คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter:7th A cup of chocolate
Chapter:7th A cup of chocolate
ผมลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ รู้สึกแสบร้อนบริเวณขอบตาทั้งสองข้างเหมือนมีคนเอายาหม่องผสมผงพริกไทยตามือมาป้ายลูกตาผมเอาไว้ แล้วไหนผมจะต้องต่อสู้กับอาการปวดหัวอย่างรุนแรงเหมือนสมองจะออกมาเต้นแทงโก้ข้างนอกนี่อีกล่ะ? ผมสำรวจสิ่งแวดล้อมรอบข้างที่ผม ‘ไม่รู้สึกคุ้นเคย’ เลยสักนิด และมาสะดุดอยู่กับท่อนแขนที่พาดเอวผมเอาไว้!!!
‘ไอ้อัค!!’ ชื่อนี้เป็นชื่อแรกที่ผมนึกได้หลังจากหายตกตะลึงจากเหตุการณ์อันไม่คาดฝัน โดยนึกถึงเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงมานี้ที่พึ่งผ่านไป!! ผมคงร้องไห้จนหลับไป แต่ผมไม่รู้ว่าตัวเองมานอนบนเตียงขนาดคิงไซส์ได้อย่างไรในเมื่อ เมื่อคืน ‘ผมยืนกอดมันอยู่’
“หนักชิบหาย”ผมบ่นเบาๆ พร่างขยับตัวออกจากวงแขนอันกว้างขว้างของไอ้อัค หลังจากพึ่งตระหนักได้ว่า ไอ้ท่านอนของเราสองคน มันล่อแหลม และ ชวนให้คิด !!! ขนาดไหน?
“ตื่นแล้วเหรอครับ?”ลมหายใจร้อนๆเป่ารดต้นคอผม ทำเอาผมขนลุกไปทั้งร่าง ใจเต้นตึกตัก
‘ อ้าวซวยแล้ว!! ไอ้อัคตื่นซะแล้ว’ ผมตัวแข็งทือหลังจากได้ยินคำถามอันสุภาพของคนข้างกาย(ฟังแล้วมันจักกะจี้) ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่เริ่มขยับตัวเพื่อคลายความปวดเมื่อยจากการนอน ที่ดูเหมือนจะไม่ค่อยสบายนัก
“ผมว่าคุณลุกเถอะนะ แขนผมชาไปหมดแล้ว!!”อัคพูดเบาๆ ขยับแขนเล็กน้อย ถึงแม้ผมอยากจะแกล้งหลับต่อ แต่มันคงสายเกินไป!! และผมก็ไม่อยากนอนในท่าล่อแหลมนี้นานเท่าที่ควร!!
ผมจัดการกระเด้งตัวลุกจากที่นอน โดยมีสายตาอัคมองท่าทางของผม และดูท่ามันจะสนุกที่เห็นอาการกระดากอายเล็กน้อย ‘ก็ผมไม่เคยนอนหลับในวงแขนใครมากก่อนนี่ครับ และที่หน้ากระอักกระอวนใจที่สุดคิด เจ้าของอ้อมแขนดันเป็น ผู้ชาย!!!’
อัคยันตัวลุกขึ้นจากที่นอนด้วยแขนอีกข้างหนึ่ง มันทำหน้าเบี้ยวนิดๆ คงเพราะอาการปวดที่แขนข้างซ้าย ที่ผมใช้เป็นหมอนทั้งคืน!!! เห็นแบบนั้นแล้วผมก็เกิดอาการรู้สึกผิดนิดๆที่ทำตัวเป็นปัญหาให้มันอีก ทั้งที่เราไม่สนิทกันถึงขั้นที่จะกอดกันนอนได้(และถึงจะสนิทกันมากแค่ไหนผมก็คงไม่ให้ใครมากอดผมแล้วนอนไปด้วยกันหรอกครับ) แต่มันต้องมาลำบากเพราะผม!!
“กูทำมึงลำบากอีกแล้วใช่ป่าววะ?!” คำถามของผมทำเอามันเลิกคิ้ว ผมไม่รู้หรอกครับว่ามันตกใจหรือสงสัยกันแน่ แต่ที่แน่ๆ ผมโคตรรู้สึกผิดเลยที่เห็นมันทุบเบาๆที่แขนข้างซ้าย ผมมันตัวปัญหาจริงๆ!!
“ก็ไม่ลำบากอะไรนี่! กูยังไม่เจอเรื่องลำบากสักอย่าง?” ไอ้อัคว่า มันลุกขึ้นจากเตียง เดินเปิดตู้เสื้อผ้า ลื้อค้นอะไรสักอย่าง และสุดท้าย มันก็โยนเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขาสั้นมาให้ผม
“ไปอาบน้ำไป!! ผ้าเช็ดตัวอยู่ในตู้ด้านบน หยิบใช้ได้ตามสบายนะครับ” มันสั่งทิ้งท้ายก่อนเดินออกจากห้องไป ทำเอาผมที่นั่งอยู่บนเตียงเอ๋อเล็กน้อย สงสัยเพราะฤทธิ์น้ำเมาเมื่อคืนที่ทำเอาผมรู้สึกมึนๆกับการกระทำของไอ้อัค
ผมลุกจากเตียงแต่ด้วยเพราะสมองผมสั่นเหมือนมีแผ่นดินไหว 7 ริกเตอร์ทำเอาผมเซไปชนขอบโต๊ะหัวเตียง โดนเอามุมมันพอดีอ่ะครับ เจ็บสัด สัด เลยที่เดียว!!!
ผมเดินเข้ามาในห้องน้ำ หันหน้ามองกระจกที่ติดอยู่เหนืออ่างล้างมือด้านข้างประตู ภาพในกระจกคือ ปลาทองตาโปนๆ ขอบตาแดงช้ำเหมือนผ่านการร้องไห้มาสิบชาติ ทำเอาผมตกใจกับสภาพตัวเอง หมดหล่อเลยกู!!
***
‘เอาเจลมาให้ ประคบตาซะจะได้หายช้ำ’ ผมอ่านข้อความในกระดาษโน๊ตที่วางไว้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง พร้อมมองถุงเจลสีฟ้าๆและผ้าขนหนูผืนเล็กในมือ รู้สึกซึ้งใจเล็กๆกับความเอาใจใส่ที่มันมีให้ผม ตอนนี้ผมไม่สงสัยเลยว่าทำไม นายอัครเดช ถึงมีนักเรียนหญิงทั้งม.ต้น ม.ปลาย มาปราบปลื้มมันมากมายขนาดนั้น?
ตอนแรกๆ ผมรู้สึกหมั่นไส้ไอ้ประธานนักเรียน สร้างภาพอย่างมันชิบ... ทุกคนคงไม่รู้หรอกนะครับว่า ไอ้อัคตอนอยู่โรงเรียน มันเป็นขวัญใจมหาชนแค่ไหน!! ผมจะเห็นมันมีสาวๆมารุมล้อมเหมือนมีฮาเร็มส่วนตัว แถมหน้าตามันยิ้มแย้มเหมือนโลกทั้งใบช่างสดใสเสียเหลือเกิน ทุกครั้งเมื่อมีคนทักทาย ทุกคนดูเหมือนจะชื่นชอบประธานนักเรียนคนนี้เหลือเกิน!!
แต่ผมก็ต้องมาเปลี่ยนความคิดใหม่เมื่อผมเข้ามาเป็นหนึ่งในคณะกรรมการนักเรียนชุดนี้ ผมเห็นมันวุ่นวายทุกวันไม่ว่าจะเป็นเช้า กลางวัน เย็น ผมเห็นมันช่วยเหลือทุกคนที่มาขอร้องมันอย่างเต็มใจทุกครั้ง!! แต่ทำไงได้ล่ะครับ!! มุมมองของแต่ละคนมันเปลี่ยนแปลงกันยาก ในเมื่อผมมองมันในแง่ร้ายไปแล้ว ผมก็ไม่สามารถมองมันดีเลิศประเสริฐศรีได้หรอกครับ!!
และเมื่อมาถึงวินาทีนี้ มุมมองที่ผมมีต่อมันก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง!! ตอนนี้ผมสามารถพูดได้เต็มปากว่า ‘นายอัครเดช เป็นประธานนักเรียนที่ดีครับ!!’
‘ก๊อก ก๊อก’ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่ประตูจะเปิดเข้ามา ไอ้อัคเดินถือแก้วอะไรบ้างอย่างที่ผมเดาเอาว่าเป็นโกโก้ไว้ในมือ
“สบายใจขึ้นหรือยัง?” คำถามพร้อมร้อยยิ้มของไอ้อัค ทำให้ผมยิ้มตอบมัน แต่ผมว่ามันคงเป็นรอยยิ้มที่แสดงถึงความเหนื่อยหน่ายหมดแรงแน่ๆ
ไอ้อัคไม่ว่าอะไร แต่ก็เดินเข้ามาวางแก้วกระเบื้องในมือลงบนโต๊ะหัวเตียงอีกฝั่ง ผมหันกลับไปสนใจหน้าตาหล่อขั้นเทพของผม ที่ตอนนี้ แม้แต่มนุษย์ธรรมดายังไม่อาจเปรียบเทียบได้เลยครับ T-T น่าเศร้าจริงๆ
“ยืนมองอยู่อย่างงั้น!! แล้วเมื่อไหร่ตาบวมๆนั่นจะหายบวมล่ะครับคุณ? หึ หึ~” ไอ้อัคหัวเราะกับท่าทางสำรวจใบหน้าอันหล่อเหล่าของผมหน้ากระจก ผมหันไปมองไอ้ต้นเสียง เห็นสายตามันที่มองผมอย่าง’สมเพช’ แล้วส่ายหน้าไปมา ผมขอถอนคำพูดเมื่อกี้ที่ว่ามันเป็นคนดีทันมั้ยครับ!!!!!!!
ผมสะบัดหน้าใส่ไอ้อัคที่ยืนพิงข้างฝาหัวเตียงอยู่! ใจหนึ่งผมก็อยากเอาขวดอาฟเตอร์เชฟที่อยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งตรงหน้าขว้างหัวมันให้แตกยับเยิน เอาให้เย็บสัก 5-6 เข็ม แต่ไม่เอาดีกว่า เพราะดูท่าไอ้อาฟเตอร์เชฟนี่มันจะแพงเกินไป! ผลที่ตามมาก็คือได้แต่ยืนทำหน้าบูดบึงใส่กระจกเงาตรงหน้าเท่านั้นอ่ะครับ!!
“อู้ย!! เจ็บตาชะมัด” ผลของการร้องไห้หนัก ทำให้ผมต้องร้องโอดโอยขึ้นมาหลังเอานิ้วไปตะขอบตาที่กำลังแดงช้ำ ไอ้ตอนอยู่เฉยๆก็ว่ามันแสบแล้ว แต่ไอ้ตอนแตะนี่สิแสบทรวงยิ่งกว่า!!
“ไปแตะมันทำไมล่ะ!! มือสะอาดแล้วเหรอไปแตะตาน่ะ?!!” ไอ้อัคดึงมือผมเบาให้หันไปหามันที่มายืนอยู่ข้างผมตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบได้? แมร่งมันเหาะมาหรือไงครับ? เร็วอย่างกับปรอท!!
“แล้วมือที่มึงเอามาจับหน้ากูนี่มันสะอาดแล้วหรือไง? เดี๋ยวหน้าใสๆกูสิวขึ้นแล้วทำไง ไอ้ห่านี่?”ผมด่ามันเบาๆ แต่เหมือนคำด่าจะไม่เป็นผลครับ เพราะนอกจากมันจะไม่เอามือออกจากหน้าผมแล้ว มันยังหัวเราะใส่ผมอีกต่างหาก!! ตกลงผมหน้าด้านที่ไปด่ามัน หรือ มันหน้าด้านที่ยอมรับคำที่ผมด่ากันครับ? ผมข้องใจ?
“ไม่ต้องห่วงกูไม่ลืมล้างมือทุกครั้งที่เข้าส้วมหรอกน่า?” คำตอบของมันเล่นเอาผมอึ้ง!!! ไอ้ห่านี่มันเพิ่งเข้าห้องน้ำมาแล้วเอามือมาจับหน้าผม ไอ้เล้วววววววว!!
“ไอ้สัดอัค!! ปล่อยมือมึงจากหน้ากูเลยนะ ไอ้เลว! เพิ่งเข้าห้องน้ำมาแล้วมาจับหน้ากู”ผมเอามือแกะมืออันเหนียวหนึบอย่างกับตุ๊กแกให้ออกจากหน้าผมโดยเร็ว! แต่แกะยังไงก็แกะไม่ออกซักที ส่วนไอ้สารเลวอัค ก็ยังยืนยิ้มใส่ผมอยู่นั้นแหละ!! ไอ้ห่านี่กวนตีนนน!!
“ปล่อยกูสิวะ!”ผมเริ่มตะโกนลั่น เพราะท่าทางไอ้บุคคลตรงหน้าไม่มีทางจะปล่อยผมง่ายๆ ส่วนไอ้คนที่กำลังขยี้แก้มผมไปมาก็เปลี่ยนเป้าหมายจากแก้ม มาฉุดมือผม!! ทำเอาผมตกใจกับแรงกระชากของไอ้อัค และมันก็ผลักผมลงบน ‘เตียง’!!!!
ผมใจหายวาบเมื่อหลังผมสัมผัสกับที่นอนนุ่มๆ ผมมองหน้าไอ้อัคที่ยิ้มกริ่มอย่างตกตะลึงกับการกระทำของมัน!!
“ไอ้อัค!! มึงจะทำไรกู” ผมถามมันอย่างตกใจ ไอ้อัคไม่พูดอะไร แต่รวบมือทั้งสองข้างของผมไว้เหนือศรีษะ ผมพยายามดิ้นอย่างสุดแรงเกิด แต่มือหนาๆของมันก็ไม่มีทีท่าจะหลุดสักที!! ผมจะต้องเสร็จไอ้อัคมันจริงๆเหรอครับเนี่ย!!
“เลิกทำหน้าเหมือนกูจะปล้ำมึงสักทีเถอะครับไอ้คุณ นอนเฉยๆเหอะมึง กูแค่จะให้มึงนอนพักอีกหน่อยเท่านั้นแหละ”ไอ้อัคส่ายหัวไปมา เมื่อรู้ทันความคิดอันอกุศลของผม
ผมเลิกดิ้นแล้วนอนลงเฉยๆ เมื่อเห็นผมไม่มีอาการขัดขืนแล้วไอ้อัคก็ปล่อยมือผมที่มันรวบเอาไว้ ไอ้อัคเอื้อมมือไปยังโต๊ะหัวเตียงฝั่งตรงข้ามหยิบแก้วกระเบื้องที่มันเอาเข้ามาด้วยตอนแรกส่งมาให้ผม
ผมมองลงในแก้ว เป็นน้ำสีช็อกโกแลตอุ่นๆ มีกลิ่นหอมอ่อนๆที่ผมคุ้นเคยด้วยการที่ดื่มทุกเช้าก่อนไปโรงเรียน ผมจำได้ดีว่ามันเป็นกลิ่นของช็อกโกแลตยี่ห้อที่ผมชอบ!!
“มองหน้าผมทำไมล่ะครับ?! แดกไปสิครับช็อกโกแลตร้อนน่ะ ไม่เคยกินหรือไงครับ?” ไอ้อัคทำหน้าตากวนอวัยวะเบื้องล่างซะเหลือเกิน ผมมองมันด้วยสายตาเคืองๆแล้วทำการจิบเจ้าช็อกโกแลตร้อนในมือ รสชาติไม่หวานไป น้ำที่ใช้ชงปริมาณก็พอดีที่ไม่ทำให้เจ้าช็อกโกแลตเจือจางจนไม่เหลือรสชาติข้นๆของมัน เป็นช็อกโกแลตร้อนที่ถูกใจผมจริงๆครับ!!
ดูท่าผมคงแสดงออกมาเกินไปว่าพอใจช็อกโกแลตในมืออย่างมาก ทำให้ไอ้อัคนั่งมองหน้าผมยิ้มๆ แต่ผมก็ไม่สนใจมันมากเท่าไหร่หรอกครับเพราะว่า ความสนใจของผมอยู่กับแก้วกระเบื้องตรงหน้ามากกว่า (พูดง่ายๆคือเห็นแก่กินนั้นเอง:โทรเลขด่วนมาก)
“ช็อกโกแลตยี่ห้อนี้กูชอบมากเลยนะ ชงกินทุกเช้าก่อนไปโรงเรียนตั้งแต่ประถม อร่อยใช่มั้ยล่ะ?!” ผมชะงักเล็กน้อย ผมไม่เคยเจอใครที่ชอบเครื่องดื่มชนิดนี้เหมือนผมสักคน แต่มันเป็นคนแรกที่บอกว่า ‘ชอบ’ อะไรที่เหมือนผม!!
“อืม!! อร่อยดี” ผมมองหน้ามันนิดๆ แล้วก้มลงดื่มเครื่องดื่มในมือต่อ ไม่สนใจไอ้อัคที่เลิกคิ้วขึ้นเมื่อได้ยินคำตอบของผม
“ดีแล้วที่ชอบ” อัคยิ้มน้อยๆ และถ้าผมเป็นผู้หญิงผมคงหลงมันหัวปักหัวปลำเพราะการอมยิ้มน้อยๆของมันแบบนี้!!
มันนั่งมองผมจนผมดื่มช็อกโกแลตในแก้วหมด ผมเตรียมจะลุกจากเตียงเพื่อเดินลงไปข้างล่าง ไปดูผลงานของมหกรรม เมาหัวราน้ำแห่งปีข้างล่างซะหน่อย ว่ามัน เละ และ เลอะ ขนาดไหน?!
“จะลุกไปไหนครับ?!”ไอ้อัคดึงแขนผมไว้เมื่อเห็นผมเตรียมตัวจะลุกจากเตียง ผมมองหน้ามันก่อนที่จะตอบว่า
“ลงไปข้างลงไงล่ะ! กูจะลงไปช่วยมึงเก็บศพข้างล่าง”ผมว่า มองหน้าไอ้อัค ที่ทำท่าอึกอัก เหมือนลำบากใจอะไรซักอย่าง?! มันลำบากใจเรื่องอะไร? เรื่องของผมรึเปล่า?
“มึงอยู่ข้างบนที่แหละ เดี๋ยวกูลงไปจัดการเอง” ไอ้อัคทำท่าร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด ไอ้ผมก็ดันเป็นคนที่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ ยิ่งเห็นไอ้อัคทำท่ากระอัคกระอวนผมก็ยิ่งอยากรู้ว่ามันเป็นอะไร
“สัด!! กูจะให้มึงทำคนเดียวได้ไงวะ”ผมพูด เพื่อหาข้ออ้างลงไปข้างล่างให้ได้
อัคทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย มันมองหน้าผมเหมือนพยายามจะบอกอะไร? แต่ผมก็ไม่สามารถรู้ได้หรอกครับว่ามันจะบอกอะไรกันแน่ แต่ดูท่าทางมันแล้ว มันต้องเกี่ยวกับ ‘เธอ’แน่ๆ
“ไอ้อัคมึงจะพูดอะไรก็พูดมาเหอะ!!” ผมนั่งลงตรงขอบเตียงตามเดิม มองหน้ามันอย่างจริงจัง
“พี่อันกับพี่นิอยู่ข้างล่าง!!” และผมก็คาดการณ์ไม่ผิดเท่าไหร่นัก ไอ้อัคทำหน้าเหมือนอมยาขมเข้าไปสักลิตรได้ ผมรู้ว่ามันเป็นห่วงความรู้สึกของผม และท่าทางของมันทำให้ผม ‘อุ่นใจ’ ถึงแม้มันจะนิดเดียวก็เถอะ แต่ผมมันเป็นความรู้สึกที่ผมรู้ได้ทันทีในตอนนี้!
“กูไม่เป็นไรแล้วมึง! กูคงทำใจได้ในอีกไม่ช้านี้แหละ”ผมตอบมัน ไอ้อัคพยักหน้ารับรู้
“แต่ยังไงมึงก็ต้องอยู่ข้างบนก่อน” ไอ้อัคจับผมกดลงกับที่นอน (อีกแล้ว) แล้วจัดการเอาผ้าขนหนูกับแผ่นเจลประกบไว้ที่ตาผม
“มึงมัวแต่พูดมากจนแผ่นเจลมันหายเย็นหมดแล้ว นอนประคบตาไปก่อนเลยมึง เดี๋ยวกูไปเอาอีกแผ่นมาเปลี่ยนให้!!” มันว่าก่อนที่ผมจะรู้สึกถึงแรงกระเด้งของเตียงเมื่อไอ้อัคลุกไป ผมเอามือดึงผ้าขนหนูกับแผ่นเจลออกจากตา แต่ก็มีมือมาจับเอาไว้ไม่ให้ผมทำสำเร็จ
“หยุดเลยมึง! กูบอกให้มึงนอน ห้ามลุกไปไหน ถ้าไม่เชื่อกูจะเอาเชือกไนลอนรัดมือมึงเอาไว้!!”
“มึงขู่กูเหรอไอ้สัดอัค!!”
“มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้ขู่ กูแค่เตือนมึงเฉยๆ” น้ำเสียงของมันทำให้ผมรู้ว่า มันไม่ได้ขู่ แต่มันจะทำจริงๆถ้าผมไม่เชื่อฟัง!!! ไอ้สาดดดดดดดดดดด
และเสียงที่ผมได้ยินหลังจากนั้นก็คือเสียงปิดประตูห้องนอนของไอ้เพื่อนเลวอย่างนายอัครเดช ส่วนผมที่ต้องนอนรออยู่บนเตียงอย่างทำอะไรไม่ได้ ที่จริงผมไม่ได้กลัวมันนะครับ ผมแค่ไม่กล้าเท่านั้นเอง!!
‘ผมรู้สึกเหมือนช็อกโกแลตอุ่นๆเลยล่ะครับ’ ผมนอนยิ้มกับตัวเอง ทั้งที่ผมคิดว่าจะโกรธ แต่ก็โกรธไม่ลงอ่ะครับ!!!!
To Be Continued
Edit 20 March 2011
ความคิดเห็น