คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Life5
Life5
“คยูฮยอนนา~”เสียงใสๆเรียกน้องชายที่นั่งอยู่หน้าทีวีก่อนที่เจ้าตัวจะถลาเข้ามาอย่างรวดเร็วจนคนถูกเรียกตั้งตัวไม่ทัน
“พี่ซองมินมีอะไรครับ”มือหนาจับตัวพี่ชายที่นั่งข้างๆเขาเปลี่ยนมานั่งตักแทนส่วนอีกมือก็ลูบหัวคนเป็นพี่เบาๆ...พี่น่ารักมากนะครับ พี่ชายของผม...แล้วเมื่อไหร่..หัวใจของพี่ถึงจะสมหวังซักที...
“อือ..ไปกินเค้กกันนะ”ไม่ว่าเปล่ามือบางกลับดึงแขนแกร่งออกไปข้างนอก คยูฮยอนเองก็ไม่อยากขัดกระต่ายน้อยของเขาอยู่แล้วขายาวๆจึงก้าวตามคนเป็นพี่ไปโดยดี ร่างของคนสองคนกลายเป็นจุดเด่นได้ในไม่ช้าเมื่อทั้งคู่เข้ามาในร้าน เสียงซุบซิบจากคนรอบข้างดังขึ้นเบาๆ
“เธอๆนั่นคยูฮยอนกับซองมินใช่ไหม กรี๊ด!ดูซิ..สองคนนี่เค้ารักกันจริงๆด้วย”เสียงผู้หญิงที่นั่งข้างหลังเขาพูดกับเพื่อนอีกคนทำให้ซองมินอดอมยิ้มไม่ได้กับคำพูดของทั้งสองคน
....ใช่..เขากับคยูฮยอนรักกันจริงๆ...
....เพียงแต่..ความรักนั้นมันไม่ใช่อย่างที่คนอื่นคิดน่ะซิ...
...เมื่อไหร่กันนะ...
...ที่ความรักของเขามันจะสมบูรณ์ซักที...
...ฮันมิน...ไม่ใช่คยูมินอย่างที่ทุกคนเข้าใจ...
แต่...พลันในหัวของคนตัวเล็กก็ปรากฏภาพของรุ่นน้องเจ้าชายของวงขึ้นมาซ้อนทับกับใบหน้าคมคายของรุ่นพี่ชาวจีนทำให้คนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย
“พี่ซองมิน พี่เป็นอะไรครับ”คยูฮยอนสังเกตท่าทีของคนตัวเล็กที่นั่งตรงข้ามเขา คยูฮยอนพยายามจะเรียกพี่ชายแล้วเพียงแต่ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาจนต้องเอื้อมมือไปเขย่าร่างบางแรงๆ
“คยู...”ซองมินเอ่ยขึ้นมาเสียงอ่อน
“ครับ?”
“พี่คิดว่าคนที่พี่รู้สึกดีๆด้วยจะไม่ใช่แค่พี่ฮันคยองคนเดียวซะแล้วซิ”
“อะไรนะครับ!พี่ว่าอะไรนะ”คยูฮยอนถึงกับพูดเสียงดัง พี่ชายสุดที่รักของเขาต้องไม่สบายตัวร้อนเป็นไข้แน่ๆถึงได้เพ้ออะไรออกมาแบบนี้ มือแกร่งเอื้อมไปทาบยังหน้าผากเนียนของซองมินอย่างเป็นห่วงจนคนตัวเล็กต้องหัวเราะคิกคักขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ...ก็หน้าของคยูฮยอนตอนนี้มันตลกมากๆนี่นา
“คิกคิก คยูฮยอนไม่เห็นต้องทำหน้าอย่างนั้นเลยนะ”ซองมินหัวเราะพร้อมกับตักเค้กฟักทองเข้าปาก ความหวานลงตัวของรสชาติฟักทองกับแป้งเค้กถึงคนไม่ชอบเค้กมากินก็ต้องบอกได้คำเดียวว่าอร่อย..แล้วนับประสาอะไรกับคนที่บ้าฟักทองกับของหวานอย่างเขากันล่ะ
“อ่า~อร่อยจังเลย คยูฮยอนกินด้วยกันซิ”มือบางตักเค้กชิ้นเล็กไปจ่อหน้าของน้องชายตัวสูง ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุขและดวงตาที่เป็นประกายแห่งความหวังทำให้คยูฮยอนปฏิเสธพี่ชายที่เอาแต่ใจคนนี้ไม่ลงและยื่นหน้าไปงับช้อนของคนตัวเล็ก ซองมินรอลุ้นกับผลของร่างสูงอย่างใจจดใจจ่อ
“อร่อยดีนะครับ”คำตอบที่ออกมาทำให้ซองมินยิ้มอย่างมีความสุข ก็ปกติคยูฮยอนชอบขนมหวานซะเมื่อไหร่กันเล่า นานๆทีถึงจะยอมกินซักคำ...
“เอาอีกไหม”
“หือ ไม่ล่ะครับ พี่กินไปเถอะ”คยูฮยอนทำหน้าเบ้เล็กน้อยโดยที่กระต่ายน้อยไม่เห็นเนื่องจากกำลังก้มลงกินเค้กของตัวเองอยู่ ดวงตากลมโตช้อนขึ้นมามองคนที่นั่งตรงข้ามอย่างงงๆแต่อย่างน้อยก็ไม่มีคนแย่งของโปรดเขาล่ะ ...ลี ซองมินมีความสุข...
“แน่ใจนะ?”คำสุดท้ายแล้วนะคยูฮยอน...ไม่มาเปลี่ยนใจทีหลังนะพี่ไม่ให้แล้ว..
“ครับ พี่กินเถอะ”เมื่อได้รับคำตอบที่แน่ชัดแล้วเค้กคำสุดท้ายก็ถูกตักเข้าปากของซองมินทันที ...ก็มันอร่อยนี่นา...เรื่องอะไรจะรอให้คยูฮยอนมาเปลี่ยนใจทีหลังล่ะ..มันไม่คุ้มหรอก...
“อิ่มแล้วล่ะ”มือเล็กลูบพุงตัวเองที่มันชักจะเริ่มพองขึ้นมาเล็กน้อย คยูฮยอนมองหน้าหวานๆของพี่ชายแล้วถอนหายใจเฮือก..ก็เล่นกินเข้าไปชิ้นใหญ่ขนาดนี้..ไม่อิ่มก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว..พี่ชายของเขานี่กินเก่งจริงๆ..ไม่เหมือนทงเฮ...รายนั้นน่ะ..กินเข้าไป1ส่วน4ของซองมินได้มั้ง..
“ผมไปจ่ายเงินก่อน พี่ออกไปรอผมข้างนอกนะครับ”สุดท้าย..เขาก็ต้องเป็นคนจ่ายเงินอยู่ดีต่อให้ไม่ได้กินเลยก็เถอะ ขายาวๆก้าวเดินไปยังแคชเชียร์ที่ยืนทำตาโตใส่เขาและเอาเงินมาวางชำระค่าขนมเครื่องดื่มที่คนตัวเล็กเป็นคนกินก่อนจะเดินออกไปหาร่างเล็กที่ยืนรออยู่ข้างนอกแล้ว
“กลับกันเถอะนะเดี๋ยวพี่ต้องไปจัดรายการกับพี่ลีทึกอีก”เสียงหวานๆเรียกคนที่ยืนข้างตัวเองอย่างร่าเริง แต่คยูฮยอนกลับท้วงคำพูดที่ซองมินได้พูดก่อนหน้านี้
“เดี๋ยวครับ พี่หมายความว่ายังไงที่พูดว่าพี่ไม่ได้ชอบพี่ฮันคนเดียวแล้ว”ดวงตาคมจับจ้องกระต่ายน้อยจนซองมินรู้สึกอึดอัด ก็เขาหมายความตามที่พูดจริงๆนี่..มันผิดงั้นหรอ..
“ก็..พี่ก็หมายความตามที่พูดน่ะล่ะ”ไม่เอาแล้ว ไม่ชอบเลย..ทำไมคยูต้องมาจ้องเขาด้วยนะ..ซองมินก้าวขาเล็กๆไปข้างหน้าเพื่อหนีจากคำถามของน้องชายของเขา แต่แขนเล็กก็ต้องถูกคว้าไว้อีกครั้ง และแรงที่บีบมานั้น..มันไม่เบาเลย..คยูฮยอน..น้องชายที่น่ารักของเขาหายไปไหนกัน..
..ตอนนี้เหลือเพียงโจ คยูฮยอน..ที่ซองมินไม่รู้จัก...
..ไม่ใช่เด็กน้อยหมาป่าของเขา...
“พี่กลับมาพูดให้รู้เรื่องก่อน ผมอยากรู้ว่าพี่หมายถึงใคร”เสียงเข้มเริ่มดังขึ้นจนซองมินผงะถอยหลัง ไหล่บางๆสั่นเล็กน้อย..ใครๆก็รู้ว่าซองมินเกลียดเสียงดัง..แล้ว..โจ คยูฮยอนจะไม่รับรู้หน่อยหรือ..ว่าพี่ชายของเขา..กลัวแค่ไหน..
“ไม่!อย่ามาพูดแบบนี้กับพี่นะโจ คยูฮยอน!”มือบางพยายามสลัดมือแกร่งออก และเมื่อสลัดออกมาได้ ดวงตากลมโตที่มักจะแฝงไปด้วยความอ่อนโยนและอบอุ่นเสมอกลับมีน้ำตาคลอและฉายแววผิดหวังในตัวของคยูฮยอน คำเรียกที่ไม่เคยเหินห่างกลับปรากฏขึ้นเด่นขัดจนคยูฮยอนถึงกับนิ่งเงียบ ..ไม่..ไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้เลย...
“ผม..ผม..”
“พอ พี่จะกลับแล้ว..” คำพูดตัดบทและการกระทำที่เย็นชาทำให้สมองของร่างสูงขาวโพลนไปหมด ภาพที่พี่ชายตัวเล็กเดินจากเขาออกไปเรื่อยๆมันซ้อนทับกับอุบัติเหตุ...
..อุบัติเหตุที่พรากพ่อแม่ของพวกเขาไป..
..พี่จะหนีผมไปเหมือนพวกท่านงั้นหรอ...
..ไม่..ผมไม่ยอมให้เป็นอย่างนั้นแน่...
..ไม่มีทาง...
ขายาวๆวิ่งตามคนตัวเล็กแต่กลับมีใครบางคนมาขวางไว้เสียก่อน คยูฮยอนมองหน้าคนคนนั้นอย่างไม่ใส่ใจนัก ทั้งๆที่ถ้าเป็นเวลาอื่นเขาคงจะยิ้มให้คนตรงหน้าแล้วแต่..ไม่ใช่เวลานี้..เวลาที่เขากำลังอารมณ์เสีย..
“ถอยไปคิบอม..ผมจะไปตามพี่ซองมิน” ใบหน้าคมคายของเด็กหนุ่มสัญชาติอเมริกายังคงความเป็นรูปสลักไม่เปลี่ยนแปลง จนคยูฮยอนต้องเดินหลีกหนีไปทางอื่น
“นายน่าจะให้พี่ซองมินอยู่คนเดียวก่อนนะ พี่เขาคงจะไม่อยากเจอนายตอนนี้หรอกคยูฮยอน”เสียงนุ่มของคิบอมเตือนสติของเพื่อนรัก แต่...มันกลับทำให้คยูฮยอนแทบฟิวล์ขาด
“พี่เขาก็ไม่ได้อยากเจอนายเหมือนกัน คิม คิบอม..”คยูฮยอนกัดฟันพูด ถ้าไม่ใช่เพื่อนรักของเขา..ป่านนี้โดนต่อยหงายไปแล้ว!..พี่ซองมินเป็นพี่ชายของเขา..แล้วคิม คิบอมเป็นใคร..ถึงได้มาพูดแบบนี้ใส่คนที่อยู่กับพี่ซองมินมาตั้งแต่เด็กอย่างเขา... แล้ว..คิบอมมาได้ไง?...
..ตามพวกเขามางั้นหรอ..
..ให้ตายซิ...
แต่พอคยูฮยอนนึกอะไรบางอย่างได้..มุมปากก็กระตุกยิ้มทันที..ริมฝีปากเอ่ยเอื้อนบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้หัวใจของคิบอมแทบหยุดอยู่ตรงนั้น..
“เอ้อ..อีกอย่าง..พี่ซองมินเขาเป็นของผม..คิบอมล่ะ..เป็นอะไรกับพี่ซองมิน” แค่คำของคยูฮยอนไม่กี่คำ..ทำไมกันนะ..มันถึงทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดได้ขนาดนี้กันนะ ความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนกับความรู้สึกของเขา..
..คนรู้จัก?...ไม่ใช่..เพราะถ้าเป็นแค่คนรู้จัก..เขาคงไม่รักพี่ซองมินขนาดนี้..
..พี่น้อง?..ไม่ใช่..และก็ไม่อยากเป็นด้วยซ้ำ...
...เพื่อน?...ถึงคนตัวเล็กจะคิดแบบนั้น..แต่สำหรับเขา..มันไม่ใช่..
..คนรู้ใจ?...มันเป็นความรู้สึกของเขาฝ่ายเดียวหรือเปล่า...
..คนรัก?...ยิ่งไม่ใช่เข้าไปใหญ่...ถึงแม้..จะอยากให้เป็นแค่ไหน..ความหวังมันก็ริบหรี่เหลือเกิน..
แล้ว..เขากับพี่ซองมินเป็นอะไรกัน?..คำถามที่ตอกย้ำในสมองอันชาญฉลาดของคิบอมที่ปกติมักจะใช้แก้ปัญหาต่างๆได้ดีเสมอ แล้วทำไมเรื่องนี้มันถึงคิดไม่ได้นะ...
...นายเป็นอะไรกับพี่ซองมิน....
...นายเป็นอะไรกับพี่ซองมิน...
...นายเป็นอะไรกับพี่ซองมิน...
“คิบอม เป็นอะไรเดี๋ยวนายต้องไปถ่ายละครอีกนะ”เสียงของพี่ใหญ่อีกคนในบ้านเรียกสติของคนที่นั่งอยู่บนโซฟาให้กลับคืนมา ใบหน้าสวยเริ่มไม่สบอารมณ์และ..ถ้าคนคนนี้โมโหเมื่อไหร่ล่ะก็..บ้านแตก!..
“เฮ้ ไอ้แก้มแตก!ได้ยินที่พี่พูดไหม!”เมื่อเห็นว่าคำพูดของตนเองไม่ได้รับความสนใจ อารมณ์ที่จากเดิมก็ไม่ดีอยู่แล้วกลับเดือดขึ้นอีกเท่าตัว ไอ้เด็กนี่มันจะทำให้เขาไปทำงานสายนะ.. ดวงตาสวยกวาดมองคิบอมราวกับจะทำให้รู้ตัวซักที
“พี่ก็ไปซิครับ ผมจะตามไปทีหลัง”คำตอบที่ไม่ได้ช่วยให้คิม ฮีชอลเย็นลงเลย เขาและคิบอมต้องถ่ายละครเรื่องเดียวกันนะ แล้วไอ้คำว่าตามไปทีหลังนี่หมายความว่ายังไงกัน จะปล่อยให้เขาต้องไปคนเดียวน่ะหรอ..ไม่.. ไอ้คิม คิบอม..รู้จักไหมว่ามันเปลืองน้ำมันรถน่ะ!.. จริงๆแล้วก็รู้อยู่หรอกนะว่าอะไรทำให้คุณชายรูปสลักนั่งซึมจมกับกองความคิดของตัวเอง ก็คงจะไม่พ้นกระต่ายน้อยสีชมพูของวงแน่นอน นี่ตกลงว่าคิบอม ซีวอนและฮันคยองมันตกหลุมกระต่ายหมดเลยใช่ไหม
“คิบอมไปกับพี่เดี๋ยวนี้ นี่คือคำสั่ง”ต้องใช้วิธีนี้ใช่ไหมคิบอม จะไปกันดีๆไม่ได้เลยหรือไง
“ก็บอกแล้วไงครับว่าให้พี่ไปก่อน”เสียงนุ่มยังกล่าวต่ออย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร พลางลุกขึ้นเดินไปที่ห้องอย่างไม่สนใจคนที่ยืนรอตัวเองอยู่เลย...ถ้าไม่ใช่ซองมิน..ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทำตามที่ขอทุกอย่าง..อีกอย่าง..ตอนนี้เขายังไม่มีอารมณ์ไปทำงานหรอก เมื่อเห็นว่าคิบอมเดินหนีเข้าห้องไปฮีชอลก็ได้แต่ถอนหายใจและส่ายหน้าแรงๆกับอาการของน้องชาย
...ท่าทางจะอาการหนัก..ปล่อยมันไว้อย่างนี้ก่อนดีกว่า...
...ส่วนงานของเจ้าเด็กนั่น...
...ปล่อยให้มันจัดการเองก็แล้วกัน...
“พี่ฮันครับ”เสียงนุ่มของมักเน่ของวงดังขึ้นข้างหลังเรียกให้คนที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องหันกลับมาสนใจ มือแกร่งหยิบหนังสือเข้าชั้นเหมือนเดิมก่อนจะหันกลับมาหารุ่นน้องในวง
“มีอะไรหรือเปล่าคยูฮยอน”
“ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมครับ...เรื่องพี่ซองมิน...”ฮันคยองชะงักไปเล็กน้อยกับชื่อของคนที่แอบรัก หรือว่าคยูฮยอนจะประกาศว่ามักเน่นี่คบกับกระต่ายน้อยของเขาแล้ว ไม่...ยังไงก็จะไม่ยอมปล่อยคนที่ตัวเองรักไปแน่นอน
“อืม”
“พี่รักพี่ซองมินใช่ไหม”คำถามตรงๆที่ทำเอาชายชาวจีนมองหมาป่าเจ้าเล่ห์ของวงอย่างงงๆและพยักหน้าให้เบาๆเป็นเชิงตอบรับ รอยยิ้มกว้างของคยูฮยอนปรากฏขึ้นมาจนคนเป็นพี่ชักเริ่มตะหงิดๆซะแล้ว...ไอ้มักเน่นี่...มันต้องมีอะไรแน่ๆ
“พี่ช่วยดูแลพี่ซองมินได้ไหมครับ ผมไว้ใจให้พี่ดูแลพี่ชายของผม..” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นมาอย่างเบาใจ อย่างน้อยก็มีคนมาดูแลพี่ซองมินของเขาละกัน เพื่อเป็นการป้องกันไม่ให้พี่ซองมินโลเลไปมากกว่านี้และโดนคิบอมหรือพี่ซีวอนเอาหัวใจไปก่อน
“แต่ซองมินไม่ได้รักพี่...” ห๋า?นี่พี่ยังดูไม่ออกอีกหรือไงว่าพี่ชายกระต่ายน้อยรักพี่มากแค่ไหน คยูฮยอนถอนหายใจกับความบื้อของคนจีนตรงหน้าก่อนจะเดินเข้าไปตบบ่ากว้างของฮันเป็นเชิงให้กำลังใจ
“ผมก็บอกได้แค่ว่า..พี่ซองมินน่ะ..รักพี่..เพียงแต่ไม่รู้ว่ารักแค่ไหนเท่านั้น”หลังจากพูดให้ร่างสูงคิดได้ก็รีบสาวเท้ากลับออกไปนอกห้องทันที แล้ว..โจ คยูฮยอนจะไปไหนน่ะหรอ...
...คำตอบคือ..
....ไปหาหัวใจของตัวเองน่ะซิ...
ตอนนี้เหลือเพียงความเงียบภายในห้อง มีแค่เสียงหัวใจเต้นระรัวและเสียงลมหายใจเท่านั้นที่บ่งบอกได้ว่ามีสิ่งมีชีวิตอยู่ในนี้ หัวใจของร่างสูงเต้นแรงจนสัมผัสได้ มือแกร่งมาวางทาบเพื่อลดอาการดีใจนั้นลงแต่ก็ไม่เป็นผลเลย มันยังคงไม่ฟังเจ้าของร่างอยู่อย่างนั้น
...จริงหรือ...ซองมิน...
...นายรักพี่จริงหรือ...
...นายคิดเหมือนพี่จริงหรือ....
“เอ๊ะ พี่ฮันคยองพี่อยู่บ้านหรอครับ”เสียงแหลมใสของคิม เรียวอุคดังขึ้นมาขัดความคิดของฮันคยอง ..ก็ไม่ได้คิดว่าจะมีคนอยู่หรอกนะ...แค่อยากรู้เฉยๆว่าคยูฮยอนเข้าไปทำอะไรในห้องของพี่ฮันคยอง
“เรียวอุค ซองมินอยู่ในห้องไหม” ดวงตากลมๆมองคนอายุมากกว่าอย่างงงๆพี่ฮันคยองมีอะไรกับพี่ซองมินนะ หรือว่า..จะไปสารภาพรัก...ถ้าอย่างนั้น..
...คิม เรียวอุคคนนี้ขอสนับสนุนเต็มที่เลย!...
...เพราะ..เขาเองก็เห็นมานานแล้ว...
..สายตาของทั้งสองคน...สายตาที่แสดงถึงความรัก...
...เหมือนกัน..เหมือนกันจริงๆ...
...เขาไม่อยากให้ทั้งสองคนไม่ทำร้ายหัวใจของตัวเองหรอกนะ...
“ครับ อยู่ในห้องนั่งเล่นกับพี่ฮยอกแจแล้วก็พี่ทงเฮครับ..”ยังไม่ทันพูดจบร่างของคนตัวโตกว่าก็วิ่งแทรกผ่านเขาไปเสียแล้ว เอ่อ...พี่ซองมินอยู่กับเพื่อนสนิททั้งสองก็จริง..แต่..อยู่กับพี่ซีวอนด้วยน่ะสิ.. พี่ฮันคยองไม่ฟังอะไรเขาเลย แล้วแบบนี้..เรื่องมันจะวุ่นขนาดไหนกันนะ..เฮ้อ..ไม่อยากคิดเลย...
“ซองมิน!”ฮันคยองตะโกนเรียกชื่อรุ่นน้องหน้าหวานลั่นห้องนั่งเล่น ทำให้ทุกคนที่อยู่ในห้องหันมามองคนที่ทำเสียงดังทันที ดวงตากลมโตมองมายังคนที่เข้ามาใหม่และยิ้มให้เล็กน้อยจากนั้นจึงหันกลับไปดูทีวีเรื่องโปรดอีกครั้ง
“ทงเฮอ่า~ไปหยิบพุดดิ้งฟักทองในตู้เย็นให้หน่อยซิ”เสียงหวานขอร้องเพื่อนสนิทที่นั่งข้างๆโดยที่ยังคงไม่ละตาออกจากจอทีวี
“ไปหยิบเองซิซองมิน ฉันก็ดูอยู่นะ”เมื่อไม่ได้ของตามที่ต้องการซองมินก็หันมาค้อนให้ร่างที่นั่งข้างๆทันที แต่..เมื่อจะดูทีวีต่อกลับมีร่างสูงยืนอยู่ข้างหน้าเขาเสียนี่...
“พี่ฮันมีอะไรหรือเปล่าครับ” ..เงียบ..เงียบ..และเงียบ..ให้ตายเถอะ..นี่พี่ฮันคยองของเขาโดนวิญญาณคิบอมเข้าสิงหรือไง ไม่ยอมพูดจาเอาแต่จ้องหน้าเนี่ย...ยังไม่ทันทีซองมินจะได้พูดอะไร มือแกร่งก็พลันรวบเอวบางเข้ามากอดไว้ หัวใจของซองมินเต้นแรงและเร็วจนมันแทบจะหลุดออกมาข้างนอก ใบหน้าหวานใสมีริ้วแดงๆพาดอยู่ที่แก้มใส มือบางพยายามผลักร่างแกร่งออก...ไม่ใช่ไม่ชอบ...ไม่ใช่ไม่รัก...
...แต่..เขินจะตายอยู่แล้ว...
“พี่รักนาย คบกับพี่นะ”คำพูดที่ไม่คาดคิดจากร่างสูงกลับทำให้ทุกคนอึ้ง รู้หรอกว่าไอ้คนจีนนี่รักกระต่ายน้อยแค่ไหน แต่ไม่คิดว่าจะกล้าเอาแบบนี้นะ...แล้วซองมินล่ะ..รักใคร...
------------------
ขอบคุณสำหรับคำตักเตือนนะคะ พี่mkyuhae139
มันคงจะจริงอย่างที่พี่ว่านั่นล่ะ เปาเองก็พูดไม่ดี
ความคิดเห็น