คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่4 .๐First day๐. _
<< I'm Dong Hae >>
“เบื่อจัง” ผมบ่นออกมาตามที่คิด วันนี้ผมไม่มีงานเพราะวันที่ผมไปไทยผมมีออกโชว์ด้วย
ทางค่ายเลยอยากให้ผมซ้อมช่วงเช้าส่วนเวลาที่เหลือก็พักผ่อนทำให้ตารางของผมว่างเป็น
พิเศษ แต่วันนี้ผมดันตื่นเร็ว ดันเป็นวันที่เจ้าฮันแถลงข่าวหมดสัญญา ดันเป็นวันที่ควรจะเริ่มซ้อม
ได้แล้วแต่ค่ายรวมทั้งฮยอกมัวแต่ยุ่งเรื่องไปดึงเจ้าบัานั้นมาจนยังตกลงโชว์ที่ผมจะใช้ขึ้นไม่ได้
ดันๆๆๆๆๆๆ ดันมีเรื่องเต็มไปหมดโดยที่ผมออกไปไหนไม่ได้เพราะต้องอยู่เฝ้าไอ้เด็กเปรตนี่!
ไม่งั้นผมคงออกไปเที่ยวเล่นอย่างสบายใจไปแล้ว “เบื่อๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ผมร้อง
โวยวายอยู่ที่ห้องนั่งเล่น เออใช่. . เรื่องที่น่าเบื่อที่สุดของวันนี้คือฝนตกทั้งวันแล้วทั้งT.V.และ
อินเตอร์เนทโดนเมฆฝนบังสัญญาณจนใช้ไม่ได้ “เบื่อโว๊ยยยยยยยยยยย!!!!!~~~~~” ผมร้อง
ตะโกนอีกครั้งแล้วไอ้เด็กที่ผมอยากโยนความผิดทั้งหมดไว้ที่มันก็โผล่หัวออกจากห้องน้ำมา
คยูพึ่งอาบน้ำเสร็จ เค้าใส่เสื้อยืดสีขวาคอVของผมมันดูหลวมกว่าเวลาที่ผมใส่ ที่เสื้อรั้งขึ้นไป
นิดหน่อยคงเพราะความสูงของเค้าที่มากกว่าผม เมื่อคืนผมนอนไม่ค่อยหลับเลย. . เพราะอยู่ๆ
ก็มีแขกไม่ได้รับเชิญมาอยู่ที่บ้านผมด้วยนี้สิ ผมไม่ไว้ใจเขาเลยสักนิด ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเค้า
สักอย่าง แต่เหมือนเค้าจะรู้อะไรเกี่ยวกับผมมากจนน่ากลัว คยูเดินเข้ามาหาผมขณะยังแปรงฟัน
อยู่ “คนบ้าอะไร อาบน้ำก่อนแปรงฟัน” ผมบ่นแล้วล้มตัวนอนบนโซฟา ตายังคงจ้องไปที่คยู
ซึ่งตอนนี้กำลังยิ้มอยู่ใต้คราบฟองนั้น “เฮ้ย!” ผมสบถออกมาด้วยความหงุดหงิดแล้วหันหน้าหนี
พอผมจะเหลือบตาไปมองเค้าก็หายเข้าไปในห้องน้ำอีกแล้ว “พี่ๆ” เค้าสะกิดไหล่ผมเหมือนว่า
เค้ายืนอยู่ข้างโซฟาฝั่งหัวผม “พี่ทงเฮครับ” ผมค่อยๆลืมตาขึ้น รู้สึกหมือนเมื่อกี้ผมจะหลับไป
โดยไม่รู้ตัว “กินข้าวกันไหมพี่ พีฮยอกเค้าทำไว้ให้ในตู้เย็นหน่ะ” รอยยิ้มเจิดจ้าส่งออกมา
แยงตาผมเข้าอย่างจัง ผมแม่มปากแล้วพยักหน้าอีกที ทำไมผมถึงลืมเรื่องกินข้าวไปเลยนะ
ตื่นมาตั้งนานไม่รู้สึกหิวสักนิดแต่พอคยูเรียกเท่านั้นแหละ อยู่ๆท้องก็ร้องออกมาเฉยเลย
“ปะ” คยูส่งมือมาให้ผมจับ “อะ อะ อืม” ผมขานรับเค้าอีกครั้งและจับมือนั้นเพื่อดึงตัวเองขึ้น
คยูยิ้มอีกทีแล้วปล่อยมือก่อนเดินนำไปที่ครัว ผมมองสายเสื้อที่ลอยขึ้นมาจากระดับปกติของผม
และมองความหลวมโคร่งเวลาคยูใส่มัน มองดูเต็มๆตัวแล้วก็เห็นได้ขัดเลยว่ากางเกงนั้นสั้น
เกินไปสำหรับเค้า ผมค่อนข้างแปลกใจที่คยูไม่มีของติดตัวมาเลยนอกจากกระเป๋าตังค์กับ
โทรศัพท์ทั้งๆที่บอกว่าจะมาตามหาผม เค้าใช่เวลาในการตามผมนานแค่ไหนกันนะ? หรือว่า
เค้าจะใช้เวลาแค่วันเดียว? ขณะที่กำลังคิดอยู่ผมก็มานั่งอยู่บนโต๊ะอาหารที่มีข้าวร้อนๆ
และซุปสาหร่ายอุ่นๆวางอยู่เรียบร้อยแล้ว “พี่ฮยอกทำไว้แค่นี้เอง” คยูทำหน้าเศร้าพร้อมเอามือ
เท้าเอวไว้ “พี่อยากทานอะไรเพิ่มไหมครับ ผมว่าอาหารแค่นี้มันให้สารอาหารไม่พอหรอก”
คยูถามพร้อมรอยยิ้ม แต่ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนโดนบังคับให้ตอบว่าอยากได้เพิ่มก็ไม่รู้
“อะไรหนักหนา ปกติพวกฉันก็กินกันแค่นี้แหละ อย่าเรื่องมากหน่า” แต่ผมก็บ่นอย่างไม่สนใจ
ก่อนเริ่มตักข้าวกิน “กินแค่นี้ก็ขาดสารอาหารแย่สิครับ มิน่า. .” คยูมองผมแล้วยิ้มเยาะ “มิน่า
อะไรห๊ะ?” ผมหยุดมือ ค้างอาหารไว้กลางอากาศ “มิน่า.. ถึงได้อ้วนไงครับ” ‘*เคร้ง*’ เสียง
ช้อนลอยผ่านหูคยูไปกระทบกับกระทะที่แขวนอยู่ “ฉันเนี๊ยนะอ้วน! ไอ้เวรนี่! กะจะพาไปซื้อ
เสื้อผ้าไม่ต้องไปมันเล่า!!!” ผมหงุดหงิดใส่ไปเด็กบ้านั้นแล้วเดินกระทึบเท้าไปเปิด T.V.
ถึงมันจะใช่ดูไม่ได้แต่มันก็ยังใช้เล่นเกมไหวอยู่ แต่ก็มีกระดาษA4ติดอยู่ที่กลางจอว่า
‘ห้ามเปิดT.V.จนกว่าฝนจะหยุด’ แต่ผมไม่แคร์หรอก “หะ ฮะ 5555555” หัวเราะ? เสียงหัวเราะ
ดังมาจากหลังบ้านแหละกำลังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ คยูกำลังหัวเราะเยาะผม? “หุบปาก!” ผม
แผ่เสียงกลับไปก่อนจะกระชากกระดาษA4ไร้ความหมายนั้นออกเปิดเครื่องเล่นเกม “โอ้เอ้ๆ”
เสียงไร้ความหมายเข้ามาใกล้แต่ผมไม่สนใจ “อย่าง้อนะคนดี ผมแค่อยากให้พี่กินอาหาร
ที่เหมาะสมกับร่างกายเท่านั้นเอง” เสียงไร้ความหมายยังเห่าหอนไม่หยุด ผมเร่งเสียงของเกม
ให้ดังขึ้น “เห้ย! นั้นมันวันพีชนี้!” เสียงไร้ความหมายอยู่ใกล้ผมมากเลย เหมือนเจ้าของเสียง
จะนั่งอยู่ข้างผม “หูยยยย ไม่ได้เล่นนานแล้วนะเนี๊ย! แต่ผมชอบภาพPlay 2มากกว่า” เสียง
ไร้ความหมายพยายามเรียกร้องความสนใจแต่มันจะไม่ได้ผลหรอก ‘*เปรี้ยง*’ “เห้ย!”
ผมสดุ้งสุดตัวเพราะเสียงฟ้าฝ่าและไฟที่ดับพรึบไป “ฮึก ฮึก” ผมสูดหายใจอยากติดขัด
ผมไม่ชอบเสียงฟ้าฝ่าเลยให้ตายสิ “โอ้ๆ ไม่ต้องกลัวนะคนดี ผมอยู่นี้แล้ว” คยูกอดผมไว้
ทำให้ผมอุ่นใจได้จริงๆ แต่คำพูดแบบนี้. . ผมเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนนะ? ใช่แล้ว! ตอนเด็กๆ
เวลาผมกลัวผมก็วิ่งไปให้พี่ฮีชอบปลอบเสมอเลย คิดถึงพี่จัง. . “พี่ครับ พี่ ไฟมาแล้ว” คยูลดมือ
ขวาที่เคยใช้ปิดหูให้ผมอยู่ลงมาเกาะไหล่ผมพร้อมเขย่ามัน ผมเหม่อลอยอีกแล้วสินะ ทำไม. .
ช่วงนี้ผมง่วงถึงแปลกๆ นั้นสินะ. . ตั้งแต่คยูตื่นมาผมก็ง่วงอยู่ตลอดเวลาเลย . . .
<< I'm Kyu Hyun >>
“หลับได้สักทีนะ” ผมพูดกับคนที่หลับอยู่ในอ้อมแขน “ที่จริงก็ไม่ได้อยากทำอย่างนี้
เท่าไรหรอกนะครับ แต่ดูพี่จะดื้อเหลือเกินนี่” ผมพูดไปพลางจับตัวพี่ทงเฮนอนลงบนโซฟา
รอยยิ้มเจ้าเลห์อันทรงสเนห์ของผมสามารถยิ้มออกมาได้อย่างเปิดเผยแล้วสินะ ที่ผมมาอยู่ที่นี้
เป็นโอกาสที่ผมไม่สามรถปล่อยไปได้จริงๆ ผมจึงเลือกจะลดควาเสี่ยงตัวเองโดยการไม่ทำ
อะไรพลีพล่าม. . นั้นผมหมายถึงไม่ทำตอนเค้าตื้นอยู่หน่ะนะ หึหึ ผมถอดเสื้อพี่ทงเฮออก
เค้ามีเนื้อมากกว่าผมนิด แม้จะเป็นกล้ามเนื้อที่ถูกใจสาวๆแต่สำหรับผมมันน่ารำคาญ ผมว่า
เค้าควรจะผอมกว่านี้อีกสักหน่อย ผมจูบลงที่หน้าผากของพี่ทงเฮอย่างแผ่วเบาก่อนจะหยิบ
มือถือเครื่องหรูของผมออกมาถ่ายรูปว่าที่เจ้าสาวและส่งไปให้พี่ชายสุดที่รักของเค้าดู พร้อม
ด้วยคำบรรยายใตภาพสั้นๆว่า “สวยทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะครับ” ผมพูดด้วยใจสัจจริง พี่ฮีชอล
สวยจริงๆนะ แต่สำหรับผมแล้ว. . พี่ทงเฮคือที่สุดของที่สุดเลยหละ เมื่อโทรศัพท์แจ้งเตือนว่า
ส่งเสร็จแล้วผมตัดใจลบบรูปนั้นไม่ให้เหลือเป็นหลักฐานให้พี่ฮยอกค้นเจอแล้วทรุดตัวลงคุกเข่า
ที่ข้างตัวว่าที่เจ้าสาวของผม ผมปลดเชือกที่กางเกงพี่ทงเฮออกและเลื่อนมันลงเล็กน้อย
จูบที่หน้าผากเค้าอีกทีก่อนลุกไปเอาของที่เตรียมไว้ในห้องน้ำ “ถ้าไม่มีความเจ้าเลห์ของผม
เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นไม่ได้หรอก” ผมยิ้มให้ความฉลาดของตัวเอง ก่อนกลับมานั่งลงที่เดิม
“ไม่ดูแลตัวเองเลยนะครับ” ผมปัดปรอยผมออกจากหน้าหวานๆของคนที่หลับไม่ได้สติเพราะ
ฤทธิ์ยาอยู่ตรงหน้าผม ผมแอบใส่ยาแก้หวัดลงไปในน้ำชาที่พี่ทงเฮชอบกินแทนน้ำเปล่า
สงสัยเค้าจะเป็นพวกติดน้ำหวาน แต่บังเอิญว่ายาแก้หวัดทุกชนิดมันจะทำให้ง่วงด้วยนี่สิ
สาวน้อยของผมเลยจำเป็นต้องหลับอย่างช่วยไม่ได้ “หึ” ผมพ่นหายใจด้วยรอยยิ้ม พี่เค้าหลับ
แหละดีแล้ว จะได้ดูสงบเสงี่ยมขึ้นมาบ้าง ผมแตะหน้าผากเค้าเบาๆและดูเหมือนมันจะร้อนกว่า
เมื่อคืนมาก พี่ฮยอกเลื่อนซ้อมการแสดงของพี่ทงเฮออกไปเพราะพี่ทงเฮไม่สบายแต่บอกเค้า
ว่าทั้งหมดเป็นเพราะบริษัทยุ่งเรื่องพี่ฮันอยู่เลยยังไม่ได้ตกลงเรื่องการแสดงของพี่ทงเฮ
พี่ฮยอกก็ออกไปทำงานโดยไม่ยอมบอกผมว่าพี่ทงเฮป่วย พี่ทงเฮเองก็เอาแต่ฟื้นตัวเอง
ทำเหมือนว่าไม่ได้เป็นอะไรทั้งต่อหน้าผมและพี่ฮยอก พวกเค้าคงไม่ไว้ใจผมมากๆเลยสินะ
กลัวผมจะทำอะไรพี่ทงเฮตอนเค้าป่วยหรือไง? ผมหน่ะ. . ต้องการรักที่แท้จริงจากเค้าต่างหาก
“ทั้งที่ผมรักพี่ขนาดนี้ ทำไมพี่ไม่ได้สนใจผมบ้างหละครับ อย่างน้อยก็ไว้ใจผมสักครึ่งของ
พี่ฮีชอลก็ยังดี” ผมพูดไปพลางเช็ดตัวบรรเทาหวัดให้เค้า ถ้าไม่วางยาพี่เค้าคงไม่ยอมอยู่เฉยๆ
ให้ผมดูแลสินะ ผมอยากให้เค้าอ้อนผมให้คอยปกป้องดูแลเหมือนที่ทำกับพี่ฮีชอลจัง
ผมนี่เป็นเด็กขี้อิจฉาจริงๆ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
อัฟตามที่บอกจ้าาาาาา
คือไรเตอร์เซ็งมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เมื่อกี้คือกำลังจะลงละ แค่ลงรูปแล้วก็เสร็จ แต่ยังหารูปที่ตั้งใจจะลงไม่เจอเลยยังไม่ได้ลง
ทันใดนั้นเอง!
มือดันเร็ว ลากรูปมาใส่แท็ป แท็ปที่กำลังจะลงเรื่องก็เลยหายไปเลย!!
ไรเตอร์อยากกรีดร้องเป็นภาษาเยอรมัน ความฟินที่แต่งตอนนี้แบบรวดเดียวจบหายไปในบัดดล T^T
ลงรูปนิดจิตจะแจ่มใสขึ้น [หรอ? TT ^ TT]
ด๊องเรื่องนี้ช่วงหัวเหลือง
ทั้งรูปที่จะลงทั้งตัวOPVประกอบเป็นหัวเหลืองหมด
[ซึ่งมันทำยากมว๊ากกกกกก T^T]
ปล. ตอนนี้เอารูปเบาๆไปละกันเนอะ
เค้าขี้เกียจหาอะ พักหลังๆไม่ได้เซฟรูป
ปล.ล. ช่วงหัวเหลืองคือ 2011 ไรเตอร์ชอบนะ เทห์ดี
ปล.ล.ล. เค้ามาแก้คำผิดนิดนึงนะก่อยลงตอนต่อไป คืนนี้แน่นอนฮับ!
ความคิดเห็น