คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : How Gee Act: 5 Tempo!!
How Gee Act: 5 Tempo!!
เช้าวันใหม่อันแสนสดใสของใครหลายๆคน(?)ร่างบางลุกขึ้นมาจากเตียงขนาดคิงไซส์พลางสะบัดหัวไปมา แล้วหรี่ตาจ้องนาฬิกาข้างหัวเตียง...กี่โมงแล้ววะ วันนี้วันอะไรอ่ะ วันพุธ หรือวันศุกร์ - -....
.... - -
เชทททททททททททท 8โมง 8โมงแล้วววววววววว =[]=!!!!
คนตัวเล็กลุกขึ้นจากที่นอนทันทีแล้วรีบคว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำความเร็วแสง
ชิบหายยยยย วันนี้มันวันอะไร วันนี้วันพฤหัสอ่ะ โฮกกกกก สายแล้ว สายแล้ววววววว
.................................
จียงรีบวิ่งตาลีตาเหลือกขึ้นมาบนห้องเรียน ก็เจอยองเบนั่งอยู่ก่อนแล้วโชคดีที่ครูยังไม่เข้าห้อง ...เฮ้อ..เกือบซวยแล้วมั้ยกู
“ไงมึง หลับแบบนี้ ไม่ตายไปเลยหล่ะ” ยองเบพูดกัดซีนทันที
“กวนติงๆ เงียบไปเลย”
“ได้ข่าวว่าเมื่อวานไปจีบผู้ชายมาหรอมึง??” ยองเบพูดขึ้นเจือเสียงหัวเราะ
“มึงไปได้ยินมาจากไหน - -*” จียงหันขวับทันทีที่ได้ยินคำถาม
“ฮงกิบอกกูมา แหม ไหนมึงบอกไม่ชอบแบบนี้ไง ถ้ามึงจะเอาแบบนี้ มึงไปเอาไอ้เทมป์มันก็ได้หนิ”
“เทมป์?” เอียงคออย่างสงสัย
“ก็ไอ้ ซึงฮยอนไง”
“แสรดดดดดด” ร่างเล็กตะโกนด่าเพื่อนเต็มเสียง ดูมันพูดดิ ดูมันพูด พูดจาอัปมงคลที่สุด!!!
“เออ ด่าเบาๆก็ได้ จะยืนค้ำหัวกูอีกนานมั้ย ลมมันเย็นหรอมึง”
“เปล่า!!” จียงกระแทกเสียงแล้วนั่งลง
“เบาๆ เดี๋ยวเก้าอี้หัก” มันไม่ได้ห่วงเพื่อนเล้ย - -*
“ว่าแต่...เพื่อนแก มันไม่เรียนหนังสือไง๊” คนตัวเล็กถามถึงบุคคลที่สาม ก็เห็นมันมาเรียนอยู่วันเดียว นี่มาวันที่สามแล้วมันยังไม่โผล่หน้ามาเลย บ้านมึงเป็นเจ้าของโรงเรียนไง๊ อยากทำไรก็ทำ
“ทำไม อยากเจอมันหรอ” ยองเบถามแหย่
“อยากเจอตีนกูป่ะล่ะ”
“...”
ยองเบเงียบทันทีหลังจากเพื่อนรักส่งสายตาแบบที่ประเมินค่าไม่ได้มาให้...มองอย่างงี้...มึงเด็ดหัวกูไปกินเลยง่ายกว่ามะ เพื่อนจี
“เดี๋ยวมันก็โผล่หัวมาเองแหละ” ถ้าแม่งไม่มาสามวันติดรับรองพี่เว่นถลอกหนังหัวมันแล้วเอาน้ำเกลือราดตามแหงมๆ ทงยองเบคอนเฟิร์ม - -*
“ - - “ จียงพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ มองทำไมแบบนั้น แค่ถามเฉยๆเอง
แกร๊ก
สิ้นเสียงประตูเปิดร่างสูงของใครซักคนเดินเข้ามาเหมือนซอมบี้ ใครมันไปแงะมันขึ้นมาจากหลุมวะ น่ากลัวชิบ ตานี่แข่งกะหมีแพนด้าได้เลยนะเนี่ย
“พี่...ยองเบ”
“ใครวะ มันรู้จักมึงด้วยว่ะเบ้” จียงกระทุ้งๆเข้าที่สีข้าง แล้วกระซิบถาม
“น้องไอ้เทมป์ วันนั้นไปบ้านก็เจอ”
เจอหรอวะ กูจำได้ว่ากูไม่เจอใครเลยนะ นอกจากพี่เว่นแว๊บๆกะไอ้หน้าโหดนั่นอ่ะ
“มีอะไรซึงรี” ยองเบลุกเดินไปหา
“พี่เทมป์ พี่เทมป์เค้า...” มักเน่ซึงรีพูดเสียงขาดๆหายๆ
“เทมป์เป็นอะไรซึงรี” ยองเบขมวดคิ้ว มันไปทำอะไรอีก โรคเก่ากำเริบ โดนพี่เว่นต่อยปากแตก หนีออกจากบ้าน หรือล้มหัวฟาดโถส้วมในห้องน้ำ (อันหลังนี่ชักไงๆละ)
“พี่เทมป์ไม่ยอมมาโรงเรียนอ่ะ T^T”
“...”
เทมป์ไม่ยอมมาโรงเรียน.....
เทมโปไม่ยอมมาโรงเรียน.............
ชเวซึงฮยอนไม่ยอมมาโรงเรียน.................
.
.
“ห๊ะ”
คนตัวล่ำเค้นเสียงตอบอย่างยากเย็น โตเป็นควายแล้วเสือกไม่ยอมมาโรงเรียน แม่งหาทางดื้อโดดเรียนได้ใจกูจริงๆ - -* ทงยองเบขอคารวะในความหน้าด้านไม่รู้จักโตของมึงเลย ชเวซึงฮยอน
“แล้วไงต่อ”
“พี่เว่นเลยฝากผมมาบอกว่า ‘ไปบอกยองเบว่ามาลากมันไปเรียนด่วน’ ฮะ”
“แล้วทำไมพี่เซเว่นเค้าไม่ลากมันออกมาเองล่ะ” ทำไมต้องมาใช้กูด้วยครับ
“พี่เซเว่น หรือชเวดองอุคไปเที่ยวเกาะเชจูกับพี่ชายนามอิมแทบินตั้งแต่เมื่อวานแล้วครับ”
ซึงรีส่งเสียงตัดพ้อมาเอื่อยๆ
“เค้าทิ้งผมไว้กับพี่เทมป์สองคน พี่เซเว่นไม่รักซึงรีอ่า”
“เอ่อ...”
“พี่ยองเบไปช่วยซึงรีแงะพี่เทมป์ออกมาเหอะนะ นะ น้า~” มักเน่น้อยส่งเสียงอ้อนพร้อมทั้งเอียงคอไปมา
“อะ เอางั้นก็ได้” แต่เพื่อนจีกูล่ะ มันจะผูกไมตรีกะชาวบ้านเค้าได้มั้ยเนี่ยถ้าเพื่อนเบ้ไม่อยู่อ่ะ
“-_-++” ชิ้ง ชิ้ง
ยองเบรู้สึกได้ รู้สึกถึงสายตาเชือดเฉือนของใครบางคนกำลังมองมาทางนี้
“คือ...กูต้องไปแงะไอ้เทมป์มันมาโรงเรียนว่ะ”
“เหรอ”
“เออ”
“แล้วกูล่ะ มึงทิ้งเพื่อนมึงไปได้ลงคอเลยหรอ” หน้าตากับคำพูดมึงนี่ไม่ได้เข้ากันเลยว่ะ - -*
“งั้น...มึงไปกะกูป่ะ” ยองเบถามออกไป กูขอเดาว่าแม่งไม่ไปหรอก ออกจะเข็ดขยาดขนาดนั้น
“ไป”
“ห๊ะ...ว่าไงนะ”
“กูบอกว่ากูจะไปไง!!” คนตัวเล็กตะเบ็งเสียงดัง แล้วเดินนำออกไป
กูขอไปเสยแม่งซักทีเหอะโตจนหมากระโดดเลียตูดไม่ถึงแล้วแม่งยังเสือกง้องแง้งเป็นหมาบ้าไม่ยอมมาเรียน แถมยังมาเดือดร้อนเพื่อนกูอีก ควอนจียงทนไม่ด้ายยยยยยยย
....
ทงยองเบไม่พูดอะไร แค่เดินตามซึงรีที่เดินตามจียงออกไปอีกรอบ พลางส่ายหัวหน่อยๆ เพื่อนจีเดือดแบบนี้ เพื่อนเบ้จะพูดอะไรได้ ให้แม่งไปฟัดกันเองละกัน เหอๆ
คฤหาสน์ชเว
“อ้าว วันนี้คุณหนูซึงรีกลับเร็วจังคะ” ป้าแม่บ้านทักขึ้นเสียงเจือความสงสัย
“อ่อ เปล่าฮะ พอดีผมพาเพื่อนพี่เทมป์มาตามไปโรงเรียน” ซึงรีตอบพลางยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
“หรอคะ วันนี้ป้าก็ไปปลุกคุณเทมโปเธอตั้งหลายรอบแต่เธอไม่ยอมลุกเลยค่ะ”
“ครับผม ขอบคุณมากครับป้า” ร่างสูงตอบกลับแล้วเดินนำขึ้นไปชั้นบน
......... TEMPO สุดหล่อ’s ROOM
ดูแม่งติดป้ายไว้หน้าห้อง เออ...หล่อเหลือเกินนะมึง แสรดดดดดด จียงคิดในใจ
“จัดเลยครับพี่ยองเบ ขอแรงๆ” แพนด้าน้อยพูดเสียงร่าเริง
เอาแรงๆเลยหรอให้ฟลายอิ้งบอดี้แอคแทคทับแม่งเลยมั้ยล่ะ รับรองแม่งได้ไปแน่ๆแต่ไปโรงพยาบาลนะ - -*
“อืมๆ” รับคำส่งๆแล้วเปิดประตูอย่างเบามือเดินเข้าไปในห้อง
สิ่งแรกที่ปะทะเข้ากับใบหน้ายองเบคือแรงลมเย็นๆ เย็น เย็นมาก นี่มึงคิดว่ามึงอยู่อลาสก้าหรอไอ้เทมป์ เปลืองไฟจริงๆเลย พับผ่าดิ
คนตัวล่ำเดินเข้าไปข้างๆเตียงขนาดคิงไซส์แล้วเขย่าร่างใต้ผ้าห่ม
“เชี่ยเทมป์ มึงลุกเลยนะ”
“อือ....อย่ามายุ่งกะกู กูจานอนนนน” เสียงอู้อี้ดังออกมาเล็กน้อย
“ไอ้เชี่ยเทมป์!!!กูบอกให้มึงลุกได้ยินมั้ยเนี่ยยยยย!!!” ยองเบตะโกนเสียงดัง
“....” ไม่มีเสียงตอบรับจาก กอริลล่า(?) ที่ท่านเรียก
“อ่าว แม่งตายรึยังเนี่ย” ยองเบพูดเสียงเซ็งๆ อะไรๆก็กู เอะอะก็กู เบ้เครียดดดดด
“มึงหลบ เดี๋ยวกูจัดการเอง...” เสียงหนึ่งพูดขึ้น
“มึงเอาจริงอ่ะ” หันไปถามเพื่อนอย่างไม่เชื่อหู
“เออ...ไอ้พวกนิสัยแบบเนี้ย มันต้องจัดแรงๆ!!!” จียงพูดขึ้น หน้าตาดูมีความสุขแบบแปลกๆ (เอ๊ะยังไง?)
“เออๆ”
“ถ้ามึงไม่อยากให้ติด ฉ.ฉิ่ง มึงพาน้องออกไปข้างนอกไป๊”
“เฮ้ยๆ เทมป์มันก็เพื่อนกูนะ”
“เอออออออ เพื่อนมึงก็เหมือนเพื่อนกูแหละ” จียงตอบเสียงเบื่อๆ
ยองเบส่ายหน้าพลางดันหลังซึงรีออกไปนอกห้อง เพื่อนเบ้ไม่อยากให้น้องเห็นฉากน่าสงสารของพี่ชายตัวเองอ่ะครับ สงสัยไอ้จีมันคงคิดจะทำอะไรๆที่ชาวบ้านเค้าคาดไม่ถึงกันแหงมๆ เก่งเหลือเกินเรื่องแบบเนี้ย
เทมป์เอ้ย....พระเจ้าสถิตกับท่าน....อาเมน =A=
_________________________________________
ปั่นจบแล้ว เย้~~~(ดีใจเวอร์)
ตอนหน้าเซอร์วิส เทมป์จี ค่ะ - -
หวังว่าทุกคนคงเม้นกันเนอะ - -* เห็นอ่านกันอยู่หลายคนแต่ไม่มีคนเม้นอ่ะ
ไรท์เตอร์ เครียด เค้าเสียจายยยยย T^T (บ้า - -*)
ความคิดเห็น