OC

ลำดับตอนที่ #7 : Izanami Mitusru

"ฉันต้องการทั้งหมดจากคุณ.. เพื่อความสำเร็จ"

" นี่คือคำสั่ง... "

ชื่อ : อิซานามิ มิสึรุ II Izanami Mitusru  [สตรีผู้ถูกเชิญมาเพื่อความสมบูรณ์]

ชื่อเล่น : มิสึรุ II Mitusru [ความสมบูรณ์]

อายุ :21

สัญชาติ : ญี่ปุ่น

ลักษณะรูปร่าง : หญิงสาวผู้สูงศักดิ์จากตระกูล อิซานามิ เด็กสาวตัวน้อยผู้มีกริยาอ่อนช้อยและท่าทางที่สง่างามเป็นที่ต้องตาต้องใจกับผู้ที่พบเจอ เด็กสาวผู้นี้มีความสูง 172 เซนติเมตรและน้ำหนัก 57 กิโลกรัม นางมีรูปร่างอย่างนาฬิกาทรายทำให้ดูดีในทุกชุดที่สวมใส่ เด็กสาวนิยมสวมใส่เครื่องแต่งกายเน้นโทนสีน้ำเงินสีขาวเรียบหรูและผิวขาวเนียนราวแสงจันทร์ก็ช่วยให้นางดูสูงส่งยากจะจับต้อง

                      เด็กสาวมีใบหน้าสงบนิ่งแต่กับน่าหลงใหลราวตุ๊กตา นางมีใบหน้าเรียวเกลี้ยงเกลาที่ต่างเป็นที่อิจฉาของเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกัน นัยน์ตาโศกเศร้าน่าทะนุถนอมสีเทา จมูกเชิดรั้นรับกับโครงหน้าของนางและริมฝีปากอวบอิ่มสีพีช  เด็กสาวตัวน้อยมีเส้นผมยาวสลวยสีคราม นางมักจะมัดรวบมาไว้บนบ่าข้างขวาก่อนจะมัดด้วยโบว์สีดอกไอริช

                      

สัตว์ที่ต้องการจะอยู่ : มังกรฟ้า

นิสัย :  มิสึรุถูกเลี้ยงดูให้อยู่ในกรอบ.. เด็กสาววางตัวในสังคมได้ดีและมักสงวนทีท่าทำให้คาดเดาได้ยาก นางเป็นคนเจ้าระเบียบและจริงจังกับทุกสิ่งอย่าง ใส่ใจกับทุกสิ่งรวมทั้งผู้คนรอบข้างแต่ไม่ได้ชอบสร้างสัมพันธไมตรีกับผู้อื่นมากนัก ถ้าไม่สนิทสนมมักคุ้นกันจริงๆจะดูเป็นคนมีกรอบกั้นความสัมพันธ์อยู่พอตัวแต่หากรู้จักสนิทสนมกันแล้วจะรู้ว่านางนั้น สุภาพ และ อ่อนโยน

    มิสึรุชอบวางแผนก่อนลงมือทำอะไรเสมอแสดงให้เห็นว่านางนั้นเป็นละเอียดลออ จนบางครั้งมันก็ทำให้นางกลายเป็นตนคิดมากและวิตกกังวลไปก่อนเปรียบเสมือนดาบสองคม เด็กสาวมีความมั่นใจตนเองจึงมักจะบงการคนอื่นโดยที่เขาไม่รู้ตัวด้วยวาจานุ่มนวลทำให้คนเหล่านั้นต่างหลงใหล แต่ถึงจะชอบบงการผู้อื่น แต่นางก็เป็นผู้ปกครองที่ดี ทำให้ได้รับความรัก ความไว้วางใจ ความศรัทธาจากพวกเขาเหล่านั้น และเด็กสาวยังมีความอดทนสูงมากยากจะยั่วโมโหหรือทำให้ยอมแพ้ เพราะนางถือคติ " หากยังไม่ตายก็ยังคงสู้ต่อไป " นอกจากความอดทนนางยังเป็นคนที่เด็ดเดี่ยวมากไม่มีใครสามารถทำให้นางเปลื่ยนไปได้ แม้จะต้องเจอกับคำนินทาว่าร้ายต่างๆนางก็มุ่งตรงสู่เป้าหมายเท่านั้น  แม้มิสึรุจะดูราวกับคุณหนูผู้เปราะบางไม่สู้คน หารู้ไม่ว่านางนั้นกล้าหาญกว่าชายหลายๆคนและบ้าบิ่นกว่าที่คิดไปมากโข และยังเป็นคนที่รักความยุติธรรมมากนางพร้อมจะข่มความกลัวในใจและเข้าไปพูดคุยตรงๆ หรือบ้าบิ่นขนานที่ยอมให้ตัวเองบาดเจ็บเพื่อทำให้เป้าหมายสำเร็จนางก็พร้อมจะทำ พูดเต็มปากว่าเธอทำทุกอย่างเพื่อให้เป้าหมายสำเร็จ 

ประวัติ : อดีดนั้นฉันเป็นคนตระกูล ฟูวะ นามว่า " ฟูวะ คาจิกะ " บุตรสาวลำดับที่ 2 จากทั้งหมด 3 คน ฟูวะเดิมเป็นตระกูลชั้นกลางไม่โดดเด่นแต่ก็ไม่ได้ตกต่ำ พวกเรามีผู้นำที่มีเมตตาเขาไม่เคยคิดเอารัดเอาเปรียบผู้ใดทำให้เป็นฝ่ายที่ถูกกระทำในระบบปลาใหญ่กินปลาเล็กแต่พวกเราก็ดีใจและยินดีที่เป็นอยู่อย่างนี่ไปเรื่อยๆ แต่..ความคิดของมนุษย์สามารถถูกชักจูงได้โดยง่าย จู่ๆตระกูลฟูวะก็มั่นคงและมีทรัพย์สินในคลังมากขึ้นเป็นเท่าตัว ตัวฉันในวัยเยาว์นั้นไม่ได้เอะใจอะไรจึงใช้ชีวิตอย่างเรื่อยเปื่อยมาโดยตลอด กระทั่งได้ทราบข่าวจากเพื่อนสนิทว่าเพื่อนสนิทของท่านพ่อเธอกำลังตามหาหนอนบ่อนไส้ให้แก่องราชินี.. ตัวฉันเองก็ไม่ได้อยากคิดร้ายกับผู้เป็นพ่อ.. แต่ระยะหลังๆมักจะมีแขกท่าทางแปลกมาพบอยู่เป็นประจำ.. ความยุติธรรมในใจสั่นไหวในคืนนั้นหลังจากทุกคนนครอบครัวแยกย้ายกันไปทำธุระของตน ตัวฉันได้ขอเข้าพบท่านพ่อเป็นการส่วนตัว.. ฉันถามคุณพ่อถึงเรื่องงานต่างๆแม้ว่าท่านจะตอบอย่างยิ้มว่าเหมือนเดิม..แต่ฉันมองเห็นท่าทางพิรุธในตัวของเขาจึงตัดสินใจพูดออกไปตรงๆ ว่าให้หยุดทำเรื่องพวกนี่ก่อนจะสายก่อนแก้ก่อนจะขอตัวกลับห้อง ตั้งแต่วันนั้นท่านพ่อไม่มองหน้าหรือกล่าวทักทายกับฉัน.. แต่ยังไงเรื่องแบบนี่มันไม่ถูกต้องยังไงฉันคนนี่ก็ต้องทำให้ทุกอย่างมันกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่เรื่องร้ายก็เกิดขึ้น..และฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่ามันจะเกิดขึ้น.. ท่านพ่อเข้ามาให้ห้องของฉันกลางดึกพร้อมกับคาตานะเล่มยาว..ฉันไม่คาดคิดว่าก่อนว่าสิ่งนี่จะเกิดขึ้น..

            ท่านพ่อฟาดดาบลงมายังตัวฉันที่นอนอยู่ นับว่าโชคยังดีที่ฉันกลิ้งตัวหลบมาได้ไม่รอช้าฉันรีบดันตัวเองลุกขึ้นและมุ่งตรงไปยังบานประตูที่เปิดค้างเอาไว้.. แต่เด็กสาวธรรมดาก็ไม่สามารถหนีพ้นคมดาบ ความรู้สึกเจ็บแล่นมาที่แผ่นหลังทำให้ตัวฉันร้องออกมาอย่างเจ็บปวดและล้มลง.. แม้จะเจ็บเจียนจะขาดใจก็ยังต้องพลิกตัวหันมามองผู้เป็นพ่อของตน.. ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว...แม้กระทั่งลูกสาวของตน ตัวฉันรู้สึกเจ็บที่หัวใจมากกว่าบาดแผลจากการถูกฟันที่แผ่นหลัง ท่านพ่อเชื่อใจชายแปลหน้าคนนั้นมากกว่าความสัมพันธ์ของครอบครัว ในความจริงไม่มีเวลามานั่งเสียใจท่านพ่อของฉันยกดาบขึ้นหวังจะบั่นคอฉันที่เป็นลูกสาว ตัวฉันในตอนนั่นตัดสินใจในเมื่อว่าในเมื่อท่านพ่อไม่เห็นแก่สายสัมพันธ์ครอบครัวคิดจะจบชีวิตลูกสาวของตน ฉันที่เป็นลูกสาวก็ขอจบชีวิตท่านพ่อผู้โง่เขลาคนนี้เอง!! ในจังหวะนั่นหางตาก็เหลือบไปเห็นตะเกียงไฟที่ถูกตั้งทิ้งไว้ไม่รอช้า อาสัยความที่ตัวเล็กคว้าหลบคมดาบแต่ก็ยังได้แผลที่ต้นแขน คว้าเอาตะเกียงไฟนั้นฟาดเข้าไปที่ใบหน้าของผู้เป็นพ่อ น้ำมันจากตะเกียงไหลลงไปทั่วร่างกายตามตัวเปลวเพลิงที่ตามมาอย่างรวดเร็ว ตัวฉันมองภาพตรงหน้าอย่างหวาดกลัวชายตรงหน้าไม่ใช่ท่านพ่อที่คุ้นเคยแต่เป็นชายผู้ทุกข์ทรมารร้องเสียงราวกับสัตว์ในโรงฆ่าสัตว์ เขาวิ่งไปทั่วห้องร้องขอความช่วยเหลืออย่างบ้าคลั่งก่อนจะวิ่งชนฉันออกไปจากห้อง .. ทุกคนภายในบ้านต่างตื่นขึ้นกลางดึกด้วยเสียงร้องอย่างทรมาร ตัวฉันประคองตัวเองลงาจากห้องเห็นเหล่าคนใช้ท่านแม่น้องสาวและท่านพี่ กำลังช่วยกันดับไฟบนตัวให้กับท่านพ่อด้วยความไม่คิดหน้าคิดหลังทำให้ฉันเผลอตะโกนห้ามเอาไว้ก่อนจะพลันปากพูดเรื่องที่ท่านพ่อเป็นหนอนบ่อนไส้ขององค์ราชินี.. แต่เราความจริงก็ปรากฏ..ในแววตาของพวกเขาที่จ้องมองมาที่ฉันไม่ใช่ความประหลายใจแต่เป็นความโกธรแค้น..  สมองสั่งการให้ฉันรีบออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุดและก็เป็นเช่นนั้น..เมื่อพวกเขาเห็นฉันวิ่ง พวกคนใช้ต่างก็วิ่งตามฉันออกมากันหมด.. ราวกับกำลังไล่จับกบฏ..

            ตัวฉันที่มีบาดแผลสาหัสเสียเปรียบเอามากๆ จนอาศัยทัศนวิสัยและขนานตัววิ่งหายเข้าในพุ่มไม้รกทึบ.. ฉันทำได้เพียงบังคับตัวเองให้กลั้นเสียงร้อง.. ไม่มีเสียงใดหลุดออกมาจะมีก็แต่หยาดน้ำตาที่นองหน้า ความเหลื่อยล้าและศูนย์เสียเลือดทำให้ฉันไม่สามารถคงสติของตนไว้ได้ ได้แต่บอกให้ตนเองอดทนไว้ แต่สุดท้ายฉันก็พ่ายแพ้.. สติของฉันดับลง..ในตอนนั้นฉันภาวนาของให้ตนเองตื่นขึ้น..ฉันยังไม่อยากมาตายอยู่ที่..ฉันยังไม่ได้แก้แค้นมัน..มันที่ทำให้ท่านพ่อและทุกคนเปลื่ยนไป.. รู้สึกตัวอีกทีฉันก็ตื่นในที่แปลกตา..เมื่อมองไปรอบๆก็พบกับชายวัยกลางคนท่าทางใจดีนั่งอยู่ เขาบอกกับฉันว่าเขาคือครอบครัวของฉันเป็นนึงนพวกหนอนบ่อนไส้และเขาก็สามารถจับกุมได้โดยมีฉันเป็นหลักฐาน.. พวกเขารู้ว่าฉันไปบอกให้ท่านพ่อหยุด..และรู้อีกด้วยว่าเมื่อคืนท่านพ่อเข้ามาเพื่อหวังจะปิดปากฉัน เขาบอกกับฉันว่าเพราะคนพวกนั้นรู้ว่าฉันรักความยุติธรรมไม่มีทางที่จะร่วมมือด้วยแน่นอนจึงปิดเงียบเอาไว้.. และบอกลงโทดของพวกเขาคือประหารชีวิต..ในประโยคนี่ชายนั้นพูกเสียงแผ่วลง.. ฉันรู้ว่าเขารู้สึกอย่างไร..เขาคงสงสารฉัน ใช่! ฉันเองก็สงสารตัวเอง แต่มันคือสิ่งที่ถูกต้องและสมควรจะเป็นเช่นนั้น..ฉันตอบเขาด้วยน้ำเสียงรายเรียบ.. เขามีสีหน้าตกใจก่อนจะยิ้มพึ่งใจ ชายคนนั่นเสนอให้ฉันไปเป็นลูกบุญธรรมของเขาและบอกว่าหากถึงเวลาฉันจะได้เป็นส่วนนึงในการตามล่าตัวพวกนั้น ฉันไม่รอช้ารีบตอบตกลงและเริ่มต้นใหม่ในชื่อ....

             อาซานามิ มิสึรุ

 

ชอบ : กิน [ ก็แค่ชอบ ] , ที่สงบเงียบ [ มันทำให้ฉันรู้สึกผ่อนคลาย ]

เกลียด /ไม่ชอบ : ความอยุติธรรม [ ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนแต่มันห้ามไม่ได้ที่จะต้องทำให้มันถูกต้อง] 

งานอดิเรก : อ่านหนังสือและนั่งจิบชา

ลักษณะคำพูด :: มิสึรุมีน้ำเสียงใสราวระฆังแก้ว 

ปรกติ :: " เช่นกันค่ะ ฉันอาซาฮินะ มิสึรุ ยินดีที่ได้รู้จัก " กล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบยากจะคาดเดาอารมณ์ของเธอ

ดีใจ :: " ..ขอบคุณน่ะ " มิสึรุกล่าวด้วยน้ำเสียวแผ่วเบาพร้อมกับรอยยิ้มงดงามที่นานๆครั้งจะได้เห็น

เสียใจ :: " ..ฉันเข้าใจค่ะ..มันคือสิ่งที่ควรจะเป็น " แม้จะไม่ได้แสดงสีหน้าแต่น้ำเสียงกับสั่นเครืออย่างเห็ดได้ชัด

โกธร :: " ....จัดการเขาซะ!! " จ้องมองด้วยแววตาโกธรเคืองก่อนจะชี้สั่งให้คนสนิทจัดการ

กลัว :: " ....... " น้ำตาคลอเบ้าร่างกายสั่นสะท้านอย่างน่าสงสาร

ขอร้อง :: " ขอร้องล่ะ..? " ใบหน้านิ่งกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงพร้อมกับส่งสายตาอ้อดอ้อนคนๆนั้น

ปฏิเสธ :: " ของปฏิเสธ " กล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด แม้จะถามหรือพูดอะไรไปเธอก็ไม่ตอบกลับมา

เบื่อหน่าย :: " เฮ้อออ.. " ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายก็จะเดินหนีสุดชีวิต

เพิ่มเติม : ตัวมิสึรุจะแสดงอารมณ์ผ่านทางน้ำเสียงและแววตาค่ะ / มิสึรุมีแผลเป็นที่หลังนะคะ

Role play

"สายัณห์สวัสดิ์เหล่ามนุษย์ ข้ามีนามว่า 'อิสลิน' เจ้าชื่ออะไรล่ะ"เสียงอันน่าขนลุกดังขึ้นไปทั่วห้องสีดำสนิทพร้อมกับบรรยากาศอันหนาวเหน็บ

มิสึรุ :: " อาซาฮินะ.... มิสึรุ " น้ำเสียงใสราวระฆังแก้วราวอย่างสงบเสงี่ยม.. นัยน์ตาโศกนั้นมองไปทั่วห้องสีดำสนิทปแม้อากาศภายในห้องจพหนาวจับใจ แต่หญิงสาวยังคงยืนอยู่ได้ด้วยท่าทางสง่างามไม่ปรากฏอาการหนาวสั่น

"งั้นเหรอ...เอาล่ะมิสึรุเจ้าช่วยบอกข้าทีที่เจ้าเรียกข้ามีอันใดหรือไม่"

มิสึรุ :: " แก้แคน.. " สิ้นเสียงอิสลิน น้ำเสียงใสตอบอย่างเด็ดเดี่ยว พร้อมกับประกายมุ่งมั่นจากนัยน์ตาโศกที่มักจะว่างเปล่าอยู่เสมอ

"ความปรารถนาของเจ้าช่างสมกับเป็นสิ่งที่เรียกว่า 'มนุษย์' สิ้นดี"

มิสึรุ :: " เวลาของมนุษยช่างสั้นนัก.. หากมองลึกลงไปคุณจะพบความซับซ้อยภายในตัวของพวกเขา " นัยน์ตาโศกกลับมาว่างเปล่าอย่างที่เคย พร้อมกล่าวอย่างราบเรียบตามเคย

"เอาล่ะ...ข้าเลือกคนที่เหมาะแก่สำหรับเจ้าไว้แล้วขอให้โชคดีล่ะกัน"

มิสึรุ :: " ขอบพระคุณคะ .. " เด็กสาวโค้งคำนับอย่างสวยงามตามที่ถูกฝึกฝนมาอย่างนักก่อนที่เสียงนั่นจะหายไป

มุมสนทนาผู้ปกครอง

สวัสดีค่ะ เราชื่อชูวิ้งชูวับชูวับชูวิ้งชาลาล่า~จะเรียกเราสั้นๆว่า 'เรน' ก็ได้นะคะไม่ทราบว่าคุณคือ??

= เนย์ จร้าาา 

ถ้าไม่ติดจะตามล่าเรามั้ยอ่า??

= ยังไม่รู้ที่อยู่เลยย - w -

ถ้าเราดองจะไม่ฆ่าเราใช่มั้ยคะ!

= NO!

เรา(อาจ)จะสุ่มเลือกคนที่จะคู่กับลูกของท่าน ท่านอยากจะคู่กับใครเป็นพิเศษมั้ย?

= สุ่มมาเลย ลุ้นดี

ถ้าเกิดว่าเราสร้างความรักระหว่างคุณหนูและพ่อบ้านท่านจะไม่ว่าไรเราใช่มั้ย

= ม่ายยยเล๊ยยย -,.-

ถ้าติดเราอาจจะของเฟสขอท่านเพื่อนำมาโรลกับลูกๆของผู้สมัคร(รวมถึงเรา)ได้มั้ย

= ได้อยู่แล้ว แต่เราไม่ค่อยเข้าเล่นเฟสนี่สิ ; - ; [ Echizen Murasaki ]

งั้นสุดท้ายก่อนจากขอนิยามหรือไม่ก็บอกความรู้สึกให้ลูกของท่านได้มั้ยคะเอาแบบตามที่ท่านสบายใจเลยคะ!หรือจะมีเรื่องระบายก็ระบายออกมาเลยค่ะ!

=  อย่าหนักกับลูกสาวดิฉันมากนะคะ _ _