(Fic TVXQ yaoi) ICE2 ; เพราะเรา..ต่างกัน

ลำดับตอนที่ #62 : - ICE SP.1 - สิ่งที่ไม่ต้องการคำตอบ 70%

�

�

�

‘ ICE[2] Special ’

_______________

�

����������� แคร๊ง!!//

�

����������� “ เฮ้อ...ให้ตายเถอะ ” เสียงลมหายใจที่ถูกถอนออกอย่างหนักพร้อมกับแก้วกาแฟที่ถูกวางลงบนอ่างน้ำมือขาวทั้งสองข้างวางท้าวลงกับซิ้งค์ล้างจานใบหน้าหวานที่ง่ำงอบอกบุญไม่รับอยู่นั้นเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก...

�

����������� “ คุณริคกี้... ”

�

����������� “ อีกแล้วเหรอฮะ? ” เสียงหวานเอ่ยตอบอย่างรู้ทันโดยทันทีที่มีเสียงของอีกคนที่เดินเข้ามาในห้องครัวเล็กที่สร้างเอาไว้สำหรับทำอาหารเล็กๆน้อยๆเอาไว้ต้อนรับแขก ปาร์คยูฮวานหันใบหน้ากลับมามองหญิงสาวที่เหมือนเป็นผู้ช่วยอีกคนส่งยิ้มแห้งๆมาให้ “ พี่อยากช่วยเรานะ ”

�

����������� “ อ๋อ...ไม่เป็นไรฮะๆเดี๋ยวผมจัดการเองผมวานพี่ล้างถ้วยกาแฟก็พอแล้วครับ ” ร่างบางยิ้มบางๆก่อนจะเดินกลับไปยังที่ทำงานของตนเอง

����������� ดวงตากลมเล็กหันมองหูโทรศัพท์ที่วางเอาไว้เพื่อรอให้เขารับสายต่อ มือขาวยกมันขึ้นแนบหูลงไปพร้อมกับกรอกเสียงที่สามารถปลุกปั้นให้มันเพราะได้มากที่สุดแล้วในตอนนี้

�

����������� “ ครับ..คุณท่านต้องการอะไรจากผมเพิ่งอีกครับ ”

�

����������� [“ ผมต้องการให้คุณเข้ามาตอนนี้ ”]

�

����������� “ ต้องการให้ผมทำอะไรอีกครับ? ”

�

����������� ....มันเป็นภาษาที่ใช้พูดกับเจ้านายตัวเอง??

�

����������� [“ เข้ามาพบผมด่วนครับปาร์คยูฮวาน ”] พูดประโยคของตนเองครบสมบูรณ์เสร็จ ชิมชางมินก็วางสายไปเสียก่อนที่คนตัวเล็กที่ถืออยู่อีกปลายสายจะได้เอ่ยอะไร ยูฮวานวางสายโทรศัพท์ลงอย่างกระแทกกระทั้นจนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารมัน แต่ก็ไม่มีใครคิดที่จะเข้าไปพูดอะไรกับเขาตอนนี้

�

����������� ...เหมือนกับได้รับออร่าร้อนๆมายังไงไม่รู้สิ///

�

�

����������� “ ขออนุญาตครับ ” มือขาวเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ได้คิดที่จะเคาะประตูห้องอย่างที่ควรจะทำ ยาเรียวก้าวเร็วๆไปยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะที่มีป้ายเขียนอยู่ว่าผู้ช่วยรองประธาน ดวงตากลมจรดมองคนที่เอาแต่ก้มทำงานอยู่

�

����������� “ มีอะไรให้ผมทำอีกครับ ” ใบหน้าคมค่อยๆเงยขึ้นก่อนจะยกยิ้มกว้างให้กับคนที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ตรงหน้า ชางมินหยิบแฟ้มข้างกายให้ก่อนจะส่งยื่นให้กับร่างบางตรงหน้าทั้งรอยยิ้มกว้าง มือขาวรับมันมาถือเอาไว้อย่างไม่ค่อยเต็มใจเสียเท่าไหร่

�

����������� “ อ่านแล้วก็ตรวจให้ครบทุกหน้า...อย่างละเอียดจนถึงหน้าสุดท้ายนะครับขอบคุณนะครับคุณเลขา ” พูดเสร็จก็ก้มหน้าลงทำงานต่ออย่างทุกครั้ง ทิ้งให้ร่างบางเอาแต่ก้นด่าในใจพร้อมกับเดินถือแฟ้มเดินกลับไปที่โต๊ะของตนเอง

�

����������� ปัง!//

�

“ หึ... ” ใบหน้าคมของคนช่างแกล้งเงยขึ้นพลางหัวเราะเบาๆในลำคอกับท่าทีของอีกฝ่าย...ยิ่งเจ้าตัวเป็นแบบนี้เขาก็ยิ่งชอบที่จะแกล้ง

�

______________

�

����������� “ จุนซู...นี่ครับลาเต้ร้อนได้แล้วครับผม ” เจ้าของชื่อที่นั่งอ่านนิตยสารอยู่เงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกับรอยยิ้มก่อนจะรับเอาแก้วลาเต้ร้อนมาจิบ “ ร้านนี้อร่อยจัง...รสชาติเยี่ยมไปเลย ”

�

����������� “ ครับ ” คนที่เดินมาให้ยิ้มกว้างก่อนจะเดินมานั่งลงข้างๆพร้อมกับยกแก้วกาแฟของตนเองขึ้นจิบบ้าง “ แล้วตอนนี้คุณจุนซูทำงานอะไรอยู่ล่ะครับ? ”

�

����������� “ ก็...ช่วยบริษัทของแม่ผมเนี่ยหล่ะครับ ” ร่างเล็กหันมาตอบทั้งรอยยิ้มฮันกยองซึ่งเป็นถึงเจ้าของร้านพยักหน้าพลางระบายยิ้มให้คนข้างๆ หลายเดือนแล้วที่เขาและก็คิมจุนซูได้เจอกันโดยบังเอิญแล้วก็เริ่มสนิทกันมากขึ้น

�

����������� “ แล้วนี่ทานอะไรมารึยังครับผมพาไปทานร้านอาหารแถวๆนี้ไหมครับมีร้านอร่อยๆเยอะนะครับ ” ร่างเล็กส่ายหน้า

�

����������� “ เดี๋ยวอีกซักพักผมก็ต้องกลับเข้าบริษัทแล้วหล่ะ...ยังไงก็ขอบคุณนะที่นั่งเป็นเพื่อนน่ะ ”

�

����������� “ ด้วยความยินดีครับผม ”

�����������

����������� ...เมื่อไหร่นายจะกลับมาซักทีนะ..ปาร์คยูชอน

�

_______________

�

����������� ...อะไรทำให้มนุษย์หน้าตายแบบนั้นคิดแผนแบบนี้ได้เนี่ย?

�

����������� “ เหอะ!! ” ร่างบางที่จงใจใช้ปากกาแดงตวัดเขียนคำตอบตัวใหญ่ๆลงไปที่หน้าหลังสุดของแฟ้มก่อนจะปิดแฟ้มลงอย่างแรงจนแม่บ้านหรือพนักงานที่เดินผ่านไปผ่านมาตกใจกันเป็นแถว� ร่างบางลุกขึ้นยืนก่อนจะหอบเอาแฟ้มนั้นเดินกลับเข้าไปที่ห้องที่เขาเพิ่งเข้าๆออกๆไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวัน

����������� ประตูที่เปิดออกอย่างแรงโดยไร้การเคาะเพื่อขออนุญาตทำเอาชายหนุ่มเจ้าของห้องที่กำลังนั่งตรวจเอกสารอยู่สะดุ้งจนแทบทำปากกาหลุดมือ ร่างโปร่งเงยขึ้นมาเชิงจะต่อว่าแต่ยังไม่ทันจะเอ่ยปาก แฟ้มเอกสารแสนสำคัญก็ถูกวางกระแทกลงตรงหน้าเสียจนเอกสารแทบปลิ้วออกจากตัวแฟ้ม

�

����������� “ ตรวจสอบเรียบร้อยแล้วครับคุณท่าน ” ขาเรียวรีบหันก้าวกลับออกไปจากห้องแทบจะทันทีหลังจากเอ่ยเสร็จชิมชางมินก้มลงมองแฟ้มเอกสารอย่างงงๆก่อนจะระบายยิ้มออกมาเมื่อพอจะเดาสาเหตุของเรื่องได้� มือยาวจัดการเปิดเอกสารไปยังหน้าสุดท้ายทันที

�

����������� ...ทำไมต้องแคร์หน้าอื่นๆด้วยก็ในเมื่อมันไม่ได้มีความสำคัญเท่ากับหน้าหลังเลยมันก็แค่กระดาษโน๊ตธรรมดาที่เสียบซ้อนเอาไว้พร้อมกับคำถาม ‘ เย็นนี้ฉันจะพานายไปกินข้าว ’

�

����������� ‘ ฉันไม่ไป! ’

�

����������� “ ฮ่ะๆ...ฉันรู้ดีหรอกน่า ”

�

����������� ...แล้วเขาก็ไม่แคร์มันอยู่ดีนั้นหล่ะเนื่องจากคำถามนี้มันไม่ต้องการคำตอบ เพราะมันเป็นคำสั่งแกมบังคับกลายๆซึ่งมันแปลได้ว่าปาร์คยูฮวานต้องไปกินข้าวเย็นกับเขาวันนี้

�

_______________

�

“ ไม่รู้...ฉันตามใจคนเลี้ยง ” คนตัวเล็กนั่งหน้ามุ่ยอยู่ด้านข้างคนขับ แขนเรียวทั้งสองข้างขยับขึ้นกอดอกตัวเองพลางหันหน้าหนีไปทางอื่นแทน ร่างโปร่งที่วันนี้เป็นสารถีจำเป็นหัวเราะไปพลางขับรถไปยังร้านประจำที่ตัวเองชอบไปทาน

�

“ รู้หน่อยเถอะน่า ” แล้วก็ไม่วายที่จะแหย่

�

เชื่อไหมว่าปาร์คยูฮวานนั่งรถไปจนเกือบถึงบ้านแล้ว แต่แล้วรถคันดำๆก็วิ่งเข้าไปปาดหน้าก่อนจะลากเขาขึ้นรถ เป็นการกระทำที่ป่าเถื่อนมาที่สุด!

�

...ผิดอะไรที่ เขาอยากจะพาเพื่อนไปทานข้าว?

�

“ ช่วยไม่ได้...ก็ผมไม่อยากไป คุณบังคับให้ผมไปเอง ”

�

“ ฮ่าๆ เอาเถอะต่อให้นายบอกมา ฉันก็คงจะพาไปร้านประจำของฉันอยู่ดี ”

�

�

...แล้วจะถามทำเพื่อ?

�

ขับไปเรื่อยๆ มองวิวข้างทางไป แอร์เย็นๆ ทำงานมาเหนื่อยๆมันก็คงไม่แปลกที่คนนั่งอยู่ว่างๆจะเริ่มง่วง เปลือกตาสีน้ำนมเริ่มปรือลงเล็กน้อย การกระทำของร่างบางที่ดูจะตกต้องอยู่ในสายตาของคนขับที่แอบเหล่มองอย่างเนียนๆพร้อมทั้งรอยยิ้ม

�

...ยังไงก็ยังเหมือนเดินไม่เปลี่ยน

�

“ เอ้า ถึงแล้ว ” รถคันงานจอดลงที่ลานจอดรถของร้านโดยไม่ลืมที่จะเขย่าปลุกคนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะหลับไปแล้วด้วยซ้ำ คนตัวเล็กสลึมสลือตื่นขึ้นมาก่อนจะปัดมือนหนาที่กุมอยู่ที่ไหล่ของตนเองออกไปแล้วค่อยเดินลงมาจากรถ

�

“ นึกว่าจะไม่เดินลงมา จะได้อุ้มเข้าร้าน ”

�

“ จะกินข้าวไปใช่รึยังไง? ก็เข้าไปกินสิ! ”

�

“ ฮ่าๆๆๆ ”

�

_______________

�

...ไม่ทราบว่าชิมชางมิน หายไปตายรึเปล่า?

�

“ ไม่ทราบว่าจะรับอะไรเพิ่มไหมคะ? ” ใบหน้าหวานที่กันมาเจอกับพนักงานเสิร์ฟหญิงที่โค้งตัวลงเล็กน้อยเพื่อสนทนากับตนแต่ เข้าตัวที่เอาแต่หันซ้ายหันขวาเป็นระยะๆจนทำเอาพนักงานเข้าใจว่าตัวเองนั้นต้องการอะไรเพิ่งเติม แต่กลับกลายเป็นส่ายหน้าปฏิเสธเสียนี่

�

“ อ่า..ไม่ครับ ”

�

“ คะๆ ”

�

“ เดี๋ยวก่อนนะครับ...คือ เห็นผู้ชายตัวสูงๆใส่สูสีีเทาไหมครับ ที่เค้ามากับผมน่ะ ” ใบหน้าของสาวเสิร์ฟเงยหน้ามองไปทั่วๆก่อนจะหยุดซักพักแล้วก้มหน้าตอบลูกค้าตัวเล็กด้วยรอยยิ้มกว้างๆ “ ยังไม่เห็นเลยนะคะ...เอาไว้ดิฉันจะไปหาให้ ”

�

“ อ่า...ขอบคุณนะครับ ”

�

...ถ้าตกส้วมตาย ฉันจะได้กลับบ้าน!!!

�

.

.

�

“ ฮ่าๆ ...ทราบแล้วครับ รอให้เค้าทานไปก่อน ” ร่างโปร่งเอ่ยกับพนักงานสาวที่พยักหน้ารับยิ้มๆก่อนจะเดินจากไปเพื่อที่จะทำงานของตัวเองต่อ ดวงตาคมมองไปยังโต๊ะที่อยู่ติดกับหน้าต่างซึ่งมันก็ถือว่าเป็นโชคดีที่ได้ตรงวิวสวยๆพอดี แต่ที่จะไม่สวยก็คงเป็นคนที่นั่งอยู่ยู่หน้าเสียจนแทบจะไม่เหลือเค้าโครงเดิมอยู่แล้ว

�

...เค้าไม่อยู่ เจ้าตัวอาจจะเจริญอาหารได้มากกว่าที่เค้าคิดก็เป็นได้

�

______________

�

�

�