ห้องเก็บของ ไม่มีกิจอย่าเข้า

ลำดับตอนที่ #6 : วันรับสมัครนักเรียน มุมมองของยูเน่

หิมะตกลงมาปรอยๆ ย้อมภาพในงานศพให้กลายเป็นสีขาวกับดำ

เสียงเซ็งแซ่ของผู้คนไม่สามารถแทรกซึมเข้าสู่โสตการรับฟังของเด็กหญิงได้แม้แต่น้อย คงมีแต่น้ำตาที่ไหลรินจากดวงตาสีม่วงคู่นั้น ที่เธอรับรู้

เธอรู้ดีว่า การสูญเสีย สักวันคงมาถึง เพียงแต่ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ ครอบครัวเพียงคนเดียวของเธอ ได้จากไปอย่างกระทันหันเสียจนเธอแทบทำใจไม่ได้

คุณพ่อคะ ท่านช่างใจร้ายนัก เธอคิดซ้ำไปซ้ำมา ปล่อยให้ความเศร้าและน้ำตาไหลริน แทนคำกล่าวสรรเสริญให้แก่ผู้ตาย



ท้องฟ้าที่มืดมิดอยู่แล้ว เมื่อยามไร้ซึ่งแสงเทียน กลับมืดครึ้มยิ่งขึ้น เหมือนกับเธอในตอนนี้ ที่แสงเทียนได้ดับวูบไปแล้ว ทำได้เพียงแต่ทอดร่าง อยู่ข้างๆครอบครัวอันเป็นที่รัก ท่ามกลางความมืดที่ดูราวกับจะกลืนกินทุกสรรพสิ่ง

เธอเอื้อมมืออันไร้เรี่ยวแรงขึ้นไปในอากาศ ก่อนที่เกล็ดเล็กๆสีขาวจากฟากฟ้าจะตกกระทบสู่ฝ่ามืออันด้านชาและไร้เรี่ยวแรง น้ำตาพลันไหลพรั่งพรูออกมาอีกครั้ง

จู่ๆก็มีผ้าห่มสีขาว มาห่อร่างเธอเอาไว้ พร้อมกับอ้อมแขนอันอบอุ่น ที่ช้อนร่างบางขึ้นอย่างง่ายดายราวกับขนนก สติของเธอพร่าเลือน จนไม่สามารถจะปฏิเสธได้ ไม่สามารถแม้แต่จะใช้สายตามองบุรุษเบื้องหน้า มีแต่เสียงทุ้มของเขาเท่านั้น ที่ดังก้องอยู่ในหัว "ไม่เป็นไรแล้วนะ"


ความอบอุ่นจากเตาผิง และ ผ้าห่ม ชำแรกเข้าสู่ห้วงคำนึง ปลุกร่างบางให้ตื่นจากการนิทรา เธอหรี่ตาลงสู้แสง ก่อนจะผลุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พลางลอบร้องในใจว่าเป็นไปไม่ได้

"เป็นไง ตื่นจนได้นะเรา" เสียงทุ้มที่ประทับในโสตดังขึ้นมาอีกรอบ เธอช้อนสายตามองไปยังต้นเสียงทันทีที่นึกได้

ร่างสูงโปร่ง แข็งแรง นั่งอยู่ข้างๆเตียง ดวงตาสีทองเฉกเช่นเดียวกับเส้นผม ริมฝีปากปรากฏยิ้มน้อยเป็นมิตรขึ้น

"สวัสดี เรียกฉันว่า เรส ละกันนะ ว่าแต่เธออายุเท่าไหร่แล้วล่ะ" 

สาวน้อยสะดุ้งกับคำถามกึ่งจู่โจมของชายหนุ่มเบื้องหน้า ก่อนเอ่ยตอบเสียงสั่นๆว่า "15"

"งั้นก็คงอีกสองปีสินะ"เขากล่าวด้วยน้ำเสียงครุ่นคิด



- 2 ปีต่อมา -

ระยะเวลาสองปีบรรเทาความเศร้าจากการสูญเสียไปจนเกือบหมดสิ้น จากเด็กหญิงกะโปโลเติบโตขึ้นเป็นหญิงสาวร่างเล็กที่พร้อมจะเผชิญกับโลกเบื้องหน้า

เธอกำแหวนสีทองเกลี้ยง ที่สลักคำว่าตรายืนยันไว้แน่น ก่อนผลักบานประตูเบื้องหน้าเสียเต็มแรง "ที่นี่ยังรับสมัครนักเรียนใช่มั้ย"

พูดพลางเพ่งนัยน์ตาสีม่วงไปยังชายหนุ่มเบื้องหน้า พร้อมรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ

"ใช่ แต่เรารับเด็กสิบเจ็ดนะ"เขาพูดด้วยท่าทีเฉื่อยชา ดวงตาสีทองอ่อนแฝงแววเบื่อหน่ายไว้จนน่าหมั่นไส้ เส้นผมกระเซิงสีดำ รับกับร่างสูงโปร่ง จนดูดีไม่ใช่น้อย

"ฮ่าๆๆๆ งั้นก็ส่งใบสมัครมาเดี๋ยวนี้เลย"เธอพูดอย่างแจ่มใส พลางหัวเราะเจื้อยแจ้ว

"ขอโทษนะ ก่อนสมัครช่วยลดวอลลุ่มเสียงลงหน่อยได้รึเปล่า"

หญิงสาวรู้สึกแปลกใจไม่ใช่น้อยกับคำพูดของชายหนุ่ม เพราะเธอก็พูดด้วยน้ำเสียงปกติของเธอ สงสัยว่า หมอนี่คงจงใจจะกวนเธอแน่ๆ แต่มีหรือที่คนอย่างยูเน่จะยอม

ว่าแล้วเธอก็ลดสุ้มเสียงให้เบาราวกับเสียงกระซิบ

"ว่าไงนะ ยัยจ๋อ"เขาถาม

หญิงสาวตอบไป ด้วยระดับความดังเช่นเดิม ดูท่าทางว่า ชายหนุ่มคงจะมีความอดทนไม่พอ ดูท่าเขาคงเริ่มเดือดแล้ว

เขายื่นใบสมัครให้ทันทีอย่างเหลืออด ก่อนเอ่ยถาม"เธอชื่ออะไร ตอบด้วยเสียงดังธรรมดานะ ไม่ต้องมากวนกัน"

"ยูเน่ ไกเกสเตอร์ ฝากตัวด้วยนะ" เธอตอบพร้อมกับรอยยิ้มแห่งผู้ชนะ และรับใบสมัครมากรอกอย่างอารมณ์ดี

ท่าทางโรงเรียนนี้จะน่าสนุกอย่างที่เรสบอกจริงๆด้วย



------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
จบ ไม่ขอเกรด เขียนเง ประเมินเอง ไม่ดีๆ ไว้เป็นตัวอย่างสำหรับหลายๆคนด้วยนะจ้ะ