Benoname...แค่รักครับ ทำไมต้องตั้งชื่อ? (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #6 : Chapter:6th You Lend Me a Hand Again!

Chapter:6^th You Lend Me a Hand Again!

ผมอึ้งๆกับการได้เห็นอัค คู่กรณีในบทสนทนาระหว่างเฮียอั้นกับไอ้กรีน  คนที่ผม ‘ไม่อยากเห็นหน้าในเวลานี้’ ที่สุด!!!!!!!!!  ผมลืมไปได้ไงว่ามันนี่แหละ  น้องชายเฮียอั้น!!!!!!!!!!!!

“หวัดดีครับพี่ๆ!” เสียงทักของไอ้สามคนนั้นดังขึ้น ผมที่จ้องไอ้อัคจนมันรู้สึกตัวหันมามองผม ดูมันจะอึ้งไปเหมือนกันที่เห็นหน้าผม  แต่ดูเหมือนมันจะรู้สึกตัวว่าไม่สมควรจ้องผมแบบนั้น และส่งยิ้มให้ผมจนตาหยีแทน  เห็นมันยิ้มแล้วทำเอาผมยิ้มตามมันน้อยๆ เหอะๆ ไอ้อัคเป็นคนที่ยิ้มแล้วทำให้ทุกคนอยากยิ้มตามเสมอ และผมก็เป็นหนึ่งในคนกลุ่มนั้น!!

“ทำตัวตามสบาย บริการตัวเองนะน้องๆ”เฮียอั้นเดินกลับมานั่งตามเดิม ปล่อยให้ไอ้พวกกรรมการนักเรียน 3 คนนั้นจัดการช่วยตัวเอง (มีคนsms ว่าคำว่าช่วยตัวเองมันน่าเกลียดเกินไป ของเซนเซอร์) เออ!! ผมขอเปลี่ยนเป็นบริการตัวเองแล้วกันเนอะ กันนิยายโดนแบน

“ว้าว!! ไอ้นีมส์มึงมานี่”ไอ้เบล ร้องเรียกไอ้นีมส์เสียงดังหลังสายตามันไปสะดุดกับเครื่องคาราโอเกะที่ไอ้กรีนกันครองไมค์อยู่ ณ ขณะนี้  ไอ้เบลเป็นหนึ่งในคนคลั่งคาราโอเกะครับ  ผมเคยไปเที่ยวกับชมรมอยู่หลายครั้ง และผมก็เห็นไอ้เบลร้องให้จองห้องคาราโอเกะทุกครั้ง เหอะๆ

“เมื่อกี้เราพูดถึงไหนกันแล้วนะ อ้อ!! ตกลงประธานนักเรียนปีนี้ใครล่ะ เลือกตั้งมาตั้งหลายเดือนแล้วไม่ใช่เหรอ เฮียว่าจะถามแต่ก็ลืมทุกที”เฮียอั้นว่า  ส่วนไอ้ประธานนักเรียนที่พูดถึงก็เดินถือแก้วน้ำออกมาจากห้องครัว ทำเป็นไม่ได้ยินเรื่องที่เฮียอั้นพูด เดินมานั่งข้างๆพี่ชายตัวเองหน้าตาเฉย  เหมือนเมื่อกี้เฮียอั้นพูดถึงเรื่องคนอื่น ที่ไม่ใช่ตัวเอง!!

“ก็ไอ้อัคไงเฮีย!! ประธานนักเรียน เฮียเตรียมตัวสู่ขอไอ้คุณกับเฮียปองได้เลย หมั้นกันไว้ก่อนเกิดท้องขึ้นมาจะยุ่ง” หลังจากไอ้กรีนสละไมค์ส่งต่อให้ไอ้เบลที่ทำท่าจะไม่สนใจอะไรนอกจากจอLCDตรงหน้า  พอปากว่างแมร่งก็เอาเลยครับ ตกลงมันจะกัดผมไม่ปล่อยเลยใช่มั้ยครับ  ผมมองปฎิกิริยาคนตรงหน้า ที่เหมือนจะกระตุกเล็กน้อยกับคำพูดของไอ้กรีน ผมย้ำอีกครั้งว่ามันกระตุกเล็กน้อยจริงๆ แล้วก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ผมไม่รู้หรอกว่ามันมีสีหน้าอย่างไร เพราะมันนั่งหันหลังให้ผมอยู่  แต่เท่าที่ผมรู้ในตอนนี้  มันไม่คิดจะแก้ตัวอะไรเลยใช่มั้ยยย!!

“จริงดิ!! ไอ้อัคมันก็ปิดเงียบ ไมไม่บอกเฮียล่ะ?” เฮียอั้นหันไปมองหน้าน้องชายที่อยู่ข้างๆ รอฟังเหตุผล  ไม่ใช่เฮียคนเดียวหรอกครับที่อยากฟังเหตุผลจากมัน  มีอีกคนที่อยากฟังนั่งอยู่ตรงนี้ครับ!!

ไอ้อัคดื่มน้ำในกระบอกช้าๆ ก่อนหันไปมองหน้าพี่ชายมัน เห็นท่าทางมันแล้วอยากถีบให้หน้ามันจมน้ำในแก้วให้ขาดอากาศหายใจตายไปเลยครับ จะได้หมดปัญหาซะที!!

“ก็ผมรู้ไงล่ะว่าเฮียต้องจัดงานเลี้ยงรับตำแหน่งให้  ผมเลยไม่บอก!!”ดูมันว่า  มีคนมาจัดปาร์ตี้ให้มันไม่ดีตรงไหน? ถ้าเป็นผมนะ จะปิดซอยฉลองเลยคอยดู!!

“โฮ้ไอ้น้องบ้านี่!! กล้าพูดกับพี่ชายตัวเองแบบนี้เลยเหรอ”เฮียอั้นล็อกคอน้องชายตัวเองแล้วส่ายไปมา ไอ้อัคร้องให้เฮียอั้นหยุดทำแบบนั้นเพราะมันถือแก้วอยู่ เดี๋ยวน้ำในแก้วจะหกซะหมด เหตุผลนี้ทำให้เฮียอั้นยอมปล่อยมันในที่สุด  ผมมองใบหน้าด้านข้างของอัค เห็นว่าหน้ามันแดงจนถึงหูข้างซ้าย เพราะแรงบิดของเฮียอั้น ไอ้อัคเอามือลูบคอตัวเอง ไอ 2-3 ที ก่อนขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

“แล้วตกลงเฮียต้องขอแกให้ไอ้อัคมันมั้ยเนี่ยฮะไอ้คุณ”เฮียอั้นหันมาถามผมยิ้มๆ  และคำถามนี้เล่นเอาผมสำลักชาเขียวตรงหน้าอย่างจัง

“เฮียอั้นนนนนน!!!”

***

งานเลี้ยงดำเนินมาเรื่อยๆอย่างสนุกสนาน จนถึงเที่ยงคืนกว่า พี่พาส และแฝด ขอตัวกลับบ้านของตัวเองที่อยู่ถัดไปอีกสองหลังโดยมียัยแพทที่ตัดสินใจอยู่ค้างที่บ้านแฝดเพราะดูท่าทางแล้ว ไม่มีใครมีสภาพดีพอจะไปส่งเธอถึงบ้านได้สักคน

“อย่าดื่มกันหนักนักนะ”แพทเตือนผมเบาๆ  ผม อือ อา ตอบรับเธอเบาทั้งที่ตัวเองยังกระดกน้ำสีอัมพัน(แพทเคยบอกว่ามันเป็นสีของฉี่ครับ  แต่จะมีใครสน)ในแก้วเข้าปาก การกระทำตรงข้ามกับคำพูดจริงๆเลยครับผม

“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกแพท ผมยังอยู่ เดี๋ยวดูให้เอง”ไอ้คนไม่เมาพูดขึ้น ทำให้แพทสบายใจขึ้นจนยอมตามยัยแฝดที่รออยู่หน้าบ้านออกไป  สมองผมเริ่มเบรอๆจนต้องสะบัดหัวให้หายจากอาการนี้  ผมมองไปรอบๆห้องเห็นคนในห้องที่กำลังสนุกสนาน เพราะแอลกอฮอล์เริ่มออกฤทธิ์ ไอ้กรีนที่ตอนนี้กำลังร้องเพลงคู่กับไอ้เบลอย่างเมามัน ผมเห็นพวกมันก็ตลกครับ  ไอ้กรีนดัดเสียงให้เล็กลงเพื่อร้องเป็นจินตหรา  ส่วนไอ้เบลก็ร้องเป็นพี่เบิร์ด ในเพลงที่ดังมากตอนที่ผมยังอยู่ประถม  เห็นแล้วก็ขำครับ  เสียงที่แสดงถึงอาการเมาอย่างเห็นได้ชัดของทั้งคู่ ทำเอาผมทนฟังต่อไปไม่ได้ต้องเอามือมาอุดหูไว้  โชคดีครับที่ห้องนี้เป็นห้องเก็บเสียง  ไม่งั้นชาวบ้านแถวนี้คงขว้างอิฐ ขว้างปูนมาเป็นของรางวัลให้ไอ้สองคนนี้แน่นอนเลยล่ะครับ

“คุณ!! กูว่ามึงพอเหอะ เห็นดื่มมาหลายแก้วแล้ว  เดี๋ยวเมาไม่รู้เรื่องพอดี” ไอ้อัคดึงแก้วจากมือผมไปว่างไว้บนขอบหน้าต่าง  ผมมองหน้ามันอย่างเอาเรื่อง  เรื่องอะไรล่ะครับ!! ก็ผมดื่มของผมอยู่ดีๆ มันมีสิทธิ์อะไรที่มาดึงแก้วเครื่องดื่มที่ผมกำลังดื่มอยู่!! แล้วผมก็ยังไม่เมาด้วย !!!(ได้ข่าวว่าเขาเป็นเจ้าของบ้านนะคุณ)

“กู!! ยางง ม่า...ยย มาววว ซะ หน่..อย”ผมเถียงมัน  ทั้งที่รู้ตัวว่าตอนนี้เริ่มหัวหมุน รู้สึกเหมือนตอนปั่นจิ้งหรีด 20 ครั้งติดต่อกัน  ผมสะบัดหัวอีกครั้ง หวังให้อาการมึนนี้หายไป เมื่อรู้สึกว่าอาการเวียนหัวเริ่มจางลงเล็กน้อย  ผมก็มองไปรอบๆห้อง พี่อันกับพี่นาโนไม่อยู่ในห้องแล้ว สงสัยจะขึ้นนอนหลังจากเห็นว่าพวกผมมีแน้วโน้มว่าจะอยู่กันโต้งรุ่ง

“ล้างหน้าหน่อยมั้ยมึง?” เสียงไอ้อัคดังขึ้นขัดจังหวะความคิดของผม ผมพยักหน้าเล็กน้อย คิดว่าตัวเองควรเลิกดื่มดีกว่า และควรจะไปล้างหน้าล้างตาให้สร่างเมา ผมลุกขึ้นเพื่อเดินไปห้องน้ำ  โดยมีไอ้อัคที่คอยประคองผมเพราะดูจากท่าทางแล้ว ถ้าผมเดินไปเองอาจไม่ถึงห้องน้ำก็เป็นได้  ผมเดินมาเรื่อยๆเพื่อมุ่งไปยังห้องน้ำที่อยู่ด้านหลังติดกับสวนหลังบ้าน 

ผมที่เมาได้ที่เดินเซไปเซมาเหมือนปู  ด้วยความที่ตัวเองคออ่อน แต่เสือกทำเป็นอวดเก่งกระดกไปหลายแก้ว(มีการด่าตัวเอง?) ผมหยุดเดินเพื่อตั้งหลักให้ตัวเอง โดยมีไอ้อัคที่จับบ่าผมประคองไว้  ผมสะบัดหน้าไปมา มองออกไปทางสวนหย่อมข้างหลังบ้านที่มีเพียงแสงไฟสลัวของโคมไฟดวงเล็กๆเท่านั้น แต่มันก็ไม่มืดพอที่จะทำให้ผมไม่เห็นภาพหนึ่งที่ทำให้ผมต้องจองมองอย่างตกตะลึง!!   อาการจ้องจนตาค้างทำให้ไอ้อัคหันไปมองตามสายตาของผม และ ภาพนั้นก็ทำให้มันโฟกัสไปที่จุดนั้นเช่นเดียวกัน

‘พี่นิกำลังกอดพี่อัน’ สายตาที่พร่ามัวตอนแรก สว่างขึ้นทันตาเมื่อได้เห็นภาพบาดใจตรงหน้า พี่สองคนกอดกันแนบแน่น ทำให้ผมรู้ว่าไม่มีช่องทางที่ผมจะเข้าไปแทรกตรงกลางระหว่างพวกเขาสองคนได้เลย 

“อัค! กูเมาใช่มั้ยวะ?? ตอนนี้กูเห็นพี่อันกอดกับพี่นิ มึงบอกกูดิว่ากูเมา ไอ้อัค”ผมรู้ว่าเสียงของผมคงแหบแห้งมาก  อาการชาไปทั้งร่างเกิดขึ้นทันทีที่ผมเห็นภาพบาดใจ   ก้อนอะไรสักอย่างมาจุดอยู่ที่ลำคอ ผมพยายามกลั้นมันเอาไว้  ทั้งที่ผมหวังว่ามันจะไกลกว่านี้ ยาวนานกว่านี้  นานพอที่จะทำให้ผม ไม่เจ็บขนาดนี้

“นี่มึง!!” อัคดูอึ้งๆกับอาการของผม ตอนนี้ผมว่ามันคงรู้แล้วว่าผมหลงรักพี่สาวมัน  พี่สาวที่ใจดีของมัน  น้องสาวที่อ่อนโยนของเฮียอั้น เพื่อนที่แสนน่ารักของ เฮียปอง และพี่พาส และคนรักที่แสนดีของผู้ชายคนนั้น คนนั้นที่ไม่ใช่ผม!!

“มึงบอกกูทีว่ากูเมา มึงไม่เห็นภาพที่อยู่ตรงนั้น มึงบอกกูที” ผมหวังอยู่ลึกๆว่าคำตอบของไอ้อัคคือ ‘มึงเมามากจนเห็นภาพหลอน’ หรือจะเป็น ‘มึงตาฝาดไปแล้ว’ ผมหวังว่ามันจะตบหัวผมแรงๆสักครั้งให้สร่างจากอาการเมาของผม แต่สิ่งที่มันทำไม่ใช่แบบที่ผมหวังเอาไว้

‘ผมไม่ได้หวังว่ามันจะดึงผมไปกอดเอาไว้ กอดผมแน่นเพื่อไม่ให้ผมเห็นภาพนั้น ผมไม่ได้หวังเอาไว้แบบนี้!!!’

“ไอ้อัคมึงบอกกูมา ว่ากูตาฝาด ภาพตรงนั้นมันไม่จริง” อัคออกแรงฉุดผมให้ตามมันขึ้นบันไดไปชั้นสอง  อัคผลักผมเข้าไปด้านใน แล้วแทรกตัวเข้ามาทางช่องประตูที่กำลังจะปิดลง  มันดึงผมเข้าไปกอดอีกครั้ง ร่างกายผมอ่อนแรงจนไม่สามารถต่อต้านแรงดึงเบาๆของไอ้อัคได้  อัคใช้มือข้างหนึ่งจับหัวผมมาซบบนบ่ามัน แขนอีกข้างกระชับเอวผมไว้แน่น!!

“มึงไม่ต้องพูดแล้วไอ้คุณ”ไอ้อัคพูดกับผมเบาๆพร้อมกระชับอ้อมกอดผมแน่นขึ้น มันยืนกอดผมไว้อย่างนั้น “มึงร้องออกมาเถอะ กูรู้ว่ามึงอยากร้อง” มันพูดเบาๆ  เบาแทบจะเป็นเสียงกระซิบ ไหล่ผมไหวน้อยๆ และค่อยๆแรงขึ้นเรื่อยๆ

ไอ้อัคไม่ปริปากพูดอะไรออกมาเลยสักคำ  เหมือนมันจะรู้ว่าคำให้กำลังใจใดๆคงช่วยผมในตอนนี้ไม่ได้  แต่ผมรับรู้ถึงกำลังใจที่ส่งผ่านมาถึงผมจากสัมผัสนี้  สัมผัสอ่อนโยนจนทำให้ผมรู้สึกอบอุ่น  ผมยืนกอดมันอยู่อย่างนั้น ความสูงของผมเลยไหล่ของอัคมาเล็กน้อย ทำให้ผมไม่รู้สึกเก้งก้างเกินไปที่จะกอดมัน

“กูจะอยู่เป็นเพื่อนมึง จนกว่ามึงจะหยุดร้อง” คำพูดเบาๆ แต่ผมกลับรู้สึกถึงความหนักแน่นในน้ำเสียง ผมรู้สึกอย่างที่มันพูดจริงๆครับ ผมรู้ว่ามันไม่มีทางหลอกผม ผมรู้!!

ผมยืนกอดอัคอยู่อย่างนั้น ตอนนี้ผมเหมือนไม่มีแรงเหลือ ทั้งที่ไม่กี่ 10 นาทีก่อนหน้านี้ ผมยังมีแรงเหลือเฟือที่สนุกในงานปาร์ตี้แท้ๆ  แต่ตอนนี้แม้แต่แรงที่จะยืนผมยังไม่มี ถ้าไม่ได้ไอ้อัคที่คอยกอดผมแน่นในตอนนี้ ผมคงต้องล้มทั้งยืนแน่ๆ

“อัคกูไม่ดีใช่มั้ยที่ทำให้มึงลำบาก?” มันสั่นหัวน้อยๆตอบผม คำตอบของมันทำผมรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย  ‘มันช่วยผมไว้อีกแล้ว’

‘ผมไม่รู้หรอกครับว่าน้ำตาผมไหลออกมามากเท่าไหร่? แต่ผมพอจะทราบว่า คงมากที่สุดในชีวิตผมตอนนี้ และ คงตลอดไป’

To Be Continued

Edit  20 March 2011