คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : between us - 5
Between us …ระหว่างเรา
เพื่อนกัน.. เสียสละให้กันได้ทุกอย่างเลยหรือ..
‘เห้ย พรุ่งนี้จะได้รู้แล้วนะว่าใครเป็นบัดดี้ใคร’ ซองมินเอ่ยเสียงใสขณะเดินเข้าโรงอาหารพร้อมกลุ่มเพื่อน
‘นั่นดิ โชคดีที่โรงเรียนปล่อยให้เลิกครึ่งวัน ไปเที่ยวกันต่อได้เลยนะเว้ย’ อีจุนที่เดินกอดคอฮยอกแจกล่าวสมทบ
‘เออ ไปดูหนังกันป่ะ? มีเรื่องที่มึงอยากดูหนิฮยอกแจ’ ร่างสูงที่เดินคู่กับทงเฮหันมาถามเพื่อนในกลุ่ม
‘..อ๊า ใช่ๆ เรื่องนี้ไอดอลกูเล่นต้องสนุกแน่ๆ’
‘แหม ตามใจไอเอ๋อจังนะคยูฮยอน’ ซองมินล้อเลียน คนถูกแซวก็ได้แต่ส่งสายตาคาดโทษไปให้ร่างอวบที่แซวอย่างไม่กลัวว่าคนอื่นจะรู้ความลับของตนเลยสักนิด แต่หารู้ไม่ว่าคนที่ตัวเองคิดไม่ซื่อด้วยน่ะรู้ความลับนี้เป็นคนที่สองเลยต่างหาก
‘ฮยอกแจไปซื้อน้ำกับกูหน่อยสิ ข้าวเดี๋ยวให้ไอคยูมันสั่งให้’ ร่างอวบลากแขนเพื่อนซี้ออกมาหลังจากที่เดินมาถึงโต๊ะประจำกลุ่ม
‘ไหงวันนี้เดินมาซื้อเองได้วะ ปกติใช้กูตลอด’ เลิกคิ้วถามซองมินอย่างแปลกใจ ก็ทุกๆวันเพื่อนตัวแสบจะใช้เขาไม่ก็คนอื่นๆในกลุ่มมาซื้อให้ตลอด
‘กูมีอะไรจะถามไงครับคุณเพื่อน’ ผลักหัวฮยอกแจเบาๆอย่างหมั่นไส้
‘ว่า?..’
‘ซื้ออะไรให้คยูฮยอนวะ’
‘ยุ่งจริงนะมึงเนี่ย’ ว่าคนช่างสอดรู้สอดเห็น ก่อนจะหันไปสั่งน้ำกับป้าเจ้าประจำ
‘อย่ามาทำเนียนไม่ตอบคำถามกู ตอบมาเร็วๆ’
‘.........ส...สร้อย..’ ตอบเสียงเบา
‘ว้าวววว..... เหมือนซื้อให้แฟนเลยนะมึง ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า ว่าแต่ทำไมเลือกเป็นสร้อยล่ะ?’
‘เมื่อสองวันก่อนแกล้งถามมันในเอ็มอ่ะ ..ก... ก็เลยรู้ว่ามันอยากได้’ ซองมินยิ้มกับคำตอบของฮยอกแจ
ดูเหมือนว่า... คยูฮยอนจะไม่ได้แอบรักข้างเดียวแล้วล่ะ.. ซองมินคิดในใจ
‘มึงชอบมันใช่มั้ย?’ คำถามของซองมินทำเอาฮยอกแจอึ้งไม่น้อย
‘อ....อะไรของมึงเนี่ย’
‘ตอบกูมาดิวะ กูไม่บอกใครหรอก’
‘กูไม่เชื่อหรอก ทีเรื่องไอคยูมึงยังมาบอกกูเลย’ รับน้ำดื่มจากป้าก่อนจะหันมาแยกเขี้ยวใส่ซองมิน
‘มันไม่เหมือนกันหนิหว่า น้า... นะ บอกหน่อย’ ส่งสายตาปริบๆส่งให้เพื่อนร่างบาง
‘..เออ.. กูชอบมันพอใจยัง’ ตอบคำถามเสร็จก็รีบเดินกลับไปที่โต๊ะไม่ให้ซองมินได้ซักถามอะไรให้เขินอายไปมากกว่านี้
ร่างอวบที่ยังยืนอยู่ที่เดิมมองตามหลังฮยอกแจด้วยสายตาที่เป็นห่วง..
ฮยอกแจซื่อเกินไป ซื่อจนมองอะไรง่ายๆไม่ออก ใส่ใจในเรื่องของคนอื่นจนไม่ได้สังเกตอะไรรอบตัวเอง แต่ซองมินมองออก
เขารู้ว่าทั้งทงเฮและคยูฮยอนต่างก็มีความรู้สึกดีๆให้กับเพื่อนรักของเขา เขาดีใจที่รู้ว่าคยูฮยอนและฮยอกแจมีความรู้สึกที่เหมือนกัน แต่มันก็น่าใจหาย....
เพราะเรื่องนี้มีความรู้สึกของทงเฮมาเป็นตัวแปร
‘เล่นบัดดี้มาสองอาทิตย์กว่า เชื่อป่ะว่ากูยังไม่ได้ของอะไรจากบัดดี้เลยสักอย่าง’ กีกวังว่าเสียงห้วน
‘กูก็เหมือนกันอ่ะ จะมีก็แต่ไอเอ๋ออ่ะได้ชอคโกแลตยี้ห้อโปรดทุกวันเลย’ อีจุนสมทบ
‘เออ.. พูดถึงเรื่องนี้ ทงเฮฝากขอบคุณบัดดี้กูด้วยนะเว้ยเจ๋งมาก ไว้พรุ่งนี้จะเลี้ยงไอติมเป็นการตอบแทน’
‘เลี้ยงทำบ้าไรวะ นี่เล่นบัดดี้กันนะครับมึง อีกอย่างมึงก็ไม่ได้ขอเขาซะหน่อย’
‘อ่า.. ก็ชอคโกแลตนั้นมันแพงหนิหว่า กูยังไม่กล้าซื้อกินเองเลย’ นี่แหละนิสัยของอีฮยอกแจ ขี้งกเป็นที่หนึ่ง เกรงใจไม่เลือกเวลา
‘เขาคงอยากได้อย่างอื่นตอบแทนมากกว่าว่ะ’ ซองมินพูดขณะที่สายตาจ้องมองอยู่ที่ทงเฮ
‘หืม?.. มึงรู้หรอว่าเขาอยากได้อะไร อ่า ไม่สิ มึงรู้หรอว่าเขาเป็นใคร?’
ทุกสายตาในกลุ่มต่างพากันจับจ้องไปที่ซองมินเหมือนจะเค้นเอาคำตอบซะให้ได้ โดยเฉพาะทงเฮ...
‘.. กูก็แค่พูดเล่นเอง พวกมึงก็บ้าจี้ตามไปได้ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า’ หัวเราะลั่นเหมือนสะใจที่แกล้งคนในกลุ่มได้ แต่ก็ต้องเงียบเสียงลงเมื่อเห็นว่าใครเดินตรงมาที่กลุ่มเขา
จุนซู
ฮยอกแจจับมือซองมินแน่เหมือนกำลังตื่นเต้น
จุนซูจะมาคุยกับเขาหรอ?
จุนซูจะเดินมาด่าเขาหรือเปล่า?
จุนซูให้อภัยเขาแล้วใช่มั้ย?
ความคิดเหล่านี้วนเวียนในหัวฮยอกแจสลับกันไปหมด
‘เอ่อ.. ฮยอกแจเราอยากคุยเรื่องงานกีฬาสีกับนายหน่อยอ่ะ พอมีเวลามั้ย?’
ทุกสายตาโฟกัสไปที่ผู้มาเยือน จุนซูไม่ได้หันไปมองคยูฮยอนแม้แต่น้อยมีแต่รอยยิ้มบางๆที่หยิบยื่นให้อีฮยอกแจ
‘อ๊า ได้สิๆ เอ่อ.. เดี๋ยวกูมานะ’ ยิ้มกว้างให้เพื่อนในกลุ่มก่อนจะเดินตามจุนซูออกไปนอกโรงอาหาร
งานกีฬาสีที่กำลังจะจัดขึ้นในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า ฮยอกแจและทงเฮได้อยู่สีเดียวกันนอกจากนั้นร่างบางยังได้พ่วงตำแหน่งเลขานุการประจำสีอีกด้วย ไม่ใช่ว่าอยากได้หรือมีความรับผิดชอบแต่เพราะไม่มีใครอยากรับตำแหน่งนี้และโชคร้ายนั้นก็มาตกอยู่ที่เขา ซึ่งจุนซูก็รับหน้าที่ดูแลเรื่องสแตนด์เชียร์ทำให้ต้องพูดคุย ปรึกษากับฮยอกแจอยู่บ่อยครั้ง
ในตอนแรกร่างบางก็ยังหวาดหวั่นว่าควรจะเริ่มคุยกับจุนซูอย่างไรดี โชคดีที่วันนี้จุนซูคงทำใจกลับมา
พูดคุยกับเขาได้เหมือนเดิมแล้ว...
‘.. คือ เราจะถามเรื่องสปอนเซอร์น่ะ ฝ่ายสแตนด์ต้องทำป้ายขอบคุณเราอยากรู้รายชื่อบริษัทที่สนับสนุนสีเรา’ เอ่ยเสียงเรียบ
‘อ๋อ ได้สิ รายชื่ออยู่บนห้องน่ะเดี๋ยวเย็นนี้เราเอาให้นะ’ ฉีกยิ้มกว้างเพื่อคลายบรรยากาศแสนอึดอัด
‘อืม... ฮยอกแจ แกโชคดีมากเลยนะ..’
‘โชคดียังไงอ่ะ?’
‘… อย่าทำให้เขาเสียใจ.. เราเชื่อว่าแกทำได้’
เข้าใจแล้ว.. เข้าใจว่าจุนซูต้องการสื่ออะไรกับเขา แต่ก็ทำเป็นไม่รู้อะไรอยู่ดีไม่อย่างนั้นซองมินอาจจะเดือดร้อนและถูกคยูฮยอนโกรธที่เอาความลับมาบอกเขา
‘โห อย่าห่วงเลย แค่ดูแลกีฬาสีแค่นี้สบายมาก!’ แสร้งทำเป็นเข้าใจว่าจุนซูห่วงเรื่องงานใหญ่ประจำรุ่นครั้งนี้
‘ดีแล้ว.. เราดีใจที่ได้รู้จักและเป็นเพื่อนฮยอกแจนะ’
ประโยคสั้นๆของจุนซูแต่เป็นประโยคที่ทำให้ความรู้สึกแย่และอึดอัดที่ผ่านมาเกือบเดือนหายไปจนหมด
มิตรภาพของเพื่อน.. ที่เขาเกือบจะเสียมันไป
ฮยอกแจยิ้มกว้างกว่าเดิมพร้อมเดินไปกอดจุนซูแน่น ถ่ายทอดทั้งคำขอโทษและขอบคุณที่สื่อออกมาเป็นคำพูดไม่ได้
เย็นวันนั้นหลังเลิกเรียนฮยอกแจ คยูฮยอน และกีกวังติดประชุมเรื่องกีฬาสี เนื่องจากคยูฮยอนก็รับตำแหน่งสำคัญภายในสีของเขาเช่นกัน โดยฮยอกแจ ทงเฮ ซองมิน และกีกวังอยู่สีแดง คยูฮยอนอยู่สีเหลือง และอีจุนอยู่สีม่วงแบ่งตามสาขาที่เรียน
‘พากูมาทำห่าไรวะ กูหิวจะตายอยู่แล้วเนี่ย’ กีกวังกระซิบบ่นกับเพื่อนตัวดีที่ลากเขามาเข้าร่วมประชุมด้วย ทั้งที่เขาไม่ได้มีตำแหน่งสำคัญหรือส่วนเกี่ยวข้องอะไรเลยสักนิด
‘มึงจะทิ้งกูกลับก่อนหรือไง ไม่ห่วงเพื่อนเลยนะสัด’ แยกเขี้ยวใส่อย่างไม่พอใจ
‘โห ไม่ต้องห่วงหรอกยังไงก็มีทงเฮ มันไม่ทิ้งให้มึงกลับคนเดียวแน่’ ส่งสายตาล้อเลียนไปให้เพื่อนร่างบาง
‘เกี่ยวอะไรกับทงเฮมัน?’
‘โอ๊ะ โง่จริงนะมึง เขาดูกันออกหมดแล้วว่ามันชอบมึง’
.... ทงเฮชอบเขา?
‘พ่องสิ! กวนตีนละ เงียบปากไปเลย’ ส่ายหัวกับความคิดบ้าๆของเพื่อนสนิท
ฮยอกแจไม่เชื่อเด็ดขาด ทงเฮชอบเล่นอะไรรุนแรง ชอบหาว่าเขาซื่อบื้อบ้างล่ะ โง่บ้างล่ะ ซกมกบ้างล่ะคนชอบกันที่ไหนจะด่ากันแบบนี้ ไม่มีทาง..
‘ไม่เชื่อมึงถามไอคยูดิ ใช่ป่ะไอคะ...’ ยังถามไม่จบประโยคก็โดนมือบางปิดปากซะก่อน คยูฮยอนที่นั่งข้างกีกวังหันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
‘เอ่อ.. ไม่มีไร ไอกวังมันกวนตีนน่ะ’
ถ้าเป็นจริงอย่างที่กีกวังพูดและคยูฮยอนรู้เรื่องนี้.. ฮยอกแจไม่อยากจะคิดว่าเรื่องจะวุ่นวายขนาดไหน
‘เล่นกันเดี๋ยวก็โดนไอชางมินมันด่าหรอก’ หันมาดุพลางผลักหัวฮยอกแจ แล้วก็เป็นอย่างที่เขาคิด
ทำหน้ายู่แยกเขี้ยวใส่เขาอีกตามเคย...
แต่นี่แหละที่เขาชอบ รู้สึกสนุกทุกครั้งที่เห็นสีหน้าแบบนี้ของเพื่อนสนิทตัวเอง
จริงๆเขาได้ยินที่กีกวังคุยกับฮยอกแจทุกอย่าง เรื่องทงเฮก็พอได้ยินมาบ้างจากกีกวังและอีจุน รู้ว่าทงเฮคิดยังไงกับฮยอกแจแต่เขาก็ทำได้แค่เฉยกับเรื่องนี้เท่านั้น
ด้านซองมินและทงเฮก็ยังคงนั่งรอเพื่อนในกลุ่มที่กำลังทำภารกิจสำคัญ ซองมินต้องกลับบ้านพร้อมคยูฮยอนซึ่งก็ไม่แปลกที่จะนั่งรอ ส่วนทงเฮที่อีจุนทิ้งกลับบ้านไปก่อนแล้วก็เลือกจะนั่งรอ.. รอกลับพร้อมเพื่อนคนอื่นๆ
‘มึงไม่กลับไปพร้อมอีจุนวะ? วันนี้ไอกวังก็ต้องไปหาแม่ที่ออฟฟิศไม่ได้ไปทางเดียวกับมึงหนิ’
‘ก็กูอยากรอ’
‘รอใคร?.. กีกวัง’
‘……..’
‘... หรือฮยอกแจ?’
ความเงียบเข้ามาแทนที่... ทงเฮพอจะเดาได้ว่าเพื่อนๆเริ่มรู้ว่าเขาคิดยังไงกับฮยอกแจ เพราะช่วงหลังมานี้ทั้งอีจุนและกีกวังต่างก็แซวอยู่บ่อยๆ แต่ไม่เคยมีใครได้ยินคำยืนยันจากปากเขา
‘รอฮยอกแจ’
‘มึงชอบมันใช่มั้ย?’
ร่างหนาหันมามองซองมินก่อนจะเบือนหน้ามองไปทางสนามบอลที่อยู่ตรงหน้า
ภาพฮยอกแจที่เล่นบอลด้วยกัน
ภาพที่ฮยอกแจเคยโดนบอลเตะอัดหน้าตอนทำหน้าที่ผู้รักษาประตู
ภาพฮยอกแจไล่เตะเขาเพราะทงเฮได้คะแนนสอบมากกว่า
ภาพฮยอกแจวิ่งรอบสนามเพราะถูกทำโทษที่เล่นบอลแพ้
ภาพเหล่านั้นมันทำให้เขายิ้มโดยไม่รู้ตัว ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เพื่อนคนนั้นเข้ามามีอิทธิพลกับเขา
‘อือ กูชอบ.. หรืออาจจะเรียกว่ารักเลยก็ได้’
รัก งั้นหรอ... มึงอยากรู้เขาก็บอกมึงแล้วไงซองมิน ทำไมมึง... รู้สึกแย่ละ
‘แต่กูรู้สึกได้นะว่ามันมีคนที่ชอบแล้ว’ ซองมินขมวดคิ้วกับประโยคนี้ของทงเฮ
‘และกูคิดว่ามึงก็รู้ใช่มั้ยซองมิน?’
ซองมินมองคนที่ขึ้นชื่อว่าเพื่อนสนิทจากด้านข้าง สายตาทงเฮยังมุ่งไปที่สนามบอล เขาไม่รู้ว่าทงเฮกำลังรู้สึกอย่างไร เศร้า ดีใจ โล่งใจ ซองมินไม่รู้ นั่นทำให้เขาไม่มั่นใจที่จะบอกกับทงเฮ
‘มึงอยากรู้จริงๆหรอ?’
ทงเฮพยักหน้ารับ
‘ฮยอกแจมันชอบไอคยู’
สิ่งนึงที่ซองมินสังเกตได้คือดวงตาไหววูบของร่างหนาที่นั่งข้างเขา ทงเฮนิ่งเงียบเหมือนกำลังแปลคำพูดของซองมินอยู่
‘..และคยูฮยอน.. ก็ชอบมันใช่มั้ย?’
‘มึงรู้!’ ซองมินเบิกตากว้างอย่างตกใจ
‘กูรู้สึกได้แต่ไม่คิดว่าจะเป็นจริง ไม่คิดว่าจะ.. เป็นคนใกล้ตัว’ รอยยิ้มฝืนๆนั่นทำให้ซองมินรู้สึกแย่ตามไปด้วย
มือนุ่มบีบไหล่กว้างเหมือนถ่ายทอดกำลังใจไปให้ เขาก็ทำได้แค่นี้...
ก็แค่เป็นกำลังใจให้เท่านั้น
‘กูกลับละ’ ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอย่างกะทันหันจนซองมินตกใจ
‘ไม่รอ.. กลับพร้อมกันหรอ?’
ทงเฮถอนหายใจออกมาก่อนจะก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเองเหมือนมันมีอะไรน่าสนใจกว่าสนามบอลที่มองไปทางไปก็มีแต่ภาพใครบางคน
‘...กูเคยคิดว่ากูเข้มแข็ง กูทำใจได้ถ้ารู้ความจริงนี่ซะ รู้ว่าเขาไม่ได้คิดเหมือนกู’
‘…..’
‘คิดว่าจะทำใจได้ถ้ารู้ว่า... เพื่อนรักของกูสองคนรักกัน แต่มึงรู้มั้ยซองมิน’ เงยหน้ามามองเพื่อนร่างอวบที่ยังนั่งอยู่ข้างเขา
‘แม่งเจ็บกว่าที่กูคิดไว้เยอะเลย .. ’ ยิ้มหยันให้ตัวเองและถอนหายใจอีกครั้งก่อนเดินออกไป
‘รอฮยอกแจก่อนดิวะ มั..’
‘อย่าพึ่งพูดชื่อนี้ให้กูได้ยินเลย ... กูยังไม่พร้อมได้ยินอะไรที่เกี่ยวกับเขา’ พูดโดยไม่ได้หันกลับมามองซองมินอีก
ซองมินยืนนิ่งค้างกลืนทุกคำพูดลงคอ.....
‘กูขอร้อง’ ทิ้งประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปจากบริเวณนั้น
กูรู้ว่ามึงเจ็บ.. เพราะกูก็กำลังเจ็บเหมือนกันทงเฮ
‘อ้าว ยืนมองใครครับเพื่อน’ ฮยอกแจที่วิ่งมากระโดดกอดคอซองมินหลังจากประชุมเสร็จ
‘..ทงเฮน่ะ’
‘กูบอกแล้วว่าทงเฮแม่งชิ่งกลับก่อนไม่เชื่อ’ ร่างบางหันไปบอกกีกวังที่เดินคู่คยูฮยอนออกมา
ทั้งสี่เดินออกจากโรงเรียนในช่วงหัวค่ำ ซองมินไม่ได้พูดอะไรหรือชวนกินข้าวก่อนกลับเหมือนปกติจนฮยอกแจอดสงสัยไม่ได้
‘เป็นไรวะ มึงเงียบจังวันนี้’ ขยี้เพื่อนร่างอวบเมื่อเดินมาถึงสถานีรถไฟใต้ดิน
‘เดี๋ยวกลับบ้านแล้วโทรหานะ’ ไม่ตอบคำถามแต่เปลี่ยนเป็นประโยคบอกเล่าแทน
ฮยอกแจพยักหน้ารับก่อนจะถูกกีกวังลากคอลงสถานีไปเพราะเจ้าตัวสายนัดกับแม่นานพอสมควรแล้ว จะเหลือก็แต่ซองมินและคยูฮยอนที่ยืนรอแท็กซี่อยู่สองคน
‘มึงรู้ใช่มั้ยว่าทงเฮมันชอบฮยอกแจ’ ซองมินถามทำลายความเงียบ
‘อืม กีกวังกับอีจุนมันบอกกูแล้ว’ ตอบเสียงเรียบ
‘มึงจะทำยังไงต่อไป?’
‘ไม่รู้’ ส่ายหัวและมองไปตามรถที่วิ่งสวนไปมาอย่างคนคิดหนัก
‘ไม่รู้ไม่ได้หรอก มึงคนต้องเลือกระหว่างทงเฮและฮยอกแจ..’
‘กูเลือกไม่ได้... เพราะสองคนนั้นคือคนที่กูรัก..’
‘…….’
‘ตอนนี้เหมือนกูยืนอยู่บนยอดเขาสูง.. เดินหน้าต่อก็ต้องตกลงไป ถอยหลังกลับมาก็ไม่ได้แล้ว ไม่ว่าทางไหนไม่ใครสักคนก็ต้องเจ็บอยู่ดี’
ซองมินบีบไหล่คยูฮยอนเหมือนที่ทำกับทงเฮ
วันนี้เขาปลอบใจเพื่อนมาสองคนแล้ว...
‘..ถลำลึกจนกูไม่รู้จะให้มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ยังไง.. ไม่รู้จริงๆ’
ถึงฟ้าจะเริ่มมืดแต่ซองมินตาไม่ฝาดที่เห็นดวงตาสั่นไหวของคยูฮยอน อาการของคนพยายามห้ามน้ำตาไว้สินะ
ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีกกระทั่งขึ้นรถแท็กซี่ ซองมินคิดว่าควรให้เวลาคยูฮยอนคิดและตัดสินใจกับปัญหานี้เอง เขาเป็นแค่เพื่อนคงให้ได้แต่คำแนะนำ
ที่สำคัญ.. ปัญหาตัวเองเขายังแก้ไม่ได้เลย
________________________
หายไปนานเลยยยยยยยย *sorry*
5555555555555555
คือตอนนี้มันแต่งยากนิดนึงเลยต้องใช้เวลาหน่อย แหะแหะ
nu eng
ความคิดเห็น