คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Oh!>> นิทาน(มาอีกแล้ว)
ฮ้าวววว เช้าแล้วหรอเนี่ยย ยังง่วงอยู่เลยอ่ะ ไปอาบน้ำดีกว่า อึ๊บ อ้าวเฮ่ยย ทำไมลุกไม่ได้วะ เอาใหม่ลองใหม่ อึ๊บบบ เฮ้ยย ไอ้ย่นปล่อยตูสิวะ ลุกไม่ได้นะเฟ้ยย ไม่อยากเสียพลังงานแต่เช้านะเว้ยยย ไม่ปล่อยใช่มั้ย ด้ายยยยย
ตุ้บบบบบ!
“โอ๊ยยยยย พี่เจย์ถีบผมทำไมเนี่ย เจ็บนะ”
“ก็ชั้นจะไปอาบน้ำอ่ะ แกไม่ปล่อย ชั้นลุกไม่ได้เว้ย”
“บอกดีๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องถีบเลย”
“อยากถีบอ่ะ หมั่นไส้ ไอ้แมวยักษ์”
แล้วผมก็ปล่อยให้มันนั่งเจ็บไป ผมจะไปอาบน้ำแล้ว อารมณ์เสียแต่เช้าเลย เฮ้ออออ
ว้าวววว สดชื่นอาบน้ำเสร็จแล้ว ผมกำลังจะเปิดประตูออกไป ก็ต้องตกใจเมื่อเจอกับหนุ่มน้อยหน้าเหมือนเรนนั่งอยู่หน้าประตู แต่ไม่ใช่แค่นั้นจุนโฮร้องไห้ เขาเป็นอะไรน่ะ
“จุนโฮ....นายเป็นอะไรหรือป่าว”
“ฮืออออ พี่เจย์ ชานซองอ่า”
“ชานซองทำอะไรนาย”
“ชานซอง ฮึก ชานซอง...”
“ใจเย็นๆนะ จุนโฮ ไปนั่งที่โซฟาก่อน” ผมพาจุนโฮมานั่งที่โซฟาเพื่อที่จะสอบถามความจริงที่เกิดขึ้น
“ว่าไง จุนโฮ เกิดอะไรขึ้น”
“ชานซอง ฮึก มันแย่งกล้วยกับแตงโมและขนมผมไปกินหมดเลยอ่ะ ฮืออออ”
“โธ่ นึกว่าเรื่องอะไรซะอีก แค่นี้เองทำไมต้องร้องด้วย เห็นทุกครั้งไม่เห็นเป็นแบบนี้นี่นา”
“แต่คราวนี้ ผมจับได้คาตาเลย แล้วชานซองก็ไม่ให้ของผมคืน แถมยังผลักผมล้มแล้วยังไม่ขอโทษแล้วก็เดินหนีไปกินที่อื่นอีกด้วย ฮืออออ”
“ไอ้ชานมันก็เป็นอย่างนี้แหละนะ มันมักจะไม่มีสติเวลาที่มันจะกินน่ะ อ้าว แทคมาช่วยกันหน่อยดิ” แทคออกมาจากห้องน้ำพอดี ผมเลยบอกให้มันมาช่วยผมปลอบจุนโฮ
“เกิดอะไรขึ้นเหรอพี่” ผมเล่าทุกอย่างให้แทคฟัง แทคยอนทำถ้าคิดๆๆๆ และคิด ในที่สุดมันก็(คงจะ)คิดออก
“จุนโฮ ไม่ต้องร้องนะ เดี๋ยวชั้นเล่านิทานให้ฟัง” แทคยอนบอก
“เย้ยย นิทานอีกแล้วเหรอ” จากที่ผมฟังเรื่องเอเลี่ยนจากมันผมถึงกับตะหงิดคิดว่าจะดีเหรอ...
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีปลานีโม่อยู่ 4 ตัว มันเป็นเพื่อนกัน กำลังว่ายน้ำเล่นกันอยู่ในมหาสมุทรลึกลงไป 30-40 เมตร จากพื้นดิน”
“ทำไมปลานีโม่อยู่ลึกแบบนั้นล่ะ ฮึกๆ พี่แทค” จุนโฮถามแทคยอน
“ก็มันหลงทางว่ายไปอยู่ตรงนั้นน่ะแหละ” ผมตอบแทนแทค
“ต่อมาเรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นกับนีโม่ทั้ง 4 ตัว นั่นก็คือ มีฝูง แมลงวันฝูงใหญ่ ดำดิ่งลงมาใต้น้ำ ดำลึกลงมาเรื่อยๆจนถึงส่วนที่นีโม่ทั้ง 4 ตัวอาศัยอยู่”
“ฮือออ พี่แทค แมลงวันว่ายน้ำเป็นหรอ” จุนโฮถาม
“มันก็ใส่ถังอ๊อกซิเจนกับตีนกบสิ จุนโฮนี่นายต้องมีจิตนาการบ้างนะ ฝูงแมลงวันล้อมปลานีโม่ทั้ง 4 ไว้เป็นวงกลม แล้วพูดว่า พวกแกใช่มั้ยที่ไปสั่งให้พวกแมลงสาบไปสู้รบกับข้า พวกแมลงสาบบุกมาที่รังของข้าเพราะพวกเจ้า”
จนมาถึงตอนนี้จุนโฮเริ่มสนใจนิทานของไอ้ย่นมากขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้จุนโฮเริ่มหยุดสะอื้น แต่ยังมีน้ำตาอยุ่นิสนึง สงสัยแลงวันกับแมลงสาบจะช่วยให้จุนโฮของเราหยุดร้อง - -*
“เจ้าปลานีโม่ก็ถึงกับงงว่าเกี่ยวอะไรกับพวกเขา พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแมลสาบไปมีเรื่องกับแมลงวันตอนไหน ทันใดนั้น ก็มีฝูงแมลงสาบดำดิ่งลงมาใต้น้ำ มาถึงส่วนที่ฝูงแมลงวันกำลังล้อมนีโม่ทั้ง 4 ตัวอยู่”
“พี่แทคๆ แมลงสาบว่ายน้ะเป็นด้วยหรอ” จุนโฮถาม(อีกแล้ว)
“ก็ไปขโมยถังอ๊อกซิเจนจากพวกแมลงวันมาไงล่ะ” ผมตอบคำถามจุนโฮแทน
“จากนั้น หัวหน้าฝูงของแมลงสาบและแมลงวันมาเผชิญหน้ากัน และเถียงกันอยู่นาน จนนีโม่ตัวนึงพูดว่า พวกคุณไปทะเลาะกันข้างบนดีมั้ยนี่มันมนมหาสมุทรลึก 30 เมตรเชียวนะ แต่ไม่มีสักตัวที่ฟังเขา ไม่กี่นาทีต่อมาฝูงแมลงวันโจมตีฝูงแมลงสาบแล้วพวกเขาก็ต่อสู้กันอยู่นานมากๆ จนในที่สุด...”
“ในที่สุด....” จุนโฮพูดเพื่อจะให้แทคเล่าต่อให้จบ ผมก็ลุ้นเหมือนกันนะเนี่ย จะเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ แมลงสาบหรือแมลงวันจะชนะ
“ในที่สุด แก๊สในถังอ๊อกซิเจนของทั้งสองฝ่ายดันหมด จนแมลงวันและแมลงสาบทุกตัวขาดอากาศหายใจตายในที่สุด เหลือเพียงปลานีโม่ 4 ตัว ที่กำลัง งง กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น”
“แล้วเรื่องนี้ปลานีโม่ เกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย” จุนโฮทำท่าสงสัย
“มันเป็นแค่ตัวประกอบน่ะ 555+ นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าเสียน้ำตากับไอ้มักเน่ชานซอง”
“มันเกี่ยวด้วยเหรอ” ผมถามไอ้ย่น ก็มันไม่เกี่ยวจริงๆนี่นา
แกร๊ก(เสียงคนเปิด ประตู)
นั่นไง ชานซองผมต้องลากมันมาเคลียกับจุนโฮให้รู้เรื่อง ถึงแม้ว่าแมลงสาบกับแมลงวันจะช่วยให้จุนโฮมันหายร้องไห้แล้วก็เถอะ ผมไม่อยากให้มันโกรธกันหรอกนะ
“ชานซองอ่า นายมานี่กับพี่หน่อยสิ” ผมลากชานซองมานั่งบนโซฟาข้างๆจุนโฮ จุนโฮทำท่าจะเดินหนี แต่แทคก็จับจุนโฮแล้วดันจุนโฮให้นั่งลงเบาๆ ข้างชานซอง
“อ้าว เคลียร์กันซะ”
“เคลียร์อะไรรึพี่”ชานซองถาม เอ้า ก็เคลียร์เรื่องที่แกทำจุนโฮร้องไห้ไงเล่า
“ก็เรื่องที่แกทำจุนโฮร้องไห้น่ะสิ” แทคบอกกับชานซอง
“ห๊ะ โฮจังร้องไห้เรอะ คือว่าผมทำอะไรอ่ะ”
“ก็แกอ่ะ แย่งขนม แตงโม กล้วย แล้วยังผลักมันแล้วไม่ขอโทษด้วย”ผมบอกชานซอง
“อ้ะ โฮจังคือว่าเค้าขอโทษนะ เค้าไม่คิดว่าโฮจังจะร้องไห้อ่ะ เค้าเห็นโฮจังไม่ว่าอะไรเลย...”
“ไม่เป็นไรช่างมันเหอะ แค่นายขอโทษชั้นก็พอแล้วแหละ” จุนโฮตอบ
“^^~”
“นี่แกคิดว่าชั้นจะพูดแบบนี้เรอะไอ้ชาน แกต้องไปซื้อของที่แกแย่งชั้นไปกับชั้น มานี่เลยมานี่ๆ”
“อ๊ากกกกก พี่เจย์ พี่แทค ช่วยผมด้วยยยย”
และแล้ว จุนโฮก็ลากชานซองออกไปข้างนอก สงสัยจะไปซื้อของกันนั่นแหละ แต่ว่าชานซองคงต้องเจ็บตัวนิสนึง มันเป็นเพราะแมลงวันกับแมลงสาบรบกันหรือป่าวเนี่ย
“แทคยอนนน”
“คร้าบบบบ”
“แกไปเอาไปเรื่องพวกนี้มาจากไหนเนี่ย”
“แหะๆ ผมคิดสดน่ะ ตอนนี้ผมคิดออกอีกอย่างแล้ว”
“อารายยย”
“เอเลี่ยนกับจิงโจ้น้ำ ร่วมด้วยช่วยกัน ไปเอาศพของฝูงแมลงสาบและฝูงแมลงวันมาไว้ที่ต่างดาว แล้วพวกเขาก็อยู่กันอย่างมีความทุกข์นอกโลก เป็นไงนิทานผม ผมเป็นนักเขียนได้เลยใช่ป้ะ”
“-*- ไปโดดตึกตายไป”
“ง่า ผมออกจะเก่งพี่น่ะ ไม่เข้าใจผมเลย ผมก็แค่อยากให้พี่มีความสุข อยากให้พี่สนุกเวลาอยู่กับผมเท่านั้นแหละ”
“^///////^”
“เขินล่ะซี้ๆ พี่น่ารักจังเวลาเขินน่ะ”
“เจ้าบ้า ดูหนังดีกว่า” แล้วผมก็หลีกเลี่ยงที่จะสบตากับมัน ก็ผมเขินนี่นา แค่นี้ชั้นก็มีความสุขจะตายอยู่แล้วไอ้ย่น แค่นายอยู่กับชั้นมันก็เป็นความสุขมหาศาลแล้วว แทคยอน
.......................................................................................................................................................
โอ้วววว วันนี้หิมะตกนี่นา ผมจะชวนอูยองออกไปข้างนอกดีมั้ยน้า เอิ่ม ชวนไปสวนสาธารณะดีกว่า แต่อูยองอยู่ไหนนะ สงสัยอาบน้ำอยู่แน่ๆเลย ว้าวว ตื่นเต้นๆ ตอนนี้ผมคงไม่ต้องไปขอให้พี่เจย์กับไอ้แทคช่วยแล้วแหละ มันคงไม่สำคัญแล้วแค่ผมรู้ว่าอูยองต้องการผมแค่นี้ก็ดีมากมายแล้ว วะฮู้ววววว โอ๊ะ อูยองง มาแล้ว
“อูด้งอ่าๆ”
“ครับ พี่คุน”
“วันนี้เราไปเดินเล่นข้างนอกกันป้ะ”
“แต่หิมะตกนะครับ”
“นายไม่อยากไปกับพี่หรอ”ผมพูดเชิงงอนๆนิสหน่อย
“ป่าว ครับ ผมก้อยากไปเหมือนกันงั้นไปกันเถอะ”
“ไปโลดดด”
ตอนนี้เราเดินและพูดคุยกันเรื่อยๆจนมาถึงสวนสาธารณะที่จุดมุ่งหมายของเราแล้ว แต่หิมะก็ยังตกอยู่แต่ไม่หนักเท่าไร แต่มันก็หนาวเหมือนกันเนอะ
“อูยอง นายหนาวหรือป่าว”
“นิดหน่อยครับพี่”
ผมจึงถอดเสื้อคลุมของผมแล้วเอาไปคลุมให้อูยอง ที่จริงผมก็หนาวนะแต่ผมไม่อยากให้อูยองหนาวนี่นา แล้วที่จริงผมก็ใส่เสว็ตเตอร์อยู่คงไม่เป็นไรล่ะมั้ง
“แล้วพี่คุน ไม่หนาวเหรอ เอามาให้ผมเนี่ย เดี๋ยวพี่ไม่สบายนะ”
“ไม่เป็นไรพี่มีเสว็ตเตอร์ แต่ก็หนาวนิสหน่อย”
อยู่ๆ อูยองก็เอื้อมมือมาจับมือผมจนแน่น ผมตกใจนิสหน่อยจึงหันไปมองหน้าอูยอง อูยองยิ้มแล้วบอกกับผมว่า...
“แบบนี้อุ่นขึ้นมั้ยครับ”
ผมพยักหน้าเป็นคำตอบ ตอนนี้ผมคงหน้าแดงสินะ ให้ตายสิอูยอง นายทำให้ชั้นบ้า
“พี่คุน เรานั่งพักกันก่อนดีมั้ย?”
“อื้ม ดีสิ”
“งั้นเดี๋ยวผมไปซื้ออะไรอุ่นๆมาให้ดื่มนะครับ”
“อื้ม มาไวๆนะ”
“คร้าบบบ”
5 นาที ผ่านไป
“พี่คุน มาแล้วๆ กาแฟอุ่นๆคร้าบบบ เฮ้ยๆๆๆ”
ผลั่ก
“พะ...พี่คุนคือว่าผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันหกใส่พี่อ่ะ แงๆๆ”
ตอนนี้กาแฟที่อูยองถือมันหกใส่ผมหมดเลย อูยองสะดุดก้อนหินเขาจึงล้มแต่กาแฟมันดันหกใส่เสื้อผมซะนี่ แต่อูยองเป็นอะไรหรือป่าวน่ะ
“อูยอง นายเจ็บตรงไหนรึป่าว”
“ไม่ครับ แงๆ พี่คุนผมขอโต๊ดดน้า” อูยองหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดๆเสื้อให้ผม ผมจับข้อมืออูยองไว้แล้ว ผมก็ถอดเสื้อออก เหลือแต่เสื้อกล้าม อูยองมองผมด้วยสายตาประมานว่าพี่ทำอะไรน่ะ
“พะ...พี่คุน ไม่หนาวเหรอครับ”
“หนาวสิ มากด้วย”
“งั้นพี่เอาเสื้อพี่คืนเถอะ”
“ไม่อ่ะ อูด้ง นายกอดพี่ได้มั้ย พี่จะได้อุ่นขึ้นไง”
“0.0?”
“นายอยากให้พี่หนาวตายเหรอ”
“ไม่ใช่นะ กอดก็กอด”
ตอนนี้ อูยองกอดผมซะแน่นเลย มันทำให้ผมอุ่นขึ้นจริงๆด้วยนะ แต่ดูหน้าอูยองตอนนี้สิแดงมากๆเลยแหละ น่ารักชะมัดเลย ผมอยากให้อูยองกอดผมบ่อยๆจัง
“เอาล่ะ เรกลับบ้านกันเถอะนะ”
“ครับ โอ๊ยยย”
“อูยอง เป็นอะไรไป”
“ผมเจ็บข้อเท้าน่ะ สงสัยจะพลิกตอนที่สะดุดครับ”
“นายเดินไหวมั้ย”
“พี่คุน ช่วยแบกผมหน่อยได้มั้ยครับ น้า” อูยองทำท่าออดอ้อนน่ารักมาก ตอนแรกผมกะจะอุ้มอยู่แล้วแหละ แต่นี่อูด้งขอทั้งทีก็ได้แน่นอน
“เอา ขึ้นมาสิ”
“คร้าบบ อาจจะหนักหน่อยนะ”
“อูยยย ใช่ย่อยนะเนี่ย”
“พี่คุนอ่ะ ผมลดน้ำหนักแล้วนะ”
“ก็มันหนักนี่นา”
“พี่คุนน แง่ง”
“โอ๊ยยย อูด้งอ่า พี่เจ็บนะ กัดหูพี่ทำไม”
“ก็พี่คุนหาว่าผมตัวหนักนี่นา ชิส์”
“เหอะๆ น่ารักชะมัดเลย” ผมพึมพำกับตัวเอง ผมคิดว่าเมื่อผมอยู่กับเขาผมจะไม่มีวันเบื่อโลกนี้เลย ทุกวันที่ผมเจออูยองมันทำให้โลกนี้ของผมมีสีสันมากขึ้น นับวันผมชอบเค้าและรักเขามากขึ้น ผมคงอยู่ไม่ได้ถ้าในโลกนี้ไม่มีเขาคนนี้ จางอูยอง ชั้นรักนาย...
ว้าววว มาต่อแล้นนนน
จากตอนที่แล้วรีดเดอร์หลายๆคน
คงจะชอบกับนิทานที่ไรเตอร์คิด(มั่วๆ)
ไรเตอร์จึงคิดมาอีกเรื่องนึง นั่นคือแมลวันVSแมลงสาบ นั่นเอง
หวังว่ารีดเดอร์ก็คงจะชอบกันอีกนะคะ
ไรเตอร์มีเรื่องจะบอก วันเสาร์-อาทิตย์ไรเตอร์อาจจะไม่ได้มาอัพนะ
เพราะพ่อ น้อง แม่ จะใช้คอม ซึ่งไรเตอร์ไม่สามารถแย่งได้
ไรเตอร์ช่างอ่อนแอ แงๆๆๆ
ตอนที่ไรเตอร์แต่งฟิค ไรเตอร์คิดถึงลีดจามากมาย
แต่งไปแล้วน้ำตาจะไหล ไรเตอร์ทำไม่ได้หรอกที่จะบอกว่า
เจบอม ไม่ใช่ 2PM ไรเตอร์ยังคาดหวังเสมอนะ เจย์~~~~~~~~~~~~~~~~~
I'M WAITING FOR...EVER
ความคิดเห็น