คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : The Flying Arrows - 07 -
เมื่อลิฟท์เปิดออก ชายหนุ่มที่จัดอยู่ในกลุ่มคนหน้าตาดีทั้งห้าคนก็เดินออกไปยังห้องสี่เหลี่ยมที่อยู่ด้านในสุด ระหว่างทางเดินมีห้องซ้อมเต้นประมาณสามห้อง ห้องแรกมีนักร้องเกิร์ลกรุ๊ปกลุ่มหนึ่งกำลังเต้นอย่างพร้อมเพรียง ในขณะที่อีกสองห้องปิดไฟมืดสนิท แต่สิ่งที่สมาชิกวง UNDEAD ให้ความสนใจกลับเป็นผู้ชายที่นั่งรออยู่ในห้องสุดท้าย
“เขาหน้าตาดีหรือเปล่า”
ฮีชอลถามขึ้นเพราะไม่อยากให้ใครมาเทียบรัศมีตัวเอง แม้ว่าในวง คยูฮยอนจะดูโดดเด่นที่สุดเพราะเป็นนักร้องนำ แต่ตำแหน่งหัวหน้าวงและคอรัสอย่างเขาก็ไม่ได้ดังน้อยกว่าเจ้าเด็กนั่นสักเท่าไรนัก
ถ้ามีใครมาแทนคิบอม แม้จะแค่ชั่วคราว ก็จะต้องเป็นที่จับตามองอย่างแน่นอน
“จะถามทำไม เดินไปอีกนิดเดียวก็จะรู้แล้ว”
“ก็แค่ตอบมา มันยากนักเหรอ”
“เฮ้อ~”
ผู้จัดการปาร์คถอนหายใจอย่างปลงๆ ที่มักจะถูกฮีชอลชอบเอาชนะอย่างนี้เสมอ เขารีบสาวเท้าให้ยาวขึ้นเพื่อที่จะได้ไม่ต้องตอบคำถามอะไรกับฮีชอลอีก
“อ้าว!! ยังไม่มาอีกเหรอเนี่ย”
ไฟในห้องยังคงปิดสนิท จองซูค่อยๆ คลำไปที่ฝาผนังแล้วกดสวิตท์ไฟ จากนั้นทั้งห้าคนก็มองไปรอบๆ ห้อง ซีวอนเห็นเครื่องดนตรีเมื่อใดก็อดไม่ได้ที่จะไปเล่น ตอนนี้เขากำลังนั่งประจำตำแหน่งมือกลองเรียบร้อยแล้ว ทงเฮที่หันไปมองจึงอดแซวไม่ได้
“รีบจังเลยนะซีวอน คนที่จะมาแทนคิบอมยังไม่มาสักหน่อย”
“ไม่ได้มาแทน แค่มาเล่นแทนชั่วคราวเท่านั้น พูดให้ถูกด้วยอี ทงเฮ”
ฮีชอลหันไปแหวใส่รุ่นน้อง เขามักจะปกป้องคิบอมจากทุกๆ อย่าง ฮีชอลชอบมองว่าคิบอมเป็นเด็กชายที่น่าสงสาร ในขณะที่คนอื่นไม่รู้หรอกว่าคิบอมน่าสงสารจริงหรือเปล่า แต่ฮีชอลชอบพูดย้ำแบบนั้นเสมอ
“ครับ ผมมาเล่นเบสแทนคุณคิบอมชั่วคราวเท่านั้น”
เสียงทุ้มเบสของใครบางคนทำให้สมาชิกทั้งสี่หันไปมอง ยกเว้นผู้จัดการปาร์คที่ดูไม่ตกใจสักเท่าไร เขาเดินไปเคียงข้างคนมาใหม่แล้วกอดคออย่างสนิทสนม
“แนะนำตัวกับทุกๆ คนสิยองอุน”
“ผมคิม ยองอุนครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”
“มาวันแรกก็สายซะแล้ว”
ฮีชอลหันหลังให้แล้วพูดเหยียดๆ แต่ซีวอน คยูฮยอน และทงเฮกลับแนะนำตัวต่อยองอุนอย่างสุภาพ เมื่อทั้งห้าคนประจำตำแหน่ง การซ้อมของวันนี้ก็เริ่มต้นขึ้น สำหรับยองอุนแล้ว เขาเป็นเด็กฝึกของค่าย SJ Entertainment มานาน เขาจึงสามารถเล่นเพลงของรุ่นพี่ในค่ายได้เกือบหมด ทว่าคนที่มีอคติต่อยองอุนก็อดที่จะทักท้วงไม่ได้
“เล่นอย่างนั้นมันถูกแล้วเหรอ คิบอมจะไม่โยกตัวมากขนาดนั้นหรอกนะ แล้วตำแหน่งที่นายยืนมันก็ล้ำหน้าฉันเกินไปด้วย”
ฮีชอลชี้นิ้วสั่งเป็นชุด น้องๆ ในวงทั้งสามคนมองอย่างแปลกใจ นานๆ ทีจะเห็นหัวหน้าวงแผลงฤทธิ์ แต่พวกเขาก็ไม่รู้ว่ายองอุนทำอะไรให้ฮีชอลไม่พอใจนักหนา
“ทำไมจะต้องว่ายองอุนด้วย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเล่น ฉันว่ามันก็ดีแล้วนะฮีชอล นายน่ะ...”
“นายเป็นแค่ผู้จัดการวง จะมารู้ดีเท่าฉันได้ยังไง”
ผู้จัดการปาร์คเองก็ไม่รอดพ้นจากการอาละวาดของฮีชอลไปได้ แต่จะต่อเถียงกลับไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาจึงนั่งลงมองฮีชอลจัดการคนนู้นคนนี้อย่างเงียบๆ เท่านั้น
ผ่านไปราวๆ สี่สิบนาทีได้ โทรศัพท์ของจองซูที่วางอยู่ข้างกายก็ส่งเสียงดังขึ้น มันเป็นหมายเลขของโรงพยาบาล และทันทีที่กดรับสาย จองซูก็หน้าซีดทันที
[...ฮึก...พี่จองซู...ผมกลัว...อะ...แอนตี้แฟน...เข้ามาในห้องของผม...]
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
ผ่านไปไม่นานทั้งหกคนก็แห่กันมาที่โรงพยาบาลกันหมด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนที่เสียใจที่สุดเป็นทงเฮ ร่างบางร้องไห้โฮเหมือนเด็กอีกครั้งจนคยูฮยอนต้องเข้ามาปลอบไว้ หากแต่ฮีชอลที่ยืนเงียบๆ อยู่ที่มุมห้องก็เจ็บใจไม่แพ้กัน
“มันเข้ามาได้ยังไง แล้วนายเห็นหน้ามันหรือเปล่า”
จองซูถามอย่างหัวเสีย ทว่าคิบอมเอาแต่ส่ายหน้าไปมา เขายังคงตกใจกับเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ซีวอนเดินเข้าไปปลอบรุ่นน้องในวงด้วยการกอดเบาๆ แต่นั่นไม่ได้ทำให้คิบอมรู้สึกดีขึ้นมาเลยสักนิดเดียว
ลมหายใจของแอนตี้แฟนคนนั้นยังคงติดตรึงอยู่ในความทรงจำของคนป่วยอย่างคิบอม เขาทำหน้าเหยเกเมื่อนึกถึงมันอีกครั้ง ก่อนจะหลับตาแน่นเพราะอยากจะลืมเลือนมัน
“มันรวดเร็วมาก...ผ...ผม...จำอะไรไม่ได้เลย...”
“เฮ้อ~ แล้วคืนนี้จะทำยังไงล่ะเนี่ย เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องขึ้นแสดงอีก คงต้องหาใครมาเฝ้าคิบอมแล้วล่ะ”
ผู้จัดการปาร์คพูดพลางกดโทรศัพท์ไปหาสไตล์ลิสท์ซองมิน และอีกไม่กี่นาทีต่อมา ซองมินก็เดินทางมาถึงโรงพยาบาลพร้อมกับเสียงโวยวาย
“พี่จองซู จะให้ผมนอนเฝ้าคิบอมเนี่ยนะ ไม่ได้หรอกครับ พรุ่งนี้ผมก็มีงานเหมือนกัน”
“พรุ่งนี้ฉันโทรไปบอกช่างแต่งหน้าอีกคนให้มาทำงานแทนนายแล้ว”
“แต่ว่า...”
ซองมินกำลังจะต่อเถียงผู้จัดการปาร์ค แต่กลับโดนหัวหน้าวงถลึงตาใส่เสียก่อน คนตัวเล็กจึงหน้าหงอยแล้วกระแทกตัวนั่งลงบนโซฟา ทุกคนไม่ได้สนใจท่าทางของซองมินเพราะเอาแต่ปลอบขวัญให้คิบอมที่ยังสะอื้นเบาๆ จนใกล้จะหลับแล้ว
“ศิลปินจะต้องโดนปองร้ายแบบนี้ทุกคนเลยเหรอครับ”
ยองอุนพูดแทรกขึ้นมา ไม่ได้หวังให้ใครจะตอบเขา ทุกคนในห้องหันไปมองร่างหนา และคิดหาคำตอบของคำถามนี้ด้วยวิธีที่แตกต่างกัน แล้วฮีชอลที่ทนเงียบอยู่นานก็เอ่ยขึ้น
“มันก็ขึ้นอยู่กับว่าจะโด่งดังแค่ไหน ถ้าดังมาก ก็มีคนหมั่นไส้มาก แอนตี้แฟนก็จะมากตามไปด้วย นายล่ะ อยากจะเป็นแบบไหน”
ฮีชอลกอดอกแน่น ดวงตาคมกริบมองยองอุนอย่างไม่ค่อยพอใจ ซึ่งเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมจึงไม่ค่อยถูกชะตากับผู้ชายคนนี้ บางทีอาจจะเป็นแววตาที่จองซูเอ็นดูยองอุนก็ได้ แต่ฮีชอลก็ยังไม่เข้าใจอีกอยู่ดีว่าทำไมเขาถึงต้องรู้สึกแบบนั้น
“ผมอยากจะดังนะ แต่ก็ไม่อยาก...”
“พอเถอะครับ เลิกพูดถึงเรื่องบ้าๆ พวกนี้ซักที ผมจะนอน”
คิบอมที่ใกล้จะหลับเต็มทีโพล่งขึ้นมา ทำเอาทุกคนวงแตกกันหมด แต่ละคนขอแยกย้ายกันกลับไปนอนที่หอพัก โดยจองซูต้องแวะไปส่งตำแหน่งมือเบสตัวสำรองที่หอพักอีกที่หนึ่ง ในห้องผู้ป่วยพิเศษจึงเหลือซองมินและคิบอมกันสองคนเท่านั้น
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
สมาชิกสี่คนนั่งรถตู้กลับไปที่หอพักด้วยอารมณ์ที่หดหู่ พักนี้เขาเจอแต่เรื่องร้ายๆ แอนตี้แฟนจะเล่นงานหนักในช่วงนี้ที่มีการโปรโมทเพลงใหม่ ดังนั้นทุกคนก็จะต้องระวังตัวให้มากขึ้น ถ้าทำตัวออกนอกลู่นอกทางเพียงนิดเดียว แอนตี้แฟนจะไม่ยอมให้มันจบเพียงแค่นี้แน่
“เป็นอะไรหรือเปล่าคยูฮยอน เห็นเงียบตั้งแต่อยู่โรงพยาบาลแล้ว”
ทงเฮแตะไหล่น้องเล็กของวงแล้วถามขึ้น คยูฮยอนได้แต่หันมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย ความรู้สึกในใจของร่างสูงสับสนปนเปไปหมด แม้กระทั่งแฟนคลับก็ยังมีแยกย่อยหลายกลุ่ม แอนตี้แฟนก็คงจะเป็นแบบนั้นด้วยสินะ คยูฮยอนหวังให้มันเป็นแบบนั้น
...คยูฮยอนก็แค่กลัวว่าพี่ชายใกล้บ้านที่เขารู้จักจะเป็นหนึ่งในแอนตี้แฟนที่จ้องจะทำลายชื่อเสียงของวง UNDEAD
“คืนนี้ผมขอกลับไปนอนที่บ้านได้ไหมครับ”
จู่ๆ น้องเล็กก็โพล่งขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย อีกสามคนในวงต่างหันมามองคยูฮยอนด้วยความตกใจ ถ้าเป็นเมื่อก่อนตอนที่ย้ายมาอยู่หอพักใหม่ๆ พวกเขาจะไม่แปลกใจเลยที่คยูฮยอนจะงอแงอยากกลับบ้าน แต่นี่ผ่านมาถึงสองปีแล้วตั้งแต่พวกเขาเดบิวต์ และผ่านมาห้าปีแล้วตั้งแต่ที่พวกเขาเป็นเด็กฝึกหัด
“พี่ครับ ช่วยไปส่งคยูฮยอนที่บ้านด้วย”
ฮีชอลบอกกับคนขับรถโดยไม่ได้ถามสิ่งที่ค้างคาในใจกับน้องเล็กเลย ทงเฮได้แต่ขมวดคิ้วเป็นปม และเมื่อหันไปสบตากับซีวอน ก็ได้รับการส่ายหน้าช้าๆ แทนคำตอบเท่านั้น
“ไม่ต้องไปส่งที่บ้านหรอกครับ เดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่กลับเอง คืนนี้ดึกมากแล้ว พวกพี่กลับไปพักผ่อนเถอะ”
ในที่สุดคยูฮยอนก็ลงมาจากรถตู้จนได้ ร่างสูงรอจนกระทั่งรถตู้ขับเคลื่อนออกไปจนลับสายตา เขาจึงค่อยๆ โบกแท็กซี่ไปที่บ้านของเขา บ้านที่มีพ่อและแม่อยู่ที่นั่น รวมถึงพี่ชายใกล้บ้านที่คยูฮยอนรู้จัก ภายในคืนนี้เขาจะต้องรู้ความจริงทั้งหมดให้ได้
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
Talk with Lee Seen
สวัสดีค่ะ ดูเหมือนแต่ละตอนจะมีแต่ความวุ่นวายเพิ่มขึ้นเนอะ
สำหรับคนที่สงสัยว่าทำไมฮยอกแจจะต้องเป็นแอนตี้แฟน เจอกันตอนหน้าค่ะ
ช่วงนี้ซีนต้องเดินทางบ่อยๆ อาจจะอัพน้อยลงนะคะ
แต่รับรองว่าไม่ทิ้งฟิกเรื่องนี้แน่นอน ทุกคนช่วยให้กำลังใจซีนด้วยนะคะ
เนื่องจากเรื่องที่เป็นเรื่องที่มีคนเข้ามาอ่านเยอะพอสมควร
แต่คอมเม้นท์ก็ไม่ค่อยเพิ่มขึ้นเท่าไร ยังไงก็แวะมาเจิมให้ซีนบ้างไรบ้างนะคะ
ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับคำติชมทั้งหลายค่ะ
สำหรับคิม ยองอุน เขาเข้ามาเพื่อเคลียร์ปัญหาหัวใจให้กับคนในวง
หรือ...เข้ามาทำให้หัวใจของคนในวง รวมถึงผู้จัดการวุ่นวายมากขึ้น
อันนี้ต้องรอดูกันต่อไปค่ะ
คิดถึงคนอ่านทุกๆ คนเลยค่ะ
ตั้งใจเรียนด้วยนะคะ อย่าป่วยนะ!!
**แก้ไขจากคิม จงอุน เป็น คิม ยองอุน
ความคิดเห็น