ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : หายตัว
ก่อนอื่น ต้องขอโทษทุกคนด้วยฮะ
เราว่าเราก็พิมพ์ลงไปทั้งตอนแล้วนะ
เป็นฟิคพิมพ์สดเลยฮะ ไม่มีต้นฉบับ ไม่มีสำเนา
แต่ไม่เป็นไรฮะ เราจะพิมพ์ให้อ่านกันอีกรอบ(TT-TT รอบที่3)
ขอโทษทุกคนด้วยนะฮะ อย่าเลิกอ่านน้า~~
-----------------------------------------------------------------------------------
\"เฮ้ย เอดินเบิร์กเว้ย เอดินเบิร์ก ไอ้เฟรินมันไม่ได้โม้จริงๆด้วยเว้ย\" ครี้ดร้องขึ้นมาเมื่อเห็นยอดปราสาทเอดินเบิร์กอยู่ลางๆผ่านหน้าต่างในความมืด
เพียงแค่นั้น ก็เรียกความสนใจไปยังนอกหน้าต่าง และหญิงสาวผู้นำขบวนได้เป็นอย่างดี หญิงสาว ผู้ที่ตอนนี้ กำลังทำหน้ายุ่งๆ เหมือนไม่พอใจอะไรซักอย่าง ก่อนรีบเปลี่ยนสีหน้า มาเป็นยิ้มอย่างสะใจ เมื่อได้ยินเสียงครี้ด
\"เห็นมั้ยล่ะ ชั้นบอกแล้วไง แล้วนี่ยังเร็วกว่าที่ชั้นคำนวนไว้ตั้งวันนึง\"
\"เออๆ รู้แล้วว่าแกเก่ง ฉะนั้น แกช่วยรีบๆขับไปที่โรงเรียนเลย เร็วเข้า\" เสียงรับความเก่งของเจ้าตัวยุ่งดังอย่างเนือยๆ ก่อนที่จะเร่งให้เดินทางต่อ
\"เออน่า รู้แล้ว\" เธอว่า แล้วตวัดแส้ครั้งหนึ่งเพื่อให้ม้าเดินหน้าต่อ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปราสาทเอดินเบิร์ก ปราสาทที่เมื่อมองแล้วรู้สึกอุ่นใจนัก คงจะเป็นเพราะ เธอ ได้ อยู่ กิน เล่น นอน และเรียนที่นี่ มาเป็นเวลาปีกว่าละมั้ง ถึงได้รู้สึกผูกพันกับที่นี่เป็นพิเศษ ตลอด15ปีที่ผ่านมา เธอต้องเร่ร่อนมาตลอด ไม่สามารถหยุดอยู่ที่ไหนนานไม่ได้ ที่นี่ จึงอาจจะเป็นเหมือนบ้าน แห่งแรกของเธอ ส่วนเจ้าพวกนี้...เธอเหลียวหลังกลับไปมองเหล่าผู้คนที่ต่างหมดสภาพด้วยความเหนื่อยล้าที่เดินทางมาทั้งวัน... มันก็เป็นเพื่อนคนสำคัญทั้งนั้น บางที เธออาจจะไม่เหมาะที่จะเป็นขโมยอย่างที่ท่านพ่อของเธอว่า ขโมยต้องทำตัวให้เหมือนสายลม ไม่เหมือนสายลม ก็จะถูกจับ แล้วเมื่อหัวใจถูกจับ...เธอทอดสายตาไปยังบุรุษร่างสูง เจ้าของเรือนผมสีเงิน และนัยน์ตาสีฟ้าสวย ผู้ที่ได้เข้ามายึดพื้นที่ว่างในหัวใจเธอไปจนหมด... จะเป็นขโมยต่อไปได้อย่างไร เธอถอนใจ แล้วกระโดดลงจากเกวียนด้วยความเงียบกริบ
\"เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว\" เธอว่า ก่อนจะหันมากำชับกับเพื่อนนักฆ่า \"แล้วอย่าลืมนะเฟ้ย ถ้ามีใครถามว่าชั้นไปไหน ให้บอกว่า...\" เธอยังพูดไม่ทันจบประโยค เพื่อนรักก็มาต่อให้อย่างเนือยๆ
\"ให้บอกว่า นายไปธุระ แล้วจะรีบกลับมา ใช่มั้ยล่ะ เออน่ารู้แล้ว\" เฟรินแยกเขี้ยวใส่เจ้าคนรู้ทัน คิลยิ้มรับ แล้วจึงเอ่ยคำถามสำคัญ \"แล้วถ้าไอ้คาโลมันถาม จะให้บอกมันว่าไง\"
\"ก็บอกมันไปอย่างงั้นแหละ ช่างมัน เดี๋ยวชั้นกลับมาเคลียร์เอง\" เธอตอบอย่างปัดๆ แล้วจึงเริ่มออกวิ่ง \"ไปล่ะเว้ย แล้วจะรีบกลับ\"
\"เออ รีบจริงๆล่ะ\" คิลรับคำลา จากเพื่อนรักที่บัดนี้วิ่งไปโบกมือไปโดยที่ไม่หันกลับมามอง
รุ่งเช้า เมื่อทุกคนตื่นขึ้นมาเห็นขบวนหยุดลงที่หน้าปราสาทเอดินเบิร์ก ก็ทยอยกันเดินเข้าไปในตัวโรงเรียน โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่า เจ้าคนที่พวกเขาอุตส่าห์ลำบากออกไปตามหาถึงสกอร์ปิโอน่ะ มันได้หายตัวไปแล้ว อ้อ! บางที อาจจะยกเว้นคนที่รู้เรื่องอยู่แล้ว กับอีกคน...
\"งั้นก็หมายความว่า เฟรินไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว\"
\"อืม ก็งั้นแหละ\"
\"แล้วเฟรินยังบอกอีกว่า จะรีบกลับ\"
\"ใช่ มันว่างั้นนะ\"
\"คิล เฟรินล่ะ\" เสียงขัดบทสนทนาที่ดังออกมาจากปากของเจ้าชายน้ำแข็งแห่งคาโนวาล ที่จะมีไม่บ่อยนัก
คิลเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย แววตาฉายประกายระริก เตรียมตัวดูปฏิกริยาของคนตรงหน้า \"หืม นายจะหาเฟริน แล้วมาถามชั้นทำไมฮึ คาโล\" คิลย้อนคำถาม ด้วยท่าทางที่คาโลคิดว่า มันจะต้องติดเชื้อกวนประสาทมาจากเจ้าคนที่เขากำลังตามหาแน่นอน
\"ก็นายอยู่กับมันเป็นคนสุดท้ายเมื่อคืน นายก็น่าจะรู้สิว่า มันอยู่ที่ไหน\" เขาตอบอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเร่งให้คนตรงหน้าตอบคำถามของเขา \"แล้วว่าไง เฟรินอยู่ไหน\"
\"มันไปแล้ว\" คิลตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
\"ไปไหน\" คาโลซักต่อ ท่าทีเริ่มร้อนรน
\"มันว่า ไปธุระ\" คิลยังคงตอบเรียบๆ แต่แววตาก็ยังฉายแววระริก พอใจที่ได้เห็นปฏิกริยาของคนตรงหน้า
\"ธุระอะไร ที่ไหนคิล\" คาโลยังคงซักต่อ มันไปไหน ทำไมไม่บอกเขาซักคำ
\"มันว่า แล้วมันจะกลับมาให้ทันวันพิธีเปิดการศึกษา\"
\"คิล!!!!\" คาโลตวาด แววตาบ่งบอกว่า เขาไม่เล่นด้วย
\"เอ่อ...\" คิลเริ่มทำท่าอึกอัก แต่แววตามันไม่ได้เป็นอย่างงั้น โรมองคนตรงหน้า แล้วขยับรอยยิ้ม เจ้าชายมาดไม่เคยหลุด แต่ตอนนี้กลับร้อนรน เพียงเพราะ\'เธอ\'หายตัวไป เหมือนกับตอนนั้น เมื่อครั้งเหตุการณ์หมากเกียรติยศเอเดน-เดมอส ที่พวกเขารู้ว่า\'เธอ\'หายไป ก่อนจะเอ่ยปากตอบแทน \"ชายแดน\"
\"มันจะไปชายแดนทำไม\" โธ่เว้ย โรรู้ คิลรู้ แต่เขากลับไม่รู้อะไรซักอย่าง มันเห็นเขาเป็นอะไร
โรไม่ตอบ แต่กลับว่าไปอีกเรื่อง \"เข้าป้อมกันเถอะ\" ไม่ว่าเปล่า เดินเข้าไปโดยที่ไม่สนใจบุรุษสองร่างที่ยืนอยู่เบื้องหลัง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อีก 2 วัน จะถึงวันพิธีเปิดการศึกษาของโรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์ก ... ณ ชายแดน เอเดน - เดมอส ...
เธอวิ่งมาตลอด 3 วัน 3วัน ที่สามารถทำให้แรงกายของเธอถดถอยลงไปได้เกือบจะทั้งหมด บางที เธอน่าจะขอยืมม้าของใครมาก่อน เธอปัดความคิดนั้นออกไป แล้วตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อ นี่ก็ใกล้ชายแดนเต็มทน ไม่แน่ เธออาจจะเห็นจุดหมายได้ใน 10 นาทีนี้ ....นั่นไงล่ะ....
\"ท่านพ่อ เรียกลูกมาที่นี่ มีอะไรงั้นหรือกระหม่อม\" เธอส่งคำถามให้แก่ผู้เป็นพ่อทันทีที่พบตัว ก่อนจะก้าวเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อซักทีสองที
\"ไม่มีอะไรหรอก เฟลิโอน่า พ่อแค่อยากเห็นหน้าลูกนิดหน่อย\" วาจาอันอ่อนโยนที่ออกมาจากโอจน์ของจ้าวเอวิเดส ผู้ที่เป็นพ่อแท้ๆของเธอ ดวงเนตรสีดำขลับ ทอดลงบนหญิงสาวอ่อนวัยตรงหน้าอย่างพินิจ แล้วจึงเอ่ยคำถาม \"นี่ลูกวิ่งมาตลอดเลยงั้นหรือ\"
\"อ่า ใช่กระหม่อม ลูกวิ่งมา\" เธอรับคำเสียงอ่อยๆ ดวงเนตรของผู้เป็นพ่อยังไม่ละไม่จากตัวของเธอ \"และ พ่อก็คิดว่า มีบางอย่างที่ลูกอาจต้องการ\"
\'ท่านพ่อนี่รู้ดีจังแฮะ\' เธอคิดพลางมองไปยังรอบๆห้อง ที่เต็มไปด้วยข้าวของที่จำเป็นในเอดินเบิร์ก \'แต่ว่าชุดเนี่ยสิ\' สายตาของเธอหยุดลงที่เครื่องแบบนักเรียนหญิงของโรงเรียน ก่อนถอนใจ \'ท่านพ่อนะท่านพ่อ\' เธอคิดอย่างปลงๆ แล้วจึงเดินออกไปพบท่านพ่อของเธอ
\"ว่าไงลูก ต้องการอะไรอีกมั้ย อ้อ แต่ยกเว้นแหวนนะ พ่อคิดว่ามันคงไม่จำเป็น\" วาจาอันอ่อนโยนของจ้าวเอวิเดส ที่ดักคอคนฟังอย่างกลายๆอย่างอารมณ์ดี พลางมองไปยังลูกสาวคนสำคัญที่บัดนี้เปลี่ยนเครื่องทรง ตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อ
\"โธ่ ท่านพ่อ\" เธอร้องกับคำดักคอของผู้เป็นพ่อ ก่อนจะเป็นเป็นใบหน้าครุ่นคิด \"อืม...ลูกคิดว่า...มีกระหม่อม\"
---------------------------------------------------------------------------
100% แล้วนะฮะ สำหรับตอนนี้
ยังไงก็ต้องขอโทษทุกคนด้วย
เด๋วเราจะลองปั่นดูอีกตอน
ถ้าทันก็จะเอาลงวันนี้เลยนะฮะ
แล้วก็ ภาษาตอนนี้เราก็ยังว่ามันแปลกๆ
ชอบหรือไม่ชอบยังไง ก็เม้นมานะฮะ
เราจะได้เอาไปปรับปรุงฟิคให้ดียิ่งขึ้น
ยังไงก็ ขอบคุณทุกความเห็น ทุกคะแนน
และ ขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามฮะ
เราว่าเราก็พิมพ์ลงไปทั้งตอนแล้วนะ
เป็นฟิคพิมพ์สดเลยฮะ ไม่มีต้นฉบับ ไม่มีสำเนา
แต่ไม่เป็นไรฮะ เราจะพิมพ์ให้อ่านกันอีกรอบ(TT-TT รอบที่3)
ขอโทษทุกคนด้วยนะฮะ อย่าเลิกอ่านน้า~~
-----------------------------------------------------------------------------------
\"เฮ้ย เอดินเบิร์กเว้ย เอดินเบิร์ก ไอ้เฟรินมันไม่ได้โม้จริงๆด้วยเว้ย\" ครี้ดร้องขึ้นมาเมื่อเห็นยอดปราสาทเอดินเบิร์กอยู่ลางๆผ่านหน้าต่างในความมืด
เพียงแค่นั้น ก็เรียกความสนใจไปยังนอกหน้าต่าง และหญิงสาวผู้นำขบวนได้เป็นอย่างดี หญิงสาว ผู้ที่ตอนนี้ กำลังทำหน้ายุ่งๆ เหมือนไม่พอใจอะไรซักอย่าง ก่อนรีบเปลี่ยนสีหน้า มาเป็นยิ้มอย่างสะใจ เมื่อได้ยินเสียงครี้ด
\"เห็นมั้ยล่ะ ชั้นบอกแล้วไง แล้วนี่ยังเร็วกว่าที่ชั้นคำนวนไว้ตั้งวันนึง\"
\"เออๆ รู้แล้วว่าแกเก่ง ฉะนั้น แกช่วยรีบๆขับไปที่โรงเรียนเลย เร็วเข้า\" เสียงรับความเก่งของเจ้าตัวยุ่งดังอย่างเนือยๆ ก่อนที่จะเร่งให้เดินทางต่อ
\"เออน่า รู้แล้ว\" เธอว่า แล้วตวัดแส้ครั้งหนึ่งเพื่อให้ม้าเดินหน้าต่อ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ปราสาทเอดินเบิร์ก ปราสาทที่เมื่อมองแล้วรู้สึกอุ่นใจนัก คงจะเป็นเพราะ เธอ ได้ อยู่ กิน เล่น นอน และเรียนที่นี่ มาเป็นเวลาปีกว่าละมั้ง ถึงได้รู้สึกผูกพันกับที่นี่เป็นพิเศษ ตลอด15ปีที่ผ่านมา เธอต้องเร่ร่อนมาตลอด ไม่สามารถหยุดอยู่ที่ไหนนานไม่ได้ ที่นี่ จึงอาจจะเป็นเหมือนบ้าน แห่งแรกของเธอ ส่วนเจ้าพวกนี้...เธอเหลียวหลังกลับไปมองเหล่าผู้คนที่ต่างหมดสภาพด้วยความเหนื่อยล้าที่เดินทางมาทั้งวัน... มันก็เป็นเพื่อนคนสำคัญทั้งนั้น บางที เธออาจจะไม่เหมาะที่จะเป็นขโมยอย่างที่ท่านพ่อของเธอว่า ขโมยต้องทำตัวให้เหมือนสายลม ไม่เหมือนสายลม ก็จะถูกจับ แล้วเมื่อหัวใจถูกจับ...เธอทอดสายตาไปยังบุรุษร่างสูง เจ้าของเรือนผมสีเงิน และนัยน์ตาสีฟ้าสวย ผู้ที่ได้เข้ามายึดพื้นที่ว่างในหัวใจเธอไปจนหมด... จะเป็นขโมยต่อไปได้อย่างไร เธอถอนใจ แล้วกระโดดลงจากเกวียนด้วยความเงียบกริบ
\"เอาล่ะ ได้เวลาแล้ว\" เธอว่า ก่อนจะหันมากำชับกับเพื่อนนักฆ่า \"แล้วอย่าลืมนะเฟ้ย ถ้ามีใครถามว่าชั้นไปไหน ให้บอกว่า...\" เธอยังพูดไม่ทันจบประโยค เพื่อนรักก็มาต่อให้อย่างเนือยๆ
\"ให้บอกว่า นายไปธุระ แล้วจะรีบกลับมา ใช่มั้ยล่ะ เออน่ารู้แล้ว\" เฟรินแยกเขี้ยวใส่เจ้าคนรู้ทัน คิลยิ้มรับ แล้วจึงเอ่ยคำถามสำคัญ \"แล้วถ้าไอ้คาโลมันถาม จะให้บอกมันว่าไง\"
\"ก็บอกมันไปอย่างงั้นแหละ ช่างมัน เดี๋ยวชั้นกลับมาเคลียร์เอง\" เธอตอบอย่างปัดๆ แล้วจึงเริ่มออกวิ่ง \"ไปล่ะเว้ย แล้วจะรีบกลับ\"
\"เออ รีบจริงๆล่ะ\" คิลรับคำลา จากเพื่อนรักที่บัดนี้วิ่งไปโบกมือไปโดยที่ไม่หันกลับมามอง
รุ่งเช้า เมื่อทุกคนตื่นขึ้นมาเห็นขบวนหยุดลงที่หน้าปราสาทเอดินเบิร์ก ก็ทยอยกันเดินเข้าไปในตัวโรงเรียน โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่า เจ้าคนที่พวกเขาอุตส่าห์ลำบากออกไปตามหาถึงสกอร์ปิโอน่ะ มันได้หายตัวไปแล้ว อ้อ! บางที อาจจะยกเว้นคนที่รู้เรื่องอยู่แล้ว กับอีกคน...
\"งั้นก็หมายความว่า เฟรินไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว\"
\"อืม ก็งั้นแหละ\"
\"แล้วเฟรินยังบอกอีกว่า จะรีบกลับ\"
\"ใช่ มันว่างั้นนะ\"
\"คิล เฟรินล่ะ\" เสียงขัดบทสนทนาที่ดังออกมาจากปากของเจ้าชายน้ำแข็งแห่งคาโนวาล ที่จะมีไม่บ่อยนัก
คิลเลิกคิ้วขึ้นนิดหน่อย แววตาฉายประกายระริก เตรียมตัวดูปฏิกริยาของคนตรงหน้า \"หืม นายจะหาเฟริน แล้วมาถามชั้นทำไมฮึ คาโล\" คิลย้อนคำถาม ด้วยท่าทางที่คาโลคิดว่า มันจะต้องติดเชื้อกวนประสาทมาจากเจ้าคนที่เขากำลังตามหาแน่นอน
\"ก็นายอยู่กับมันเป็นคนสุดท้ายเมื่อคืน นายก็น่าจะรู้สิว่า มันอยู่ที่ไหน\" เขาตอบอย่างหงุดหงิด ก่อนจะเร่งให้คนตรงหน้าตอบคำถามของเขา \"แล้วว่าไง เฟรินอยู่ไหน\"
\"มันไปแล้ว\" คิลตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
\"ไปไหน\" คาโลซักต่อ ท่าทีเริ่มร้อนรน
\"มันว่า ไปธุระ\" คิลยังคงตอบเรียบๆ แต่แววตาก็ยังฉายแววระริก พอใจที่ได้เห็นปฏิกริยาของคนตรงหน้า
\"ธุระอะไร ที่ไหนคิล\" คาโลยังคงซักต่อ มันไปไหน ทำไมไม่บอกเขาซักคำ
\"มันว่า แล้วมันจะกลับมาให้ทันวันพิธีเปิดการศึกษา\"
\"คิล!!!!\" คาโลตวาด แววตาบ่งบอกว่า เขาไม่เล่นด้วย
\"เอ่อ...\" คิลเริ่มทำท่าอึกอัก แต่แววตามันไม่ได้เป็นอย่างงั้น โรมองคนตรงหน้า แล้วขยับรอยยิ้ม เจ้าชายมาดไม่เคยหลุด แต่ตอนนี้กลับร้อนรน เพียงเพราะ\'เธอ\'หายตัวไป เหมือนกับตอนนั้น เมื่อครั้งเหตุการณ์หมากเกียรติยศเอเดน-เดมอส ที่พวกเขารู้ว่า\'เธอ\'หายไป ก่อนจะเอ่ยปากตอบแทน \"ชายแดน\"
\"มันจะไปชายแดนทำไม\" โธ่เว้ย โรรู้ คิลรู้ แต่เขากลับไม่รู้อะไรซักอย่าง มันเห็นเขาเป็นอะไร
โรไม่ตอบ แต่กลับว่าไปอีกเรื่อง \"เข้าป้อมกันเถอะ\" ไม่ว่าเปล่า เดินเข้าไปโดยที่ไม่สนใจบุรุษสองร่างที่ยืนอยู่เบื้องหลัง
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อีก 2 วัน จะถึงวันพิธีเปิดการศึกษาของโรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์ก ... ณ ชายแดน เอเดน - เดมอส ...
เธอวิ่งมาตลอด 3 วัน 3วัน ที่สามารถทำให้แรงกายของเธอถดถอยลงไปได้เกือบจะทั้งหมด บางที เธอน่าจะขอยืมม้าของใครมาก่อน เธอปัดความคิดนั้นออกไป แล้วตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อ นี่ก็ใกล้ชายแดนเต็มทน ไม่แน่ เธออาจจะเห็นจุดหมายได้ใน 10 นาทีนี้ ....นั่นไงล่ะ....
\"ท่านพ่อ เรียกลูกมาที่นี่ มีอะไรงั้นหรือกระหม่อม\" เธอส่งคำถามให้แก่ผู้เป็นพ่อทันทีที่พบตัว ก่อนจะก้าวเข้าไปกอดผู้เป็นพ่อซักทีสองที
\"ไม่มีอะไรหรอก เฟลิโอน่า พ่อแค่อยากเห็นหน้าลูกนิดหน่อย\" วาจาอันอ่อนโยนที่ออกมาจากโอจน์ของจ้าวเอวิเดส ผู้ที่เป็นพ่อแท้ๆของเธอ ดวงเนตรสีดำขลับ ทอดลงบนหญิงสาวอ่อนวัยตรงหน้าอย่างพินิจ แล้วจึงเอ่ยคำถาม \"นี่ลูกวิ่งมาตลอดเลยงั้นหรือ\"
\"อ่า ใช่กระหม่อม ลูกวิ่งมา\" เธอรับคำเสียงอ่อยๆ ดวงเนตรของผู้เป็นพ่อยังไม่ละไม่จากตัวของเธอ \"และ พ่อก็คิดว่า มีบางอย่างที่ลูกอาจต้องการ\"
\'ท่านพ่อนี่รู้ดีจังแฮะ\' เธอคิดพลางมองไปยังรอบๆห้อง ที่เต็มไปด้วยข้าวของที่จำเป็นในเอดินเบิร์ก \'แต่ว่าชุดเนี่ยสิ\' สายตาของเธอหยุดลงที่เครื่องแบบนักเรียนหญิงของโรงเรียน ก่อนถอนใจ \'ท่านพ่อนะท่านพ่อ\' เธอคิดอย่างปลงๆ แล้วจึงเดินออกไปพบท่านพ่อของเธอ
\"ว่าไงลูก ต้องการอะไรอีกมั้ย อ้อ แต่ยกเว้นแหวนนะ พ่อคิดว่ามันคงไม่จำเป็น\" วาจาอันอ่อนโยนของจ้าวเอวิเดส ที่ดักคอคนฟังอย่างกลายๆอย่างอารมณ์ดี พลางมองไปยังลูกสาวคนสำคัญที่บัดนี้เปลี่ยนเครื่องทรง ตามคำสั่งของผู้เป็นพ่อ
\"โธ่ ท่านพ่อ\" เธอร้องกับคำดักคอของผู้เป็นพ่อ ก่อนจะเป็นเป็นใบหน้าครุ่นคิด \"อืม...ลูกคิดว่า...มีกระหม่อม\"
---------------------------------------------------------------------------
100% แล้วนะฮะ สำหรับตอนนี้
ยังไงก็ต้องขอโทษทุกคนด้วย
เด๋วเราจะลองปั่นดูอีกตอน
ถ้าทันก็จะเอาลงวันนี้เลยนะฮะ
แล้วก็ ภาษาตอนนี้เราก็ยังว่ามันแปลกๆ
ชอบหรือไม่ชอบยังไง ก็เม้นมานะฮะ
เราจะได้เอาไปปรับปรุงฟิคให้ดียิ่งขึ้น
ยังไงก็ ขอบคุณทุกความเห็น ทุกคะแนน
และ ขอขอบคุณทุกคนที่ติดตามฮะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น