โกดังเก็บของจ้ะ ^ ^

ลำดับตอนที่ #67 : พี่แจม พี่รี่

ใบสมัครนางเอก ฮันกยอง / ไลอัน

((อย่าเปลี่ยนสีใบสมัครนะคะ แล้วคำตอบขอเป็นตัวบาง สีดำ ค่ะ))

*Note :: เขียนใบสมัครไปพร้อมกับเปิดดูหน้าพล็อต คาแรคเตอร์ ชาย , หญิง ด้วยจะดีมากเลยนะคะ

********************************************

คำถามส่วนที่ 1

ชื่อเกาหลี (( ขอมีความหมาย )) ::  คิม  แทยอน แปลว่า เยือกเย็น

ชื่ออังกฤษ (( ต้องมี! )) ::  เวโรนิก้า  แวซายด์ ชื่อ เล่น  แซมมวล

อายุ (( 22 – 24 ปี )) :: 23

เชื้อชาติ (( บังคับให้เธอเป็นลูกครึ่งนะคะ! )) :: เกาหลี – ฝรั่งเศส  - จีน << มีนิดหน่อยนะ

สัญชาติ (( คุณไปเกิดที่ไหนก็จะได้สัญชาติประเทศนั้นมา )) :: สัญชาติ อังกฤษค่ะ เพราะ ช่วงที่ท้องแทยอนคุณแม่ไปเยี่ยมคุณน้าที่อยู่ประเทษอังกฤษแล้วก็เลยอยู่จนคลอดแทยอนแล้วจึงกลับเกาหลี

ลักษณะภายนอก (( รูปร่าง หน้าตา อะไรก็ตามที่บ่งบอกความเป็นตัวของคุณ )) ::  ใบหน้าเรียวยาวแต่ไม่มากนัก ริมฝีปากเล็กเรียวสีออกชมพูซากุระ ดวงตากลมโตสีนิล ผิวออกสีขาวซีคๆแต่ไม่มาก ผมยาวสีดำออกน้ำตาลหน่อยๆ

ลักษณะนิสัย (( ขอ 5 – 12 บรรทัดไม่เกินนี้ เยอะกว่านี้ไม่อ่าน! )) :: แทยอนเป็นผู้หญิงที่ นิ่ง ๆ เงียบ ๆ ขรึม ๆ ไม่ค่อยพูดจากับใคร จะไม่คุยกับคนที่ไม่เคยรู้จักแต่จะคุยแต่กับเพื่อนสนิทเท่านั้น แต่หากจะเธอพูดทีล่ะก็จะเหมือนเข็มที่เจาะลึกไปถึงขั้วหัวใจเลย มีความ สุขุม และ เยือกเย็นเหมือนยอดเขาเอเวอเรสต์   เย็นชามากๆ  มีความเป็นตัวเองของตัวสูง  รักอิสระ เสรี ไม่ชอบให้ใครมาบีบบังคับตัวเอง ไม่ชอบทำตามคำสั่งใคร ถ้าหากไม่จำเป็น!!(อันนี้เว้น หัวหน้า เน้อ) ทำท่าทางคล้ายจะหยิ่งแต่ไม่หยิ่ง ไม่แคร์ใคร ไม่สนใจใคร ไม่เคยยิ้มแย้ม กับใคร ไม่ชอบที่จะเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับใคร มีความเป็นส่วนตัวสูง สะอาด เรียบร้อย  มีมารยาท  แทยอนเป็นคนที่เดาอารมณ์ได้ยากมาก เพราะ แทยอน เป็นคนหน้านิ่ง มีอารมณ์ที่ค่อนข้างคงที่แต่ไม่มากนัก ถ้าหากคุณไปทำให้เธอ โกรธ หรือ ทำให้เธอเปลี่ยนสีหน้าได้ล่ะก็ นั่นหมายถึง คุณบอกลาชีวิตคุณได้เลย!! เพราะเธอจะฆ่าคนที่ทำให้เธอรำคานทุกคน!! เพราะเธอมีใจที่ด้านชาไปแล้ว เธอมีความ ฉลาดมากๆ ทันคนเล่ห์เหลี่ยมของคน เปรียบเสมือนอสรพิษที่แสนร้ายกาจในคราบของหญิงสาว แต่! ต่อให้เธอจะฉลาด หรือ ร้ายกาจ ขนาดไหน แต่เธอก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้เลย...มันเพราะอะไรกันนะ !?

ความสามารถพิเศษ (( เข้ากับคาแรคเตอร์นะ )) :: ศิลปะการต่อสู้ ความแม่นยำในการยิงปืน ยิงธนู และประสาทสัมผัสอันไวเป็นพิเศษ

ครอบครัว (( ดูในคาแรคเตอร์หญิงหรือพล็อต ฯลฯ )) :: แทยอน มีพี่ชาย 1 คน และก็ค่อนข้างจะติดพี่ชายมากๆด้วย เมื่อก่อนนั้น แทยอนไม่ได้มีนิสัยแบบนี้หรอก เธอน่ะ เป็นเด็กสาวน่ารัก ร่าเริง แจ่มใส จะตายไป แต่ชีวิตของเธอและครอบครัวก็ต้องแปรเปลี่ยนไปเมื่อ  15 ปีก่อน ครอบครัวของเธอถูกบริษัทคู่แข่งโกงจนเกือบล้มละลายแล้วแถมบริษัทคู่แข่งนั้นยัง ข่มขืนแม่ของเธอและฆ่าทิ้งต่อหน้า พ่อ พี่ชาย และ เธออีก ทำให้เธอแค้นมาก และเปลี่ยนนิสัยตัวเองจาก แทยอน ที่ร่าเริง กลับกลายเป็นแทยอนที่ดูเย็นชา และกลายเป็นนักฆ่าในที่สุด ปัจจุบันนี้ พี่ชายของเธอรับหน้าที่ดูแลกิจการจองครอบครัวแทนพ่อ ส่วนเธอก็ช่วยพี่ดูแลกิจการเป็นบางครั้ง (พี่ชายชื่อ  คิม แฮยอน แปลว่า ก้นมหาสมุทร  ชื่อ ฝรั่งเศส ราฟาเอล แวซายด์ ชื่อเล่น ฟาบริช )

ประวัติความรัก :: ถ้าหากเป็นก่อนที่จะเกิดเรื่องล่ะก็ เธอเคยคบกับผู้ชายคนหนึ่งมาก่อนซึ้งรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆและเธอเองก็รักเขามาก แต่พอเกิดเรื่องเธอตัดสินใจบอกเลิกผู้ชายคนนั้น พร้อมๆกับปิดกั้นตัวเองจากทุกๆคนที่เข้ามาในชีวิต

สิ่งที่ชอบ :: ดอกกุหลาบสีแดงสด ยิ่งสีเหมือนเลือดยิ่งดี  การฆ่า สีดำ สีแดงเลือด ความท้าทาย

สิ่งที่ไม่ชอบ :: สีสันสดใสพวกสีที่มันสว่างๆอ่ะ  ความผิดพลาด

เกลียด :: การพ่ายแพ้  ถูกบังคับ

อื่นๆ :: อิมเมจพี่ชายนะค่ะ ไม่ว่ากันนะที่ใช่คนนี้อ่ะ = =” 

เจ้าของอิมเมจ (( ชื่อของอิมเมจคุณ )) ::  หวงอี้  ไม่รู้นะเนี่ยว่าจะใช่ได้หรือเปล่า พยายามหาด้านที่เขาดู เย็นชา แล้ว ก็ นิ่งๆ แล้วนะ ถ้าไม่ได้บอกนะค่ะ เดี๋ยวจะไปหาคนอื่นมาแทน

อิมเมจ (( ถ้ามีเก็บเป็นGalleryในเด็กดี ขอลิ้งค์Galleryนะคะ ถ้าไม่มีเก็บไว้ขอเป็น 3 ภาพขึ้น )) ::           

 

คำถามส่วนที่ 2 คำถามทั่วไป

ชื่อผู้สมัคร / อายุ :: เอิร์ธ / 15 ค่ะ

ติดแล้วหายพระเอกของคุณกลายเป็นของไรเตอร์แล้วตัวละครคุณตาย โอเคนะ? :: เง้อ ไม่ยอมๆ ไม่หายแน่ๆ ถ้าหายก็อดง๊าบ ป๋า อ่าจิ (แกจะติดเปล่าเหอะ)

ประกาศผล 3 วันไม่มา ไม่แจ้งไว้ก่อน ไรเตอร์เปลี่ยนคนนะคะ โอเคนะ? :: OK ค่ะ

บทสำรอง ((อยากแรดต่อกับไรเตอร์ก็บอกเลยว่าจะเอาไร ถ้าไม่เอาก็บอกไม่เอา)) :: หุหุ ๆ มีบทสำรองด้วย เย้ ๆ  >< ว่าจะง๊าบใครดีล่ะเนี่ย = =” งั้นเอา คยูฮยอน ล่ะกันค่ะ แอบสนใจอยู่ อิอิ

พล็อตเรื่อง คาแรคเตอร์ พระเอก ถูกใจหรือเปล่า? :: กริ๊ด สลบ เลยค่ะ! พี่แจม พี่รี่ หญิงร้ายชายเลว ชอบ ๆ ชอบทุกอย่างเลยค่ะ พล็อตโหดแบบนี้ชอบค่ะ (ซาดิส!)

คำถามส่วนที่ 3 คำถามชิงเกิง!

1. วันหนึ่งคุณถูกหัวหน้าคุณเรียกไปพบและได้รับมอบหมายงานมาให้ โดยเหยื่อ ที่คุณจะต้องฆ่าในครั้งนี้อยู่ที่ ลาสเวกัส สหรัฐอเมริกา โดยที่หัวหน้าให้รูปถ่ายพร้อมประวัติของเขามาให้คุณ 1 ชุด และเมื่อคุณหยิบรูปถ่ายมาดูก็ต้องตกใจมากเพราะงานชิ้นนี้คุณต้องฆ่า ฮันกยอง มาเฟียมือหนึ่งของจีน! คุณมีความรู้สึกยังไง? (( อธิบายความรู้สึกของตัวละครที่มีต่องานชิ้นนี้ 3 บรรทัดขึ้น ))

- ฉันตกใจมากๆเลยนะ แต่ที่ฉันตกใจไม่ใช่ เพราะ ว่าฉันกลัวหรืออะไรหรอกนะ แต่ฉันตื่นเต้นต่างหากล่ะ หึหึ ฉันไม่ได้เจองานท้าทายแบบนี้มานานแล้ว ปกติงานที่หัวหน้าชอบให้มาก็แค่ฆ่าลูกกระจอก หรือเป็นแค่ มาเฟียสั่วๆ ไม่มีน้ำยา ไร้สาระ น่าเบื่อ ที่สุด! ฝีมือก็ไม่ได้เรื่องเลย  ว่าแต่ หัวหน้าทานยาผิด หรือ ทะเลาะกับใครมาหรือเปล่าเนี่ย ?? เพราะ งานแบบนี้ปกติหัวหน้าไม่ค่อยชอบให้ฉันทำเท่าไหร่ เพราะ เขาเห็นใจครอบครัวของฉัน แต่ก็เอาเถอะ! ในเมื่อหัวหน้ามอบหมายมา ฉันก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง ได้ไป ลาสเวกัส  ซึ่งเองฉันอยากไปมานานแล้วล่ะ แถม ได้ทำงานที่ท้าทาย และยังได้ฆ่ามาเฟียที่มีฝีมืออีก แค่นี้มันก็คุ้มแล้ว หึหึ!

2. เมื่อคุณเดินทางมาถึงลาสเวกัสและจัดการเรื่องที่พักอะไรเสร็จแล้ว (หัวหน้าคุณจัดการไว้ให้แล้ว)  พลบค่ำคุณก็แต่งตัวเตรียมออกหาตัว ฮันกยองทันที และสถานที่แรกที่คุณคิดจะไปตามหานั่นก็คือ บ่อนคาสิโนเถื่อน และคุณก็ไม่ผิดหวัง ได้เจอกับเค้า คุณจับตามองเค้าอยู่นาน และเขาก็จ้องคุณกลับมาเช่นกัน จนกระทั่งเที่ยงคืน เขาเดินออกจาบ่อนไป และแน่นอนคุณสะกดรอยตามเขาไป แต่เพียงเดินไปได้ไม่นานคุณกลับถูกเค้าจับล็อกมือไพร่หลังแล้วยังขู่ว่าจะพาคุณกลับที่พักเขาอีก ที่นี้คุณจะเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้ยังไง? (แน่นอนคุณไม่รอดมืออิป๋าเกิงหรอก เสร็จชัวร์! 55 -..-) ((5 บรรทัดขึ้น อธิบาย , บรรยายพูดคุย ตั้งแต่คุณถึงลาสเวกัส ยันออกไปที่คาสิโน และ โดนป๋าจับได้ว่าคุณสะกดรอย ))

- ณ สนามบิน ลาสเวกัส

     ทันทีที่ถึงสนามบินของ ลาสเวกัส ฉันก็กำลังมองหา พี่คนหนึ่ง (พี่ที่หัวหน้าส่งมาดูแลเรื่องที่พักของฉัน) ฉันมองหาอยู่สักพัก และแล้วสายตาของฉันก็ไปสะดุดเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีลักษณะคล้ายกับพี่คนนั้น ฉันจึงเดินไปทักเขา

“สวัสดี ไม่ทราบว่า คุณใช่คนที่หัวหน้า จุนกอล (ผู้ปรีชาสามารถ นามสมมตินะ) ส่งมาหรือเปล่า? ”

“ใช่จ้ะ น้องคือ น้อง คิม  แทยอน ??” พี่คนนั้นถามขึ้น

“ใช่ แต่โปรดกรุณาช่วยเรียกฉันว่า แซมมวล ดีกว่านะ ” ฉันบอกและมองอย่างเย็นชา

“เอ่อ....จ้ะ พี่ชื่อ  ซินเดีย ฟราน โนเอิล เรียกว่า ซิน เฉยๆก็ได้นะ งั้นตอนนี้เดี๋ยวพี่จะพายังที่พักล่ะกัน” พี่ซินพูดและช่วยฉันถือของ

“ขอบคุณ คุณซิน”

“เรียก พี่ ดีกว่านะ”

“ได้ พี่ซิน ” ฉันพูดและเดินไปขึ้นรถ BMW Z4 สีบลอนไป

ณ ที่พัก (บ้านพี่ซินนั้นแหละ)

“ถึงแล้วจ๊ะ นี้บ้านพี่” รถเบนคันงามจอดลงตรงหน้าคฤหาสน์ของพี่ซิน พี่ซินเดินไปเรียกบรรดาลคนใช้ให้ไปถือของๆฉัน และ พาฉันไปยังห้องนอน

“ห้องนี้แหละจ้ะ “ พี่ซินเปิดประตูห้อง  ฉันเดินเข้าไปในห้องแล้วก็ต้องตะลึงเล็กน้อยกับห้องที่พักที่ตกแต่งสไตล์โมเดิร์น แถมเฟอร์นิเจอร์ที่ตกแต่งแบบดูง่ายๆ เน้น โทนขาวดำ เรียบๆ

“เป็นไง OK ไหม พออยู่ได้นะ ?? ” พี่ซินถามฉัน

“ อืม OK ไม่ดูหรูหราดี ” ฉันตอบเขาไป

“อ่า ก็ดีแล้วล่ะ งั้นพี่จะพาไปแนะนำห้องอื่นๆนะ รวมถึง คนใช้ต่างๆด้วย ” พี่ซินเดียพูดและเดินนำฉันไป

ตอนค่ำ

  ฉันรีบอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะไปหามาเฟีย ฮันกยอง นั่น ฉันหยิบข้อมูลที่หัวหน้าให้มา

“หึ พวกมาเฟียอย่างนายน่ะ จะไปที่ไหนได้นะ นอกจาก.... ”  ฉันพูดและหันไปทางรูปนายนั่นก่อนจะปามีดโดนกลางหัวพอดีเป๊ะๆ

“ที่ไร้สาระ”ฉันแสยะยิ้มก่อนจะหยิบกุญแจรถเบนสปอตสีดำ(หัวหน้าส่งมาให้) แล้วขับไปยังบ่อนคาสิโนเถื่อน

.

.

.

พอถึงบ่อนคาสิโน ฉันเดินไปแถวๆบาร์ เพื่อที่จะได้เห็นทุกส่วนของบ่อนเถื่อนนี้ได้อย่างชัดเจน

ฉันค่อยๆกวาดสายมองไปรอบๆเพื่อที่จะหา ฮันกยอง แต่ดูเหมือนสวรรค์คงเป็นใจให้ฉันได้ฆ่าเขาเร็วขึ้น นั่นก็เพราะ ฉันเห็นเขาเล่นเครื่องสล็อตแมชชีนอยู่ไม่ไกลจากบาร์นัก ฉันจ้องเขาอยู่นานพอควรเลย และนั่นมันก็คงทำให้เขารู้สึกตัว เขาหันมามองทางฉันซึ่งกำลังมองมาที่เขาพอดี สายตาของเราจ้องกันอยู่สักพัก หลังจากนั้นเขาก็กลับไปเล่นตามเดิม ส่วนฉันก็นั่ง จิมไวท์ และจ้องเขาต่อไป

.

.

.

พอตอนเที่ยงคืน ฉันห็นเขาเดินออกจากบ่อนไป ฉันไม่รอช้ารีบสะกดรอยตามเขาไปโดยไม่ให้เขารู้ตัว ฉันเดินออกไปสักพักก็ถูกใครสักคนจับล็อกมือไพร่  ฉันจึงหันหน้าไปดูหน้าเขา ฮะ....ฮันกยอง!!  ฉันพยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผล มันกลับทำให้เขารัดฉันแน่นมากขึ้น

“เธอเป็นใคร แล้วสะกดรอยตามฉันทำไม !? ” เขาถาม

“ฉันไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องตอบนาย” ฉันตอบ และหันหน้าไปทางอื่น

“อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน!!” ฮันกยองกระชากผมของฉันขึ้น

“เจ็บ ปล่อย!” ฉันพยายามดิ้นให้หลุดแต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้เลย

“เลิกดิ้นได้แล้ว! ดิ้นไปก็เปล่าประโยชน์ ฉันไม่มีทางปล่อยเธอไปง่ายๆหรอก มาอยู่กับฉันซะดีๆ สาวน้อย” ฮันกยองไม่พูดเปล่าเขาพยายามลากฉันไปที่รถ ซึ้งฉันเองก็พยายามดิ้นสุดฤทธิ์สุดเดช

“ ปล่อย! ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น!”

“ดูท่าทางเธอคงไม่ยอมง่ายๆสินะ หึหึ งั้นก็ช่วยไม่ได้ อย่าหาฉันรุนแรงล่ะกัน”

อุ๊บ!

ฮันกยองต่อยเข้าที่ท้องของฉันอย่างแรง! ทำให้ฉันจุก จนไม่มีแรงที่จะดิ้น

“แบบนี้ค่อยง่ายหน่อย” ฮันกยองพาฉันขึ้นรถแล้วพายังที่พักของเขา หนอย! เจ็บใจนัก!!

3. เมื่อคุณโดนฮันกยองจับมาอยู่ด้วยแล้ว เวลาผ่านไปเนิ่นนาน ความสัมพันธ์ของคุณกับเขาคลุมเครืออย่างถึงที่สุด ไม่ใช่แฟน หรือเพื่อน แต่คุณกับเขาก็สามารถ xxx กันได้ ระหว่างที่คุณและเขากำลังไปได้สวย จู่ๆ หัวหน้าของคุณก็โทรมาถามคุณเรื่องการฆ่าฮันกยอง แล้วคืนนั้น ฮันกยองก็มานอนค้างที่ห้องคุณ คุณจึงเลือกที่จะใช้มีดพกไปจ่อเขาตอนที่เขากำลังหลับ แต่ จู่ๆ เขาก็ลืมตาพร้อมกับคว้าข้อมือคุณเอาไว้ทำให้มีดคุณตกลงไปบนเตียงทันที คุณจะทำยังไงดีเมื่อต้องสู้หน้ากับคนที่เป็นทั้งเหยื่อ และ เป็นทั้ง คนที่คุณรักในตอนนี้ดี เพราะฮันกยองโกรธที่คุณคิดจะฆ่าเขามากๆ ((5 บรรทัดขึ้น อธิบาย , บรรยายพูดคุย ตั้งแต่ตอนหัวหน้าคุณโทรมา ยันถึงสถานการณ์ที่ฮันจับได้ว่าคุณกำลังจะฆ่าเขา จะให้ฮันลงโทษคุณยังไงก็ตามใจ ชนิดที่ว่าคุณจะไม่ทำอย่างนี้กับเขาอีก ))

- R R R R R R R R R

 เสียงโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น (มั่นใจหรอว่าใช่อ่ะ = =”)

“ ฮัลโหล  ”

‘ แทยอนหรอ นี้ฉันเองนะ ’

“ หะ...หัวหน้า!! ” ฉันอุทานออกมาเสียงดัง พรางดูเบอร์บนหน้าจอ

‘ จะตกใจทำไมเล่า = =” ‘

“ ขอโทษ ๆ แค่ตกใจนิดหน่อยเอง อย่ามาโวยวายหน่อยเลย ว่าแต่ หัวหน้าโทรมามีอะไรหรือเปล่า ?? ” ฉันยิงคำถามใส่หัวหน้า

‘ ฉันแค่จะโทรมาถามว่า เธอจัดการฮันกยองได้หรือยัง ‘ คำถามของหัวหน้าทำให้ฉันถึงกับเหงื่อตกเลยทีเดียว ให้ตายเหอะ! นี้ฉันลืมไปได้ยังไงเนี่ย

“ ยังเลย หัวหน้า เขาระวังตัวมาก แถมฝีมือก็ ไม่เหมือนกับมาเฟียคนอื่นๆที่ฉันเคยเจอมาก่อนเลย จะหาทางจัดการเขา ไม่ใช่จะง่ายๆนะ ” ฉันแก้ต่างไป แต่ไม่รู้ว่าหัวหน้าจะเชื่อหรือเปล่า

‘ อืม เรื่องนั่นฉันรู้ดี แต่นี้มันก็นานมากแล้วนะ เธอควรจะจัดการเขาได้แล้ว ’

“ อืม ฉันจะรีบจัดการเขาให้เร็วที่สุด ”

‘ ดี และฉันก็หวังว่า เธอจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังนะ แทยอน ‘  หัวหน้าเน้นคำหลังก่อนจะว่างสายไป  

“ช่วยไม่ได้นะ เรามีหน้าที่ๆจะต้องทำ และต้องทำให้สำเร็จด้วย!! ”  ฉันพูดและนั่งคิดแผนที่จะจัดการทำเขา

.

.

.

คืนนั้น

     ฉันตื่นขึ้นมากลางดึกและมองที่ข้างๆ ฉันเห็นฮันกยองกำลังหลับอย่างสบาย ได้โอกาสแล้วซินะ! ฉันจึงหยิบมีดที่ฉันพกไว้เป็นประจำ และกำลังจะแทงเขา แต่! ฮันกยองกลับลืมตาตื่นขึ้นมาก่อน  บ้าจริง!

 ฮันกยองคว้าข้อมือของฉันเอาไว้ทำให้มีดนั่นตกลงไปบนเตียงทันที

“ หึ ! คิดจะฆ่า ฉันหรอไง แซมมวล ฉันไม่ยอมให้เธอทำง่ายๆหรอกนะ ” ฮันกยองไม่พูดเปล่าเขาดัดตัวฉันให้ไปคิดกับกำแพงห้อง

“ ปล่อยฉัน! ” ฉันพูดและพยายามดิ้น

“ อย่าพยายามดิ้นหน่อยเลย แซมมวล เธอน่ะสู้แรงฉันไม่ได้หรอก! ” ฮันกยองพูดพรางยิ้มอย่างผู้ชนะ  ใช่ค่ะ เขาพูดถูก ฉันไม่สามารถเอาชนะแรงของเขาได้เลย เจ็บใจนัก!

“ เธออยากฆ่าฉันมากนักใช่มั้ย แซมมวล ?? ” ฮันกยองถาม

“ใช่ ! ฉันมาที่นี่เพื่อฆ่านายโดยเฉพาะ! ” ฉันพูดและจ้องเขาอย่างไม่ว่างตา

“ได้!! แล้วเธอจะต้องเสียใจที่บังอาจทำให้ฉันโกรธ” ฮันกยองไม่พูดเปล่าเขาซุกไซร้ไปที่ซอกคออันขาวเนียนของฉัน

“ ฮันกยอง ปล่อย! ” ฉันพยายามดิ้นให้หลุด

“ อยากให้ปล่อยใช่มั้ย ได้! ” ฮันกยองพลักฉันลงเตียงพร้อมๆกับถอดเสื้อออก

“นายจะทำอะไรน่ะ ฮันกยอง !?” ฉันพูดและพยายามถอยหนีออกเขา ที่กำลังเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ

“ก็…ทำให้เธอรู้ว่า นรกมีจริงยังไงล่ะ ” ฮันกยองประกบจูบอย่างรวดเร็วลิ้นร้อนๆของเขาแลกกับลิ้นของฉันอย่างไม่รู้จักพอ ฮันกยองค่อยๆปลดเสื้อของฉันออกและเริ่มบทรักที่รุนแรงมากกว่าครั้งก่อนๆ 

“ แซมมวล เธอจำไว้นะ ว่าต่อแต่นี้ไป เธอคือ ทาส ของฉัน ทาส ที่ต้องเชื่อฟังคำสั่งฉันทุกอย่าง ห้ามขัดคำสั่งฉัน เด็ดขาด! ไม่งั้นฉันจะ ทำให้เธอเจ็บปวดมากกว่านี้หลายล้านเท่านัก! ” ฮันกยองพูดและเริ่มบทรักต่อ

.

.

.

หลังจากบทรักของเราจบลง บนเตียงก็เลาะไปด้วยเลือดของฉัน ครั้งนี้เขาทำให้ฉัน เจ็บ! เจ็บ อย่างที่สุด เจ็บทั้งกายและใจ เจ็บจนฉันคงไม่กล้าทำแบบนั้นกับเขาอีกแล้ว ฮันกยอง นายมัน….ปีศาจชัดๆ!

4. ตอนจบเป็นยังไงดี? (( 5 บรรทัดขึ้น จะเอาซาดิสม์แค่ไหนก็แล้วแต่คุณเลย - - ))

- หลังจากเหตุการ์ณวันนั้นผ่านไป ฉันก็กลายเป็นทาสของเขา เขาใช้ฉันให้ทำทุกอย่างทั้งงานหนักงานเบา เขาโหดร้ายกับฉันเหลือเกิน แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเหมือนกันมันถึงทำให้ฉันไม่สามารถเลิกรักเขาได้เลย........

.

.

.

.

.

วันหนึ่ง

“ แซมมวล ฉันมีงานให้เธอไปทำ” ฮันกยองยื่นเอกสารให้ฉัน

“ก็คงแค่พวกมาเฟียปลายแถวสินะ”  ฉันรับเอกสารมา

“ผิดแล้วล่ะ มาเฟียคนนี้ไม่ใช่คนที่จะจัดการได้ง่ายๆ ”

“มันมีอะไรที่พิเศษหรือไง”

“ใช่! เปิดเอกสารดูสิ” ฉันรับเปิดดูเอกสารนั้นมันมีรูปถ่ายและประวัติของคนๆนั้น

“เห็นผู้หญิงที่อยู่ในรูปนั้นมั้ย ?”

“แล้วไง จะให้ฉันไปหาพาตัวเธอมาให้นาย”

“ถูก เพราะ เธอคือ ลูกสาวของประธานาธิบดี  ”

“ฮืม งานช้างเลยนะเนี่ย”

“ใช่ ฉันถึงอยากให้เธอไปจัดการ”

“ก็ได้ ฉันจะจัดการให้ แต่ ฉันมีข้อเสนอ”

“ข้อเสนอ ? เธอเป็นทา..”

“จุ๊ๆ ฉันทำงานให้นายมามากพอแล้วนะ แล้วอีกอย่างงานนี้ก็ไม่ใช่งานธรรมดา ฉันขอเรียกอะไรหน่อยก็แล้วกัน”

“ก็ได้ว่ามา”

“ถ้าหากฉันพาตัวผู้หญิงคนนี้และฆ่ามาเฟียคนนั้นตาย นายจะต้องให้อิสระภาพกับฉันและส่งฉันกลับประเทศ” ฉันยื่นขอเสนอให้เขา เพราะ ตอนนี้ฉันเริ่มทนไม่ไหวแล้ว ฉันเจ็บปวดกับเขามามากพอแล้ว...

“ก็ได้ ฉันตกลง”

“ดี!! งั้นก็เตรียมตั๋วเครื่องบินให้ฉันได้เลย”  ฉันพูดและเดินออกจากห้องทำงานของเขาไป

.

.

.

เย็นวันนั้นฉันบุกเข้าไปในรังของมาเฟียคนนั้น ฉันฆ่าทุกคน เหลือไว้เพียง ผู้หญิงคนนั้นคนเดียวเท่านั้น ฉันจึงพาผู้หญิงคนนั้นไปให้ฮันกยองและฉันก็จะได้ไปทางที่นี่สักที!

.

.

.

 “เอ้า ผู้หญิงที่นายต้องการ”ฉันพลักผู้หญิงคนนั้นไปหาเขา

“เอาตัวยัยนี้ไปขัง” ฮันกยองสั่งลูกน้อง

“ไหนล่ะ ตั๋วเครื่องบิน ? ” ฉันถาม

“ อยู่บนห้อง ตามมาสิ ” ฮันกยองพูดและเดินนำขึ้นไปยังห้องของเขา

“ไม่ !! ฉันจะรออยู่ที่นี่ ” คิดว่าฉันไม่รู้ทันนายหรอไง ฮันกยอง!

 “ก็ตามใจ เธออยากจะรออยู่ที่นี้ก็ได้ แต่ฉันไม่รับประกันนะว่า ตั๋วของเธอจะยังอยู่หรือเปล่า ” ฮันกยองหันมาบอกฉันและแสยะยิ้ม หนอย! ฉันจึงต้องจำใจตามหมอนั่นขึ้นไปบนห้อง

.

.

.

พอฉันเข้ามาที่ห้องของเขา ฉันมองไม่เห็นอะไร เพราะ ในห้องนั้นมืดไปหมด พอฉันจะเลื่อนมือไปเปิดไฟก็ถูกฮันกยองสวมกอดจากด้านหลังจนทำให้ฉันลมเซลงเตียงพอดี

“ฮันกยอง นี่นายจะเล่นตลกอะไร  ปล่อย ! ” ฉันถามเขาที่ไม่ยอมปล่อยมือจากฉัน

“แซมมวล อย่าไปเลยนะ ” คำพูดของเขาทำให้ฉันแปลกใจเล็กน้อย

“ทำไมฉันจะต้องเชื่อฟังนายด้วย”

“ขอร้องล่ะ แซมมวล อย่าไปเลยนะ อย่าไปจากฉัน” ฮันกยองคลายกอดออกและเปลี่ยนค้อมฉันแทน

“นายจะเล่นอะไรอีกฮันกยอง!! ”

“เปล่า ฉันไม่ได้จะเล่นอะไร แต่ฉันมีเรื่องอยากจะสารภาพ ”

“สารภาพ ? ”

“ใช่ ฉันรู้ว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันทำให้ เธอเจ็บปวด ทรมาน แต่เชื่อเถอะนะ ถ้าหากตอนนั้นฉันรู้ว่า ใจฉัน คิดยังไงฉันจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นกับเธอแน่ๆ” คำพูดของฮันกยองเริ่มทำให้ฉันสับสน

“ นายจะบอกอะไรฉันกันแน่ ”

“ที่ฉันจะบอกก็คือ......ฉันรักเธอ แซมมวล” ดวงตาของฉันเปิดกว้าง ฉันไม่คิดเลยว่าจะได้ยินคำๆนี้ออกจากปากของเขา น้ำตาของฉันเริ่มไหล ที่ไหลนี้ ไม่ใช่เพราะว่า เสียใจหรอกนะค่ะ แต่ดีใจต่างหากล่ะ

“นายไม่ได้โกหก ฉันนะ”

“อืม”

“นายรักฉันจริงๆหรอ”

“ใช่ ฉันรักเธอ และ ฉันเองก็ไม่เคยรักใครมากเท่านี้มาก่อน”

“ฉันเองก็รักนายเหมือนกัน ฮันกยอง” ฉันพูดและยื่นหน้าไปจูบฮันกยอง ลิ้นเล็กๆของฉันแลกลิ้นของเขาอย่างเมามัน หาความหวานจากฉันอย่างไม่รู้จักจบ ฮันกยองค่อยๆปลดเสื้อของฉันและเขาลงอย่างช้าๆ บทรักของเราทั้ง 2 ได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งมันอ่อนโยน และ ร้อนแรงมากกว่าครั้งไหนๆ นั่นก็เพราะ เราทั้งคู่ต่างมอบความรักให้กันมากกว่าความใคร่

.

.

.

ตอนเช้า

ฉันตื่นมาตอนเช้าเห็นฮันกยองอยู่ข้างๆ

“อรุณสวัสดิ์ครับ แซมมวล” ฮันกยองยิ้มให้ฉัน ยิ้มแบบที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน

“อรุณสวัสดิ์เช่นกัน ฮันกยอง”

“จริงสิ ! ฉันมีของให้เธอด้วยนะ” ฮันกยองบอกพรางหยิบช่อดอกกุหลาบสีแดงสุดๆให้กับฉัน นั่นถึงกับทำให้ฉันเผยรอยยิ้มบางๆออกมา

“นายรู้หรอว่า ฉันชอบกุหลาบสีแดงสุดๆ” ฉันหันไปถามเขา

“แหม จะให้ไม่รู้ได้ไงล่ะ แค่ฉายาก็พอจะเดาได้แล้ว”

“ขอบคุณนะ ฮันกยอง ฉันรักนายที่สุดเลย” ฉันหอมแก้มเขาไป 1 ทีเพื่อเป็นการขอบคุณ

“ขอเป็นแบบนี้แทนล่ะกัน”

“ !!! ”  ฮันกยองไม่รอช้ารีบบรรเลงบทรักกับฉันต่อ (กลางวันอยู่นะ )