คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Just Bot [Is Real] Part 5 ค้างคืน
5
้าืน
ปิารทานหม้อไฟ้วยันหลัเลิานสำหรับ Prince ถือว่าเป็นารพัผ่อนที่มีวามสุและสนุที่สุ ยิ่ไ้ทานร้านเ้าประำและทานฟรีโยที่ฮีอลเมเนเอร์ (อม) ยอมวัเินเลี้ยนี่ยิ่โระฟิน และวันนี้นอา Prince ็ยัมีผู้มาร่วมอุมาร์วามฟินนี้้วยอี 1 น
“ทานเยอะๆ นะรับฮยอ หูย ทำไมฮยอัวเล็อย่านี้นะ นี่ถ้าไม่บอผมว่าอายุมาว่าปีหนึ่นี่ผมนึว่าฮยอะเ็ว่าผมสัสอสามปี”
และมัเน่อมี้เ้าาร็ยัวามเ้าี้เ้าารไ้ไม่มีเสื่อมลาย มันบริารเอาอเอาใแฟนบอยว Prince อย่าออนอหน้านน่าหมั่นไส้
วามริมีแ่ผมเียวที่หมั่นไส้มัน ็ผมหวอผมนิ!
ิลึอะไรันรับ ็เาเป็นแฟนบอยอผมนี่นา
“พอแล้วยูฮยอนนา ฮยอทานไม่ทันแล้วรับ” รยออุเอ่ยึ้นเมื่อเห็นว่าอาหารในานอเาัะพูนึ้นมาไปแล้ว ่อนะหันมาถามผมที่นั่อยู่ร้ามเา
“เยอฮยอไม่่อยทานเลย ไม่หิวเหรอรับ?”
“เยอฮยอเวลาทานอะไรหน้ามับวม่ายน่ะรับฮยอ ฮยอเาเลยไม่่อยทาน ลัวหน้าบวม” ยูฮยอนัารอบแทนผมโยไม่ถามผมสัำว่าผมะอบแบบนั้นมั้ย
ทำมาพูี โยนี้ใส่เา ะให้เาทานเยอะๆ ไ้ไในเมื่ออที่เาเอาลไป้มในหม้อโนไอ้มัเน่ัวแสบแย่ไปทานหม! ส่วนอที่มันเอาลไป้มมันัึ้นมาเสิร์ฟรยออุแทน
ไอ้ยู ไอ้มัเน่ปีศา ไอ้ฟห่าสวผปแอทนะนรรบลๆไยล
“หิว็ทานเถอะรับ หน้าบวมยัไฮยอ็หล่อนะ” ไม่พูเปล่านน่ารัยัีบเนื้อหมูนุ่มในหม้อที่ัวเอเป็นนเอาลไป้มใส่ในานอผม
อ่า...ทำไมรยอูน้อยอเา่าน่ารัถึเพียนี้
ผมนั่มอเนื้อหมูิ้นโในานอย่าปลาบปลื้ม ไม่ยอมทานสัทีเพราะอยามอเนื้อหมูนุ่มิ้นแรที่รยออุเป็นนัให้ให้ไ้นานที่สุ แ่เมื่อหาาผมเหลือบเห็นใรบานที่ำลัั้ท่าถือะเียบในมือ ผม็รีบีบเนื้อหมูิ้นหวอผมเ้าปาทันที
“โหวววว เ็” ไอ้ยูถอนหายใออมาเฮือให่ ส่วนผม็ไ้แ่ยิ้มให้ับัยนะและวามสำเร็อผมที่สามารถปป้อเนื้อหมูิ้นแรที่รยออุัให้เอาไว้ไ้
อร่อยอ่ะ หมูที่รยออุัให้โรรอร่อยเลย ฟินนนนน
“ว่าแ่ฮยออบเยอฮยอเพราะเสียีร้อเพลใ่มั้ยรับ ยูมัน็เป็นเมนวอย์อ Prince นะรับ ไม่อบมันบ้าเหรอรับ?” ิบอมถามรยออุึ้นมา
“็อบนะ แ่อบแบบเยอฮยอมาว่าอ่า”
“โหวววว” ยูฮยอนส่เสียร้อออมาอย่าอนๆ ่อนะทำหน้าบู รยออุเลยรีบพู่อว่า
“แ่เพื่อนฮยออบนายมาเลยนะ แฟนลับัวยเลย”
“ริเหรอรับ? เพื่อนฮยอื่ออะไร ผู้หิหรือผู้ายรับ?” ไอ้ยูาที่นั่ห่อเหี่ยวอยู่บนเ้าอี้็เ้ัวึ้นมาถามรยออุาเป็นประายทันที
“เป็นผู้ายอ่า ื่ออมิน มันอบนายมาเลย ละรเวทีทุเรื่ออนายมันามไปูไม่เยพลา เพลอนายนี่ามโหลมาเ็บไว้ฟัทุเพล ฟั้ำไป้ำมาเป็นร้อยๆ รอบ”
“ว้าววว ีใอ่ะ”
“อมินเาเป็นรูสอนนรี วันนี้้อเร่ทำเอสารประอบารสอน ถ้ามันไม่ิานมานั่ฟินนายที่ิสแน่นอน”
“อนนี้อมินฮยอเาะยุ่มามั้ยอ่ารับ โทรไปหาไ้มั้ยรับ?”
“เอ...็โทรไ้นะ นายะโทรเหรอ? แป๊บนะเี๋ยวฮยอเอาเบอร์ให้” รยออุหยิบโทรศัพท์ออมา แ่ยัไม่ทันะส่เบอร์ให้เ้ายูมัน็รีบพูั
“ไม่รับๆ เอาเรื่อฮยอโทรีว่า” ยูฮยอนว่าพลายัิ้วยิ้มเ้าเล่ห์ให้รยออุ ึู่ท่าว่ารยออุที่่อน้าะแสบเหมือนันะเ้าใไ้ในทันทีว่ายูฮยอน้อาระทำอะไร เาส่โทรศัพท์ที่ึ้นเบอร์อ ‘อมินนี่’ ให้ยู่อนะบอว่า
“อมินรู้แล้วว่าฮยอมาทานหม้อไฟับ Prince พอเารับอย่าลืมถือโทรศัพท์ให้ห่าๆ หูไว้ล่ะ”
ยูฮยอนพยัหน้า่อนะโทรออ อนนี้ทุนในโ๊ะเียบมาประอบับยูเร่เสียโทรศัพท์ไว้ัพอสมวรเลยไ้ยินเสียรอสายอเบอร์ปลายทาที่ั้ไว้เป็นเพลโโล่อยูที่เพิ่ออไปไม่นานอย่า ‘At Gwanghwamoon’ ไ้ัเน แ่ทันที่มีเสียรับยูฮยอน็ถือโทรศัพท์ออห่าาหูอย่าอัโนมัิ
[ไอ้อุบ้า ไปินหม้อไฟับ Prince ันทำไมไม่บอัน ทิ้ันให้ทำับ้าวมื้อึรอนายไว้อ่ะ ทีหลัหัโทรมาบอัน่อนะบ้า นี่ถ้าันไม่เ็ทามไลน์ในทวิเอร์ไม่รู้ว่านายหายหัวไปไหนทำไมลับ้า บลาๆๆๆ]
“…”
ผมเ้าใแล้วว่าทำไมรยออุ้อให้ยูฮยอนถือโทรศัพท์ห่านานั้น นาผมนั่อยู่รนี้ผมยัไ้ยินเสียหวานๆ แหลมปรี๊ัแว้ออมาปลายสายัเนทุำพู ส่วนไอ้ยูมัน็ยันั่ฟัอีนพูไปเรื่อยๆ อย่าไม่ิที่ะอบลับในเร็วๆ นี้
[ทำไมนายเียบัรยออุ เอ้อ ว่าแ่ไปทานหม้อไฟับ Prince เป็นไบ้า ร้านไหนอ่ะ อร่อยหรือเปล่า นายำโ๊ะไว้นะเว้ยำไว้้วยว่ายูนั่เ้าอี้ัวไหนันะไปทับที่ ิิิิ โ้ยวันนี้นายไ้เอายูวอันระยะประิเลย้ะ เป็นไน้อหล่อมาใ่มั้ย ฮื้อออ ไุยันบ้าป่ะ โอ้ยันอยาเอน้อบ้าอะไรบ้า ไุ้ยทีนี่ันฟินนอนฝันีไปอีนานเลย เฮ้ รยออุอ่าพูอะไรบ้าสิ ทำไมเียบั]
“…”
[เฮนโหล่ว...]
“เรามาทานหม้อไฟันที่ร้าน XXX รับอมินฮยอ ส่วนัวผม็นั่อยู่ที่เ้าอี้ัวที่สอนับาหัวโ๊ะรับ นั่ฝั่วาถ้ามอมาาหน้าร้าน” ยูฮยอนรอเสียนุ่มใส่โทรศัพท์ลไป เสียาปลายสายเียบไปทันที ผมเาว่านื่ออมินำลั็ออยู่ เพราะเาเป็นแฟนลับอยูฮยอน ะ้อฟัเพล ฟัเสียอมันมาไม่รู้ี่รั้่อี่รั้ ไม่มีทาที่เาำเสียไอ้มัเน่ัวแสบนี้ไม่ไ้
[...ยูฮยอน...เหรอ...รับ]
“ปิ๊ป่อ ถูแล้วร้าบอมินฮยอ” ไอู้หมึ ไปแล้เาแล้วยัไปปิ๊ป่อใส่อีนะ
ปลายสายเียบไปอีรั้ ่อนที่ผมะไ้ยิน ปึ! ึๆๆ แล้ว็เสียรี๊... แล้ว็ ึๆๆ ฟึ่บ!
อ่า... อมินนนั้นะวิ่ไปรี๊มา
ไอ้ยูรวมถึนอื่นำลัลั้นำสุๆ แล้วรับ ไม่ไ้ำเพราะว่าเาน่าอาย แ่เป็นน่ารัมา่าหา
“เพื่อนนายโรน่ารัเลยว่ะรยออุ” ฮีอลเมเนเอร์พูไปหัวเราะไป รยออุไ้แ่ยัไหล่ยิ้มๆ
[ยูฮยอนนาริๆ ใ่มั้ย ฮยอไม่ไ้ฝันไปใ่มั้ยรับ]
“ใ่รับ นี่ผมริๆ รับฮยอ...โอ นึล พา โบ อ รอม ือ า รี เอ อ อิท นึน อ ยา...” แหม่ๆ มีโปรโมทเพล้วยนะรับ
[ยูฮยอนริๆ ้วย แ่...นี่เบอร์อรยออุนี่นา]
“รยออุเาเล่าเรื่อฮยอให้ฟัน่ะรับ ผมเลยอโทรหาฮยอ”
[ห๊า อุมันเล่าเรื่อฮยอเหรอ!? มันเล่าว่าไบ้า]
“็เล่าว่าฮยอเป็นแฟนลับัวยอผมน่ะรับ”
[อ่า ฮยออบนายมาริๆ หล่อ เสียี ร้อเพลเ่]
“อบุนะรับ อ่า ไุ้ยับแฟนบอยน่ารัแบบนี้ืนนี้ผมหลับฝันี”
[ฮื้อออ อ่า อฮยอุยับรยออุหน่อย อ่า อบุมานะรับทีุ่ยับฮยอ ฮยอฟินมาอ่ะ]
“ฮ่าๆ ผม็ฟิน ืนนี้หลับฝันหวานล่วหน้านะรับ” แล้วยูฮยอน็ส่โทรศัพท์ให้รยออุ
“เป็นไบ้าอมินนี่ หลัาหลายืนไม่มีเ็น้อยร้อไห้อแื่นึ้นมาลาึเพราะหลับฝันร้ายแล้วสินะ”
[ไม่้อมาล้อเลยอุ โอ้ยรู้มั้ยเนี่ยันหัวใะวายาย แ่็อบุมานะเว้ย ยูเสียหล่อนุ่มมาอ่ะรี๊ แ่ๆๆ...โอ้ย รี๊นเ็บอไปหมแล้วเนี่ย เอ้อว่าแ่ะลับเมื่อไหร่เนี่ย]
“ไม่แน่ใอ่ะ”
[ั้นพอะลับโทรมาัน้วยโอเ๊ อย่าหายไปไม่บอแบบนี้อี เป็นห่ว]
“อื้อ รู้แล้ว”
[ั้นบ๊ายบาย ทานให้อร่อย]
“อือ บาย อบในะ”
รยออุวาสาย่อนะโนยูฮยอนอเบอร์อมินมาเมมใส่เรื่อัวเอ
ผมว่าหลัานี้อมินมีโมเม้น์ฟินๆ ับศิลปินในวใอย่าวันนี้อีไม่รู้ี่รั้เลยรับ
“เฮ้อ ว่าแ่พวเราไม่มีแฟนบอยน่ารัๆ แบบนี้บ้าเหรอเนี่ย” ัอินบ่นออมาเบาๆ
“ามรินรอบัวผมส่วนให่็อบ Prince นะรับ เพื่อนผมอีสอนที่เป็นผู้าย นหนึ่อบฮันยอฮยอมาเลยเพราะฮยอเ้นเ่ อีน็อบิบอมมา ูีรีส์ทุเรื่อที่ิบอมเล่นไม่มีพลาเลย ส่วนัอินฮยอ อีทึฮยอที่เป็นนูแลหอที่พวผมอยู่็อบฮยอมาเลยรับ”
“เฮ้ย ริเหรอๆๆ รยออุอ่ามีรูปมั้ย” อนนี้ลับลายเป็นว่าทุนมารุมรยออุอผมันหมแล้วรับ แลูทุนื่นเ้นมาที่รู้ว่าัวเอมีแฟนบอยน่ารั {ไรเอร์ : หื้อออ ไปว่านอื่นแล้วทีพี่เย่ละะแหมๆๆๆ}
“เอ้อะว่าไปรยออุะลับยัไ ให้เพื่อนนายที่ื่ออมินมารับหรือเปล่า” ฮีอลฮยอถามึ้นมา
“ไม่อ่ะรับผมไม่อยาให้อมินับรถออมามืๆ ะนั่แท็ี่ลับอ่ารับ”
“แล้วหอนายอยู่แถวไหนอ่ะ?”
“YYY อ่ะรับฮีอลฮยอ”
“เฮ้ย ไลมาเลยนะ นายะนั่แท็ี่ลับหอนเียวอนึๆ แบบนี้ไ้ไมันอันราย!” ผมโพล่ออมาทันทีหลัาที่รู้ว่านัวเล็ที่ิะนั่แท็ี่ลับนเียวพัอยู่ที่ไหน แ่สสัยว่าผมะะโนออมาัไปหน่อย นอื่นๆ ที่มัวแ่ื่นเ้นับรูปแฟนบอยัวเอถึไ้เียบันแล้วหันมามอผมันพรึ่บ แถมรยออุยัมอผม้วยสีหน้าใ้วย
“..ือผม็ลับประำ”
“ยัไมัน็อันรายนะรับ” ผมเถียเา
“แ่...”
“ฮยอเห็น้วยับเยอนะอุ” ฮีอลฮยอเอ่ย อ่า วันนี้ผมรัฮีอลฮยอมาเลยรับ!
“แล้วะให้ผมทำยัไอ่า”
“ฮยอะไปส่็ไ้แ่็ไม่อยาับรถไปมืๆ ไลๆ เหมือนัน” ฮีอลทำท่าิสัพั่อนะถามำถามที่ทั้ผมและรยออุหันไปมอวับ
“มา้าืนที่หออ Prince ่อนมั้ยรับ?”
1 ม. ่อมา
“โอ้โห หอพัพวฮยอโรหรูเลย” นัวเล็ที่สุในลุ่มยืนมอหอพัหรูรหน้าพร้อมอุทานออมา้วยน้ำเสียื่นเ้น
“แน่ล่ะ ึ้นื่อว่าเป็นหอพัอศิลปินใน่ายเอสับเบิ้ลยูอประธานเว ีวอนที่เป็นอภิมหาเศรษีอันับ 2 อเาหลีใ้นี่นะ” ึ้นื่อว่าหอพัศิลปิน็ริ แ่วามริมันเป็นอนโหรูใลาเมือเลยเียวล่ะ
“ฮีอลฮยอรับ ทุวใน่ายอยู่ที่นี่ันหมเลยเหรอรับ?”
“ใ่ รวมไปถึพวสาฟับเมเนเอร์ที่บ้านไล้วย ทุนะอยู่ที่นี่้วยัน ่วยเหลือัน” ฮีอลฮยออบอย่าภาภูมิใ ผมรู้ว่าฮีอลฮยอปลื้มประธานเวมา เพราะประธานเป็นนเ่ อัธยาศัยี แถมยัมีวิสัยทัศน์ว้าไล ศิลปินใน่าย็อยู่้วยันอย่าเป็นรอบรัว ผมล้าพูเลยว่า่ายเพลเอสับเบิ้ลยูนั้นเป็น่ายเพลที่วิเศษที่สุในเาหลีใ้เลยรับ
“อ้าว ฮีอลอ่า ลับมาแล้วเหรอ พาใรมา้วยล่ะนั่น” เสียทุ้มอผู้ายร่าท้วมัึ้น พอพวเราหันไปมอ็พบับิน ฮี หรือินฮยอ รูสอนเ้นอพวเราเอ
“อ่อ นี่รยออุ ีเิสเอะเริโอน่ะ พอีวันนี้พาน้อเาไปทานหม้อไฟ ว่าะทานันเสร็็ึมาแล้วเลยพาน้อมา้าที่นี่่อน พรุ่นี้่อยพาไปส่ เพราะน้อไม่ไ้เอารถมา” ฮีอลฮยออบ่อนะพารยออุที่โ้ัวทัทายินฮยอเ้าประูหอพัไป พวเรา็ทัทายบ้า แ่่อนะเ้าหอพัินฮยอเินเ้ามาหาผมแถมำับว่าให้้อมท่าเ้นให้แม่นว่านี้ อย่าิว่าเาไม่เห็นว่าผมแอบเ้นีเลย์ว่าเพื่อนในวไปสเปหนึ่
มีรั้ไหนที่ผมไม่โนินฮยอุบ้าน๊ออออออ
ผมเินเ้าหอพัไปอย่าเศร้าๆ โยมีัอินอยหัวเราะปลอบใ(?) อ่า นาย็โนินฮยอว่าเรื่อเผลอเ้นผิท่อนเหมือนันนะไอ้หมีอ้วน!!!
ผมมอเ็หนุ่มัวเล็ที่เินุยอยู่ับฮีอลฮยอ้าหน้ายิ้มๆ อนแรรยออุปิเสธแทบายว่าเาะไม่รบวนไปมาว่านี้ แ่สุท้ายฮีอลฮยอ็บัับพามานไ้ เ้าัวโทรศัพท์ไปบออมินระหว่าอยู่ในรถ ผมไ้ยินเสียเพื่อนเาแว่วๆ มา้วยนะว่า ฝาถ่ายรูปห้อยูฮยอนให้ที
ห้อยูฮยอน็ห้อผมนี่แหล่ะฮ่าๆๆ
ในที่สุเรา็มาถึห้อพัอเราที่อยู่ั้น 18 ห้ออเราเป็นห้อว้าพอสมวร เปิเ้าไปะเอห้อรับแ ทา้ายเป็นประูห้อพัอพวเราที่แบ่เป็นสามห้อ ห้อแรใล้ประูสุเป็นห้ออัอินับฮันยอฮยอ ห้อถัมาเป็นห้ออิบอมและฮีอลฮยอ ห้อสุท้ายเป็นห้ออผมับไอ้ยู มีห้อน้ำให้ในัว ส่วนฝั่วาเป็นห้อรัวับห้อนั่เล่น รไปเรื่อยๆ อห้อนั่เล่นะเอระเบีย ห้ออเราั้อยู่ในมุมที่มอเห็นวิวสวยเียวล่ะรับ
“ะให้รยออุนอนห้อไหน?” ฮีอลฮยอหันมาถาม ทุน่ามอหน้าันสัพั่อนที่ทุสายาะับ้อมาที่ผม
“เอ่อ มอันันทำไมเนี่ย”
“รยออุเป็นแฟนบอยนาย ให้นอนห้อเียวับนายแล้วันนะ” ฮีอลฮยอว่า ผมอ้าปา้า
ะให้รยออุมานอนห้อผมที่มีเียเี่ยวนาิไส์เนี่ยนะ!?
็...้อนอนเียเียวันสิ ‘ ‘-
แ่อยู่ใล้ๆ ็เินะแย่ นี่ยั้อมานอนเียเียวันอีเหรอรับ!!?
“นายมีปัหาอะไรมั้ยยู”
“ไม่รับ ปิผมับเยอฮยอนอน็เหลือที่เยอะอยู่แล้ว รยออุฮยอ็ัวเล็นิเียว สบายมา”
“เี๋ยว...”
“หื้อ มีปัหาอะไรหรือไเยอ?” ฮีอลฮยอหันมามอผมาเียว รยออุ็หันมามอผมเศร้าๆ อ่า เา้อิอยู่แน่ๆ เลยว่าผมไม่อยาให้เานอนห้อเียวับผม ย้า ไม่ใ่นะรับรยออุ ที่ฮยอัึ้นมา็เพราะ...
“ือผ้าห่ม ผ้าห่มมีผืนเียวอ่ะฮยอ” เป็นเรื่อที่ลร้ายมารับ อนื้ออเ้าหอ บหม เลยื้อผ้าห่มมาให้ห้ออผม็ยูฮยอนไ้แ่ผืนเียวในะที่ห้ออื่นมีสอผืน และทุืนผม็ไม่่อยะไ้ห่ม้วย ผม็บอฮีอลฮยอไปหลายรั้แล้วนะรับแ่ว่า...
“อ้าว ฮยอลืมื้อให้นายว่ะเย่ อโทษนะ” ฮีอลฮยอเาี้ลืมสุๆ เลยรับ ผม็เหนื่อยะทว
“แ่็ผืนให่อยู่นะรับฮยอ ห่มันสามน็ไ้”
ผมหันไปิาใส่เ้ามัเน่ัวแสบ ถ้าสมมุิว่า่อนหน้านี้ันไ้ห่ม้วยอยู่ทุืนันไม่ท้วหร๊อ
วันนี้่อให้ผมไม่ไ้ห่ม แ่รยออุอผม้อไ้ห่ม!
“เอ่อ เี๋ยวผมลับหอผมีว่ารับ” รยออุพูึ้นพลายิ้มแหยๆ เาำลัิว่าเาเป็นัวปัหา ัหวะที่เาะหมุนัวเินไปที่ประูผมรีบว้ามือเาไว้แล้วึพาเินเ้าห้ออผมับยูฮยอนทันที
“ปัหาไม่ไ้อยู่ที่นายหรอ มันอยู่ไอ้ยู มันอบแย่ผ้าห่มไปห่มนอนเอนเียวทุืน ฮยอแ่ลัวนายไม่ไ้ผ้าห่ม็เท่านั้นเอ”
รยออุมอผมาปริบๆ
“เอ่อ...ั้นเหรอรับ”
“ใ่รับ” ผมยิ้มให้รยออุโยพยายามเ๊หล่อให้มาที่สุ อ้าว เบะปาใส่ผมทำไมรับรีเอร์ นี่แฟนบอยสุน่ารัอผมนะ แล้วเาบอว่าผมหล่อ ผม็้อทำัวใหู้หล่อสมับที่เามสิรับ
“โหยรยออุฮยออย่าไปฟัเยอฮยอนะรับ ผมแบ่ปันผ้าห่มให้เยอฮยอทุืน เยอฮยออ่ะใส่ร้าย” ไอ้มัเน่ัวแสบเ้ามายืนั่นลาระหว่าผมับรยออุ่อนะโป้ปมเท็ให้แฟนบอยสุน่ารัอผมฟั
รยออุเอียอมอผมสลับับยูฮยอน่อนะลี่ยิ้มหวาน
“อโทษนะยู แ่ฮยอเื่อเยอฮยออ่ะ”
ผมไ้ยินเสียเพล้ัมาาที่ไหนสัที่....ใล้ๆ ัวผมนี่แหล่ะรับ อ้อ มันัมาาบนใบหน้ารอยปรุรุระั่วันทร์อยูฮยอนนี่เอ ผมยยิ้มให้ยูฮยอนอย่าผู้นะ่อนะุลีุอพารยออุไปอาบน้ำ
ิลึอะไรันอีแล้วรับ แ่พาเาไปส่หน้าห้อน้ำ หยิบเสื้อผ้าอผมัวที่ผมิว่ารยออุพอะใส่ไ้ให้เาเท่านั้นเอ เ้าไปอาบให้อะไรันผมไม่แม้แ่ิะล่วเินน้อเาเหอะ อ่า แ่เสียายัผมรู้สึอยาอาบน้ำให้รยออุริๆ นะ เฮ้ย เมื่อี้แมวพูผมไม่ไ้พูรับ!
รยออุอาบน้ำไม่นานรับเา็ออมาในุอผมทีู่ะหลวมไปนิหน่อย ถึผมะัวเล้ที่สุใน Prince แ่รยออุเา็ยััวเล็ว่าผมพอสมวร
ผมำลัะเ้าไปอาบบ้า แู่่ๆ ยูฮยอน็วิ่ัหน้าผมเ้าห้อน้ำไป...
ารแ้แ้นอมัเน่
น่ารัน่าเอ็นูใ่มั้ยล่ะรับ
หลัามันวิ่ผ่านน้ำเสร็ มัน็มานั่ับอพื้นที่บนเียฝั่อมัน เอาโน้บุ๊มาาใส่หูฟัแล้วเ้าโปรแรมเมอะไร็ไม่รู้อมัน านั้นมัน็นั่แป้นยิๆๆ ามประสานบ้าเมส์ ส่วนรยออุเานั่อยู่บนเียอีฝั่ มือเอาโทรศัพท์ออมาถือในท่านอนแล้วยิๆ ะเล่นเมอยู่เหมือนัน
ผมละวามสนใาสอนในห้อ่อนะเ้าไปอาบน้ำ พอผมออมาไอ้ยู็ยันั่เล่นเมอยู่ท่าเิม ส่วนรยออุนั้นยืนมอั้นหนัสือเล็ๆ ในห้อ่อนะส่สายามาหาผมเป็นเิถาม
“หยิบอ่านไ้เลยรับ” ผมอบออไป เายิ้ม่อนะ้อมหัวอบุแล้วหยิบหนัสือนิยายเล่มหนึ่ออมานั่อ่านบนเียโยมีโทรศัพท์วาอยู่้าๆ
ผมไปนั่อยู่บนเียระหว่าเาสอน นหนึ่็า่ออยู่ับนิยาย อีน็รัวแป้นเมส์ ผมนั่มอทั้สอนสลับไปมาอย่านไม่มีอะไระทำ
ผมลุึ้นไปหยิบไอโฟนัวเอแล้วมานั่ที่เิมอีรั้ เ้าแอทวิบอท่อนะเอเมนั่นอรยออุบอทนนั้น
ิมรยออุ @Ryeong9BoT
@SWshfly3424 รู้สึไม่่อยสบายเลยรับ อัวไปนอน่อนนะรับืนนี้ ไว้พรุ่นี้่อยุยันนะรับ อโทษนะรับ
ผมอบลับไป
ิมเยอ @SWshfly3424
@Ryeong9BoT มาเป็นไรรับ อย่าลืมทานยานะรับ ห่มผ้าอุ่นๆ ้วย หายไวๆ นะรับ
ไม่ถึนาทีเา็อบลับมา
ิมรยออุ @Ryeong9BoT
@SWshfly3424 อบุนะรับฮยอ ฝันีรับ
ิมเยอ @SWshfly3424
@Ryeong9BoT ฝันีรับ
ผมปิแอพ่อนะเอามันไปวาไว้ที่หัวเีย รยออุหันมามอผมอย่าสสัย
“เป็นอะไรหรือเปล่ารับฮยอ สีหน้าูไม่ีเลย”
“อ๋อ...” ผมะอบยัไีล่ะ “ฟลว.ในทวิแอหลุมที่ฮยออบุย้วยน่ะรับ เาไม่่อยสบาย”
“อ้าว แล้วเาทานยายัรับ”
“ไม่รู้สิรับ แ่ฮยอบอให้เาไปทานยาแล้วล่ะ”
“อ๋อ อให้เาหายไวๆ เนอะ โอ๊ะ สัรู่นะรับ” รยออุหันไปหยิบโทรศัพท์้าัวึ้นมารับทันทีที่ไ้ยินเสียริโทนัลั่น
“ว่าไอมิน อ่อ เฮน่ะเหรอ อือ บอมัน้วยว่าพรุ่นี้ันอาะลับสายหน่อย ไม่้อรอทาน้าว้มปลาฝีมือันที่มันอบ ลับไปทำให้ไม่ทัน อือ หอ Prince อยู่ไลอ่ะ แ่นี้ล่ะ บาย ฝันีๆ”
รยออุวาสาย่อนวาโทรศัพท์ไว้ที่หัวเีย้าๆ โทรศัพท์ผมแล้วหันมาอ่านนิยาย ไอ้ยูะเล่นเมแพ้ มันสบทออมาเบาๆ อย่าหัวเสีย่อนะหยิบไอโฟนึ้นมาเ้าแอพไลน์ าท มันทำหน้ายู่ยี่่อนะหันมาถามรยออุ
“รยออุฮยอ ทำไมเบอร์อมินฮยอเาไม่ึ้นในแอพเลยอ่ารับ พี่เาไม่ไ้เล่นไลน์ าทเหรอรับ?”
“อ๋อ โทรศัพท์อมินที่ใ้เล่นส่่อมอยู่อ่ะ เบอร์อนนี้อมันเป็นบอร์โนเีย 3310 เอาไว้ใ้โทรับรับอย่าเียว อโทษนะยูฮยอลืมบอ”
ยูฮยอนพยัหน้าเ้าใ่อนะส่โทรศัพท์มันให้รยออุเมมเบอร์อีเบอร์ออมินให้
“อมินฮยอเาเป็นแฟนบอยผมใ่มั้ยรับ เาิ้นผมับใรบ้าป่ะ”
“ิ้นสิ แ่ิ้นมันับนายน่ะนะ ฮ่าๆๆๆ”
“แล้วฮยอิ้นพวผมแบบที่ผู้หิเ้าิ้นันมั้ยรับ” ยูฮยอนถามึ้นอี ู่ๆ ผม็ัวสั่นแปลๆ
รยออุเาเป็นแฟนบอยผมอ่ะ เาไม่ิ้นผมับใรหรอใ่มั้ย...
“ฮยออบออลเย่เะอ่ะ น่ารัี” นั่นไ ัเลย!
รยออุอบไม่ทันาำ ร่าทั้ร่าอผมที่นั่อยู่้าเีย็ถูันลไปนอนราบอยู่ลาเียโยมีร่าอยูฮยอนทาบทับลมา
ไอ้เี่ยยู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมมอนที่นอนร่อมร่าผมอยู่าโ่อนะิ้นลุลั มัน้มลมาุหน้าที่ออผมที่เบี่ยหลบมัน ผมหันหน้าไปมอรยออุที่...
นั่ทำหน้าฟินอยู่
“ื้อ ยูเย่อิสเรียล...”
รยออุอ่า อย่าทำหน้าฟินแบบนั้นสิรับบบบบบบบบบบ
ไอ้ยูมันหัวเราะหึหึอยู่้าหูผมที่เริ่มนลุู่ มือให่ๆ นิ้วยาวๆ อมันแล้ับ้นผมแล้วนวเบาๆ ผมนอนัวสั่นอย่าที่ไม่เยเป็นมา่อน ไม่นานมืออุ่นๆ อมัน็ล้วสอเ้ามาใ้เสื้อยืที่ผมใส่นอน ลามือผ่านหน้าท้อไปถึอแบนๆ อผม อนนั้นแหละที่ผมเริ่มั้สิไ้ สอเท้ายันที่ลาลำัวมันอย่าแรแล้วส่แรถีบใส่มันนไปมันเียลไปนอนร้อโอโอยอยู่้าล่า
“ทำบ้าอะไรวะไอ้เวิล!!”
“็เอร์วิสให้รยออุฮยอไรับฮยอ ฮ่าๆๆ” มันะุและเ็บ แู่าสีหน้า มันมีวามสุมาที่ไ้แล้ผม -_-“
“ยูอ่า านี้เหมือนฟิที่ฮยอเยอ่านเลย”
ผมหันวับ
“รยออุอ่านฟิ้วยเหรอรับ”
“อือ ในเน็อ่ารับมีเพียบเลย ผมอ่านทุู่เลยนะที่เป็นออลเย่เะ แ่ไม่เยล้าอ่านเอ็นี5555”
อ่า...
รยออุนนั้นที่มว่าผมหล่อในอนนั้นับนนี้ในอนนี้นี่นเียวันใ่มั้ยรับ ฮรึ...
“ฮยอว่า...เรานอนันเถอะรับ ึมาๆ แล้วนะรับ” ผมยิ้มแหยๆ ให้รยออุ่อนะล้มัวลนอนรลา ไอ้มัเน่็นอน้าหนึ่ ส่วนรยออุหลัาเอานิยายไปวาบนั้น็ึ้นมานอนอีฝั่ ผมปิไฟบนหัวเีย ผ้าห่มผืนให่ในวันนี้ไ้ถูแบ่อย่าเท่าเทียม แ่ถ้าไม่นอนเบียันมาว่านี้ไม่ยูฮยอน็รยออุะ้อหลุออารัศมีผ้าห่ม ผม็เลย...
“อ๊ะ” นัวเล็หันมามอผมอย่าใเมื่อผมรั้เอวเาที่นอนหันหลัให้ผมอยู่มานอนิอผม
“นอนอันะไ้อุ่นๆ” ผมว่า ถ้าผมมอไม่ผิผมว่าผมเห็นเาหน้าแ้วย
รยออุไม่ไ้อบอะไรนอาหันหน้าลับไป ไม่ไ้สะบััวออหรือยับเ้าหาผมมาว่านี้ ผมยิ้ม่อนะุหน้าลับผมนิ่มๆ อเา่อนทั้ร่าะถูระาไป้านหลั
“ฮยออ่า ผม็หนาว อันๆๆ” ไอ้ยูมันันัวผมเ้าไปอ้อมอว้าๆ อมัน่อนะุหน้าลับ้นอผม ผมหอหนีอย่านลุ่อนยับัวไปหารยออุ มัเน่ัวร้ายหัวเราะหึหึหึแ่หลัานั้นไม่นานมัน็รนร่อ ไอ้นี่มันหลับ่ายรับ แ่ผมนี่สิหลับยา
ผมพยายาม่มาให้หลับ ลิ่นแมพูหอมอ่อนๆ บนผมนิ่มอนในอ้อมอผมล่อมผมไ้เป็นอย่าี ัหวะที่ผมำลัสะลึมสะลือ เสียเล็ๆ ็ัึ้นอย่าแผ่วเบาในวามเียบ
“ถึผมะอบออลเย่เะ แ่ฮยอ็เป็นเะที่หล่อที่สุในใผมเลยนะรับ”
ผมยิ้ม มือรั้ร่าอีนให้หันมานอนประันหน้าับผม รยออุหวีร้อออมาเบาๆ อย่าใ เามอผมาโ อ้าปา้า ึ่ผมมอว่ามันน่ารัสุๆ เลยล่ะ
“ยั...ไม่นอนเหรอรับ?”
“อือ...ฮยอเป็นนหลับยาน่ะ” ผมอบยิ้มๆ เาหน้าึ้นสีทันวัน
“ไ้ยิน...ใ่มั้ยรับ”
“รับ”
สิ้นเสียผม เารีบมุหน้าลทันที ผมหัวเราะเบาๆ ่อนันหัวเาเ้าหาออผม
“นอนะเ็น้อย” ผมลูบผมเาเบาๆ
“อายอ่ะ ผมพูเพราะิว่าฮยอะไม่ไ้ยิน...”
“ะอายทำไม ฮยอีในะที่มีนมว่าฮยอหล่อ”
“อือ...”
“อบุนะรับ” รยออุเยหน้าึ้นมามอผม ผมพยัหน้าให้เาเป็นเิบอให้เาเลิอาย เามอผมอีรั้่อนะัสินใหลับาล แ่เพียไม่นานเา็หลับสนิทโยมีผมนอนมออยู่อย่านั้น ั่วะหนึ่ผมเผลอมอริมฝีปาอิ่มอเา
อยาูบ...
ผม้มหน้าลไปใล้ๆ รยออุ อีแ่ไม่ี่มิลปาอผมะแะับปาอเา แ่สุท้ายผม็ทำไ้แ่เพียูบหน้าผามนเบาๆ
แ่นี้ผม็หลับฝันีแล้ว
วามิสุท้ายในหัวผม่อนที่ผมะหลับสนิท ผมิว่ารยออุบอทนนั้นเาะทานยาหรือยั เาะหลับสบายมั้ย พรุ่นี้เ้าิ่นมาาะหายมั้ย
ผมำลัิถึรยออุบอทโยมีรยออุัวรินอนอยู่ในอ้อมออผม
ความคิดเห็น