คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 2.1
อนที่ 2
“ถึแล้ว ่อไปนี้เธอะ้ออยู่ที่นี่”
เบนอรถและหันมาพูับรินราที่นั่เร็ัวสั่นเทาอยู่้าๆ
และเธอพยายามที่ะเปิล็อประู
“ันไม่อยู่ที่นี่ันะลับบ้าน
เปิประูรถให้ัน” รินราบอเาเสียสั่นรัว้วยวามหวาหวั่น อนนี้เาเหมือนับปิศา
วันนี้เธอถูสั่ให้มาออบูธับนาน วรเม็มาวบุมนานเ็บอเมื่ออหมและเา็พยายามะพาเธอลับพร้อมับเา
“เธอะ้ออยู่และ้ออยู่ไปอีนานนว่าันะพอใ”
เบนปลเ็มันิรภัยบอับเธอเสียเย็นและท่าทีอเา็้าๆ ไม่เร่รีบราวับเรียม้อะรุบเหยื่อ
“ทำไมเพราะอะไร”
รินราร้อถามมลับออไป วาอเธอ่ำไป้วยน้ำา
“เพราะสิ่ที่พี่ายเธอทำับันมันยัไม่ไ้รับารใ้ที่สาสมน่ะสิ
าเรื่อเมื่อห้าปี่อน และวันนี้โอาส็มาถึาอันบ้าแล้ว”
เบนเอื้อมมือมาับเบาะที่รินรานั่เอาไว้แน่น
พูเสร็แล้วเา็ำมือทุบลไปแรๆ
วามเ้มายแววเหี้ยมนรินราแทบมหายไปับประูรถ
“นเลวุมัน็ไม่่าาวรเมหรอ
ไอ้เลวันิผิที่มาับุ”
รินรามออบเา้วยสายาผิหวัสิ้นหวั
เธอไม่อยาที่ะิว่าเาะล้าทำับเธอแบบนี้เพราะวามผิเมื่อห้าปี่อน
และ้วยเหุผลที่เธอทำให้เา้อิุฟรีสามเือน
นั่นเป็นเรื่อที่บ้ามาที่นอย่าเา้อเสียศัิ์ศรี้อเินเ้าไปในุทั้ๆ
ที่ไม่ไ้ทำผิ เป็นพี่ายอเธอเอที่ทำผิและเธอ็เสียใมาลอ
แ่เธอพูเรื่อนี้ับใรไม่ไ้พูไม่ไ้ริๆ
“ใ่เธอิผิรินราิผิมาๆ”
“แ่พี่ัน็ไ้รับารใ้แล้ว
เาอยู่ในุ”
รินราพยายามบอเาเพื่อให้เาเห็นใและปล่อยเธอไปเธอไม่ิว่าเาะยัิแ้นเรื่อนี้อยู่
แม้ว่าเธอเอ็พยายามที่ะหลีเลี่ยเพื่อที่ะไ้เอับเา
“ใ่แ่มัน็ยัไม่พอหรอนะ
พี่ายเธอไอ้เวทิศทำให้อิยาแฟนอันายเพราะเสพยาเินนาในที่อัน และมัน็ทิ้ให้เธอายพร้อมับยาเสพิและทำให้ทุนเ้าใผิว่าันเป็นนพาเธอเสพยานายและมียาเสพิในรอบรอ
รู้ไหมว่าัน้อิุอยู่สามเือนว่าที่ทุอย่าะพิสูน์ไ้ว่าันไม่ไ้เป็นนทำ
เป็นไอ้เวทิศที่เป็นู้ับแฟนสาวอัน
หลอล่อเธอ้วยยาเสพินาย
ายอย่าทรมานในห้อนอนในบ้านพัอันที่ทั้สอใ้เป็นรัรัอนที่ันไม่อยู่เพราะวามไว้ใอนที่เาะนั่น
พี่ายอเธอเือบทำให้นทั้เาะ้อสูเสียรายไ้และพวเาเือบะ้อถูราหน้าว่าเป็นพว้ายาเพราะวามี้ลาอพี่ายเธอรินรา
เพราะพี่ายอเธอ”
เบนพูสวนรินราอย่ารวเร็วเพียแ่ไ้ยินว่ามันิุยัทำให้เารู้สึสะอิสะเอียนเาอยาที่ะให้มันายมาว่า
“แ่ันไม่รู้เรื่อ” รินราปิเสธเสียแผ่วเบา
“เธอรู้สิ
เธอเป็นพยานให้ับพี่ายอเธอ
เพราะเธอบอว่าพี่ายอเธออยู่ที่บ้านในห้อรัวเธอเห็นเาที่นั่น”
เบนเ้นเสียลอไรฟันออมาเ้มๆ แ่มันออมาาส่วนลึที่ถูเ็บา้าใน
“ันเห็นเาริๆ”
น้ำเสียที่พูออมาไม่หนัแน่นสัเท่าไหร่เธอหลุบสายาไม่ล้าที่ะมอหน้าเา
“อย่านั้นเหรอ
ันเื่อายล่ะ
เธอรู้ไหมัน้ออยู่ในุสามเือนเพราะไม่ไ้รับารประันัวไ้รับารปิเสธาศาลาียาเสพิับี่านาย”
เบนัฟันแน่นนรามหนาึ้นสันนูน
เาเลื่อนัวเ้ามาใล้เธออย่าเร็ว
มือหนึ่ับที่้นแนอรินราบีบแน่นและระาเ้าหาัว
เธอยมือึ้นันอแร่อเาเอาไว้มันสั่นะเารู้สึไ้
น้ำเสียนั้นเรี้ยวราเป็นอย่ามา
“ุ้อเื่อัน”
“เสียใแ่ที่ันรู้มาเธอโห”
เบนะอเสียใส่รินราพร้อมับบีบ้นแนอเธอแน่น
เพราะผู้หิรหน้าทำให้เาิุโยไม่มีวามผิ นรอบรัวอเาสามารถหาหลัานทั้หมมายืนยันไ้ว่าเาไม่ไ้เป็นนทำ
และทำให้เาหลุพ้นออมาาุที่ำัอิสรภาพอเาสามเือนเ็มๆ
ที่ทำให้เาแทบะบ้าเพราะอยาะออมาหาไอ้เวทิศพี่ายอผู้หินนี้เพื่อแ้แ้น
และสุท้ายำรว็สามารถามับมันไ้่อนที่ะหนีไปเมือนอไ้ทำให้มันถูับุมึ้นศาลัสินำโทษหลายสิบปี
แ่เมื่อไ้เอับรินราทำให้เานึถึเรื่อราวเ่าๆ ึ้นมาอี
และอนนี้เธอ็อยู่ในมืออเาแล้ว เา้อารที่ะลโทษเธอับสิ่ที่เธอโห
“ันไม่ไ้โห”
“หยุพูโหอย่าที่เธอพูมาลอรินรา”
เบนหันไปทุบมือับพวมาลัยรถแรๆ เาัฟันแน่นใบหน้าเร่เรีย
เาหันมาหารินราัารปลเ็มันิรภัยับแนอเธอเอาไว้ระาเธอลมาารถทา้านนับ
นเธอลมายืนที่พื้น รินราพยายามิ้นรนเพื่อัืน เธอร้อให้น่วยแ่ไม่มีนไ้ยินเสียแ่อย่าใ
“ปล่อยันุเบน
ปล่อยันไม่นะ”
เบนไม่สนใับอาารัืนอรินราเาอรัร่าอเธอเอาไว้นัวลอยาพื้นและเา็พาเธอเ้าไปยั้านในบ้านพัและปิล็อแน่นหนา
เาผลัร่าอรินราลไปที่โฟานเธอล้มลไป เ้าัวพยายามะเียะายลุึ้นแ่็้อหายลบนโฟาเพราะว่าเบนับ้อเท้าอเธอ้าหนึ่เอาไว้แน่นไม่ให้เธอหนีไปไหนไ้
“ปล่อยันไปฮื่อๆ”
รินราพยายามิ้นหนีอย่าสุวามสามารถเธอหวาลัวนแทบอยาะหยุหายใ
“ไม่ปล่อย
เรามาเล่นเมันีว่า”
“ไม่นะ”
รินรายมือึ้นีและทุบไปที่ออเาเมื่อเาระาาอเธอแรๆ
ทำให้ัวเธอไถลนอนลไปบนโฟา เป็นัหวะให้เบนึ้นมาร่อมัวเธอเอาไว้ไ้
เารวบมือทั้สอ้าที่ทุบและิ่วนเนื้อัวอเาไปไว้เหนือศีรษะ้วยมือเพีย้าเียวใ้าแ็แรหนีบาอเธอเอาไว้แน่น
เบนยยิ้มมุมปาเหี้ยมๆ เอื้อมมือมาับรอบหน้าอรินราเอาไว้
บัับให้เธอมอหน้าเา สีหน้าและแววาื่นๆ อเธอทำให้เาสาแ่ใ
“เธอลัวเหรอรินรา ็สมวรลัวนะเพราะเธอมาับนที่มีปัหาับเธอมา่อน”
เบนยื่นหน้าเ้ามาใล้ๆ
ับใบหน้าอรินรา ลมหายใร้อนๆ
อเาระทบที่ใบหน้าอเธอทำให้รินรา้อลั้นหายใเอาไว้และพยายาม่อ้าน
แ่เาไม่ยอมปล่อยทำให้เธอ้อหายใร่วมับเา เธอไ้ลิ่นแอลอฮอล์าๆ
ปนมายิ่ให้หวาหวั่น
“ุเบนุเมานะะ”
รินราพยายามย่นอและเบี่ยหน้าหนีแม้ะไม่พ้นเพราะมืออเาที่ับรอบหน้าอเธอ
วาู่สวยที่รื้นไป้วยน้ำาลอไปมา
“นอย่าันเหรอะเมา
ไม่หรอ ไม่เมาอย่าแน่นอน เธอเื่อันไ้ อนนี้ันมีสิลอเวลา”
“รุา อื้อ”
รินราร้ออเสียแผ่วเบา่อนที่เสียะหายไปเพราะเบนริมฝีปาอเาลมาประบที่ลีบปาอเธอปิลั้นเสียร้ออ
เบนบเบียูบลไปหนัๆ
เราสารูามผิวบอบบานเิรอยแแ่ับแ้มอเธออนนี้
รินราพยายามเม้มปาเอาไว้ไม่ให้เาูบเ้าไปภายในไ้
แ่เบนมีวิธีให้เธออ้าปารับวามหวามที่เาะมอบให้่อานี้ เาบีบแ้มอรินรานเธอ้อเผยอริมฝีปาออมาส่ผลให้เบนส่เรียวลิ้นอเาเ้าไปิมวามหวานภายในไ้
เาบูบอย่าุันมันทำให้รินราเ็บระนวาบหวามในร่าาย
และเธอพยายามที่ะ่อ้านไม่ให้ร่าายมีอำนาเหนือวามรู้สึอเธอแ่อย่าใ
แ่รสูบอเาทำให้เธอเริ่มรู้สึแปลๆ
เรี่ยวแรที่่อ้านเริ่มะน้อยลเพราะวามเหนื่อยอ่อน
้อมืออเธอที่ถูเาพันธนาารเอาไว้เหนือศีรษะบิไปมานเ็บ แ่็ไม่สามารถยับไ้เพราะเาหนีบเอาไว้และอนนี้เาทาบทับัวลมาแนบิทำให้ทั้สอร่าเสียสีันไปมา
อสาวถูอแร่บเบียภายใ้เสื้อผ้ามันหวามนเธอ้อพยายามเบี่ยัว
รินราบิัวเพื่อะให้หลุพ้นาวามรู้สึแบบนี้
เธอสั่นไปทั้ัวแม้แ่เบน็รับรู้ไ้ เบนูบหนัๆ
บเม้มลีบปาอวบอิ่มอรินราอย่าหลใหล
เาไม่สามารถที่ะผละออาวามหอมหวานนี้ไ้ เาหยอเย้าบเบียไม่ห่าละเลียิมวามหอมหวานาลีบปานุ่ม
และเนื้อัวที่แนบิอยู่ทำให้เาเริ่มร้อนผ่าวไปทั้ัว
เบนผละริมฝีปาอออย่า้าๆ และเล็มูบที่ลีบปานุ่มสอสามรั้
เาปล่อยมือาที่บีบแ้มนุ่มเอาไว้ ทำให้รินราผินหน้าหนีหลบสายา้วยวามอับอาย
ริมฝีปาอเธอบวมเห่อแ่ำเพราะรอยูบอเาและเม้มเอาไว้ สูลมหายใเ้าปอลึๆ
“เธอยอเยี่ยมมารินรา
ไม่ิว่าน้อสาวอไอ้เวทิศะสุยอนานี้”
เบนระุยิ้มมุมปาเหี้ยมๆ
้อมอนัวเล็ที่ถูเาพันธนาารเอาไว้ใ้ร่า้วยแววาระหยิ่ม
มันเป็นท่าทาที่รินราเลียเอามาๆ เธอเหลือบสายามอเาไ้แว่บเียวและ็หลบ
“ปล่อยันไปเถอะนะะุเบน
ันอร้อ” รินราพยายามร้ออเา้วยน้ำเสียแผ่วเบาๆ
เธอไม่ล้าที่ะยับเนื้อัวเพราะร่าทั้สอยัเสียสีันอยู่
“ันไม่ปล่อย
เรามาลันีว่าไหมแบบนี้” เบนเลิิ้วึ้นอย่ายียวน่อนที่เาะยื่นหน้าเ้าไปใล้ๆ
ับใบหน้าอรินราเบี่ยไปที่ใบหูอเธอ ระิบบอับเธอ
รินรารีบหันหน้ามาทำให้ไม่ทันระวัปาอเธอปาเ้าไปที่ริมฝีปาอเาแผ่วเบา
ร่าเล็ๆ วาบผวาและรีบเบี่ยหลบ แ้มใสแ่ำึ้นทันาเห็น
“ันไม่ล ไม่ลอะไรทั้นั้น”
“ไม่ลอย่านั้นเหรอ
็ีนะันะไ้ัารเธออนนี้เลย”
“ุะทำอะไร”
“ับเธอทำเมียยัไล่ะ”
ความคิดเห็น