คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Oh!>> ง้อ
/> /> /> ความเดิมตอนที่แล้ว:
“ก็นายง้อไอ้คุน ส่วนชั้นจะง้อพี่เจย์”
16:00
โอ้ยยยย ผมทนไม่ไหวแล้ว ผมจะไปง้อพี่เจย์ เจบอม พี่อยู่หนายยยย ห้องครัว ไม่มี ห้องนอน ไม่มี ห้องนั่งเล่น ไม่มี อ้อ นั่นไง นอกระเบียงนี่เอง นั่งเพ้อถึงใครอีกล่ะ
“พี่เจบอม” ผมเรียกชื่อเขาเบาๆ
“พี่ร้องไห้อยู่เหรอ”
“ป่าว” พี่เขาจะหนีผมไปอีกแล้ว ผมไม่ปล่อยพี่ไปอีกแล้วแหละ คราวนี้ผมจะง้อให้สำเร็จให้ได้เลยคอยดู ผมจึงรีบจับข้อมือพี่เขาไว้ แล้วดึงพี่เขามาใกล้ๆผม ทีนี้พี่อยู่ในอ้อมแขนผมแล้ว พี่หนีผมไม่ได้หรอกน่า หน้าแดงเชียวเขินล่ะสิ น่ารั๊กจัง
“พี่เจย์ ผมจะเล่าอะไรให้พี่ฟังนะ”
“ชั้นไม่อยากฟัง ปล่อยชั้น”
“ผมจะไม่ปล่อยพี่หรอก ไม่ต้องดิ้นหรอกน่า”
“ปล่อยสิวะ”
“ไม่มีทาง ผมจะเล่าและน้า”
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ที่ดาวโลกดวงนี้ได้มีเอเลี่ยนมาบุกโลก พวกเขาคิดที่จะยึดครองโลกไว้ พวกเขาขนกองทับลงมาจากยูเอฟโอ และร่มชูชีพหลายร้อยอัน ซึ่งมีเอเลี่ยนหลายหมื่นตัวเดินทางมายังดาวโลก”
พี่เจย์เริ่มหยุดฟังเขาไม่ขัดขืนผมแล้วจะสำเร็จแล้วใช่มั้ยเนี่ย อิอิ
“แทคยอน มียูเอฟโอแล้วร่มชูชีพเอามาทำไมอ่ะ”
“ก็จะได้ไม่เปลืองน้ำมันไงพี่”
“อื้มๆ ต่อๆ”
“เมื่อพวกเอเลี่ยนเริ่มมากันครบ หัวหน้าพวกมันจึงพูดว่า โจมตีมนุษย์โลก บุกเลย! แต่ไม่ทันไรก็มีฮีโร่โผล่มา นั่นก็คือซุเปอร์แมนแขนหักและสไปเดอร์แมนใยหมดมาช่วยโลก”
“เดี๋ยว ซุเปอร์แมนแขนหักและสไปเดอร์แมนใยหมด มันจะช่วยอะไรได้ แขนหักก็บินไม่ได้ใยหมดก็ช่วยไรไม่ได้”
“นั่นไงพี่ คือเหตุผลที่สองฮีโร่ สู้พวกเอเลี่ยนบุกโลกไม่ได้ เมื่อเวลาผ่านไปประมานสองชั่วโมง ในที่สุดพวกเอเลี่ยนจึงได้ยึดครองโลก”
“ไงต่อๆ”
“แต่พวกเอเลี่ยนต้องเจอกับอุปสรรคอีกอย่างคือ 7 หนุ่มผู้บ้าคลั่งที่จะครองโลก พวกเขาต่อสู้กันโดยการท่องสูตรคูณ พี่อยากรู้มั้ยพวกเขาเป็นใคร”
“อืม”
“พวกเขาคือ....เจบอม จุนซู นิชคุน แทคยอน อูยอง จุนโฮ ชานซอง พวกเขามีนามว่าๆ(แอคโค่)
2PM (เอ็มๆๆๆๆ แอคโค่)
เมื่อฝ่าย 2PM ชนะแล้ว ในที่สุดความฝันของพวกเขาก็กลายเป็นความจริงๆ
พวกเขาทั้ง 7 คนได้ครองโลกร่วมกัน
และอยู่ด้วยกันอย่างเป็นสุขตลอดมาๆๆๆ(แอคโค่)”
“จบแล้วเหรอ”
“กรุณาติดตามต่อภาคสองครับ”
“ก็เล่าต่อดิ”
“จะดีหรอ”
“นะน้า แทคสุดหล่อนะคร้าบบบบ วิ้งค์ๆๆๆ” พี่เจย์เริ่มออดอ้อนผม ให้ตายน่ารักชะมัดเลย ถ้าผมทนไม่ไหวขึ้นมาจะทำไงเนี่ย
“ไม่ดีมั้ง”
“แงๆๆ แทคยอนอย่าแกล้งชั้นสิ”
“โอเคๆๆ เวลาผ่านไป 10 กว่าปี ขณะที่พวกเขายังครองโลกอยู่นั้น ได้มีฝูงจิ้งโจ้น้ำฝูงใหญ่มาก มาโจมตีพวกเขา
พวกเขาพยายามจะพูดคุยกับจิ้งโจ้น้ำแต่ฟังไม่รู้เรื่อง พวกเขาจึงแปลงร่างเป็นมนุษย์ต่างดาว เพื่อจะคุยกับจิ้งโจ้น้ำ”
“แล้วจะคุยกันรู้เรื่องมั้ยอ่ะ”
“ติดตามต่อ เมื่อพวกเขาคุยกัน จึงรุว่า จิ้งโจ้น้ำจะมายึดโลกแทนพวกเขา
พวกเขาจึงโจมตีด้วยพลังต่างๆนานา
อูยองโจมตีด้วยพลังไก่ทอด
จุนโฮพลังแตงโมปั่น
ชานซองพลังกล้วยหอม
แทคยอน พลังแมวยักษ์
จุนซูพลังโปปิ๊บ
นิชคุนพลังแห่งเจ้าชาย(แอบลำเอียง)
เจบอมพลังแห่งความรั่ว
ในที่สุดจิ้งโจ้น้ำได้หนีไปและไม่กลับมาอีกเลย
ต่อมา เจบอมกับแทคยอนก็ทะเลาะกันเพราะเข้าใจผิด
แทคง้อเขาด้วยนิทานในที่สุดเจบอมก็ให้อภัยเขา
และรักกันตราบนานเท่านาน
ส่วนคนอื่นก็ตามเวรตามกรรม
ข้อคิด:เรื่องนี้สอนให้รู้ว่าควรให้อภัยในสิ่งที่ผมเข้าใจผิด”
“ไม่เกี่ยวเลย”
“นะพี่เจย์น้า ผมขอโทษนะคร้าบบ ที่ผมเข้าใจผิด”
“ผมแค่ไม่อยากให้พี่ไปสนิทกับคนอื่นมากกว่าผม” ผมพูดพร้อมเอาคางเกยไหล่พี่เจย์แล้วทำหน้าตาออดอ้อนสุดๆ
“ชั้นก็ไม่อยากให้นายไปสนิทกับคนอื่นมากกว่าชั้นเหมือนกันนั่นแหละ ครั้งนี้ชั้นจะปล่อยไปก็ได้”
“จริงนะพี่ พี่น่ารักที่สุดเลย หอมทีดิ”
“จะบ้าหรือไง ไอบ้าปล่อยได้แล้ว ถ้าไม่ใช้เพราะเอเลี่ยนกับจิ้งโจ้น้ำชั้นจะไม่ให้อภัยแก”
“คร้าบบบผม”
ในที่สุด ผมง้อสำเร็จแล้วแว้วๆๆๆๆ เอเลี่ยนกับจิ้งโจ้น้ำเพื่อนรัก ชั้นจะไม่ลืมบุญคุณนี้เลย แกช่วยชีวิตชั้นไว้ ชั้นจะช่วยเพาะพันธ์จิ้งโจ้น้ำ และชั้นจะช่วยแกมาเที่ยวดาวโลกนะเอเลี่ยนเพื่อนรัก ชั้นรักแกเอเลี่ยน จิ้งโจ้น้ำ ผมต้องประกาศๆ
“เห้ยย ทุกคน พี่เจย์หายงอนชั้นแล้วว้อยยยย”
“ดีใจด้วยพี่”
“ช่ายๆๆ แล้วอย่าทะเลาะกันอีก”
“อ้าว อูยองทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ” ผมถามอูยองที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“ก็พี่คุนยังเย็นชากับผมอยู่เลย ทั้งๆที่ผมพยายามเข้าหาพี่เขาก่อนแล้วน่ะ”
“เอาน่า ด้งสู้ๆ วันนี้ชั้นจะพาทุกคนไปข้างนอก ตอนแกอยู่กับไอ้คุนสองคนก็ง้อให้เต็มที่เลยนะ โอเคป้ะ”
“คร้าบบ ผมจะพยายาม”
“ไม่ใช่จะพยายาม นายต้องทำให้ได้”
“คร้าบบบบบ”
..................................................................................................................................................
18:00
อ๊ากกก ผมจะง้อพี่คุนยังไงดีเนี่ย คิดไม่ออกๆๆ ทำไมผมถึงเป็นคนยังงี้นะ ผมแสดงท่าทีว่าไม่ต้องการพี่คุนงั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้ ผมต้องการพี่เขา ถ้าไม่มีพี่แล้วผมจะทำอย่างไง
แอ๊ดดด(เสียงประตู)
“ทำไมบ้านเงียบแบบนี้ล่ะ” พี่คุนตะโกนถาม แต่พี่เขาคงไม่ได้อยากถามผมหรอก แต่มีผมคนเดียวนี่นา
“คนอื่น ไปข้างนอกน่ะครับ” พี่เขามองผมด้วยสายตาที่ว่างเปล่า ผมต้องง้อจิงๆแล้วสินะ สู้ๆ
ผมเดินตามพี่เขาเข้าไปในครัว พี่เขายืนอยู่หน้าตู้เย็น คงหิวแน่ๆเลย
“พี่คุน หิวมั้ย เดี๋ยวผมทำอะไรให้กินนะ”
“ไม่หิว” เย็นชาอีกแล้ว
โครก คราก (เสียงท้องร้องของพี่คุน)
“อิอิ งั้นพี่ไปนั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวเสร็จแล้วผมเรียก”
พี่คุนเดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น พี่เขาจะไม่คุยกับผมบ้างเลยเหรอ เย็นชาเหลือเกิน
อ้าว แล้วแก๊สมันเปิดยังไงอ่ะเนี่ย ว๊ากกก เปิดแก๊สไม่เป็น ผมหมุนไป หมุนมา เห้ย!หัวหลุด
หัวแก๊ส หลุด อ๊ากกกกกก ว๊ากก ทำไงดีๆๆ
เพล้ง!โพล้ง!ตู้ม!
ผมเดินวนไปมาจนไปชนจานกับแก้วที่วางไว้แตกหมดเลย อ๊ากกก ทำไงดีเนี่ย พี่คุนต้องว่า ผมแน่เลยอ่ะ เก็บๆเศษแก้ว เก็บๆ หยิบๆ
“อูยอง นายทำอะไรน่ะ !”
“โอ๊ยยย” ผมโดนเศษจานบาดที่นิ้ว แงๆ เลือดออกเลย
“เห้ย! เป็นไรหรือป่าว นายเจ็บมั้ย เลือดออกเต็มเลย ไปล้างกันเถอะ ระวังเหยียบเศษแก้วด้วยล่ะ”
มันแปลกดีนะ ที่ผมไม่รู้สึกเจ็บเลย ผมรู้สึกดียังไงบอกไม่ถูก พี่เขายังห่วงผม แคร์ผมอยู่ พี่คุนคนเดิมกำลังกลับมาแล้ว ผมตื้นตันจนร้องไห้ออกมา แต่มันเป็นน้ำตาแห่งความดีใจ
“นายร้องไห้ ทำไมเจ็บขนาดนั้นเลยหรอ”
“ฮืออออ”
“โอ๋ ไม่ต้องร้องไห้นะ พี่บอกแล้วว่าไม่อยากเห็นน้ำตาของนาย”
“คร้าบบบ”
“ไปนั่งรอที่โต๊ะกินข้าวไป เดี๋ยวพี่ทำเองดีกว่านะ”
ผมทำตามโดยอัตโนมัติ พี่คุนค่อยๆเก็บเศษแก้วและปัดกวาดให้เรียบร้อย แล้วพี่เขาก็ต้มบะหมี่สำหรับคนสองคน แต่ว่าผมทำหัวแก๊สหลุดไปแล้วนะ
“อ่ะ มาแล้วกินซะ”
“พี่คุนครับ”
“?”
“ยังไงซะ ผมก็ต้องการพี่อยู่ดี”
“นี่นายต้องการชั้นด้วยงั้นเหรอ”
“ใช่ครับ ผมไม่ชอบเลยที่พี่เย็นชา ฮึก กับผม ฮือ ผมร้องไห้ทุกคืนเลย ฮึก ผมกลัวว่าถ้าไม่มีพี่แล้วผม ฮือ จะอยู่ยังไง ใครจะแคร์ผม ฮึก แล้วใครจะคอยห่วงและช่วยเหลือผมล่ะ ฮือออ”
“โอ๋ ไม่ต้องร้องไห้นะ พี่อยู่นี่แล้วไง พี่สัญญาว่า จะไม่เย็นชากับนายแล้ว พี่ก็แค่คิดว่านายไม่ต้องการพี่ พี่ก็เลยแค่อยากจะตัดใจ กลัวนายจะรำคาญพี่น่ะ”
พี่คุนพูดพร้อม กับนำหัวผมไปซบที่อกนุ่มๆของพี่เขา อุ่นชะมัด(<<<ไรเตอร์อิจฉา) ผมรู้สึกดี และปลอดภัยที่ได้อยู่กับพี่เขา ผมต้องการพี่เขาจริงๆ
“พี่ครับ ผมต้องการพี่นะครับ”
“อื้ม หยุดร้องไห้ได้แล้ว เช็ดน้ำตาซะ แล้วมากินบะหมี่กันเถอะ”
“ครับผม”
ว้า ได้กินบะหมี่กับพี่คุนนี่มันอร่อยจริงๆเลย พี่คุนทำอร่อยมากๆเลยอ่ะ อิ่มแปล้เลย
“อูยอง...”
“คร้าบบ”
“ไหนดูแผลซิ มาเดี๋ยวพี่ทำแผลให้นะ”
“อ๊ากกก แสบๆ”
“ทนหน่อยนะจะเสร็จและ...เสร็จและ อ่ะ”
“ขอบคุนครับ ถ้าพี่ไม่อยู่ผมจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร”
“ได้สิ เพราะพี่จะกับนายตลอดไปไงล่ะ”
“พี่จะต้องอยู่กับผมตลอดไปนะครับ”
“แน่นอน นายนี่มันเด็กชะมัดเลยน้า”
“ก็ผมยังเด็กนี่นา ง่วงและขอนอนตักหน่อย นะครับ”
“เอาสิ หลับไปเลยก็ได้นะ”
“พี่จะลักหลับผมเหรอ”
“อะเฮ่ย! นายๆรู้ได้ไง”
“อะไรนะ...”
“มาแล้วๆๆ สบายกันดีมั้ย” พวกพี่ๆมากันแล้วเหรอๆ ทำไมต้องกลับมาตอนนี้ด้วยเนี่ย จะนอนตักพี่คุนซะหน่อย
เกือบจะโดนพี่คุนลักหลับซะและ แต่ไม่เป็นไรยังไงซะผมก็ยอมพี่เขาอยู่ดีนั่นแหละ 555+
......................................................................................................................................................
โอ้ จอร์จ ทำไมวันนี้มันถึงเป็นวันที่ดีแบบนี้นะ ผมมีความสุขที่สุขเลย ในที่สุดผมก็ได้รู้ว่าอูยองก็ต้องการผมเหมือนกัน พวกคุณรู้รึป่าวว่า ทุกครั้งที่ผมต้องหลบสายตาอูยอง ไม่คุยกะอูยอง ทำสีหน้าเย็นชากับอูยอง มันทรมานขนาดไหน ทั้งที่จริงแล้ว ผมอยากอยู่กับเขาใจจะขาด นับวันผมยิ่งชอบเขามากขึ้น และแล้ววันนี้ก็มาถึง อูยองเขาต้องการผม แล้วต่อไปนี้ ผมจะดูแลและปกป้องเขาตลอดไปเล้ยยยย
“อูยองอ่า คืนนี้นอนห้องพี่มั้ย?”
“จะดีหรอครับ รบกวนพี่ป่าวๆ”
“ไม่หรอกน่า มานอนกับพี่นะ”
“แต่...”
“ไม่มีแต่ ไปนอนกันเถอะ”
แล้วผมก็ลากเจ้าแก้มป่องเข้าห้องนอนของผม ผมไม่ได้จะทำอะไรเขานะ ผมก็แค่อยากนอนกับเขาแค่นั้นเอง อย่าเข้าใจผิดนะครับ อิอิ
“งั้นพี่นอนเตียงพี่ไป เดี๋ยวผมนอนข้างล่างเองนะครับ”
“ไม่ต้องหรอก มานอนด้วยกันก็ได้ ขึ้นมาสิ”
“แต่ผมจะเบียดพี่เอานะ”
“ไม่เป็นไรหรอกพี่อยากใกล้ชิดกับนายอยู่แล้ว”
“-//////-“ อูด้งอ่า เขินน่ารักชะมัดเลย ถ้าชั้นอดใจไม่ไหวขึ้มาจะทำไงเล่า เด็กบ้า
อูยองคลานขึ้นมาบนเตียง แล้วค่อยเขยิบเข้ามาใกล้ๆผม ผมเลยเอาแขนสอดเข้าไปใต้หัวของเขาเพื่อที่จะให้เขาใช้หนุน อูยองดูตกใจนิดหน่อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เขาขยับเข้ามาใกล้ผมกว่าเดิมและค่อยๆหลับตาลง อูยองในตอนนี้ดูบริสุทธิ์มาก เขาเหมือนเด็กน้อยเลย แก้มป่องๆของเขาแทบทำให้ผมอดใจไม่ได้ แล้วก็ริมฝีปากสีชมพูแบบนั้น ผมจะทำยังไงดีนะ ให้ตายสิ เจ้าบ้าทำไมนายต้องทำให้ชั้นคลั่ง
“ฝันดีนะ อูยอง...” ผมพูดพร้อมจุมพิตไปที่หน้าผากของอูยอง
“ฝันดีครับ พี่คุน” อูยองพูดเบาๆทั้งๆที่หลับตาอยู่
จางอูยอง ชั้นตกหลุมรักนายซะแล้วสิ ..........................
..................................................................................................................................................
ทำไมผมต้องให้อภัยไอ้ย่นมันด้วยนะ ผมคิดไว้แล้วเชียวว่าจะไม่ให้อภัยมัน มันทำให้ผมต้องร้องไห้และเสียใจ มันเสียศักศรีดิ์ลีดเดอร์อย่างผมนะ แต่ก็ช่วยไม่ได้อ่ะ มันเล่นเอาเอเลี่ยนกับจิ้งโจ้น้ำมาบบุกโลกแบบนี้ ผมก็ช่วยไม่ได้อ่ะ ผมอยากรู้ผมเลยต้องให้อภัยมันแต่รับรองว่าคราวหน้าจะไม่มีอีกแล้ว ทีนี้ก้ได้เวลานอนของผมแล้วแหละ ง่วงจัง ฮ้าว~
“พี่เจย์~~~~”
“เย้ยยย ตกใจหมดไอ้บ้า พรวดพราดเข้ามาได้ ไอ้ย่นนี่”
“พี่เจย์ครับ คืนนี้ผมขอนอนกับพี่นะ ได้โปรดเต๊อะ” ดูมันทำหน้าแอ๊บแบ๊วใส่ผมอีกแล้วอ่ะ
“ก็ได้ งั้นแกนอนข้างล่างแล้วห้ามขึ้นมาบนเตียงชั้นนะ”
“ไม่อ่ะ ผมอยากนอนบนเตียงกับพี่อ่ะ นะ”
“ไม่ได้ มันเบียดชั้น”
“พี่ไม่อยากอยู่ใกล้ชิดกับผมรึไง หรือเขิลล่ะ”
“เห้ย ออกไปเลยนะ ปล่อยชั้นด้วย” ไอ้แมวยักษ์มันกระโดดขึ้นมาบนเตียง แล้วรวบตัวผมไว้ ยิ่งผมดิ้นมันก็ยิ่งรัดแน่นขึ้นอ่ะ ปล่อยน้า....
“ไม่ปล่อยเรานอนกอดกันแบบนี้แหละดีแล้ว”
“ดีที่ไหนกันเล่า เหนื่อยแล้วนะ”
“ถ้าเหนื่อยก็หยุดสิพี่ ใครให้ดิ้นล่ะ” ไม่ไหวแล้วเหนื่อยครับ ผมเลยต้องยอมๆมันไปแต่ถ้ามีคราวหน้าอีกผมจะไปฟิตร่างการเพื่อที่จะมาดิ้นให้พ้นโดยเฉพาะเลยคอยดูเหอะ
“ฝันดีนะ จุ๊บบบ” เย้ยยย มันจุมพิตหรือทำอะไรผมน่ะ เขินนะเฟ้ยยย
“-//////- ไอบ้า ฝันดีนะ”
ผมคิดว่าคืนนี้คงเป็นอีกคืนที่ผมมีความสุขมากที่สุด ผมก็ไม่รู้หรอกว่าเพราะอะไร ผมก็แค่รู้สึกดีและอบอุ่นเมื่ออยู่ใกล้แทคยอน...
.....................................................................................................................................................
อันยองๆค่ะ รัดเดอร์ที่รัก อิอิ
ตอนนี้หนุ่มๆก็ง้อกันเสร็จเรียบร้อยแล้วน้า
ต่อไปจะเป็นยังไงต่อ เชิญติดตามต่อได้
ใน OH! Myfreind อย่าไปยุ่งกับเขานะ
ฮี่ๆๆ ฟิคสนุกมั้ย เป็นยังไงก็บอกกันได้นะคะ
ไรเตอร์ต้องขอบคุนรีดเดอร์มากเลยค่ะ
ไรเตอร์ไปสอบมา ง่วงมากในห้องสอบ
นั่งคิดแต่เรื่องฟิค 555+ แต่มันดันคิดได้
ตรงเอเลี่ยนกับจิงโจ้น้ำเนี่ยสิ 555+
แล้วเจอกันใหม่ตอนต่อไปนะคะ
I'M WAITING FOR...EVER
ความคิดเห็น