คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : chapter 6 เลือดที่ไหลอยู่ในตัวนาย
Chapter 6
เช้าวันต่อมา
ทงเฮรีบออกมาจากบ้านตั้งแต่เช้ามืดเพื่อที่จะมาจ่ายเงินที่สำนักทะเบียน หากแต่เขาต้องแปลกใจเมื่อ...
“เมื่อวานมีคนมาจ่ายแล้วนี่คะ”
“ครับ?” ร่างบางเอียงถาม
“ก็นี่ไง ยังมีคนเซ็นชื่อรับเงินอยู่เลย” เจ้าหน้าที่ยื่นเอกสารที่ลงหลักฐานว่ามีคนมาจ่ายเงินค่ากิจกรรมนักศึกษาแล้วตั้งแต่เมื่อวานนี้ตอนเย็น
มันเป็นเวลาหลังจากที่คิบอมวิ่งหนีเขาไปได้ไม่นานนัก
“งั้นไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากๆ นะครับ” ทงเฮเดินกำเงินออกมาจากสำนักทะเบียนแล้วตรงไปที่ห้องเรียนทันที เขานั่งขบคิดอยู่เพียงลำพัง ไม่กล้าเข้าข้างตัวเองเลยสักนิดว่าคนที่จ่ายเงินให้เขาคือคิม คิบอม
ตลอดทั้งวัน ทงเฮเอาแต่ฟุบหลับไปกับโต๊ะเรียน คิบอมหันมามองดูอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ถูกสายตาอำมหิตจากฮยอกแจส่งไปให้อยู่เรื่อย
ไม่มีใครรู้หรอกว่าเมื่อคืนทงเฮต้องทำงานดึกแค่ไหน
ทั้งน้ำค้าง ทั้งฝุ่นละอองทำให้ร่างกายที่บอบบางของทงเฮป่วยไปได้ง่ายๆ
“ฮยอกแจ” คิบอมเอ่ยเรียกเพื่อน
“หืม?” เสียงทุ้มเลิกคิ้วถามอย่างไม่รู้ไม่ชี้
“นายนั่งดีๆ ไม่เป็นหรือไง นั่งโยกหน้าโยกหลังอยู่ได้”
“ก็ฉันเมื่อยนี่ แล้วอีกอย่างนายจะมองทงเฮอะไรนักหนา จะมองให้เขาละลายไปเลยหรือไง” ฮยอกแจบอกเพื่อนสนิทอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะหันหน้าตรงไปมองกระดานหน้าชั้นเรียน
ทว่าดวงตาสีนิลกลับแอบเหล่มองคนข้างกายอย่างเป็นห่วง
หากไม่มีคนอื่นๆ นั่งอยู่ตรงนี้ ฮยอกแจก็คงจะยกมือขึ้นแนบที่หน้าผากของทงเฮแล้ว
เขาเป็นห่วงทงเฮ แต่กลับทำได้แค่เพียงมองทงเฮจากหางตาเท่านั้น
“ก็ฉันเป็นห่วงทงเฮนี่” คิบอมเอ่ยบอกอย่างตรงไปตรงมา
“ทำไมต้องห่วง?” ฮยอกแจหันไปกระชากเสียงถามอย่างหงุดหงิด
“ก...ก็...” คิบอมเม้มปากแน่น ก่อนจะส่ายหน้ารัว “ทงเฮหลับมาสองชั่วโมงแล้วนะ เขาอาจจะไม่สบายก็ได้”
“ไม่สบาย?” ฮยอกแจเบิกตาโพลงอย่างลืมตัว ก่อนจะเก๊กหน้าขรึมอีกครั้งราวกับไม่ได้ใส่ใจในตัวของทงเฮเท่าใดนัก คิบอมพยักหน้าหงึกหงักพลางชะโงกมองใบหน้าซีดเผือกของทงเฮอีกที
“เมื่อวานนายไปส่งทงเฮที่ไหน”
“ที่บ้าน” คิบอมตอบหน้าตายเพราะไม่อยากให้ฮยอกแจรู้ฐานะที่แท้จริงของทงเฮ แต่ไม่มีใครคาดคิดมาก่อนหรอกว่าคนที่รวยล้นฟ้าอย่างอี ฮยอกแจจะรู้จักกับเด็กหนุ่มจนๆ อย่างอี ทงเฮได้
แม้กระทั่งคิบอมและซีวอนที่สนิทกันที่สุดก็ไม่เคยรู้
“โกหก!” ฮยอกแจหันไปบอกเสียงเรียบ ทว่าคิบอมกลับรู้สึกกลัวในสุ้มเสียงที่มั่นใจนั้น
“นายรู้ได้ไงว่าฉันโกหก” เขาถามฮยอกแจกลับเสียงสั่น
“ฉันรู้ก็แล้วกัน” แม้จะกำลังสนทนากับคิบอมอยู่ แต่ฮยอกแจก็ยังตั้งใจจดแลคเชอร์ที่อาจารย์กำลังสอน “ว่าไงล่ะ เมื่อวานนายไปส่งทงเฮที่ไหนมา”
“ฉัน...บอกนายไม่ได้” คิบอมส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะตั้งใจเรียนบ้างเช่นกัน แม้ว่าคิบอมจะไม่ใช่ผู้ชายที่ดีเพียบพร้อมเท่าฮยอกแจ แต่เขาก็มีฐานะดีประมาณหนึ่ง
และที่สำคัญ คิบอมมั่นใจว่าเขาสามารถปกป้องอี ทงเฮได้อย่างแน่นอน
ตอนพักเที่ยงของวันนั้น คิบอมและฮยอกแจต่างรีบออกไปข้างนอกเพื่อซื้อข้าวและยามาให้ทงเฮที่ยังฟุบหลับอยู่ ทว่าทงเฮกลับสะดุ้งตื่นขึ้นมาหลังจากที่เพื่อนออกไปกันเกือบหมดห้องแล้ว ร่างบางเท้าแขนตามโต๊ะเรียนแล้วเดินออกไปล้างหน้าในห้องน้ำ
แต่เมื่อเดินกลับมาที่ห้อง กลับเจอซองมินยืนขวางทางอยู่ที่ประตู
“หลีกไป” ทงเฮเอ่ยขึ้นด้วยความยากลำบาก เขาเบี่ยงตัวจะเดินแทรกเข้าไปด้านใน หากแต่ซองมินกลับยื่นแขนมาบังไว้ ทงเฮจึงเดินไปที่ประตูด้านหลัง ทว่ามันถูกล็อคเอาไว้ราวกับจงใจจะแกล้งเขาอย่างไรอย่างนั้น
“ขอทางหน่อยซองมิน”
“นายเป็นใครถึงกล้ามาขอทางจากฉัน” ซองมินเอ่ยด้วยเสียงแหลมสูงเพื่อยั่วโมโหคนตรงหน้า ทงเฮถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง
“ถอยไป วันนี้ฉันไม่อยากมีเรื่องกับนาย”
“แต่ฉันอยากมี” ซองมินถลนตาออกมาอย่างน่ากลัว แต่ทงเฮกลับไม่ได้รู้สึกหวาดหวั่นในดวงตาคู่นั้นเลยแม้แต่นิด “เมื่อไรนายจะลาออกจากที่นี่”
“แล้วมันธุระอะไรของนายถึงมาบังคับให้ฉันลาออก”
“ฉันไม่ชอบอยู่กับคนชั้นต่ำ”
“หึ แล้วนายไม่ต่ำหรือไง เลือดที่ไหลอยู่ในตัวนาย...”
“หุบปากนะอี ทงเฮ!” ซองมินเบิกตากว้าง ก่อนจะเงื้อมือขึ้นสูงด้วยความโมโห “ฉันกับนายมันคนละชั้นกัน อย่างน้อยฉันก็ไม่โกหกคนอื่นแล้วกันว่าพ่อฉันเป็นใคร”
“แล้วนายอยากให้ฉันพูดความจริงไหมล่ะว่า...พ่อฉันเป็นใคร” ทงเฮเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ซองมินจึงกำหมัดแน่นด้วยความเดือดดาล เขาฟาดฝ่ามือเข้าไปที่ใบหน้าหวานของทงเฮ หากแต่ทงเฮรู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุนคว้าง เขาจึงทรุดลงไปที่พื้นก่อนที่จะโดนซองมินทำร้าย
“ฉันเกลียดนาย เกลียดแม่จนๆ ของนาย ทำไมนายต้องเกิดมาบนโลกนี้ด้วยห๊ะอี ทงเฮ” ซองมินทุบตีทงเฮอย่างแรง ร่างบางพยายามจะลุกขึ้นสู้ แต่ร่างกายของเขามันไม่มีเรี่ยวแรงเลย ทงเฮเกาะขอบประตูไว้แน่น ก่อนจะใช้มืออีกข้างหนึ่งผลักซองมินออกด้วยแรงที่เหลืออยู่ของเขา
คิบอมและฮยอกแจเดินกลับขึ้นมาบนตึกเรียนพอดี ในมือของคิบอมมีโจ๊กสำเร็จรูป ในขณะที่มือหนาของฮยอกแจก็มีข้าวต้มปลาที่ทงเฮชอบเช่นกัน ทั้งคู่สบตากันแวบหนึ่ง ก่อนที่ฮยอกแจจะซ่อนสิ่งของที่อยู่ในมือไว้ด้านหลัง
จนกระทั่งทั้งสองคนได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นมาจากหน้าห้องเรียน
“นายจะเกลียดฉันก็ได้ แต่อย่าเกลียดแม่ของฉัน ท่านไม่ได้ทำอะไรผิด” เสียงคนทะเลาะกันทำให้ฮยอกแจและซีวอนรีบรุดไปยังที่เกิดเหตุในทันที
“ไม่ใช่เพราะแม่ของนายเหรอที่มาแย่งทุกอย่างไปจากแม่ของฉันน่ะ”
“แม่ไม่ใช่คนแบบนั้น”
“นายก็เหมือนแม่นายนั่นแหละ ต่อหน้าคนอื่นเสแสร้งเป็นคนดี พอลับหลังก็ชั่วร้ายจ้องจะจับผู้ชายของคนอื่น” ซองมินเงื้อมือขึ้นสูงอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยแดงก่ำและมีน้ำตาคลอเต็มอยู่ด้วยความโมโห ในขณะที่ทงเฮก็ร้องไห้จนน้ำตาเปรอะเปื้อนไปทั่วทั้งใบหน้า ร่างเล็กลุกขึ้นยืนแล้วขยำสาบเสื้อของซองมินไว้อย่างเหนื่อยอ่อน ในขณะที่ซองมินพยายามผลักอีกฝ่ายให้ล้มลงไป
“ทำอะไรน่ะซองมิน” เสียงคิบอมดังกร้าวทำให้ซองมินชะงักมือ ร่างอวบยืนเบิกตากว้างกับชายหนุ่มตรงหน้าทั้งสองคน คิบอมจับข้อมือของซองมินยกขึ้นสูงแล้วบีบแน่น
แต่เขากลับไม่ได้สนใจทงเฮที่กำลังหมดสติเลย
ทงเฮค่อยๆ ปล่อยมือออกจากเสื้อของซองมิน ก่อนจะทรุดฮวบลงไปที่พื้น โชคดีที่ฮยอกแจมารับไว้ได้ทัน ซองมินที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าได้แต่ส่ายศีรษะไปมาอย่างแก้ตัว
“ฉันไม่ได้ทำนะคิ...”
“แก้ตัวไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก” ร่างสูงปล่อยมือของซองมินออกอย่างรังเกียจ ก่อนจะรีบเดินตามฮยอกแจที่อุ้มทงเฮไปยังห้องพยาบาลทันที
Talk with Lee Seen
ช่วยคอมเม้นท์ให้กำลังใจซีนด้วยนะคะ
ถ้ามีคนอ่านเรื่องนี้ ซีนก็จะมีกำลังใจอัพตอนต่อไปได้เร็วขึ้นค่ะ
ขอบคุณทุกๆ คนที่อ่านเรื่องนี้มาโดยตลอด ขอบคุณมากๆ เลยนะค้า...
ความคิดเห็น