คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : LTW -Mild-
*5*
[Mild]
“ตัวเล็ก.. ถ้าเกิดว่าพวกพี่ๆมาตามให้กลับ จะกลับไปกับพวกเขามั้ย?”เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยถามขณะที่กำลังหวีผมยาวของคนที่กำลังนั่งซ้อนตักตนอยู่
“ต้องกลับอยู่แล้ว~”คำตอบที่ยังไม่ทันจะใช้เวลาคิดนั้นทำให้ใจของนัทกระตุกวูบ
..ไม่มีสิทธิ์ในตัวเขาอยู่แล้วนี่ จะมาเสียใจอะไรกันเรา..
“แต่ว่านะ ถ้าถึงตอนนั้นเซียร์ก็จะเอาพี่นัทไปด้วย”ใบหน้าหล่อฉายแววงุนงงกับสิ่งที่ได้รับฟัง
“ทำไมล่ะ? ซินว่าทุกคนจะรับได้หรอ?”นัทหยุดหวีผมก่อนจะจับร่างบางให้ขยับตัวนั่งหันหน้ามาทางตนตรงๆ ตาคมจ้องลึกเข้าสู่นัยน์ตากลมโตสีนิลราวกับต้องการคำตอบที่จริงจัง
“เซียร์รักพี่นัท ป่ะป๊ากับพี่ๆต้องเข้าใจเซียร์อยู่แล้ว ทุกคนน่ะใจดี แล้วก็ตามใจเซียร์ทุกอย่าง”สายตาที่ได้กลับมาช่างดูใสซื่อจนไม่คิดว่าจะพูดเท็จออกมาแม้แต่ประโยคเดียว
“นัทเป็นคนนอกนะครับ ถ้าพี่นัทไปอยู่ด้วยแล้วจะไปในฐานะอะไร”ถึงแม้จะเห็นความจริงใจจากซินแค่ไหน แต่ก็ยังกังวล อยากจะไปอยู่ด้วยก็จริง แต่ก็คงจะไม่ไหวถ้าต้องไปอยู่ในที่แปลกประหลาด ถึงส่วนหนึ่งของพวกพี่ๆซินจะดูบ๊องๆก็เถอะ
ย้อนความกันไปสักนิด...
‘เอาน้องของพวกเราคืนมาเดี้ยวนี้นะ!!’เสียงแหลมเกินชายพูดติดจะเหวี่ยงก่อนจะมองหน้าหล่อด้วยสายตาโกรธเคือง
‘เดี้ยวก่อนสิเอล เดี้ยวจะหูแตกตายกันซะก่อน...’คนข้างๆเองก็ได้แต่ใช้นิ้วเรียวอุดหูแล้วเอ่ยเสียงเรียบใส่ ใบหน้านิ่งเฉยดูเหมือนคนเบื่อโลกจนอยากจะหายไปจากตรงนี้ให้ได้ แต่ก็ต้องอยู่สืบความให้ได้เสียก่อน ไม่งั้นคงจะได้ลาโลกนี้ไปจริงๆด้วยฝีมือท่านพ่อ
‘ทำไมล่ะ จะมารออ่านใจมันอีกรึไง! มันอาจจะจับน้องเราไปเป็นตัวประกันก็ได้นะ!!!’ยังคงวีนแบบไม่สนแก้วหูใคร ใบหน้าที่ดูเหมือนจะสวยแต่ดันบึ้งตึงเสียอย่างกับใครไปเหยียบหางเข้า
‘ก็ถ้าเราไม่ไปดูความหลังเขาก่อน แล้วเผลอฆ่าทิ้ง เรื่องมันจะใหญ่กว่าเดิมนะ’พูดจบประโยคร่างโปร่งข้างๆก็ฮึดฮัดใส่ก่อนจะสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
ส่วนนายโชติวุฒิน่ะหรอ ได้แต่ทำหน้าสุนัขไม่รับประทานอย่าง งงๆ ไล่มองคนที่เอาแต่วีนเสียงแหลม แล้วกลับไปมองคนหน้าตาเบื่อโลกสลับไปมา ก่อนที่มือซีดเย็นจะจับเข้าที่มือหนา ร่างสูงสะดุ้งโหยงเมื่อโดนแต๊ะอั๋ง(?)โนเจ้าของใบหน้าเรียบเฉย
‘อยู่นิ่งๆถ้าไม่อยากตาย เราจะดูว่านายกับน้องเราปึงขั้นไหนกันแล้ว...’เมื่อเอ่ยจบ ตาเรียวคมก็หลับลงก่อนจะไม่พูดอะไรอีก ทิ้งให้นัทและคนที่น่าจะชื่อเอลมองตามกันไป
‘นายช่วยน้องของเราไว้จากคนตัวใหญ่มาก แล้วก็ชอบลวนลามน้องเราด้วยสายตา...’เสียงนั้นเงียบไปครู่หนึ่งให้นัทต้องเหงื่อตกเล่นตัวสายตาของเอลที่ถลึงมองเขาจนแทบจะหดเหลือหนึ่งนิ้ว
‘นายรู้เรื่องของน้องเราไปแล้ว... หนึ่งในหกของเรื่องราวทั้งหมดในชีวิตน้อง’
..ง่ายๆคือตรูไม่รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับซินเลยใช่มั้ย..
‘ถึงนายจะชอบลวนลามน้องด้วยสายตา แต่นายก็ไม่เคยใช้โอกาสที่มีแตะต้องน้องเราเลยซักครั้ง’
..ก็พอจะมีข้อดีอยู่บ้างนะเรา..
‘ไม่สิ..’
..อ่าว.. ..
‘นายช่วยน้องจากแสงแดด จากนั้นก็แก้ผ้าน้องเรา แล้วก็เอาคางถูเอวน้องเราด้วย!’มีขึ้นเสียงเล็กน้อยบ่งบอกถึงความไม่พอใจที่มีขึ้น ส่วนเอลเองก็แทบจะกระโดดถีบขาคู่ แต่ก็ต้องยับยั้งชั่งใจไว้
‘อืม นายดูแลเอาใจใส่น้องเราดีเวลาออกข้างนอกก็ให้ใส่เสื้อผ้ามิดชิด.. นาย นายทำน้องร้องไห้!!!’เสียงกังวานนั้นดังจนนัทแทบจะปลิว แต่ก็โดนกระชากคอเสื้อเอา
‘หึ้ยๆๆ บอกแล้วว่าฆ่ามันไปเลย นายก็ไม่ยอมเชื่อนะรูน!!’เสียงวี๊ดแปดหลอดดังขึ้นอีกครั้งแต่ดูตอนนี้ใบหน้าที่ดูไม่พอใจเหมือนเด็กๆกลับกลายเป็นใบหน้าซีดที่เริ่มมีเส้นลือดขึ้นไปตามขมับ
‘เดี้ยวก่อนสิเอล! เราต้องไปรายงานอีกเรื่องให้พ่อฟังก่อน ถ้าฆ่ามันตอนนี้ เราจะยิ่งแย่นะ!!’ตวาดใส่กันไปมา จากที่นัทกลัวก็กลายเป็นว่ารู้สึกขำซะมากกว่า รู้สึกวาครอบครัวนี้จะทำอะไรต้องเชื่อฟังคุณพ่อเท่านั้นสินะ
‘หัวเราะอะไรของแก!! หลังจากนี้ถ้านายยังดูแลน้องเราไม่ดีพอ เราจะควักหัวใจแกออกมาขยี้เล่นเลยคอยดู!!’ใบหน้าหล่อทำหน้าแหยงๆเมื่อนึกภาพไปตามที่เสียงแจ๊นนั้นพูดออกมา
‘เอาล่ะ นายดูแลน้องเราให้ดีๆ ห้ามทำให้มีรอยขีดข่วนแม้แต่น้อย ถ้าท่านพ่อลงคำสั่งมาอีกเมื่อไหร่เราจะกลับมา หรือไม่ก็อาจจะเป็นพี่คนอื่น’พอสิ้นเสียงนั้นทั้งสองก็หายไปราวกับไม่ได้ยืนอยู่ตรงนีมาก่อน ทุกสิ่งที่ได้เห็นทำให้ตาคมต้องเบิกกว้างอย่างสงสัย
..นี่มันจะไม่เกินไปหน่อยหรอว่ะเนี่ย..
กลับมาที่ปัจจุบัน
“อืม.. เป็นอนิมะของซินสิ”เสียงหวานใสเอ่ยพร้อมรอยยิ้มหวานบนใบหน้าสวยที่ขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
“อนิมะ?? แปลว่าอะไรน่ะ?”ถามด้วยความอยากรู้ แต่ยังไม่ทันได้คำตอบใดๆ ริมฝีปากอิ่มก็เลื่อนมาใกล้เรื่อยๆจนประทับเข้าที่ปากหยักเบาๆ ก่อนจะละออกมาเพียงนิดแล้วกล่าวประโยคที่ทำให้ร่างภายใต้อยากจะทรุดหายไปซะตรงนี้
“แปลว่าจิตวิญญาณ เราไว้ใช้เรียกคนสำคัญที่ ขาดไปไม่ได้..”พูดจบคางเรียวก็ย้ายไปเกยอยู่บนไหล่หนา แก้มใสซีดเริ่มจะขึ้นสีระเรื่อ
“อืม.. ทำไมตัวเล็กเลือกพี่ละครับ”เสียงทุ้มเอ่ยถาม ซุกหน้าใบหน้าร้อนกับคอขาว จมูกโด่งสูดดมกลิ่นหอมที่ร่างบางมีติดตัวอยู่แล้ว มือหนากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นไปอีกจนแทบจะไม่มีที่ว่างให้อากาศผ่านได้
“อยู่กับพี่นัทแล้วเซียร์รู้สึกอบอุ่น มันเป็นความรู้สึกที่ซินหาได้จากพวกพี่ๆ ตั้งแต่เจอพี่นัทเซียร์ก็คิดตลอดเหมือนกันว่าทำไมถึงได้วางใจพี่นัทง่ายๆแบบนี้ แต่พอมาคิดอีกทีพี่นัทก็ไม่เคยทำร้ายเซียร์เลย เซียร์ว่าเซียร์คิดไม่ผิดหรอก”นัทได้แต่อมยิ้มอยู่เงียบๆ พูดอะไรไม่ออกราวกับสมองว่างเปล่า รู้สึกปั่นป่วนในช่องท้อง และหัวใจที่ได้แต่เต้นระส่ำอยู่แบบนี้
งั่ม!
ฟันขาวกัดเข้ากับผิวเนื้อเนียนของร่างแกร่ง ทำเอาเสียงทุ้มต้องอุทาน โอ๊ย ออกมาดังๆ ส่วนซอกคอที่เพิ่งจะโดนกัดไปซะเต็มแรงขึ้นสีเป็นรอยแดงราวกับยุงกัด นัทดันไหล่บางออกห่าง
“เจ็บนะซิน”เอ่ยตัดพ้อใส่ตัวเล็กที่หน้าแดงเป็นรอบที่สิบของวันได้แล้วละมั้ง
“ก็พี่นัททำเค้าเขินอ่ะ”น้ำเสียงงอง้ำ กับใบหน้าที่ติดไปจะบึ้ง ตากลมค้อนใส่กับคนที่ผิดทั้งๆที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ แต่เหตุผลง้องแง้งๆนี้กลับดูน่าขำมากกว่าเสียอีก
“เดี้ยวเถอะ มาขำเค้าอีก”แก้มใสพองลมเข้าก่อนจะเชิดหน้าหนี แต่ก็ไม่ขยับตัวขึ้นแต่อย่างใด
“ท่าล่อแหลมนะเรา”เอ่ยง้อ(?)ด้วยการแซว ให้หน้าสวยหันกลับมาอีกครั้ง แต่ดูเหมือนการแซวจะไม่เป็นผล ด้วยเพราะความใสซื่อจนแทบจะซื่อบื้อของตัวเล็กท่ไม่เข้าใจในสิ่งที่ร่างภายใต้พูด
“ไม่ต้องแอ๊บเลย แบบนี้ต้องลงโทษ”ว่าจบก็จัดการอุ้มตัวเล็กไปทั้งแบบนั้น ภาพที่ได้จึงเหมือนกับพ่อลิงอุ้มลูกยังไงยังงั้น ขายาวก้าวเดินเข้าห้องนอนไป โดยที่ตัวนัทเองก็ดูเหมือนจะลืมว่ามีงานไป คงเป็นเพราะหลงเจ้าตัวเล็กนี้ไปจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วก็เป็นได้..
มีแต่คนบอกอตาพวกพี่ๆจะมาเอาตัวเล็กกลับบ้าน แต่เรื่องไรเค้าจะให้กลับง่ายๆล่ะ555
ไมได้ๆ มันจะต้องซับซ้อนกว่านี้~~ ต่อไปนี้ก็จะได้ให้เขาหวานกันหน่อยย~~
ตอนนี้เราอยากให้คนอ่านตั้งคำถามขึ้นมาแหละ แต่ไม่รู้ว่าจะมีใครถามขึ้นมามั้ย =.,=
รู้สึกว่ามันน้อยเนอะ พยายามเต็มที่แล้วจริงๆ T^T
เอาเป็นว่า เจอกันตอนหน้านะคะ เม้นต์ให้กำลังใจซักนิดก็ยังดี >3<
❀ Supercell
ความคิดเห็น