คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Part VI 100%
3P – Three LovE
Title : 3P – Three LovE
Author : -BallOonzA-
Staring : Lee Dong Hae x ????
Part VI
“ผมจะไปกับทงเฮด้วย” น้องชายคนเล็กจริงๆ ของเหล่าแฝดยื่นคำขาด
“คยูจะไปทำไมล่ะครับ ทงเฮไปหาคุณหมอไม่ได้ไปเที่ยวซะหน่อย” ทงเฮยังเอ็นดูน้องชายที่หวงพี่ชายไม่เปลี่ยนตั้งแต่เด็กจนโต
“คยู น้อยๆ หน่อย นี่พี่ชั้นนะเว่ย” ดงแฮรับรู้อาการได้ว่าคยูฮยอนคงหวงก้าง
“ใช่ๆ นี่พี่เค้านะคยู ไม่ใช่ตัวเองซักหน่อย ขืนคยูไปนะ พี่ทงเฮต้องโดนจับได้แหงมๆ” แฝดเล็กห้ามอีกเช่นกัน ดองเฮเองก็หวงพี่ใช่ย่อยซะที่ไหนล่ะ ถึงจะใส่แว่น แต่งตัวธรรมดาๆ ก็ยังน่ารักอยู่ดีนั่นล่ะ
“ยังไงก็จะไป ก็ดองเฮบอกเองว่าหมอไว้ใจไม่ได้ ฉะนั้น ชั้นจะไป” คยูฮยอนดื้อกับสองแฝดกลางเล็ก
“เจ้าเด็กบ้า หนอยยังไงพวกชั้นก็เป็นพี่นายนะ บอกไม่ฟังกันเลย นายจะทำให้พี่ทงเฮเดือดร้อน” ดงแฮแว๊ดใส่
“เอาน่า ชั้นจะไม่ทำความเดือดร้อนให้พี่ทงเฮ ชั้นเกิดมาเพื่อพี่ทงเฮนะเว่ยไอ้แฝดนรก” คยูฮยอนดื้อน้อยกว่าสองคนนี้เสียเมื่อไหร่
“คยูครับ ไม่เอานะครับ อย่าพูดไม่เพราะ ไม่ดีเลย สุภาพบุรุษต้องพูดจาดีดีนะครับคนเก่ง” ทงเฮปรามคยูฮยอน
“ครับทงเฮ คยูจะพูดเพราะๆ เพื่อทงเฮ” ความแตกต่างระหว่างการพูดที่คยูฮยอนใช้ระหว่างเหล่าพี่น้องต่างกันสิ้นเชิง
“แหว่ะ .. จะอ้วก” ดงแฮทำหน้าหมั่นไส้สุดฤทธิ์
“เอาเถอะๆ ถ้าอยากไปก็ไป คยูคงเหงาสินะ งั้นวันนี้พี่พาไปเที่ยวด้วยดีมั๊ยครับ”
“อ๊า... พี่ทงเฮพาเค้าไปด้วยสิ เค้าอยากไปเที่ยวอ่า ทำไมพาเจ้าเด็กบ้านี่ไปคนเดียวล่ะ” น้องเล็กโวยวายทันใด
“นี่ดองเฮ ถ้าไปกันสองคนชาวบ้านเค้าก็รู้กันหมดสิ ว่าพวกเราเป็นแฝดกัน คิดซะบ้าง แอ๊บแบ๊วจนสมองฝ่อไปหมดแล้วรึไง”
“แง๊... พี่ดงแฮว่าเค้า เค้าไม่ยอมนะ พี่ทงเฮ..ฟังพี่ดงแฮว่าเค้าสิ” แฝดเล็กฟ้องพี่ยกใหญ่
“ดงแฮ เราก็พูดกับน้องเค้าดีดีก็ได้ อย่าทะเลาะกันเลยนะพี่ขอร้อง เอาเป็นว่า.. ขากลับพี่จะซื้อขนมมากฝากดองเฮ แล้วก็ซื้อเสื้อใหม่มาฝากดงแฮดีมั๊ย” ทงเฮยิ้มหวานให้น้องทั้งสอง ของพวกนี้ปลอบน้องได้ชะงักนัก
“จริงนะ เค้าเอาหลายๆ ห่อนะพี่ทงเฮ” น้องเล็กลืมเรื่องโกรธคนแรก
“ให้พี่ทงเฮเลือก เดี๋ยวก็ได้เสื้อเฉิ่มๆ มาน่ะสิ” ดองเฮทำปากบ่นๆ ..แต่ทงเฮรู้ดีว่าดองเฮก็แค่บ่นไม่อยากเสียหน้า เพราะจริงๆ เสื้อที่ใส่อยู่นั่นทงเฮก็เลือกให้เองกับมือ
“หึหึ งั้นพี่ไปแล้วนะ แต่เดี๋ยวพี่ขอทวนนิดนึง เมื่อวานนี้ดองคุยกับคุณหมอว่าไงบ้างนะ”
“ก็ไม่มีอะอ่าพี่ทงเฮ ซักประวัติ แล้วก็..เค้าขอเบอร์”
“แย่ล่ะสิ งั้นถ้าเกิดว่าเป็นหมอสองท่านนี้โทรมาระหว่างที่พี่ยังไม่กลับ ให้บอกว่าดองเฮลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน แล้วเราเป็นใครก็ได้ที่มารับแทน โอเคมั๊ย”
“ฮะ ได้ฮะ พี่ทงเฮอย่าลืมทำเป็นเค้าด้วยล่ะ”
“ได้ฮะ เค้าจะเป็นดองเฮ” ทงเฮล้อน้องด้วยการเลียนแบบท่าทาง ผมทงเฮสั้นกว่าดองเฮเล็กน้อย หากไม่สังเกตุจริง ๆ หรือคุ้นเคยกันก็คงไม่คิดอะไรมาก หมอพวกนั้นเคยเจอแค่ครั้งเดียว คงไม่มีปัญหาอะไรมากนัก หากถอดแว่นแล้วแต่งตัวแบบนี้...แบบที่ทงเฮใส่ของดองเฮ ก็คงไม่แตกต่างมากนัก เหลือแค่กริยาและคำพูดเท่านั้นเอง
.
.
.
“ทงเฮแต่งตัวแบบนี้น่ารักจัง เวลาไม่ใส่แว่นน่าดูกว่าตั้งเยอะ” คยูฮยอนจูงมือพี่ชายตัวเล็กเหวี่ยงไปมาแล้วพูดชม
“อย่าแกล้งชมเลย” ทงเฮหน้าขึ้นสีเล็กน้อย อยู่ดีดีก็มาชมแบบนี้ “เก็บไว้ชมดองเฮเถอะ เค้าคงดีใจที่คยูบอกว่าเค้าน่ารัก ปกติทะเลาะกันตลอดเลยนี่นา” ทงเฮเข้าใจแบบนั้น วันนี้เขาแต่งตัวเป็นดองเฮ ฉะนั้นคนที่บอกว่าน่ารัก ก็คงหมายถึงดองเฮสินะ
“ผมไม่ได้บอกว่าดองเฮน่ารัก ผมบอกว่า ทงเฮน่ารัก” คยูฮยอนย้ำ
“ก็วันนี้ทงเฮแต่งเป็นดองเฮนี่นา ก็ต้องน่ารักเหมือนดองเฮสิครับ” ความเข้าใจยังไม่เปลี่ยนแปลง
“เฮ่อ.. ช่างเหอะๆ รีบไปกันดีกว่า ชักอยากเห็นหน้าหมอสองคนนั่นแล้วล่ะ”
“ฮะ ดองเฮก็อยากเห็นหน้าหมอก๊องแก๊งกับหมอว๊อนแล้วฮะ” ทงเฮเลียนเสียงน้องชายอีกครั้ง คนเราปลอมแปลงสิ่งใดก็ได้ ยกเว้นดวงตา คยูอยอนยังเห็นแววตาความน่ารักและเสียสละของทงเฮอยู่เสมอ ต่อให้ยืนเรียงกันสามคน ทำผมสีเดียวกัน แต่งตัวเหมือนกัน คยูฮยอนก็จำแนกได้..ว่าใครคือทงเฮ
.
.
.
“สวัสดีฮะ เค้ามาหาคุณหมอฮะ” ทงเฮเคยพบพยายาบาลท่านนี้มาบ้างตอนวันที่ดองเฮไม่ว่างมารับยา พี่ชายอย่างเขาก็ต้องมารับในคราบดองเฮบ่อยครั้งทีเดียว
“อ้าว.. สุดน่ารักมาอีกแล้ว เอ..วันนี้หนีบหนุ่มมาด้วย หัวใจสลาย” พยาบาลมุขเยอะหยอกเอินคนที่เข้าใจว่าเป็นดองเฮ
“ไม่ใช่นะฮะ คนนี้น้องชายเค้าเอง เพิ่งมาจากญี่ปุ่นฮะ”
“อ๋อเหรอจ๊ะ ดีจังเลย พี่น่ารัก น้องหล่อ วุ๊ย ชักอยากมีลูกสาว..จะเหมาะทำเขยให้หมดครัวเลย ฮิฮิ รอแป๊บนึงนะจ๊ะ เดี๋ยวคุณหมอว่างจะเรียกจ๊ะ” พยาบาลท่านเดิมบีบแก้มทงเฮจนแดงอย่างที่เคยทำ ถ้าเป็นดองเฮคนเดิมคงสะบัดหน้าหนีแล้วนั่งงอนๆ แต่ดองเฮคนนี้ยืนให้บิดเล่นด้วยอารมณ์เบิกบานนะ แต่ก็ช่างเถอะ...ดีแล้วนี่น่ารักแบบนี้บิดได้ทั้งเดือน
“อะฮึ่ม... ทง...เอ่อดองเฮ ไปนั่งกันเถอะ” คยูฮยอนกระแอมขัดจังหวะ...บอกตรงๆ ว่าหวง
“ฮะ งั้นเค้านั่งรอตรงนู้นนะฮะ” ทงเฮเคยชิน โค้งหัวขอบคุณพยาบาล
“ว้าย วันนี้น่ารักจริงๆ นะเนี่ย ขอบคุณด้วย” เธอเอะใจในความสุภาพน่ารัก ลิงโลดไปเช็คคิวให้โดยไว
.
.
.
“โดนบิดแก้มบ่อยเหรอครับ” คยูฮยอนถาม
“ดองเฮโดนใครๆ บิดแก้มประจำน่ะ”
“แล้ว...เอ่อ...ดองเฮล่ะ” คยูฮยอนหมายถึงทงเฮ
“อืม... ไม่มีหรอก ใครจะอยากเข้าใกล้คนเฉิ่ม” ทงเฮคิดถึงชีวิตตัวเอง
“มีสิ เชื่อเถอะว่ามี”
วันนี้คนอาจจะมากหน่อย การรอคอยจึงนานกว่าปกติ ทงเฮสัปหงกเพราะความเย็นจึงกอดอกห่อตัวนั่งสัปหงก คยูฮยอนจึงถอดเสื้อแขนยาวตัวนอกมาคลุมทงเฮไว้ แล้วดึงหัวที่โคลงเคลงนั่นมาอิงไว้ที่ไหล่ของตนเอง
“หึหึ... หลับเหมือนเด็กๆ เลยน๊า.. ทงเฮของผม”
สัญญาณโทรศัพท์ดังกระหึ่มในจังหวะเพลง Hip Hop แค่นี้ก็พอรู้ว่าเป็นโทรศัพท์ของใครที่มีคนกำลังโทรเข้า แต่เจ้าของเครื่องอย่างดงแฮวางมันทิ้งไว้ที่ชั้นล่าง แล้วตัวเองก็หนีไปอาบน้ำที่ห้องนอนชั้นบน ไม่มีทางจะได้ยินมันแน่นอน
ดังซ้ำเป็นครั้งที่สอง
ครั้งที่สาม
และครั้งที่สี่ คนที่กำลังนั่งดูการ์ตูนอย่างดองเฮชักรำคาญเลยถือวิสาสะคว้ามันขึ้นมารับ
“ฮาโหล...”
“อยู่ไหน ?” เสียงขรึมๆ ถามขึ้น
“เค้าก็ต้องอยู่บ้านสิ ถามแปลก ตัวเองจะคุยกับใครล่ะ”
“ทำไมรับช้า ทำอะไร”
“โอ๊ย จะซักเค้าทำไมเนี่ย เค้าดูการ์ตูนอยู่ แค่นี้นะ กำลังมันส์”
“เดี๋ยว.. เค้า ?”
“ก็เค้าน่ะสิ จะใครล่ะ อุ๊บส์” ดองเฮเพิ่งนึกออกว่ากำลังคุยโทรศัพท์ของพี่แฝดกลางอยู่ ดันเผลอคว้ามารับเพราะกำลังลุ้นกับการ์ตูนเลยลืมนึก ตายแหงๆ พี่ดงแฮต้องมาโวยวายแน่เลย รีบตะปบปากตัวเองแน่น
“น่ารักดี”
“หืม...” พอโดนชมเจ้าแฝดเล็กก็อารมณ์ดี ลืมความกลัวซะแล้ว “เค้าน่ารักจริงป่ะ”
“จริง”
“ทำไมตัวเองพูดน้อยจังเลย ตัวเองชื่ออะไรเหรอ”
“อ้าว.. คิบอมไง”
“อ๋อ คิบอม แฮ่ๆ เค้าล้อเล่นน่ะ เค้าจำตัวเองได้อยู่แล้วววว ฮิฮิ” น้องเล็กแก้ตัว
“กินข้าวรึยัง”
“ยังเลยอ่า การ์ตูนยังไม่จบเลย เค้าชอบการ์ตูนเรื่องนี้มากเลยล่ะ สนุ๊กกกก สนุก”
“ไปกินข้าวกัน”
“อ๋า เค้าดูการ์ตูนก่อนได้มั๊ย เดี๋ยวนะเดี๋ยว ตัวเองชวนดงแฮใช่ป่ะ”
“อืม”
‘ตายล่ะ เผลอคุยเยอะแยะเลย เอาไงดีล่ะ’
“เค้าถามอะไรอย่างสิ ทำไมตัวเองพูดน้อยจัง เหมือนเค้าพูดมากคนเดียวเลย พูดกันเยอะๆ ก็ได้นี่นา”
“ก็..เคยบอกว่า..ไม่ชอบคนพูดมาก”
“อ๋อ... ฮิฮิ เค้ารู้แล้ว ตัวเองชอบดงแฮใช่ม๊า.. ก็เลยพูดน้อย โอ้โห..น่ารักจังเลย ทำเพื่อดงแฮด้วยอ่า คิกคิก อิจฉา”
“เอ่อ...”
“วันนี้..แปลกนะ” คิบอมผิดสังเกตุ
“เค้าแปลกตรงไหนเหรอ”
“พูดแปลก”
“อ๊า.. แปลกแล้วไม่ดีเหรอ งั้นเค้าไม่พูดก็ได้ ชิส์ งอนแล้ว” เจ้าแฝดเล็กงอแงงอนเรื่อยเปื่อย
“ขอโทษ”
“อ้าว ขอโทษเค้าเรื่องอะไรเหรอ”
“ที่..ทำให้งอน รักนะ” คนพูดน้อย บอกความรู้สึกแบบไม่ให้ตั้งตัว
“อ๊า........ ตัวเองรักเค้า หมายถึงรักดงแฮเหรอ”
“อืม รัก”
“ตัวเองเป็นแฟนกับดงแฮเหรอเนี่ย กิ๊วๆๆๆ”
“อ้าว นี่ไม่ใช่ดงแฮเหรอ” คิบอมชักตะหงิดใจจนถามออกไป
“ก็ดงแฮสิ แต่ตัวเองน่ารักดีนะ ตัวเองหล่อป่ะ” ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เล่นต่ออีกหน่อย
“แต่...”
“เค้าดงแฮจริงๆ ตัวเองคิดว่าเค้าเป็นใครล่ะ”
“ไม่รู้ ดงแฮก็ดงแฮ” คิบอมไม่อยากคิดมาก นี่ดงแฮอาจจะกำลังเล่นอะไรอยู่ก็ได้ เขาก็ยินดีเล่นกับคนที่เขารักอยู่แล้ว
“ถามจริง ตัวเองหล่อป่ะ เสียงตัวเองหล่อนะ”
“เอ่อ... ไม่ ไม่รู้” คิบอมไม่กล้าตอบว่าตัวเองหล่อรึเปล่า...ใครจะกล้าบอก
“ตัวเองส่งรูปมาให้ดูหน่อยสิ นะนะ เค้าคิดถึ๊งงงง คิดถึง อยากเห็นหน้าตัวเองอ่า ส่ง MMS มานะ” แฝดเล็กรอบจัด อยากเห็นหน้าของแฟนพี่ชาย
“คิดถึง..จริงเหรอ”
“จริงสิ คิดถึงม๊ากกกก มาก นะนะ ส่งรูปมาให้ดูหน่อย เดี๋ยวเค้าจะลืมหน้าตัวเองแล้วเนี่ย” อ้อนเข้าไว้ ใครๆ ก็ยอมแพ้ประจำ ฮิฮิ
“ห้ามลืม” คิบอมกระตุกเสียงดุ
“งั้นก็ส่งมานะ รีบๆ เลยนะ ห้ามเกิน 1 นาที เค้าจะรอดู เอารูปที่คิดว่าหล่อที่สุดเลยนะ”
“แล้วกินข้าว...”
“กินกิน กินที่ไหนก็กิน ส่งรูปแล้วโทรมาบอกอีกทีก็ได้ว่ากินที่ไหน ดงแฮกำลังอาบน้ำ เดี๋ยวก็เสร็จ”
“หืม...กำลังอาบน้ำ” คิบอมทวนคำ อย่างงี้โทรศัพท์มิพังกันหมดเหรอ คุยโทรศัพท์ตอนอาบน้ำ
“อ๋า.. เค้าหมายถึงกำลังจะอาบน่ะ ตัวเองรีบส่งมาเลยด่วนๆ เค้ารอนะ เค้าวางแล้วนะ รีบส่งเลย ไม่ส่งงอนด้วย” แล้วดองเฮก็วางหู บีบบังคับไปในตัว ...ฮิฮิ จะได้เห็นหน้าแฟนพี่ดงแฮแล้ว
“เชิญคนไข้คนต่อไปค่ะ” พยาบาลขานเรียก แต่เมื่อไม่มีคนตอบสนองหรือลุกขึ้น จึงได้อ่านชื่อ
“คุณลีดองเฮ อ้าว ตายแล้ว คนน่ารักนี่เอง เชิญพบคุณหมอได้แล้วจ๊ะ” ชื่อที่คุ้นเคยกำลังหลับซบไหล่น้องชายตัวสูงอยู่
“ทงเฮครับ ทงเฮ” คยูฮยอนกระซิบเรียก ไม่ให้ดังจนคนอื่นได้ยิน เขย่าแขนเบาๆ ถึงจะเสียดายโอกาสได้อิงแอบก็เถอะ แต่ก็จำเป็นต้องปลุก
“ถ้าไม่ตื่นผมจูบนะ” คยูฮยอนประกาศิต
“อ๋า..ตื่นๆ ตื่นแล้วๆ” ทงเฮที่งัวเงียตื่นเต็มตาเลย นึกว่าฝันไป กำลังหลับสบาย อบอุ่นและหลับลึกอย่างที่ไม่เคยมาก่อนทั้งที่นั่งหลับแท้ๆ
“อรุณสวัสดิ์ครับ” คยูฮยอนแสยะยิ้มรอ
“บ้า... อรุณสวัสดิ์อะไรล่ะ”
“ถึงคิวดองเฮแล้วครับ ไปพบคุณหมอกัน” คยูฮยอนยืนขึ้นแล้วส่งมือมาให้ทงเฮดึงรั้ง เพื่อฉุดคนตัวเล็กให้ลุกขึ้น พยาบาลมองในสายสัมพันธ์พี่น้อง...น่ารักจริงๆ
“เค้า..ต้องไปพบคุณหมอห้องไหนฮะ” ทงเฮเอ่ยถามพยาบาล
“ห้องเดิมจ๊ะ” เธอหมายถึงห้องของหมอซีวอน
“เอ่อ ห้องเดิม” ทงเฮจะเนียนต่อก็คงไม่ไหว เพราะไม่รู้ว่าห้องไหน
“อ้อ ลืมไป วันนั้นเข้าสองห้องนี่นา ห้องหมอซีวอนจ๊ะ ห้องขวามือ” ยังดีที่พยาบาลคิดไปว่าดองเฮสับสนระหว่างห้องหมอฮันกยองกับห้องหมอซีวอน
“ขอบคุณมากฮะ คุณพยาบาลใจดีจังเลย” ทงเฮยังพยายามแอ๊บแบ๊วไม่ให้ขาดตกบกพร่อง
..
..
..
ก๊อกๆ
ทงเฮเคาะประตูเป็นมารยาท ซึ่งถ้าเป็นดองเฮก็คงเปิดเข้าไปโดยไม่ส่งสัญญาณอะไรแน่ๆ อย่างว่า..แฝดกันก็ไม่เหมือนกันซะทั้งหมดจริงๆ
“เชิญครับ”
เมื่อมีคำอนุญาตทงเฮจึงเปิดประตูเข้าไป แล้วโค้งสวัสดีคุณหมอซีวอนที่นั่งประจำโต๊ะก่อน
“สวัสดีฮะคุณหมอ” ไม่แน่ใจว่าหมอคนนี้จะชื่ออะไรจึงไม่ออกนามไว้ก่อน
“สวัสดีครับ วันนี้ดองเฮน่ารักจังเลย พูดสวัสดีกับหมอด้วย” ซีวอนไม่ได้เอะใจอะไร
“แล้วนั่นใคร” เสียงดังจากด้านหลัง มาพร้อมกับการมาขอหมออีกท่านที่กำลังถือแฟ้มเดินเข้ามา
“เอ่อ สวัสดีฮะคุณหมอ นี่น้องชายเค้า เค้ามาเป็นเพื่อน” ทงเฮไม่ได้ตกใจหรืออะไร เพราะระดับสมาธิและสติของทงเฮเหนือกว่าน้องๆ อยู่แล้ว จึงปั้นยิ้มแล้วทำความเคารพอีกท่าน
“หืม..แปลกแฮะวันนี้” ฮันกยองมองสำรวจดองเฮ มันมีบางอย่างที่แปลกไป ทงเฮก็คงพอรู้ว่าเกิดความน่าสงสัย จึงสวมบทดองเฮเต็มกำลัง
“ทำไม เค้าแปลกตรงไหน หมอนั่นล่ะแปลก แปลกคน แบร่ะ” ทงเฮแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ เพราะคาดว่าน้องเล็กของเขาคงทำแบบนี้ถ้ามีคนมาว่า
“เออ นี่ล่ะคุณ ทำเรียบร้อยผมไม่คุ้นน่ะ” ฮันกยองเดินมาลากเก้าอี้ที่เหลือในห้องมานั่งข้างซีวอน
“วันนี้คิดถึงหมอรึเปล่าครับ ถึงได้มาหา เพิ่งมาเมื่อวานนี่นา” ซีวอนยิ้มกรุ้มกริ่ม
“ผมนัดให้คนไข้มาเองล่ะครับ หมอซีวอน พอดีผมโทรไปคุยกับคนไข้..เมื่อวานนี้” ฮันกยองบอกอย่างเป็นต่อ ...ไม่ได้ปล่อยให้ซีวอนทำคะแนนนำไปสักเท่าไหร่ ทงเฮแค่มองก็พอรู้ว่า สองหมอนี่คงไม่ได้คิดอะไรกับน้องชายตนเองแค่คนไข้กับหมอแน่ๆ
“วันนี้ให้เค้ามาทำไมอีกล่ะ รู้มั๊ยว่าเสียเวลาดูการ์ตูนเค้านะ” ไอ้คนพูดอย่างทงเฮน่ะไม่เท่าไหร่ เพราะเคยปลอมเป็นน้องทั้งสองคนบ่อยๆ แต่คนที่ไม่คุ้นตาอย่างคยูฮยอน กลับมองแล้วอดยิ้มไม่ได้
“โอ๋ๆ อย่าใจร้อนนะดองเฮ เดี๋ยวหมอซื้อการ์ตูนให้ทั้งเซ็ต ครบทุกแผ่นเลยดีมั๊ยครับ” ฮันกยองรีบรุดทำคะแนน
“จริงนะ หมอห้ามหลอกด้วย ไม่งั้นเค้าจะโป้งหมอ” ยิ่งเล่นก็ยิ่งสนุก รู้เลยว่าการเป็นดองเฮมันสนุกยังไง
“จริงครับ เมื่อวานเราซักประวัติกันแล้ว วันนี้หมออยากจะตรวจร่างกายหน่อยน่ะครับ” ฮันกยองพูดมาที เหวอกันทั้งห้อง ทั้งทงเฮ คยูฮยอน รวมถึงซีวอนด้วย
“ตะ..ตรวจเหรอ” ทงเฮกำลังหาทางออก ถ้าตรวจ..หมอก็รู้น่ะสิว่าเค้าแข็งแรงดี แล้วถ้าแข็งแรง หมอจะรักษาน้องชายของเขาเต็มกำลังได้ยังไง
“หมอฮันครับ ผมว่า...อาจจะยังไม่เหมาะนะครับ” ซีวอนขัด
“ใช่ เรื่องอะไรมาตรวจล่ะ” คยูฮยอนออกท่าทีไม่พอใจเลย
“อ้าว ถ้าไม่ตรวจ แล้วจะรู้ได้ยังไงครับ ว่าอาการตอนนี้เป็นยังไง ตรวจครั้งล่าสุดก็เมื่อเดือนที่แล้ว เราต้องอัพเดทอาการนะครับ จะได้วินิจฉัยรักษาได้อย่างเหมาะสม” นั่นหมอฮันก๊องแก๊งกลายเป็นหมอที่ดูน่าเชื่อถือไปโดยปริยาย
“อืม...นั่นสินะ งั้นเห็นทีหมอจะต้องร่วมตรวจร่างกายด้วย จะได้วิเคราะห์ผลร่วมกัน ก็เราเป็นหมอเจ้าของไข้ทั้งคู่นี่นา จริงมั๊ยครับ หมอฮันกยอง” เพื่อไม่ให้น้อยหน้า ถ้าฮันกยองได้สัมผัส ซีวอนก็ไม่ยอมแพ้
ก่อนที่คยูฮยอนจะอาละวาด ทงเฮขอใช้มารยาที่ร่ำเรียนจากน้องทั้งสองเอาตัวรอดก่อน รีบกุมมือคยูฮยอนไว้ให้อยู่นิ่ง เพราะรู้ว่าน้องชายคนนี้หวงพี่ชาย (แต่ไม่รู้ว่าหวงแบบไหน ฮิฮิ)
“หมอ.....” ทงเฮเรียกเสียงหวาน ปั้นหน้าให้น่ารักที่สุดเท่าที่จะทำได้
“คร้าบบ” // “ครับผม”
“วันนี้เค้าไม่พร้อม... ตรวจพรุ่งนี้ได้มั๊ย นะนะหมอนะ” ทงเฮยื่นหน้าไปทำตาใสแป๋วให้หมอทั้งสองเห็น สลับไปมาระหว่างสองคน แถมยังกัดปากล่างแบบยั่วอารมณ์ จนหมอทั้งสองตัวนิ่งไป และเกิดอาการประหม่า
“เค้าสัญญา พรุ่งนี้จะให้ตรวจร่างกาย.. ของเค้า... นะหมอสุดหล่อ นะฮะ” ทงเฮบิดไหล่ไปมาแบบออดอ้อน ถ้าดองเฮทำให้เขากับดงแเฮยอมได้บ่อยๆ เขาที่ตอนนี้ทำให้หน้าเหมือนดองเฮสุดๆ ก็น่าจะทำให้หมอสองคนยอมฟังได้เหมือนกัน
“เอ่อ ....” ซีวอนหน้าแดงเพราะริมฝีปากนั่นมันใกล้กับปากเขา บินวนเวียนสลับระหว่างเขากับฮันกยองจนแทบอดใจไม่ไหว เมื่อวานดูใสใสก็ว่าน่ารักแล้ว แต่วันนี้ทำท่าแบบนี้ ถึงจะน่ารัก..แต่ก็เซ็กซี่อย่างบอกไม่ถูก
“เอาไงหมอซีวอน” ฮันกยองก็ไม่ต่างกัน แต่มาดของฮันกยองรักษาได้เยี่ยมยอดกว่า จึงกระทุ้งสีข้างเพื่อนรักให้มีสติเสียที
“ก็ได้ครับ ผมตามใจดองเฮเสมอล่ะครับ ก็น่ารักแบบนี้ใครจะขัดใจได้” ได้ทีจึงหยอดคำหวานลงไป
“หมอว๊อนใจดีจังเลย”
“ผมก็ไม่เคยขัดใจคุณนะ” ฮันกยองแอบริษยา
“หมอก๊องแก๊งก็น่ารัก ใจดีทั้งสองคนเลย เค้าให้รางวัลนะ” ทงเฮเล่นเตลิดจนลืมตัว วิ่งอ้อมโต๊ะไปก้มลงหอมแก้มหมอทั้งสองที่นั่งอยู่ ทำเอาตัวแข็งตาเบิกโพลง
“งั้นเค้ากลับแล้วนะ วันนี้เค้ามีธุระ พรุ่งนี้เค้ามาใหม่ อ้อ.. หมออย่าทำมิดีมิร้ายดองเฮนะ ไม่งั้นเค้ามาแหกอกหมอแน่” ทงเฮแอบขู่ตามสัญชาตญาณพี่ชาย แต่ยังระลึกว่าอยู่ในร่างดองเฮจึงไม่ได้หลุดปั้นหน้ายักษ์ออกไป ยังแอ๊บใสไว้ให้มีม่านหน้ากากปิดบัง
“คะ..ครับ” // “คร้าบบบ”
สองหมอนั่งลูบแก้มอย่างเพ้อๆ ระหว่างที่ทงเฮใช้โอกาสนั้นลากมือคยูฮยอนออกมาจากห้อง ปิดประตูไปแล้วยังได้ยินเสียงทะเลาะของสองหมอว่า..
“น่ารักสุดยอด ชั้นเปลี่ยนใจแล้ว คนนี้ชั้นจริงจังว่ะ” ซีวอนเริ่มก่อน
“ไม่ได้นะเว่ยซีวอน ชั้นเจอเค้าก่อน เค้าต้องมาเป็นว่าที่เมียของลูกชั้น”
“ไอ้ห่าฮัน เค้าเป็นผู้ชายนะเว่ย พูดหยั่งกับท้องได้ ไม่รู้ล่ะ ชั้นจะจีบมาทำแฟน”
“ชั้นก็จะจีบเว่ย ชั้นก็จริงจัง ไม่รู้ล่ะ น่ารักสุดยอดแบบนี้ รักจนตายเลยว่ะ” ฮันกยองไม่ยอมแพ้..
“ใครดีใครได้ว่ะ”
“เออ ใครดีใครได้เว่ย”
และก็อีกหลายประโยคที่ดังแว่วๆ มาจากในห้อง ทงเฮร่ำลาพยาบาลด้วยสไตล์ดองเฮ แล้วเดินออกจากที่นั่น น่าแปลกที่คยูฮยอนไม่พูดจาซักคำ
“คยู.. เป็นอะไรรึเปล่า เหนื่อยเหรอ” เมื่อพ้นโรงพยาบาลทงเฮจึงได้ยกมือทาบหน้าคนที่สูงกว่า เห็นใบหน้าบึ้งตึงจึงคิดว่าอาจจะเบื่อหรือเหนื่อยที่ตนเองพามาในที่แบบนี้
“เปล่าครับ”
“เบื่อที่มากับทงเฮเหรอครับ” สายตาสลดเศร้านิดหนึ่ง ทงเฮไม่อยากให้คยูรู้สึกไม่ดีกับตน
“เปล่า ผมอยากแหกอกได้สองหมอนั่น” สีหน้าคยูฮยอนบอกได้ว่า...เอาจริง
“เป็นห่วงดองเฮเหรอครับ จริงๆ หมอสองคนนั่นไม่มีอะไรหรอก แค่...ดูจะชอบดองเฮเท่านั้นล่ะ ถ้าไม่ล้ำเส้นก็ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก ดูตามใจดองเฮจะตาย” ทงเฮไม่ได้รู้เรื่องเล๊ย...ว่าทำไมคยูฮยอนถึงอยากแหกอกสองหมอ
“ฮึ่ย.. ทงเฮความรู้สึกช้าจริงๆ เหรอเนี่ย”
“เอ่อ.. ทงเฮทำอะไรให้โกรธรึเปล่าครับคยู ทงเฮขอโทษนะ” แฝดใหญ่หน้าตาชักไม่ดีแล้ว ใครโกรธก็พอทนไหว แต่พอคยูโกรธรู้สึกแปลกๆ มันเจ็บ...
“ผมไม่ได้โกรธทงเฮ แต่ผมโกรธดองเฮ ชอบเล่นแบบนี้เรื่อยจนต้องทำให้ทงเฮของผมต้องเล่นแบบนี้ด้วย” คยูฮยอนไม่อยากพูดตรงๆ ว่า ก็เพราะดองเฮนั่นล่ะที่ชอบให้รางวัลคนอื่นด้วยการหอมแก้ม จนทงเฮต้องทำตาม.. แถมไอ้สองหมอนั่นมันหล่อซะด้วย เกิดว่าหันมาชอบทงเฮ ไม่ใช่ดองเฮล่ะ เขาจะทำยังไง อุตส่าห์เป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงมาตั้งหลายปี
“งั้นดีกันนะครับคยู ไม่โกรธกันนะ”
“ผมเคยโกรธทงเฮที่ไหนล่ะ” สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้หัวใจ
“เย่เย่ คยูกี้น่ารักที่สุดเลย เค้าให้รางวัลคนน่ารักนะ” ทงเฮสวมบทดองเฮอีกครั้ง แล้วกระโดดหอมแก้มน้องชายสองข้าง หวังว่าภาพลักษณ์น่ารักๆ ของดองเฮ อาจจะส่งผลให้คยูฮยอนหายโกรธคนเฉิ่มๆ อย่างเค้าได้บ้าง
“ทงเฮ.....” คยูเพ้อไปอีกคน อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก ทงเฮหอมแก้มเขา
“ถ้าหายโกรธแล้วไปเที่ยวกันดีมั๊ย วันนี้ทงเฮจะพาน้องชายเที่ยว เดี๋ยวต้องซื้อของไปฝากเจ้าสองแสบที่บ้านด้วย”
“คร้าบบบบบบ ไปไหนก็ไปกันเลยครับ” คยูฮยอนยิ้มหน้าบาน ...ขอบใจนะเว่ยดองเฮ จริงๆ นายก็มีประโยชน์เหมือนกันนี่หว่า ฮ่า ๆ ๆ ๆ
ความคิดเห็น