คลังเก็บฟิค ( sf / os )

ลำดับตอนที่ #7 : SF - Falling in love (Jaeten)

T
B

100%

เธอจะรักฉันได้ไหม...?

    “เฮ้อ...” ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนพลางปลดกระเป๋าเป้ลงจากบ่าและวางมันลงบนโซฟา ก่อนจะถอดถุงเท้าทั้งสองข้างแล้วกองมันทิ้งไว้ที่พื้น

    หลังลงจากรถเมย์ ผมก็เดินตรงดิ่งมาที่บ้านโดยเร็ว

    เพราะอะไรคงไม่ต้องบอกเนอะ...

    ผมจ้องโทรศัพท์ในมืออย่างชั่งใจ บนหน้าจอเป็นหน้าเพิ่มเพื่อนของไลน์

    “แอดไปดีมั้ยนะ...” ผมวางโทรศัพท์ไว้ข้างกาย ก่อนจะยกมือขึ้นปิดหน้า “ดี ไม่ดี ดี ไม่ดี ดี ไม่ดี”

    ...

    “ดีแหละ!” ผมพูดกับตัวเองเสียงดัง ก่อนจะหยิบมือถือมากดๆจิ้มๆที่หน้าจอ

    ‘U_Jay1997’

    ผมกดค้นหา ก่อนที่ไอดีของใครคนหนึ่งจะเด้งขึ้นมา...

    โอ๊ย! ใครสั่งสอนให้ใช้รูปโปรไฟล์อย่างนี้เนี่ย!

    ให้ตายเถอะ...น่ารักชะมัด ;\\\\;

    LINE~

    หลังจากผมแอดไปประมาณสองสามวิ อีกฝ่ายก็รับแอดแล้วทักมาทันที

    jaehyun_nee~ : ไง

    NineTen : อันยอง~

    jaehyun_nee~ : เตนล์ชั่ยไม๊?

    วิบัติป๊ายยยย

    NineTen : ทำไมพิมพ์ภาษาวิบัติจังเลยอะ?

    jaehyun_nee~ : 55555555555 พิมพ์เล่นเฉยๆ จริงๆไม่ได้วิบัตินะ เชื่อเราสิ

    

    NineTen : 55555

    jaehyun_nee~ : ...

    jaehyun_nee~ : ทำไมพิมพ์สั้นจัง? ไม่พอใจอะไรเราหรือเปล่า?

    NineTen : บ้าเหรอ...จะไปกล้าไม่พอใจใส่ได้ยังไงล่ะ แต่เราแค่ไม่รู้จะพิมพ์อะไรดีอะ

    jaehyun_nee~ : อ๋อ~

    เขาพิมพ์มาแค่นั้นแล้วก็เงียบหายไป ผมนั่งจ้องหน้าจอเป็นนาที มือกำโทรศัพท์ไว้แน่นจนมันแทบจะแตกคามือ

    NineTen : ทำไมหายไปเลยล่ะ?

-Jaehyun's Part-

    Nineten : ทำไมหายไปเลยล่ะ?

    ผมอมยิ้มน้อยๆกับข้อความที่คนทางนั้นส่งมาหลังจากที่ผมแกล้งหายไปประมาณห้านาที

    jaehyun_nee~ : เราไปหาอะไรมากินอะ

    jaehyun_nee~ : กะจะอยู่คุยกับนายยาวๆ :)

    NineTen : เฮ้ย! ไปหาอะไรกินก่อนก็ได้นะ เราไม่ว่าหรอก

    ทำไมถึงได้ใสซื่อจังเลยครับ...นี่เต๊าะอยู่ไม่รู้ตัวเหรอ

    อยากคุยไง อยากคุยยยยยยย เอ้อ :(

     jaehyun_nee~ : ไม่เข้าใจที่เราพิมพ์ไปเมื่อกี้เหรอ?

    Nineten : ที่กะอยู่คุยยาวๆอะเหรอ? อ๋อ เข้าใจสิ

     jaehyun_nee~ : แน่ใจ๋?

    NineTen : อืม ขอบคุณที่อยู่คุยเป็นเพื่อนกันนะ

     jaehyun_nee~ : เตนล์ไม่อยากคุยกับเราก็ไม่เป็นไรนะ

    NineTen : เฮ้ย อยากคุยดิ555555555555

    jaehyun_nee~ : อ่าว เหรอ55555555555 นึกว่ารำคาญ

    NineTen : ไม่ๆ

     NineTen : แจฮยอน

     jaehyun_nee~ : หืม?

    NineTen : เล่น T or D กันมั้ย?

     jaehyun_nee~ : Truth or Dare อะเหรอ?

      jaehyun_nee~ : เอาสิ

    NineTen : ใครจะเลือกก่อนดีอะ?

     jaehyun_nee~ : นายก่อนก็ได้

    NineTen : อ่าๆ...

     jaehyun_nee~ : T or D??

    NineTen : T

     jaehyun_nee~ : อืม...ถามว่าอะไรดีน้า~?

    NineTen : แล้วแต่เลย

    NineTen : ...

    NineTen : แต่อย่าเอาคำถามจี๊ดๆมานะ

    jaehyun_nee~ : 55555 ครับๆ~

     jaehyun_nee~ : อืม...เคยมีแฟนมาแล้วกี่คน แล้วคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่

    NineTen : คนเดียว สมัยประถมอะ...

    NineTen : ให้เล่ามั้ย?

     jaehyun_nee~ : อืม เล่ามาเลย~

    NineTen : คือช่วงประถมมีเพื่อนในห้องมาชอบเรา จริงๆเราก็ค่อนข้างสนิทกันนะ มีวันนึงก็คุยกันดีๆแหละ จู่ๆเขาก็มาบอกชอบเราแล้วขอคบ

    NineTen : เขาใช้มุกเดิมๆ แบบ...ถ้าไม่ตอบจะถือว่าตกลงนะ อะไรประมาณนี้อะ แล้วเราไม่ได้ตอบไป ก็เลยโดนรวบรัดเป็นแฟนไปเลย

     jaehyun_nee~ : แล้วนายชอบเขามั้ย?

    หัวใจผมเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้น มือเปียกชื้นเนื่องจากเหงื่อที่เริ่มซึมออกมาเรื่อยๆ ผมรู้ว่ามันเป็นแค่อดีต...

    แต่มันก็อดไม่ได้นี่

    NineTen : ก็ชอบนะ

     jaehyun_nee~ : อ่อ...

    NineTen : แต่ตอนนี้ไม่ได้ชอบแล้วอะ

    หัวใจที่ห่อเหี่ยวไปเหมือนถูกเป่าลมกลับให้พองโตเมือนเดิม ผมยิ้มกริ่มอยู่กับโทรศัพท์ ถ้ารูปโปรไฟล์ของเขาเป็นรูปตัวเองก็ดีสิ...

     jaehyun_nee~ : อ๋อ...แล้วทำไมเลิกกันอะ?

    NineTen : จริงๆไม่รู้ว่าจะพูดว่าเลิกได้มั้ย เพราะเราไม่ได้บอกเลิกกันอะ

    NineTen : เราคบกันผ่านอินเตอร์เน็ต ที่โรงเรียนเราก็ไม่ได้คุยกัน แค่ยิ้มให้กันนิดๆหน่อยๆ พอจบประถมหกเราก็ย้ายโรงเรียนมาที่นี่ หลังจากนั้นก็ไม่ค่อยได้คุยกันอีก

    NineTen : จน...มันเหมือนเกิดช่องว่างระหว่างกันอะ ก็เลยเหมือนเลิกกันไปโดนปริยายโดยไม่ต้องพูดบอกอะไร

     jaehyun_nee~ : แล้วอย่างนี้จะถือว่าเลิกได้เหรอ?

    ผมพิมพ์ถามไปหลังจากอ่านทวนด้วยความไม่พอใจอยู่หลายรอบ

    NineTen : ได้สิ บางทีคำพูดก็ไม่สำคัญเท่าการกระทำนะ แค่นี้ก็ชัดเจนแล้วล่ะ

    jaehyun_nee~ : อ๋อ...

    jaehyun_nee~ : เราขอถามอีกอย่างได้ป่ะ?

    NineTen : อืม ว่ามาสิ

    jaehyun_nee~ : คนนั้นชื่ออะไรเหรอ?

    NineTen : นายหมายถึงแฟนเก่าเราอะเหรอ?

    jaehyun_nee~ : ช่าย~ไม่ได้ถามมากไปใช่มั้ยอะ? ถ้าลำบากใจหรือไม่อยากตอบไม่ต้องตอบก็ได้นะ เราไม่ซี5555555555

    NineTen : ชื่อแทยงอะ

    jaehyun_nee~ : อ่าๆ

    NineTen : มีอะไรที่อยากรู้อีกมั้ย?

    ...ทำไมรู้สึกเหมือนตัวเองขี้เศือกขึ้นเรื่อยๆ

    jaehyun_nee~ : ไม่มีแล้วๆ

    jaehyun_nee~ : ตาเราเลือกละนะ? เราเอา D

    NineTen : แล้วเราจะรู้ได้ไงอะ ว่านายทำแล้ว

    NineTen : มาคอลกัน

-End Jaehyun's Part-

    NineTen : มาคอลกัน

    บางทีก็เกลียดตัวเองที่มันใจกล้าบ้าบิ่นเกินไป

   ฮือ ทำอะไรลงไปเนี่ย เตนล์!!

    แจฮยอนเงียบหายไปเลย ทำไงดีนะ ㅠ ㅠ

    jaehyun_nee~ : เอาสิ จะโทรไปละนะ

    เขาตอบกลับมาหลังจากเงียบไปสักพัก เป็นสักพักที่อึดอัดมากจริงๆสำหรับผม...

    กลัวมากๆเลยล่ะว่าเขาจะไม่ตอบกลับมาอีก

    ถ้าเป็นอย่างนั้น...ผมจะกล้ามองหน้าเขาที่โรงเรียนได้ไงล่ะ?

    ครืด~

    ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อโทรศัพท์ในมือจู่ๆก็สั่นขึ้นมา หน้าจอผมแสดงให้เห็นว่าคนที่คอลวิดีโอ...คือใคร

    ผมค่อยๆเอื้อมไปจิ้มปุ่มรับด้วยมืออันสั่นเทา เหงื่อผุดซึมตามหน้าผากและไรผมจนเปียกไปหมด ผมยกแขนเสื้อขึ้นปาดลวกๆในขณะที่หน้าจอกำลังเซ็ต

    [หวัดดี~]

    “หวัดไม่ดีนะ...หมอบอก”

    [โห กวนอะ ฮ่าๆ]

    แจฮยอนที่ยิ้มร่าอยู่ในหน้าจอมือถือของผมทำให้หัวใจดวงน้อยๆดวงนี้เต้นแรง เจ้าตัวจะรู้มั้ยนะว่ารอยยิ้มของเขามีอิทธิพลกับผมขนาดไหน?

    “ฮ่าๆ...”

    [จะสั่งให้เราทำอะไรอะ?]

    “ฮะ?”

    [จะสั่งให้เราทำอะไร? เมื่อกี้เราเล่น T or D กันอยู่ไง~]

    “อ๋อ...นายตั้งกล้องได้มั้ยอะ? ตั้งกล้องก่อนนะ เอาให้เราเห็นอะ แล้วก็...อืม” ผมหยุดคิดไปครู่หนึ่งพลางกวาดตามองของในห้องเขา

    เห็นแล้ว...

    [แล้วก็?]

    “เล่นกีต้าร์ให้ฟังหน่อยสิ”

    [กีต้าร์? รู้ได้ไงอะ ว่ามี ฮ่าๆๆๆ] แจฮยอนพูดกลั้วหัวเราะ ตาของเราเหมือนขีดเล็กๆขีดหนึ่งเท่านั้น มันหยีได้น่ารักมาก T\\\\T

    “ก็เห็นวางอยู่ข้างหลังอะ ฮ่าๆ” ผมหัวเราะกลับเบาๆ ใบหน้าขาวเผือกของเขาเหมือนจะมีสีเลือดฝาดขึ้นเล็กน้อย

    เขาเขินหรือว่าไม่สบายกันนะ?

    “แจฮยอน...”

    [หะ หืม?]

    “ไม่สบายหรือเปล่า?”

    [อ่า...นิดหน่อยล่ะมั้ง...]

    “อย่าลืมดูแลตัวเองนะ...”

    [อืม...นายก็เหมือนกันนะ ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย :D]

    ...ให้ตายเถอะ เขาจะล้อไปถึงเมื่อไหร่กัน

    “เล่นกีต้าร์เลย นายอะ เร็วๆ” ผมเบะปากเล็กน้อยก่อนจะเร่งเร้าเขา “ร้องด้วยนะ~”

    [ครับๆ~]

    นิ้วเรียวกรีดลงไปบนสายกีต้าร์ เสียงก้องดังออกมาจากกีต้าร์โปร่งในมือเขา เพียงแค่เข้าอ้าปากร้องท่อนแรกออกมาผมก็ระบายมุมปากยิ้มทันที

    เพราะมันเป็นเพลงที่ผมชอบที่สุด...

    “...” ผมไม่พูดอะไร เพียงแค่เท้าคางกับหมอนหนาเท่านั้น ร่างทั้งร่างนอนคว่ำแผ่อยู่บนเตียง เปลือกตาค่อยๆปิดลงช้าๆ ผมหนุนหัวลงกับหมอนแล้วหลับตาฟังเขาไปเรื่อยๆ

    [What day is it? And in what month? This clock never seemed so alive...]

    ผมรู้สึกเหมือนเขามากระซิบอยู่ข้างหู เสียงทุ้มร้องท่อนสุดท้ายด้วยน้ำเสียงแหบต่ำมีสเน่ห์

    [ฮัลโหล?]

    “...”

    [ฮัลโหลๆๆ เตนล์~] เสียงเขาเรียกชื่อผม มันยิ่งทำให้ความรู้สึกที่เอ่อท้นอยู่ในใจมากขึ้นไปอีก

    “...รู้”

    [หืม?]

    “รู้...ได้ไงว่า...เราชอบเพลงนี้”

    [นายก็ชอบเพลงนี้เหรอ? เฮ้ย! เหมือนกันเลย เราก็ชอบเพลงนี้...ชอบมากๆด้วย] ประโยคสุดท้ายเหมือนเขาจะพึมพำกับตัวเองเบาๆ [You and me...ฉันชอบชื่อเพลงนะ มันให้ความรู้สึกเหมือนว่าตอนนี้...]

    “...”

    [ มีเพียงแค่เราสองคน :) ]

    ผมนิ่งไปสักพักก่อนจะระบายยิ้มออกมาบางๆ ปากฉีกกว้างขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าทำไม...

    ทำไม...

    ทำไมกันนะ?

    ทำไมถึงได้ชอบคนๆนี้ได้มากขนาดนี้...

    หัวใจเรามันใหญ่โตขนาดนั้นเลยเหรอ? มันมากเสียจน...ไม่รู้จะอธิบายเป็นคำพูดยังไง มันมากมายจนล้นออกมานอก เหมือนกับน้ำที่กำลังถูกรินลงมาในแก้วไม่หยุดหย่อน

    จนมันล้น...เกินที่จะเก็บไว้

    แต่ถึงอย่างนั้น...แก้วก็ไม่สามาระเทน้ำออกมาเองได้ จริงมั้ย?

    แต่ถ้าบอกไปแล้วทุกอย่างไม่เป็นเหมือนเดิมล่ะ? อาจจะไม่มีโอกาสมาคุยกันแบบนี้อีกแล้วก็ได้ เขาอาจจะมองผมแค่เป็นเพื่อนคนหนึ่ง...

    ผมเคยอยู่ในจุดที่มีเพื่อนตัวเองมาชอบนะ...แน่นอน เราเป็นแค่เพื่อนกัน อย่างน้อยผมก็มองเขาแบบนั้นตั้งแต่รู้จักกัน

    จนกระทั่งเขามาบอกชอบผม

    มันเป็นความรู้สึกที่อึดอัดมากจริงๆ ผมไม่ได้ชอบเขา แต่ผมก็ไม่อยากทำร้ายความรู้สึกเขา

    ผมอยากให้เขาหยุดความรู้สึกเขาไว้แค่นั้น...ให้มันลดลงเรื่อยๆ

    โดยที่ผมจะเป็นฝ่ายเดินจากไปเอง

    ผมเข้าใจ...เพราะอย่างนั้นไง ผมถึงไม่กล้า 

    เตนล์...ไอ้คนขี้ขลาดเอ๊ย :(

    [เตนล์...]

    เสียงทุ้มเรียกผม แจฮยอนโบกมือไปมา เมื่อผมสะดุ้งแล้วเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เขาก็ยกยิ้มมุมปากเบาๆ

    [เหม่ออะไรน่ะ?]

    “ไม่มีอะไรหรอก...แค่คิดอะไรเพลินๆน่ะ”

    [คิดถึงแฟนเก่าเหรอ?]

    “ไม่ใช่หรอก...คิดถึงใครอีกคนที่เคยสนิทกันน่ะ” ผมกระซิบตอบเบาๆ ไม่รู้มุมปากมันยกขึ้นตั้งแต่ตอนไหน แต่เมื่อคิดถึงความทรงจำของเรา...

    ผมก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ทุกที

    [ใครเหรอ?]

    “เพื่อนน่ะ...เพื่อนเก่า” ผมส่งยิ้มบางๆให้ผู้ชายในจอสมาร์ทโฟนตรงหน้า “แต่ขอไม่เล่านะ”

    [อืม...ยังไงก็ได้ถ้านายสบายใจ แต่ถ้าเก็บไว้ไม่อยู่จริงๆ...]

    “...”

    [ก็มาเล่าให้เราฟังได้นะ]

    “ฮ่าๆ...ขอบคุณนะ :)”

    [อ่าๆ...] แจฮยอนตอบรับก่อนที่เขาจะปิดปากหาว

    “ถ้าง่วงไปนอนก่อนก็ได้นะ...”

    [...]

    “...” เราเงียบกันไปสักพัก แจฮยอนที่ก้มหน้าลงเงยหน้าขึ้นมาประสานตากับผมก่อนจะถามเบาๆ

    [T or D?]

    ค่ำคืนนี้คงไม่จบลงง่ายๆหรอก...ผมคิดว่านะ :)

    

     หลังจากที่ทานอาหารเสร็จ แทนที่จะไปหอสมุดตามเคย ผมกลับมานั่งลงใต้ต้นไม้ใหญ่หลังโรงเรียน

    “เตนล์...” เสียงเข้มดังขึ้นข้างหลัง ผมเอี้ยวตัวกลับไปมอง ร่างสูงยืนส่งยิ้มให้ผมอย่างสดใส แม้แสงอาทิตย์จะแยงตาจนแสบ แต่มันก็ไม่สามารถทำให้ผมละสายตาไปจากเขาได้เลย

    “แจฮยอน...” ขณะที่ผมกำลังพึมพำชื่อเขาเบาๆ รอยยิ้มก็เผลอผุดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว “นาย...มาทำอะไรแถวนี้เหรอ?”

    “เราตามนายมาอะ” เขาพูดพลางหย่อนตัวลงนั่งข้างๆผมอย่างใกล้ชิด ร่างกายของเขาเบียดเสียดกับผม หัวใจเต้นแรงจนแทบบ้า

    “ตาม? ตามทำไมอะ?”

    “ฮ่าๆ ไม่รู้สิ...” แจฮยอนยกมือขึ้นเกาหัวเบาๆแก้เก้อ ดวงตาคมเลื่อนมามองสบกับผม ริมฝีปากของเขายังคงคลี่ยิ้มไม่เปลี่ยน เขาไม่เคยหุบยิ้มเลย...

    มีแต่จะกว้างขึ้นเรื่อยๆ

    นั่นคือสเน่ห์อีกอย่างที่ทำให้ผมหลงรักเขาขนาดนี้...

    “เราคิดว่าพวกเราสนิทกันแล้วนะ...” ใบหน้าขาวของเขาขึ้นสีชมพูอ่อน “แต่คุยกันต่อหน้ามันก็ยากเหมือนกันเนอะ...”

     “อืม...”

    “คืนนี้เล่น T or D กันอีกมั้ย?”

    “ต้องดูก่อนน่ะ ว่ามีการบ้านมั้ย”

    “ว้า...เด็กเรียนเหรอเราน่ะ” มือใหญ่เอื้อมมาโยกหัวผมเบาๆอย่างหยอกล้อ นั่นส่งผมให้ใจของผมเต้นแรงไม่เป็นจังหวะอย่างบ้าคลั่ง

    เมื่อเขาเห็นผมนิ่งไป แจฮยอนก็ค่อยๆชักมือกลับช้าๆ เขาก้มมาส่องหน้าผมจากข้างล่าง

    “เป็นอะไรหรือเปล่า?”

    “เปล่า...”

    “...” เขาเงียบ “ไม่ชอบที่เราทำเมื่อกี้ใช่มั้ย? ขอโทษนะ...เราไม่คิดว่านายจะไม่พอใจ”

    “ชอบสิ...” ผมกระซิบเบาๆแล้วค่อยๆไล่สายตาไปประสานกับนัยน์ตาสีนิลของเขา “ชอบมากๆเลย”

    แจฮยอนยกมือขึ้นปิดหน้าก่อนจะหัวเราะเบาๆในลำคอ เสียงเข้มกระซิบอู้อี้ในลำคอ

    “แจฮยอน...เมื่อกี้นายพูดอะไรหรือเปล่า?”

    “อย่าทำแบบนี้สิ”

    “ทำอะไร?”

    “อย่าพูดแบบนั้นด้วยเสียงและสายตาอย่างนั้น...”

    “...”

    “ใจสั่นนะรู้มั้ย”

    “...ฮะๆ”

    “...”

    “ฮะ...ฮ่าๆ” ผมหัวเราะ

    “หัวเราะอะไรน่ะ?” เขาแอบเบะปากงอนนิดๆแล้วหันมาทำหน้าขรึมใส่ผม “เราจริงจังนะ”

    “นาย...น่ารักจังเลยนะ...” ผมยิ้มบางๆพลางหลุบตาลงตาม รอยยิ้มของผมมันไม่ใช่รอยยิ้มที่สดใสเหมือนแต่ก่อน

    หากแต่ว่าเป็นรอยยิ้มที่เศร้าทว่าแฝงไปด้วยความสุข

    ถ้าเป็นเมื่อก่อน...ผมคงไม่กล้าที่จะพูดออกมา

    แต่เพราะความกล้าของเขา...เป็นตัวเบิกทางให้ผม ต่อให้เขาไม่ได้คิดอะไรกับผมจริงจังก็ตาม ผมอาจจะรู้สึกมากเกินไป

    ซึ่งใช่...มันมากเกินไป มากเกินไปสำหรับเพื่อน

    ใบหน้าขาวยิ้มกว้าง แก้มขึ้นสีแดงระเรื่อ “นายหน้าแดงนะ...”

    ผมเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยก่อนจะยกมือขึ้นกุมแก้มอุ่นของตัวเอง มันร้อน...ร้อนมากจริงๆ

    “นายก็แดงนะ...”

    “อืม...รู้” แจฮยอนก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเองพลางโยกตัวไปมา น้ำหนักทั้งหมดรวมถึงไออุ่นจากตัวเขาเทลงบนตัวผมโดนไม่ทันตั้งตัว

    “...”

    “เรารู้”

    ผมนั่งเงียบ สายตาเหลือบมองหัวของคนที่นั่งเอนกายพิงหัวไหล่ของผมเป็นระยะ

    “เตนล์...”

    “หืม?” ผมค่อยๆเอนหัวไปหนุนศีรษะของอีกฝ่ายเบาๆอย่างเนียนๆ

    “ฮะๆ” แจฮยอนหัวเราะเบาๆ

    เออ...เหมือนจะไม่เนียนเนอะ

    “เตนล์”

    “อะไร ฮ่าๆ” ผมถามกลั้วหัวเราะ “เรียกบ่อยเกินไปแล้วนะ กลัวจำชื่อเราไม่ได้หรือไง?”

    “ฮ่าๆ...ชื่อนายน่ะ...เราไม่มีวันลืมหรอก :)”

    อ่า...

    “ฮืม...คืนนี้มาเล่น T or D กันอีกนะ...” แจฮยอนกระซิบเบาๆ ผมหลับตารับลมเย็นที่พัดมาจากสายน้ำ มันพัดปอยผมให้กระจายฟุ้ง

    “อืม...”

    “คืนนี้มีอะไรจะบอกล่ะ”

    ตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ ผมบีบมือแน่นรอข้อความตอบกลับจากเขา

    NineTen : มีอะไรจะบอกเหรอ?

    ...มันลอยเคว้งอย่างนี้มาเป็นชั่วโมงแล้ว! ใจกร่อยมากเลยรู้มั้ย...

    

    jaehyun_nee~ : มาเล่น T or D กันก่อนสิ

    NineTen : อืม...ก็ได้

    jaehyun_nee~ : ฉันให้นายเลือกก่อน

    NineTen : ฉันเอา T

    jaehyun_nee~ : อืม ก็ดี :)

    เขาส่งมาแค่นั้นก่อนจะหายไปสักพัก โทรศัพท์ผมสั่นเล็กน้อย หน้าจอโชว์ชื่อคนที่โทรมาเด่นหรา มันทำให้ผมใจสั่น...

    “ฮัลโหล” ผมโบกมือให้อีกคน ริมฝีปากประดับยิ้มกว้าง

    “หวัดดี” แจฮยอนโบกตอบเบาๆ มุมปากแต้มยิ้มน้อยๆ

    อ่า...ทำไมวันนี้รู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปนะ?

    “จะถามอะไรเหรอ? ว่ามาเลย”

    “เราไม่มีอะไรจะถาม” แจฮยอนพูด “เรามีแค่เรื่องจะบอก”

    “...”

    “ฟังเราได้มั้ย?”

    “อืมได้สิ...”

    “เตนล์...”

    “...อะไร...?”

    “เรารู้นะ...”

    “หืม?”

    “เรารู้...”

    “รู้อะไร?”

    “รู้มาตลอด”

    เมื่อผมคิดทบทวนและประมวลผล ว่าสิ่งที่เขาบอก หมายถึงอะไร...

    หัวใจผมกระตุกวูบ เพราะวันนี้เขาแปลกไปจากทุกวัน...

    เป็นไปได้ว่าเขาอาจจะรู้...ว่าผมรู้สึกยังไงกับเขา

    “ระ รู้...อะไร” ผมถามเสียงสั่น

    “นายชอบเราใช่มั้ย?”

    “จะ แจฮยอน...”

    “นายรู้สึก...” เขาเว้นไป ตาหลุบต่ำ ใบหน้าแดงระเรื่อ ริมฝีปากสั่นเทานั่นกระซิบออกมาเบาๆ “นายรู้สึกเหมือนเราใช่มั้ย...?”

    “นาย...หมายความว่า...ยังไง?”

    “เราชอบนาย”

    “...”

    “แต่เรื่องที่เราจะบอก...ไม่ได้มีแค่นั้น”

    “...อืม” ผมพูดพลางพยักหน้า จนถึงตอนนี้หน้าก็ยังเห่อร้อนไม่หยุดหย่อน “พูดมาเลย”

    “เราต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ...อาจจะไม่ได้เจอกันเป็นปีๆเลย”

    “...”

    “เพราะฉะนั้นเราจะไม่ขอคบนะ...เรารู้ว่ารักทางไกลมันทรมาน...”

    “...”

    “แต่เราก็จะไม่ขอให้นายรอด้วยเช่นกัน” แจฮยอนยิ้มบางๆให้ผม “ระหว่างที่เราไม่อยู่...นายอาจจะเจอคนที่ดีกว่า”

    “ไม่มีหรอก”

    “หืม?”

    “คนที่ดีกว่าน่ะ...อาจจะมี” ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆแล้วกะพริบตาถี่ๆ “แต่คนที่เราชอบได้มากขนาดนี้...คงมีแค่นายคนเดียว ได้ยินมั้ยแจฮยอน”

    “...”

    “คนที่ทำให้เราชอบได้ขนาดนี้ มีแค่นาย”

    “อือ...” เขายิ้มด้วยใบหน้าที่แดงกว่าเดิม แจฮยอนเสียงขึ้นจมูกเล็กน้อย “ไม่รู้ว่าทำไมต้องร้องไห้เนอะ ไม่มีเรื่องอะไรมากสักหน่อย...”

    “ถึงนายไม่บอกให้รอ...”

    “เตนล์..”

    “เราก็จะรอนะ :)”