คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ★BlackMail ฉบับที่ 6 : Plan Step Six T[]T [100%]
BlackMail ★★
Chapter VI : Plan Step Six T[]T
เปอร์ช่างพ่อกูซี… กูจะเรียนแปดปี ใครจะทำไมกู
ไทร์ช่างแม่งปะไร ซิ่วแล้วเรียนใหม่ แม่กูส่งเรียน…
รีบจบ… กันไปทำไม เรียนไปซิ่วไป ความรู้แน่นดี
หนังสือกูไม่เรียนแล้ว กูจะไปต่อแถว กินเหล้าMonkey…. (นอกนั้นเป็นท่อนที่ต้องเซ็นเซอร์ยาว ออกอากาศไม่ได้จริงๆค่ะ - -* )
.
.
=..= งงกับไอ้ประโยคข้างบนใช่ไหมครับ? เหอๆ นั่นก็คือความซวยอีกอย่างนึงในวันนี้ของผม T____________T
ผมถูกให้ยืนอยู่กลางสวนสาธารณะในท่าระเบียบเชียร์ พร้อมทั้งต้องตะโกนไอ้ท่อนข้างบนนั่นไปด้วย
.....มันคืออะไรหน่ะหรอครับ?
มันก็คือเพลงที่คณะผมเค้าใช้ร้องกันครับ ซึ่งผมต้องร้องเพลงนี้ซึ่งมีเนื้อหาค่อนข้างรุนแรงสำหรับคนทั่วไปต่อหน้าประชาชีไม่ต่ำกว่าห้ารอบแล้วครับ T_T
ตอนนี้สายตาประมาณยี่สิบคู่จับจ้องมาที่ผมราวกับผมเป็นตัวประหลาด T..T อายโคตรเลยครับ อายแบบที่ไม่เคยอับอายมาก่อนในชีวิต สาเหตุที่ผมต้องมาทำเรื่องน่าอายอย่างนี้ก็เนื่องมากจาก ไอ้รุ่นพี่หน้าหล่อที่กำลังนั่งลูบหัวพี่โซดาอย่างสบายอารมณ์อยู่ตรงม้านั่งข้างๆผมนี่แหละครับ…
ยังจำกันได้ใช่ไหมครับว่าไอ้อ้วนหมานรกนั่นมันไปกระโดดใส่คนที่พึ่งปั่นจักรยานผ่านหน้าไป แล้วโคตรบรมซวยเลยครับที่คนๆนั้นคือพี่ปกครองของคณะผม แล้วผมก็โดนตั้งข้อหาเบื้องต้นในทันทีคือ…
‘ วางแผนทำร้ายพี่ปกครองโดยเจตนาและไตร่ตรองไว้ก่อน! T[]T ’ คือมันคิดได้ยังไงครับข้อหานี้ผมถามหน่อยเถ๊อะ!
หน้าตาเรียบร้อยหล่อเหลาอย่างกูเนี่ยนะจะวางแผนทำร้ายมึง? พี่แกร้อนตัวไปเองรึเปล่า อันนี้ผมก็ไม่รู้นะครับ เพราะว่าพี่ปกครองจะเป็นอะไรที่น้องปีหนึ่ง ปีสองขยาดและเกลียดขี้หน้ามากที่สุดในสาระบบจักวาล=[]= ก็จะเพราะอะไรซะอีกละครับ ก็เพราะแบบนี้ไง
ไม่ไหว้ลงโทษ ไม่ถือแฟ้มลงโทษ เอะอะลงโทษ แบบนี้ใครที่ไหนจะไปชอบขี้หน้ามึงครับพี่! - -*
“ เอ่อ…พี่แบงค์ครับ พอรึยังครับพี่ T^T ”
ผมหันไปถามไอ้คนที่นั่งอยู่บนม้านั่งข้างตัว ดวงตาคมกริบสีดำคู่นั้นเหลือบมองผมนิดหนึ่งก่อนจะนิ่งไป อ้าว! จะให้ทำไงก็บอกสิวะครับ นิ่งงี้กูจะตรัสรู้หรอครับ?
แล้วผมก็เหลือบไปมองไอ้โซดาที่มันนอนหลับตาพริ้มมีความสุขเอาคางพาดต้นขาไอ้พี่นั่นอยู่ แม่ง! เพราะมึงเลยไอ้อ้วน นอนให้มันเกาคางสบายอารมณ์เลยนะมึง ไอ้หมาเกย์ เดี๋ยวกูจะฟ้องแม่มึง(น้องอัย)ว่ามึงแม่งเป็นเกย์ กูอยากรู้นัก ถึงตอนนั้น มึงจะยังทำหน้าเป็นหมากระแดะอย่างนี้ต่อไปได้รึเปล่า!! ผมมองมันอย่างอาฆาตก่อนจะนั่งแหมะลงกับพื้นแถวนั้น
“ ผมอนุญาตให้คุณนั่งแล้วหรอ?... ”
=[]=!!
“ แต่ช่างเถอะ หมาชื่ออะไร ”
พี่แกหันมาจิกผมเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเรื่องไปสนใจไอ้อ้วนนั่นเสียดื้อๆ ผมแอบงงเล็กๆเพราะเปลี่ยนอารมณ์ตามพี่แกไม่ทันสักเท่าไหร่ ผมนิ่งไปแปปนึงก่อนจะตอบแบบมึนๆ
“ พี่โซดาครับ ”
“ ชื่อโซดา? ” พี่แบงค์ขมวดคิ้วถามกลับมา
“ ไม่ใช่ครับ มันชื่อพี่โซดา ” ผมยืนยันกลับไป ก็น้องอัยมันให้เรียกพี่โซดานี่หว่า มึงจะเรียกผิดทำไมวะ เติมพี่ไปอีกคำสิเว้ย =..=
“ กวนตีนผมหรอ… อยากร้องเพลงอีกสักสิบรอบหรือไง? ”
T_________________T
ผมทำหน้าอยากร้องไห้ก่อนจะส่ายหน้ารัวปฏิเสธ ผมไม่กล้าหือแล้วครับพี่ T^T แค่นี้กูก็อายพอแล้วครับ ไม่สงสารกู ก็สงสารวงศ์ตระกูลกูมั่งเห๊อะ อย่าให้เค้าต้องมาอับอายเพราะมีทายาทอย่างกูเลยมากไปกว่านี้เลย T..T
“ อิท เมเจอร์เอ็นวายปีสอง ผมจะจำไว้นะครับ เจอกันรอบหน้าทำใจไว้ด้วย! ”
แล้วจู่ๆพี่แบงค์แกก็ลุกขึ้น พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วปั่นจักรยานคันเดิมออกไป ผมยกมือขึ้นไหว้พี่แกแบบงงๆก่อนจะรีบคว้าเชือกพี่โซดาไว้แน่น ดีนะที่คว้าทัน เพราะไม่งั้นไอ้อ้วนที่ทำท่าจะกระโดดไปตามกอดรัดฟัดเหวี่ยงชู้รักของมันคงได้หาเรื่องใส่กบาลผมอีกรอบเป็นแน่ =..=
“ เลิกแรดได้แล้วไอ้อ้วน กลับบ้านกะกูเลยมึง ”
ผมพูดก่อนจะออกแรงดึงเชือกลากไอ้หมาที่ตัวแทบจะเท่ากระสอบข้าวสาร-0- ไอ้หมาเกย์นั่นมันก็ดึงฝืนแรงผมไว้เช่นกัน สู้กูหรอมึง! มึงจะเห็นผู้ชายดีกว่ากูก็ให้มันรู้ไปสิอ้วน!
หลังจากชักเย่อกับไอ้ปีศาจหมูนั่นอยู่พักใหญ่ ในที่สุดมันก็เป็นฝ่ายยอมแพ้ปล่อยให้ผมลากกลับบ้านแต่โดยดี ผมกลับมาถึงบ้านด้วยสภาพเหงื่อโชกตัวราวกับไปแข่งวิ่งมาราธอนมา ไอ้หมาอ้วนนั่นก็มีสภาพไม่ต่างจากผมสักเท่าไหร่ ผมกับมันนั่งหอบลิ้นห้อยตากแอร์อยู่ที่โซฟาห้องรับแขกพักใหญ่
“ พี่โซดาขา วิ่งเหนื่อยมั้ยคะ โดนเฮียอิทแกล้งรึเปล่าคะ? ”
เสียงใสๆของไอ้น้องสาวตัวดีของผมดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่วิ่งตัวปลิวเข้ามากอดไอ้หมาตัวที่กำลังหอบลิ้นห้อยอยู่ ห่วงแต่กูจะแกล้งหมานะแก! กูอยากจะบอกจริงๆว่า พี่แกต่างหากที่โดนไอ้หมาเกย์นี่แกล้ง แม่ง มึงมันต้องแค้นอะไรกูอยู่แน่ๆไอ้อ้วน ไม่งั้นมึงไม่หาเรื่องซวยบรมแบบนั้นให้กูหรอก แล้วอิหมากร้านโลกอย่างมึงไม่ต้องมาทำหน้าแอ๊บแบ๊วหลอกน้องกูเลย อิหมาเกย์! -0-
“ น้องอัยครับ เฮียอิทไม่ทานข้าวนะ ไม่ต้องปลุกนะครับ ”
ผมที่เพลียเต็มที่จนทนต่อไปไม่ไหวบอกน้องสาวแค่นั้น ก่อนจะเดินขึ้นห้องทันทีโดยไม่ฟังคำคัดค้านหรือคำพูดอะไรของน้องอัยอีกเลย พอล็อคห้องกันคนรบกวนเสร็จสรรพ ผมก็ทิ้งตัวนอนบนเตียงนุ่มๆของตัวเองก่อนจะหลับไปอย่างง่ายดาย
.
.
.
.
ผมสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาอีกทีตอนที่ไอโฟนที่วางไว้หัวเตียงแหกปากดังลั่น ผมเอามือควานสะแปะสะปะจนเจอก่อนจะกดรับในที่สุด ใครแม่งโทรมากวนเวลานอนอันแสนสุขของกูวะ!
“ ครับ เนติพูดครับ ” ผมกรอกเสียงง่วงๆของตัวเองใส่โทรศัพท์ ก่อนที่อีกฝ่ายจะตอบกลับมา
“ ไอ้เชี๊ยอิท! ออกมาเดี๋ยวนี้เลย เค้ารอมึงกันอยู่เนี่ย ”
เสียงกวนส้นเท้าของไอ้เกรียนกันต์แหกปากดังออกมาจากลำโพงจนผมต้องยกมือถือออกห่างๆจากหู เสียงที่ฟังก็รู้ว่าไอ้หอกนี่เริ่มเมาแล้วแน่ๆเสียงรุงรังซะขนาดนี้ ผมเหลือบตามองนาฬิปลุกบนหัวเตียงซึ่งบอกเวลาเกือบจะห้าทุ่มอยู่อีกไม่กี่สิบนาทีนี้แล้ว
กว่าผมจะอาบน้ำแต่งตัว ขับรถไปอีก รวมๆก็สี่สิบห้านาทีแล้ว ไปถึงก็เกือบเที่ยงคืนร้านเค้าก็เลิกให้สั่งเหล้าพอดี ก็เลยกะว่าจะปฏิเสธพวกมันสักวัน - -* แต่ถ้ามันเรียกไปหารผมก็พร้อมที่จะไปนะ แต่ถ้าโทรมาเรียกไปเก็บศพอันแสนรุงรังของไอ้เกรียนกันต์ผมขอหลับต่อดีกว่า =..=
“ ไอ้อิท มึงไปทำเรื่องอะไรไว้รึเปล่าวะ ”
เสียงปลายสายเปลี่ยนไปเป็นเสียงของไอ้ปริ้นท์ ได้ยินเสียงไอ้กันต์แทรกโวยวายมาบ้างเป็นครั้งคราว แต่ผมก็ไม่ได้สนใจไอ้เกรียนนั่นเท่ากับคำถามของปริ้นท์อีกแล้ว
“ มีอะไรป่ะวะ ” ผมถามหยั่งเชิง จะให้กูตอบมึงยังไงดีปริ้นท์ พอดีวันนี้กูไปทำเรื่องไว้เยอะเลย มึงจะเอาเรื่องไหนก่อนดีหล่ะ T^T
“ เออ… ก็เนี่ยพี่แบงค์ประธานปอปก เค้ามานั่งรอชนเหล้ากับมึงอยู่ที่แพนด้าเนี่ย… ”
สิ้นคำพูดของไอ้ปริ้นท์เท่านั้นละครับผมดีดตัวขึ้นมานั่งบนเตียงทันทีในสภาพหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง เอาแล้วสิครับ T^T พี่แกจะเล่นงานผมถี่ไปไหมเนี่ย ไม่ได้พักเลย ผมขอโทษไปแล้วนะครับพี่! จองเวรผมเพื่อ? T___________T
“ เฮ้ย! ทำไงดีวะปริ้นท์ ”
“ รีบออกมาดิ่ พี่เค้าบอกให้เวลายี่สิบนาทีต้องถึงร้าน ไม่งั้นวันจันทร์มึงโดนห้องมืดแน่ ”
เชี่ยละครับ… ผมได้ฟังแค่นั้นก็รีบตะเกียกตะกายลงจากเตียงไปที่ตู้เสื้อผ้าทันที ตอนนี้คว้าอะไรได้ผมก็ใส่หมดหล่ะ ณ.จุดๆนี้ ไม่หล่อดีกว่าโดนห้องมืดเป็นไหนๆ T_______T แน่หล่ะครับ เด็กคณะผม แค่ได้ยินคำว่าห้องมืด ส่วนใหญ่ก็เบ้หน้าใส่แล้ว ก็มันเป็นการลงโทษขั้นสูงของพวกที่ทำผิดกฎกับรุ่นพี่ ส่วนวิธีการก็ตามชื่อเลยครับ ห้องมืดๆที่เต็มไปด้วย…. T_T
แล้วผมก็นึกอะไรออกครับ อ้าว…กูไม่มีรถ -0- ก็น้องแจ๊สลูกสาวผมต้องนอนตากน้ำค้างอยู่ตึกHB ฮือๆ T..T ยิ่งพูดยิ่งสะเทือนใจ โถน้องแจ๊สลูกพ่อ ไม่รู้ยุงกัดรึเปล่า(?) ผมคว้าโทรศัพท์มาจิ้มยิกๆหาไอ้ปริ้นท์อีกครั้ง รอสายอยู่สักพักไอ้เกรียนเพื่อนรักผมมันก็รับ
“ เออมึง กูไม่มีรถ จะให้ไปไง ” ผมตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างรีบร้อน
“ ตะกี๊ทำไมไม่ฟังให้จบก่อนวางหูวะไอ้ฟายอิท เสียเวลาโทรอีก ลงมาด้านล่างดิ่ ไอ้กันต์กับกูรอรับมึงอยู่เนี่ย เร็วๆห้านาทีแล้ว ”
….โคตรรักพวกมึงเลยสาด!
ผมซอยเท้าวิ่งถี่ยิกลงจากบันไดบ้าน ก่อนจะต้องเปลี่ยนเป็นย่องตอนผ่านห้องรับแขก เนื่องจากมีไอ้ตัวไม่พึงประสงค์นอนพุงพุ้ยอยู่ =..= ผมพยายามเดินให้เงียบที่สุดเท่าที่ตัวเองจะทำได้ พยายามไม่ให้มีแม้แต่เสียงหายใจ สายตาของผมก็จับจ้องอยู่ที่ไอ้ตัวที่นอนอืดอยู่บนพรมห้องรับแขก พลางท่องในใจว่า อย่าเห่านะมึง…
ขณะที่ผมกำลังเดินอย่างเงียบเชียบจะถึงประตูบ้านแบบประสบผลสำเร็จอย่างงดงามอยู่แล้วนั้น….
.
.
.
.
โฮ่ง! โฮ่ง! โฮ่ง!
=[]= !!!
เสียงเห่าดังลั่นบ้านของไอ้หมาปีศาจคู่แค้นของผมก็ดึงขึ้น นั่นเท่ากับว่าเป็นการประกาศให้ทั้งบ้านรู้ว่าผมกำลังจะออกไปร่อนนอกบ้าน และแน่นอนว่าคนที่ไม่ยอมก็คือ…
“ เฮียอิท ห้ามออกไปนะ!!!! ”
เสียงตะโกนลั่นซึ่งดังมาจากชั้นสองของบ้านตามมาด้วยแสงไฟตรงบันไดซึ่งแสดงว่ากำลังจะมีคนลงมา คงจะไม่ใช่ใครอื่นนอกจากไอ้น้องสาวตัวดีของผม… นี่ยังไม่นอนอีกหรอวะ T^T
เท่านั้นหล่ะครับ ผมรีบสปรีดเต็มฝีเท้าออกนอกบ้านทันที ในใจนึกกร่นด่าไอ้อ้วนที่ดูท่าทางจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรของผมแต่ปางบรรพ์ มึงนะมึงไอ้โซดา! ไอ้หมาเกย์! กลับมากูจะเอากรรไกรตัดขนมึงให้เกรียนแม่ง! =[]=
“ เฮียอิท!!! ถ้าออกไปไม่ต้องมาคุยกับน้องอัยอีกนะ!! ”
เสียงแม่คนที่สองของผมตะโกนไล่หลังออกมา งอนไปก่อนนะน้องรัก ตอนนี้ขาพี่ก้าวเข้าไปในห้องมืดครึ่งขาแล้ว ถ้าไม่รีบมีหวังได้เข้าไปจริงๆเป็นแน่ T________T
แล้วน้องอัยก็ตะโกนอีกสองสามประโยคไล่หลังผมมาแต่ผมได้ยินไม่ถนัดนัก ไม่ต้องบอกก็รู้เลยว่าต้องง้อไอ้เด็กนั่นจนผมล้มละลายอีกรอบแน่ T..T ผมเหลียวหลังกลับไปมองหน้าต่างชั้นสองของบ้าน ทุกห้องยังคงปิดไฟและเงียบอยู่ มีเพียงห้องน้องอัยเท่านั้นที่เปิดไฟสว่างโล่
.
.
.
.
เราสามคนรีบวิ่งตาลีตาเหลือกเข้ามาในร้านPanda ‘n roll ผมวิ่งนำมาก่อนเพื่อรายงานตัว ตามมาด้วยไอ้ปริ้นท์ที่พยุงหิ้วปีกไอ้กันต์ที่เมาสนิทเข้ามา ขณะวิ่งผมรู้สึกคลื่นไส้เล็กๆ คงจะเนื่องมาจากประสบการณ์เฉียดตายตอนนั่งรถมาเมื่อกี๊ T^T ก็เมื่อสักสามนาทีก่อนนี่สิครับ ไอ้กันต์ที่เมาแล้วเสรือกจะเป็นคนขับเกือบพาผมกับไอ้ปริ้นท์ลงไปเล่นน้ำกับหมาเน่าแถวคันคลองซะแล้ว -0- เคราะห์ดีที่ยังรอดมาได้
ผมหันกลับไปมองปริ้นท์เพื่อถามหาโต๊ะ มันพยักพเยิดไปที่โต๊ะที่ต่อยาวมากอยู่ด้านในสุดของร้านติดกับพื้นยกระดับที่ถูกใช้เป็นเวทีแสดงดนตรีสด ผมวิ่งหลบคนนู้นหลีกคนนี้จนไปถึงในที่สุด…
ผมยืนหอบแฮ่กๆอยู่หน้าพี่แบงค์ที่กำลังกอดอกมองมาที่ผมนิ่งๆ อีกหลายคนในโต๊ะที่ดูก็รู้ว่าเป็นพี่ปีแก่ก็กำลังมองผมอยู่เช่นกัน ผมยกมือไหว้พวกพี่ๆ ตอนนี้ยอมรับเลยว่าประหม่ามากและคงไม่ใช่ผมคนเดียวหรอกครับ เพื่อนผมทั้งกลุ่มก็คงเป็นไปด้วย พวกมันซึ่งปรกติจะเสียงดังเย้วๆ ตอนนี้กลับนั่งซดเหล้ากันด้วยสมบัติผู้ดีอย่างเงียบเชียบ -0-
“ มาสายกี่นาทีครับ? คุณอิท เมเจอร์เอ็นวาย ”
เสียงทุ้มๆที่ผมจำได้ว่าเป็นเสียงของไอ้พี่แบงค์ดังขึ้น ผมยกดิเซลที่ข้อมือขึ้นดู …สองนาที สาด! สายสองนาทีเองนะ
“ สองนาทีครับ! ” ผมตอบเสียงหนักแน่น
“ ซ่อมไปสองแก้ว ”
=[]= !!!!
พี่แบงค์พูด ก่อนที่แก้วเหล้าที่ดูก็รู้ว่าแม่งกะมอมกันเห็นๆสองแก้วจะถูกเลื่อนมาวางตรงหน้าผม ผมกลืนน้ำลายฝืดๆลงคอก่อนจะหยิบแก้วแรกขึ้นจรดริมฝีปากแล้วซดเข้าไปอึกใหญ่ กลิ่นขมๆของเหล้าเข้าปะทะจมูกทำให้ผมรู้สึกอยากอาเจียน แต่ก็แข็งใจยกอึกที่สอง ที่สาม จนในที่สุดก็หมดแก้วแรก =_=
“ นั่งได้ ”
ผมทรุดตัวนั่งที่เก้าอี้ตัวข้างๆพี่แก รู้สึกขมปากเป็นที่สุดในตอนนี้ แต่ก่อนที่ผมจะได้ทำอะไรต่อ แก้วของคนที่นั่งข้างๆก็ยื่นมาขอชนเสียก่อน ผมผงกหัวตอบรับอย่างเสียไม่ได้ก่อนจะยกแก้วขึ้นชนกับพี่แกไป
“ หมดแก้วนะ ”
=[]= แสด ด ด ด ด ด ดด !!!!
จะมอมกูหรือไงวะ กูจำได้ว่าเมื่อนาทีก่อนกูก็พึ่งยกไปแก้วนึงเต็มๆ นี่จะให้ซัดเข้าไปอีกแก้วติดๆเลยหรอวะ!!! T_______T
Talk Talk Talk : ^^ คิดถึงกันไหมคะๆ จีคิดถึงทุกคนมากมาย (แกทำเหมือนแกไปไหนมา - -*) ตอนนี้ยาวหน่อยนะคะ เพราะจะไม่อยู่หลายวัน เลยแต่งเผื่อไปเลย กร๊าก! หุหุ หวังว่าจะชอบพี่ปอปกหล่อโหดกันนะคะ โดยส่วนตัวพี่แบงค์เป็น ตัวละครที่จีชอบมากเลยค่ะ ขอบคุณที่ติดตามนะค๊า ม๊วบๆ >3<
PS. ตอนหน้าจะเกิดอะไรขึ้นกับเฮียอิท เฮียอิทเมาค๊า ๆ ๆ ๆ >_____________________<
beyo ng
ความคิดเห็น