รวมเรื่องสั้นฉบับบารามอส

ลำดับตอนที่ #6 : เจ้าหญิงเงือกโดยเรนอนและคิล..ฉบับหวานซึ้ง

***หมายเหตุ***  ทีนี้เราย้ายถิ่นฐานลงไปในใต้ทะเลลึกกันเลยดีกว่า  นึกสภาพคิลลี่เป็นเจ้าชายหล่อๆ  กับเรนอนที่เป็นเงือกน่ารักๆ  ส่วยเออซูล่าจะเป็นใครรเดี๋ยวค่อยว่ากันอีกทีเหอะ=-=" ที่อยากให้ติดตามคือความรักอมตะระหว่างเรนอนและคิลที่หวานซึ้งมากๆๆ  ระวังมดกัดละกัน

การ์ตูนวอสดิสนี่เค้าว่ายังไงก็ไม่รู้ล่ะ  ไอ้เราก็ลืมๆไปแล้วซะล่วย...เอาเป็นว่าเหมือนไม่เหมือนอย่าว่ากันล่ะ   

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

ณ บนบก ( ไม่รู้จะสรรหาคำให้มันสวยหรูยังไง)

" โถ่ลูก  เห็นแกประเทศของเราเถอะนะ  ยังไงลูกก็ต้องแต่ง " คิงบนบก(หาคนมารับบทนี้ไม่ทัน)เดินตามลูกชายหัวแก้วหัวเเหวนต้อยๆเหมือนพระเอกนางเอกหนังเเขกวิ่งจีบกัน  ออกจากห้องนู่น...มาโผล่เจอกันที่ห้องนี้ เสียงพร่ำพรรรณาขอร้องไม่ขาดปากของผู้เป็นพ่อเพื่อให้ลูกชายไปแต่งงานกับเจ้าหญิงประเทศข้างเคียง

" ไม่อ่ะพ่อ  ยังไงผมก็ไม่แต่ง...ผมไม่ได้รักเค้านี่" เจ้าชายคิลเถียงพ่ออย่างหัวเสียพลางเดินหนีพ่อจอมตื๊อ

" ลูกก็ยังไม่ได้มีคนรัก...เเล้วเจ้าหญิงเค้าก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่  ออกจะน่ารักน่าชัง  ถ้าลูกมีคนรักอยู่แล้วพ่อจะไม่บังคับลูกเลย"

" แน่ใจได้ไงฮะว่าไม่มีคนรัก " 

" อ่าว....ลูกไม่เคยข้องเเวะกับใครที่ไหนนิ  ช่วยงานพ่ออยู่ทุกวัน  พ่อดูออก"

" ไม่ใช่ผม  เจ้าหญิงเฟลิโอน่าที่พ่อจะให้ลูกแต่งงานด้วยต่างหาก...ผมกลัวเจ้าชายคาโลมาฟันหัวเราเอาเปล่าๆน่ะพ่อ "  คิลเล่นประโยคที่ทำเอาคนไม่เกี่ยวข้องทั้งสองสะดุ้งเฮือก

ก็ผู้กำกับแจ้งมาว่าไม่มีบทเขาและคาโลในละครเรื่องนี้
ไอ้นี่....มันเข้าข่ายเขียนบทเองโดยพละการนี่หว่า?
ตายๆๆ  แล้วถ้ามันหาแฟนไม่ทันถวายพ่อมัน....
เธอมิต้องแต่งงานกับมันหรือนี่?

ว่าแล้วเฟรินก็เดินไปหาผู้กำกับให้ผู้กำกับสั่งคัทกล้อง  แต่ว่าผู้กำกับเสียดายฟิลม์ที่ต้องไปซื้อใหม่  สู้เอาเงินมาทบจ่ายค่าอาหารเพื่อนนักเเสดงข้างกองถ่ายดีกว่า  เฟรินและคาโลจึงต้องมายุ่งกะเรื่องนี้โดยช่วยไม่ได้

" พ่อว่าไม่อ่ะนะ  เห็นว่าเค้าไม่ได้ประกาศหมั้นกัน...เอวิเดสเพื่อนพ่อเค้าก็จะยกลูกสาวให้ด้วย  พ่อก็ว่าไม่น่ามีปัญหา..."

" โถ่พ่อ  เล่นเเบบนี้เดี๋ยวผมก็หนีไปทำอาชีพนักฆ่าซะนี่ " คิลขู่พ่อ

" เอางี้ลูก  พ่อให้ลูกไปพักผ่อนสักเดือนดีกว่า   เอาเกาะส่วนตัวของพ่อนั่นล่ะ....แล้วเราค่อยมาคุยกันอีกที..." ผู้เป็นพ่อยื่นข้อเสนอ

" ดีฮะๆ แต่มีข้อแม้นะฮะว่าถ้าผมเกิดมีเเฟนขึ้นมา...พ่อจะไม่ขัดขวางผม"

" โถ่ๆๆ  ไอ้ลูกหมา...เรื่องแบบนี้ลูกชายพ่อไม่ใช่คนไวไฟขนาดนั้น  แต่ถ้าลูกพิสูจน์ได้ว่ารักแท้ของลูกมีจริงพ่อก็ไม่ห้าม"

" จริงเหรอฮะ?  "

" อือ  แต่ลูกต้องเอาเฟลิโอน่าไปด้วยนะลูก....แล้วอีก 1 เดือนมาเจอกัน "

และหลังจากนั้น  เรือสำเภาลำใหญ่ก็บรรจุกว่ายี่สิบชีวิตแทนที่จะเป็นสองตามความคาดหมายของคิงบนบก....เพราะนอกจากเจ้าหญิงเฟลิโอน่าแล้ว  ยังมีเจ้าชายคาโล  โร เซวาเรสและเพื่อนๆในป้อมอัศวินทั้งหมดติดตามไปด้วย

รับรอง  ทริปนี้เจ๊งชัวร์!!!

++**+**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

ณ เมืองใต้น้ำ

อันมีคิงบาโรเป็นคิง  และเจ้าหญิงเงืองเรนอนผู้สิริโฉม  ในเมืองใต้น้ำมีกฎว่าห้ามพลเมืองทุกคนขึ้นไปเหนือน้ำ  และห้ามให้มนุษย์รู้เด็ดขาดว่ามีอีกเผ่าพันธุ์หนึ่งดำรงชีวิตอยู่ใต้น้ำ

แต่เจ้าหญิงเรนอนก็ชอบแอบคิงบาโรไปนอนอาบแดดอยู่ที่เกาะส่วนตัวของคิงบนบกบ่อยๆเพราะคิงบนบกแทบจะไม่เคยมาเหยียที่นี่เลย

และแล้ว   คณะทัวร์แห่งความหายนะก็มาถึงเกาะ....

สมาชิกป้อมอัศวินวิ่งลงเรือเหมือนป่าช้าแตกก็ไม่ปาน  นำหน้ามาโดยเจ้าหญิงแห่งความมือและเจ้าชายเจ้าของเกาะ  ส่วนคนที่เต็มบาทที่สุดและเต็มบาทรองลงมาก็ช่วยกันขนสัมภาระ

หลังจากได้สถานที่อยู่อันเป็นที่เรียบร้อย  สมาชิกส่วนหนึ่งก็นุ่งผ้าถุงมาเล่นตีโป่งอยู่ด้านหน้าเกาะ   เฟรินและคาโลกำลังบริหารความหวานอยู่ด้านหลังเกาะ...ส่วนเจ้าของ....กำลังสำรวจความเสียหายโดยทั่วไปของราชวังในเกาะแห่งนี้

มาดูทางด้านฝั่งของพวกที่ตีโป่งกันอยู่หน้าเกาะ  เผอิญได้ประจันหน้ากับเจ้าหญิงเงือกน้อยของเราที่ไม่รู้ว่ามีคณะทัวร์มา....

" เฮ้ยยยพวกเรา!!!  มีหญิงสาวสวยลอยคออยู่ทางโน้น  ไปช่วยกันเร็ว!!!"

คนที่เห็นเรนอนก่อนใครก็คือไอ้คนที่มันมีตาอยู่ข้างเดียว  และเรนอนก็ว่ายหนีไม่ทันเพราะตะลึงกับความทุเรศของเหล่าทโมนทั้งหลายที่นุ่งผ้าถุงลงน้ำทะเล

สมาชิกชายกว่าสิบคนกระชับผ้าถุงให้มั่นแล้วโดดตูมลงน้ำกะจะเป็นวีระบุรุษ  ทั้งประคบประหงมเรนอนอย่างดีทันทีที่ว่ายไปถึงตัวหมายจะพาขึ้นฝั่ง

" ตายแล้ว  น้องสาวเป็นคนแถวนี้เหรอ?  ทำไมมาว่ายน้ำคนเดียวล่ะครับ"

" ตรงนี้อันตรายน่า  ขึ้นบกไปกะพี่นะ..พี่อาบน้ำให้ "

" อะ  เอ่อ..ไม่ดีกว่าค่ะ  คือเดี๋ยวพ่อว่า" เรนอนพยายามปฏิเสธ

" อ่าว...พ่อดุหรอกเหรอ  งั้นมีอะไรเรียกพวกพี่ได้นะครับ  พวกพี่ขอตัวขึ้นวังก่อน " ครี๊ดพูดอย่างวางฟอร์มทั้งๆที่ก็ไม่ใช่วังตัวเองเล้ย

แล้วสมาชิกทั้งหมดก็แห่ขึ้นจากน้ำ   ก่อนจะไปด้วยมารยาทอันดีก็เลยหันมาโบกมือให้สาวน้อยคนนั้นเสียหน่อย  แต่ว่า...

" พวกเอ็งเห็นเหมือนที่ข้าเห็นหรือเปล่า...." 

" เอ็งก็เห็นเหรอ? "

" งั้นนับพร้อมกันนะ   หนึ่ง สอง ซั้ม!!! " 

" อ๊ากกกกกกกกกกกกกกซ์   คิลโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย....น้องเค้ามีหางเป็นปลาว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!! "

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

" พวกแกโมเมไม่เข้าเรื่อง  นี่มันปีไหนๆแล้ว...เบลอไม่เข้าเรื่อง " คิลปรามเพื่อนๆที่นังตัวสั่นงันงกทั้งๆที่ยังนุ่งผ้าถุง

" จริงๆนะคิล  ถึงฉันจะจำหน้าน้องเค้าไม่ได้  แต่ชัวร์ว่าน้องเค้ามีหางเป็นปลา " เจคกล่าวพร้อมเเบคกราวด้านหลังที่ช่วยกันพยักหน้า

" พวกนายจะบ้าเรอะ...ถ้ามันมีจริงๆไม่รอให้พวกเซ่อๆอย่างแกมาเจอหรอก  ป่านนี้ที่วัดแถวบ้านฉันคงมีออกโชว์บ้างหล่ะ " เฟรินที่ปากหมาไม่เลิกด่าเพื่อนๆต่ออย่างไม่สะทกสะท้านต่อสายตาเชือดเฉือน

" เอาล่ะๆ  ฉันจะยังไม่ปักใจเชื่อพวกนายจนกว่าฉันจะได้เห็นมันจริงๆ " คิลเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ

ไม่เข้าใจรตัวเองเล้ยย....เอาไอ้พวกนี้มาทำซากอะไร
แต่ก็ช่างเถอะ  ขาดใครสักคนไปชีวิตเขาก็คงเงียบเหงาน่าดู...

คิลถอนหายใจอีกเฮือกด้วยความสมเพชก่อนไล่ให้แต่ละคนไปทำการเปลี่ยนผ้าถุงก่อนที่จะเป็นปอดบวมตาย=-="

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

ณ ใต้ท้องทะเล

เจ้าหญิงเงือกของเราได้ทำการปรึกษาเพื่อนสาวในวังอันได้แก่มาทิลด้าและเเองเจลิน่าว่าควรจะทำอย่างไรในการที่จะหนีออกนอกวังและทำให้พวกมนุษย์ยอมรับตัวเองได้

" โถ่ๆๆๆเรนอน  เอาอย่างงี้ไหม...ฉันว่ามีคนๆหนึ่งน่าจะช่วยเธอได้ " แองจี้เสนอ

" ใครเหรอจ๊ะ" เรนอนถามด้วยความดีใจ

เธอเบื่อชีวิตใต้น้ำเต็มทีแล้ว...
เธออยากไปใช้ชีวิตบนบก....อยากทำความรู้จักกับมนุษย์ให้มากกว่านี้


" แม่หมอเออซูล่า...."

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++
 ณ ตำหนักแม่หมอเออซูล่า

" อยากเป็นมนุษย์เหรอจ๊ะ  องค์หญิง" เสียงแหบพร่าของแม่หมอเอ่ยถามเรนอนอย่างที่เธอไม่กล้าสบตา เอาแต่พยักหน้าแล้วก้มหน้าอยู่อย่างงั้น

" ฉันช่วยเธอได้นะ  แต่ยามันมีผลข้างเคียง...เธอยังต้องการมันอยู่อีกเหรอ?" เเม่หมอถามย้ำ  เรนอนก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาพยักหน้าเช่นเดิม

" นี่พวกเธอเป็นอะไรกัน  ทำไมไม่ยอมมองหน้าฉัน? " แม่หมอเอ่ยด้วยความไม่พอใจพลางสะบัดหางปลาหมึกยักษ์อันเป็นร่างกายท่อนล่างของเธอไปมา

" ถ้าพวกเธอสามคนไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา...อย่าหวังว่าฉันจะช่วย" แม่หมอยื่นคำขาด  ทำให้ทั้งสามคนรีบเงยหน้า...ก่อนที่จะพบกับความจริงยากทำใจ

คนเเคระ?  กวาง?  คนเเคระเขากวาง?มันคือตัวอะไรกันแน่?
หน้าตาละม้ายคล้ายปลาไหลไลด์แฟ็บ...ทาปากแดงๆเหมือนกินเลือดแมว
มีร่างกายท่อนล่างเป็นปลาหมึก
มันยากทำใจ....ที่จะกลั้นหัวเราะ!!!

เอาเป็นว่าให้ท่านผู้อ่านนึกภาพโกโดมของเราในสภาพครึ่งปลาหมึกยักษ์...พยายามนึกให้ออกเพราะมันมีผลโดยตรงกับอรรถรสในการอ่าน

" โอเค...สิ่งที่องค์หญิงต้องทำคือทายานี้ที่หางต่อหน้าพระจันทร์  แล้วองค์หญิงก็จะมีร่างกายเหมือนมนุษย์ทั่วไป" โกโดมยืดหางปลาหมึกออกไปหยิบยาข้างฝามาส่งให้เรนอน

" สิ่งที่ต้องแลกกับยานี้ก็คือเสียงร้องเพลงอันไพเราะของเธอ..องค์หญิงจะไม่สามารถร้องเพลงได้อีก   ข้อสองคือ...องค์หญิงจะโดนน้ำไม่ได้  หากขาขององค์หญิงโดนน้ำเมื่อไหร่มันจะกลับสู่สภาพเดิมทันที" เรนอนพยักหน้าอย่างเข้าอกเข้าใจ...ก่อนลาแม่หมอกลับไปทำความฝันให้เป็นจริง

++**++**++**++*++**++**++**++**++**++**++**++**++

ณ ชายหาดหน้าเกาะสาดส่องทั่วบริเวณด้วยเเสงจันทร์งามๆ

เรนอนเดินเล่นเอาเท้าสัมผัสทรายนุ่มๆบนชายหาดด้วยความสุขใจเพิ่งรู้ว่าการมีประสาทสัมผัสที่เท้ามันรู้สึกดีแบบนี้

มีความสุขจังเลย...
มีหาดทราย  สายลม  สองเท้า....(แบบอัลบั้มเเรกของพี่เบิร์ด^_^)
ฝันของเธอเป็นจริงแล้ว

เรนอนสุขใจจนอยากระบายออกมาเป็นเสียงเพลงอยางที่เธอเคยทำ...แต่เมื่อจะเปล่งเสียงร้องแห่งความสุข

เสียงของเธอก็หายไปกับเกลียวคลื่น....

นี่คือข้อแลกเปลี่ยนกับขาของเธอที่แม่หมอเออซูล่าโกโดมพูดไว้....เรนอนรีบเดินขึ้นจากหาดจนถึงโขดหินที่เกลียวคลื่นสวยๆซัดไม่ถึงแล้วนั่งลง  นับจากคืนนี้ชีวิตของเธอคงต้องเปลี่ยนไปตลอดกาลแล้วสินะ....

“นั่นใครน่ะ “ เสียงถามขู่กรรโชกอย่างไม่เป็นมิตรทำเอาเรนอนสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ  คนเค้ากำลังเหม่อลอยเคลิ้มๆ กขค ตลอดกาลแม้มันจะเปลี่ยนโลเกชั่นเป็นเจ้าชายแล้วก็ยังคงทำหน้าที่ได้ดีเยี่ยม

คิลขอตัวจากเพื่อนๆออกมาเดินเล่นหลังอาหารที่ชายหาดไม่นึกไม่ฝันว่าจะมีผู้ก่อการร้ายใจโฉดติดตามมาถึงนี่  คิลกระชับดาบเข้ามือมั่นหมายว่าเจออะไรไม่ชอบมาพากลแล้วล่ะก็....พ่อจะฟันให้คอขาดเชียว.....

อะไรว้า....อุตส่าห์หนีมาเกาะแล้วนะเว้ย

ยังจะตามมารังควานกันอีก...อย่างนี้มันน่าตื้บนัก

แล้วความตั้งใจสูงสุดของคิลที่จะได้เจอผู้ก่อการร้ายใจโฉดก็เป็นอันพังครืน...เมื่อผู้ก่อการร้ายทีหวังจะพบให้ได้ฟันออกกำลังก่อนนอนกลายเป็นหญิงสาวคนหนึ่ง  นัยน์ตาสีม่วงอ่อนๆที่มีแววหวาดระแวงสิ่งรอบตัว  รูปร่างบอบบางน่าทะนุถนอม.....

ถึงไม่ใช่คนความรู้สึกไวอย่างครี๊ด  หรือหื่นจัดอย่างเฟริน? หญิงสาวตรงหน้าก็ทำให้ความรู้สึกภายในใจตะโกนเป็นเสียงเดียวกันได้ว่า

น่ารัก!!!

คิลรีบเก็บดาบที่ทำให้หญิงสาวตรงหน้าตกใจลงอย่างรวดเร็ว  คิดเลยเถิดไปถึงขนาดว่า...บางทีนะบางที  เขาอาจจะหาแฟนไปถวายท่านพ่อได้ก่อนหนึ่งเดือนก็เป็นได้=w=

ถึงกระนั้นสัญชาตญาณในตัวก็บอกไว้ว่าคนตรงหน้ายังคงไว้ใจไม่ได้  อาจเป็นนกต่อของพวกผู้ก่อการร้ายก็ได้...ดังนั้น  จนกว่าจะมั่นใจว่าคนตรงหน้าไม่มีพิษภัยอะไร  เขาจะไม่ยอมเชื้อเชิญเขาวัง....

“ เธอเป็นใคร  มาจากไหน? “ คิลถามย้ำอย่างไม่ไว้ใจ

“ อะ เอ่อ...ฉันชื่อเรนอนค่ะ  แบบว่า...เอ่อ..หลงทางมา ” เรนอนตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ  แม้ว่าสายตาคนตรงหน้าจะมีกระแสอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก...แต่โลกบนผืนน้ำมันยังดูกว้างใหญ่สำหรับเธอนัก

“ งั้นเหรอ?...แล้ว  ไม่มีใครอื่นนอกจากเธอเลยเหรอ....” คิลถามพลางกวาดสายตามองไปรอบๆหาด

“ ไม่มีแล้วค่ะ  ฉันหลงมาคนเดียว..ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะคะ “ เรนอนตอบพลางก้มหน้างุด..กลัวคิลลี่ของเราจะจับโกหกได้

“ ฉันคือเจ้าชายคิล..เป็นเจ้าของเกาะและวังแห่งนี้  ถ้าเธอไม่รังเกียจ...มาพักกับพวกเพื่อนๆฉันก่อนก็ได้...” คิลแย้มรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรพลางเชื้อเชิญให้เข้าวังเมื่อเห็นคนหน้าตาน่ารักตรงหน้าไม่มีพิษภัยอะไร.....มันก็ไม่แปลกที่คิลลี่ของเราจะใจดีกับผู้หญิงหน้าตาน่ารักอย่างเรนอน

“ ค่ะ “ เรนอนรับคำอย่างว่าง่ายพร้อมลูบท่อนแขนไปมาเพราะอากาศเริ่มหนาวอาภรณ์ทีใส่ก็เปียกชุ่มไปด้วยน้ำทั้งหมด  ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษเกินร้อยคิลจึงถอดเสื้อนอกของตัวเองให้ซึ่งเรนอนก็รับมันไว้อย่างว่าง่าย

++**++**++**++**++**++**++**++**++

ณ  ด้านในวัง  บริเวณก๊งเหล้ารอบดึกของสมาชิกป้อมอัศวิน

อะไรกันวะนั่น.....

คนที่เพิ่งเดินเข้ามานั่นคิล....แล้วผู้หญิงนั่นใคร?

คำถามที่ไม่มีใครกล้าถามคิลเมื่อเขาเดินนำหน้าเจ้าหญิงเงือกในคราบมนุษย์เข้ามา  โดยเฉพาะเมื่อเจ้าหญิงเงือกคนที่ว่ามีหน้าตาดีและมีซัมธิงรองบางอย่างที่น่าสงสัย 

ประการแรก  พอกินข้าวเสร็จไอ้คุณชายคิลก็รีบออกไปเดินเล่นนอกวังอย่างกับนัดใครไว้  กลับมาอีกทีพร้อมของแถมหน้าตาน่ารัก...น่าสงสัยว่าคิลมันไปบวงสรวงน้องเขาขึ้นมาจากทะเลหรืออย่างไร?

ประการที่สอง  น้องคนสวยที่เอาแต่หลบอยู่ด้านหลังคิลนั่นมาจากไหน...ถึงใครหลายๆคนที่เล่นตีโป่งเมื่อตอนกลางวันจะคุ้นหน้าคุ้นตาน้องเค้าอย่างบอกไม่ถูกแต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบได้ว่าไปเจอน้องเค้ามาจากที่ไหน...

ประการที่สาม  มีความเป็นไปได้ว่าไอ้คุณชายคิลมันไปลากน้องเค้าขึ้นมาจากทะเลหรือไม่ก็ต้องมีอะไรมากกว่านั้น...ก็เรนอนเล่นเปียกไปทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า  แถมเสื้อตัวใหญ่ที่เธอใช้คลุมตัวอยู่นั่นมันก็ของคิลชัดๆ   นี่ถ้าไม่มีอะไรติดตัวมาเลยข้างนอกก็ต้องอากาศหนาวมาก....คิลถึงต้องเป็นสุภาพบุรุษขนาดนี้

มีความรู้สึกว่า....มันบังเอิญไปหน่อยมั้ง!!!

แต่ด้วยเหตุที่ว่าที่นี่คือนิวาสถานโดยชอบธรรมของคิลมันและทุกคนก็ยังคงอยากมีที่ซุกหัวนอน  สมาชิกทั้งหมดจึงได้แต่มอง....และหวังว่าคิลมันจะบอกอะไรๆให้กระจ่างเอง

“ พวกนายมองอะไรกันนักหนา...คืนนี้อยากนอนตากน้ำค้างเหรอ? “ คิลยั่วให้เพื่อนๆได้เสียวสันหลังเล่น  

แหม...นานๆทีจะได้เล่นบทเจ้าชาย

ได้ออกคำสั่งให้มันครึ้มอกครึ้มใจหน่อย....

งานนี้มันส์พ่ะย่ะค่ะ!!!

“ ปละ ๆ เปล่าคิล....พวกเราแค่น้อยใจนิดหน่อยที่นายลืมพวกเรา “ เจค...จอมใจกล้าแห่งป้อมโยนเหรียญถามทางคนแรก

“ น้อยใจ? ลืม?.....ฉันลืมอะไรกับพวกนายมิทราบ”  คิลทวนคำถามหน้าตายทั้งๆที่รู้ว่ามันจะเป็นเรื่องอะไรไม่ได้นอกจากสาวน้อยหน้าตาน่ารักที่ยืนหลบอยู่ด้านหลังเขานี่

“ ลืมแนะนำน้องด้านหลังนายให้พวกเรารู้จัก...” โคลว์ ....หน่วยกล้าตายคนที่สองเอ่ยถามอย่างน่าให้โล่เกียรติยศ

“ อ้อ....ยัยนี่ชื่อเรนอน   เห็นว่าหลงทางมาก็เลยพามาพักด้วย “คิลตอบเนิบๆเร่งต่อมความอยากรู้อยากเห็นเข้าไปอีก

“ โห่....... “ เพื่อนๆทั้งหลายถอนหายใจด้วยความเสียดายและอยากสอนบทเรียนดีๆให้เพื่อนคนนี้ไว้ใช้กับผู้หญิงบ้าง

“ พวกนายจะโห่หาอะไร...คืนนี้น้ำค้างน่าจะแรงด้วยนะ” คิลเปรยๆอย่างเป็นต่อ...จนเพื่อนๆต้องส่ายหน้ากันหวืดๆพลางก๊งกันต่ออย่างไม่อยากต่อความยาวสาวความยืดให้วุ่นวาย

คนอย่างคิลไม่ได้รวดเร็วถึงขนาดชิงลงมือตั้งแต่วันแรกหรอกน่า...

ถ้าน้องเรนอนมาพักกับเราหลายวันก็ยังมีโอกาสทำความรู้จักอีกนาน...

เมื่อคิดได้ดังนั้น...สมาชิกก๊กกินนอนจึงไม่ได้ถามไถ่สิ่งใดต่อ

แต่ความสงบสุขย่อมเกิดขึ้นไม่ได้ถ้าเฟรินติดตามมาบนเกาะนี้ด้วย...ถึงแม้ว่าคาโลจะพยายามดึงแม่ตัวยุ่งไว้ด้วยวิธีการต่างๆจนเพื่อนๆต้องอิจฉาตาร้อน

วันๆมันเล่นไม่มาหาเพื่อนหาฝูง...

ขลุกอยู่กับคาโลทั้งวัน...มิน่า  คิลมันถึงไม่ยอมแต่งงานด้วย

ไม่ได้รังเกียจ

แต่ขืนแต่ไปมีหวังไม่ได้ตายดีแหงมๆ=w=

“ เพื่อนๆโว้ยยยยยยยยยยยยย” เฟรินปรากฎตัวพร้อมเสียงอันชวนปวดหัวว่าอีกไม่นานเพื่อนๆจะได้มีปัญหาประลองปัญญากัน  แม้แต่คาโลยังต้องกุมขมับจนครี๊ดต้องรินน้ำย้อมใจให้แก้วใหญ่

 “ ฉันเริ่มจะเบื่อแล้วว่ะคิล....บนเกาะนี้มันน่าจะจัดกิจกรรมอะไรบ้างนะ” เฟรินบ่นกระปอดกระแปด

“ ฉันไม่เห็นจะเบื่อเลยเฟริน  กิจกรรมบนเกาะนี้พวกฉันหามาเล่นเรื่อยๆไม่เห็นเบื่อ...ถ้าจำไม่ผิดฉันกะแกก็มาถึงเกาะนี้พร้อมๆกันไม่ใช่เหรอว้า....” โร เซวาเรสที่ดื่มน้ำย้อมใจไปพอกรึ่มๆกำลังดีเอ่ยดักคอเฟริน

“หรือว่าลีลาของคาโลมันจำเจเหรอวะ...แกถึงได้เบื่อเอาง่ายๆ” ซอว์โรว์...หน่วยกล้าตายลำดับที่สามเอ่ยอย่างไม่กลัวอากาศหนาวและผ่าปฐพี  เพราะตอนนี้คาโลโดนครี๊ดมอมเหล้าจนสลบไปแล้ว......

“ จะบ้าเหรอพวกแก...วันๆคิดแต่เรื่องอกุศล” เฟรินเริ่มเลือดขึ้นหน้า (ด้วยความอาย)

“ พวกฉันแค่คิดเว้ย...แต่แกน่ะทำ” ทิวดอร์เริ่มผสมโรงรายการเมื่อนานๆทีจะได้มีโอกาสแซวโดยไม่ถูกเฉาะหัว

ในขณะที่เฟรินกำลังจะได้โชว์ผ่าศพเดี่ยวโดยไม่มีห้องแช่แข็งส่วนตัว   ซีบิลผู้ประสานร้อยร้าวก็เอ่ยขัดขึ้นอย่างหวังว่าจะพอช่วยจรรโลงเหตุการณ์ให้ดีขึ้น

“ เดี๋ยวก่อนครับทุกคน...คือว่าผมได้เดินสำรวจวังอย่างคร่าวๆมา  ทราบว่าที่นี่มีห้องคาราโอเกะด้วย ...ผมเพิ่งลองเครื่องแล้วก็ลงเพลงใหม่ๆไว้ให้แล้ว   พรุ่งนี้เราจะได้ไปใช้งานกัน “ ซีบิลแย้มรอยยิ้มเมื่อเห็นทุกคนให้ความสนใจกับประเด็นนี้มาก...อย่างน้อยแม่บ้านที่นี่ก็ไม่เสียเวลาเก็บกวาดสถานที่หลังการออกกำลังกายของเฟริน

“ ฮ้า....ที่นี่มีห้องคาราโอเกะด้วยเรอะ  ทำไมแกไม่บอกฉันวะคิล...อ้าว   เฮ้ย!!! “ เฟรินหันไปคาดโทษกับเพื่อนรักหักเหลี่ยมแต่ก็ต้องขชะงักพร้อมอุทานอย่างไม่สมกุลสตรีที่สุด  “ นั่นใครวะ...น่ารักชิบ!!”

เพื่อนๆแต่ละคนต้องซดน้ำย้อมใจกันอีกคนละแก้วใหญ่กับนิสัยที่แก้ไม่ได้สักทีไอ้เรื่องปากไปก่อนสมองของเฟริน  คำพูดที่คิลต้องอมยิ้มแล้วเฉลยคำตอบก่อนที่เฟรินจะได้เริ่มบทเรียนจีบสาว

“ น่ารักดีใช่มะ...ดีแล้วเฟริน  เพราะเรนอนคนนี้...จะเป็นรูมเมทแก...”

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

ณ ห้องนอนของสองสาว

เฟรินกำลังเดินพล่านเป็นหนูติดจั่นอย่างคิดมาก  ไม่ได้รังเกียจอะไรเรนอนแม้แต่นิดเดียว...แต่กลับรู้สึกประหลาดใจเมื่อไล่เรนอนไปอาบน้ำ

เรนอนเข้าไปในห้องน้ำแต่โดยดี....กลับออกมาเนื้อตัวสะอาดสะอ้าน

แต่เธอสงสัย  ทำไมผ้าเช็ดตัวไม่เปียกน้ำ...

ผมเผ้าเรนอนก็แห้งสนิทดีไม่มีเปียก...น่าสงสัยว่าเธอเข้าไปทำอะไรกันแน่

แต่ความสงสัยก็ยังคงเป็นความสงสัยอยู่ดี  ไม่กล้าถามออกไปเหมือนมันมีชนักติดหลังบางอย่างที่ทำให้ไม่อย่างถามเท่าไหร่

....ราตรีแรกผ่านไปอย่างสงบสุข  แต่ไม่รู้จะเป็นแบบนี้ได้อีกนานเท่าไหร่...

บริเวณหลังเกาะตอนกลางดึกในคืนนั้น....

ผืนน้ำเรียบลื่นสะท้อนแสงจันทร์นวลสวย.....

ทันใดก็เกินละลอกคลื่นเบาบาง....แสงจันทร์สวนสะท้อนให้เห็นหนวดปลาหมึกยักษ์สะบัดขึ้นเหนือน้ำแล้วจมหายไป.....

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

ณ ห้องคาราโอเกะในวันต่อมา...

" มากันเเล้วเหรอวะ...พวกแกนี้ช้าจริงๆ  เดี๋ยวเสียฤกษ์ศิลปินเอกโชว์เดี่ยวหมด" คำพูดน่าเตะออกมาจากปากคนที่ตื่นสายที่สุดในวันนี้  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร....มันก็คือคนผมสีน้ำตาลหน้าตาน่ารัก  กำลังยืนจับไมค์เย้วๆด้วยท่าทีที่ห่างไกลคำว่าผู้หญิงออกไปในขณะนี้

" เฮ้ยเฟรินจะโชว์เดี่ยวเว้ยเฮ้ย!!! ครึ้มอกครึ้มใจอะไรวะแก...."

" เออน่า...พวกแกรอดูเพลงแรกก่อนละกัน  มิวสิค!!!"



..เธอทำให้ฉันต้องเมื่อยคอ...เธอมาทำให้ฉันต้องเฝ้ารอ
ก็ได้แต่มองขึ้นไปที่เธอถึงบนฟ้า..
คนมันเเอบชอบเธอมานาน..เธอก็ยังไม่เห็นมองลงมา  คงต้องออกแรงเข้าไปใกล้เธอมากกว่านี้....

ถึงเเม้เธอจะสูงเท่าฟ้า  ฉันก็จะดึงลงมาให้สุดมือ...
เหมือนๆมันจะเอื้อมไม่ถึง..ถึงยังไง  ก็ต้องลอง

อกหักไม่ว่า  ถ้าไม่ได้รักคงบ้า ก็คนอย่างเธอมันน่า  น่าได้เป็นเจ้าของ...
อกหักยังได้...ยังดีกว่าไม่ได้ชอบ  จะเป็นจะตายก็ขอเอื้อมให้ถึงหัวใจเธอ...


" ฮิ้ววววววว...เฟริน  นายเลือกเพลงเปิดได้สะใจมากเว้ย!!" เสียงเพื่อนๆโห่รับกับเพลงของเฟรินและร้องตามกันเป็นทิวเเถว

มันแน่นอนอยู่แล้วที่จะร้องเพลงเเนวๆนี้ได้...
เอาเพลงนี้ไปจีบสาวปราสาทขุนนาง..
โอกาศติดมีถึงร้อยเปอร์เซ็นเต็ม!!

" ฮิ้ววววววว....เยื่ยมเฟริน!! เอาไมค์มา...ฉันร้องต่อ  มิวสิค!!"  แล้วพ่อเจ้าประคุณทูนหัวโจรสลัดตาเดียวก็คว้าไมค์จากหัวขโมยไป



รู้ว่าเสี่ยงแต่คนต้องขอลอง...แม้ต้องเสี่ยงแต่อยากได้ของที่อยู่สูง
ยังไงก็ขอลองดูสักที....
แม้ว่าเราแตกต่างกันเท่าไหร่...แม้ว่าเธออยู่ไกลอยู่สูงขนาดไหน...
ยังไงก็ขอลองดูสักที...

ก็คำว่ารักมันสั่งให้ฉันทำตามหัวใจ....

ได้เกิดมาเจอเธอทั้งที...ไม่ว่ายังไงก็ลองดี  สัก...วัน...  อยากรักก็ต้องเสี่ยง  ไม่อยากให้เธอเป็นเพียงภาพในความฝัน......
ลำบากลำบนไม่สนใจ...ตะเกียกตะกายสักเพียงไรก็ดีกว่าปล่อยเธอไปจาก...ช้านนนน...  ตกหลุมรักจริงๆ  รักเธอจริงๆ...เธอคงไม่ว่ากัน


" เฮ้!!!   สุดยอดเว้ยสุดยอด....เพลงโดนโคตรๆเว้ยครี๊ด " เสียงชมจากเพื่อนๆที่กำลังเฮฮากันเต็มที่

" เจ้าภาพล่ะเว้ยเจ้าภาพ....คิลโว้ย   มาๆๆๆ..ขอโดนๆสักเพลง.."  เเล้วเสียงเชื้อเชิญจากเพื่อนๆชาวป้อมอัศวินที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานเสมอก็ลากเจ้าภาพที่นั่งอยู่ข้างๆเรนอนออกมาโชว์ลูกคอจนได้



หากขาดกันไปวันใดหัวใจมันคงละเมอ~  ก็เพราะว่าเรานั้นเป็นคู่กัน...


แค่ใช้มองตาก็เข้าใจ...ไม่ต้องพูดอะไรก็ยังพอรู้   ไม่ต้องเเสดงท่าทางให้ดู...ก็รับรู้อะไรข้างในใจ...

คนหนึ่งเหงา...อีกคนก็เหงา  อย่างกับเรา..คือคนๆเดียวกัน~

ก็เกิดความรัก  รัก  รัก  ความผูกพัน..ในใจ   ไม่มีใคร..คนใดทนแทนได้เหมือนเธอ หากขาดกันไปวันใดหัวใจมันคงละเมอ..ก็เพราะว่าเรานั้นเป็นคู่กัน

ทั้งๆที่ใจก็ต่างใจ...ทั้งนิสัยใจคอเราก็ต่างกัน  ทั้งที่มีใคร...เข้ามาผูกพัน  ก็ไม่สำคัญไปมากกว่าเธอ....

คนหนึ่งเหงา...อีกคนก็เหงา  อย่างกับเรา..คือคนๆเดียวกัน~

ก็เกิดความรัก  รัก  รัก  ความผูกพัน..ในใจ   ไม่มีใคร..คนใดทนแทนได้เหมือนเธอ หากขาดกันไปวันใดหัวใจมันคงละเมอ..ก็เพราะว่าเรานั้นเป็นคู่กัน


" โห..คิล   เพลงซึ้งมาก...แต่ถามหน่อย  อีกคนที่เค้าจะมานั่งเป็นคนๆเดียวกันกะแกมันอยู่ไหนวะ " เฟรินถามอย่างเห็นใจเพื่อน

ก็ยอมรับอ่ะนะว่าเพลงซึ้ง...เพราะซะไม่มี
แต่นี่เรามาที่เกาะนี้จะสองอาทิตย์อยู่แล้ว....
คิลยังหาเเฟนไปถวายพ่อมันไม่ได้เลย...ถ้ามันยังไม่เริ่มต้น
ครบกำหนดเมื่อไหร่...เธอก็ต้องเเต่งงานกับมัน

" ..."  มีแต่ความเงียบที่เป็นคำตอบให้เพื่อนๆ  บอกให้รู้ว่าตัวเขาเองก็คิดมากเหมือนกันเกี่ยวกับเรื่องนี้

เล่นส่งกันมาอยู่กลางเกาะเเบบนี้...แล้วเราจะหาผู้หญิงจากที่ไหน?

และแล้วความเงียบก็เข้าครอบงำทุกอณูบริเวณห้องคาราโอเกะ  ทำให้ห้องเกิดบรรยากาศตึงเครียดเหมือนอยู่ในสงครามอิหร่านก็ไม่ปาน  ทำให้คนที่ถึงแม้ได้มาอยู่ที่นี่ไม่นานอย่างเรนอนก็รู้สึกเครียดไปด้วยได้

ด้วยความที่เป็นสุภาพสตรีเพียงหนึ่งเดียว ( ขอละเฟรินไว้ในฐานที่เราเข้าใจกัน)และเมื่อตอนเป็นเจ้าหญิงเงือกก็ติดนิสัยชอบช่วยเหลือประชาชนอยู่เป็นนิจ...ด้วยความเป็นห่วงอย่างสุดซึ้ง  เรนอนจึงเอ่ยถามโดยไม่ทันคิดออกไปว่า...

" มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าคะ?..ให้ฉันช่วยอะไรก็บอกได้นะคะ..."

นั่นเองจึงจุดประกายความคิดอันประเสริฐโคตรๆให้แก่ชาวป้อมอัศวิน  เหมือนตอนที่เซอร์ไอเเซคค้นพบเเรงโน้มถ่วงได้ไม่มีผิด.... ทุกคนหันไปมองเรนอนกันเป็นตาเดียวพลางพิจารณาด้วยหัวสมอง...

เรนอน  เรนอน  เรนอน
สวย...
น่ารัก...
บุคลิกดี...
อย่างนี้เเหละ...ใช่เลย

และเเล้วทุกคนก็แทบจะตรัสรู้ด้วยตนเองได้เลยว่าความคิดของเพื่อนๆด้วยกันมันเป็นอย่างไรบ้าง..เฟรินพยักหน้าให้ครี๊ด   ครี๊ดหันไปพยักหน้ากับซอร์โรว์  ซอร์โรว์หันไปพยักหน้าต่อกับเจค  เจคหันไปส่งสายตาให้ซีบิล   แล้วทุกคนก็ทราบถึงความในใจของกันเเละกันรวมไปถึงคาโลที่เอากะเขาด้วย

ก็คงจะมีแต่เรนอนที่ยังงงเป็นไก่ตาแตก  และคิลที่ได้รับข้อความนี้เเล้วรีบสายหน้าหวืดๆอย่างไม่ร่วมด้วย  แต่สองเสี่ยงต่อยี่สิบเสียงย่อมไม่มีความหมาย....

เฟรินกระโดดข้ามโซฟามายืนจังก้าตรงหน้าคิลอย่างเอาเรื่อง  ก่อนเอ่ยคำถามเปรี้ยงเดียว.....

" นายรังเกียจเรนอนหรือเปล่า?..คิล "

ราวระเบิดปรามาณูลูกโตที่ทิ้งลงมาทำเอาคิลเลิ่กลั่กตอบไม่ถูก  ก็รู้อยู่ว่าไม่ได้รังเกียจ...แต่ถ้าตอบไปตอนนี้ก็เท่ากับร่วมลงเรือลำเดียวกับไอ้พวกนี้น่ะสิ

" โอเค..ไม่ตอบถือว่าตกลง  พวกเราย้ายไปฝั่งเจ้าสาว!"  แล้วเฟรินก็กระโดดรวดเดียวข้ามโต๊ะกับแกล้มไปหาเรนอน

" เรนอน...รังเกียจคิลหรือเปล่า? " 

ระเบิดลูกที่สองตามมาติดๆเหมือนดั่งเรนอนเป็นแผ่นดินญี่ปุ่นในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง...ทำเอาเรนอนพูดไม่ออกอีกเช่นกัน

" เอาล่ะ...ในเมื่อทั้งสองตกลงปลงใจกันเรียบร้อยเเล้ว  ฉะนั้น...คืนนี้พวกเราต้องฉลองเว้ย!!! " 

แล้วเหล่าสมาชิกป้อมอัศวินผู้สะกดคำว่า "ปรึกษา" ไม่เป็นก็เฮโลกันร้องคาราโอเกะต่อ....

~เลี้ยงส่งให้เธอกับเขาความเศร้าทำเอาเจ็บ  เลี้ยงส่งให้เธอกับเขาได้รักกันนานๆ~

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

น่าเเปลกมากๆกับการกระทำที่ไม่ได้ปรึกษาคู่บ่าวสาว  แต่ว่าหลังจากเหตุการณ์ยิงระเบิดคำถามในห้องคาราโอเกะก็ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ดีขึ้นเรื่อยๆ

จนในที่สุด...ทั้งสองก็ตกลงปลงใจว่าจะแต่งงานกัน

กำหนดพิธีแต่งงานจะเริ่มในอีกสามวันข้างหน้า...สมาชิกป้อมอัศวินต่างยินดีปรีดากับการเป็นฝั่งเป็นฝาของเพื่อนซะที

แต่ถ้าหากว่าการแต่งงานครั้งนี้ดำเนินได้ด้วยความราบรื่น  ผู้ขียนคาดว่าจะโดนคอมเม้นด่าเอา....ด้วยประการฉะนี้  เราจึงต้องมีอุปสรรคขึ้นมาพิสูจน์รักของพระ-นาง

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

ทางด้านคิงบนบก

ตอนนี้กำลังปลาบปลื้มยินดีที่จะได้เห็นหน้าลูกสะใภ้สักทีหลังจากรอมานาน  เหล่าไพร่ฟ้าประชาชนก็จัดงานเฉลิมฉลองเตรียมรับพระราชพิธีอภิเษกในอีกสามวันข้างหน้า  ทางพระราชวังก็วุ่นวายกันใหญ่กับการเตรียมการรับงานนี้...

แต่ทางด้านหนึ่งของเกาะคิงบนบก

" เรนอน! เรนอน! เฮ้ยพวกเรา...เรนอนหายตัวไปว่ะ" คิลที่วิ่งหน้าตาตื่นตระหนกเข้ามาหาเพื่อนๆ

อย่าเป็นอะไรไปเลยนะเรนอน...
งานเเต่งงานของเราจะเริ่มขึ้นในอีกสามวันข้างหน้า...ยกเลิกไม่ได้
..และฉันก็ไม่ยอมแต่งงานกับใครนอกจากเธอเด็ดขาด

" พวกฉันไม่เห็นนะ..อยู่กับเฟรินหรือเปล่า?"

" บ้าชิบ! " คิลสบถสั้นๆแล้วรีบวิ่งขึ้นไปยังห้องของสองสาวทันที

++**++**++**++**++**++**++**++**++

ณ ห้องของเฟรินและเรนอน

ภายในห้องยังดูมีสภาพปกติทุกอย่าง...ยกเว้นเฟริน

" เรนอนอยู่ไหนเฟริน?...ฉันไม่มีเวลามาล้อเล่นนะ  ถ้าเราไม่ออกเดินทางภายในวันนี้เราจะไปไม่ทันพิธีการ..." คิลเดินเข้ามาเขย่าตัวเฟรินอย่างรีบร้อน  ซึ่งเฟรินเองกำลังอยู่ให้เหตุการณ์อาฟเตอร์ช็อคอย่างรุนแรง

" คิล...เรนอนไปแล้ว..."

" ไปไหน?"

" เรนอนรักนายมาก...แต่เธอไม่สามารถรักนายได้..."

" เฟริน! นายพูดอะไรออกมา  เรนอนไปไหน! "

" เรนอนไม่ใช่คนคิล...เธอใช้ยาตัวหนึ่งทำให้เป็นคน  แต่ยามันคงจะหมดฤทธิ์เร็วกว่าที่เธอคิด..." เฟรินตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง  บอกให้รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะมาล้อเล่นกัน

" เรนอนเป็นอะไร? "

" เธอเป็นเงือก...."

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

ณ ใต้น้ำ

เจ้าหญิงเงือกเรนอนที่กลับมาสู่สภาพเดิมเหมือนตอนที่เธอถือกำเนิดมา  การไปอยู่บนบกในครั้งนี้ทำให้เธอได้บทเรียนครั้งยิ่งใหญ่

และได้รับความรักจากใครคนหนึ่งที่เธอไม่มีวันลืม....

แม่หมอเออซูล่าไม่ได้บอกสักคำว่ายาที่ว่ามันมีเวลาหมดอายุ  นึกถึงหน้าเฟรินที่ตกใจอุทานออกมาไม่เป็นผู้เป็นคนเมื่อตื่นมาเเล้วพบว่าขาของเธอหายไป

ป่านนี้คิลจะเป็นอย่างไรบ้าง?
เขาจะทำยังไงในเมื่องานเเต่งงานของเราจะเริ่มขึ้นในอีกสามวันนี้เเล้ว...

ด้วยความทุกข์ระทมจนเเองจี้เเละมาทิลด้าสังเกตเห็น...ผู้ที่จะแก้ปัญหานี้ให้เธอคงจะเป็นแม่หมอเออซูล่าเจ้าเก่า..

ณ ตำหนักแม่หมอ

ท่านเเม่หมอยังคงสวยไม่สร่าง  แต่สว่างแล้วไม่สวย...หลังจากเรนอนเล่าเหตการณ์ทั้งหมดให้แม่หมอฟัง

" เฮ้อออออ...ฉันก็เสียดายเเทนองค์หญิงอ่ะนะ  แต่คงจะต้องทำใจในเมื่อเธอกับเขามันคนละเผ่าพันธุ์กัน " โกโดมเออซูล่าสะบัดหนวดปลาหมึกอย่างนึกเสียดายแทน

" เอางี้ฉันยังพอมีวิธีช่วยองค์หญิง...ช่วยให้เจ้าชายได้แต่งงาน" โกโดมเออซูล่าเอ่ยด้วยประกายตาระยิบระยับ

" ยังไงคะเเม่หมอ? "

" ฉันจะแต่งงานกับเจ้าชายแทนเธอเอง!! "

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

ตอนเย็นวันนั้น...เรือสำเภาขององค์ชายคิลก็ออกจากเกาะไปอย่างไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้หวนกลับมาอีกครั้ง....

ณ บนเรือ

ทุกคนอยู่บนเรือครบที้งคู่บ่าวสาวเเละเพื่อนพ้อง  น่าแปลกที่เรนอนหายตัวไปแล้วกลับมา  แปลกๆก็แต่อุปมาเหมือนเห็นเขากวางบนหัวเรนอนเป็นพักๆ  การพูดการจาก็แปลกๆไปโดยเฉพาะเมื่อเรนอนคนใหม่เอาใจเฟรินเป็นพิเศษเหมือนเป็นทาสกันมาเมื่อชาติปางก่อน....

ส่วนทางด้านเฟริน..หลังจากเห็นเรนอนก็เกิดอาการจับไข้  ยิ่งเมื่อเรนอนเรียกเธอว่า "องค์หญิงผู้เลอโฉม" ด้วยแล้ว...อาการยิ่งทรุดหนัก

ยาขนานใหม่ของโกโดมเออซูล่าที่ขณะนี้ปลอมเป็นเรนอนมาอยู่บนเรือน่าจะดำเนินไปด้วยดีหากว่าไม่เกิดเรื่อง...

" น่าดีใจจังเลยเนอะ...คิลมันจะได้แต่งงานกัยเขาซะที " อาชูร่าเปรยอย่างยินดีปรีดาไปกับเขาพร้อมเปิดขวดน้ำสีอำพันที่นายครี๊ดขนมาตั้งแต่วันแรกยันวันกลับก็ยังไม่หมดสักที
 
" นั่นน่ะสิค้า...เรนอนก็เห็นด๊วยยยย  เห็นด้วย..." โกโดมเออซูล่าในคราบบเรนอนจำแลงรีบส่งเสียงกระดี๊กระด้าจนทุกคนผิดสังเกตุ  แต่ด้วยเหตุไอ้น้ำเปลี่ยนนิสัยทำให้ไม่มีใครถาม  รวมถึงบางคนก็คิดว่าไอ้น้ำสีทองๆที่ครี๊ดหมั่นรินให้ที่ทำให้เรนอนเปลี่ยน

มีแต่คิลเท่านั้นที่วันนี้ดูไม่แฮปปี้เท่าที่ควร  รวมไปถึงคาโลที่สีหน้าไม่แฮปปี้อยู่แล้วและโดยเฉพาะเมื่อเฟรินดันล้มป่วยโดยไม่ทราบสาเหตุอีกต่างหาก

แปลกชะมัด..
ปกติเรนอนไม่กินเหล้าแม้ว่าเขาจะเคยขยั้นขะยอให้กินมาแล้ว
แถมช่วงนี้พูดจาก็แปลกๆ
ไม่เหมือนเรนอนคนเดิม....

ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรต่อ..คลื่นลูกโตก็ซัดตูม  ส่งผลให้เรือสำเภาลำงามโคลงไปนิดนึงแต่ก็ไม่มีใครได้รับความเสียหายนอกจาก...

" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด "

น่านล่ะ...เสียงร้องโหยหวนปานจะขาดใจตายของเรนอนจำเเลงดังขึ้นเรียกทุกสายตาให้หันไปมอง

โอ้..ม่ายยยยย
นายโคลว์เล่นล้มถังน้ำแข็งใส่แม่เจ้าประคุณตอนเรืองโคลง
งานนี้...ตายเเหงมๆ

ในขณะที่เรนอนจำแลงกำลังทัวร์ดินแดนน้ำแข็งแบบไม่ต้องพึ่งคาโล  ขายาวเรียวสวยก็กลายเป็นหนวดปลาหมึกยักษ์  ร่างสูงระหงก็หดเหลือไม่เกินสองฟุต แถมออกมาได้อุบาทว์จิตเกินที่ทุกคนจะรับได้....

งั้นไอ้ที่เฟรินมันเพ้อก็จริงนะสิ...เรนอนไม่ใช่คน
แต่ก็ไม่นึกว่าจะออกมาได้น่าเกลียดขนาดนี้....
ตัวบ้าอะไรวะ...คนเเคระก็ไม่ใช่  กวางก็ไม่เชิง
เพศอะไรยังดูยากดูเย็น...ปวดกบาล

" อ้ายยยย...อย่ามองเรนอนอย่างนั้นนะคะ  ถึงเรนอนไม่ใช่คน  แต่เรนอนก็รักคิลสุดหัวใจ...." เรนอนหยอดถ้อยคำหวานเลี่ยนพร้อมส่งสายตาหวานเยิ้ม  แต่คิลไม่ได้อยู่รับเนื่องจากวิ่งไปเอากระโถน...

เรนอนจำแลงเริ่มเดินเข้าไปหาคิลช้าๆด้วยความเสน่หา  ทั้งๆที่หนวดยักษ์มันทั้งน่าเกลียดน่ากลัวแต่เรนอนจำแลงก็ไม่หวั่น....

ส่วนทางด้านคิลที่เริ่มปัญญาอ่อนขึ้นมาถนัดใจ  คิดไว้แต่ว่าถ้าร่างที่แท้จริงของเรนอนเป็นแบบนี้...เขาก็จะต้องรับมันให้ได้  ก็ในเมื่อเขารักเรนอน

ก่อนที่เราจะได้เห็นภาพสยดสยองว่าด้วยการทำอนาจารคิลโดยว่าที่เมียตัวเอง  เฟรินผู้รับรู้เหตุการณ์จึงรีบวิ่งออกมา(โดยมีคาโลประคองไม่ห่าง)

" อย่ายอมมันนะเว้ยคิล  นั่นมันไม่ใช่เรนอนแต่เเรกเเล้ว!! "  เฟรินตะโกนเบรกฉากอันตรายของเยาวชนไว้ได้ทันท่วงที

" โถ่ไอ้โง่!!!  แกคิดว่าเรนอนพอเป็นเงือกแล้วอุบาทว์จิตอย่างนี้เรอะ....อันนี้ไม่ใช่  นี่ไม่ใช่เรนอน " เฟรินที่นานๆที่จะได้บทด่าโกโดมหลังจากที่หมันไส้มานานเพิ่งได้โอกาศด่า...งานนี้ใส่ไม่ยั้ง

" ดูสารรูปนังนี่กะเรนอน  แกทำใจเข้าไปได้ยังไงวะคิล....ถ้าเป็นฉันนะเว้ย  ถึงนังนี่เป็นเรนอนตัวจริง...ฉันจับโยนลงทะเลให้ฉลามกินดีกว่า "

" เฟริน...แล้วเรนอนของฉันอยู่ไหน? "

" โน่นแก...ฉันว่าเค้าว่ายน้ำตามเรือเรามาว่ะ " ทิวดอร์บุ้ยใบ้ไปทางท้ายเรือ

ทันทีทันใด...คิลพลักโกโดมเออซูล่าทิ้งอย่างไม่ใยดี  ก่อนจะชะโงกลงเรือไปดูตามที่ทิวดอร์บอก

อ่า...ถึงมันจะไม่น่าเชื่อ
แต่ที่ว่าน้ำตามมามันคือเรนอน...เรนอนจริงๆ
ถึงแม้ว่า...เธอจะมีขาเป็นอื่นก็ตาม

โดยสัญชาตญาณส่วนตัวคิลโดดน้ำตูมไปหาเรนอน  ท่ามกลางเสียงโวยวายของโกโดมที่ทนไม่ได้  จนเฟรินต้องจับมัดไว้กะเสากระโดงเรือ

ในที่สุด...คิลก็อุ้มเรนอนขึ้นมาบนเรือจนได้ ปัญหาต่อมาคือ...จะบอกท่านพ่อยังไงว่าเจ้าสาวเราเป็นนางเงือก?

" เฮ้ยพวกเราไม่ต้องคิดมาก...ตราบใดที่เรายังมีหอสมุดเคลื่อนที่และไอ้กวางปลาหมึกนี่อยู่ " เฟรินเรียกขวัญกำลังใจเพื่อนๆ

" แกจะทำยังไงวะ? "

" เอาล่ะโกโดม...แกจะบอกสูตรยาฉันมาดีๆหรือว่าจะบอกทั้งน้ำตา " เฟรินขู่เสียงเข้มอย่างเป็นต่อ

และถึงแม้ว่าโกโดมจะได้รับบทร้ายในเรื่องนี้
แต่ก็ยังคงมีความจงรักภักดีกะองค์หญิงมิเสื่อมคลาย...

" กระหม่อมบอกไม่ได้..องค์หญิง " โกโดมเออซูล่าสิ้นลายตอบเสียงแผ่ว

" เอ...นี่พวกแกว่าไอ้พวกครึ่งโคมุสครึ่งปลาหมึกยักษ์จะทนไฟมั๊ยวะ " เฟรินเอ่ยเปรยให้โกโดมเสียวสันหลังเล่น  " บ๊ะ...วันนี้ได้ข่าวว่าซีบิลจะทำบาร์บีคิวด้วย "

โอ้..องค์หญิงทรงโหดร้าย
งวดก่อนก็จับกดน้ำ...พอรู้ว่าหายใจในน้ำได้ก็จะจับกดไฟ
งานนี้โกโดมขอลาดีกว่า

" ง่ายมากองค์หญิง  เอาหนวดเต่าบดรวมกับเขากระต่าย  ผสมโดยใช้น้ำลายมังกรไฟเป็นตัวทำละลาย  อาบแสงแดดสี่วัน..อาบแสงจันทร์สี่คืน  เท่านี้ก็เรียบร้อย  "

" นี่แกจะบ้าเหรอ?...งานน่ะอีกสองวันเองนะเว้ย  ถ้าแกหาทางแก้ให้เรนอนเป็นคนไม่ได้ภายในสองชั่วโมงนี้...เย็นนี้ฉันจะย่างแกเป็นอาหารเย็น " เฟรินแยกเขี้ยว

ทางด้านเพื่อนๆก็เริ่มพะอืดพะอมเมื่อรู้ว่าถ้าโกโดมไม่ยอมแก้ปัญหา  คืนนี้พวกเขาจะได้เปิบพิศดารกัน  ต่างเอาใจช่วยโกโดมเต็มที่....

" ทะ..ที่จริง  มันก็มีอีกวิธีนึง..."  โกโดมตอบเงียบๆจนทุกคนต้องยื่นหน้าเขาไปใกล้ๆเพื่อฟังให้ชัด

" จูบจากรักแท้...ต่อหน้าพยานสี่คนขึ้นไป  จะทำให้เรนอนไม่กลับมาเป็นเงือกอีก.."

พรึ่บ!!!

ทุกสายตาหันไปมองคิลที่อุ้มเรนอนไว้บนตักเป็นตาเดียว  หวังว่าพยานสี่คนนั้นจะเป็นตัวเองอย่างที่สุด...

และในที่สุด...
ทุกคนบนเรือก็ได้เป็นพยานรักให้คิลและเรนอนโดยสมบูรณ์.....

++**++**++**++**++**++**++**++**++**++

" เจ้าชายคิลทรงพระเจริญ!!!  เจ้าหญิงเรนอนทรงพระเจริญ!!! " เสียงสรรเสริญของเหล่าประชาชนของคิงบนบกดังเซ็งแซ่ให้กับคู่รักคู่ใหม่ของอาณาจักร

คิลกับเรนอนแต่งงานกัน   คิลได้ขึ้นเป็นกษัตริย์คนต่อมาของอาณาจักร...มีลูกกะเรนอน 1 คน  ซึ่งกำลังเป็นที่กังวลของคิล  เพราะเด็กคนนี้หายใจในน้ำได้แม้ไม่มีหาง...

ส่วนทางด้านคาโลและเฟรินก็ได้แต่งงานกัน...คู่นี้ไม่ค่อยมีอะไรมาก  ละกันไว้ในฐานที่เข้าใจ

ส่วนทางด้านโกโดมเออซูล่า...ตอนนี้เปิดสำนักดูดวงเป็นแม่หมอโด่งดัง  จะมีซักกี่คนที่รู้ว่าร่างทีสูงไม่เกินสองฟุตนั่น..อีกครึ่งเป็นปลาหมึก


สันติสุขเกิดขึ้นก็ด้วยประการฉะนี้....ดังนั้น


                         The  End