ห้องเก็บของ ไม่มีกิจอย่าเข้า

ลำดับตอนที่ #7 : [AS] Lawknight VS June ~ Our First Impression

[AS] Another side เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนอกเหนือจากในการบ้าน

--- ShadowVogel School-----

ฉันเดินในเมืองด้วยความลิงโลด วันนี้เป็นวันที่ดีจริงๆเลยน้า การสมัครเข้าโรงเรียนวิหกเงาก็ไม่ยุ่งยากอย่างที่คิด แถมยังมีเวลาเหลือเฟือให้เดินเล่นในเมือง ก่อนเวลานัดพบอีก

เมืองแห่งนี้น่ะนับว่าน่าอยู่มากๆเลยทีเดียว ถ้าเอาไปเทียบกับวาร์ซอล์บ้านเกิดของฉันนะ อย่างน้อยที่นี่ก็ยังพอมีแสงอาทิตย์ที่อบอุ่นนั่นแหละ ถึงแม้ว่าในเขตการค้าคนจะดูพลุกพล่านไปหนอยเถอะ 

เงาร่างสายหนึ่งตัดผ่านหน้าฉันไป ฉันจำได้ดี ผมสีดำซอยสั้นแบบนั้น กับต่างหูสีเงิน รูปดวงดาว ใช่แน่ๆ เจ้ริซ่าแน่นอนเลย ไม่คิดแฮะ ว่าเจ้จะมากับเรสด้วย คิดถึงเจ้สุดๆเลย ไวเท่าความคิด ฉันก็วิ่งตรงเข้าไปกอดหมับคนตรงหน้าด้วยความคิดภึงอย่างเสียมิได้ พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงออดอ้อน"เจ้จ๋า มาทำอะไรแถวนี้อะ"

"ห้ะ"เสียงทุ้มๆดังขึ้นจากร่างบางในอ้อมแขน ทำเอาใจฉันหล่นวูบ ก่อนที่จะเหลือบสายตาคู่โตของฉันขึ้นมอง เขา เจ้าของนัยน์ตาสีมรกตที่ดูท่าจะงงอยู่ไม่น้อย

ด้วยความตกใจที่แล่นมายังห้วงสำนึก ฉันผลักผู้ชายตรงหน้าออกทันที พร้อมละล่ำละลักกล่าด้วยความเขินอาย "ขะ ขะ ขอโทษ ฉันนึกว่านายเป็น...."

"ไม่เป็นไรครับ เธอคงสายตาไม่ดี ผมไม่โกรธหรอก"เขาพูดพร้อมแย้มรอยยิ้มที่ดูน่าหมั่นไส้ พาลให้ฉันนึกถึงเรสและคำพูดของเขา 'อะไรกัน แค่นี้ก็พลาด ต่อไปนี้ฉันคงต้องเรียกเธอว่ายัยหนูตาถั่วแล้วหล่ะ' ซึ่งมันก็เรียกโทสะให้ฉันได้พอดูเลยล่ะ สำหรับคนอย่างฉันแล้ว จะโดนว่าอะไรฉันไม่ถือสา แต่เรื่องสายตา ฉันยอมไม่ได้

"ใครว่านายสายตาไม่ดีฮะ นายต่างหากล่ะ ที่ดันไปคล้ายกับอาเจ้น่ะ"ฉันโวยวายลั่น

"สาวน้อย เมื่อครู่เธอเพิ่งมากอดผม เธอต้องสายตาไม่ดีแน่ๆ อีกอย่าง ผมก็เป็นผู้เสียหายนะครับ"เขาพูดด้วยรอยยิ้มเริงร่า ราวกับไม่ทุกข์ร้อน

"คนเสียหายน่ะ มันฉันต่างหากล่ะ ก็ฉันเป็นผู้หญิงนะ เพราะฉะนั้น นายนั่นแหละที่เป็นฝ่ายผิด"ฉันกล่าวด้วยความโกรธระคนกับความเขิน ตอนนี้ผู้สัญจรไปมาทุกคนหันมามองเราทั้งคู่เป็นตาเดียว 

"ฮะฮะ ผมไม่คิดอย่างนั้นนะครับ"เขาหัวเราะร่าเริง

"หมายความว่ายังไงฮะ"

"ผมอยู่ของผมเฉยๆนะครับ เธอดันมากอดผมเอง ผมก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา อีกอย่าง เป็นสาวเป็นแส้แต่มากอดผู้ชายเนี่ย..."เขาเอ่ยต่อ ก่อนจะเว้นช่วงไป แต่คำพูดของเขาเรียกเสียงฮือฮาของคนรอบข้างได้ไม่น้อย นายนั่นเคยคิดมั้ยฮะ ว่ามีคนยืนมองเรามากแค่ไหน

"หะ หุบปากไปเลยนะ ไอคนไร้ยางอาย ไอคนไร้ความเป็นสุภาพบุรุษ"ฉันพูด ตอนนี้ฉันอยากจะวิ่งหนีไปให้พ้นๆ หรือดำดินหนีไปได้เลยยิ่งดี ดูสายตาที่คนอื่นมองมาสิ ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกอัปยศ

เขาปั้นหน้าซื่อ พลางเอียงคอเล็กน้อย "ผมพูดอะไรผิดเหรอครับ อีกอย่างผมน่ะเป็นสุภาพบุรุษเต็ม100 เลยนะ มากล่าวหากันอย่างนี้ได้ไง"

"พอ พอที ฉันไม่อยากจะเสวนากับนายแล้ว" ฉันพูดแล้วกระทืบเท้าอย่างเต็มแรงด้วยความโมโห หมอนี่คิดจะกวนฉันไปถึงเมื่อไหร่ แค่ขอโทษคำเดียวก็จบแล้วแท้ๆ

"อ่อ เข้าใจแล้วครับ" เขาโพล่งขึ้น ด้วยแววตาราวกับพบความจริงอะไรบางอย่าง  "เธอคงเมายาสินะครับ มิน่าล่ะ ถึงได้โวยวายซะขนาดนั้น ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ถือคนบ้า" พูดพลางแย้มรอยยิ้มราวกับไม่ถือสาจริงๆ แต่คำพูดนี้สำหรับฉัน มันราวกับคำดูถูกกันชัดๆ 

"อย่ามาดูถูกฉันนะ ใครกันแน่ที่บ้า ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้เลย"

"อืม! เอ.... ไม่รู้ตัวเหรอเนี่ย สงสัยจะเมามากๆแฮะ"เขาพูดด้วยท่าทีครุ่นคิด ฉันทนไม่ไหวแล้ว เหมือนอารมณ์มันจะระเบิดออกมาให้ได้ ตอนนี้ทุกสายตาล้วนจับจ้องที่พวกเราเป็นจุดเดียว ไม่เอานะ ฉัน....กลัว ไม่เอา

ไวเท่าความคิด ฉันก็ฟาดฝ่ามือไปที่ใบหน้าของเขาอย่างเต็มแรง พร้อมกับขอบตาที่เริ่มชื้น "เก็บคำพูดของนายไปซะ และหวังว่าชาตินี้เราจะไม่เจอกันอีก"

เขาชะงักไปวูบหนึ่ง ก่อนจะยกสองมือขึ้นด้วยท่าทีราวกับยอมแพ้ "โอเคครับ ดูท่าว่าผมจะผิดเอง" ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามา เชยคางของฉันขึ้น และกระซิบอย่างแผ่วเบา "ผมขอโทษนะครับ"

ฉันผลักร่างเขาออกเต็มแรง ก่อนจะปาดน้ำตาที่ไหลริน ก่อนวิ่งหนีไป อย่างไม่คิดที่จะหันไปมองอีก

ฉันวิ่งหนีไปเรื่อยๆ โดยไม่สนใจสายตาของบุคคลรอบข้าง ไม่สนว่าจะชนใคร ไม่สนว่าจะเจออะไร ก่อนที่ฉันจะพุ่งชนอย่างจัง กับคนที่คุ้นเคย

"เป็นอะไรมาอีกฮึ เจ้าหนู"เสียงนุ่มทุ้มของบุรุษผมทองถามขึ้นอย่างเป็นห่วง เรียกให้ฉนหายเศร้าได้ไม่น้อย ก่อนสองแขนจะโอบรอบเอวเขาอย่างเต็มรัก

"เรสคะ หนู.... หนู.... ฉันเอ่ยพลางสะอื้น

"หืม ไหนลองเล่ามาช้าๆสิ แม่สาวขี้แย"

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แถสด จบซักที ใครหลงมาอ่านช่วยติชมด้วยนะจ้ะ