คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่6 ริวจี้ออกแล้ว+โตะโดนบอกเลิก&วุ่นวายกว่าเดิม-*-
ตอนที่(เท่าไหร่แว้???)
Reina Part
“ห๊า!!! เมื่อกี๊พ่อว่าไงนะ!!”
“แหม! เรอิจังลูกพ่อ เจ้าจะตกใจไปทำไมรึ> <”
“ท่านพ่อฮะ พี่เค้าก็ตกใจสิฮะ ท่านพ่อบอกว่าจะยกพี่เค้าให้ลูกมาเฟียร์ กระหนูไม่ยอมนะฮ้า>O<” (กระหนูก็เหมือน กระผม คิดมาได้กรู มุกควายๆ= =)
น่าน ลิเกหลงโรงทั้งพ่อทั้งลูกเลย- -^
“ช่ายๆๆๆ ไม่เอาด้วยหรอก เรียนยังไม่จบม.ปลายปี1เลย”
“ใช่ๆๆ ลูกมาเฟียร์ บรึ๋ยๆๆ ต้องหน้าตาเหมือนมนุษย์เนงิต้นหอมแน่ๆเลย ยี๋แค่คิดก็สยอง!!”
“นิสัยก็ต้องชั่วร้ายมากๆๆๆเลยไม่มีใครเอา อร๊างงง ขนลุก”
“= = ไอ้ลูกพวกนี้นิ่ ฮือๆๆๆๆช่วยพ่อหน่อยก็ไม่ได้ ฮือๆๆๆ ไม่งั้นพ่อต้องโดนดักตีหัวแน่ ฮือๆๆๆ”
พ่อของฉันพูดพร้อมกับหันไปอีกทาง สงสัยจะงอน จะบ้าเรอะ อยู่ดีๆก็จะมาบอกให้เราไปแต่งงานกับใครก็ไม่รู้
“พ่อ!! พ่อก็สงสารหนูหน่อยสิ อะไรกันน่ะ แต่งงานนะพ่อ ไม่ใช่ขายของ”
“ใช่!! แกจะไม่ช่วยพ่อใช่มั้ย เออ ดี! จะได้โดนฆ่าตายๆไปเลย มีลูกอยู่2คน ก็ไม่ยอมเหลียวแหล โว้ย ชีวิตบัดซบ!”
= = ชิ ยังกะตัวเองเหลียวแลพวกเค้าแหละ-0-
“พ่ออย่างอนนะฮะ ทำไมต้องให้พี่ไปแต่งงานด้วยล่ะ เหตุผลของพ่อมีมั้ยฮะ”
ไอ้น้องชายมันเหมือนจะง้อพ่อ แต่ไม่- -*
“เอ่อ…คือ พ่อ พ่อไปเสียพนันอ่า-v- เป็นหนี้ 10 ล้านเยน แหะๆๆๆ ไม่มีอะไรไปใช้หนี้เค้า ก็เลย…”
“เอาหนูไปขัดดอกเนี่ยนะ!!”
“แหๆๆจ้า> <”
พ่อพูดพร้อมกับบิดไปบิดมาอย่างเจี๋ยมเจี๊ยม- -^ กร๊าก 10 ล้านเยน สาบานว่าหาทั้งชีวิตก็ยังไม่ได้เล้ย อยากบ้าตายจริงๆ มีพ่อก็เหมือนไม่มี แถมพ่อยังมาสร้างความเดือดร้อนให้อีก
“นะๆๆๆ เรอิจังของพ่อ นะๆๆๆลูกพ่อนะ ได้โปรด พลีส!! นะๆๆ ลองไปดูก่อนนะ”
“ม่ายยยยยย”
“นะๆๆๆ จูบู๊ๆๆ จุ๊บๆๆ>3< ไปดูตัวก่อนนะลูก นะๆๆ”
สยอง พ่อทำท่าจุ๊บๆ= = ทำมาได้
“เอ่อ พ่อฮะ พ่อติดหนี้ใครอ่า”
“อ๋อ เป็นคนใกล้ๆตัวนี่แหละ> <”
“ใครอ่าๆๆๆ”
คนสอดรู้สอดเห็นอย่างน้องชายฉัน มันกะจะรู้ให้ได้
“ก็ นาคาจิม่า ยูกิ ผอ.โรงเรียนที่ลูกๆสิงสถิตอยู่ไง> <”
“อ๋อ…ห๊า!!!”
ฉันกับไอ้เรียวพูดพร้อมกัน เฮ้ย อะไรฟะ ติดหนี้ผอ.โฮกกก เพิ่งไปมีเรื่องกับลูกชายเค้าเองนะ จะโดนลอบฆ่ามั้ยตรู-.-
“เดี๋ยวนะ ว่าแต่ทำไมไม่ไปโรงเรียนล่ะ แอบโดดเรียนมาเหรอ ยังใส่ชุดนักเรียนกันอยู่เลย!”
“เอ่อ…..แหะๆๆ”
คราวนี้พวกฉันเลยทำเจี๋ยมเจี๊ยมบ้าง พ่อหรี่ตาลงอย่างจับผิด
“แล้วไปมีเรื่องกับใคร”
“เอ่อ……คือ”
“ว่าไง!”
“เอ่อ……”
“พัชราภาๆ(อั้มๆ) อึ้งๆอยู่ได้ เข้าใจที่พ่อถามมั้ย”
“เอ่อ มีเรื่องกับ เอ่อ กับ อ๋อ กับหมาจรจัดข้างถนนนะฮะ”
“= =”(สีหน้าเรอินะ)
จะคิดอะไรนี่ ได้แค่เนี๊ยะเลยนะน้องเอ้ย มีเรื่องกับหมาจรจัด ใครจะไปเชื่อฟะ เชื่อก็ควายแล้ว
“อ๋อ แล้วไป”
อ้าว พ่อเชื่ออีก= = พ่อคะ หนูไม่ได้ตั้งใจว่าพ่อนะTvT
“เดี๋ยวนะๆ ถ้าพ่อเป็นหนี้ผอ.นาคาจิม่า พี่ก็ต้องแต่งงานกับ…”
ไอ้เรียวพูดพร้อมกับหันมามองหน้าฉันแล้วพวกเราก็ร้อง…
“อ๊ากกกกก”
พร้อมกันTOT อ๊ากกกกกกกก
“นาคาจิม่า”
“ยูโตะ”
“เฮือก”
ฉันกลืนน้ำลายดังเฮือก ตอนนี้พูดได้คำเดียวว่า ตายห่า!! โอ้ย ไม่จริงใช่มั้ยซาร่าห์TvT เพิ่งจะไปต่อยเค้า ประกาศว่าจะไม่เหยียบโรงเรียนของผอ.ที่มีลูกชายชื่อ นาคาจิม่า ยูโตะ แต่พ่อดั๊นไปติดพนันเค้า แถมจะเอาเราไปขัดดอก นาคาจิม่า เนี่ยนะจะสนใจคนอย่างเรา ถึงเราจะสวยน่ารักก็ตาม(= =) แต่นาคาจิม่าคงไม่สนใจเราหรอก อย่าบอกนะ จะเอาไปขายตามชายแดนไม่ก็ดักตีหัวแล้วโยนลงแม่น้ำ โฮกกกกTOT
“เห็นมั้ย ลูกชายของท่านยูกิ หล่อน้า”
พ่อพยายามยุ ไอ้หล่อมันก็หล่ออยู่หรอก แต่ว่า เหอะๆๆๆๆ
“นะๆๆ ลูกนะๆๆๆ”
“พ่อฮะ อย่าบังคับพี่เลยฮะ”
ปิ๊ง! เรียวเสนอหน้าได้ถูกเวลามากเลยลูก หุหุ ฉันมีแผน>O<’
“พ่อ หนูยอมไปดูตัวก็ได้”
“ใช่ๆๆ พ่อนะอย่าบังคับพี่เลย..หา!!”
พ่อลุกขึ้นมากอดฉัน ส่วนไอ้น้องชาย มองอย่างอึ้งๆ
“ฮือๆๆ ดีมากลูกพ่อ ฮือๆๆ ซึ้งโฮกกกกกกTOT”
“เอ่อ..แหะๆๆ”
Keito Part!!
โฮกฮากกกกT T’ ผู้หญิงอะไรตัวก็เล็กนิดเดียวแต่แรงควายโคตรเลย ก็เรอินะจังน่ะสิ ถีบผมซะกระเด็น หัวกระแทกโต๊ะ จนเลือดออก-*- ตอนนี้ไอ้เพื่อนผมมันก็คุ้มคลั่งสุดๆหนีกลับบ้านไปแล้ว-0- เหลือแต่ผมเนี่ยแหละ= = สงสารตัวเองจริงวุ้ย-.- ถึงเวลาที่ผมจะต้องกลับบ้านแล้วล่ะ อยู่โรงเรียนนี้นานไม่ได้ วุ่นวาย น่ารำคาญ-.,- และตอนนี้ก็ถึงบ้านอันแสนโออ่าอลังการงานสร้างกว่าบ้านชาวบ้านของผมแล้ว คนรวยก็งี้แหละทำอะไรก็ไม่น่าเกลียด โหะๆๆๆ
โป๊ก!!
“โอ้ย!! ใครวะ!”
ใครวะ ใคร ใครมันเตะบอลมาโดนหัวกรูToT โดนอย่างเดียวกรูไม่ว่า แต่แมร่งโดนซะตรงแผลเดิม โฮกก แผลเก่า-*- ผมถือลูกบอลนั้นไว้ และทำท่าเหมือนเม่นตกมัน=0= และซักพักก็มีเด็กคนหนึ่ง เดินกล้าๆกลัวๆเข้ามาหาผม
“แหะๆๆๆ พี่โอคาโมโตะคุงครับ ขอ ขอลูกบอลคืนด้วยครับ”
อ้าว รู้จักรกุด้วย-0- มันคือใคร ไอ้เด็กตาแบ๊วคนนี้
“นายเป็นใคร ไอ้เด็กตาแบ๊ว รู้จักรฉันได้ไง ห๊า!!”
“เอ่อ…ผม โมริโมโตะ ริวทาโร่ เพื่อนบ้านพี่นั่นแหละครับ= =”
อ้าว กุมีเพื่อนบ้านด้วยเหรอ- -?
“อ่อๆ แล้วนี่อะไร ลูกบอลนี่ เตะมาโดนหัวฉันทำไม!!”
“เอ่อ…คือผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษTT TT”
“ขอโทษแล้วจะหายมั้ย!!”
“ก็ดีกว่าไม่ขอโทษอ่ะ”
“ไอ้เด็กกวน TEEN”
“อ่าว ก็ดีกว่าไม่ขอโทษจริงๆนะครับ”
“= 0 =”
“โหหหห เลือดออกด้วยเหรอเนี่ย คิดว่าหัวเม่นๆจะไม่เป็นอะไร มีผมกันกระแทก-..-“
“= 0 =”
น่าน! ไอ้เด็กนี่ ทำผมจุกเลย พูดไม่ออก-*- มันแบ๊วแต่หน้าตาจริงๆ=_=
“พี่โอคาโมโตะเจ็บมั้ยครับ?”
“ไม่เจ็บก็ไม่ใช่คนแล้ว”
“งั้นพี่ก็ไม่เจ็บ”
“??”
ไอ้เด็กข้างบ้านพูดอะไรของมันวะ หน้าผมตอนนี้คงเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามแล้วละมั้ง- -?
“ก็พี่เป็นเม่นจะเจ็บได้ไง 555”
“= 0 =”
จุกอีกแล้ว ก่อนที่ผมจะถีบไอ้เด็กบ้านั่นมันก็ชิ่งวิ่งเข้าบ้านไปประจบหม่ามี๊ของมัน-^- และผมก็เห็นมันวิ่งไล่กับน้องมันอีก เด็กหนอเด็ก ยังไงเด็กก็คือเด็ก และผมก็เกลียดเด็ก(เกลียดยังไงได้อย่างนั้นนะคะที่รัก=w=) ไอ้เด็กข้างบ้านมาเอาลูกบอลไปแล้วก็ชิ่งเลย อะไรจะปานน้าน-0- (ใครเค้าจะอยู่รอให้กัดเล่า-*-) คนหล่อเซ็ง(= =) เอาไงกะชีวิตดีวะเนี่ย เครียดดด!!
Yuto Part
อ๊าก!!! อยากฆ่าคน อยากฆ่าล้างโคตรสองพี่น้องตัวกลมหน้าบาน(- -?)นั่นจริงๆ ไอ้คนน้องก็เล่นพูดซะชาวบ้านคิดไปไหนต่อไหน เสียภาพพจน์หมอเลยวุ้ย-0- ไอ้คนพี่ก็ต่อย เตะ ถีบเราซะกระเด็น โว้ยย กรุต่อยแพ้ผู้หญิงTOT เฮ้ย! ไม่ใช่ เห็นว่าเป็นผู้หญิงนี่แหละถึงไม่ต่อย-.,- และทันทีที่ผมก้าวเข้ามาในบ้าน…
“มาคุยกันก่อนยูโตะจัง ลูกพ่อ^^”
“-0-“
ยูโตะจัง เรียกมาด้ายยย
“พ่อ เลิกเรียกผมว่ายูโตะจังซักที ผมโตแล้วนะ 16 ไม่นะ ไม่ใช่ 6 ขวบ”
เดี๋ยวมีใครได้ยิน อายเค้า-.-
“แหมๆๆ พ่อก็ว่าแล้วว่าลูกต้องพูดแบบนี้ ใช่ๆๆ ลูกพ่อโตแล้ว 16 แล้ว แต่ยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยนะ”
“ไม่ใช่ประเด็นซักหน่อย= =”
“ใช่ๆๆ เพราะลูกพ่อน่ะ มันออกจะเลวซะขนาดนี้ ตัวก็สูงปรี๊ดยังกะเสาร์ไฟฟ้า และก็…”
“พอๆๆเลยพ่อ จะประจานผมไปถึงไหนเนี่ย= = แล้ววันนี้ไม่ไปทวงหนี้ใครรึไงถึงได้มีเวลามานั่งจิบชาอยู่เนี่ย”
“ไอ้เรื่องทวงไม่ทวงไม่ใช่ปัญหา บ้านเราน่ะยังไงก็ไม่จนหรอกเนอะ แล้วแกล่ะ ไม่ไปโรงเรียนเหรอ แล้วหน้าไปโดนอะไรมานั่นน่ะ ไปทะเลาะกับหมาที่ไหนมา= =*”
“ไม่ใช่กับหมา แต่กับหมู หมูฝาแฝดสองตัวแน่ะ=0=”
“- -! มีด้วยเหรอวะ หมูแฝด-v- เออๆ ชั่งเถอะพ่อมีเรื่องจะคุยกับแก”
“ว่ามีสิครับพ่อ”
“แกต้องทำใจดีๆนะ”
“ครับพ่อ”
“จะให้พ่อเรียกรถพยาบาลมั้ย เผื่อแกช็อคตาย”
“ไม่เป็นไรครับพ่อ- -“
“โทรเรียกประกันเลยมั้ย”
“เกรงใจครับพ่อ”
“จะ…”
“โอเคครับ สรุปว่าพ่อเป็นไข้หวัด2010ใช่มั้ยครับ ลาล่ะ”
“เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยวๆๆ มานี่ก่อนมานั่งๆ”
พ่อผมนี่อะไร ติ๊งต๊อง= = แต่ผมก็ยอมไปนั่งข้างๆพ่ออ่ะนะ
“ว่ามาเลยครับ”
“พ่อว่า แกควรจะแต่งงานได้แล้ว”
“โอเคครับ เย้ย!!! อะไรนะ”
“แกควรจะแต่งงานได้แล้ว”
“ห๊า!!!!”
“ย้ำอีกรอบ แกต้องแต่งงานเว้ย ได้ยินชัดมั้ย!!”
แล้วพ่อผมก็ตะโกนซะดัง อะไรวะ แต่งงาน จะบ้าเรอะ อายุ 16 นะพ่อ ไม่ใช่ 26
“เฮ้ย!! พ่อผมอายุ 16 เองนะ”
“เออสิ 16 ไม่ใช่ 6 ขวบ”
“= =”
จุกเลยกรู- -* โดนย้อนเอง- v –
“พ่อต้องเสียสติแล้วแน่ๆเลย”
“ไม่! ลูกชายคนเดียวของตระกูลนาคาจิม่า ทำตัวไร้สาระ วันๆไม่ทำอะไรเอาแต่ม่อหญิงไปทั่ว งานก็ไม่เคยจะช่วยพ่อ มีปัญหาที่โรงเรียนตลอด วะ! พูดทั้งวันยังบรรยายสรรพคุณความเลวของแกไม่หมดเลย”
“พ่องะ- v –“
“ไม่ต้องมาพ่งมาพ่อเลย ฉันก็อายุปูนนี้แล้ว ถ้าตายไปใครจะมาบริหารงานต่อล่ะ”
“พ่ออ่ะ อายุแค่ 56 เอง”
“65 เว้ย! แค่อายุพ่อมันยังจำผิด แล้วจะทำอะไรกินวะ-0-“
“เหอะๆๆๆ”
พ่อผมอายุก็เยอะแล้ว เพราะมีลูกตอนแก่-v- แต่ก็ยังแข็งแรงเนื่องจากท่านเป็นมาเฟียร์และดูหนังที่เฉินหลงเล่นประจำ (เกี่ยว?)
“ไม่ต้องเถียง แต่งคือแต่ง มิต้องสนใจสื่อและปาปารัซซี่!”
“ผมยังไม่บรรลุนิติภาวะ”
“มีพ่อค้ำหัวอยู่จะกลัวอะไร”
“ผมยังเรียนไม่จบ”
“แต่งแล้วก็เรียนได้ โรงเรียนนี้ของพ่อ ใครหน้าไหนจะกล้าไม่ให้เรียนต่อ-0-“
“แต่ผมยังอินโนเซนท์ น่ารักแอ๊บแบ๊วอยู่นะครับ*O*”
“ข้อนี้ขอผ่าน ใครเชื่อแกก็ควรจะไปผูกคอตายใต้ต้นผักชี-O-“
“ผมยังไม่มีอนาคต”
“เอ๊า ไม่มีได้ไง โตขึ้นก็ต้องเป็นผู้ใหญ่สิ นี่ไงอนาคตแก”
“= =”
“เถียงไม่ออกล่ะสิ”
“พ่อก็รู้ว่าผมไม่มีความรับผิดชอบ จะให้เลี้ยงใครอีกคนได้ไง พ่อจะบ้าเหรอ”
“โห! พูดยังกะแกทำงานหาเงินเอง อันนี้ใครก็ดูออกว่าแกไม่มีความรับผิดชอบ=v=”
“-0- ผมยังไม่มีแฟน”
มีแล้วแต่ไม่บอก-..-
“แล้วพ่อจะให้ผมแต่งกับใคร??”
“ไม่ต้องห่วง พ่อหาให้แล้ว^^”
“อ๋อ ขอบคุณครับ เฮ้ย! หาให้แล้ว โอ้ย! จะบ้าเหรอ แฟนผมก็ต้องหาเองสิ”
“จะหาเองได้ยังไงล่ะ อย่างแกน่ะ หาได้แต่ผู้หญิงที่มีดีแต่หน้าตาแต่สมองไม่มีล่ะมั้ง และก็พวกที่ชอบทำตัวแจ๊ดแจ๋น”
“พ่อรู้ได้ไงว่าผมจะได้แฟนแบบนั้น”
ชริ! มาริยะจังของเค้าไม่เป็นแบบนั้นซักหน่อย เออ…ว่าแต่วันนี้ยังไม่เจอเลย ไปไหนฟร่ะ ปล่อยให้เพื่อนบ้าสองตัวนั่นมารุมรังแกเรา โฮรกก(พูดมาได้= =)
“แล้วไอ้ที่แกควงๆอยู่ทั้งวันนี้ล่ะ ก็เป็นแบบที่ฉันพูด”
“ก็แค่ของเล่น ไม่ใช่แฟนซักหน่อย”
“เหอะๆ เอาเถอะแกต้องทำตามคำสั่งฉันนะ ฉันหวังดีกับแก นี่ไงฉันกำลังทำให้แกเป็นผู้ใหญ่ได้ด้วยวิธีของฉัน วิธีหาลูกสะใภ้ของตระกูลนาคาจิม่า>O<”
“คลุงถุงชนล่ะสิ”
“ไม่เถียงจะว่ายังไงก็ชั่ง แต่วันเสาร์นี้ นัดดูตัว จบ!”
พ่อผมพูดแล้วชิ่งหนีตีจาก ปล่อยให้ผมยืนค้างอยู่ในห้องโถงคนเดียว เออ แล้วกรูจะยืนอยู่ทำไมฟะ ขึ้นห้องสิเฟร่ย!!(- -?)
และทันทีที่ผมขึ้นห้อง- - ผมก็รีบโทรหามาริยะจัง ไม่ได้ๆเราจะแต่งงานกับคนอื่นไม่ได้ ถ้าพ่อจะให้แต่งก็จะแต่งกับมาริยะจังคนเดียวเท่านั้น!!
“ฮัลโหล มาริยะจัง”
“เอ่อ…หวัดดี”
และก็เงียบ- - ผมเลยรวบรวมความกล้าขอแต่งงาน-w-
“มีอะไรจะบอก/มีอะไรจะบอก”
แล้วเราสองคนก็พูดพร้อมกัน เห็นมั้ยๆ ขนาดใจยังตรงกันเลย-.,-
“เอ่อ…เธอก่อนว่ามาสิ”
ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษผมเลยให้เธอพูดก่อน
“เราเลิกกันเถอะ”
“……”
เลิก! เลิกอะไร เลิก
“ฮ่าๆๆ อย่ามาล้อเล่นสิ วันนี้ไม่ใช่วันที่ 1 เมษาซักหน่อย”
ผมพยายามหัวเราะและคิดว่าเธอล้อเล่น ล้อเล่นๆๆๆเพี้ยงๆๆๆ
“ไม่ได้ล้อเล่นนะ!! หยุดแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ซักที คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ”
“รู้อะไร”
“ก็เมื่อคืนที่นายไม่มาตามนัดไง คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่านายไปไหนทำอะไรหรือกับใคร ฉันไม่ได้โง่นะ”
“……”
“ย้ำอีกครั้ง เรา เลิก กันเถอะ และไม่ต้องเจอหน้ากันอีก พอกันที บายล่ะ ชาติหน้ามีจริงอย่าเจอกันอีกเลย!”
ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆ
“…”
ชาติหน้ามีจริง อย่าเจอกันอีกเลย เราเลิกกันเถอะ โห เจ็บว่ะ อะไรกันเนี่ยผมต้องเสียผู้หญิงดีๆไปแล้วเหรอ เธอน่ะเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดเท่าที่ผมเคยรู้จัก แล้วผมต้องเสียเธอไปงั้นเหรอ หรือผมต้องหาสะใภ้ฉบับตระกูลนาคาจิม่าอย่างที่พ่อบอกเนี่ยToT โฮกกกก ไม่จริงT T’ เอาไงกะชีวิตดีเนี่ย เฮ้อ……โถ่ ไอ้โทรศัพท์เฮงซวย!! ผมพูดแล้วปาโทรศัพท์ราคาหลายหมื่นลงกับพื้นจนมันแตกไม่เป็นชิ้นดี เซ็งเว้ย!! แมร่งอะไรวะ ทำไมแกเป็นแบบนี้วะยูโตะT T สงสัยต้องให้พ่อหาแฟนให้จริงๆละมั้ง กรุประชดชีวิตด้วยการควงตุ๊กกี้เดินสยามดีมั้ยเนี่ย(= =?) โฮกกกกกTOT
มาและๆๆ> < แหะๆๆ อัพแล้วจ้า^O^(บอกเพื่อ?) หุหุ
ก็งงๆกะชีวิต ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมาก= = หุหุ ยังไงก็ขอขอบคุณที่คนที่คอยติดตามนะคะ^O^’
ช่วงนี้อาจจะไม่ได้มาอัพ เพราะกลิ่นอายความเครียด(สอบ)ใกล้เข้ามาอีกแล้ว
แถมแม่ยังบ่นๆเรื่องคอมพ์อีกด้วย-*- ยังไงก็มีความสุขกับการอ่านนะคะ^O^
ความคิดเห็น