คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : CHAPTER VI :; Opened
CHAPTER VI :; opened
ผมคงบ้าไปแล้วแน่ๆ ถ้าจะบอกว่าการที่ได้อยู่กับซีวอนมันทำให้ผมมีความสุขอย่างประหลาด
อา... นี่คือการแก้แค้นไม่ใช่หรือไงนะ ?
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
ใบหน้าหล่อเหลาลอยเด่นชัดอยู่ตรงหน้าเขา ชเวซีวอนกำลังหลับสนิทและยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาในตอนเช้าตรู่เช่นนี้ ริมฝีปากบางหยักยิ้มเมื่อได้จ้องหน้าของซีวอนใกล้ๆ ใช่ที่เขามีโอกาสหลายต่อหลายครั้งที่จะทำ แต่นี่เป็นครั้งแรกจริงๆที่เขารู้สึกว่าใบหน้าของคนๆนี้น่ามองยิ่งกว่าใคร
นิ้วเรียวไล้ไปตามโครงหน้าเรียวด้วยความลืมตัว เปลือกตา สันจมูก ริมฝีปาก... ทงเฮค่อยๆหยัดตัวลุกขึ้นด้วยรอยยิ้มทะเล้น แล้วเดินไปหยิบปากกาเมจิกในกระเป๋าขึ้นมา ร่างโปร่งทิ้งตัวยวบลงกับเตียงเบาๆก่อนจะบังจงวาดหนวดลงไปเหนือริมฝีปากคนที่หลับอยู่ โดยไม่วายจะหัวเราะเบาๆราวกับคนเส้นตื้น
“ฮ้า... คุณลุง”
ทงเฮหัวเราะร่าจนน้ำตาแทบเล็ดเมื่อบรรจงขีดเส้นหยึกหยึยหลายเส้นไปมาจนกลายเป็นรูปหนวด ในหัวของเขามีจินตานาการที่น่าเกลียดกว่านี้เต็มไปหมด หากแต่ถ้าซีวอนจะไม่ลืมตาขึ้นมาซะก่อน
“..............”
“..............”
ยิ้มเก้อๆปรากฏบนใบหน้าหวาน ต่างจากอีกคนที่จ้องปากกาของเขาเขม็ง ทงเฮค่อยๆถอยตัวออกด้วยรอยยิ้มหวาน แล้วกระโจนโดดลงจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที
ไม่นานนัก ประตูห้องน้ำก็ถูกทุบรัวจากคนที่แหกปากตะโกนคาดโทษเขาอยู่ด้านนอก
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
“อยู่ทะเล ?”
-หมอนั่นเอาปากกาเขียนหน้าฉันตอนที่ฉันหลับ ให้ตาย! น่าโมโหชะมัด-
คิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกใจ เช่นเดียวกับริมฝีปากที่หยักยกถามออกไปเสียงเรียบ “ดูนายมีความสุขดีนะ อยู่กับคนที่ชื่ออีทงเฮนั่นน่ะ”
-แล้วนี่ฮยอกแจเป็นยังไงบ้าง ?-
คิบอมหัวเราะในใจที่อีกคนเปลี่ยนเรื่องเอาซะดื้อๆ หากแต่บางอย่างกลับทำให้เขาฉุกคิดได้ไม่น้อยเลย “ก็สบายดี อยากจะรับกลับไปเมื่อไหร่ล่ะ”
-คงอีกสักพัก-
“ยังอยากอยู่กับอีทงเฮหรือไง ?” คิบอมชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยออกไปทีเล่นทีจริง แน่นอนว่าปลายสายเงียบไปถนัดตา “แก้แค้นหมอนั่นยังไงกัน...”
เพล้งงงง
คิบอมหันขวับไปมองต้นเสียงที่เพิ่งหล่นลงแตกกับพื้นหน้าประตูเมื่อครู่ แต่สิ่งที่คิบอมสนใจยิ่งกว่าแก้วน้ำที่ตกแตกคือใบหน้าของคนที่ยืนมองเขาอยู่
“ซีวอน แค่นี้ก่อนนะ”
คิบอมกดตัดสายไปโดยไม่พูดอะไรไปมากกว่านั้น ฮยอกแจกำลังมองหน้าเขาด้วยสายตาที่ต้องการคำอธิบาย “ทงเฮเหรอ ? ..แก้แค้น.... หมายความว่าไง ?”
“..............”
“คนที่คิบอมคุยด้วยเมื่อกี้ ซีวอนใช่ไหม ?”
พักใหญ่ที่ความเงียบโรยตัวลงมาปกคลุมทุกอย่างจนอยู่ในความนิ่งสงบ ใบหน้าของคิบอมนั้นราบเรียบและว่างเปล่าเสียจนฮยอกแจคาดเดาคำตอบใดๆไม่ถูก เพียงแต่หัวสมองของเขาก็กำลังพยายามปะติดปะต่อทุกอย่างที่น่าจะเป็นไปได้
“คิบอม... ตอบผมสิ...”
คำสั่งของซีวอนและจิตสำนึกของเขาคือการที่ฮยอกแจไม่ควรจะต้องรู้เรื่องนี้อย่างเด็ดขาด แต่ในความเป็นจริงแล้ว ฮยอกแจมีสิทธิ์ที่จะรู้ มีสิทธิ์ที่จะตริตรองเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น.... ใช่ไหม ?
“ซีวอนแก้แค้นอีทงเฮแทนคุณ”
เสียงเรียบๆของคิบอมนั้นแทบทำเอาสติของอีฮยอกแจขาดผึง “อะไรนะ แก้แค้น ?”
ความเป็นไปได้ต่างๆปะติดปะต่อเข้าเป็นเรื่องราวในหัวของฮยอกแจอย่างสมบูรณ์ นี่ทุกคนกำลังเข้าใจว่าทงเฮเป็นคนทำร้ายเขาอย่างนั้นสินะ
“ซีวอนบ้าไปแล้ว... ทงเฮน่ะไม่ได้ทำอะไรผมทั้งนั้น !”
“อะไรนะ ?”
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
รถยนต์คันหรูจอดเทียบลงที่หน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ในตอนเย็นย่ำค่ำ ร่างสูงโปร่งของมาเฟียหนุ่มค่อยๆก้าวลงจากรถ ตามด้วยใครอีกคนที่จัดการปิดประตูรถอีกฝั่งแล้วเดินตามเขาเข้าไปภายในบ้าน
“นึกว่าจะอยู่ดูพระอาทิตย์ตกด้วย เสียดายชะมัด” ทงเฮบ่นกระปอดกระแปดอย่างนึกเสียดาย ถึงเมื่อวานตอนที่รอซีวอนกลับมาเขาจะเก็บภาพสวยๆไปเสียจนเต็มอิ่มแล้วก็เถอะ
ร่างโปร่งแทบหลายกลิ้งไปข้างหลังเมื่อคนข้างหน้าหยุดเดินแบบที่ไม่คิดจะบอกล่วงหน้า ทำเอาหน้าของเขากระแทกกับแผ่นหลังกว้างนั่นเต็มๆจนรู้สึกอื้อไปหมด
“ไอ้บ้าเอ๊ย ! จะหยุดทำไมไม่บอก....”
แม้แต่เสียงลมหายใจก็กลืนหายไปในลำคอ ภาพของฮยอกแจที่กำลังจับจ้องมาทางเขา พร้อมด้วยผู้ชายร่างสูงอีกคนที่ทงเฮคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน
“ฮยอกแจ... ทำไม... ?” ซีวอนหันไปมองหน้าคิบอมแทนการพูดต่อไปให้จบประโยค คิบอมจ้องตาเขากลับแต่กลับไร้ซึ่งคำตอบใดๆที่เขาต้องการได้รับ
ทงเฮมั่นใจว่าเขาคือคนที่นิ่งที่สุดในตอนนี้ เขาไม่ได้พูดอะไรออกไป... สายตาที่ฮยอกแจจับจ้องมามันอึดอัดไม่น้อยเลยสำหรับเขา นี่มันอะไรกัน...
“ทงเฮน่ะ ไม่ได้ทำอะไรฉันทั้งนั้น” ร่างบางเปิดปากพูดขึ้นเสียงแข็ง นัยน์ตาเรียวทอดมองไปยังคนรักที่ยืนนิ่งอึ้งทำอะไรไม่ถูก “ซีวอนเข้าใจผิดไปเองทั้งเพ...”
“หมายความว่าไงกันฮยอกแจ... ?” ซีวอนตรงเข้าไปจับบ่าอีกฝ่ายไว้ ดวงตาสีนิลสนิทนั้นสั่นไหวอย่างเห็นได้ชัด “ไม่ใช่อีทงเฮแล้วใครเป็นคนทำ !?”
ทงเฮกำลังคิดว่าตัวเองบ้า ! ทั้งๆที่มลทินของเขากำลังจะหายไปเพราะคำพูดจากปากฮยอกแจ แต่ทำไมความรู้สึกโหวงๆในอกอย่างบอกไม่ถูกนี่มันกลับตีกระหน่ำจนรู้สึกเจ็บแปลบไปหมด....
‘จำใส่กะลาหัวของแกเอาไว้ให้ดี ! ว่าอีฮยอกแจเป็นของๆฉัน !! ชเวซีวอนคนนี้ !!!!’
‘มันยังไม่สาสมเลยนะว้อย ! กับที่แกทำร้ายฮยอกแจน่ะ !!’
‘แกทำอะไรไว้กับฮยอกแจ ฉันก็จะทำแบบนั้นกับแกเหมือนกัน !’
“นี่มันอะไรกัน...”
เสียงหัวเราะแหบๆดังขึ้นแทรกความเงียบที่ปกคลุมทั้งสี่คนอย่างน่ากดดัน ทงเฮค่อยๆเดินเข้าไปหาฮยอกแจสะโหลสะเหล แล้วก้มลงพูดใกล้ใบหูอีกฝ่ายเสียงพร่า
“แล้วคืนนั้น... ? ฉันเห็นรอยเลือดบนเตียง...”
ใบหน้าขาวเจื่อนลงถนัดตาเมื่อทงเฮกระซิบถามออกไปตรงๆ เพียงแค่นี้ทงเฮก็รู้คำตอบแล้ว... ความสัมพันธ์ของเขากับฮยอกแจในคืนนั้น...
“ไม่ใช่นายหรอก...” ฮยอกแจฝืนแย้มรอยยิ้มบางออกไปทั้งที่ใจมันกำลังเจ็บเจียนตาย ทงเฮจำไม่ได้... และไม่เคยจำสิ่งที่ทำไว้กับเขาได้เลย
แต่ช่างเถอะ... มันจะเป็นไรไปล่ะ ในเมื่อตอนนี้เขาไม่ได้รักทงเฮอีกต่อไปแล้ว...
ร่างของฮยอกแจถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดของซีวอน มือใหญ่ลูบเรือนผมนุ่มอย่างทะนุถนอมและแสนรัก แวบหนึ่งที่ทั้งดวงตาของทั้งคิมคิบอมและอีทงเฮฉายแววความเจ็บปวดลึกลงไป...
ลึกจนไม่มีใครสังเกตเห็น....
กระเป๋าเดินทางใบย่อมถูกร่างโปร่งคว้าขึ้นด้วยรอยยิ้มบาง ซีวอนค่อยๆผละออกจากฮยอกแจพร้อมสายตาที่ชำเลืองมองคนข้างๆ ทงเฮกำลังเดินสวนออกไป... กำลังจะออกไปจากบ้านของเขา...
รู้สึกตัวอีกทีมือหนาก็คว้าเข้าที่ข้อมือเรียวของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว นัยน์ตาคมจับจ้องดวงหน้าหวานที่เหลียวมามองอย่างตกใจ เขาไม่คิดว่าซีวอนจะจับแขนเขาไว้... ไม่คิดว่าซีวอนจะทำสิ่งที่เรียกว่า ‘รั้ง’ กับเขา...
“จะไปไหน... ?”
ทงเฮหัวเราะออกมาเบาๆคล้ายเป็นเรื่องเล่าสบายๆในวันหยุด ฝืนแย้มรอยยิ้มสดใสเพื่อให้เรื่องทุกอย่างจบลงด้วยดี
“ก็กลับไปที่ของฉันน่ะสิ นี่มันก็แค่เรื่องเข้าใจผิดไม่ใช่หรือไง”
ตลกไม่น้อยที่ต่างคนต่างไม่รู้ตัวว่าหัวใจมันกำลังร่ำว่าเจ็บ... เจ็บที่ต้องสบตากันโดยเก็บความรู้สึกทุกอย่างเอาไว้ข้างใน... เจ็บที่การแก้แค้นโง่ๆครั้งนี้จบลงแล้ว...
อีทงเฮค่อยๆแกะมืออีกฝ่ายออกแล้วยิ้มให้เป็นครั้งสุดท้าย
“ใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ซะบ้างนะ อย่าไปทำ ’แบบนี้’ กับใครเข้าอีกล่ะ”
เพราะคนๆนั้นคงเจ็บที่เผลอใจไปหลงรักนาย... เหมือนกับฉันคนนี้
ทงเฮค่อยๆเดินโซซัดโซเซออกมาจากบ้านโดยที่ไม่ได้หันกลับไปมองอะไรอีกเลย เรื่องบ้าๆ การแก้แค้นบ้าๆ ความทรงจำบ้าๆ ทิ้งมันไว้ซะตรงนี้
แล้วเรื่องทุกอย่างก็จบลงอย่างมีความสุข...
แต่ทำไมน้ำตาของผมถึงไหลแบบนี้ล่ะ ?
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-
TBC
คยูฮยอนใกล้โผล่แล้ว -/////-
no. beer
ความคิดเห็น