คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : "Captain Todaka & Cagalli" scene
INFINITE
"Captain Todaka & Cagalli" scene
สถานที่ : ท่าเรือทหารออร์บ าฟ้าเรือทาเมิาสึิ
ัวละร : าาริ ยูน่า อูนาโ อามาิ ัปันโทาะ อเล็์/อัสรัน
C.E. 73, Onogoro Island
แะ แะ แะ! แะ แะ แะ!
ปี๊นนนนนนน ปี๊นนนนนนนนนน
ท่าเรือทหารออร์บบนเาะโอโนโร บรรยาาศึัรถิสะพานทาเื่อมเาะั้แ่เ้า ้วยเพราะวันนี้มีพิธีปล่อยเรือรุ่นใหม่ล่าสุ ให่ที่สุในทะเล อย่าเรือบรรทุอาาศยานทาเมิาสึิ
และ้วยเพราะผู้ที่ะมาเปิานในวันนี้ เป็นผู้นำนใหม่ล่าสุอย่า….
“ท่านาาริ! ท่านาาริมาแล้วววววววววววววว มาับู่หมั้น้วย! ท่านยูน่าาาาาาาาาาาาาาาา”
ทุนทั่วออร์บ สื่อทั่วทุสารทิศ ึให้วามสนใในเหุาร์วันนี้มา
แะ แะ แะ! แะ แะ แะ!
แสแฟลสาส่อ เสียัเอร์ัสนั่น เสียรีแอั่นาประานัระหึ่มทั่วท่าเรือ
ทุนะเ้อมอไปยับรรารถันระสุน ไม่สนใำรวับทหารที่มายืนั้นรัษาวามปลอภัยเลย
รถผู้นำประเทศอ่อนันแร ทหารออร์บวิ่มาทำวันทยหัถ์ แล้วเปิประู
แะ แะ แะ! แะ แะ แะ! รี๊
ล้อยิ่ับภาพ ประานส่เสียรี๊ยื่นหน้ามอสาวผมทอนนี้ันให่
สุภาพสรีหมายเลหนึ่แห่ออร์บ าาริ ยูระ อัธฮา
ลารถมาอย่ามั่นใ เยหน้ามอวามยิ่ให่อเรือบรรทุอาาศยานทาเมิาสึิ
นึถึาเปิัวนาเอไททานิเลยอะ แปะลิปใหู้
ถ้าลิปไม่ึ้น เสิร์ยูทูป Rose Arrives at the Titanic
ฟีลแบบนี้เลย แ่ินนาารเป็นาาริ าบ้านเมือเรือทันสมัยว่าเยอะนะ
รี๊ แะ แะ แะ! แะ แะ แะ!
“ท่านาาริ!! ท่านาารรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรริ”
ทุนีใไ้พบเธอัวริเสียริ
วันนี้เธอสวมเรื่อแบบทหาร สวมหมวสีาวมีราอทัพออร์บสีทอิรลา ทำให้เธอูเท่มา
เธออายุเพีย 18 ปี มีผมสีทอนเียว เป็นผู้หินเียวท่ามลาลุ่มทหารผู้าย้วย
วาสีอำพันมีอำนาราวับราสีห์ ใรเห็น็ูออทันทีว่าเธอ ือผู้นำประเทศ
ยิ่เธอยิ้มโบมือให้ ประานน้ำาปริ่มยิ่ประทับใในัวเธอนนี้มา
“รอัน้วยาาริ! อย่าเินหนีันสิ!”
อีนลรถามลมา เป็นายร่าสูผมสีม่วสวมุสีแเลือหมู มีรถับามมาอ้าหลัเป็นพ่ออเา รถอีหลายันเป็นรถอนัารเมืออีะ ทุนสวมุสีแเหมือนัน เินามสาวผมทออย่าใล้ิ
“ยิ่ให่สมับแสนยานุภาพออร์บริ” ายผมม่วโอบไหล่เธอ ประานวัยรุ่นเห็น็รี๊ฟิน “าาริร้อนไหม? น่าะมีนใ้ถือร่มให้เธอ้วยนะ ไม่ิว่าแยามเ้าะแรนานี้” เายิ้มโบมือให้่าภาพ
“ันไม่เป็นไร ถ้านายร้อน็หาร่มเอาเอนะ” าาริสะบััวาเา แสร้ยิ้มให้ประานบ้า
เธอำเป็น้อยิ้ม ทั้ที่ในใไม่่อยอบพวนัารเมือที่ิามนัเลย โยเพาะนพยายามีสนิท
“ท่านาาริรับ!” โีมีทหารออร์บนนึเินมาทำวันทยหัถ์รหน้า “ผม! ร้อยโทอามาิ! รับหน้าที่เป็นนนำพาทุท่านเินม้าในทาเมิาสึิรับ!”
“ฝา้วยล่ะอามาิ” าาริวันทยหัถ์ลับ “รีบพาันเ้าไปเถอะ ้านอวุ่นวายมาพอละ”
“รับ! เิทานี้เลยรับ!” อามาิเินนำหน้าไป
“ท่านาาริ ประานมอท่านอยู่นะรับ” ายสวมแว่นูมีอายุ เินมาบอ้าหลัเธอ
“ันรู้แล้วอูนาโ” เธอบอเาแล้วมวิ้วให้ายผมม่ว่อ “ไปันไ้แล้วยูน่า เลิโบมือไ้แล้ว”
“ทำไมเธอไม่ยิ้มแย้มเลยล่ะาาริ ทุนเ้าอุส่าห์มารอเธอั้แ่เ้านะ พวเรา้อทำัวสนิทันเ้าไว้สิ”
ยูน่าพยายามหาทาโอบไหล่าาริให้ไ้ แ่เธอสะบััวลอแล้วรีบเินามอามาิไป
“ท่านาาริ!! ท่านาารรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรริ”
เสียัลอทาที่หิสาวเินผ่าน พอเธอยิ้มโบมือผู้น็ยิ่รี๊ ยล้อมาถ่ายรูปเธอรัว ๆ
“เาล่ะยูน่า”
“เาไหน? ถ้าอเล็์ละ็ทำไมมาสายันะ แ่ไม่เป็นไรหรอ ันะปป้อาาริเอ”
ยูน่าพูแทนาาริหม เธอแอบไม่อบใ ทั้ัวล ทั้ยอมเินเ้าไปในเรือับพวยูน่าและอูนาโ่อน
ทหารออร์บทำวันทยหัถ์ทุที่ที่เธอเินผ่าน อามาิแนะนำห้อ่า ๆ ในเรือ พาทัวร์เหล่านัารเมือึ้นไปยัห้อบัาารึ่อยู่บนหอสูสุอยาน มอเห็นวิวรอบ 360 อศา
“ัปันล่ะ?” อูนาโถาม
“อยู่บนลานบิน าฟ้ารนั้นรับ” อามาิผายมือ
าาริมอาม็เห็นายสวมเรื่อแบบยศัปัน ยืนไว้มือไว้้าหลัอยู่รริมรันเวย์
“ถ้าเิออรบริ ันหรือาาริ้อไ้นั่เ้าอี้ผู้บัาารสินะ”
“ยูน่า ทำไมพูแบบนั้น ออรบอะไรอนาย!”
าาริหันไปว่ายูน่าที่วาอำนาใส่ทหาร เาทำเป็นูอรายานสถานาร์
“ยัไนี่็ือเรือรบไหมล่ะ ้อใ้ออรบอยู่แล้วไม่ใ่หรือไ แถมเป็นเรือธ้วย”
“เาแ่พูเผื่อไว้เอรับท่านาาริ ถ้าหาเิาร่อสู้ริ ผมว่าท่านาาริวรอยู่แ่ในสภา”
นัารเมือาพรรระูลเรันเห็น้วยับอูนาโ าาริไม่ทันพูอะไร็โนัสินแล้วว่าเธอไม่มีสิทธิ์มานั่ในห้อนี้ ็้อเป็นอย่าั้นเพราะผู้นำสูสุวรอยู่ในที่ปลอภัยมาว่าในเรือรบ
“แล้วนั่นมุราาเมะ เลื่อนไหวล่อัวและเร็วว่าสไร์รูอาาริอีสินะ สมแล้วที่ั้โว์อวไว้”
ยูน่าวยโอาสมาโอบไหล่าาริอีรอบ ทำพวทหารอึ้ันให่แม้ะรู้อยู่แล้วว่าสอนนี้เป็นู่หมั้นัน
“สไร์รูอันน่ะ” าาริสะบัยูน่าออ เินไปมอมุราาเมะอเรียเ็มอีฟาอรันเวย์ “ไม่้อเอามาสััเรือลำนี้หรอ เพราะระบบอสไร์รูเื่อมับอาร์แอเิ้ลไปแล้ว ืนย้ายมาไว้ที่นี่้อแ้ระบบให้วุ่นวาย สร้าภาระให้มอร์แนเรทเปล่า ๆ”
“ะนี้ท่านาาริอยู่บนทาเมิาสึิ ไม่้อไปพูถึยานลำอื่นหรอรับ อนนี้ออร์บ้อให้วามสำัับทาเมิาสึิมาว่าใร ส่วนมอร์แนเรทเป็นเอน ไม่เี่ยวับพวเรารันัหรอรับ” อูนาโว่า
“ันรู้ ันแ่พูามวามริ ไม่ไู้ถูหรือยย่อใรสัหน่อย” าาริว่าทั้ไม่หันไปมอพวเรัน
“นี่ท่านพ่อ แบบนี้สหพันธ์แอแลนิ้อยิ่ันออร์บแน่เลยใ่ปะ” ยูน่าพูไปมอท่าทีอาาริไป “เพราะอนนี้ออร์บมียุทโธปร์มหาศาล ะอยู่เอแบบเี่ยว ๆ โยไม่พึ่พาใรไม่ไ้แล้วหรอ บานนี้ เธอ้อลับไปิเรื่อเ็นสนธิสัาแอแลนิเหนือ้วยนะาาริ”
“ันรู้! ไม่้อพูมาน่า!” าาริหันไปวาทำทุนใ “อโทษ” แล้วรู้ีว่าเธอเสียมารยาทยิ่
“ว่าแ่เรือลำนี้มันมีระบบอาวุธยัไบ้านะ” ยูน่าึัวอามาิให้สนใแ่พวเา
“รับท่านยูน่า ทาเมิาสึิมีระบบอาวุธไม่เยอะเท่าแถวหน้าอย่าเรือั้นอีีสรับ เรามีแ่มิสไส์ แล้ว็..…”
อามาิอธิบายไป าาริฟั้วยแ่ไม่ไปยืนับยูน่า
“เมื่อี้ที่วาเสีย แย่มาเลยนะ ท่านาาริ้อเรียนรู้เรื่อมารยาทอีมา”
นัารเมือทั้หมเป็นพวอูนาโ่าุบิบถึเธอ ทุนปล่อยให้าาริยืนมอวิวทะเลไป ไม่มีใรวนเธอุยเรื่อเรือลำนี้อีเพราะพวอามาิโนพวยูน่าึัวไปหม เพื่อหวัวาอำนา
แ่ไม่มีใรสนใเธอแล้ว น่าะีไปอย่า
เธอมอ้ายวา รอัหวะนเผลอ
“ท่านาาริ! ะไปไหนรับ?!” อามาิใเห็นาาริวิ่ออไปาห้อบัาาร
“รีบามท่านาาริไปเร็ว!” อูนาโสั่ทหารออร์บ
“ปล่อยเธอไปเถอะ ให้เ็มันวิ่เล่น” แ่ยูน่าแสยะยิ้ม ยอมปล่อยาาริ
หิสาวผมทอวิ่ลบันไเรือสลับับลิฟ์ พยายามหาทาออไปสู่าฟ้าให้ไ้ นเอ เธอเินออมายืนรประูทาออ เห็นัปันยัยืนไว้มือที่เิมอยู่เลย
“โทาะ!”
แล้วเปล่เสียเรียทำเานนั้นเบิาโ หันไปมอ็เห็นเธอยืนเอียออยู่หลัเาแล้ว
“ท่านาาริ!” โทาะประหลาใ
“อยู่บนนี้เอเหรอ” เธอเินมายืน้าเา ไว้มือไว้้าหลัเหมือนัน
“ท่านมาทำอะไรที่นี่ล่ะรับ” เามอเธอาพริ้มสื่นรับลมทะเล “แล้วท่านนาย ับู่หมั้นอท่านล่ะ?”
เธอหุบยิ้มทันที ลอาเบื่อหน่าย หันไปมอหอบัาารรริม้าย
“อยู่บนนั้น ปล่อยพวเาูระบบอาวุธอเรือลำนี้ไปเถอะ”
“ท่านหนีออมาอีแล้วเหรอรับ แบบนี้พวท่านยูน่าามหาท่านแย่”
“่าพวนั้นเถอะ ไม่มีใรสนใันหรอ ันอยามาูให้เห็นับาบ้าน่ะ ว่าภาพมอลมาาาฟ้าอทาเมิาสึิ ภาพมอาที่ท่านยืนอยู่มันเป็นยัไเียว”
เธอยื่นหน้ามอ้าล่า ประานบานเห็นเธอ็โบมือให้รัว ๆ เธอยิ้มโบมือลับ
“ในที่สุ็ถึวันนี้สัทีนะรับ เวลาผ่านไปเร็วริ” โทาะเอ็นูาาริที่พยายามเอาใใส่น้าล่าที่ไม่มีโอาสึ้นมาอยู่บนเรือนี้ “านี้ผม้อรับผิอบเรือลำนี้ ลอนผมเษียเลย”
“่อนหน้านี้ันไ้ยินมาว่าท่านเป็นหัวหน้า่วยเหลือผู้อพยพไปนอประเทศสินะ”
“ใ่แล้วรับ ป่านนี้พวเามีีวิอย่าไรบ้าแล้วผมไม่รู้ รู้ว่าที่ย้ายไปอยู่แพลนท์็มีน หวัว่าเานนั้นะเริ่ม้นีวิใหม่ไ้ีว่าที่ผ่านมา….มีอะไรหรือเปล่ารับท่านาาริ?”
เาเห็นว่าเธอทำหน้าเศร้า สัพัเา็เ้าใ
“ท่านอุุมิหวัอยาให้ทุนในออร์บลับมาใ้ีวิไ้เป็นปิ อยาให้ท่านาาริทำหน้าที่ผู้นำประเทศให้ี และหวัว่าท่านะมีวามสุ่อหน้าที่นี้้วย”
“ท่านพ่อเยุยเรื่อันเหรอ?”
“รับ ท่านอุุมิเป็นห่วท่านาาริมานะรับ ถึะรู้ว่าหน้าที่นี้มันหนัมา แ่ทั้ท่านอุุมิ ทั้พวผม อยาเห็นท่านาาริมีรอยยิ้มเหมือนเมื่อรู่นะรับ ไม่ใ่หน้าบึ้ึเหมือนที่พวท่านยูน่าอบว่า”
“็ันไม่อบเสแสร้ยิ้มับพวยู่น่าน่ะสิ แ่ถ้าับพวประานละ็ ัน้อยิ้มเพื่อให้พวเาสบายใ”
“แล้วท่านล่ะ? มัวแ่ใส่ในอื่น ัวท่านล่ะสบายีหรือเปล่ารับ”
โทาะูออว่าอนนี้าาริเหนื่อยับภาระหน้าที่นี้มา แถมยัเหา้วยเพราะ….
“วันนี้บอี้าร์ไม่ิามมา้วยเหรอรับ? ปิผมะเห็นท่านับเาัวิันลอ”
“เห็น้วยหรือนี่ ันับอั….อเล็์น่ะ”
ว่าแล้วาาริยื่นหน้ามอไปทั่ว็เห็นแ่ฝูน รู้ว่าไม่มีทามอเห็นเานนั้นไ้หรอ ถ้าเห็น็ัวิ๋วมา
“เพิ่พูถึ เามาพอีรับ” ยิ่โทาะทั ยิ่ทำาาริะเ้อมอหา “ำลัับรถมายัลานอรับ ผมำรถอเาไ้ี เพราะมันเป็นรุ่นที่หลานายผมอยาไ้มา แ่รถันนั้นทั้แพทั้หายามาเลยนะรับ”
“แ่ันหามาไ้ ันื้อให้เาเอแหละ” าาริเผยยิ้ม โทาะเริ่มแปลใับท่าทีื่นเ้นมาอเธอ
เอี๊ย
รถสีำเปิประทุนับมาอ ทหารออร์บเินมาหาเา พอทราบว่าเาเป็นนอบ้านอัธฮา็ทำวันทหยหัถ์ให้
ายหนุ่มผมน้ำเินสวมแว่นันแ เปิประูลารถ
หิสาวผมทอยิ้มว้าออมาโยไม่รู้ัว เธอมอเาทำท่ามอหาใรสัน
เาถอแว่นันแ เผยวาสีมรนับฝูนมามาย
“เหมือนเาำลัหาท่านาาริอยู่นะรับ”
“เาะึ้นมาบนนี้ไ้ไหมเนี่ย….เหมือนะไม่ไ้….”
าาริมวิ้วสสัยทหารออร์บอีลุ่มไปสนทนาับเา เหมือนะีันไม่ให้เาเ้าใล้ทาเมิาสึิ
“ไปสิรับ พิธีปล่อยเรือเสร็แล้วนี่รับ”
เธอหันไปับประโยอโทาะ เายิ้มมอเธอสลับับายหนุ่ม้าล่า
“รีบไป่อนที่พวท่านยูน่าะามเอนะรับ”
โทาะูออว่าสายาอาาริที่มี่อบอี้าร์นนั้น ือวามรัและวามหลใหล แววาเธออนนี้ไม่เหมือนเวลาอยู่ับู่หมั้นอย่ายูน่า โรม่า เรันเลย ลายเป็นว่าแววาเธอในอนนี้มีีวิีวา หายามาในีวิผู้นำประเทศเ่นเธอ
“ั้นัน้ออัว านี้ฝาทาเมิาสึิ้วยนะโทาะ”
าาริทำวันทยหัถ์ โทาะอมยิ้มแล้วทำวามเารพเธอ
“ผม็อให้ท่านโีรับ”
โทาะหันไปมอรหน้า ยืนเอามือไว้หลัเป็นระเบียบามเิม
าาริหันไปมอ้าล่าพบว่าเานนั้นหายไปไหนแล้ว
“อัสรัน??!!”
เธอะหาทาลไปามหาเายัไไม่ให้โนทหารออร์บมายุ่ไ้
โทาะแอบายามอท่าทีลุลี้ลุลน านั้นเธอ็ยิ้มาโ ถอหมวทหารออมามอ
“ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นทีนะ”
แล้วเธอ็โยนหมวลไป้าล่า ประานับพวสื่อเห็น่าร้อทัพร้อมแะภาพรัว ๆ
“ท่านาาริอยู่รนั้น! ท่านาาริรับ!!”
ทหารออร์บ้าล่ามอผู้นำผมทอวิ่ลไปาาฟ้า มีวอิ่อมายััปันทันที
“ท่านาาริเพิ่ออไปเมื่อรู่” โทาะำเป็น้ออบ “วันแร็มีเรื่อแล้วสิ”
แ่เารู้ ว่าหิสาวนนี้้อหาทาเอาัวรอับายหนุ่มนนั้นไ้แน่
“หลบๆๆ หลีทาให้ันที!!”
“ท่านาาริ?! ท่านะไปไหนะ?!”
วิ่ผ่านทหารหิาาริีหน้ายิ้มนิ แ่ไม่หยุอยเท้า เธอวิ่หลบนนไปเอทาออที่เ้ามาอนแรไ้สัที
“ท่านาาริ!! ท่านาารรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรริ”
เสียัลอทาที่หิสาววิ่ผ่าน ประานโบมือโยนอุหลาบสีส้มให้เธอ้วย เธอรับไ้อนึ
“ท่านาารรรรรรรรรรรรรรรรรริ พยายามเ้านะะะะะะะะะะะะะะะะะะ”
“พวเราเป็นำลัใให้อัธฮาเสมอนะรับบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
“อบุ้าาาาาาาาาาาาาาา อบุทุนมาน้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”
าาริมอุหลาบทั้น้ำาลอ เหล่านไ้ยินเสียเธอล่าวอบุ็น้ำาไหลาบึ้เ่นัน
วันนี้สำหรับนมา้อนรับ ยิ่นที่ยืนรทาที่เธอวิ่ผ่านพอี้วย
พวเา่าโีนัที่ไ้เห็นผู้นำประเทศเริร่าสมวัยหิสาวอายุ 18
“…..าาริ?!”
้านายหนุ่มผมน้ำเิน เา็อมาเมื่อเห็นเธอวิ่ถืออุหลาบสีส้ม
“อัสรันนนนน”
หิสาวเือบเบรัวเอไม่ทันถ้าายหนุ่มไม่ว้ามือเธอไว้่อน
“ไปๆๆ รีบับรถออไปาที่นี่เี๋ยวนี้เลย!!”
“ว่าไนะ? ทำไมเธอวิ่มาอยู่รนี้ แล้วพิธีปล่อยเรือ”
“ทุอย่าเสร็แล้วเรียบร้อย ันว่าแล้ว้าาาาาาาาา”
าาริผลัอัสรันึ้นรถ โยนอุหลาบให้ แล้วหันไปมอลุ่มทหารออร์บำลัวิ่มาหาพวเธอ
“เธอทำทุนวุ่นวายเลยเนี่ย! แล้วะไปไหนล่ะ?” อัสรันสาร์ทรถ
“ไปไหน็ไ้แ่ไม่อยู่แล้วที่เนี้ย! ออรถเร็วสิ!!” าาริยื่นมือะไปับันเร่
“อย่ายุ่สิยัยนี่! มันอันราย!” อัสรันปัมือเธอออ “เธอนี่มันนแปลริ ๆ เล้ย”
บรื้นนนนนนนนนบรื้นนนนนนนนนนนน
เอี๊ย
รถเปิประทุนสีำเลี้ยวเร่สปีับออไปาท่าเรือ
เส้นผมสีทอ ับลีบอุหลาบสีส้มปลิวไปามสายลม
****************************
าไรเอร์
เป็นไบ้าับาเปิอหนัเรื่อนี้
แน่นอนไรเอร์แ่เพิ่มเอ ะไม่เล่าแบบใน้นบับ SEED Destiny เป๊ะเพราะเบื่อ
อยาเียนบทสนทนาระหว่าาาริับทหารออร์บนอื่น เ่น ัปันโทาะ มาั้นานละ ในเรื่อเล่าไว้น้อยมาเลย ึอมาแ่สนอนี้เป็นแฟนฟิละัน
ที่เปิเรื่อ้วยเรือ เพราะไ้แรบันาลใมาาหนัไททานิ รู้สึว่าวามรัออัสรันับาาริมันแอบราม่าแบบแ็ับโรสเหมือนันนะ วามรั่าเผ่าพันธุ์(สถานะ) ริ ๆ ฟินี้ไ้แรบันาลใมาาโรมิโอับูเลีย้วยล่ะ
หนัเรื่อนี้ะมีาอะไร ะปัะบ้หรือไม่ ็รอิามอน่อไป
ปล. ถ้าฟินี้มันรั่ว ๆ มั่ว ๆ หน่อย อย่าว่าัน
แ่เอาฮา สนอนี้ อยาเียนอะไร็เียน่ะๆๆๆๆ
ความคิดเห็น