คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Life 4
Life 4
ดวงตากลมมองไปยังร่างสูงที่ตนเองรักกำลังซ้อมเต้นอยู่อย่างจริงจัง รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นเมื่อเห็นเจ้าตัวหันมามองเขาและยิ้มให้แม้จะเป็นเวลาแค่ชั่วครู่เดียวก็ตาม ไม่นานนักSuper Junior M ก็ซ้อมเสร็จ ร่างบางลุกขึ้นหยิบน้ำให้เพื่อนสนิทและน้องชาย
“คยูฮยอน ทงเฮเอาน้ำหน่อยไหม”ซองมินหยิบน้ำที่วางอยู่ข้างตัวไปหาทั้งสองคนที่ยืนซับเหงื่ออยู่นิ่งๆโดยมีสายตาอีกสองคู่ที่มองตามไปอย่างน้อยใจ ทำไมนะ...ซองมินถึงไม่มาดูแลเขาบ้าง..แล้วได้แต่มองจะเกิดอะไรขึ้นไหมล่ะ...ซีวอนเดินเข้าไปหาคนตัวเล็กและโอบร่างบางนั้นเบาๆ ซองมินเบิกตากว้างอย่างตกใจ นี่ซีวอนเป็นอะไรอีกนะรู้อยู่ว่าเขาไม่ชอบให้มากอดเขา
“ซีวอนปล่อยพี่เดี๋ยวนี้”ซองมินดุคนที่ยังทำตัวเป็นเด็กๆแต่แน่นอนว่าเจ้าชายของวงก็ยังไม่ปล่อยแถมยังเอาหน้าหล่อๆนั่นมาใกล้ๆเขาอีก ....ถึงจะไม่ได้ชอบน้องชายคนนี้..แต่เขาเองก็รู้..ซีวอนเป็นคนหน้าตาดี..เอ่อ..ดีมากๆด้วยซ้ำ...แล้วยิ่งมาทำแบบนี้กับเขา...จะไม่ให้เขินได้ยังไง... ดวงหน้าหวานขึ้นสีระรื่อทำให้ดูน่ารักเข้าไปใหญ่ในสายตาคนมอง ใบหน้าคมคายก้มเข้ามาใกล้ขึ้นอีกอย่างเจ้าเล่ห์ ซองมินหลับตาและส่ายหัวเพื่อเรียกสติของตัวเองกลับคืนมา
“ซีวอน นายจะทำอะไรซองมิน!”ทงเฮตะโกนใส่คนตัวสูงซึ่งสติล่องลอยไปเสียแล้ว ปลาน้อยเมื่อเห็นเพื่อนสนิทอยู่ในอ้อมกอดของคนที่เขาไม่อยากให้คู่กับซองมินก็รีบเข้าไปดึงตัวเพื่อนรักออกมากอดไว้เสียเอง ใบหน้าหวานฉายแววไม่พอใจกับการกระทำของรุ่นน้องร่วมวงคนนี้ก่อนจะส่งตัวคนที่สติหลุดไปแล้วให้กับคยูฮยอน
“พอเถอะครับพี่ทงเฮ พี่ซองมินก็ไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย”คยูฮยอนเอ่ยขึ้นมาขัดร่างเล็กที่ตั้งใจจะเดินเข้าไปหาเรื่องเจ้าชายหนุ่มที่ทำอะไรไม่ยั้งคิด ทงเฮส่งเสียงในลำคออย่างไม่พอใจนักแต่ก็ยอมกลับมาหาเพื่อนร่างบางของเขาที่ยังยืนหน้าแดงอยู่
“ซองมินนายไม่เป็นไรใช่ไหม”ทงเฮถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นซองมินยังหน้าแดงกับสติที่ยังไม่ครบสมบูรณ์
“อือ..”ซองมินหลุดขึ้นมาได้แค่นี้จริงๆ หัวใจเจ้ากรรมของเขามันยังเต้นแรงอยู่เลย...ทั้งๆที่คิดว่ามันจะไม่เต้นแรงกับคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ฮันคยองแล้วนะ..แล้วทำไม...มันถึงเต้นกับซีวอนได้ล่ะ...มันไม่ใช่ครั้งแรกที่ซีวอนกอดเขาหรือเล่นกับเขาเบบนี้...ทำไมถึงต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ!...
...หัวใจดวงเล็กที่มีคนครอบครอง...
....จะแปรเปลี่ยนไปแล้วงั้นหรอ...
....แล้วเมื่อไหร่กัน...
...ที่เจ้าของหัวใจที่แท้จริง...
...จะปรากฏออกมาซักที...
“ซองมินไหวไหมเดี๋ยวนายต้องไปถ่ายละครกับคิบอมอีกนะ”ลีทึกที่เข้ามาหาน้องชายสุดที่รักหลังจากได้ยินเสียงวุ่นวายภายในห้อง เขาไม่อยากให้มีเรื่องขึ้นเลยจริงๆแต่ตอนนี้..มันคงจะเป็นไปได้ยากซะแล้วในเมื่อมีคนประกาศชัดเจนว่ารู้สึกยังไงกับกระต่ายน้อยของวงถึง2คนด้วยกัน ดวงตาคู่สวยตวัดมองร่างสูงของสมาชิกชาวจีนที่ไม่ยอมทำอะไรกับหัวใจของตัวเองซักทีก็อดถอนหายใจไม่ได้ ทงเฮเสียอีกที่เป็นเดือดเป็นร้อนแทนซองมิน แต่...เดี๋ยวนะ..ทงเฮจะจัดการซีวอนงั้นหรอ...เพื่ออะไรกัน...เพื่อน?...ถ้าแค่เพื่อนทำไมต้องโมโหขนาดนั้นด้วย...
...ลี ทงเฮ...จบงานนี้มีเคลียร์ยาวแน่...
...ฉันยังไม่อยากให้น้องชายฉันมีปัญหาเพิ่มอีกนะ!....
“ซองมินนายต้องไปถ่ายละครแล้วนะ คิบอมรออยู่หน้าห้องแล้ว”เมื่อเห็นคนเป็นน้องยังยืนนิ่งอยู่ลีทึกจึงรีบเร่งเพราะไม่อยากให้เสียงาน ครั้งที่แล้วซองมินกับคิบอมก็ไปสายจนโดนตำหนิ น้องชายของเขาทั้งสองคนเป็นคนมีความสามารถแต่ถ้าโดดงานหรือไปสายบ่อยๆมีหวังโดนปลดแน่นอนซึ่งมันเป็นสิ่งสุดท้ายที่เขาอยากจะคิด ดังนั้น...เขาจึงทำได้เพียงไล่ซองมินให้ไปทำงานซักทีหรืออีกนัยหนึ่งคือจะจัดการปลาน้อยลี ทงเฮที่ทำให้เขาคิดมาก!
“ทงเฮ..พี่ขอถามอะไรหน่อยแล้วนายต้องตอบตามจริงนะ”เมื่อไล่ตัวการไปได้แล้วร่างเพรียวของลีดเดอร์จึงเข้าไปหาอีกคนที่ยืนยิ้มอยู่กับตัวเองที่เห็นเพื่อนสนิทไปกับน้องชายแก้มป่อง
“ครับพี่”ทงเฮรับคำอย่างงงๆ
“นายชอบซองมินหรอ”คำถามที่เรียกให้สมาชิกทั้งหมดในห้องหันมาสนใจคนทั้งคู่รวมถึงเฮนรี่กับโจวมี่ด้วย...สงสัยงานนี้จะมีอะไรสนุกๆให้พวกเขาดูแล้วล่ะมั้ง..ทงเฮเหลือบไปเห็นอาการของอีกสองคนที่พยายามเก็บอาการเงียบแต่ก็ไม่รอดพ้นจากสายตาของเขาไปได้ รอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นชั่วครู่และเลือนหายไปกลายเป็นรอยยิ้มหวานแทน...เขาคิดวิธีกันสองคนนั้นออกไปได้แล้วล่ะ...
“เปล่าครับ..”คำตอบที่ทำเอาคนแอบฟังอยู่โล่งไปได้แต่...
“ผมไม่ได้ชอบซองมิน..แต่ผมรักซองมิน”คำที่ตามมาแทบจะทำให้ซีวอนและฮันคยองหมดหวังไปทันที...ลี ทงเฮที่สนิทกับซองมินมาก...และคงไม่ยากถ้าจะทำให้ซองมินรักเขา...ไม่ยากเลยจริงๆ..ที่ผ่านมาคิดว่าคิบอมและคยูฮยอนคือศัตรูคนสำคัญ...แล้วทำไมมองข้ามคนคนนี้ไปได้กันนะ...
ทงเฮลอบยิ้มกับตัวเองเมื่อเห็นสีหน้าของพี่ชายชาวจีนและเจ้าชายสุภาพบุรุษของวง ใช่..เขารักซองมินจริงๆ...รักมากด้วย..เขาเชื่อว่าซองมินเองก็รักเขาเหมือนกัน...
ทงเฮคิดจะแกล้งคนทั้งสองอีกครั้งแต่เมื่อเห็นแววตาที่ลำบากใจของหัวหน้าวงแล้วก็ทำไม่ลง เขารู้ว่าทุกวันนี้ลีดเดอร์ที่ดูเข้มแข็งคนนี้ต้องพยายามอดทนกับพวกเขามากเพียงใดและต้องไปนั่งร้องไห้คนเดียวบ่อยแค่ไหน เขาไม่อยากเพิ่มเรื่องให้กับพี่ชายที่เขารักคนนี้อีกแล้ว
อีกอย่าง..ตอนนี้คนที่เขารักจริงๆคงจะเข้าใจผิดไปเรียบร้อยแล้วกับคำตอบของเขา แล้วเขารักใครน่ะหรอ...
...คนที่คอยดูแลเขาเสมอที่จีน...
...คนที่มักจะมองเขาด้วยสายตาอันอ่อนโยนเสมอ...
...คนที่คอยให้กำลังใจเขาเวลาที่เขาท้อ..เสียใจ...
...คนที่ชอบทำให้เขาเขินเสมอเวลาไปออกรายการที่จีนด้วยกัน...
...คนที่จะตะโกนเชียร์เขาเวลาเล่นเกมส์...
...คนที่ดูเป็นคนเจ้าเล่ห์ในสายตาคนอื่น..แต่กลับเป็นคนที่อ่อนโยนในสายตาเขา...
...คนที่ชอบชวนเขาไปเล่นคอมและสอนเขาเล่นเรื่อยๆ...
...คนที่ลี ทงเฮรักจริงๆคือ...
...โจ คยูฮยอน..
...ลี ทงเฮรักโจ คยูฮยอน...
...รักมานานแล้ว..และจะรักตลอดไป...
“งั้นทงเฮช่วยคิบอมทำไมในเมื่อนายเองก็รักซองมิน”ลีทึกถามกลับกับสิ่งที่ค้างคาใจ เพราะทงเฮไม่น่าจะปล่อยคนที่รักไปแบบนี้น่ะซิ
“คิบอมน่าจะดูแลซองมินได้ดีน่ะครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ”พูดจบร่างของปลาน้อยประจำวงก็เดินนำลิ่วๆออกไปจากห้องซ้อมทันทีทิ้งให้คนอื่นจมอยู่กับความคิดของตนเอง
“คิบอมรอด้วยซิ เดินช้าๆก็ได้โกรธอะไรพี่หรอ”ร่างบางวิ่งตามน้องชายตัวสูงที่เดินนำไปยังกองถ่าย คิบอมก้าวเท้าช้าลงเพื่อให้คนตัวเล็กตามเขาทัน ซองมินยิ้มให้น้องชายเล็กน้อยมือบางเอื้อมไปดึงแขนแกร่งเบาๆ
“เดี๋ยวซินายยังไม่ตอบพี่เลยนะว่าโกรธอะไรพี่”
“เปล่าครับ”
“อืม...งั้นรีบไปกันเถอะคิบอม”เมื่อเห็นว่าคนเป็นน้องไม่เป็นอะไรซองมินจึงดึงแขนร่างสูงให้เดินเข้าไปในกองถ่าย ดวงตาคมฉายแววเศร้าเล็กน้อย
...พี่ไม่เคยเป็นห่วงผมเลยหรอครับพี่ซองมิน...
...พี่ไม่เคยรักผมเลยหรอ...
...ผมยังมีความหวังอีกไหมครับ...
...หรือว่าถึงเวลาที่ผมจะต้องตัดใจซักที...
“เฮ้ ทุกคนพร้อมนะ กล้องพร้อมเริ่ม!”เสียงตะโกนจากผู้กำกับดังขึ้นท่ามกลางกองถ่ายเป็นสัญญาณว่าให้กล้องเดินได้แล้ว ซองมินนั่งมองคิบอมที่กำลังเข้าถึงบทบาทของตัวละครที่แอบรักแฟนของพี่ชายแท้ๆ แน่นอนว่าปกติคิบอมก็เก่งอยู่แล้ว..แต่ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้เด็กแก้มป่องนี่มันจริงจังกับบทจนน่ากลัวล่ะ
“พี่ฮานึล...ผมรู้ว่าพี่เป็นคนรักของพี่วอนจู..แต่..ผมเองก็รักพี่..รักพี่มากจนไม่อยากให้พี่ไป พี่เข้าใจผมไหม!”คิบอมตะโกนออกมาเสียงดังพร้อมกับกระชากแขนนักแสดงสาวให้เข้ามาประชิดตัว นัยน์ตาคมเป็นประกายกร้าวอย่างน่ากลัว ซองมินรู้สึกว่าเพียงชั่วครู่สายตานั้นส่งมาถึงเขา คำพูดทุกอย่างด้วย
...สายตาคู่นี้จะส่งไปถึงพี่ไหมนะพี่ซองมิน...
หยาดน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาคมช้าๆ หากแต่ซองมินกลับรีบลุกขึ้นมาอย่างตกใจ..นี่มันนอกบทแล้วนี่!...เกิดอะไรขึ้น..คิบอมเป็นอะไรกัน..
...น้องชายที่เข้มแข็งของเขาไม่เคยร้องไห้นี่นา!...
...แล้ว..มันเกิดอะไรขึ้นกับคนคนนี้....
“คิบอม!”ซองมินตะโกนและวิ่งไปหาคนที่อยู่ในฉาก ไม่ใช่แค่ซองมินคนเดียวเท่านั้นที่ตกใจเพราะคิบอมไม่เคยทำงานพลาดขนาดนี้...คำถามที่อยู่ในหัวทุกคนคือ..มันเกิดอะไรขึ้นกับนักแสดงหนุ่มคนนี้กันนะ...
“คิบอม นายไปพักไปตอนนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่คนอื่นก่อนนะ”ดวงตากลมมองมาทางร่างสูงอย่างเป็นห่วงมือบางพยายามประคองร่างที่ยังเดินโซเซไปนั่งยังโซฟา ซองมินหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวมาซับหยาดน้ำใสๆที่เปื้อนใบหน้าคมคายอย่างอ่อนโยน แต่คิบอมกลับจับข้อมือบางนั้นไว้แน่น ดวงตาคมจ้องมาภายในนัยน์ตาคู่สวยทำให้ซองมินต้องหลบตาอย่างช่วยไม่ได้
“พี่ซองมิน...มองผมซิครับ..”เสียงทุ้มสั่งคนเป็นพี่ชายและจับใบหน้านั้นกลับมาหาตนเองอีกครั้ง
“พี่รู้ใช่ไหม ว่าที่ผมพูดนั่น..มันหมายถึงพี่”คิบอมยังคงพูดไม่หยุด..ตั้งใจไว้แล้วว่าจะบอกทุกอย่างวันนี้...บางที..เขาคงจะต้องเสี่ยงแล้วล่ะ..
“ผมรักพี่..รักในแบบที่ไม่ใช่พี่น้องหรือเพื่อนร่วมวง พี่เข้าใจไหมครับ”มือหนาจับมือของอีกคนมาวางไว้ที่หน้าอกข้างซ้าย สิ่งที่คิบอมทำส่งผลให้ใบหน้าหวานร้อนขึ้นอย่างไม่มีสาเหตุ หัวใจของซองมินเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเหมือนตอนที่อยู่กับฮันคยองเพียงแต่...เผลอๆ..อาจจะเต้นแรงกว่าด้วยซ้ำมั้ง...
....บางที..หัวใจมันก็มีเหตุผลของมัน...
...อยู่ที่ว่า..เราจะทำตามที่สมองหรือหัวใจสั่งกันแน่...
...หัวใจดวงเล็กของลี ซองมิน...
...ใครกันแน่ที่จะครอบครองมัน...
...อันคยอง...รุ่นพี่หนุ่มชาวจีนที่เขาแอบรักมานาน..
...เชว ซีวอน...เจ้าชายสุภาพบุรุษที่ทำให้เขาหวั่นไหวได้เป็นบางครั้ง....
...คิม คิบอม..เด็กแก้มแตกที่เป็นน้องชายที่แสนดีเสมอมา...
“เอ่อ...คิ..”ยังไม่ทันทีซองมินจะพูดจบนิ้วของคิบอมก็มาปิดปากเขาเบาๆและส่ายหน้าเป็นเชิงไม่ให้เขาพูดอะไร...คิบอมยังไม่อยากเจ็บไปกว่านี้...เจ็บกับคำตอบของพี่ชายที่รักมานาน...
“พี่ยังไม่ต้องพูดอะไรหรอกครับ..ตอนนี้ผมแค่ขออยู่ข้างๆพี่ ขอปกป้องพี่ต่อไป”ร่างของเด็กแก้มป่องดึงตัวกระต่ายน้อยเข้าไปกอดซึ่งซองมินเองก็ไม่ได้ขัดขืนอ้อมกอดอุ่นนั่นกลับกอดตอบด้วยซ้ำ เขารู้ดีว่าตอนนี้คิบอมแค่ต้องการที่พึ่งและเขาสามารถทำให้น้องชายคนนี้ได้...แม้จะเป็นเพียงอย่างเดียวก็ตาม...
คิบอมเมื่อเห็นคนเป็นรุ่นพี่นิ่งจึงค่อยๆก้มหน้าลงริมฝีปากอุ่นประกบกับริมฝีปากบางอย่างอ่อนโยนและนุ่มนวล ซองมินเบิกตากว้างกับการกระทำของร่างสูงแต่ก็ไม่ได้ผละออกหรือทำอะไรแต่อย่างใด
...จูบที่หวาน..
...อบอุ่นและนุ่มนวล...
...หากแต่..
...ไร้ความรู้สึกจากคนตัวเล็ก...
...ความรู้สึกที่เรียกว่ารัก....
“อือ...คิบอม..พอได้แล้ว..พี่หายใจไม่ทัน”ซองมินทุบอกแกร่งเบาๆเป็นสัญญาณให้ปล่อยได้แล้วก่อนที่จะมีข่าวหน้าหนึ่ง ‘ลี ซองมินขาดอากาศหายใจจากการจูบของคิม คิบอม’ แค่คิดก็สยองแล้วใช่ไหมล่ะ เขายังไม่อยากเป็นข่าวหน้าหนึ่งแบบนี้นะ...อีกอย่างพี่ฮันคยองจะว่ายังไง...
“พี่ซองมิน..ทำไมถึงให้ผมจูบพี่..”เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างแปลกใจ การที่ซองมินไม่ผลักเขาออกมันจะทำให้เขาตัดใจได้ยากขึ้นนะ
ร่างเล็กเพียงยิ้มเล็กน้อยโดยไม่ได้ตอบคำถาม “บางที...เหตุผลน่ะ..มันหาไม่ได้หรอกนะคิบอม เหมือนที่ทำไมว่านาย
...คำถามที่ว่าทำไมเขาถึงรักซองมิน...
...เมื่อก่อนเขาจะหาคำตอบได้มากมาย...
...พี่ซองมินเป็นคนน่ารัก...
...ดูอบอุ่นและอ่อนโยน...
...คอยเคียงข้างทุกคนเวลาเจ็บและมีความสุข...
...เขาอยากจะปกป้องพี่ซองมิน...
...ปกป้องคนที่มักจะไปร้องไห้คนเดียวเงียบๆนั่น...
...ดวงตากลมใสที่มองมาทางเขา..มันยั่วยวนจิตใจเขาเหลือเกิน...
...มันทำให้เขาหนีจากความรู้สึกนี้ไม่รอดซักที...
...แต่..ตอนนี้..เขาบอกได้แล้วว่าทำไมเขาถึงหนีไปไม่ได้...
...ถึงแม้จะถูกปฏิเสธก็ตาม...
...เป็นเพราะ...
...หัวใจมันสั่งมา...สั่งมาว่าให้รักลี ซองมิน...
---------------------
อ๋า คนอ่านส่วนใหญ่คิดว่าจะเป็นฮันมินใช่ไหมล่ะ
เพราะมินชอบฮัน ฮันก็ชอบมิน
แต่ว่า...ไรเตอร์ไม่ให้มันจบง่ายๆหรอกนะ
อย่าลืมว่าคุณชายเชวก็รักซองมินมากเหมือนกัน
แล้วยังมีคิบอมอีก เรื่องมันเลยตีกันมั่วแล้ววว~
ตอนนี้คิบอมอบอุ่นมากมาย ชอบนะคิบอมมาดนี้
ป.ล ไรเตอร์รู้สึกดีมากขึ้นหลังจากได้ระบายออกไป ตอนนี้มาอีกไรเตอร์ด่ากลับแล้ว
ขอบคุณมากๆค่ะ สำหรับรีดเดอร์ทุกท่าน แต่อ่านแล้วช่วยเม้นต์กันด้วยซิ
มันเป็นกำลังใจได้ดีมากเลยนะ
ความคิดเห็น