนนิดหน่อย อึนฮีกอดแขนคนเป็นพี่ก่อนจะอ้อน
“โถ่ พี่ก็..อย่าแซวกันสิ”
..
......??...
“นี่ก็ห้าทุ่มแล้ว พี่คงต้องกลับแล้วจริงๆล่ะ พรุ่งนี้มีงานแต่เช้าเสียด้วย” เขาว่าพลางสะพายกระเป๋าแล้วหยิบกุญแจรถขึ้นมาถือไว้
“ไปกับผมก็ได้” เสียงทุ้มเสนอขึ้นมา ขณะที่อึนฮีกำลังจะพูดอะไรออกมาสักอย่าง
“ไม่เป็นไรหรอก พอดี..ฉันเอารถมาน่ะ”
“อ่อครับ งั้นผมไปก่อนนะ บ๊ายบายอึนอึน” ซีวอนขยิบตาให้ พร้อมทั้งโค้งศีรษะเล็กน้อยตามธรรมเนียมแล้วเคลื่อนรถออกไป
“พี่จะไปแล้วจริงๆหรอ” อึนฮีเบ้ปากเล็กๆ วันเกิดทั้งที ก็อยากจะนั่งคุยกับพี่นานๆสักหน่อย พี่ที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็ก มีปัญหาเมื่อไหร่ก็ปรึกษาได้เสมอ พี่ที่ดูแลเธอ..ตั้งแต่เด็กยันโต
“ไปแล้วสิ โตแล้ว งอแงอะไรล่ะ ไปละ ไว้เดี๋ยวพี่มาหาใหม่” มือบางบีบจมูกน้องสาวเล็กๆแล้วเดินไปขึ้นรถ
“กลับดีๆนะค้า!!” อึนฮีตะโกนเสียงดัง ส่วนรถสีแดงกลับทิ้งห่างออกไปไม่เห็นฝุ่น
ทำไมกันนะ ทำไมเธอถึงรู้สึกว่า พี่ฮีชอลแปลกไป?.. หรือเธอแค่คิดมากไปเท่านั้นเอง
ปิ๊นๆๆๆๆๆๆ
รถสีดำคันหรูปาดหน้ารถฮีชอลเสียจนเบรกแทบไม่ทัน เสียงแตรดังสนั่นจึงได้บังเกิดกลางซอยเสียขนาดนี้
“ขับรถบ้าประสาอะไรห๊ะ!!! ซื้อใบขับขี่มารึไง!!!!!!” คนอารมณ์ร้อนและติดจะอารมณ์ร้าย เปิดประตูเดิน
ลงมาจากรถพร้อมกับทุบกระจกคนขับแถมยังด่ากราดไม่ยั้ง
ครืด ด
กระจกรถคนขับค่อยเลื่อนลงช้าๆ และเมื่อเห็นหน้าชัด คำด่ารวมทั้งอารมณ์โมโหจึงเปลี่ยนไป..
“ขอโทษครับ ผมเพิ่งนึกได้ว่า คุณฮีชอลลืมของไว้ที่ผม ก็เลยจะเอามาคืนน่ะครับ”
“นาย.. อยากคุยกับฉันมาก ถึงขนาดต้องขับรถปาดเลยรึไง”
รอยยิ้มยั่วเย้าส่งมาทักทายแขกยามวิกาล นิ้วเรียวไล้ไปตามปกเสื้อแล้วขยุ้มเบาๆ ริมฝีปากอวบอิ่มลอยเด่นอยู่ข้างหน้าซีวอนเพียงลมหายใจกั้น
“คงมาก..ถึงขนาดที่เท้าผม เหยียบเบรกแทบไม่ทัน”
“ฮึ จุ๊ๆๆ ปากหวานจังเลยนะ คุณน้องเขย”
“เคยชิมหรอครับ ถึงรู้ว่าหวาน” มือหนาเชยคางมนให้ใกล้เข้าไปอีกหน่อย แววตาซุกซนแพรวพราวและเจ้าชู้สุดๆกำลังระยิบระยับส่อประกายโลมเลียดวงหน้าฮีชอลทุกตารางนิ้ว
“ก็กะว่า..จะลองชิม หลังจากเอาของ ที่ลืมน่ะ”
ฮีชอลตอบเสียงหวานแล้วผละออกมาจากรถซีวอน ขาเรียวไพล่กันหลังพิงรถเผยท่วงท่าเซ็กซี่ ผมนุ่มสะบัดไปข้างหลังก่อนเสียงหวานๆจะเอ่ยขึ้น
“ไหนๆก็ไหน ช่วยไปส่งของ ที่บ้านทีนะ ชเวซีวอน”
เสียงล้อรถบดถนนดังเอี๊ยดอ๊าดตลอดเส้นทาง คันสีแดงนำหน้า สีดำตามหลัง เมสเซนเจอร์ยามดึก คงต้องไปส่งของถึงบ้านถึงที่.. ไม่อย่างงั้น เขาคงไม่กลับ..บ้านนอนแน่ๆ
........................................................
อุ แหวะๆ ๆ อ้ อกกกกก
หญิงสาวร่างเล็กเกาะฝากชักโครกแน่นราวกับมันเป็นของรักของหวงก็ไม่ปาน ความทรมานแล่นเป็นริ้วปั่นป่วนอยู่ในอกรวมถึงเจ็บเสียดที่ท้องแทบขาดใจ เธออาเจียนครั้งแล้วครั้งเล่า จนนั่งหอบอยู่ในห้องน้ำเกือบครึ่งชั่วโมง
“แฮ่กๆ .. ไม่ ไม่ใช่หรอก.. วันนี้ วันที่20 มันแค่เลยมาสามวัน เป็นไปไม่ได้ ไม่ได้”
แค่สามวัน.. คงไม่ใช่ว่าเธอ ท้องหรอก..?
ไม่ใช่..แน่ๆ(?)
หลังจากถอนหายใจไปแล้วสิบรอบ เครียดแล้วเครียดอีก แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ความจำในสมองจึงถูกกระตุ้นแล้วนึกอะไรได้ เธอค่อยๆเบนสายตามองนาฬิกาเรือนเล็กข้างอ่างล่างหน้า
ตีสามกว่า..
...แล้วทำไม ซีวอนยังไม่โทรมาบอกนะ หรือว่ายังไม่ถึงบ้าน ?
โทรไปหาดีกว่าเผื่อเกิดอะไรขึ้น
“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ ตรู๊ดดๆๆๆ”
.... อ อะไรกัน??.. !!!!!!!!
ความคิดเห็น