ฟิคบารามอส ตอน รักลุ้นๆของป้อมอัศวิน

ลำดับตอนที่ #6 : รักลุ้นของโร มาทิลด้า(คนอย่างฉันมันก็ได้แค่นี้แหละ)

                                        โร                                           VS                                            มาทิลด้า

“เฮ้อ วันนี้อากาศดีชะมัดไปนอนเล่นที่สวนที่กว่า”มาทิลด้าที่เคลียร์งานเสร็จลุกขึ้นจากโต๊ะในห้องพัก ก่อนที่จะเดินไปที่สวนอย่างมีความสุข เพื่อที่จะได้ไปพักผ่อน ซึ่งเธอทำแบบนี้เป็นประจำมาร่วม 7 ปีแล้ว และปีนี้ก็จะเป็นปีสุดท้ายที่เธอได้อยู่เอดินเบิร์ก  สถานที่ที่ทำให้เธอได้พบกับมิตรภาพกับความรักบริสุทธิ์ที่ไม่มีทางได้สมหวังสักที และเธอเดินคิดอะไรเลื่อยเปื่อยจนตอนนี้ก็ได้มานั่งตอนริมทะเลสาบเรียบร้อยแล้ว

“เอ๊ะ นี่เราจะไปสวนนี่นาทำไมเฉยๆมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย สงสัยจะสติแตกแล้วแน่เลย”มาทิลด้าพูดพลางขยี้ผมตัวเองอย่างแรงแล้วเดินตรงที่ริมทะเลสาบ

“ว้าว วันนี้น้ำใสจังเลยอยากลงไปนอนแช่จัง”เธอครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจไปที่มุมพุ่มไม้ก่อนที่จะเดิน ไปแล้วค่อยถอดเสื้อผ้าออกแล้วลงไปแช่น้ำเล่นตามที่เธอคิดไว้

“วู้...น้ำเย็นจังเลย”เธอพูดก่อนที่จะหยิบคทาออกมาเสกตาข่ายมนต์เอาไว้ป้องกันและพลางตัวเองไปในตัว เธอนอนแช่น้ำไปเรื่อยจนรู้สึกว่าตัวเริ่มชาจึงเลิกเล่นน้ำ ก่อนที่จะลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้า ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นๆคงจะตัวสั่นเหมือนลูกนกไปแล้ว แต่เธอถูกฝึกมาให้อดทน เรื่องแค่นี้ถือว่าสบายมากสำหรับผู้หญิงเหล็กอย่างเธอ ถึงแม้ตัวเธอจะดูบอบบางเหมือนผู้หญิงทั่วไปก็ตาม

“สบายตัวจังเลย”เธอทิ้งตัวลงนอนบนพื้นดินพลางเงยหน้าขึ้นมองบนต้นไม้ ซึ่งในขณะนั้นลูกนกก็ตกลงมาจากรังพอดี

“จิ๊บๆๆๆๆ”เสียงลูกนกร้องเหมือนขอความเมตตา

“ว้าย......นี่แกเป็นอะไรรึเปล่า”เธอค่อยช้อนตัวลูกนกไว้ในมืออย่างทะนุถนอม

“สงสัยลมจะพัดแกปลิวลงมาแน่เลย เดี๋ยวฉันจะพาแกขึ้นไป เวลาแม่แกกลับมาจะได้เห็นแก โอเค๊”เธอประคองลูกนกในมือไว้แน่นก่อนจะปีนต้นไม้ขึ้นไปที่รังซึ่งรังของมันก็สูงพอสมควร เธอจึงเอาลูกนกใส่กระเป๋าเสื้อไว้แล้วเริ่มปีนขึ้นตามความสูงของต้นไม้

“ถึงแล้ว ว้าว มีพี่น้องแกเต็มเลยนี่นา เอาล่ะอยู่ตรงนี้นิ่งๆน้า~ เดี๋ยวหล่นลงมาอีก”เธอวางลูกนกอย่างเบามือข้างๆลูกนกอีกตัว

“จิ๊บๆๆ”ลูกนกร้องออกมาราวกับคำขอบคุณ

“นี่แกกำลังขอบใจฉันใช่มั้ย ไม่เป็นรัยหรอก ฉันเป็นคนมีน้ำใจอยู่แล้ว”เธอพูดกับลูกนกตัวน้อยก่อนที่รู้สึกว่ากิ่งไม้ที่เธอปีนอยู่มันเริ่มคลอนแคลนเหมือนจะหัก เธอจึงค่อยๆถอยกลับไป แต่เธอพลาดท่าจึงเผลอตกลงไปทันที

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”เธอร้องกรี๊ดออกมา ในขณะที่สมองเริ่มบอกเธอแล้วว่าเธอต้องตายแน่ๆๆ

ตุบ

“ฮือๆ ท่านแม่ลูกขอลาก่อน”เธอหลับตาปี๋สักครูก่อนจะรู้สึกตัวว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย

“ที่นี่ที่ไหน เนี่ย”เธอครางออกมาเบาๆก่อนค่อยลืมตาทีละข้างขึ้นมาช้าๆ

“นี่...เธอยังไม่รู้ตัวอีกหรอ”เสียงบุรุษดังขึ้นข้างหูของเธอ

“โอ้วมายก้อด อย่าบอกนะว่าฉันตายแล้วจริงๆ นี่คงจะยมทูตใช่มั้ย”เธอเอามือปิดตา

“แล้วจะปิดตาทำไม เอามือออกจะได้รู้ว่าฉันคือใคร แหม๊ เห็นสาวแกร่งเป็นแบบนี้แล้วมันน่าขำชะมัด”เสียงพูดดูเหมือนราวกลั้วหัวเราะเยาะใส่เธอ เธอจึงยอมเอามือออกแล้วหันไปสบตาบุรุษนั้นอย่างจริงจัง

“ระ โร นายมาทำอะไรที่นี่”

“ฉันก็มาเดินเล่นของฉันไม่คิดว่าจะมีคนดื้อตกลงมาจากต้นไม้ด้วย แถมคนที่ตกลงมาก็ไม่ใช่ใครดันเป็นเจ้าแม่แห่งป้อมอัศวินได้ซะนี่”

“อีตาบ้า อย่ามาเยอะเย้ยฉันนะ แล้วนี่ทำไม เฮ้ย”เธอร้องอุทานออกมาแล้วกระโดดลงจากอ้อมแขนของโร

“โอว...สบายแขนขึ้นเยอะ กว่าจะรู้สึกตัวนะคุณเธอผู้หญิงอะไร๊ ดูตัวเล็กๆแต่หนักชะมัด”โรบ่นพลางสะบัดแขนอย่างแรงบ่งบอกว่าคงจะเมื่อยจริงๆ

“ขอบใจนะที่ช่วยฉันไว้”มาทิลด้าพูดพลางรีบเดินหนี แต่โรดักหน้าเอาไว้

“ทำไมแค่นี้ต้องหน้าแดงด้วยล่ะ แล้วนี่เธอจะรีบเดินไปไหนรอฉันด้วยสิ”โรรีบเดินตามมาทิลด้าไป

“ฉะ ฉันเปล่าหน้าแดงซะหน่อย ฉะ ฉันแค่กลัวความสูงเฉยๆ”จริงๆแล้วเธอก็ไม่ได้กลัวหรอกความสูง แต่เธอเขินอายตะหากที่คนที่เธอชอบดันมาช่วยชีวิตเธอเอาไว้

“นี่ขนาดกลัวนะ ยังปีนขึ้นต้นไม้ไปอีก”

“ก็แล้วทำไมล่ะ ฉันก็แค่ไปช่วยลูกนกที่ตกลงมาจกต้นไม้ก็เท่านั้น แล้วถ้านายรู้สึกอยากทวงบุญคุณฉันนักก็ว่ามาเลย ฉันจะยอมทำให้”เธอพูดก่อนจะหยุดเดินแล้วหันไปมองหน้าคนที่เดินตามหลังอยู่

“อืม...เอาไงดีน้า~”เขาพูดพลางเอามือถูคางตัวเองอย่างครุ่นคิด

“เร็วๆเข้าฉันไม่มีเวลามาก ต้องไปประชุมอีก”

“งั้นฉันขอเวลาแค่ ครึ่งชั่วโมงจะได้มั้ย”

“ไม่ได้อีก 45 นาทีฉันจะเข้าประชุมแล้ว ฉันจะต้องไปเตรียมเอกสารก่อน”

“เถอะน่า ขอแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้นจริงๆนะ”โรอ้อนมาทิลด้า ทำให้เธอเริ่มใจอ่อน

“ก็ได้ว่ามาเร็วๆฉันต้องไปแล้ว”เธอนั่งลงตรงโขดหินใต้ต้นไม้ใหญ่มือย้ำโขดหินทางด้านหลังแล้วเงยหน้าขึ้นมองโร ในขณะนี้โรถึงกับชะงักเพราะเธอดูเหมือนนางฟ้ามานั่งอยู่ก็ไม่ปาน

“เร็วๆเข้าสิ ยืนเงียบอยู่ได้”

“คะ คือว่า”โรหน้าแดงนิดหน่อยก่อนจะเริ่มพูด

“เธอรู้มั้ยฉันไว้ใจเธอนะรู้รึเปล่าถึงได้ยอมเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง คือว่าฉัน”โรอ้ำอึ้ง

      “นายนี่จะมาบอกอะไร รึว่าจะมาบอกรักฉันอ่ะ อ้าย” มาทิลด้าคิด

“คือว่าฉัน แอบชอบเฟรินมาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิง แต่ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี คือ ฉันไม่ได้อยากให้เธอเป็นแม่สื่อให้หรอกนะ เพียงแค่ฉันอยากจะระบายอารมณ์เฉยๆ”มาทิลด้ารู้สึกช็อคอย่างบอกไม่ถูก ที่ผ่านมาตลอดเธอรู้ว่าเขาชอบเฟรินแต่เธอก็อุบเงียบไว้แต่เธอคิดไม่ถึงว่าวันนี้เขาจะมาบอกเธอตรงๆแบบนี้ ทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอแทบสลาย

“ฉันเสียใจมาก ฉันรู้ว่าเฟรินมีเจ้าของแล้ว แต่มันก็หักใจไม่ได้ซักทีแล้วนี่เฟรินยังจะไปหมั้นกับคาโลอีก บอกตามตรงฉันคงทนไม่ได้แน่ๆ”

        “ฉันสิที่จะทนไม่ได้ก่อนนาย”มาทิลด้าคิดพลางสกัดกั้นอารมณ์ของตัวเอง

“เธออย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใครนะ ถือว่าเป็นคำขอร้องของเจ้าชายชาเบรียนก็แล้วกันนะ”โรที่ยืนพูดอยู่ก้มหน้าลงให้กับมาทิลด้า เพราะเธอคือคนที่สองนอกเหนือจากคาโลที่รู้ว่าขอทานคนนี้เป็นเจ้าชายที่พลัดถิ่น

“แล้วนายจะให้ฉันทำอะไรก็พูดมาตรงๆ”เธอสะบัดหน้าออกไปทางอื่นเพื่อไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาของเธอ

“เปล่าหรอก ฉันก็แค่อยากให้เธอเป็นที่รับฟังความรู้สึกฉันหน่อยก็เท่านั้น”สิ้นคำกล่าวมาทิลด้าจึงหันหน้าไปทั้งน้ำตา

“นี่นาย ที่ผ่านมาตลอด 7 ปีนายเห็นค่าฉันเพียงแค่ที่ปรึกษารับฟังปัญหาไร้สาระแค่นี้หรอ”เธอเอ่ยพร้อมกับน้ำตาที่พลั่งพลูเพราะการที่เค้าชอบมาพูดเรื่องนี้ มันไม่ใชครั้งแรกเขามักจะมาพูดอ้อมๆเชิงนัยให้เธอฟังเสมอแต่มาตคราวนี้เขากับมาสารภาพโดยตรง

“คะ คือว่า”โรพยายามที่จะเช็ดน้ำตาให้แต่เธอปัดมือเขาออก

“ใช่สิ๊ คนอย่างฉันมันก็ได้แค่นี้แหละใช่มั้ย”เธอเช็ดน้ำตาของตัวเองก่อนจะลุกขึ้นจากโขดหิน

“ขอโทษทีที่แสดงความอ่อนแอที่นายไม่อยากเห็นออกมา”เธอหายตัวไปทันทีที่พูดจบ ทิ้งไว้แต่ความรู้สึกผิดกับเขาเท่านั้น

“อย่าบอกนะว่ามาทิลด้ากำลังชอบฉัน”โรพึมพำออกมาเบาๆก่อนที่จะเดินกลับป้อมไปอย่างเศร้าสร้อย

 ___________________________________________________________________________________________________________________________________________________

 คู่นี้เป็นคู่นึงที่ชอบนะ แต่งแล้วสนุกมาก แต่ต้องใส่อารมณ์เป็นพิเศษเพราะจะต้องแสดงถึงความรักที่หลายเศร้า
โดนกับชีวิตจริงของเรามากๆเลยอ่ะ แต่ตอนจบคงจะไม่เหมือนกันหรอกToT