Short fic : SJ & TVXQ by Cho-kune

ลำดับตอนที่ #7 : [KyuxMin] Break up.....Ver.Kyu

Title : [KyuxMin] Break up.....Ver.Kyu <อีกวันที่ไม่มีเธอ-Annธิติมา>

Type : Short Fic

Rate : PG 









'คยู เราเลิกกันเถอะ'

'.........'

'ฉันทนมามากแล้ว ทนกับความเจ้าชู้ของนาย ความไม่เอาใจใส่ ไม่มีสักครั้ง...ที่นายจะมีฉันคนเดียว นายคอยแต่จะมองหาคนอื่นตลอด ถึงแม้ว่ามือนายจะกุมมือฉันอยู่....ก็ตาม ฮึก'

'ซอง...'

'พอเถอะ อย่าพูดอะไรเลย........ฉันกับนาย......ไม่มีอะไรข้องเกี่ยวอีกต่อไป.....ลาก่อนคยู'

...............................................................................................

เสียงเพลงในผับชื่อดังสำหรับหมู่นักท่องราตรีดังกระหึ่มเหมือนเชิญชวนให้ออกไปยักย้ายส่ายสะโพกปลดปล่อยอารมณ์ให้สุดเหวี่ยง ชายหนุ่มเพล์ยบอยคยูฮยอนกำลังนั่งจิบเครื่องดื่มในที่นั่งของตนเอง นั่งมองผู้คนที่เต้นไปตามจังหวะเพลงก่อนที่เขาจะจ่ายเงินและเดินออกไปด้านนอกพลางปฎิเสธคำเชิญชวนให้ไปนั่งที่โต๊ะจากหญิงสาวทั้งหลายด้วยรอยยิ้มบาดใจ

ขาพาเขากลับมายังคอนโดที่สูงเสียดฟ้าที่ราคาแพงลิบลิ่วและมีระบบป้องภัยชั้นยอด แกร๊ก!! มือหนาเปิดประตูเข้าไปในห้องตรงไปยังห้องน้ำชำระล้างร่างกายสวมกางเกงนอนขายาวเพียงตัวเดียวพลางย่อนตัวลงบนเก้าอี้ตรงระเบียงด้านนอก ท้องฟ้าในคืนนี้มืดสนิทช่างคล้ายคลึงกับจิตใของเขาตอนนี้เสียเหลือเกิน.....

  อีกไม่นานก็เช้า ฉันยังตื่นยังลืมตา  ยังไม่อาจข่มตานอน

  มันยิ่งมืดยิ่งปวดร้าว ฉันยังอยู่กับตัวเอง และยังหวาดกลัว

ตอนนี้นาฬิกาในห้องบ่งบอกเป็นเวลาตีสามล่วงเลยเข้าวันใหม่ อีกไม่นานแสงอาทิตย์ก็จะสาดส่องปลุกทุกสรรพสิ่งให้ตื่นขึ้นมารับอรุณที่สดใส แต่สำหรับคยูฮยอนแล้ว......

เวลาของผมได้หยุดลงตั้งแต่คนๆนึงก้าวออกจากชีวิตผมไปคนที่เขาคบเพียงเล่นๆ คบเพียงเพื่อฆ่าเวลา คบเพื่อหวังให้เขาจัดการทำความสะอาดห้องให้ ทำอาหารให้กิน ซักผ้าให้ ตั้งแต่เขาไปชีวิตดูมืดมนไร้แสงสีถึงจะมีคงเป็นเพียงสีดำและสีเทาเท่านั้น เหมือนกับหัวใจของผมได้หยุดเต้นไปแล้วยังไงยังงั้น

แม้แต่ตอนกลางคืนที่เคยเปรียบเสมือนเพื่อนของผมกลับกลายเป็นความกลัว กลัวที่ต้องอยู่เพียงตัวคนเดียว.....จนผมไม่กล้าที่จะหลับ กลัวหลับไปแล้วภาพที่เขาเดินออกจากชีวิตผมไปมันจะย้อนกลับคืนมา.....

  กลัวกับการหลับตาและมองเห็น  ภาพที่เธอจากไปในวันนั้น 

  กลัวความทรงจำจะกลับคืนมาหา

.....เด็กผู้ชายร่างอวบที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมใบหน้ามีแต่ความโศกเศร้าและเจ็บปวด นัยน์ตาที่เคยเป็นประกายบัดนี้ยังเป็นประกายเฉกเช่นเดิมเพียงแต่ประกายนั้นไม่ได้มาจากความสุขแต่มาจากน้ำตาที่ยังคลออยู่ต่างหาก

มือนั้นคอยปาดน้ำตาที่ไหลรินลงมาไม่ขาดสาย ใบหน้าของคนที่ทำให้หัวใจผมหยุดเต้น หยุดเวลาไว้ที่เดิม ณ ตรงนั้น ภายในห้องนี้ที่เขาบอกลาและเดินออกจากชีวิตของผมไป......ผมควรจะทำอย่างไรต่อไปกับวันพรุ่งนี้ที่จะมาถึง??

  พรุ่งนี้จะต้องเผชิญอีกวันที่ไม่มีเธอ  ต้องอยู่กับความเหงา

  ต้องอยู่อย่างปวดร้าวหัวใจ

  จากนี้ฉันต้องเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย  อีกนานสักแค่ไหน

  ที่ต้องอยู่อย่างเงียบเหงาเพียงลำพัง

เวลาย่างเข้าตีห้าร่างสูงลุกขึ้นย้ายตัวเองไปยังเตียงนอนสีเทาเข้ม มือหนาหยิบเม็ดยาในขวดสีน้ำตาลโยนเข้าปากแล้วตามด้วยน้ำสะอาด จมไปสู่ห้วงวันเวลาแห่งความสุขและความทุกข์เช่นกัน....

'คยูตื่น น น น เลิกจมตัวเองอยู่กับที่นอนได้แล้ว'

มืออวบเขย่าร่างที่นอนหลับไหลเป็นรอบที่สาม ผมที่นอนอยู่คว้าคนที่มาปลุกมาอยู่ในอ้อมกอด ผมชอบกอดซองมินเพราะเวลากอดแล้วนุ่มนิ่มแต่เนื้อตัวไม่แผละเหมือนคนที่แล้วๆมา

'เหวอ!!'

'อรุณสวัสดิ์ครับซองมิน ^^'

'คยู!! รีบตื่นแล้วไปกินข้าวได้แล้วนะเดี๋ยวมันเย็นชืดไม่อร่อยกันพอดี'

'ครับๆ งั้นก่อนไป....'

ซองมินแก้มอมชมพูด้วยความเขินอายถึงผมจะคบกันมานานพอสมควรแต่ยังไม่เลิกเขินอายเวลาผมขอจูบหรือหอมแก้ม ผมลุกขึ้นและไปนั่งกินข้าวพร้อมกัน...

'อา...อิ่มจัง ฝีมือของซองมินนี่อร่อยที่สุดในโลกเลย'

คำพูดที่ผมใช้ทุกครั้งกับคนที่ทำอาหารให้แม้กับแฟนคนที่อยู่ตรงหน้าก็ตาม

'แน่นอนก็อยากให้คยูอร่อยนี่นา'

เจ้าตัวที่นั่งตรงข้ามยิ้มแก้มปริโชว์ฟันสีขาวเรียงเป็นระเบียบ นัยน์ตาเป็นประกายช่างไร้เดียงสาเหมือนเด็กตัวเล็กๆ มือที่ถือตะเกียบเขี่ยผักไปมาแก้เขิน พวงแก้มอมชมพูระเรื่อ จนทำให้ผมอดยิ้มตามไม่ได้ รอยยิ้มที่ช่างใสซื่อไร้มารยาเหมือนเด็กๆต่างกับคนที่ผมเคยคบมาโดยสิ้นเชิง......

  ยังนั่งอยู่ตรงนี้ ยังคงปล่อยให้เวลา ได้ล่วงเลยผ่านไป

  คืนและวันเหล่านั้น ยังวนเวียนและผ่านมา ให้เจ็บยิ่งขึ้นไป

มีหรือที่เพลย์บอยอย่างคยูฮยอนจะจมปรักอยู่กับคนๆเดียว.....คนที่อยู่ในสังกัดของผมมีเยอะแยะจนจำไม่ได้ว่าชื่ออะไรบ้าง เมื่อถึงเวลากลางคืนที่เปรียบเสมือนเพื่อนคนนึงของผมก็ออกเที่ยวแทบทุกคืน ผมไม่เคยสนใจแฟนตัวเองสักนิด ใครทนได้ก็ทน ทนไม่ได้ก็ไม่ต้องทน....

  ยังคงมีเรื่องราวที่เจ็บช้ำ ยังคงมีน้ำตาไม่ขาดหาย

  ต้องฝืนตัวเองให้ก้าวเดินต่อไป

ชีวิตประจำวันของผมดำเนินมาเรื่อยๆเป็นปกติสุข กลางวันอยู่กับแฟน ตอนกลางคืนออกไปด้านนอกหาสีสันให้แก่ชีวิตของหนุ่มเพลย์บอย แต่มันต้องมาสะดุดลงเมื่อวันที่ซองมินลากกระเป๋าเดินทางสีดำใบใหญ่ออกมาจากห้องนอนประจวบเหมาะกับผมเพิ่งกลับจากห้องของคนที่เพิ่งไปนอนด้วยกันมาเมื่อคืนนี้ หัวใจผมเริ่มเต้นตุ๊มๆต่อมๆด้วยอาการใจไม่ดี

'ซองมินจะไปไหนเหรอครับ?'

ซองมินเงียบไม่ตอบผมนานพอสมควร

'คยู...เราเลิกกันเถอะ'

ผมยืนนิ่งอึ้งเหมือนกับว่าเขาได้ทำเสียงตกหล่นหายไประหว่างทาง

'.........'

'ฉันทนมามากแล้ว ทนกับความเจ้าชู้ของนาย ความไม่เอาใจใส่ ไม่มีสักครั้ง...ที่นายจะมีฉันคนเดียว นายคอยแต่จะมองหาคนอื่นตลอด ถึงแม้ว่ามือนายจะกุมมือฉันอยู่....ก็ตาม ฮึก'

ร่างอวบตรงหน้ายืนปาดน้ำตาที่ไหลลงมาตามแก้มที่ผมเคยสัมผัส เคยเก็บเกี่ยวความหอมหวาน นัยน์ตาที่เป็นประกายสวยงามที่ผมชอบตอนนี้กลับมีแต่ความเจ็บปวดและน้ำตาที่เอ่อท้นเต็มไปหมดจนผมรู้สึกปวดหนึบที่หัวใจไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ ผมอยากจะดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดแต่ร่างกายกลับไม่ทำตาม ผมพยายามเปล่งเสียงเรียกชื่อแฟนตัวเองด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

'ซอง...'

ไม่ทันที่ผมจะพูดจบประโยคเสียงใสแทรกขึ้น

'พอเถอะ อย่าพูดอะไรเลย........ฉันกับนาย......ไม่มีอะไรข้องเกี่ยวอีกต่อไป.....ลาก่อนคยู'

ร่างอวบลากกระเป๋าผ่านผมไป ร่างกายผมชาดิกไม่สามารถขยับได้ทั้งๆที่ในใจร่ำร้องว่าต้องตามไป ต้องยื้อให้เขาอยู่กับเราต่อ เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกว่าถ้าคนๆนี้จากไปผมต้องตายแน่ๆ....ความรักเปรียบเสมือนอากาศทำให้ผมอยู่ต่อ...แต่ตอนนี้ผมขาดอากาศจะหายใจ ขาดคนที่ทำให้ผมมีชีวิตต่อไป...

  พรุ่งนี้จะต้องเผชิญอีกวันที่ไม่มีเธอ ต้องอยู่กับความเหงา ต้องอยู่อย่างปวดร้าวหัวใจ

  จากนี้ฉันต้องเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย อีกนานสักแค่ไหน ที่ต้องอยู่อย่างเงียบเหงาเพียงลำพัง

"เฮ้ย!!ไอ้คยู ตื่นว้อย ตื่น" (เย)

"ไอ้สัดกรูบอกให้มึงตื่น" (คัง)

"มันแดกยาไปกี่เม็ดกันวะ" (วอน)

"หกเม็ด มันเคยบอกกูแบบนี้นะ" (บอม)

"เก๋าเจ้ง ง ! ! มันจะตื่นมั้ยวะเนี่ยวันนี้" (ฮัน)

เสียงคนคุยกันแว่วๆเข้ามาในโสตประสาทของผม....ฟังเเล้วเหมือนเสียงของเพื่อนผมจัง...อา....ผมยังไม่อยากตื่น...ผมอยากจะนอน นอนให้หลับ.....หลับไปตลอดชั่วชีวิต....พาตัวเองไปอยู่ในวันที่ซองมินยังอยู่กับผม อยู่ด้วยกันเพียงสองคน.......

"เอาไงดีวะ...งานนี้ไอ้คยูไม่ตื่นแน่"

เสียงของเยซองโปรดิวเซอร์ชื่อดังของวงการบันเทิงมีแฟนเป็นนักร้องหนุ่มหน้าสวยคิม เรียววุคที่คบหาดูใจมานานเกือบสี่ปีและตกลงจะหมั้นกันในไม่กี่เดือนข้างหน้า

"ต้องทำให้มันตื่น ไม่ยังงั้นพ่อมันจะได้ถีบก้นออกจากกองมรดกแน่นอน"

ฮันเกิง ชายหนุ่มจากเมืองมังกรประธานบริษัทขายเฟอร์นิเจอร์ชั้นนำของเกาหลีออกความคิดเห็นเป็นแฟนกับลี ฮยอกแจเจ้าของร้านกาแฟเล็กๆที่บรรยากาศดีซะจนมีลูกค้าไปเยี่ยมเยียนแทบทุกวัน

ทั้งสองย้ายเข้าอยู่ในบ้านเดียวกันและมีพยานรักคือเด็กที่รับมาเลี้ยงเป็นแฝดสามชายสองคนและหญิงหนึ่งคนกำลังอยู่ในวัยช่างพูดช่างเจรจา น่ารักเสียจนทั้งสองคนอดคิดไม่ได้ว่าพ่อแม่ใจดำที่ไหนทิ้งเด็กน่ารักๆแบบนี้ได้ลงคอ??

"งั้นมรึงลองหาหญิงมาให้มันลืมเจ้านั่นซิวะ"

คังอินช่างถ่ายภาพให้กับนิตยสารชื่อดังมีรายได้ต่อเดือนมากเกินพอที่จะใช้ แฟนของเขาเป็นนายแบบที่อายุมากกว่าแต่มีรอยยิ้มพิฆาตใจหลายๆคนที่อีกสี่เดือนข้างหน้าจะย้ายไปใช้นามสกุลของเขาอย่างเต็มภาคภูมิ

"ถ้ามันทำได้ก็ทำไปตั้งนานแล้ว"

ชเว ซีวอนลูกชายหัวเเก้วหัวแหวนของตระกูลชเวที่มีบริษัทหลายแห่งและเป็นหุ้นส่วนรายใหญ่ของประเทศมีแฟนที่กำลังจะหมั้นกันเร็วๆนี้คือคิม ฮีชอลสไตล์ลิสของห้องเสื้อชื่อดังในเกาหลี

"สงสัยมันเสียใจจนจะเป็นบ้าแล้วล่ะมั้งถึงได้แดกยานอนหลับซะทุกคืนจนขวดยาจะท่วมหัว"

คิม คิบอมลูกชายคนที่สองของครอบครัวที่ประกอบธุรกิจเกี่ยวกับการขายของโบราณ ของมีค่าจำพวกอัญมณีทั้งหลายแหล่มีแฟนเป็นเจ้าของร้านเค้กที่กำลังย้ายไปร่วมธุรกิจกับฮยอกแจ ลี ดงเฮ

ทั้งหมดมองดูเพื่อนของตนที่นอนหลับเหมือนเจ้าชายนิทรา.....ยอมปล่อยให้ตัวเองล่องลอยไปในความฝัน ละทิ้งโลกแห่งความจริง....

  พยายามเท่าไร จะฝืนตัวเองให้ลืมเธอ

  เนิ่นนานสักแค่ไหน ก็รู้ว่าเป็นไปไม่ได้

  ต้องยอมจำทนอยู่กับความเดียวดายอยู่ตรงนี้คนเดียว

ผมลืมตาขึ้นมาสิ่งแรกที่เจอคือหน้าพวกเพื่อนๆ เพื่อนที่คอยอยู่ข้างผมเมื่ออากาศของผมหายไป.... 

"ไงตื่นแล้วเรอะ" (เย)

"อืม"

"มึงจะเลิกทำร้ายตัวเองได้รึยัง" (บอม)

"........"

"ถึงมึงจะทำไปเขาจะรับรู้รึเปล่า" (คัง)

"........"

"ทำไมมึงถึงไม่มีชีวิตอยู่ต่อไปเพื่อสักวันหนึ่งจะได้พบเจอกับเขาล่ะ" (ฮัน)

"......."

"ลองกลับมาอยู่ในโลกแห่งความจริงแทนที่จะอยู่ในโลกแห่งความฝันเพื่อจะได้ทำตัวใหม่....เพื่อจะนำอากาศของมึงกลับคืนมา" (วอน)

"........."

"ถึงมึงจะลืมเขาไม่ได้แต่มึงเลือกที่จะเก็บความทรงจำที่ดีให้หล่อเลี้ยงให้หัวใจมึงทำงานได้ต่อไป" (คัง)

"......."

"จงมีชีวิตเพื่อวันพรุ่งนี้.....คนเราจะต้องมีจุดหมาย มีความหวังเพื่อมีชีวิตอยู่ต่อ" (บอม)

"....."

......ผมพยายามบังคับตัวเองให้ลืม ลืมคนที่ทิ้งผมไป ลืมคนที่ทำให้ผมเสียการควบคุมตัวเอง แต่ผมทำไม่ได้ ผมลืมคนที่เป็นอากาศไม่ได้ ทุกอย่างเริ่มพร่าเลือน ผมเริ่มหายใจไม่ออก ผมจะหายใจไม่ออก ผมต้องการอากาศ.....

  พรุ่งนี้จะต้องเผชิญอีกวันที่ไม่มีเธอ ต้องอยู่กับความเหงา ต้องอยู่อย่างปวดร้าวหัวใจ

  จากนี้ฉันต้องเดินต่อไปอย่างไร้จุดหมาย อีกนานสักแค่ไหน ที่ต้องอยู่อย่างเงียบเหงาเพียงลำพัง







==========================================================================================


ฮี่ๆ

โชก็เอาเรื่องอื่นมาอัพเพื่อถ่วงเวลา

ห้าๆ


ช่วยๆเม้นกันหน่อยนะเจ้าคะจะได้มีกำลังใจแต่งต่อ

^_^


พีเอ๊ส พีเอส . เลิฟ ยู , รีดเดอร์ทั้งหลาย >.<

M ag ic