คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Story 5
“ดงแฮ วันนี้แกเป็นอะไรฮ่ะ ถึงปล่อยให้ยุนอานั่งแทกซี่กลับมา”ทันทีที่ดงแฮกลับเข้ามาในบ้าน ก็โดนพ่อของเขาต่อว่าทันที
“ยัยนั่นมาฟ้องหรอครับ”แทนที่เข้าจะตอบปฎิเสธ เขายิ่งเพิ่มความโกรธให้กับพ่อของเขา
“หนูยุนอาไม่ได้ฟ้องอะไรทั้งนั้น ฉันเองแหละที่เห็นเองกับตา แกเป็นอะไร ทำแบบนั้นทำไม”
“ไม่รู้สิครับ ไม่มีเหตุผล ขอตัวก่อนน่ะ ผมรู้สึกปวดหัว”ดงแฮกล่าวเลี่ยงๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องไป
“คือว่า วันนี้ยุนทำอาหารไว้หลายอย่างคุณลุงจะทานอาหารเย็นเลยไหมค่ะ”ยุนอากล่าว หลังจากเดินออกมาจากห้องครัว
“อื้ม จัดโต๊ะเลย เดี้ยวให้เด็กขึ้นไปตามดงแฮด้วยน่ะยุนอา”พ่อของดงแฮกล่าว ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
“คือคุณท่านค่ะ คุณดงแฮบอกว่าไม่ทานค่ะ รู้สึกปวดหัวอยากพักผ่อน”เด็กรับใช้ในบ้านกล่าวรายงาน
“งั้นหรอ ไอ้ลูกคนนี้ เดี้ยวลุง ขึ้นไปดูดงแฮสักหน่อย”
“คุณลุงทานข้าวเถอะค่ะ เดี้ยวยุนไปดูให้เองค่ะ”ยุนอากล่าวปรามก่อนจะลุกออกไปจากโต๊ะอาหาร
“คุณดงแฮค่ะ ยุนขออนุญาตเข้าไปน่ะค่ะ”ยุนอากล่าว ก่อนจะเปิดประตูห้องของชายหนุ่มเข้าไป พร้อมกับถาดอาหารที่เธอเตรียมไว้ แต่เข้าไปก็เจอแต่ห้องที่เงียบ เพราะดงแฮกำลังกลับอยู่ เธอจึงวางถาดอาหารเบาๆ ก่อนจะค่อยๆหยิบกรอบรูปที่ชายหนุ่มถือไว้ในมือออก เพื่อจะได้หลับสบาย
“คุณหน้าเหมือนแม่นี่เอง แม่คุณก็สวยมากด้วย”ยุนอามองภาพในกรอบรูปก่อนจะพิจารณากับคนที่หลับ เธอยิ้มให้กับภาพนั้นก่อนจะวางกรอบรูปไว้ที่หัวเตียง
“เธอ เข้ามาทำอะไรในห้องของฉัน”ดงแฮที่รูสึกตัว จึงคว้ายุนอาลงมาที่เตียง
“เอ่อ คือยุนเห็นคุณยังไม่ได้ทานอะไรเลยเอาอาหารมาให้ คุณปล่อยฉันก่อนน่ะค่ะ”ยุนอากล่าวพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนการของชายหนุ่ม
“ฮึ เสแสร้ง คราวหน้าคราวหลังไม่ต้องเข้ามาในห้องฉันอีก และอย่ามาแตะต้องอะไรที่มันเป็นของๆฉัน ฉันไม่ชอบ”ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะปล่อยร่างของหญิงสาว
“คุณดงแฮ ฉันสงสัยมานานแล้วเหมือนกัน ฉันทำอะไรให้คุณไม่พอใจรึเปล่า ตั้งแต่ฉันเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ คุณไม่เคยพูดดีกับฉันเลยสักคำเดียว”ยุนอากล่าวอย่างเหลืออด
“มันก็สมควรแล้ว ที่เธอควรจะได้รับการตอบแทนแบบนี้”ดงแฮกล่าว
“ทำไม คุณไม่พอใจก็พูดเลยสิ ทำแบบนี้แล้วทุกอย่างมันจะดีขึ้นหรอ หรือว่าจะให้ฉันออกจากบ้านนี้ไป”ยุนอากล่าวอย่างท้าทาย
“ออกไปจากบ้านนี้มันง่ายเกินไปยุนอา ออกไปจากห้องฉันซะ ฉันอยากจะพักผ่อน แล้วเอาถาดอาหารของเธอออกไปด้วยน่ะ ฉันกินไม่ลง”ดงแฮกล่าวก่อนจะชี้ไปที่ประตูทางออก
“ก็ได้ ฉันไปก็ได้ คุณมันบ้า ไม่มีเหตุผล ใจร้าย”ยุนอากล่าวก่อนจะหยิบถาดอาหารออกไปอย่างเคืองๆ ทำไมแม่ ถึงต้องให้เธอเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ด้วยน่ะ
“นี่บ้านเธอหรอ”ทันที ที่ถึงหน้าบ้านของหญิงสาวชายหนุ่มก็ได้แต่อึ้งๆ เพราะมันเป็นบ้านหลังเล็กๆ ขนาดห้องน้ำที่บ้านเขายังใหญ่กว่านี้เลย
“อื้ม จะพูดว่าบ้านฉันก็คงไม่ถูก ฉันมันผู้อาศัย”ยูริกล่าว
“อื้มงั้นหรอ ฉันมาส่งเธอแล้ว ไม่มีอะไรอยากจะพูดมั่งเลยหรือไง”ชายหนุ่มกล่าวลองเชิงกับหญิงสาว
“ไปทาน น้ำชาสักแก้วไหม”ยูริกล่าวชวน
“เธอชงได้ด้วยหรอ ฉันนึกว่ามองไม่เห็นจะทำอะไรไม่ได้ซะอีก”ฮันคยองมองอย่างทึ่งๆเมื่อเห็นหญิงสาวกำลัง ทำการชงชา
“ฮึ ถ้าฉันทำอะไรไม่ได้เลย ฉันคงอดตายพอดี”ยูริกล่าวก่อนจะยกถาดน้ำชามาให้
“เอ่อ….ไม่อยากจะรู้จักฉันมั้งหรอ ว่าฉันเป็นใคร ชื่ออะไร มาจากไหน”ฮันคยองเริ่มเปิดประเด็น เพื่อจะได้มีเวลาคุยกับหญิงสาวได้นานๆขึ้น
“งั้น ฉันขอถามคุณล่ะกัน คุณเป็นใคร ชื่ออะไร อยู่ที่ไหน”
“ผมขอแนะนำตัวเลยล่ะกัน ผมชื่อ ฮันคยอง เพิ่งเรียนจบกลับมาจากอเมริกา”ฮันคยองกะแอมไอเล็กน้อย ก่อนจะเริ่มแนะนำตัวเองโดยมีหญิงสาวนั่งฟังอยู่ใกล้ๆ
“แล้วคุณทำงานอะไรหรอ”หญิงสาวตั้งคำถามต่อ
“งานของผมหรอออ…..อยู่นิ่งๆน่ะครับ”ฮันคยองตั้งใจจะพูดต่อ แต่ก็ต้องหยุดไว้แค่นั้น เขาเอื้อมมือไปปัดแมลงที่มันกำลังเกาะที่ไหล่ยูริออก ทำให้ร่างของทั้งสองนั้นอยู่ไม่ห่างกันมากนัก ทำให้เขาได้กลิ่นกายที่หอมอ่อนๆของหญิงสาว
“ยูลฉันกลับมาแล้ว กินไรหรือยัง”เสียงแทยอนดังโวกเวกมาจากหน้าบ้านทันทีที่เธอ มาถึงทำให้ฮันคยองนั้นต้องผละออกจากหญิงสาวทันที
“เอ่อ …..ผมว่าผมกลับก่อนดีกว่าเพื่อนคุณกลับมาแล้ว”ฮันคยองบอกลา ใจจริงเขารู้สึกว่าอยากจะอยู่คุยให้นานกว่านี้
“งั้น ฉันเดินออกไปส่งน่ะค่ะ”ยูริกล่าวแล้วหยิบไปเท้าเดินนำหน้าฮันคยองไป
“ใครอ่ะ ยูล”แทยอนทำหน้าสงสัย เมื่อเห็นยูริเดินออกมากับผู้ชาย ที่เธอคุ้นๆราวกับเคยเจอที่ไหนมาก่อน
“เข้าบ้านไปก่อนน่ะแท เดียวเราค่อยคุยกัน”
“ถึงรถ ผมแล้วผมกลับก่อนน่ะครับ”ฮันคยอหันมากล่าวกับยูริเมื่อเดินมาถึงรถของตัวเองที่จอดอยู่หน้าบ้าน
“งั้นก็ เดินทางปลอดภัยน่ะค่ะขอบคุณที่มาส่ง”ยูริกล่าวพลาวหันหลังจะเดินกลับ
“เดี้ยวสิ”ฮันคยองเรียกยูริไว้อีกครั้ง
“ค่ะ คุณมีอะไรอีกหรือเปล่า”ยูริตอบกลับเมื่อได้ยินเสียงเรียกครั้ง
“คือว่า…..ชาของเธออร่อยน่ะ”ฮันคยองกล่าวก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าหญิงสาวก็ยิ้มออกมาเช่นกัน
“ฮะ ฮะ ฮะ ประธานจอง นี่ช่างมีไหวพริบทางธุรกิจจริงๆ”เสียงชื่นชมของประธานฮันกล่าวกับผู้ร่วมธุรกิจรายสำคัญของเขา
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ประธานฮันก็เก่งเช่นกัน ไม่เสียแรงจริงๆที่เราทั้งสองได้ร่วมหุ้นกัน”ประธานจองกล่าวชมกลับ
“ผมว่าแต่ถ้าเราได้เป็นทองแผ่นเดียวกันคงจะดีกว่านี้ใช่ไหมครับ”ประธานฮันกล่าว
“ใช่ๆคุณพูดถูก เราน่าจะจัดงานหมั้นให้ด็กทั้งสองนั้นได้แล้วน่ะ”ประธานจองกล่าวเห็นด้วย แต่ก็ต้องจบบทสนทนาเมื่อลูกสาวสุดที่รักเข้ามาในห้องกะทันหัน
“มีอะไรหรอเจส พ่อกำลังคุยกับคุณฮันเขาอยู่”ประธานจองเอ็ดลูกสาวเล็กน้อยเมื่อเข้ามาโดยไม่มีมารยาท
“คุณพ่อ จะไม่ให้เจสโมโหได้ยังไง อยู่ดีๆลูกชายของคุณลุงก็ทิ้งเจสไว้ที่ร้านอาหาร แล้วออกไปกับเพื่อน”เจสสิก้ากล่าวงอนๆกับผู้ใหญ่ทั้งสองท่านที่เธอสนิทเป็นอย่างดี
“อย่างนั้นหรอ เดี้ยวลุงจะไปจัดการตาฮันให้ หนูเจสใจเย็นๆน่ะ”ประธานฮันรีบปลอบใจเจสสิก้าทันที เพราะกลัวจะสียผลประโยชน์ทางธุรกิจ
“คุณพ่อค่ะ พ่อไล่ไอ้บอดี้การ์ดบ้านั่นออกไปเดี้ยวนี้เลยยยย”ซอฮยอนกล่าวกับพ่อ เมื่อมานั่งที่โต๊ะอาหาร
“อะไรกัน! ลูกซอนี่ลูกจะเปลี่ยนบอดี้การ์ดอีกแล้วหรอ นี่พ่อคัดคนที่ดีที่สุดมาแล้วน่ะ”พ่อของซอฮยอนแปลกใจ เมื่อลูกสาวจะขอเปลี่ยนบอดี้การ์ดอีก ทั้งๆที่เพิ่งจะผ่านไปวันเดียวเองแท้ๆ
“ก็หนูไม่ชอบๆๆ มันแกล้งหนู พ่อต้องเปลี่ยนให้หนูเดี้ยวนี้”ซอฮยอนพยายามเอาชนะพ่อของตัวเอง แต่เหมือนครั้งนี้จะไม่ได้ผลซะแล้ว
“ไม่ได้ พ่อเปลี่ยนให้อีกไม่ได้ หยุดเอาแต่ใจตัวเองซะที แล้ววันนี้ก็ไปฝึกยิงปืนซะ จะได้ป้องกันตัวเองได้”ผู้เป็นพ่อกล่าวเด็ดขาด นซอฮยอนนั้นเงียบไป
“เชิญขึ้นรถครับคุณหนู”คยูกล่าวด้วยหน้าตาที่ยิ้มแย้ม ผิดกับอีกคนที่หน้าตาบึ้งตึง
“นาย…ฝากไว้ก่อน”ซอฮยอนเหยียดยิ้ม ก่อนจะกระแทกรองเท้าส้นสูงของเธอไปบนเท้าของคยูฮยอนด้วยความซะใจ
“โอ้ย….เจ็บน่ะ ยัยคุณหนูตัวร้าย”คยูฮยอนสบถออกมา ก่อนจะมองหญิงสาวแบบเคืองๆ
“แบร่ๆ ใครใช้ให้นายยืนขวางทางล่ะ”ซฮฮยอนแลบลิ้นให้ ก่อนจะปิดประตูรถยนต์ด้วยความสะใจ
“คุณ หนูครับคุณยิงมั่วๆแบบนั่น มันจะตรงเป้าได้ยังไงล่ะครับ”คยูฮยอนเอ่ยปากติ เมื่อนั่งดูซอฮยอนยิงปืนหลายรอบแล้ว
“มันเรื่องของฉัน จะให้ฉันยิงนายแทนไหมจะได้ตรงเป้าหมดทุกจุดแน่”ซอฮยอนกล่าวเคืองๆก่อนจะใส่กระสุนใหม่อีกรอบ
“เอ่อ คงไม่ดีมั้งครับ เดี้ยวผมทำให้ดูเป็นตัวอย่างน่ะ”คยูฮยอน ลุกขึ้นไปหยิบปืนอีกกระบอกก่อนจะลั่นไกล ไปที่เป้าอย่างแม่นยำ จนทำให้ซอฮยอนอึ้งไปเล็กน้อย “ชิส์ อยากจะโชว์ว่างั้นเถอะ”ซอฮยอนแบะปาก ก่อนจะยกกระบอกปืนเพื่อจะยิงอีครั้ง
“คุณหนูครับ ขั้นแรกคุณต้องทำแบบนี้”คยูฮยอนถือวิสาสะเดินไปทางด้านหลังของหญิงสาว มือข้างหนึ่งเอื้อมไปจับมือหญิงสาวไว้ ให้ได้ตรงตำแหน่ง
“นายจะทำอะไร ออกไปห่างๆฉันเดี้ยวนี้น่ะ”ซอฮยอนพยายามดันตัวคยูฮยอนออกแต่ก็ไม่เป็นผล
“นี่ ผมก็กำลังจะสอนคุณหนูให้ไง เล็งไปที่เป้าแบบนี้ แล้วก็เหนี่ยวไก….. ปัง……”คยูกล่าว ก่อนจะจับมือหญิงสาวไปจับที่ไกลปืนก่อนจะยิงออกไป
“เข้าเป้าด้วยนายเห็นไหม มันเข้าเป้าด้วย”ซอฮยอนร้องออกมาด้วยความดีใจอย่างลืมตัว
“ครับๆ ใช่ครับเข้าเป้าแล้ว”คยูฮยอนดีใจกับหญิงสาวไปด้วย
“นี่ มันจะมากไปแล้วน่ะ นายบังอาจมากมาเตะเนื้อต้องตัวฉัน”ซอฮยอนเมื่อนึกได้จึงผลักร่างหนา ออกก่อนจะมองมาค้อนๆ จนชายหนุ่มต้องรีบหุบยิ้ม
“ดีใจ ที่สุดเลยถึงวันหยุดซะที ปวดเมื่อยไปหมดโดนเจ้านายโหดใช้งานเยี่ยงทาส”แทยอนบ่นพึมพำเมื่อตื่นนอน พลางบิดกายไปมาให้หายเมื่อยล้า
“เป็น ลูกน้องก็ต้องทนสิ มาบ่นเจ้านายแบบนี้ได้ไง”ยูริที่นั่งอยู่นอกห้อง ยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนสาวบ่น
“นี่ วาดรูปอีกแล้วหรอ เกิดแรงบันดาลใจอะไรขึ้นอีกล่ะ หรือว่าเป็นหนุ่มเมื่อคืนนี้”แทยอนกล่าว แซวเพื่อนสาวเมื่อเห็นว่าเธอกำลังวาดรูป ซึ่งดูๆไปแล้วรูปนั้นมันออกแนวเหมือนคนกำลังมีความรัก
“ไม่ใช่หรอกน่ะ ฉันก็แค่รู้สึกอยากวาดขึ้นมา ไม่มีอะไร แกไปกินข้าวได้แล้ว”ยูริว่าก่อนจะไล่เพื่อนไปด้วยอาการเขินๆ
“ผลงาน ของคุณมันสวยทุกชิ้นเลยน่ะ KYR ผมอยากจะเจอคุณซะจริง”ฮันคยองมองรูปภาพที่เพิ่งไปตามหามาจนครบทุกงาน
“แกอยู่ก็ดีเลย แกไปทำแบบนั้นกับหนูเจสได้ไงฮ่ะ”พ่อฮันคยองเดินเข้ามาในห้อง อย่างหุนหัน
“ผมไปทำอะไร เจส”ฮันคยองกล่าว ก่อนจะมองไปที่พ่อของเขา
“แก ทิ้งหนูเจสไว้ แล้วไปกับเพื่อนของแกแบบนั้นได้ไงฮ่ะ ฉันเกือบโดนถอนผมงอก เพราะแกคนเดียว”พ่อเขาเขาก่อนจะชี้หน้าลูกชาย ในใจพลางคิดทำไมลูกชายคนเดียวถึงได้ดื้อรั้นแบบนี้
“ผมบอกพ่อแล้วไง ว่าผมไปได้ชอบเจสสิก้า ผมคิดกับเธอแค่เพื่อนทำไมพ่อต้องยัดเหยียดให้ผมด้วย”ฮันคยองกล่าวอย่างเอือมระอา ต่อพ่อของเขา
“ถึงไม่ชอบยังไง แกก็ต้องแต่งานกับเจสสิก้าอยู่ดี”
“เพราะ ธุรกิจอีกแล้วใช่ไหม อะไรๆก็ธุรกิจ มีอะไรบ้างไหมที่พ่อทำเพื่อผม”ฮันคยองกล่าวอย่างเสียใจต่อพ่อของเขาก่อนจะเดินหนีออกไป ในชีวิตเขาไม่เคยได้รับความรักจากพ่อของเขา พ่อของเขามีแค่คำว่าธุรกิจ และเงิน ส่วนแม่ก็ทิ้งเขาไป เพราะทนอยู่กับพ่อไม่ได้
“ใช่ ฉันยอมให้บริษัทที่ฉันสร้างมากับมือ พังพินาทไม่ได้”พ่อของฮันคยองกล่าวเบาๆ หลังจากที่ลูกชายของเขาเดินออกไป
.................................................................................................................................................................................................................
ด๊องยุนออกแล้ว ใครที่รอด๊องยุน เรื่องนี้คู่หลัก ฮันริน่ะจ๊ะ ติดตามกันได้ เม้นกันด้วยน่ะเพื่อกำลังใจของไรเตอร์
ความคิดเห็น