คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : five.
บทที่ 5 ความลับของเรา (เวย์Xกัน)
“ไอ้แฟนอันนี้เนื้อเพลงและโน๊ตคีย์บอร์ดของแก” ผมมองเนื้อเพลงและโน้ตคีย์บอร์ดที่ไอ้เวย์ให้มาก่อนจะเริ่มกดคีย์บอร์ดเพื่อฝึกเพลงใหม่ ขณะที่ฝึกผมก็เงยหน้ามองสังเกตุรอบๆห้อง ไอ้กันที่กำลังหัดร้องเพลงอย่างตั้งใจ ไอ้ยูไฮที่กำลังปรับสายกีตาร์ และไอ้เวย์ที่กำลังจะเดินไปที่กลองของตัวเองอย่างเนือยๆ
ตอนนี้พวกผมอยู่ที่บ้านไอ้ไฮในบ้านมันทำเป็นห้องเก็บเสียงไว้เพื่อซ้อมดนตรีวันนี้เป็นวันแรกที่เริ่มซ้อมของพวกเราพร้อมกับ...
“ผมขอโทษครับที่มาสาย J”
เครื่องดนตรีใหม่ =__=!! ไอ้ฮีทเดินเข้ามาด้วยเสียงแสนดังพร้อมกับเบสอันเท่าบ้านที่มันแบกใส่หลังมา
“รู้ว่าสายแล้วทำไมไม่รีบมา”แทบไม่ต้องให้ผมพูดคนตรงเวลาอย่างไอ้ยูไฮก็เริ่มด่าลูกพี่ลูกน้องตัวเองอย่างออกรส
“แม่ใช้ผมไปซื้อของหน่ะ =_____=”
“...ไปยืนประจำที่ได้แล้วันนี้เราจะซ้อมกัน...ยาวววววว”ผมโคตรเกลียดคำนี้ของไอ้ยูไฮเลย แม่งคำนี้ที่ไรกูกระอักเลือดทุกที T________T
[END FANTA PART]
[DOMINIC PART]
“กูกลับแล้วนะ =______=;;;”ผมมองไอ้แฟนต้าที่มีสภาพเหมือนหมาข้างถนนด้วยสายตาสงสารนิดๆ (นิดจริงๆนะที่เหลือสมเพช =.,=) ก็ควรอยู่หรอกไอ้ไฮแม่งโหดฉิบ ไอ้ต้าร้องเพลงก็ไม่ค่อยได้ฝึก ต้องมาร้องเพลงที่มีเสียงหลายโทนแบบเพลงที่ไอ้กันแต่งเนี่ยก็ไม่ไหวหรอกนะ ผมหล่ะสงสาร (นิดๆ)
“โชคดี ให้เดินไปส่งไหม?”ไอ้กันที่ยืนอยู่ข้างๆผม พูดออกมาด้วยเสียงเจือความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวกูกลับเองได้”ไอ้แฟนบอกปัดๆก่อนจะเดินออกจากพวกผม พวกผมบอกลาไอ้ไฮก่อนจะรีบเดินไปเพื่อขึ้นรถเมล์ที่หน้าปากซอย
“นี่โดมินิค เป็นอะไรรึเปล่า”ไอ้เวย์ที่ยืนอยู่ข้างๆถามผมเบาๆตามแบบฉบับของมัน
“กูบอกให้มึงเรียกกูว่า ‘กัน’ ไม่ใช่เหรอ กูไม่ชอบให้ใครมาเรียกกูว่าโดมินิค”ผมบ่นใส่มันเป็นการเลี่ยงคำตอบที่มันถามมา ก่อนจะรีบเดินจ้ำอ้าวนำหน้ามันไป
ผมไม่ชอบตอบคำถามของไอ้เวย์เลยจริงๆ มันรู้สึกเหมือนกับว่ามันจะรู้ใจผมไปวะหมด ผมไม่สามารถ โกหกมันได้เลย ไม่ยุติธรรมเลยให้ตายเหอะ ! L
“โอ๊ยยย เหนื่อยแทบรากเลือดดดด ~”ผมบ่นทันทีเมื่อมาถึงห้อง ผมโยนกระเป๋าเป้ที่สพายไปทำไมไม่รู้ (?) ลงบนเตียง และทิ้งตัวเองตามลงไปด้วย เหนื่อยชะมัดเลยวันนี้ ผมเจ็บคอไปหมดเลย T__T
“โดมินิค กินข้าวได้แล้วลูก”
“คร๊าบเเม่ =___=”ผมขานรับแม่ไปก่อนจะหอบสังขารที่ไม่อำนวยของตัวเองไปยังโต๊ะทานข้าว
“อ้าว แล้วพี่เขาหล่ะ”เสียงคุณพ่อดังขึ้นในขณะที่ผมกำลังจะนั่งลงบนเก้าอี้
“คงอยู่บนห้องแหละค่ะคุณ โดมินิคไปตามพี่เขาสิลูก”
“ครับแม่ =______=”ผมตอบแม่อย่างเซ็งๆ โตเป็นควายและยังจะให้ผมไปเรียกอีก
ปังๆๆๆๆๆ
ผมเคาะ (?) ประตูอย่างแรงเพื่อเรียกไอ้คนในห้องให้ออกมาเปิดประตู เคาะมาตั้งนานและก็ไม่ยอมเปิดซะที =____=
แกร๊ก
“ประตูไม่ได้ล็อคนี่หว่า ?”ผมพุดกับตัวเองเบาๆก่อนจะค่อยๆบิดประตูเข้าไปในห้อง เมื่อเข้ามาความเย็นจากเครื่องปรับอากาศกระทบกับตัวผม ไอ้บ้านี่เปิดแอร์เย็นจริงๆเลย ไปก็ยังไม่เปิดอีก =____=
“เฮ้ แม่เรียกลงไปกินข้าวหน่ะ”ผมร้องเรียกมันเบาๆ “แกอยู่ไหนวะ...เฮ้ย”ผมร้องอย่างตกใจเมื่อมีมือปริศนาเอื้อมมากอดเอวผมจากข้างหลัง
“ขอกอดหน่อยสิ”เสียงกระซิบนั่นทำให้ผมรู้ว่าคนที่กอดผมหน่ะ คือไฮเวย์นั่นเอง
“ปะ...ปล่อยได้แล้ว แม่เรียกลงไปกินข้าว”
“ไม่เอา ไมได้กอดตั้งนานนายผอมลงตั้งเยอะ”ไอ้นี่ =[]=!! บทจะเย็นชาก็เหมือนอยู่หิมาลัยเวลาจะอ้อนก็เหมือนลูกแมวจนผมอดใจอ่อนไมได้ โลกไม่ยุติธรรมจริงๆ T____T
“ใครผอมฮะ ฉันตัวกำลังสมส่วน !”
“สมส่วน...น่ารักน่ากอด”
“-////-”
“ทำไมเงียบหล่ะ...”
“ก็นายนั่นแหละ”ผมตอบเสียงอ่อน “กอดผู้ชายมันดีตรงไหนหน้าอกก็ไม่มี =///=” ผมถามมันอย่างอายๆตอนที่มันเอาคางมาเกยไหล่ผม
“ไม่รู้สิ ก็นายน่ารัก”มันตอบผมด้วยเสียงนิ่งๆ ตอนนี้ในห้องไม่มีเสียงอะไรนอกจากเสียงของเครื่องปรับอากาศที่กำลังครางเบาๆ ไอร้อนจากร่างกายคนตรงหน้าผมถ่ายทอดมาจนผมไม่รู้สึกถึงความเย็นจากเครื่องปรับอากาศอีก
“นะ...นายอย่าพูดบะ...อุ๊บ”ผมต้องอึ้งอีกครั้งเมื่อปากของผมถูกปิดด้วยริมฝีปากร้อนของไอ้เวย์ มันกดริมฝีปากลงมาแนบแน่น มันร้อนแรงจนน่ากลัวแต่ก็อ่อนโยนจนยากจะต้านทาน ลิ้นร้อนของเวย์แทรกผ่านเข้ามาในริมฝีปากของผม ในหัวของผมตอนนี้มันว่างเปล่าไม่เหลืออะไรเลยมีแค่ความวาบหวามที่คนตรงหน้ามอบให้
“โดมินิค ไฮเวย์ ทำไมไม่ลงไปซักทีหล่ะลูกทำอะไรกันอยู่”
“อืมมม >///<”ผมดันมันออกทันทีที่แม่ส่งเสียงมาจากข้างล่าง “ปล่อยได้แล้วเดี๋ยวแม่มาเจอ”
“-^-”มันทำท่าทีไม่พอใจนิดๆแต่กปล่อยผมไปโดยสวัสดิภาพ (?)
“ไปเดี๋ยวนี้แหละครับแม่”ผมร้องตะโกนออกไปพร้อมกับจัดเสื้อผ้าที่ยับของตัวเองให้เรียบร้อย ผมไม่รู้ว่ามันทำเสื้อผมยับตอนไหน =___=
ฟอด~
“ของหวาน J”มันพูดด้วยสีหน้าทะเล้นก่อนจะเดินออกไปทิ้งให้ผมยืนจับแก้มตัวเองอยู่ในห้อง
“อะ...ไอ้บ้าใครเขากินของหวานก่อนของคาววะ -////-”
โต๊ะทานอาหาร
“ช่วงนี้เรียนเป็นยังไงบ้างลูก”คุณแม่ถามผมในขณะที่กำลังก้มหน้ากินข้าว
“ก็ดีฮะ แม่”
“แล้วไฮเวย์หล่ะลูก”
“ผมก็ค่อยเป็นค่อยไป เรื่อยๆแหละครับ”
“พวกลูกเข้ากันได้ดีนะ”
“ครับแม่...”ผมตอบแม่เบาๆก่อนจะรีบก้มหน้าก้มตากินข้าว
เมื่อสองอาทิตย์ก่อนแม่บอกว่าแม่จะแต่งงานใหม่...ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกครับมันก็ดีแล้วหล่ะที่แม่จะมีคนมาอยู่เป็นเพื่อนเพราะผมอาจะไม่ได้อยู่กับแม่ตลอดไปก็ได้ ผมก็ต้องออกไปมีครอบครัวของผมอยู่ดี
แต่พอวันที่ครอบครัวใหม่ต้องมาอยู่ที่บ้านผมเท่านั้นแหละ ผมอึ้งจนแทบจะพูดไม่ออก ‘ไฮเวย์’ คือคนที่จะมาเป็นพี่ชายผม ตอนนั้นผมช็อคมากจนเเทบพูดอะไรไม่ออก แต่ไฮเวย์ก็ยังคงทำหน้าเรียบเฉยเหมือนเดิม
การที่ผมกับไฮเวย์กลายมาเป็นครอบครัวเดียวกันแบบนี้ มันทำให้ผมอึดอัดมากที่ต้องมี ‘เรื่องที่ปิดบัง’ ไว้ ผมปิดบังแค่ไอ้แหนกับไอ้ไฮยังไม่พอยังต้องมาปิดบังพ่อกับแม่อีกเหรอ ผมไม่ค่อยอยากจะคิดเลยว่าถ้าพวกเขารู้เรื่องนี้จะทำหน้าอย่างไง โดยเฉพาะแม่กับพ่อของไฮเวย์ =_=;;
ให้ตายเถอะ การที่ผมกับไอ้เวย์เป็นแฟนกันนี่มันช่างยากลำบากจริงๆ !!! =_______=
[END DOMINIC PART]
10.05.11
วันนี้เเวะมาอัพ ไรเตอร์จะพยายามอัพบ่อยๆ =w=; ช่วงนี้สมองตีบตัน
คิดอะไรไม่ค่อยออก ตอนนี้เเอบติดเรท วู้~ ไรเตอร์ชอบคู่นี้จังเลย
5555555 เม้นด้วนยนะค่ะ
Cry
ความคิดเห็น