คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 4 : วันตรวจร่างกายประจำปี
Chapter 4 : วันตรวจร่างกายประจำปี
“เห? บ่ายนี้น่ะหรอคะ”
“นี่เธอตกข่าวหรือไง เค้ารู้กันทั่วแล้วว่าจะต้องตรวจร่างกาย -_-”
“เอาน่าไซจิ”
เรียวจิตบบ่าเพื่อนตัวเองเบาๆแล้วมองไปทางไซโตะที่กำลังฮัมเพลงและดีดกีตาร์เล่นอย่างสบายอารมณ์ตั้งแต่ตอนเช้าจนถึงเที่ยง ผิดกับคนที่ยังมาไม่ถึงห้องชมรมถนัด เพราะวันนี้เอาแต่ตัวสั่นเป็นลูกนกตกน้ำทั้งวัน แถมสติยังไม่ค่อยจะอยู่กับเนื้อกับตัวสักเท่าไหร่
“ไซโตะคุง วันนี้อารมณ์ดีจังเลยนะ”
“อืม ^-^”
“ที่มันอารมณ์ดีเพราะวันนี้จะได้แกล้งมาโอะต่างหาก”
ไซจิพูดแทรกขึ้นขณะเขียนเพลงอยู่ ทำให้เจ้าของเรือนผมสีชมพูเอียงคอสงสัย
“เธอพึ่งมาอยู่คงไม่รู้ วันตรวจร่างกายเป็นวันโลกแตกสำหรับเจ้ามาโอะไงล่ะ! ^O^ เพราะมันกลัวเข็มฉีดยาขึ้นโซนสมอง”
“หา! มาโอะคุงเนี่ยนะกลัวเข็ม O_O”
“อ่าฮะ!”
ไซโตะวางกีตาร์คู่ใจไว้ข้างๆแล้วเด้งตัวขึ้นมายืนพร้อมอธิบายต่อ
“เหตุผลเพราะเมื่อตอน ป.4 วันนั้นโรงเรียนตรวจร่างกาย มันดันไปเจอหมอตุ๊ดเอาเข็มฉีดยายักษ์ไล่ฉีดมันทั่วโรงเรียนจนมันเก็บเอาไปหลอนตั้งแต่นั้นแหละ โอ๊ย! พูดแล้วก็ขำหน้าของมันตอนนั้นไม่หาย วะฮะฮ่าๆๆ”
ปัง!
พูดยังไม่ทันขาดคำ เจ้าตัวก็โผล่มาอยู่บนห้องเรียบร้อยแล้ว แต่อยู่ในสภาพวิญญาณยังไม่โดนอันเชิญเข้าร่างจึงได้แต่เดินผ่านไซโตะไปทั้งๆที่ในใจอยากอ้าปากแล้วกระทืบให้ตายใจจะขาด มาโอะทิ้งร่างไร้จิตวิญญาณของตัวเองลงที่โซฟาแล้วหยิบเอาไมล์ของไซจิมาดีดเป็นเบสหน้าตาเฉย
“เฮ้ยๆๆ คุณครับ นั่นมันไมล์! -_-^^^” ไซจิพูดแล้วดีดนิ้วเรียกสติคนขโมยไมล์
“อ้าว... โทษที”
มาโอะวางไมล์กลับที่เดิมแล้วหยิบขนมปังบนโต๊ะมากินแทน แต่อยู่ๆก็ต้องรีบพ่นออกจากปากทันที... ก็เพราะว่าขนมปังนั้นน่ะมัน...
“มาโอะคุง! กินขนมปังขึ้นราได้ไง O_O;;”
“อุแหวะ!!!”
“อะฮ่าๆๆๆๆ!!”
ขวับ!
มาโอะหันไปมองตาเขียวใส่ไอ้หัวแดงที่นอนขำกลิ้งน้ำตาเล็ดอยู่ที่พื้นแล้วเอามือกุมท้องเหมือนจะขาดใจตายพร้อมเอามือทุบเป็นระยะๆ พอเริ่มหายจากอาการขำจนบ้าก็ลุกขึ้นมานั่งข้างๆพร้อมส่งยิ้มเยาะเย้ยมาชวนให้เอาพระบาทามาประทับยิ่งนัก... แต่ตอนนี้แรงจะด่ามันยังไม่มีเลย
“นี่นานามิ! วันนี้ฉันได้ข่าวมาด้วยแหละว่าเค้าจะฉีดยาป้องกันโรคให้นักเรียน!”
เฮือก!
เหงื่อค่อยผุดขึ้นมาบนใบหน้าเจ้าของผมสีทรายแล้วไหลไปทั่วตัวพร้อมร่างกายที่สั่นสะท้านอย่างเห็นได้ชัดจนคนข้างๆยิ่งได้ใจหันไปพูดต่ออีกว่า...
“สงสัยต้องเตรียมไว้นิดนึงนะ เพราะเค้าบอกว่าจะฉีดประมาณ... เอ... เท่าไหร่น้อ~~”
ไซโตะยกนิ้วขึ้นมาแนบแก้มเหมือนใช้ความคิดแล้วแหล่คนข้างๆ... ตอนนี้ตาเริ่มลุกลี้ลุกลนเหมือนสมองไปคนละทิศละทาง มือก็กำโซฟาแน่นจนแทบจะเอาให้หลุดติดมือมาด้วย ขาสั่นพั่บๆๆ ฟันกระทบกันเป็นจังหวะสามช่า(เฮ้ย! เกี่ยวตรงไหน?!)
“อ๋อ! นึกออกแล้ว! ประมาณ...”
ไซโตะเว้นช่วงเอาไว้แล้วค่อยๆคลานเข้าไปกระซิบข้างๆหูมาโอะ...
“3 เข็ม...”
“ว้ากกกกกก!!”
เป็นไปตามแผนของเจ้าของหัวสีแดง มาโอะสะดุ้งโหยงสุดตัวแทบจะทะลุขึ้นไปอีกชั้น มือทั้งสองยกปิดหูเอาไว้แน่น ทำท่าเหมือนอยากจะร้องไห้พร้อมหวนนึกไปถึงอดีตอันขืนข่ม... ภาพในหัวเค้าปรากฏเป็นกระเทยมีขนหน้าแข้งตัวดำใส่วิกเหมือนบียองเซ่ถือเข็มฉีดยาและหัวเราะโฮะๆๆเหมือนจะกินหัวตัวเอง ไซโตะเห็นแบบนั้นก็เอนหลังขำอย่างสะใจ
นานๆจะได้เห็นหน้าเจ้ามาโอะแบบนี้สักที วันนี้ต้องเอาให้หนัก! =w=
“ไซโตะคุง ไปขู่มาโอะคุงแบบนั้นไม่ดีนะ = =”
นานามิพูดพร้อมทำหน้ามุ่ย ทำเอาคนแกล้งหยุดขำพร้อมเสียงเบรกแล้วไปนั่งจับเข่ามุมห้องแบบจ๋อยสนิท ส่วนคนโดนแกล้งตอนนี้วิญญาณทำท่าจะลอยออกจากร่างอีกครั้ง หน้าตาซีดเซียวเหมือนคนกำลังจะตายอยู่ร่อมแร่
[มาโอะ]
14.20 AM
ณ ห้องตรวจ
Q : อับดุนเอ๊ย
A : เอ๊ย...
Q: ถามอะไรตอบได้?
A: ได้...
Q : ป่าช้าแตกแล้วใช่มั้ย?...
A : แม่นแล้ว...
ทำไมต้องมีวันตรวจร่างกายด้วยฟ้าาา!!!
“ว่าไงมาโอะ จะไปไม่ไปครับ ผมรอท่านอยู่นานแล้วนะ”
ไอ้น้ำเสียงดูเหมือนเยาะเย้ยแบบนี้... คงเป็นใครอื่นไม่ได้แล้วใช่มั้ยครับ
ขวับ!
ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่ไอ้คนข้างๆที่ทำหน้าเบิกบานจนหน้าเอาจานดาวเทียมมาเฉาะสัก 2-3 ทีให้หายแค้น =_=!!! แต่ถ้าผมกระโจนไปตันหน้ามันตอนนี้มันคงเรียกพยาบาล ‘ตุ๊ด’ มาฉีดก้นผมแน่ๆ... อ้ากกก! ทำไมชีวิตของกูรันทดเยี่ยงนี้~!!!
“หุบ... ปาก... ซะ...”
ผมพูดรอดฟันกรอดๆ อย่างหัวเสียแต่เจ้าไซโตะก็ไม่มีทีท่าเกรงกลัวแต่อย่างใด กลับเดินเข้ามาใกล้ผมอีกแล้วกระซิบว่า...
“สาม...เข็ม…”
เอื๊อก!
โรคกลัวเข็มกำเริบนะเฟ้ย!
“อิสึบะคุง รับการตรวจได้แล้วจ้ะ”
“คร้าบบบ~”
เจ้าไซโตะวิ่งกระดิกหางดิ๊กๆเข้าไปหาพี่พยาบาลขาเรียวสาวสวยหน้าอ่อนทันที ปล่อยผมนั่งให้กาบินผ่านหัวสามตัวอยู่คนเดียว ทุกอย่างตอนนี้ในหัวผมโล่งโจ่งเควงควาง... ไร้ซึ้งจุดหมาย... ทุกอย่างดำมืดไปหมด... แถมบรรยากาศยังเงียบอย่าบอกใคร...
“กรี๊ดดดดดดดดดด!!”
ซะเมื่อไหร่
คงไม่ต้องบอกนะว่าเสียงกรี๊ดของคนกลุ่มไหน พวกแฟนคลับเรียวพากันมุงอยู่ที่ห้องที่เรียวกำลังตรวจอยู่พร้อมสงเสียงกรี๊ดกร๊าดลั่น ผมแอบเห็นหน้าของหมอนั่นแวบหนึ่งด้วย หมอนั่นหน้าเอ๋อไปเลย
เกิดมารวยก็งี้ละ ทำใจ =_=
“โนซากิคุง? โนซากิคุง?”
“อะ... หา? ครับ =O=”
“เข้ารับการตรวจได้แล้วจ้ะ”
เฮือก!
กะ... การตรวจ?
ม่ายยยย!!! น้าาาาา!!!
หงึกๆๆ~(เสียงสั่น)
“ผะ... ผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะครับ... ให้คนอื่น... ปะ... ไปตรวจก่อน”
ผมพูดแล้วพยายามหอบร่างกายที่หนักขึ้นมาถนัดตาให้เดินไปตามทางเข้าสุขาวดีแล้วกะว่าจะแอบอยู่ในนั้นจนกว่าคณะตรวจร่างกายจะไป -_-^ ใครมันจะโง่! อยู่ให้หมอฉีดตูด มีทางหนีมันก็ต้องหนีจริงมั้ย?
แอ๊ดดด~ ปัง!
โล่ง... ปลอดสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์หรือสัตว์ประเสริฐในที่นี้ โชคดีจริงๆเราเนี่ย ^^ ไหนๆก็มาแล้วผมจัดการล้างหน้าล้างตาให้มันปลอดโปร่งดีกว่า อยู่ในนั้นหน้ามืดตามัวเวียนหัวแทบบ้า แค่ได้กลิ่นยาผมก็แทบจะแปลงร่างเป็นตัวตุ่นมุดดินลงไปขอยมบาลอาศัยอยู่แล้ว =_=^
ซู่!!!
“เฮ้ย!”
สงสัยผมคงเผลอเปิดก๊อกน้ำแรงไป น้ำเลยพุ่งกระเด็นมาโดนเสื้อผมเต็มๆเปา T_T เปียกยิ่งกว่าลูกหมานอนลอยคอในมหาสมุทรซะอีก ทำไมเราเซ่อขนาดนี้นะ บ้าชิบ!
แอ๊ดดด~
“ว้าย!”
เสียงเปิดประตูห้องน้ำพร้อมคำอุทานด้านหลังทำให้ผมหันพริบไปมองต้นเสียง O_O อะ... เอ๋อ... เย้ย! ทั้งทรงผม... สัดส่วน... ท่าทาง... หน้าตา...
“นานามิ!!”
“มาโอะคุง!! เข้ามาทำอะไรในนี้น่ะ!!”
ผมเลิกลักทำอะไรไม่ถูกแล้วเริ่มสำรวจรอบๆ จึงพบว่าในห้องน้ำแห่งนี้ไม่มีโถชิ้งฉ่องของผู้ชาย แถมยังมีถังขยะใบใหญ่พร้อมป้านสโลแกนเด่นหร่าว่า...
‘กรุณาทิ้งผ้าอนามันที่นี่ค่ะ’
ชัดเจน! =[]=
ผม! หลง! เข้า! มา! ใน! ห้อง! น้ำ! หญิง!!!
ผมอ้าปากช็อคซินิม่าแบบเอ๋อแดกอยู่อย่างงั้น สายตายังคงค้างอยู่ที่ไอ้สโลแกนนั่นอย่างตลึงตึงตึง! มันกลัวไม่มีใครเห็นหรือไงวะ T^To ทำซะตัวเท่าควายท้อง 9 เดือนใกล้คลอด นานามิเองก็มองผมอย่างอึ้งๆเหมือนกัน พอผมลองสังเกตดีๆ... เธอ... เอ่อ... กำลังอยู่ใน... เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวเดียว =.,=// เอื้อก! น่ารักเป็นบ้า เหมือนลูกแมวเลย
(ภาพในหัวมาโอะตอนนี้เห็นนานามิมีหูและหางแมวงอกออกมา)
อย่า... อย่ามองผมแบบนั้นเส่ะ =_=^ คิดกันไปถึงไหนต่อไหนกัน
“นี่เธอรู้มั้ย น้ำหนักฉันลดลงด้วยแหละ! >O<”
“จริงเหรอ! แต่หน้าอกฉันเพิ่มขึ้นนะ ไม่เสียดายที่ยัดไก่ โฮะๆๆ”
แน่นอนไม่ใช่บทสนทนาของพวกเรา... จะบ้าเรอะ! ผู้ชายกับผู้หญิงจะมาพูดเรื่องน้ำหนักกับขนาดหน้าอกกันทำซากอะไร =[]=!!! แต่นั่นมันเสียงที่ดังมาจากข้างนอกต่างหาก! แยิ่งมีเสียงคุยเจ๊อะแจ๊ะจอแจนั่นยิ่งทำให้ผมแน่ใจอย่างถ่องแท้ว่า... ตอนนี้ประชาชาติเพศหญิงเริ่มืยอยเข้ามากันแล้ว! =[]=
ตาย! ตาย! ตาย! ถ้าเกิดยัยพวกนั้นรู้ว่ามีผู้ชายอยู่ในห้องน้ำศพไม่สวยแน่ TOT
“มีที่แอบดีๆมั้ย (O_O;;)(;;O_O)”
ผมถาม นานามิเหมือนใช้ความคิดสักพักแล้วดึงข้อมือผมจากนั้นก็ดันผมให้เข้าไปในตู้เล็กๆ... เล็กมาก! ถึงขนาดที่ไปอยู่สองคนคงแยกอากาศกันตาย
“อยู่ในนี้ก่อนนะมาโอะคุง อย่าสงเสียงล่ะ”
ผมพยักหน้าให้ก่อนที่นานามิจะปิดประตูลงพร้อมๆกับเสียงเปิดประตูห้องน้ำพร้อมผู้หญิงนับสิบเดินเข้ามาในห้อง ผมมองผ่านช่องเล็กๆในตู้น่ะ เหมือนกับพวกโรคจิตเลยแฮะ(ตอนนี้คงเป็นแล้ว = =) ผมพยายามไม่ขยับตัวแล้วอยู่เงียบๆในตู้ที่มีแต่ไม้กวาดกับไม้ดูดส้วมที่อยู่ห่างจากหน้าไม่เท่าไหร่ TTOTT มันจะโดนหน้าผมมั้ยเนี่ย ผมเกร็งตัวเต็มที่เพื่อไม่ให้ไอ้ไม้ดูดส้วนข้างหน้า จะหยิบออกก็ไม่ได้เพราะต้องมีเสียงกุกกักแล้วยัยพวกข้างนอกก็จะสงสัยและเดินมาเปิดในที่สุด =O= ทำไมตูซวยแบบนี้!!! ถ้าเป็นไปได้ตอนนี้อยากจะตะโกนให้ลั่นแผ่นดินไปเลยว่า...
ปล่อยกูออกปายยยย~!!! อาย~ อาย~ อาย~ อาย~(เอคโค่)
“นี่นานามิ ไม่เปลี่ยนเสื้อล่ะ =O=”
ยัยแว่นอกอึ๋มสะบึ่มถามนานามิที่ยืนพิงบานประตูตู้ที่ผมอยู่เพื่อไม่ให้ใครมาเข้าใกล้ เป็นปลื้มจริงๆโรบิ้น... แต่จะว่าไป... นานามิคงจะคัพ A ส่วนยัยแว่นนั่นคัพ E -_-/// (ทะลึ่งและนาย =_=)
“เดี๋ยวค่อยเปลี่ยนจ้ะ ^^”
“แต่เดี๋ยวจะต้องไปตรวจแล้วนะ”
“ไม่เป็นไรหรอก”
“มามะ ขอดูขนาดหน้าอกหน่อย *0*”
ยัยแว่นอกอึ๋มนั่นแววตาเป็นประกายปิ๊งปั๊งแล้ววิ่งเข้ามาจะถอดเสื้อนานามิ ทำเอาใจผมร่วงลงไปถึงตาตุ่ม =[]= โอ้ว!มายก๊อดดด อินี่มันโรคจิตนี่หว่า ลืมไปเลยว่ายัยแว่นอกอึ๋มนี่เป็นเลสเบี้ยนอย่างเปิดเผย เที่ยวดูของคนอื่นไปทั่วทั้งๆที่ตัวเองก็มี = = แต่ว่า... อย่าถอดนะโว้ยยย!! ฉันอยู่ในนี้เดี๋ยวก็ได้เห็นของดีเมืองสุพรรณกันพอดี ={}=!!! แล้วถ้าถึงตอนนั้นเลือดพุ่งเป็นสายแหง ผมว่าถ้าเจ้าไซโตะมันมาอยู่แทนผมมันคงดีใจน่าดู - - ถ้าจำได้มันจะชอบแอบอ่านหนังสือโป๊จำพวกอาโออิเป็นต้น(เดี๋ยวนี้มิยาบิหายากเลยหันมาอ่านอาโออิแทน = =)
แควกก!
O//..//O เฮ้ยยยยย!!
“อุ๊ยต๊ายตาย >O< คัพ A อยู่หรอ”
“อ๋าา~! ทำอะไรน่ะ >//~//<”
นานามิพูดแล้วยกมือปิดทันที แต่ยัยแว่นนั่นก็ยังจ้องตาเป็นมันวาวแล้วส่ายตัวดุ๊กดิ๊กไปมาเหมือนหมาเห็นเจ้าของ = = ผมที่อยู่ตรงนี่สิต้องรีบเอามือมาอังเลือดไว้ในมือ =.,= ถึงจะไม่ได้เห็นหมดก็เถอะนะ... แต่เห็นแบบนี้สันดารดิบของผู้ชายมันมานี่หว่า เรื่องนี้ห้ามกันไม่ได้จริงครับท่านผู้ชมที่เป็นเพศหญิงทุกท่าน (_ _”) ตอนนี้ตัวผมสั่นยิ่งกว่าตอนรู้ว่าวันนี้ต้องตรวจร่างกายซะอีก หน้าร้อนเหมือนตากแดดมาสองชั่วโมงเต็ม โอยยยย... จะตายมั้ยเนี่ยช้านนน~ T~T
จึ่ก!
ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างมาสัมผัสที่ริมฝีปากเบาๆ พอลองมาสังเกตดีๆก็พบว่ามันคือไม้ดูดส้วมที่ตอนแรกผมเกร็งนักเกร็งหนาไม่ให้มั้นโดนหน้า TOT! บัดนี้กลับมาเจ๋ออยู่ที่ปากผม!!
รู้ถึงไหนอายถึงนั่น... ครั้งแรกในโลก!! มีผู้เสียเฟิร์สคิสให้กับไม้ดูดส้วม!!!
“...ย้าก!...”
ผมแหกปากอาละวาดอยู่ในตู้อย่างเงียบๆพอเป็นพิธีกรรมการระบายความแค้นอกแค้นใจ ไม้ดูดส้วมอันนี้ใช้หรือยังวะ TOT ถ้าออกไปได้จะเอามันไปประเคนให้ปลวกแทะเล่นพร้อมเอาช้างตกมันกระทืบซ้ำและเผาทิ้งไปเลย และถ้ามันยังไม่เป็นธุลีผงอีกผมจะเอาไปทำพิธีสาปแช่งแบบลองของให้ของมันเข้าตัวตายกันไปข้างเลย
ถ้าแกไม่อยากโดนแบบที่ว่ามา แกก็เอาเฟิร์สคิสของฉันคืนสิโว้ยยย!!!
(นอกเรื่อง : ช่วยด้วยค่ะ TOT คนบ้าทะเลาะกับที่ดูดส้วม)
17.30 AM.
“มาโอะ นายไปหลบที่ไหนมา หมอกับพยาบาลตามหาซะทั่ว”
เรียวหันมาถามผมพร้อมหยิบกระป๋องน้ำผลไม้ยื่นให้ไซจิที่ตอนนี้กำลังยุ่งอยู่กับการเขียนเพลงตามเคย ซึ่งผมก็ได้แต่ยิ้มแหยๆให้ ยากเล่าออกไปจริงๆว่าไปผจญวิบากกรรมซวยซ้ำแบบบุญถีบส่งยังไง...
ติดแหง็กอยู่ในห้องน้ำหญิง...
ได้เห็นผู้หญิงรวมทั้งนานามิถอดเสื้อ...
อยู่ในตู้เก็บของชนิดหนูเข้าไปตัวเดียวยังเต็ม...
ฝุ่นเยอะจนไม่หน้าให้อภัย...
และที่แน่นอนที่สุด...
เสียเฟิร์สคิสให้ไม้ดูดส้วมมมม!!! =[]=
ขณะนี้ยังคงสืบได้ไม่แน่ชัดว่ามันเคยผ่านการใช้มาหรือยัง T_T
“แอบที่ไหนก็เรื่องของฉัน แต่ไม่โดนฉีดยาแล้วกัน” ผมพูดหน้าด้านๆ
“หา? ใครบอกว่ามีฉีดยา” ไซจิเงยหน้าขึ้นจากแผ่นกระดาษถามผมอย่างงงงวย ซึ่งแน่นอนว่าผมงงยิ่งกว่า!?
อ้าว... งั้นแสดงว่า...
“ไม่... มีหรอ!”
“นี่ไอ้คุณเพื่อนครับ หมอแค่ตรวจว่าเรามีสภาพร่างกายเป็นยังไง และอื่นๆอีกมากมาย แต่ไม่มีฉีดยา ได้ข่าวมาผิดแล้ว”
“…”
ผมได้แต่นิ่งเงียบ... แล้วนึกไปถึงไอ้คนที่บอกว่าจะโดนฉีดตูดส่ามเข็มเน้นๆ และวันนี้ทั้งวันเอาแต่ล้อผมเรื่องกลัวเข็มต่างๆนาๆสารพัดสารเพ... หึ... หึ... ตอนนี้รู้สึกเหมือนเส้นเลือดที่ขมับเริ่มกระตุก มือก็หักดังกร๊อบ... กร๊อบ... โดยอัตโนมัติในเวลาที่อยากฆ่าคน พร้อมๆกับที่ไอ้ตัวปัญหาเสนอหน้าโผล่มาได้จังหวะพอดิยพอดี
สวรรค์ช่างเป็นใจอะไรเยี่ยงนี้!
“เฮโหล! ไปซุกซ้อนแอบอิงที่ไหนมาน่ะเพื่อนเอ๋ย ฉันหาไปเจอเล้ย คราวนี้แอบดีนี่ ^O^”
มันพูดด้วยน้ำเสียงลัลลาพร้อมทำหน้ากวนๆใส่ทำให้ผมแสยะยิ้มอำมหิตโดยอัตโนมัติพร้อมย่างก้าวเข้าไปหาจนมันเริ่มรู้สึกถึงแรงอาฆาตมันเลยถอยหลังกรูจนติดผนังมุม นั่นยิ่งทำให้มันหาทางหนีไม่ได้ยิ่งกว่าเดิม แต่มันเข้าทางผมเด๊ะ!
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวเด่ะ =O= ทำไมมองฉันแบบนั้น เฮ้ย! อย่า! อย่านะ! ว้ากกกกกกก!!”
“แกตายยยยยยยย *0*”
ผัวะ! ตึง! ปึง! ปัง! ตุบ! ผัวะ! โครมมมมม!!! ป้าบบบบบ!!!
(คิดเองว่าเสียงอะไรบ้าง -_-)
ความคิดเห็น