ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ~ Happy Family 2 ~ { yunjae & TVXQ mpreg }

    ลำดับตอนที่ #67 : Special YunJae # 10

    • อัปเดตล่าสุด 19 มี.ค. 54


          แจจุงวันนี้ยุนโฮไม่ได้มาส่งเหรอ ผู้จัดการร้านที่เพิ่งเดินออกมาจากหลังร้านเอ่ยถามร่างบางที่กำลังจัดโต๊ะอยู่ด้วยความแปลกใจ

           มาฮะ  แต่วันนี้ยุนรีบเลยไม่ได้เข้ามาในร้าน ร่างบางหันไปตอบผู้จัดการร้านเพราะปกติแล้วเวลาที่มาส่งยุนโฮก็มักจะลงมาด้วยทุกครั้ง

           ผ่านมาสี่เดือนแล้วสินะที่เขากับยุนโฮตกลงคบหากัน  ตอนนี้พนักงานในร้านรวมถึงผู้จัดการร้านต่างก็รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับยุนโฮนั้นเป็นอะไรกัน  ทุกๆวันยุนโฮจะมาส่งแจจุงที่ร้านและแวะเข้ามาทักทายทุกคนหรือถ้าหากว่าวันไหนพนักขาดยุนโฮก็อาสามาช่วยเป็นพนักงานจำเป็นให้ด้วยความเต็มใจจนตอนนี้ร่างสูงสนิทกับพนักงานในร้านแทบจะทุกคน  และยุนโฮก็จะกลับมารับแจจุงเมื่อถึงเวลาเลิกงานตรงเวลาทุกวัน

           สรรพนามที่ใช้แทนตัวก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนเพราะตอนนี้ทั้งคู่ใช้ชื่อต้นของตัวเองเป็นคำแทนตัวด้วยเหตุผลที่ว่าจะได้ไม่รู้สึกห่างเหิน   แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปมากที่สุดหลังจากที่ตกลงคบหากันคือในที่สุดแจจุงก็ยอมย้ายมาอยู่กับยุนโฮหลังจากที่ร่างสูงรบเร้าอยู่นาน  แต่ถึงจะอยู่ด้วยกันแล้วทั้งคู่ก็ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่ากอดจูบกันธรรมดา  และนี่คือสิ่งที่แจจุงนึกขอบคุณยุนโฮอยู่เสมอที่ร่างสูงให้เกียรติเขาและรอจนกว่าเขาจะพร้อม

           รายนั้นมีธุระกับเขาด้วยเหรอ ผู้จัดการร้านถามติดตลก เขาไม่เคยเห็นยุนโฮมีธุระที่ไหนเลยตลอดสี่เดือนที่ร่างสูงทำตัวประหนึ่งว่าเป็นพนักงานในร้านอีกคนเห็นมาเฝ้าแจจุงเช้าถึงเย็นถึงอยู่ทุกวัน

           ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละฮะ แจจุงเองก็รับมุกซะด้วยสิ  ร่างบางโค้งศรีษะให้เจ้านายตัวเองเล็กน้อยเพื่อขออนุญาตรับโทรศัพท์ที่สั่นอยู่ในกระเป๋ากางเกงปากอิ่มวาดยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นว่าเป็นใครโทรมา

           ตัวไม่อยู่แต่ก็ยังมีเสียง  อิจฉาคนมีความรักวุ้ย ผู้จัดการร้านแซวด้วยความหมั่นไส้ห่างกันได้ไม่ทันไรก็โทรถามซะแล้ว  ชาตินี้เขาไม่มีความรักบ้างก็ให้มันรู้ไปสิ

           แจจุงยิ้มให้กับคำแซวก่อนจะกดรับสายมือข้างที่ว่างก็ทำงานไปด้วยจะได้ไม่เสียเวลา ว่าไง
    ยุน ทำธุระเสร็จแล้วเหรอ?


           ยังเลยแต่ยุนคิดถึงแจอยากได้ยินเสียงแจอ่ะ เสียงทุ้มหยอดคำหวานมาตามสาย

           เว่อร์แล้วๆเดี๋ยวตอนเย็นก็เจอกัน ถึงจะว่าอีกคนเว่อร์แต่ใบหน้าหวานกลับฉีกยิ้มมีความสุข  ขาเรียวเดินกลับเขาไปหลังร้านเมื่อจัดโต๊ะเสร็จเรียบร้อยแล้ว

           จริงสิ...วันนี้แจกลับเองได้ไหม

           ได้สิทำไมเหรอ คอนโดของยุนโฮอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนักนั่งรถแป๊บเดียวก็น่าจะถึงแล้ว  ว่าแต่ยุนโฮถามทำไมเหรอ

           วันนี้ยุนคงไม่ได้ไปรับแจนะ ไม่รู้ว่าธุระจะเสร็จกี่โมง บอกด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

           งั้นไม่เป็นไรแจกลับเองได้ยุนทำธุระให้เสร็จเถอะ บอกให้คนรักสบายใจแจจุงรู้ว่ายุนโฮเป็นห่วงเขามากเพราะถ้าไม่อย่างนั้นคงไม่คอยตามรับตามส่งอยู่แบบนี้หรอก

           แจกลับเองได้นะ ยุนโฮยังไม่อยากวางใจ

           ได้สิแค่นี้สบายมาก

           แล้วอีกอย่าง วันนี้แจไม่ต้องรอทานข้าวนะแจทานก่อนได้เลย

           แล้วยุนล่ะ เอ่ยถามน้ำเสียงเป็นปกติแต่ใบหน้าสวยกับดูหงอยลงทันตาเมื่อรู้ว่าวันนี้คนรักจะไม่กลับมาทานข้าวเย็นด้วยกัน

           การมียุนโฮนั่งทานข้าวด้วยกันทุกมื้อมันทำให้แจจุงชินซะแล้วถ้าหากมื้อไหนไม่ได้ทานข้าวด้วยกันมันรู้สึกเหมือนกับขาดอะไรบางอย่างไป   แต่ที่น่าเศร้าไปกว่านั้นคือแจจุงไม่คิดว่าจะต้องมานั่งทานข้าวคนเดียวในวันสำคัญของตัวเองแบบนี้   แจจุงไม่รู้ว่ายุนโฮรู้หรือเปล่าว่าวันนี้มันคือวันอะไร    แจจุงไม่ได้หวังว่ายุนโฮจะทำอะไรให้เป็นพิเศษร่างบางขอแค่ได้นั่งทานข้าวกับคนพิเศษในวันพิเศษของตัวเองก็พอแล้ว  แต่แล้วความหวังของแจจุงก็ต้องดับลงเมื่อรู้ว่าวันนี้จะไม่มียุนโฮมานั่งทานข้าวด้วยกัน

           ยุนคิดว่าธุระคงเสร็จช้าน่ะเดี๋ยวยุนแวะทานข้างนอกแล้วค่อยกลับห้องดีกว่า

           อืม...เอาแบบนั้นก็ได้ ร่างบางรับคำเสียงเรียบ

           แจไม่โกรธยุนใช่ไหม ยุนโฮเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังกลเมื่อจับความผิดปกติจากน้ำเสียงของคนรักได้

           แจจะโกรธยุนทำไม  ยุนไม่ได้ทำอะไรผิดซะหน่อย ปั้นน้ำเสียงให้ดูร่าเริงเพื่อให้อีกคนสบายใจ

           ยุนโฮจะไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดเขาก็ไม่แปลกหรอกเพราะเขาไม่เคยบอกเรื่องนี้กับยุนโฮเลย  แจจุงยิ้มให้กับตัวเองเมื่อเผลอนึกไปว่าวันนี้คงเป็นอีกปีที่เขาต้องฉลองวันเกิดคนเดียว

           ได้ยินแบบนี้ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย ....แจเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะยุนต้องไปแล้ว

           อืม... ร่างบางรับคำในลำคอก่อนที่สายจะตัดไป

     

     

    ……………………………….


     

     

     

           เรียวขาเรียวพาเจ้าของเดินกลับมาที่ห้องพักด้วยท่าทางซึมๆ  วันนี้แจจุงกลับช้ากว่าปกติเพราะหลังจากเลิกงานแล้วพนักงานที่ร้านก็จัดงานเลี้ยงวันเกิดให้เขาเป็นงานเลี้ยงเล็กๆมีเพียงเค้กแล้วก็อาหารจากทางร้านเท่านั้น  ถึงแม้จะดีใจที่มีคนจำวันเกิดตัวเองได้แต่มันจะรู้สึกดีกว่านี้ถ้าหากว่าคนที่ทำแบบนี้ให้ในวันนี้คือยุนโฮ

           แจจุงค่อยๆเปิดประตูโดยใช้มือเพียงข้างเดียวเพราะอีกข้างถือถุงอาหาร   อาหารที่แจจุงแวะซื้อระหว่างทางร่างบางซื้อมาไว้เผื่อยุนโฮกลับมาแล้วยังไม่ทานอะไร

           และก็เป็นอย่างที่คาดเอาไว้จริงๆห้องทั้งห้องยังคงมืดสนิทบ่งบอกว่าใครอีกคนยังไม่กลับมา  ปากอิ่มยิ้มหยันให้กับตัวเองที่หวังอะไรไม่เข้าท่า   แต่ก็ไม่รู้ทำไมทั้งๆที่พร่ำบอกกับตัวเองว่ามันไม่ใช่ความผิดของยุนโฮแต่ลึกๆในใจแล้วก็แอบน้อยใจคนรักอยู่เหมือนกันที่ไม่สนใจอะไรในตัวเขาเลย    ขนาดยุนโฮไม่บอกว่ายุนโฮเกิดวันที่เท่าไหร่แจจุงยังรู้เลย

           แต่ก่อนที่จะได้คิดน้อยใจไปกว่านี้ห้องที่มืดสนิทกลับสว่างวาบขึ้นทันตา   พร้อมกับร่างสูงของคนที่บอกว่าวันนี้ติดธุระกำลังยืนยิ้มอยู่ในห้องนั่งเล่น   คิ้วเรียวขมวดมุ่นด้วยความแปลกใจที่เห็นยุนโฮอยู่ตรงนี้ก่อนที่ตากลมจะมองไปรอบๆห้องที่รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไป

           สุขสันต์วันเกิดครับ

          ไม่รู้ว่ายุนโฮมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินเสียงทุ้มที่คุ้นเคยกระซิบเบาๆที่ข้างหู  วงแขนแข็งแรงสวมกอดรอบเอวบางเอาไว้ก่อนจมูกโด่งเป็นสันจะฝังลงบนแก้มขาว

           ยุนรู้? เอ่ยถามร่างสูงหากแต่สายตายังคงจ้องอยู่ที่โต๊ะอาหารตัวที่พวกเขานั่งทานด้วยกันทุกวันหากแต่วันนี้มันกลับถูกแปลงโฉมให้คล้ายกับโต๊ะดินเนอร์สุดหรูตามโรงแรมชื่อดัง

           ไม่มีอะไรที่เกี่ยวกับแจแล้วยุนไม่รู้

           ถ้างั้นที่บอกว่าไปทำธุระก็คือเรื่องนี้น่ะเหรอ   ใบหน้าแสนสวยเอียงถามคนรัก  อย่าบอกนะว่าธุระที่ว่านี่คือเรื่องนี้  คนบ้าแล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรกปล่อยให้น้อยใจอยู่ได้ตั้งนานสองนาน

           ถ้าบอกว่าใช่ .. ตอบยิ้มๆมือหนายกขึ้นมาเกาท้ายทอยแก้เขิน

           ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยทำแบบนี้ให้ใครเลยนะ แจชอบมั๊ย ? เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับพยุงร่างบางเดินไปที่โต๊ะอาหาร

           ไม่ชอบ แต่เสียงหวานกลับตอบกลับห้วนๆทำเอาอีกคนใจเสีย  ปากอิ่มลอบยิ้มสนุกอยากแกล้งเค้าดีนักขอเอาคืนหน่อยเถอะแต่ก็แกล้งได้ไม่นานใบหน้าแสนสวยฉีกยิ้มให้อีกคนได้ชื่นใจ

            ไม่ชอบซะที่ไหนล่ะ ทำไมแจจุงจะไม่ชอบอะไรที่ยุนโฮตั้งใจทำให้แจจุงชอบทั้งนั้นแหละถึงแม้จะแอบเคืองอยู่เล็กๆที่หลอกให้น้อยใจอยู่ได้ตั้งนานสองนาน

           ดีใจจังที่แจชอบ ปากหยักยิ้มดีใจ

           วันนี้ยุนโฮลงทุนทำทุกอย่างด้วยตัวเองหมดเลยไม่ว่าจะเป็นตกแต่งห้อง   จัดโต๊ะหรือแม้กระทั่งทำอาหารด้วยตัวเอง  ตอนแรกก็คิดว่าจะพาแจจุงไปทานอาหารที่ร้านอาหารแต่คิดว่าทำแบบนี้แจจุงน่าจะประทับใจกว่า  ยุนโฮอาศัยช่วงเวลาที่แจจุงไปทำงานแอบไปซื้อข้าวของมาเซอร์ไพรส์ร่างบางใช้เวลานานพอสมควรกว่าที่จะเตรียมทุกอย่างเรียบร้อย

           ขอบคุณนะ เสียงหวานบอกพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้  ขอบคุณจริงๆที่ยุนโฮสนใจเรื่องเล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับตัวเขา แจนึกว่ายุนไม่รู้ซะอีก

           ทุกเรื่องเกี่ยวกับแจยุนรู้หมดแหละ บอกยิ้มๆทำไมเรื่องแค่นี้เขาจะไม่รู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับแจจุงไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้รอดสายตาไปได้หรอก

           แล้วยุนรู้ได้ไงอ่ะว่าแจเกิดวันนี้ ร่างบางเอ่ยถามด้วยความสงสัยเพราะจำได้ว่าตัวเองไม่เคยบอกยุนโฮเรื่องวันเกิดนี่นาแล้วยุนโฮรู้มาจากไหนอ่ะ

           อยากรู้เหรอ? ร่างสูงย้อนถามก่อนจะเอาแขนขึ้นมาวางซ้อนกันบนโต๊ะใบหน้าหล่อยื่นไปใกล้คนรักเมื่อร่างบางพยักหน้าแทนคำตอบ ไม่บอกหรอก ยักคิ้วกวนๆให้หนึ่งทีก่อนจะถอยกลับมานั่งท่าเดิม

           แจจุงย่นจมูกใส่ร่างสูงด้วยความหมั่นไส้ ไม่บอกก็ไม่รู้ก็ได้ บอกงอนๆ

           ยุนโฮหัวเราะออกมาเบาๆกับอาการงอนเหมือนเด็กๆของคนรักที่เดี๋ยวนี้มักจะมีมาให้เห็นบ่อยๆซึ่งสาเหตุก็มาจากเค้านี่แหละที่ชอบแหย่แล้วสุดท้ายตัวเองก็เป็นฝ่ายง้อทุกครั้งแต่เขาชอบนะเวลาที่เห็นแจจุงงอนน่ะมันน่ารักดี

           โอ๋ๆ อย่าพึ่งงอนเลยน๊า  วันนี้ยุนอุตส่าห์ทำของโปรดของแจทั้งนั้นเลย

           ยุนทำเองทั้งหมดเลยเหรอ? นิ้วเรียวชี้ไปยังอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะสีหน้าคนชี้ดูเหมือนไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่ว่าทั้งหมดนั้นเป็นฝีมือของยุนโฮเพราะตั้งแต่คบกันมาแจจุงไม่เคยเห็นยุนโฮทำอาหารทานเองเลยสักครั้ง

           เห็นหล่อๆแบบนี้ยุนก็ทำอาหารเป็นนะครับ ได้ทีแล้วอวดใหญ่ให้มันรู้ซะบ้างว่าชอง ยุนโฮคนนี้ไม่ได้มีดีแค่หล่ออย่างเดียว

           ปากอิ่มเบ้ให้คนหลงตัวเองด้วยความหมั่นไส้ก่อนที่ตากลมจะค่อยๆพิจารณาอาหารตรงหน้า  อืม..มีแต่อาหารที่เขาชอบจริงๆด้วย

           แจลองชิมหน่อยนะเดี๋ยวยุนตักให้ ร่างสูงตักอาหารตรงหน้าใส่จานให้ร่างบางเป็นการเอาใจ

           ตักเสร็จแล้วร่างสูงก็กลับมานั่งลุ้นว่าอาหารที่เขาทำแจจุงจะชอบหรือเปล่า  วันนี้เขาตั้งใจทำจริงๆนะถึงแม้ว่ารสชาติมันจะสู้ที่แจจุงทำไม่ได้ก็เถอะ  แจจุงพอเห็นอาการลุ้นสุดตัวของคนรักแล้วก็นึกสนุกอยากแกล้งขึ้นมามือบางค่อยๆวางช้อนลงใบหน้าสวยเรียบเฉยไม่แสดงอาการใดๆ

           เป็นไงบ้าง  ใช้ได้มั๊ย เอ่ยถามด้วยความไม่มั่นใจตอนเขาชิมเขาก็ว่ามันโอเคนะแต่แจจุงจะโอเคกับเขาหรือเปล่านี่สิ

           แย่สั้นๆง่ายๆคำเดียวแต่เล่นเอาคนรอฟังคำตอบถึงกับหน้าเสีย แย่....ซะที่ไหนล่ะ เป็นอีกครั้งของวันที่แจจุงฉีกยิ้มสมใจที่สามารถแกล้งยุนโฮได้

           ส่วนคนที่โดนแกล้งก็ได้แต่มองคนที่ยิ้มร่าด้วยสายตาคาดโทษก่อนรอยยิ้มจะปรากฏบนหน้าคมเสียงทุ้มหัวเราะออกมาเบาๆนี่เขาพลาดให้แจจุงอีกแล้วเหรอเนี่ย  นิ้วยาวยื่นไปหนีบจมูกรั้นแล้วบิดไปมาด้วยความหมั่นเขี้ยว

           ร้ายนักนะ

           ร้ายแล้วรักป่ะล่ะ แจจุงเอ่ยถามเสียงกลั้นหัวเราะ  ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขาชอบฟังคำบอกรักที่ออกมาจากปากของยุนโฮ

           รักสิครับ รักมากๆด้วย เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆถ้าไม่รักแล้วจะยอมให้ขนาดนี้เหรอครับคนสวย

           ดีมาก พยักหน้าพอใจในคำตอบก่อนจะตักอาหารทานต่อ แต่ถึงยังไงก็สู้ที่แจทำไม่ได้อยู่
    ดี

           เรื่องนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ครับผม ปากหยักยกยิ้มให้กับอาการไม่ยอมแพ้ของคนรักจะเถียงก็ไม่ได้เพราะแจจุงก็ทำอาหารอร่อยกว่าเขาจริงๆนั่นแหละ

           เสียงพูดคุยเบาๆดังสลับกับเสียงหัวเราะตลอดช่วงเวลาอาหารสุดพิเศษ   ยิ่งเห็นแจจุงทานอาหารฝีมือตัวเองแล้วยุนโฮยิ่งเป็นปลื้ม   ร่างสูงคอยบริการตักนั่นตักนี้ให้ตลอดจนแจจุงแทบจะทานไม่ทัน

           อย่าพึ่งอิ่มนะ  ยังเหลือเค้กอยู่ในตู้เย็นน่ะ เสียงทุ้มบอกเมื่อเห็นคนรักรวบช้อนเหมือนจะอิ่มแล้ว

           คิ้วเรียวขมวดมุ่นด้วยความแปลกใจ อย่าบอกนะว่ายุนทำเค้กเอง ยุนโฮเนี่ยจะทำเค้กเองแจ
    จุงไม่เห็นจะรู้เลยว่ายุนโฮทำเค้กเป็นกับเขาด้วย  แล้วหน้าตามันจะออกมาเป็นยังไงล่ะเนี่ย

           เปล่า  ยุนแวะซื้อหลังจากที่ส่งแจเสร็จแล้วน่ะ บอกยิ้มๆก่อนจะลุกเดินเข้าไปในครัว รอแป๊บนึงนะเดี๋ยวยุนไปหยิบมาให้

           ยุนโฮเดินกลับออกมาอีกครั้งพร้อมกับเค้กก้อนโตที่มีเทียนปักเอาไว้   เสียงทุ้มร้องเพลงอวยพรวันเกิดให้กับคนรักในขณะที่เดินถือเค้กเข้ามา   และพอหยุดอยู่ตรงหน้าแจจุงเสียงเพลงก็จบลงพอดี

          “ อธิษฐานสิ ร่างสูงยื่นเค้กไปตรงหน้าคนรักก่อนจะบอกให้อธิษฐาน

          แจจุงมองหน้ายุนโฮยิ้มๆก่อนจะหลับตาและอธิษฐาน   ปากอิ่มค่อยๆเป่าเทียนให้ดับลงเมื่ออธิษฐานเสร็จเรียบร้อยแล้ว

          “ สุขสันต์วันเกิดนะครับ  ขอให้แจจุงมีความสุขมากๆเป็นแจจุงที่น่ารักของยุนโฮแบบนี้ตลอดไปนะ  ยุนรักแจมากนนะครับ ร่างสูงอวยพรให้คนรักก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มเนียนเป็นการปิดท้าย

          “ ขอบคุณนะ ยิ้มหวานตอบกลับไป “ แจก็รักยุนมากนะ จมูกรั้นขยับขึ้นไปหอมแก้มกร้านก่อนจะเอ่ยบอกคำว่ารักตอบกลับไป   ยิ่งคบกันนานเท่าไหร่แจจุงก็รักยุนโฮมากขึ้นเท่านั้น

         “ ทานเลยมั๊ย  หรือว่าจะรอให้ย่อยก่อน

         “ รอให้ย่อยก่อนก็แล้วกัน เพราะตอนนี้กระเพาะของแจจุงมันแน่นไปหมด  แน่นจนร่างบางคิดว่าคงไม่สามารถยัดอะไรลงไปได้อีกแล้ว 

          “ งั้นไปเต้นรำกันไหม เสียงทุ้มเอ่ยชวน  เต้นรำท่ามกลางแสงเทียนแบบนี้มันคงจะโรแมนติกดีไม่น้อย

          “ แต่แจเต้นรำไม่เป็นอ่ะ   บอกตามจริง

          ตั้งแต่เกิดมาจากท้องพ่อท้องแม่เขาพึ่งเคยเต้นรำแค่ครั้งเดียวเองตอนเรียนมัธยมปลายเพราะมันเป็นหนึ่งในหลักสูตรของวิชาพละศึกษา   แล้วตอนนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมายเรียนไปเพื่อไปสอบแค่นั้นพอสอบเสร็จก็ลืมหมดแล้ว

          “ ไม่เป็นไรเดี๋ยวยุนสอนเอง   เต้นรำมันไม่ใช่เรื่องยากค่อยๆเต้นไปตามจังหวะเดี๋ยวก็เป็นเองแหละ

          “ ถ้างั้นก็ตกลง ร่างบางยอมตอบตกลงเพราะวันพิเศษทั้งทีก็เลยอยากทำอะไรที่มันพิเศษกว่าวันอื่นๆหน่อย

           “ รอแป๊บนึงนะ ทันทีที่แจจุงตกลงยุนโฮก็รีบลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปเปิดเครื่องเล่นวีซีดีทันที

           เสียงเพลงบรรเลงขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร่างบางก่อนจะโค้งให้เล็กน้อย “ ไม่ทราบว่าคุณแจจุงจะให้เกียรติเต้นรับกับผมสักเพลงได้ไหมครับ

          แจจุงหัวเราะขำกับมุกของร่างสูงก่อนจะยื่นมือออกไปจับมือใหญ่เอาไว้ “ ได้ครับ

         ร่างสองร่างประคองกอดกันพร้อมกับเคลื่อนไหวไปกับจังหวะดนตรีท่ามกลางแสงเทียนภายในห้อง   แขนเรียวโอบกอดรอบคอแกร่งเอาไว้หลวมๆใบหน้าแสนสวยซุกอยู่บนหน้าอกแกร่งด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

          “ ยุนรู้ไหมว่าวันเกิดปีนี้เป็นปีที่แจมีความสุขที่สุดนับตั้งแต่วันที่พ่อกับแม่แจเสีย   ขอบคุณมากนะที่ทำให้แจกลับมามีความสุขอีกครั้ง

           ตั้งแต่พ่อกับแม่จากไปแจจุงก็ไม่เคยฉลองวันเกิดอย่างมีความสุขเลยสักครั้ง  เมื่อถึงวันเกิดในทุกๆปีแจจุงมักจะไปนั่งฉลองอยู่ที่หน้าหลุมศพของพ่อกับแม่แล้วก็จบด้วยการร้องไห้ด้วยความคิดถึงทุกครั้ง

           แต่ปีนี้แตกต่างไปจากปีก่อนๆ  ปีนี้แจจุงมียุนโฮอยู่ข้างกายยุนโฮทำให้วันเกิดปีนี้ของแจจุงยิ้มได้และไม่เหงาเหมือนที่แล้วมา

          “ ยุนดีใจนะที่เห็นแจมีความสุข   จมูกโด่งซุกลงบนกลุ่มผมนิ่ม  เขาดีใจนะที่ได้เป็นคนที่ทำได้แจจุงมีความสุข

           ใบหน้าหวานผละออกจากอกแกร่งก่อนจะจ้องมองใบหน้าคมของยุนโฮอย่างสุดรัก  เขาคิดไม่ผิดจริงๆที่ให้โอกาสยุนโฮเพราะตอนนี้แจจุงมีความสุขที่สุดสุขที่ได้รักยุนโฮและมียุนโฮอยู่ข้างกาย   ยุนโฮเองก็จ้องมองแจจุงไม่ละสายตาเช่นกันและเหมือนต่างคนต่างมีแรงดึงดูดซึ่งกันและกัน  ใบหน้าของทั้งคู่ค่อยๆเคลื่อนเข้าหากันจนแนบชิดกันในที่สุด


    ตัดฉับ ^^







    ***** เนื้อหาที่เหลือของตอนนี้ ใครอยากอ่านตามไปอ่านได้ตามลิ้ง คห. 1 นะค่ะ 
          
               ลงในนี้มันเสี่ยง ^^


    *****  ฝากนิดนึงนะค่ะ

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×