Dark world Box **Close

ลำดับตอนที่ #7 : Kami พระบัญญัติแห่งรักของพระเจ้า [โยจิสึ ฮาเนะสึกิ]

Applicationcharacter

รูปตัวละคร

“มันคือศิลปะครับ (?)”

บทที่รับ  :  เบนไซเทน เทพีแห่งความรัก ศิลปะ กวี ปัญญา และวารี                 พลัง : การควบคุมน้ำจำนวนหนึ่ง / การสร้างสรรค์ศิลปะด้วยธรรมชาติ (?) [เช่นการใช้ลูกไม้สีหรือผงทรายวาดรูปร่างต่างๆ ด้วยตัวมันเอง]>>มีประโยชน์ตรงไหน ถามใจดู---

รุ่นที่ 77

ชื่อ นามสกุล : โยจิสึ ฮาเนะสึกิ [Yojitsu Hanetsuki]

ชื่อเล่น : ฮาเนะสึกิ [Hanetsuki] / สึกิ [tsuki]

เพศ : ชาย

อายุ  : 560 ปี

เทพเทพีจำพวก   : เทพเทพีแห่งโชคลาภ

ลักษณนิสัย : หากเดินไปถามคนอื่นๆ ว่าฮาเนะสึกิเป็นเช่นไร คำตอบที่ได้รับกลับมอย่างพร้อมเพรียงล้วนเป็นคำว่า น่ากลัว ทั้งสิ้น!..ฮาเนะสึกินั้น มองภายนอกให้อารมณ์คล้ายคุณพ่อ (แม่ต่างหาก---) ผู้แสนอ่อนโยนด้วยรอยยิ้มอบอุ่นดั่งดวงอาทิตย์ และการวางตัวที่ดูอ่อนช้อย งดงาม มีมารยาท แต่! นั่นก็เป็นเพียงแค่ภาพมายาเท่านั้นแหละ! แท้จริงแล้วฮาเนะสึกิไม่ใช่คนแบบนั้นเลยสักนิด! เห็นยิ้มๆ แบบนี้แต่ความจริงแล้วน่ากลัวอย่าบอกใคร ยามใดที่เขาอ้าปากเอ่ยคำพูด เทพทุกตนที่รู้จักนิสัยใจคอล้วนแต่รีบพุ่งเข้าใส่ แล้วหาอะไรไปยัดปากชายหนุ่มเสียให้ได้ ไม่ใช่เพราะเขาพูดมากไม่ได้ศัพท์อะไรแบบนั้นหรอกนะ ตรงกันข้าม ฮาเนะสึกิไม่ชอบพูดเวิ่นเว้อ เขามองแต่ความเป็นจริง พูดอะไรตรงๆ ไม่โกหก! ไม่พูดเท็จ! เถรตรงดั่งไม้บรรทัด! พูดจาขวานผ่าซากแทงใจดำเป็นที่สุด! ขัดกับใบหน้ายิ้มๆ นั่นราวฟ้ากับเหวเลยล่ะ ท่านเขานั้น..นึกอยากด่าก็ด่า นึกอยากว่าก็ว่า แต่คนโดนว่ามันก็เถียงไม่ออก เพราะไอ้ที่พูดมานั่นความจริงทั้งนั้น! ตำหนิทีรู้สึกเจ็บหนักๆ อยู่ในทรวงอก เล่นเอาซะไม่อยากเกิดมาเป็นเทพกันเลยทีเดียว----มิหนำซ้ำท่านเขายังไม่แยแสความรู้สึกชาวบ้านเท่าไหร่ เป็นเหมือน คุณครูฝ่ายปกครอง ในโรงเรียนที่ไม่ว่าใครก็เกรงกลัวทั้งสิ้น และแน่นอนว่าหากใครที่ทำผิดกฎที่เขาตั้งไว้ล่ะก็ รับรองเลยว่าเห็นนรกแน่ๆ

                พูดไปพูดมาชักจะเว่อร์..แต่หากไปฟังจากท่านอื่นๆ ก็จะได้ความเช่นนั้นนั่นแหละ หรือถ้าจะถามจากเจ้าตัวเอง เจ้าตัวก็คงตอบไม่ต่างจากที่ว่าเท่าไหร่นัก เพียงแค่ฟังดูนุ่มนวลกว่า (?) เพราะฮาเนะสึกิเป็นคน สุภาพ (จอมปลอม) เขามักใส่หางเสียงเวลาพูดเสมอไม่ว่ากับใครก็ตาม แต่กระนั้นก็ไม่ได้ลดความเจ็บแสบของคำพูดของเขาเสียเท่าไหร่นักหรอก..อีกเรื่องที่ทำให้ทุกคนรู้สึกว่าฮาเนะสึกิน่ากลัว นั่นมาจาก รอยยิ้ม ที่มองไปมองมาก็ดูงดงามอยู่หรอก แต่ทำไมหนอทำไม..รอยยิ้มท่านเขาช่างให้ความรู้สึกเหมือนกับรอยยิ้มพญามารเช่นนี้? และเพราะเขาเอาแต่ยิ้มทั้งวี่มั้งวันไม่ยอมหุบ เลยไม่มีใครคาดเดาอารมณ์ของเขาได้เท่าไหร่นัก แต่สิ่งหนึ่งที่ทุกคนรู้ก็คือ เมื่อฮาเนะสึกิโกรธ ใบหน้าของเขาจะปราศจากซึ่งรอยยิ้มและเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือกระดับช่องแช่แข็ง การกระทำของเขาจะแข็งกระด้างขึ้นอย่างชัดเจน แม้คำพูดคำจาจะยังเติมเต็มไปด้วยคำสุภาพ แต่น้ำเสียงกลับเย็นเจี๊ยบไปถึงตับนั่นกลับขัดแย้งกันอย่างสิ้นเชิงเสียอย่างนั้น..ส่วนสาเหตุที่ทำให้เขาโกรธก็มีอยู่ไม่กี่ข้อหรอก ข้อแรกคือการที่มีคนขัดต่อกฎระเบียบของเขาเมื่ออยู่ในอาณาเขตของตน ข้อสองคือการที่อีกฝ่ายมาทำลาย ศิลปะ ของเขาเสียหาย แต่ศิลปะที่ว่านี้คืออะไร ก็ไม่มีใครบอกได้หรอก..เทพตนนี้น่ะแปลกประหลาดจะตายชัก

                ความชอบของฮาเนะสึกิน่ะแตกต่างจากเทพทั่วไป ศิลปะของเขาส่วนมากมักเป็นอะไรที่เข้าใจได้ยาก ในขนาดที่คนอื่นมองภาพภาพหนึ่งเป็นเพียงภาพที่สีเละไร้รูปร่าง เขากลับบอกว่านั่นคือศิลปะเสียอย่างนั้น นอกจากนี้ฮาเนะสึกิยังมีความ อินดี้ แบบแปลกๆ แฝงอยู่ในตัวด้วย บางครั้งเขาก็ชอบบอกว่าสิ่งนู้นสิ่งนี้สิ่งนั้นคือศิลปะ ทั้งๆ ที่มันก็แค่สิ่งของหรือก้อนหินธรรมดาแท้ๆ และนั่นทำให้ไม่ค่อยมีใครอยากทำความเข้าใจกับความคิดของเทพหนุ่มตนนี้เสียเท่าไหร่ แต่หากพูดถึงเรื่องของ ดอกไม้ ล่ะก็ ฮาเนะสึกิก็สามารถตอบได้อย่างคล่องแคล่วเลยล่ะ และถ้าเป็นเรื่องที่ชอบเหมือนกันแล้ว ความโหดร้ายของฝีปากของเขาก็จะดรอปลงมาเยอะเลยทีเดียว แต่โดยปกติเขาไม่ใช่พวกชอบเปิดปากพูดนักหรอก (วันๆ เอาแต่นั่งยิ้มจิบชา ชมธรรมชาติไม่ทำอะไรสักอย่าง----) นอกเสียจากว่ารู้สึกว่ามันไม่ใช่ (?) จริงๆ เท่านั้นแหละถึงจะเปิดปากด่าสักที หรือถ้าจะให้พูดอย่างคนปกติ ก็คงต้องเฉพาะเวลาที่คุยเรื่องที่ชอบหรืออารมณ์ดีมากๆ เท่านั้น ว่าแต่..ตอนไหนกันล่ะ ที่เขาอารมณ์ดี? แล้วปกตินี่ไม่ได้อารมณ์ดีอยู่รึยังไงกัน? ยิ้มตลอดเวลาขนาดนั้นน่ะ! (ช่างเป็นเทพที่นิสัยน่าปวดสมองซะไม่มี----//แว่วเสียงจากใครหลายๆ ตนแถวๆ นี้..)

                อีกเรื่องคือ นอกจากจะนั่งจิบชาชมนกชมไม้ไปวันๆ (?) แล้ว ฮาเนะสึกิยังใช้เวลาส่วนมากไปกับการอ่านหนังสือมากมายอีกด้วย แต่ส่วนมากก็เป็นหนังสือเกี่ยวกับพกฤษาศาสตร์เสียส่วนมาก ยิ่งเรื่องเกี่ยวกับดอกไม้ยิ่งแล้วใหญ่ หนังสือพวกนั้นมีเยอะถึงขนาดต้องทำห้องเก็บแยกไว้เลยล่ะ หรือไม่ถ้าเขาไม่นั่งลอยชายอ่านหนังสือจิบชาอยู่แบบนั้น หรือไม่ได้ทำอะไรสักอย่างก็แล้วแต่ (?) อยู่บนเรือนของเขา ชายหนุ่มก็มักจะหายไปโผล่แถวๆ สวนดอกไม้ หรือสวนพืชผัก ด้วยเหตุผลสองข้อคือ1.อยากสูดอากาศบริสุทธิ์ และสองคือหิว (ห๊ะ..?)

การพูดจา  : ชอบพูดแบบมีหางเสียง เรียกแทนตนว่า ข้า เรียกผู้อื่นว่า ท่าน แต่มักจะพูดตรงๆ และขวานผ่าซาก มักพูดจี้ใจดำชาวบ้านเขาได้หน้าตาเฉย คำพูดคำจาบาดลึกเข้ากลางแต่น้ำเสียงเริงร่าแถมหน้ายังยิ้มแป้นเสียอย่างนั้น แต่ถ้าโกรธเมื่อไหร่จะเปลี่ยนโหมดเป็นช่องแช่แข็ง แล้วอัพเกรดความโหดร้ายแบบก้าวระดับ ถ้าอารมณ์ดีหน่อยหรือกำลังคุยเรื่องที่ชอบ เขาก็จะพูดภาษาปกติที่ฟังได้สบายๆ อยู่บ้างนะ

                เวลาทักทายคนที่เผอิญมาเจอกัน : “อ้าว..ได้มาเจอกับท่านเช่นนี้ ตลกร้ายหรือยังไงกันนะครับ?” //*หัวเราะ(?)*//

                เวลาที่ติงเรื่องรสชาติอาหาร (?) : “ไม่ทราบว่าลิ้นพิการหรือครับ? ทำไมถึงไม่ชิมให้ดีก่อนล่ะ หืม? แล้วนี่..ถามจริงๆ นะครับ ทำใจนานแค่ไหนกันกว่าจะกล้ายกมาให้ข้าทานได้เนี่ย”

                เวลาดุคนที่วิ่งมาชน (ห๊ะ?) : “มีตาก็มองทางให้ดีๆ หน่อยสิครับ ถ้าบาดเจ็บขึ้นมา ไม่มีปัญหาจ่ายค่ารักษาพยาบาลขึ้นมา ซวยไม่รู้ตัวนะครับท่าน..ว่าแต่ ใครอนุญาตให้วิ่งบนเรือนของข้ากันครับ?” //*ยิ้มโหด---*//

                เวลาโกรธ (มีคนทำศิลปะของตนพัง) : “เฮ้อ..ให้ตายสิ ข้าล่ะไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ น้า..ทำไมพวกหนุ่มสาวสมัยนี้ถึงได้ ไร้คามระมัดระวังตัวแบบนี้ เป็นเด็กสามขวบกันรึยังไงครับ มาทำของของข้าเสียหายเช่นนี้..” //*ว่าแล้วก็มองแรง (?) พร้อมแผ่รังสี*//

                เวลาอารมณ์ดี (ตอนไหน?) : “อยากได้ชางั้นหรือครับ? รอสักครู่นะครับ” //หันไปสั่งพ่อบ้าน (?)// “ดอกไม้ดอกนี้มีชื่อว่าซากุระครับ สวยมากๆ เลยใช่ไหมล่ะครับ?” //*ยิ้มจริงใจ*// “ฮะๆ ไม่เอาน่า อย่าดื้อสิครับ ไปนอนได้แล้วล่ะ” //บ่นใครสักคน (ใคร?) แบบไม่จริงจัง//

ประวัติ  : เขาเป็นลูกชายของเศรษฐีใหญ่ในญี่ปุ่น ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีในทุกด้าน ทำให้มีนิสัยค่อนข้างเข้มงวดในกฎระเบียบของตนเอง แต่เพราะสภาพแวดล้อมที่เคร่งเครียด ทำให้ตัวเขาพยามยามตีตัวออกห่างจากปัญหาทุกอย่างด้วยการยิ้มแย้มและปลีกวิเวกมาอยู่ตัวคนเดียวเพื่อผ่อนคลาย จนมันกลายเป็นนิสัยที่รักสันโดษไปในที่สุด และเนื่องจากผู้เป็นพ่อสอนเขามาให้เขาเด็ดขาด และเถรตรงเฉกเช่นไม้บรรทัด เขาจึงมักพูดจาขวานผ่าซาก ไม่แยแสจิตใจผู้อื่นเท่าไหร่นักเป็นประจำ บวกกับสภาพสังคมรอบด้านที่หากมีอำนาจมากแบบเขา ต่อให้ด่าจนเสียชาติก็ไม่มีใครว่าอะไร ทำให้การพูดการจาแบบนั้นฝังลึกเข้าไปในหัว โชคดีที่วัยเด็กฮาเนะสึกิมีแม่นมที่มีนิสัยอ่อนโยนและอบอุ่น เธอสอนเขาในเรื่องต่างๆ และบอกให้เขารักธรรมชาติ และอ่อนโยนต่อผู้อื่นบ้าง ฮาเนะสึกิจึงมีมุมที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นและพึ่งพาได้แฝงอยู่ในตัวบ้างเล็กน้อย อีกทั้งยังเขาเลียนแบบการพูดจาสุภาพมาจากแม่นมของเขาอีกด้วย แต่โชคร้ายที่หล่อนลาออกไปตอนเขาอายุยังไม่เท่าไหร่ ฮาเนะสึกิก็เลยซึมซับมาได้แต่ความสุภาพภายนอก (?) และความรักธรรมชาติมาเท่านั้น ส่วนเรื่องอ่อนโยนที่หล่อนว่ามานั้น..อันนี้ก็ขอละไว้ในฐานที่เข้าใจ (?) แล้วกันนะ

รูปร่างหน้าตา : รูปร่างกำยำสูงใหญ่ สูง 193 ซม. หนัก 80 กก. เส้นผมสีเงินอมเทายาวถึงกลางแผ่นหลังค่อนข้างยุ่งฟูเล็กน้อย ปลายผมข้างใบหูสองข้างชี้ออกไปด้านนอก น่าแปลกที่มันไม่ได้ดูน่าตลกสักนิด แถมยังเสริมให้ชายหนุ่มดูหล่อเหลามากขึ้นอีกต่างหาก ดวงตาของเขาเป็นสีเหลืองอ่อนประกายแวววาวตลอดเวลา ใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มสุขสันต์ (?) เสมอ เครื่องหน้าคมคายแบบบุรุษเพศ แต่มีผิวขาวสะอาดแบบลูกคุณหนูคุณชายมีเชื้อชาติ (?) แขนขายาวประหนึ่งนักกีฬาเหรียญทอง อีกทั้งยังแฝงไว้ด้วยกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ อีกด้วย

ชุดที่ใส่ : มักสวมกิโมโนสีน้ำเงินขอบดำพิมพ์ลายดอกเหมยสีฟ้าอ่อนไว้อย่างบรรจง เข้ากับฮากามะสีน้ำเงินเข้มเกือบดำ รัดเอวด้วยเชือกสีขาวมีพู่ห้อยสองอัน มือขวาสวมกำไลที่ถักจากไหมสีแดงสดไว้คู่กับสีน้ำเงิน สวมถุงเท้าแบบญี่ปุ่นของผู้ชายไว้ตลอดเวลา และมักจะสวมรองเท้าเกี๊ยะสีน้ำตาลแก่เสมอ *//ไม่มีรูปนะคะ__Q^Q//

อาวุธ : มือเปล่า [แบบควบคุมน้ำอ่ะค่ะ ขยับมือสั่งน้ำให้เป็นก้อนกลมๆ (?) แล้วยิงใส่หน้าอะไรแบบนี้---]

ชอบ : ดอกไม้ / ชาร้อน / หนังสือ / ศิลปะ! (?)

ไม่ชอบเกลียด : พวกชอบแหกกฎ (ที่ตัวเองตั้งไว้) / คนที่มาทำลายศิลปะของเขา / เสียงรบกวนตอนกำลังพักผ่อนหรืออ่านหนังสือ

งานอดิเรก : นั่งจิบชาเหม่อมองฟ้า ชมนกชมไม้ หรือไม่ก็นั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับพรรณไม้และอื่นๆ อย่างสบายอารมณ์

เพิ่มเติม : ฮาเนะสึกิชอบดื่มชา แต่ต้องเป็นชาร้อนเท่านั้น เพราะเขาเคยเผลอไปดื่มชาเย็นตอนหน้าหนาว จนมันแข็งไปทั้งปาก (?) ลิ้นชารับรสไม่ได้ไปค่อนวัน ตั้งแต่นั้นมาเขาก็ไม่ดื่มชาเย็นอีกเลย...

Question(ให้ตัวละครตอบ)

ถาม  ถ้าอยู่ๆตัวเองกลายเป็นมนุษย์ขึ้นมาจะทำยังไง

ตอบ หาทางกลับร่างเดิมสิครับ พวกมนุษย์น่ะน่ารำคาญจะตายไป ฮะๆ..//ยิ้ม (ตลอด---)

ถาม รู้สึกภูมิใจไหมที่มนุษย์ต่างเคารพตัวเอง

ตอบ คงต้องบอกว่าไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้นแหละครับ ก็อย่างที่บอก พวกนี้มันน่ารำคาญกันจะตายไป..แถมศิลปะของพวกเขายังไม่เข้ากับข้าสักเท่าไหร่ด้วยสิ // ประโยคหลังพึมพำกับตัวเองคนเดียว

คุยกับอิคนเขียนหน่อยค่ะ

“สวัสดีค่ะ คนเขียนชื่อรินนะค่ะ คุณแม่ชื่ออะไรค่ะ?”

-อเกน รีเทิรน์ (?) รันรัน เจ้าเก่าเจ้าเดิมค่า เดี๋ยวเราจะได้เจอกันอีกสองสามรอบเลยนะคะ! (?)

“ทีส่งลูกมาที่นี้คิดดีแล้วใช่ปะค่ะ?”

-แน่น๊อนนนนนน ลูกๆ ของเรา เราไม่หวงอยู่แล้วค่ะ 555

“ทำไมถึงมาสมัครค่ะ?”

-ก็ชอบพลอตนั่นแหละค่ะ และชอบบทด้วย อีกทั้งยังชอบเทพเจ้าของญี่ปุ่นเป็นทุนเดิมอีกด้วยค่ะ

“เราชอบดองนะ บอกเลยค่ะ”

-ก็เช่นรอบก่อนนะคะ ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ ถ้าไม่นานเกินไป

“สุดท้ายอยากบอกอะไรคนเขียนค่ะ

-รอลูกสาวลูกชายอีกสามคน (รึเปล่า?) ของเราหน่อยนะคะ เดี๋ยวทยอยมาส่งค่ะ เอิ้ก-----//ขยันปั่นไปไหน 55555

ขอบคุณค่ะ!