คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Can u ? - Ep.5
ชายหนุ่มร่างสูงยักไหล่เล็กน้อยอย่างไม่ยี่หระ การที่ถูกร่างเล็กปฏิเสธเป็นเรื่องเคยชินไปเสียแล้วสำหรับจื่อเทา เขาถูกเซฮุนเว้นระยะห่างเอาไว้ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกันจนทุกวันนี้ระยะห่างนั้นก็ยังคงเท่าเดิมทั้งๆที่นายจ้างกับลูกจ้างควรจะสนิทสนมกันมากขึ้นตามระยะเวลาการทำงานก็ตามที่แต่นั่นไม่ใช่ทฤษฎีที่สามารถนำมาใช่กับร่างเล็กได้เลยแม้แต่น้อย
“เซฮุนแขกโต๊ะ 6 เรียกนายแนะ” เสียงบริกรหนุ่มประจำร้านเดินเข้า พร้อมบอกคนตัวเล็กให้รับทราบ ใบหน้าหวานขยับรับคำนิดหน่อยก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวสูงเดินตรงไปยังโต๊ะที่มีลูกค้ารอเขาอยู่
แสงไฟวับวาบในที่มืดสลัวถูกจังหวะเพลงหนักๆของที่นี่เปิดประเดประดังเข้ามาเสียจนน่าหนวกหู โชคดีที่ไนซ์คลับแห่งนี้อยู่ชั้นใต้ดินทำให้เรื่องของเสียงรบกวนลดน้อยลงไปบ้าง
ขาเรียวเล็กค่อยๆหยุดอยู่ด้านข้างของโต๊ะที่ถูกเรียกตัว ดวงตาคู่เรียวสวยค่อยโฟกัสเข้ากับภาพชายหนุ่มรูปร่างคุ้นเคยในชุดเสื้อโค๊ทราคาแพงสีดำสนิท ใบหน้าหวานขยับก้มลงเล็กน้อยเชิงขออนุญาตก่อนจะหย่อนตัวลงบนโซฟาหนังสีแดงเพลิงย่างเชิงช้า ท่าทีอ้อยอิ่งเสียจนสัมผัสได้ถึงความเย้ายวน ผิวกายขาวใสเสียจนแค่สัมผัสก็เกิดร่องรอยยิ่งมองยิ่งอยากครอบครอง
“ทำไมวันนี้มาแต่หัวค่ำล่ะฮะ” เสียงใสเอ่ยทักทายอย่างเป็นกันเองที่สุดราวกับต้องการให้อีกคนรู้สึกคุ้นชินกับตนเอง เซฮุนไม่เคยรู้หรอกว่าลูกค้าคนตรงหน้าชื่ออะไรแต่เพราะเขาจดจำทุกอย่างเกี่ยวกับคนคนนี้ได้แม่นยำเสียเหลือเกินเนื่องจากชายหนุ่มมาที่นี่และเรียกหาเขาในทุกค่ำคืน
“แวะมาก่อนน่ะพอดีว่าวันนี้ช่วงดึกมีงานต้องทำคิดว่าคงเข้ามาเวลาปกติไม่ได้เลยอยากมาเจอนายก่อน” รอยยิ้มที่แสนเย็นชาราวกับน้ำแข็งจากขั้วโลกแสยะยกให้แก่คนตัวเล็กตรงหน้า ปลายนิ้วเรียวยาวค่อยๆยกขึ้นละไล้โครงหน้าหวานของร่างเล็กอย่างเชื่องช้าและแผ่วเบา เซฮุนไม่ชอบให้ใครแตะต้องตัวนักแต่สำหรับแขกประจำที่ไม่เคยแสดงท่าทีโหยหาเรื่องอย่างว่าจากตัวเขา เขาไม่รู้สึกว่ามันเป็นสิ่งน่ารังเกียจเลยแม้แต่น้อยแต่ในทางกลับกันสัมผัสจากปลายนิ้วเย็นๆของคนตรงหน้ายิ่งทำให้หัวใจดวงเล็กพองโตขึ้นทุกทีที่ถูกสัมผัส
“วันนี้ต้องเลิกงานเวลาเดิมหรือเปล่า?” จงอินเลิกคิ้วถามเซฮุนน้ำเสียงอบอุ่นต่างไปจากสัมผัสเย็นๆที่ฝ่ามือของเขา ดวงตาเรียวรีเสหันมองหลบสายตาของคนตรงหน้าก่อนที่เจ้าตัวจะพยักหน้าตอบอยางเชื่องช้า
“ฮะ...” ไม่มีการตอบสนองด้วยสายตามีเพียงทีท่าเอียงอายจะรู้สึกได้ ร่างสูงหัวเราะออกมาเบาๆใจลำคอก่อนจะค่อยๆลดปลายนิ้วฉาบฉวยของตนเองลง เพื่อเว้นที่ให้ร่างเล็กได้เรียกสติของตนเองกลับมา
“ออกไปด้วยกันไหม?จะได้ไม่ต้องเลิกงานตามเวลาเหมือนวันอื่นๆ”
“คุณหมายถึง?...”
“หมายถึงออกไปข้างนอกแค่ไม่ต้องทำงานจนถึงเวลาเลิกงาน คุณก็กลับบ้านไปซะ ผมก็ไปทำธุระในส่วนของชั้นแค่ให้ผมไปส่งคุณที่บ้าน แล้วผมจะจ่ายราคาค่าตัวนายเท่าๆกับแขกทั่วไปเวลาที่พวกเขาพาคุณออกไปทำอย่างอื่น” ร่างสูงพยายามละคำไม่ดีที่น่าจะกระทบจิตใจของคนเช่นเซฮุนเอาไว้เพื่อให้ประโยคสนทนานี้ดูเบาที่สุดเท่าที่ตัวเขาจะสามารถ
คนตัวเล็กกระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างได้ที การที่ได้รับข้อเสนอแสนสบายนี้มีอย่างที่ไหนเด็กอย่างเซฮุนจะพลาด คนตรงหน้าไม่ได้แสดงท่าทีมากกว่าที่เขาพูดออกมา นั่นคือสิ่งที่ทำให้เซฮุนค่อนข้างมั่นใจในตัวร่างสูงแม้จะไม่เคยรู้ชื่อของเขาเลยก็ตามที
“คุณพร้อมจะจ่ายเท่าไหร่สำหรับการที่จะให้ผมออกไปด้วยคืนนี้ล่ะฮะ” เซฮุนถามขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตนเองกำลังจะได้ประโยชน์จากชายหนุ่ม การออกไปกับแขกครั้งนึงค่อนข้างเสียงและเซฮุนไม่เคยทำมัน เขาอาจจะถูกแขกลากทำเรื่องไม่ดี ซึ่งมันไม่คุ้มเอาเสียเลยถ้าต้องเสี่ยงแต่ถ้าในราคาที่มากพอการเสี่ยงครั้งนี้ก็ถือเป็นเรื่องที่ควรทำ
“สิบล้านวอนพอหรือเปล่า?” ใบหน้าคมเอี้ยงมองด้านข้างเพื่อถามความเห็นตัวเลขที่เขาสามารถจ่ายได้โดยไม่ต้องเป็นกังวลอาจจะมากพอสำหรับคนอื่นและคนอื่นที่ว่ารวมไปเถอะร่างเล็กตรงหน้านี้ด้วย
“งั้นแป๊บนึง...รอผมตรงนี้นะฮะ” บอกทันทีที่ได้ยินตัวเลขมหาศาลจากชายหนุ่ม ไม่น่ามีอะไรเสียหายสำหรับเขาเพราะอีกอย่างคนตรงหน้าก็เป็นผู้ชาย แน่นอนเขาสามารถป้องกันตัวเองได้ถ้าหมอนี่แสดงทีท่าว่าจะลวนลามเขาก็แค่หลอกล่อให้กินยานอนหลับเท่านั้นก็สิ้นเรื่อง
คนตัวเล็กเดินไปยังเคาว์เตอร์เพื่อแจ้งความต้องการของตนเองกับเจ้าของร้านหนุ่ม หวงจื่อเทาซักถามด้วยคำถามมากมายเสียจนคนตัวเล็กรู้สึกอึดอัด มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาตอบคำถามเจ้านาย เพราะนี่มันคือการตัดสินใจของเขาและถึงแม้มันจะเป็นการตัดสินใจที่ดูจะล่อแหลมไปสักนิดก็ตาม
ไม่นานนักคนตัวเล็กก็เคลื่อนตัวกลับมายังที่นั่งข้างกายของร่างสูงก่อนครั้ง จงอินหันมองร่างสวยเล็กน้อยก่อนจะยกแก้วของไวน์ชั้นเยี่ยมที่บรรจุของเหลวสีแดงเอาไว้ภายในอย่างเชิญชวน
“ดื่มสักหน่อยสิ ผมดื่มมันไปนิดเดียวเอง เดี๋ยวก็กลับบ้านแล้วนี่นา สักนิดคงไม่เป็นไรมั้ง” นิ้วเรียวยาวที่ประครองจับแก้วไวน์ทรงสูงเอาไว้ค่อยๆเคลื่อนมาจนขอบข้างหนึ่งของแก้วใสแตะเขาที่ริมฝีปากสีชมพูหวานของร่างเล็กแกมบังคับ เซฮุนพยายามขยับศีรษะออกห่างเพื่อปฏิเสธแต่ก็ถูกอีกคนกระทำการแสดงความจำนงอย่างชัดเจนไม่ยอมใจอ่อน
“ดื่มสิ...ไม่มาก” ย้ำความต้องการอีกครั้งก่อนจะค่อยๆยกระดับแก้วเพื่อให้ของเหลวสีเพลิงรินเข้าผ่านริมฝีปากสวยได้รูป เซฮุนเปิดปากรับรสแอลกอฮอลในแก้วอย่างเชื่องช้า ก่อนที่หยดน้ำสีสดจนหยุดลงเมื่อมันถูกดื่มกินไปจนหมดทั้งแก้ว
มือเล็กค่อยๆดันข้อมือหนาตรงหน้าออกอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้เป็นการเสียมารยาท ได้ดื่มของที่ลูกค้าไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับพนักงานในคลับ แต่เพราะสายตาของคนตรงหน้านี่สิยิ่งถูกจับจ้องยิ่งรู้สึกเหมือนถูกโลมเลียไปด้วยสายตาทั้งๆที่ไม่มีการแตะเนื้อต้องตัวแต่เซฮุนกลับรู้สึกแปลกๆไปกับมัน
“อีกแก้ว...ถือว่าเงินค่าจ้างที่ให้เป็นการจ้างให้คุณช่วยดื่มไวน์สองแก้วโอเคหรือเปล่า” บอกกึ่งบังคับในทีก่อนจะเอื้อมมือไปรินไวน์ลงแก้วในมือของตนเองอีกครั้ง โดยที่ครั้งนี้ร่างสูงจงใจให้มันมากเสียจนแทบปริ่มขอบแก้วพร้อมค่อยๆเลื่อนให้คนตัวเล็กข้างกาย
“ค..คุณ..แต่มันมากไปนะฮะ” น้ำเสียงอึกอักของร่างบางเอ่ยบอกออกมาเมื่อเห็นว่าไวน์ในแก้วดูท่าจะมากเกินไปจนหากดื่มจนหมด คนที่คอแข็งเช่นเขาก็อาจจะครองสติของตนเองเอาไว้ไม่อยู่
“ไม่เมาหรอก...แค่แก้วเดียวเอง แล้วเดี๋ยวจะพาไปส่งบ้าน” ยกยิ้มมุมปากส่งมอบให้แก่คนตัวเล็กราวกับต้องการหลอกลวงให้อีกคนหลงกล มือเล็กค่อยๆเอื้อมไปรับแก้วดั่งต้องมนต์สะกด ก่อนจะยกแก้วไวน์ขึ้นดืมอย่างไม่รอช้า
ของเหลวสีจัดค่อยๆถูกกลืนลงผ่านลำคอขาวอย่างเชื่องช้า เซฮุนพยายามครองสติให้ได้มากที่สุดเท่าที่ตนนั้นจะทำได้ แต่เพราะไวน์ราคาแพงที่เจ้าตัวได้รับมานั่นดูท่าดีกรีจะมากเสียเหลือเกินจึงทำให้เด็กคอแข็งเช่นเซฮุนรู้สึกวิงเวียนขึ้นมาทั้งๆที่พึ่งดื่มเข้าไปเป็นแก้วที่สองเท่านั้น
กว่าของเหลวตรงหน้าจะหมดเล่นเอาเซฮุนรู้สึกร้อนไปเสียทั้งหน้ากลิ่นฉุนของไวน์ยังคงวนเวียนอยู่ในโพรงปากสวยจนร่างเล็กสังผัสได้ถึงรสหวานเจืออยู่ที่ปลายประสาทการรับรส เปลือกจากสีมุกข่มปิดลงแน่นเพื่อเรียกสติที่ดูท่าจะหลุดลอยออกไปให้กลับมาดังเดิม พลางค่อยๆขยับกายเข้าไปใกล้ชายหนุ่มราวกับมีบางสิ่งจะสื่อสาร
“ไปเถอะ...กลับกันผมจะพาคุณไปส่งที่บ้าน”
......................
จะได้กลับบ้านไหมเนี่ย? =w=
อัพแบบนี้ สงสัยแฟนฟิกจะสาป 55555 เม้นเร็ว เดี๋ยวมาอัพต่อนะ ถ้าเม้น คิคิคิ
ความคิดเห็น