คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : {❤} Chapter6 ,,, ทำไมฉันต้องแบกเธอกลับบ้านด้วยเนี่ย!!
:: Chapter6 ::
:: ทำไมฉันต้องแบกเธอกลับบ้านด้วยเนี่ย!! ::
"ที่นี่แหละ หอพักฉัน จอดสิ เอ๊ะ!! จะเลยไปไหน งี่เง่าจริง"
เสียงของแม่กวางดาวบ่นอย่างหงุดหงิดเพียงเพราะคนขับรถของซึงรีจอดรถช้าไปหน่อยก็เท่านั้น
"ถึงหอพักเธอแล้วฉันก็คงจะหมดหน้าที่แล้วนะ เอาล่ะ ลงไปสิ"
ซึงรีพยายามไล่ยัยรั่วข้างๆให้ลงไปเพราะไม่รู้ว่ากวางดาวมันจะแผลงฤทธิ์อะไรอีก แต่ซอนมียังคงนั่งเฉย
"เอ้! เธอนี่ ทำไมไม่ลงไปล่ะ ฉันจะกลับบ้านแล้วนะ"
"นี่นาย .. น้ำใจน่ะมีมั้ย เห็นอยู่ว่าหนังสือฉันมันเยอะขนาดนี้แล้งนายยังจะนั่งเฉยอีก ทำไมไม่ถามฉันล่ะว่าจะให้นายช่วยมั้ย"
ซอนมีเริ่มเนียนอีกแล้ว และซึงรีก็เริ่มจะรู้ทันมุขของซอนมี
"ถ้าฉันไม่ถามล่ะ" ซึงรีพูดพลางยิ้มแหยๆ
"ถ้านายไม่ถามฉันนี่แหละจะขอให้นายช่วยเอง อ่ะ เอาไปๆ หอพักฉันไม่มีลิฟต์นะเดินเมื่อยหน่อยละกัน เอ้า! จะนั่งบื้ออยู่ทำไม รีบๆขนหนังสือแล้วตามฉันมาเร็วๆซี่ อีตานี่"
แล้วซึงรีก็ตามมุขของซอนมีไม่ทันอีกเช่นเคย เค้าต้องรีบแบกหนังสือเรียนของยัยกวางดาวเดินตามขึ้นไปข้างบนหอพัก
"โอ้โห .. ซอนมี ทำไมหอพักเธอแคบจัง อย่างกับรังหนูแน่ะ ห้องนอนเจ้าแมงโก้ของฉันยังใหญ่กว่าห้องเธออีกนะเนี่ย"
ซึงรีเอ่ยถามซอนมี เมื่อเดินเข้าไปแล้วพบว่าหอพักที่นี่น่ะเล็กชะมัด
"เจ้าแมงโก้อะไรของนาย" ซอนมีเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ
"แมงโก้ก็คือแมวของฉันน่ะสิ!! จะบอกอะไรให้ หอพักของเธอน่ะ เล็กกว่าห้องนอนของเจ้าแมงโก้อีก"
ซอนมีชายตามองซึงรีอย่างหมั่นไส้ นี่บ้านอีตานี่ท่าทางจะรวยมากสินะ ถึงได้มาพูดดูถูกคนอื่นแบบนี้ อย่างนี้ต้องเจอติ๋มแกล้งซะให้เข็ด!!
"นี่! แล้วเมื่อไหร่จะถึงห้องเธอล่ะซอนมี เดินวนมาหลายรอบแล้วนะ"
ซึงรีเอ่ยถามยัยกวางดาวอย่างเหนื่อยอ่อน เมื่อยัยกวางดาวพาเค้าเดินซะรอบหอพัก ไหนจะหนังสือหนักๆที่แบกอยู่อีก
"เดี๋ยวนะ ฉันหาห้องไม่เจออ่ะ เอ~ ห้องฉันอยู่ทางไหนน้า...."
ซอนมีเดินอย่างลันล๊าทำเป็นหาห้องตัวเองทั้งๆที่หอพักมันก็เล็กแค่นั้นน่ะ จริงๆแล้วซอนมีต้องการจะแกล้งซึงรีต่างหากที่ทำปากดี ดูถูกคนอื่นแบบนี้
"ซอนเย ขอร้องล่ะนะ หยุดร้องไห้เถอะ"
จียงบอกกับสาวน้อยตัวเล็กที่นั่งร้องไห้อยู่ข้างๆอย่างปลงตก เป็นเวลาหลายชั่วโมงแล้วที่นั่งเป็นเพื่อนซอนเยอยู่บนสะพานนี่ หน้าเริ่มจะหนาขึ้น เริ่มจะชินกับสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแล้วมองมาที่เค้าและซอนเยอย่างสนใจ
"ไม่เอาอ่ะ ฮือๆ T^T นายไม่เป็นฉันนายไม่รู้หรอก การที่เห็นแฟนเก่าตัวเองไปคบกับเพื่อนสนิทน่ะมันเจ็บปวดขนาดไหน"
ซอนเยพูดจบก็ร้องไห้อย่างบ้าคลั่งอีกครั้ง หน้าตาเริ่มดูไม่ได้เนื่องจากน้ำตาและน้ำมูกมันไหลเกรอะกรังไปหมด
"เอ้า .. เช็ดน้ำมูกน้ำตาเธอซะยัยเตี้ย ฉันเห็นแล้วรู้สึกทุเรศแทน"
จียงหยิบผ้าเช็ดหน้าสุดหวงของตนเองให้ยัยเตี้ยข้างๆ ถึงแม้ว่าผ้าเช็ดหน้าอันนี้จะเป็นของยายที่ให้เค้ามาแล้วเค้าก็โคตรหวง แต่ยังไง .. ก็ให้ซอนเยใช้ไปก่อนเถอะ
"ขอบใจนะ T^T"
"พรืดดดดดดดดดดดดดดด"
จียงต้องหันไปมองซอนเยตาค้าง เมื่อซอนเยเอาผ้าเช็ดหน้าของเค้าปิดจมูกแล้วสั่งน้ำมูกออกมาอย่างไม่เกรงใจใคร!!
"เอ่อ ... ขอโทษที ฉันคืนให้ก็ได้"
ซอนเยที่พึ่งรู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไปยื่นผ้าเช็ดหน้าของจียงที่เต็มไปด้วยน้ำมูกของเธอคืนให้เค้า
"เอ่อ .. อย่าเลย ฉันให้เธอเลยละกัน นะ เอาไปเหอะ"
จียงยิ้มแหยๆพลางปฏิเสธ ซอนเยจึงเก็บผ้าเช็ดหน้าอันนั้นของจียงเอาไว้
"กลับบ้านเถอะ ดึกแล้ว เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง"
จียงบอกกับยัยเตี้ยข้างๆพลางลุกขึ้นยืน แล้วยื่นมือข้างขวาของเค้าให้ซอนเย เพื่อที่จะให้เธอจับแล้วพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นมา
"T^T"
ถึงแม้ว่าจะเกลียดอีตานี่มากขนาดไหนและถึงแม้ว่าจะเคยด่า ตบตีกันมาก่อน แต่ตอนนี้ ซอนเยกำลังอ่อนแอมาก ถึงมากที่สุด และเค้าคนนี้ คนที่เธอเกลียดกลับไม่ยอมทิ้งเธอไปไหน ซอนเยจับมือของจียงแล้วพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืนอีกครั้งหนึ่ง
"ดีมาก ค่อยสมกับเป็นยัยเตี้ยซอนเยหน่อย" จียงพูดพลางยิ้มเมื่อเห็นซอนเยลุกขึ้นยืนแล้ว
"นี่ตกลงนายด่าหรือว่าชมฉันกันแน่เนี่ย" กระต่ายเอ่ยถามพลางเหล่ตามองไอ้เตี้ยที่ยืนกวนประสาทเธออยู่ข้างๆ
"เอาเหอะน่า ... หยุดร้องไห้แล้วนี่ กลับกันดีกว่า ดึกแล้วด้วย เออ ว่าแต่ ... เธอกินอะไรมารึยังล่ะ"
"ยังเลยอ่ะ" ซอนเยตอบพลางรู้สึกเหมือนได้ยินเสียงท้องของตัวเองร้องดังลั่น
"งั้น ... ไปกินต๊อกโบกิกับฉันมั้ยล่ะ ฉันเองก็ยังไม่ได้กินอะไรมาเหมือนกัน นั่งรอเธอร้องไห้นี่หิวจะแย่"
"อ้าว ... แล้วใครสั่งให้นายรอฉันนั่งร้องไห้เล่าอีตาบ้านี่!! แต่ .. โอเค ไปก็ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะหิวยังไงฉันก็ไม่ไปกับนายหรอก"
จียงต้องมองยัยเตี้ยอย่างหมั่นไส้ นี่ขนาดพึ่งจะหยุดร้องไห้ยังปากดีได้ถึงขนาดนี้ แบบนี้มันน่าจับประกบปากนัก (ไรท์เตอร์แอบหื่นค่ะ ฮี่ๆ)
ร้านต็อกโบกิร้านเดิม ที่ซอนเยเคยเมาเละที่นี่ในงานวันเกิดของยูบิน
"เธอชอบกินต็อกเหรอ"
จียงเอ่ยถามกระต่ายน้อยที่กำลังซัดต็อกโบกิอย่างเมามัน ไม่ได้เงยหน้าหันมามองอะไรรอบข้างบ้างเลย
"อืม อ๋ามอำไอเอ๋อ" (อืม ถามทำไมเหรอ?)
ซอนเยที่กำลังกินต็อกเต็มปากเงยหน้าขึ้นมาถามจียง แก้มของซอนเยป่องออกมาดูน่ารัก เป็นภาพที่จียงไม่เคยเห็นมาก่อน เค้าเลยอึ้งๆไปเมื่อเห็นใบหน้าซอนเย
"อองอำไออ่ะ" (มองทำไมล่ะ)
"เอ้อ .. เปล่าๆ ไม่มีอะไร"
จียงปฏิเสธพลางทำเป็นก้มหน้าก้มตากินต็อกโบกิ ซอนเยจึงไม่ไดใส่ใจอะไรอีก
"ที่เธอไม่ยอมมีแฟนอีก ... เป็นเพราะเหตุผลนี้รึเปล่า"
อยู่ๆจียงก็ถามขึ้นมา เค้าเหลือบตามองกระต่ายน้อยนิดหน่อย ดูว่าเธอจะมีปฏิกริยายังไงกับคำถามของเค้า
กระต่ายมินมีสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่เมื่อเจอคำถามนี้ ...
"เอ่อ .. ถ้าเธอไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไรนะ ขอโทษที ฉันคงปากมากไปเอง แหะๆ"
"ใช่ นายคิดถูกแล้ว ฉันไม่เคยลืมท็อปได้เลย แม้แต่วินาทีเดียว"
จียงอยากจะเตะตัวเองสักป้าบ เรื่องกำลังจะดีแท้ๆแล้วเชียว แต่กลับถามคำถามบ้าๆแบบนี้ นั่นไง! ซอนเยเริ่มน้ำตาคลอเบ้าแล้ว ไม่นะ! โอ้ ... จียงนายทำอะไรลงไปเนี่ย!!
"โฮๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ T^T"
จียงเอามือกุมขมับอย่างเหนื่อยอ่อน เมื่อกระต่ายน้อยมินมินร้องไห้ออกมาอย่างบ้าคลั่ง แถมยังปล่อยโฮออกมาเสียงดังลั่นร้านไปหมด
"ซอนเย ... ฉันกราบละนะเธอหยุดร้องไห้เถอะ"
จียงพูดกับสาวน้อยซอนเยที่กำลังนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น เจ้าของร้านและคนในร้านมองมาที่ทั้งคู่เป็นตาเดียวกัน แถมยังซุบซิบนินทากันเป็นที่สนุกสนาน
"เวรกรรมอะไรของตูฟะนี่"
จียงบ่นเบาๆ พลางมองไปที่ยัยกระต่ายมินซอนเยที่นั่งร้องไห้อย่างไม่แคร์ใคร เค้าเองซะอีกที่กลายเป็นคนที่ต้องอายแทน
"ฮือๆ T^T ขอเหล้าขวดนึงค่ะ"
อยู่ดีๆซอนเยก็หันไปสั่งเหล้ากับเจ้าของร้านทั้งๆที่น้ำตายังนองหน้า
"เธอจะบ้าเหรอ!! จะกินเหล้าได้ยังไง เดี๋ยวก็เมาแอ๋เหมือนคราวที่แล้วหรอก ฉันไม่ไปส่งเธอแล้วนะ"
จียงพยายามห้ามซอนเยไม่ให้ดื่มเหล้า เนื่องจากเหตุการณ์ครั้งที่แล้วยังฝังใจ เสื้อตัวเก่งเละไม่เป็นท่าเนื่องจากฝีมือของซอนเย
"ไม่ไปส่งก็ไม่ต้องไป ฉันกลับเองก็ได้"
ซอนเยไม่ง้อซะด้วยสิ แล้วยังไง จียงก็ต้องนั่งเฝ้าคนอกหักดื่มเหล้าต่อไปอย่างจำใจ ... ถึงแม้ว่าจะเคยทะเลาะกันแทบเป็นแทบตายแต่จียงก็คงไม่เลวร้ายพอที่จะปล่อยให้ผู้หญิงเมาอยู่คนเดียว
"นี่นายเตี้ย นายรู้มั้ย ฉันน่ะไม่เคยรักใครเท่าหมอนั่นมาก่อนเลยนะจะบอกให้ ผู้ชายตามจีบฉันตั้งหลายคนแต่ฉันไม่เคยแม้แต่จะสนใจเลย แล้วทำไมต้องเลือกหมอนั่น แล้วทำไมฉันต้องรักมันมากมายขนาดนี้ด้วย อุวะ 55"
จียงนั่งเท้าคางฟังซอนเยที่ตอนนี้เมาเละ ทั้งหัวเราะทั้งพูดอะไรก็ไม่รู้ฟังไม่ได้ศัพท์ เหมือนคนบ้า แต่เค้าคิดว่าเค้าเองคงจะบ้ากว่าที่ทนนั่งฟังเป็นชั่วโมง
"เออ .. รู้ก็ได้ แต่ตอนนี้กลับกันก่อนเหอะ ดึกมากแล้วนะ เดี๋ยวเพื่อนเธอก็ได้เป็นห่วงแย่หรอก"
จียงพูดพลางดึงตัวซอนเยที่เมาเละ หมดสภาพให้ลุกขึ้นยืน เพราะเห็นว่าดึกมากแล้วแต่ยัยกระต่ายก็ยังคงไม่เลิกดื่ม
"มันบอกว่าชอบผู้หญิงผมสั้น ฉันก็อุตส่าห์ไปตัดผมให้มัน แล้วเป็นไง ทิ้งกันเฉยเลย เสียดายผมชะมัด 55555"
"นี่เธอ .. เลิกพล่ามซักทีเถอะน่า"
จียงดุพลางพยุงซอนเยออกมาจากร้านต็อกโบกิ หลังจากที่เค้าจ่ายเงินเรียบร้อยแล้ว (เอ๊ะ! แล้วทำไมจียงต้องจ่ายให้ซอนเยด้วยล่ะนี่)
"ฉันจะพาเธอไปส่งที่หอพักนะ"
"ตื๊ด ตื๊ด"
เสียงข้อความเข้าของมือถือซอนเยดังขึ้น ทำให้เจ้าของที่กำลังเมาแอ๋อยู่ต้องควานหาในกระเป๋าถือของตนเองอย่างงุ่มง่าม
"เดี๋ยวฉันหยิบให้"
จียงอาสาก่อนจะช่วยซอนเยหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋า และในที่สุดจียงก็หาเจอ เค้าช่วยเปิดอ่านข้อความแทนซอนเย
'เย็นนี้ฉันจะไปนอนที่หอคยูรีนะ จากเยอึน'
จียงอ่านจบก็แทบจะบ้า!! อะไรกัน นี่ต้องไปส่งยัยเตี้ยขี้เมาคนเดียวอีกแล้วเหรอเนี่ย!!
"นี่ๆ ยัยเตี้ย เพื่อนเธอส่งข้อความมาบอกว่าจะไปนอนหอคนอื่นน่ะ ยัยเตี้ย"
จียงหันไปบอกข่าวดีกับซอนเย แต่ก็ต้องตกใจแทบบ้าอีกครั้ง เมื่อพบว่ายัยเตี้ยที่เค้าพยุงอยู่ หลับคอพับคออ่อนไปซะแล้ว
"เฮ้!! ยัยเตี้ย! ซอนเย! ตื่นเดี๋ยวนี้นะยัยบ้า! ตื่นซี่!!"
จียงเขย่าตัวซอนเยเพื่อให้ตื่น แต่ ... ซอนเยกับแอลกอฮอลล์นั้นไม่ถูกกันเลยสักนิด ถึงแม้จะถูกจียงเขย่าตัวแรงแค่ไหนก็ตาม ซอนเยยังคงสลบเหมือดต่ออย่างคงเส้นคงวา
"โอ๊ยยยย ชีวิตของจียง ทำไมฉันต้องมาแบกเธอกลับบ้านซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยนะ"
จียงบ่นอุบอิบ เนื่องจากน้อยใจในโชคชะตาของตัวเองที่ต้องมาแบกซอนเยกลับบ้านถึงสองครั้งสองครา
ที่หอพักของนัมคยูรี เพื่อนที่เยอึนไปนอนค้างด้วย เนื่องจากติดเกมส์งอมแงมจนต้องมาเล่นด้วยกันที่ห้องของนัมคยูรี
"นี่ เยอึน ป่านนี้ซอนเยจะกลับถึงหอพักรึยังน่ะ รู้สึกเป็นห่วงจัง"
นัมคยูรีเอ่ยถามเยอึนถึงซอนเย เนื่องจากรู้สึกเป็นห่วงซอนเยขึ้นมา
"น่าจะถึงแล้วแหละ ฉันส่งข้อความไปบอกแล้ว แต่เอ๊ะ!"
เยอึนทำท่าเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงหยุดเล่นเกมส์แล้วรีบหยิบกระเป๋าของตนเองมารื้อๆค้นๆหาอะไรบางอย่าง
"อะไรเหรอ" นัมคยูรีถามงงๆ
"ตายแล้ว!! ตายแน่ๆ ยัยซอนเย!!"
อยู่ดีๆเยอึนก็โวยวายขึ้นมา ทำเอาคยูรีตกใจไปด้วย
"กุญแจห้องอยู่ที่ฉันน่ะสิ!!"
เอาแล้ว ... แล้วคืนนี้นายจียงจะพายัยกระต่ายไปนอนที่ไหนล่ะเนี่ย?
ความคิดเห็น