ใบสมัครตัวละคร ของเค้า

ลำดับตอนที่ #62 : Azael

คุยกับผู้ปกครอง

สวัสดีค่ะ ไรท์เอรินะคะ ไม่ทราบว่าผู้ปกครองชื่ออะไรคะ?

::mangaloverยินดีที่ได้รู้จักค่ะ

ทำไมถึงมาสมัครเหรอคะ

::เราชอบนิยายโหดๆ น่ะค่ะ จริงๆก็สมัครทุกแบบแหละแต่เราชอบแบบสยองๆโหดๆไง

เรื่องนี้อัพไม่แน่นอนนะคะ ไรท์อยากให้ผู้ปกครองกดFavoriteไว้

;:okayค่ะ

ลูกๆของผู้ปกครองมีสิทธิ์ตายเยอะมากนะคะ ขึ้นอยู่กับการติดตามและการจับฉลากของเรา555

::เอ๋...โอเคค่ะ

ขอบคุณที่มาสมัครและร่วมตอบคำถามนะคะ ^^

::ค่าาา

Application

 

“ผมได้ตายไปครั้งนึงแล้ว..แต่ผมก็ยังกลัวมันอยู่ด”

ชื่อ-นามสกุล ::อาซาเอล เอฟเวอร์ดูม | Azael Everdoom

ชื่อเล่น :: เอล, ซาเอล |El, Sael

อายุ :: 14ปี

รูปร่าง ลักษณะ :: ผมสีขาวนุ่มนอ่มที่ตอนแรกเป็นสีดำ แต่ตอนนี้กลายเป็นสีขาวเพราะอดีตบางอย่าง ผมยาวถึงต้นคอ ดวงตาโตสีแดงแวววาวที่ดูสงบ..นิ่ง ใบหน้าเรียวหวาน ร่างกายบอบบางพร้อมผิวที่เนี่ยนนุ่มขาวดุจหิมะ  ส่วนสูง160ซม. น้ำหนัก 40กม.

นิสัย :: เป็นคนที่มีไหวพริบสูงสามารถสังเกตเห็นความผิดปกติได้เร็วและมักจะดูระแวงทุกอย่าง..แต่บางครั้งก็ดูนิ่งเฉยกับสิ่งที่น่าตกใจเช่นคนตาย ศพ เลือด หรืออะไรๆที่คนปกติต้องตกใจหรือกลัวแต่เรื่องนี้มีประวัตินะ ซาเอลเป็นคนที่ฉลาดและสามารถแก้ปัญหาได้เร็วแต่ส่วนมากมักจะชอบแอบอยู่หลังคนอื่นๆซะมากกว่า ไม่ใช่เพราะกลัว..แต่เขา ไม่ชอบเด่น

             เขาเป็นคนที่พอสังเกตเห็นอะไรปกติจะเกาะคนใกล้ตัวแน่นเพื่อให้แน่ใจซะก่อนว่าสิ่งๆนั้นเป็นภัยหรือไม่และถ้าใช่จะรีบออกห่างๆภัยนั้นทันทีและเตือนคนอื่นๆโดยการสะกิด กระซิบ หรือพูดเบาๆ 

ประวัติ :: อาซาเอล เด็กหนุ่มผู้ เคย เป็นเด็กน้อยที่ร่าเริงสดใส แต่ก็หายไปเมื่อแม่เขาเสียชีวิต จริงๆตอนแรกเขาก็อยู่กับพ่ออย่างมีความสุขดีแต่พอพ่อแต่งงานใหม่ พ่อก็หลงและรักภรรยาใหม่มากกว่าลูกของตน อะไรที่อาชาเอลทำให้ไม่พอใจภรรยาใหม่ของพ่อก็มักจะถูกอดข้าวอดอาหารและถูกขังไว้ในห้องมืดๆแคบๆ จนเขากลายเป็นเด็กขี้ระแวงและที่ผมเขากลายเป็นสีขาวเพราะมีครั้งนึงเขาเผลอทำน้ำร้อนหกใส่แม่เลี้ยง เธอจับเขามัดและเฆี่ยนตีก่อนจะราดด้วยน้ำเกลือและปล่อยให้อดอาหาร เขาจึงเครียดมาก ทั้งเจ็บทั้งปวด 

                ที่อาซาเอลไม่มีท่าทีกลัวศพ คนตายนั่นก็เพราะว่า อาซาเอลเห็นมาเยอะบ้านเขาอยู่ติดอยู่กับสุสาน บางทีเขาก็เห็นมีคนพาคนมาฆ่าที่สุสานบ่อยๆจนกลายเป็นความเคยชิน

ความสามารถพิเศษ :: เป็นคนที่มีไหวพริบดีมากสามารถสังเกตหลายๆสิ่งก่อนที่คนอื่นจะสังเกต เอาตัวรอดเก่งและเรื่องปัญหาเชาว์หรือวิชาการเขาสามารถหาคำตอบได้อย่างรวดเร็ว

ชอบ ::คนที่ไม่ทำร้ายเขา, คุ้กกี้

เกลียด ::ที่แคบๆมืดๆ

ไม่ชอบ ::คนไม่น่าไว้ใจ

อาวุธที่ถนัด ::น่าจะเป็นอะไรที่ใช้ฟาดได้ ค้อนล่ะมั้ง

ลักษณะการพูดจา :: เรียกตนเองว่า "ผม" คนอื่นว่าคุณแล้วต่อด้วยชื้อ เสียงที่ออกมามักจะแผ่วเบา และสั่นคลอเหมือนระแวงเสมอ แต่เมื่ออริ่มรู้สึกว่าพอเชื่อใจได้จะพูดแบบธรรมดาๆ

- "ผ-ผม ข-ขออยู่ที่น-นี่ดีกว่าครับ"

-"คุณ(ชื่อ) ผ-ผมขอค้อนตรงนั้นด-ได้ไหมครับ"

 -"คุณ(ชื่อ) ผมว่าไปทางนั้นดีกว่า"

เหตุการณ์จำลอง(เฉพาะตัวเอก)

(ชื่อออริ)ตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืดที่ปกคลุมรอบตัว (ชื่อออริ)ก้าวท้าวลงจากเตียงสีขาวก่อนจะร่ายสายตามองไปรอบๆตัวเอง ไม่ว่าจะหันไปทางไหนก็พบเพียงแต่ความมืดที่ไม่สิ้นสุด ในระหว่างนั้นเองก็มีเสียงรองเท้ากระทบกับพื้นที่เริ่มเดินเข้ามาใกล้ตนเอง (ชื่อออริ)สะดุ้งด้วยความตกใจก่อนที่จะหันไปตามเสียง จึงได้พบกับร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่มีลักษณะการแต่งตัวเหมือนผู้ดี เด็กหนุ่มคนนั้นจ้องมองมาที่(ชื่อออริ)อย่างมีเลศนัยก่อนจะเอ่ยแนะนำตัว”สวัสดีครับ...ผมอเล็กไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไร?”

:: เอลมองคนตรงหน้าด้วยสายตาไม่ไว้ใจก่อนจะถอยออกไปหนึ่งก้าวแล้วตอบไปด้วยเสียงสั่นคลอ "อ-อาชาเอล ผ-ผมชื่ออาซาเอล" ก่อนจะกอดแขนตัวเองเพื่อยึดมั่นว่าตนเองจะปลอดภัย

เด็กหนุ่มส่งเสียงหัวเราะในลำคอเสียงเบา (ชื่อออริ)มองคนตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีเทาควันบุหรี่ดันแว่นขึ้นพลางมอง(ชื่อออริ)ตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างออกไปจากตอนแรก “ผมรู้นะว่าคุณกลัว แต่อย่ากลัวไปเลย ผมไม่ใช่คนที่คุณควรจะกลัว”พูดจบก็ยกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

::อาซาเอลยังคงมองเด็กหนุ่มตรงหน้าด้วยความไม่ไว้ใจแต่ก็กระเถิบเพิ่มมาอีกหนึ่งก้าวก่อนจะเอ่ยไปว่า "แล้ว...ค-คุณต้องการอะไร? ล-แล้วที่นี่ที่ไหน?" 

ได้ยินแบบนั้นเด็กหนุ่มจึงหัวเราะออกมาเสียงดังพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้สีแดงเหมือนบังลังก์ของราชาที่โผล่มาจากไหน(ชื่อออริ)ก็ไม่ทันจะเห็น

::อาซาเอลสะดุ้งและมองบัลลังก์ด้วยความสงสัยว่ามันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก่อนจะเหล่สายตาไปมองรอบๆก่อนจะยืดตัวตรงและมองเด็กหนุ่มตรงหน้า

“เอาล่ะ ผมรู้ว่าคุณมีข้อสงสัยมากมายในหัวอันน้อยนิดของคุณ แต่อีกไม่นาน...คุณก็จะรู้เอง หมดเวลาของราชาอย่างผมแล้ว หวังว่าเราคงได้เจอกันอีก”เด็กหนุ่มส่งยิ้มอันใสซื่อให้กับ(ชื่อออริ)ก่อนจะหายไปพร้อมกับหมอกขาว(ชื่อออริ)กำลังจะเอ่ยปากถามแต่อยู่ดีๆก็มีหมอกขาวจากที่ไหนไม่รู้มาล้อมรอบหลังจากนั้นก็สลบไปพร้อมกับตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนของตนเอง

::อาซาเอลลุกพรวดขึ้นมาก่อนจะมองไปรอบๆ เห็นว่าตนเองได้กลับเข้ามาให้ห้องนอนของตนแล้วก่อนจะถอนหายใจและพูดกับตนเองว่า "ฝัน..สินะ?" 

"เอล! ลงมาเดี๋ยวนี้นะ!" เสียงแม่เลี้ยงดังลั่นทำให้เขารีบลุกขึ้นออกจากเตียงก่อนจะตะโกนไปว่า "ครับ!"