คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #61 : มายาที่ 59 มนตรา และ สายน้ำ
มายาที่ 59
มนรา และ สายน้ำ
บ้านเรือนนับพันหลัั้เรียรายเป็นระเบียบ ท่าเรือท่าให่ั้เรียบริมายฝั่ึ่เป็นหาทรายสีาว น้ำทะเลสีรามใสสะอาา ลิ่นเลืออ่อนๆที่ลอยโยแะมูทำให้รู้สึผ่อนลายไ้ไม่น้อย
เมือท่าอันแสนอุมสมบูร์หลับใหลอยู่เบื้อหน้าอย่าเียบริบ วามมืมิปลุมทั่วบริเว หิมะประปรายปลุมผืนแผ่นิน ท่ามลาวามเียบเหาอยามรารี ปราร่าบาร่าหนึ่ยืนนิ่บนหลัาสู อาาศหนาวเหน็บนร่าบา้อสั่นสะท้าน เ็สาวยับระับผ้าลุมสีำผืนหนาพลาเยหน้ามอฟาฟ้าสีหมึ วันทร์ำลัะลาลับอบฟ้า และวอาทิย์ำลัะปราส่อสว่าในไม่้า
“มาถึ้าว่าที่ิเยอะเลยนะเนี่ย” เ็สาวบ่นพึมพำพลายมือึ้นเป่าเบาๆ มือบาเย็นนาไร้วามรู้สึ เส้นผมสีน้ำเินเ้มยาวเลยลาหลัที่ถูปล่อยสยายไหวพลิ้วล้อสายลม ่าหูสีเินบนใบหู้ายสะท้อนรับแสันทร์
ารเินทาาเมือเอราเสมาเมือเมไวย์น่าใ้เวลามาว่าที่เ็สาวิมานั แ่เธอ็ยัมาทันเวลา วอาทิย์ยัไม่ึ้น เมือเมไวย์น่ายัหลับใหล าวเมือยัอยู่ในห้วนิทรา และอาเป็นห้วนิทราสุท้าย่อนสิ้นลม
“อำสั่้วยอรับท่านมาาร์” เาำเาหนึ่ระโัวเบาลมายืนเบื้อหลัเ็สาว ่อนามมา้วยร่าอนอีนับพันที่ปราึ้นบนหลัาบ้านในบริเวใล้เียอย่าเียบริบ มาาร์เอี้ยวหลัมอ
“ลมือไ้ ไม่ำเป็น้อออมมือ ภาริรั้นี้เพื่อโลมื เพื่อมาสเอร์” เสียหวานใสแ่เปี่ยมอำนาั้อัวาน นั่าใ้บัาทั้หนึ่พันน้อมายเป็นารรับำ
“ทราบแล้วอรับ เพื่อโลมื และเพื่อมาสเอร์” เสียทุ้ม่ำัานอบรับอย่าพร้อมเพรีย ่อนนั่าใ้บัาทั้หมะระโแผล็วแยย้ายหายไปนละทิศนละทา
ั่วพริบา เปลวไฟ็ลุท่วมบ้านเรือนนับสิบหลั เสียรีร้อัลั่นเสียหู ลิ่นาวเลือเหม็นละลุ้แร เมือเมไวย์น่าถูปลุานิทราอย่ารวเร็ว วามโลาหล่อัวึ้นภายใน่วเวลาเพียเสี้ยววินาที
วาสีฟ้าอ่อนวามอภาพเมือเบื้อหน้าอย่าเหม่อลอย ่อนเ็สาวะเอื้อนเอ่ยบาสิ่แผ่วเบา
“าร์เม่อน” สิ้นเสียเรียหาที่แสนเบาบา สายลมเหม็นอับพลันพัโบ ไอมน์ำหมุนวน่อร่าลายเป็นาร์เม่อนร่ายัษ์นับร้อยยืนเรียรายบนหลัาศิลาั้นี วาสีแเลือหมู้อผู้เรียหานิ่ราวับำลัรอำสั่
“เปลี่ยนเมือเบื้อหน้าพวเ้าให้ลายเป็นาะ” เสียหวานใสัเรียบ อมนุษย์ร่ายัษ์้อมาย้วยท่าทีนอบน้อม
‘น้อมรับำบัา’ เสียทุ้ม่ำอัว่าฝูัอบรับ พวมันยับระับอาวุธู่าย ่อนีัวระโหายไปอย่ารวเร็ว
หลัาที่ส่ฝูาร์เม่อนออไปแล้ว วามโลาหล็ยิ่ทวีวามรุนแร เปลวเพลิลุโนสูเสียฟ้า ลิ่นาวเลือทวีแรวนลื่นเหียน ร่าไร้วิานอนระเะระะาษเื่อนผืนปพี เสียารสู้รบั้ออย่าไม่รู้บ
“าร์เม่อนมนรา” มาาร์หย่อนายลนั่ สายลมเหม็นอับพัหมุนวน และามมา้วยร่าสีำสนิทที่โผล่ออมาาอาาศธาุ วาสีแ่ำน่าลัว้อมาาร์นิ่รอำสั่
“นำสิ่นี้ไปให้เ้าเมือเมไวย์น่าที” เ็สาวยื่นหมายบับหนึ่ให้าร์เม่อนมนรา มันเป็นหมายที่ินเียนให้ับทุน ึ่แผนารในรั้นี้ิน็เป็นนิเ่นัน
‘ทราบแล้วอรับ’ าร์เม่อนมนราอบรับ้วยเสียแหบแห้ อมนุษย์ร่าเล็ย่อาย แล้วถีบเท้าทะยานหายไปในวามมือย่ารวเร็ว มาาร์หลับาลอย่าแ่ม้า สายลมพัโบสะบัส่เปลวเพลิแห่สรามให้ลุโนสว่าไสว
..........
“ศรแสแห่เวทปรา แลำราบศัรูเบื้อหน้า้าในบัล!” น้ำเสียหนัแน่นร่ายเวทเร็วรัว านั้นลูธนูสีทอที่สร้าึ้นาเวทมน์็พุ่รเ้าใส่มาาร์ที่นั่หลับาอยู่บนหลัาสู เ็สาวยับเอี้ยวายนิหลบลูธนูที่พุ่มาไ้อย่า่ายาย
“มาเร็วีนี่ เริน เอเมร่า” มาาร์ผุายลุยืนพร้อมรอยยิ้มบา เพิ่ผ่านไปประมาั่วโมเียวเท่านั้นหลัาาร์เม่อนมนรานนั้นหายไป นัยน์าสีฟ้าอ่อน้มมออ์ราาแห่เมือเมไวย์น่าอย่าพิาราั้แ่หัวรเท้า
นัยน์าสีทออร่าม้อมาาร์ลับอย่าไม่สะทสะท้าน เส้นผมสั้นอยสีทอเ่นเียวับสีผมสะท้อนแสไฟให้สีทอแเป็นประายสวย ร่าายออ์ราาแห่เมือเมไวย์น่าเ็มไป้วยมัล้าม รอยแผลที่ไ้มาาารสู้รบนับไม่ถ้วนและผิวที่ล้ำแบ่บอไ้เป็นอย่าีว่าเารำศึนาไหน
“เ้าเอรึที่เป็นเ้าอหมายประหลาๆนั่น” เรินระแทเสียถาม มาาร์เบ้ปานิ เป็นราาที่ไม่มีวามสุภาพเอาเสียเลยให้ายเหอะ
“ใ่ ้าแฟนธ่อม ออฟ โฮพเลส” มาาร์แนะนำัวพร้อมสะบัมือ
“เทพีสายน้ำ” เสียเรียานอาวุธประำายัแว่ว หยน้ำหมุนวนม้วนรวมัวลายเป็นหอสีฟ้าเล่มสวย มาาร์วยหยิบอาวุธู่ายมาระับแน่น วามยาวอมันประมาสอเมรไ้ ใบมีปลายหอมริบ แสให้เห็นว่ามาาร์ูแลรัษามันอย่าี
“อรับีวิอท่านไปละนะ” สิ้นเสีย มาาร์็ถีบเท้าระโนลาหลัาบ้านสูพร้อมพุ่ทะยานเ้าใส่เริน อ์ราาหนุ่มเ้าอวาสีทอวาหอในท่าพร้อมรับมือ
“เ้าเอ็ใ้หอั้นเหรอ” มาาร์ทั้วยเสียื่นเ้น นานแล้วที่เธอไม่ไ้เอู่่อสู้ที่ใ้อาวุธเหมือนัน เ็สาววัหอเล่มสวยอย่าล่อแล่ว
เล้!!!
มหอโลหะปะทะันอย่าแรนเิประายไฟ แรปะทะีให้ทัู้่ผะถอยหลัไปนิ มาาร์พุ่โถมัวเ้าใส่เริน เรินยหอึ้นันารโมออีฝ่าย่อนผ่อนำลัึหอเ้าหาัวนิ แล้วระแทมาาร์ลับออไป แรระแทอเรินทำให้เ็สาวถึับ้อเถอยห่า แ่มาาร์็สามารถลับมาทรัวไ้อีรั้อย่ารวเร็ว
เรินอาศัย่อว่าอนที่มาาร์ยัเสียหลัอยู่ถีบเท้าเ้าปะทะับเ็สาว หอสอเล่มวัปะทะันอย่าเร็วแร เสียาร่อสู้ั้อไล ลมาารปะทะอาวุธอทัู้่พุ่ระแทพื้นหินและำแพบ้านนเิรอยร้าว
แฟนธ่อมสาวหมุนัวถีบอเรินแล้ววาหอลในแนววา แ่เริน็สามารถันารโมีอเธอไว้ไ้ ายหนุ่มสะบัหอระแทมาาร์ลับออไป มาาร์ีลัาั้หลั่อนพุ่เ้าใส่เรินอีรั้อย่าไม่ยอมอ่อน้อให้ เ็สาวระับหอแนบหลัแล้วยมือ้ายั้ท่าร่ายเวท
“ลื่นวารี!” ลื่นน้ำพลันปราระแทใส่เรินอย่าั พร้อมๆันนั้น มาาร์็ถีบเท้าระโึ้นสูเหนือลื่นน้ำ เ็สาวระหน่ำรัวแทหอใส่ราาหนุ่มเป้าหมายอย่าไม่ยั้ เรินึ่เสียหลัาารโนลื่นน้ำระแทึ้อรับารโมีนั้นอย่าไร้ทาสู้ เลืออุ่นพุ่ทะลัปะปนับลื่นน้ำ
ร่าหนาอเรินผะหายหลัล้มนอน ลื่นน้ำที่มาาร์เรียมา้อพื้นิน่อนเหือแห้หายไปอย่าไร้ร่อรอย เ็สาวโลับลมายืนอีรั้ ร่าบายับั้ท่าพร้อมรบอย่า่ำอ
เมื่อเห็นว่ามาาร์ำลัะพุ่ัวเ้ามาโมีอีระลอ เริน็ีัวลุยืนแล้ววัหอเร็วแร
“สายฟ้าเอ๋ย่อร่า แลสร้าใบมีอัสนีอันมริบให้แ่้า” เมื่อรู้ว่ามาาร์ใ้เวทสายน้ำ เริน็เลือใ้เวทสายฟ้า ระแสไฟฟ้าสีาวปะทุปราลายเป็นใบมีมริบพุ่ออามหอรเ้าหามาาร์
เ็สาวั้หอรเบื้อหน้า ริมฝีปาบายับร่ายเวทเร็วระรัว
“อินทรีวารี” นอินทรีึ่เิาสายน้ำำนวนมาพลันบินโบออาหอเล่มสวย เมื่อพวมัน้อับใบมีสายฟ้า ็เิเสียระเบิัสนั่น พื้นินไหวสะเทือน ใบมีอเรินและอินทรีอมาาร์สลายหายไปับอาาศ แรอัอาาศระแททัู้่นผะถอยันไปนละนิ
“ภูแห่สายลมเอ๋ยปรา แลสัหารอริร้ายเบื้อหน้า้า!” เรินะโน้อร่ายเวท สายลมพัหมุนม้วนรวมัวลายเป็นภูร่าิ๋วสิบน รูปร่าอพวมันไม่แ่าามนุษย์มามาย ่าัน็แ่ใบหูที่แหลมยื่นและนาที่เล็ประมาฝ่ามือ ทั้หมยื่นมือเรียวเล็ไป้านหน้า พร้อมๆับร่ายเวทที่เป็นภาษาภูโบรา้วยเสียแหลมสู มาาร์วัเทพีสายน้ำเร็วรัว
“ปปัษ์!” พร้อมๆับำแพเวทสายน้ำที่่อำเนิ ระสุนลมพายุหมุนนับร้อยลูพลันพุ่ปะทะำแพเวท มาาร์สะบัมือทั้สอ้าพลาร่ายมน์
“ทำลายล้า!” ไอน้ำรอบายเ็สาวหมุนม้วนรวมันลายเป็นระสุนน้ำ ่อนพุ่เ้าใส่เหล่าภูสายลมร่าเล็้วยวามเร็วที่มอามไม่ทัน แ่ระสุนน้ำอมาาร์ลับโมีไม่โนภูแห่สายลม พวมันร่ายเวทระแทระสุนน้ำลับไปทามาาร์
“สลายเวท!” มาาร์ยมือนานพื้น ัหวะนั้นเอที่ระสุนน้ำระเหยลายเป็นไอหายไปับอาาศ มาาร์ลี่ยิ้มบา
“เ่เหมือนันนี่” เ็สาวหัวเราะิัอย่าถูอถูใ
“แ่ฝีมือแ่นี้น่ะ เอานะ้าไม่ไ้หรอ” สิ้นเสียประาศ มาาร์็วามือลำแพเวทล เธอถีบเท้ารุประิเริน่อนะวัหอในแนวนอน ทันทีที่หอถูสะบั สายน้ำ็พุ่ออาใบมีในลัษะล้ายันทร์เสี้ยว มมีสายน้ำผ่าลาลำัวภูสายลม ภูสายลมสลายหายไปอย่ารวเร็ว แ่มีสายน้ำ็ยัไม่หยุ มันพุ่รหมายัอเริน
“ำแพเวทปรา ปปัษ์้าาอริร้าย!” เรินร่ายมน์เร็วรัว ำแพเวทปราึ้นเบื้อหน้าามำอายหนุ่ม มีสายน้ำระแทำแพเวทอย่าแร่อนแระเ็น
“สายน้ำเอ๋ย ร่ายรำ!” สิ้นเสียหวานใส ระแสน้ำำนวนมาพลันพุ่ทะลุแทรผิวินึ้นมาาใ้เท้าเริน ระแสวารีพัหมุนวนระแทเรินให้ลอยสู หอเล่มเ๋อราาหนุ่มหลุมือหล่นระทบพื้น
“เวทแ่นี้ทำอะไร้าไม่ไ้หรอ” เรินประาศอย่ามั่นใ มาาร์ส่เสียหัวเราะิัแทนำอบ่อนลี่รอยยิ้มเย็นเยืออนั่าที่มัเห็นไ้ยาาเธอ
“้าะบออะไรีๆให้อย่านึนะ นัเวทน่ะเอานะนัรบผู้วบุมพลัธรรมาิไม่ไ้หรอ” มาาร์สะบัมือวูบ ลูบอลน้ำนาเท่าฝ่ามือพุ่รเ้าใส่เรินราวห่าระสุน
“ำแพเวทปรา ปปัษ์้าาอริร้าย!” เรินร่ายเวทเร็วระรัว ระสุนน้ำระแทำแพเวทอย่าั มาาร์ยิ้มเผล่
“สาหาุที่ไม่สามารถเอานะไ้็เพราะ นัเวทะใ้เวทไม่ไ้ถ้าไม่ไ้ร่ายเวทยัไล่ะ” เ็สาวประบมือลาหน้าอ
“ลืนิน” ระสุนน้ำที่ถูเรินีลับออมาพลันม้วนสะบัหลอมร่าลายเป็นูวารีร่ายัษ์
“ปปัษ์ ปรา ำแพเว...” ไม่ทันไ้ร่ายเวทบบท ปาอเริน็ถูปิ้วยน้ำแ็แผ่นหนา มาาร์เป็นผู้ใ้เวทน้ำ ันั้นึไม่ใ่เรื่อยาสำหรับเธอถ้าเธอะลอุหภูมิอน้ำลันิเพื่อทำให้น้ำลายเป็นน้ำแ็
เรินเร็มือแะแผ่นน้ำแ็ที่ปิปา มันผนึารร่ายเวทอเา แ่ไม่ว่าะพยาพยามแะอย่าไรมัน็ไม่มีทีท่าว่าะหลุ ายหนุ่มึัสินใระแทหมัใส่ปาัวเอ ึ่มัน็ไ้ผล แผ่นน้ำแ็เิรอยปริแ
เพล้!!!
เมื่อเรินระแทหมัอีรั้ แผ่นน้ำแ็็แระาย เรินวามือั้ท่าร่ายเวท แ่ไม่ทันเสียแล้ว
ปาว้าอูวารีเปิอ้านเห็นเี้ยวยาวสีฟ้าเ้ม มันส่เสียู่ร้อัลั่นแล้วเมือบเรินที่ลอยอย่าไร้ทิศทาลาอาาศลไปอย่ารวเร็ว
เพราะสร้าึ้นาสายน้ำ มาาร์ึสามารถมอเห็นเรินที่อยู่ภายในร่าูัวยัษ์ไ้ เรินำลัสะบัมือไม้สะเปะสะปะ สีหน้าออ์ราาหนุ่มูไม่สู้ีเท่าไหร่นั ไม่ว่าะทำอะไรูวารี็ไม่มีทีท่าว่าะสลาย ะใ้เวทมน์็ใ้ไม่ไ้เพราะในน้ำไม่สามารถร่ายเวทไ้ อาาศในปอน้อยลทุทีๆ เาำลัะายเพราะาอาาศหายใ
มาาร์ยืนออมอผลานอย่าใเย็น เธอไม่ำเป็น้อทำอะไรอีแล้ว เหลือเพียแ่รอให้เหยื่อมน้ำายเท่านั้น านอเธอะ็เสร็สิ้น
ที่เธอไ้ายาว่าแฟนธ่อม ออฟ โฮพเลส็เพราะวิธีาร่านอเธอนี่แหละ ทิ้ให้เหยื่อ้อรอวามายอย่าหมหวัในร่าอูวารีที่เธอสร้าึ้น ถึะเป็นวิธีที่โหร้ายไปหน่อย แ่็เป็นวิธีารสัหารเหยื่อที่เธออบ เพราะวิธีนี้ทำให้มือเธอไม่้อเปื้อนเลือ
“...” เสียุ้นเยอผู้เป็นนายั้อัวานในสมอ เ็สาวเอียอหรี่าอย่าสสัย
ร่าอเรินยัิ้นรนเอาีวิรออย่าเอาเป็นเอาาย สิอเาเลือนราเ็มที เรี่ยวแรหหายแทบหมสิ้น
“เิอะไรึ้นับมาสเอร์นะ” มาาร์พึมพำอย่าร้อนรนพลาเสสายามอเริน ายหนุ่มำลัะาย หาปล่อยไว้อีันาที็าใายเอ แ่เธอะมัวเสียเวลาอยู่ที่นี่อีไม่ไ้ มาสเอร์เรียหาเธอ่วน เธอ้อไปหาเาเี๋ยวนี้
“่วยไม่ไ้แฮะ” เ็สาวบ่นอุบไม่สบอารม์ มือบาสะบัวูบ ไอน้ำรอบายหลอมรวมัวลายเป็นลูธนูสีฟ้าใส และเมื่อมาาร์สะบัมืออีรั้ อาวุธสัหาร็พุ่รปัอ้ายอเรินอย่าแม่นยำ เลือสีแสทะลัปะปนย้อมท้อูวารีให้มีสีแาน
“าร์เม่อน” เ็สาวเรียาร์เม่อน อมนุษย์ร่ายัษ์ปราึ้นามำเรียหา
“พา้าไปหามาสเอร์ที ่วนเลยนะ” บประโย สายลมเหม็บอับ็โบสะบัอ้อยอิ่ มาาร์หันหลัเินเ้าไปในสายลมนั้น ่อนร่าบาและร่าอาร์เม่อนะหายลับไปพร้อมับสายลมที่อ่อนำลัล
หลัามาาร์าไป ร่าอูวารี็ระเหยสลายไป เรินหล่นุ้บลมานอนอพร้อมสำลัน้ำยให่ ายหนุ่มยัไม่สิ้นลม เาสามารถใ้มือรับลูธนูอมาาร์ไว้ไ้ทันท่วที่อนที่มันะพุ่ปัทะลุหัวใอเา มือหนาถูธนูวารีบานเลือไหลิบ ร่าหนาหอบหายใแรระรัวนัวโยน
วอาทิย์ยามเ้าสาแสสีทอ เ้าวันใหม่เริ่มึ้นแล้ว เสียารสู้รบในัวเมือเียบลหลัามาาร์าไป เรินผ่อนลมหายใโล่อ ะ้วยเหุผลอะไร็าม แ่เมือเมไวย์น่าปลอภัยแล้ว
พรึ่บ!
นพิราบร่าเล็สีเทาทึมทึบบินโบลมายืน้าายายหนุ่มที่นอนแผ่หลา ที่าปราม้วนระาษม้วนเล็ที่ถูผูิมา เรินใ้ศอยันายลุนั่พร้อมึม้วนระาษออมาอ่าน้อวาม้าใน เมื่ออ่านบ ร่าหนา็ถอนหายใเฮือให่
“เริ่มแล้วรึ สรามมหานร” เสียอเรินแผ่วเบานาหายไปพร้อมับสายลมยามเ้าที่พัโบ
..........
อโทษอรับที่หายหน้าไปนาน พอีอมที่บ้านมันเ๊อรับเหอะๆ ^_^”
ที่บ้านมีอมสามเรื่อ แ่มันันพร้อมใันลาายสามเรื่อ เศร้าีแท้
สอเรื่อแรเมนบอร์พั ส่วนอีเรื่อฮาร์ิส์พั(ทั้ๆที่เพิ่ื้อมาไ้ไม่ถึปี-*-)
เสียั้แ่ปลายเือนมีนาแ่ว่าะไ้ส่่อม็่วหยุสราน์พอี ว่าะไ้็เลยอีนาน T^T
เอาเป็นว่า่วนี้ถ้า้าน้อยหายหน้าหายาไป็อย่าว่าันเลยนะอรับ อม็ไม่มี เน็็ไม่มี เศร้าใั TwT
แถมแว่วๆ่าวลือมาาุอาที่เอาอมไป่อมว่า “้อมูละหายหมเลยสามเรื่อนะหลานเอ๊ย”
ึ่่าวลือที่เป็นรินี้ทำเอาเรียนอนไม่หลับไปหลายวันเลย TT____________TT
~!!~[L!tTLe HunTeR]~!!~
ความคิดเห็น