คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ทัณฑ์รักจอมทมิฬ - บทที่ 1 (3) [อัพเพิ่มค่ะ]
อวปามๆ อุลูับหนูาหลา่ะ รูปนี้เป็นาหนึ่อเรื่อ้วย่ะ อิอิ
พบันที่านสัปาห์หนัสือแห่าิุลามนี้นะะ ทั้ 3 เล่มเลย่ะ
“พร้อมะลิ้มลอวามร้อนแรอันหรือยั าร่า”
ลูเียโนใ้วามริบทอมอวามามรหน้า้วยแววาที่เ็มไป้วยวามลุ่มหล
ไม่ิเลยว่าสรีร่าายอ้อนแอ้นอย่า่อาหลายะมีเรือนายแวนเย้ายวนใถึเพียนี้
เพียแ่มอยัทำให้ร้อน่า
ผิวายาผุผ่อนั้นลายเป็นสีมพูระเรื่อวนมอเหลือเิน
วามอวบอิ่มที่ั้ระห่านที่ำลัสะท้อนึ้นลรมแรหายในั้น็่าน่าลูบไล้เสียนาอเาพร่ามัว
ัว็เล็นิเียว แ่ลับมีสัส่วนอวบอิ่มวนให้ใสั่นเหลือเิน
นในที่สุลูเียโน็อใไม่ไหว
โน้มใบหน้าหล่อเหลาลหาแล้วปลายมูโ่เ้าหาร่อออวบแผ่วเบา
ลิ่นเนื้อสาวหอมรุ่นนั้น่าปลุเร้าไฟเสน่หาให้ปะทุเือ
แ่สัมผัสแม้แผ่วเบาลับทำเอา่อาหลาสะท้านเฮือไปทั้าย้วยวามหวามไหว
มือนุ่มยึ้นเพื่อันไหล่บึบึนให้หยุยั้ารระทำนั้น
ทว่าเรี่ยวแรลับไม่มีมาพอึทำไ้เพียแ่วาแหมะมันเอาไว้อย่านั้น
แล้วเม้มเรียวปาเ้าหาันแน่น้วยวามรัวน พวแ้มนวลแและร้อนันแทบมอไหม้
เรือนายที่ไม่เยผ่านมือายในอาลูเียโน
บันี้ถูเาเยมอย่าไร้ารทัทานาเ้าอร่า
ที่อนนี้ำลัแอ่นหยัึ้นอย่าลืมอายเปิโอาสให้มือหนาสอเ้าไปใ้ร่าแล้วสะิะอบราให้แยออาัน
พลันทรวอู่าม็ีเ้ออมาารวยสีหวานเมื่อผ้าลูไม้ถูรูออาลาไหล่บอบบาผ่านแนเรียวเสลาและถูโยนลบนพื้น้าเียเมื่อมันหมประโยน์
ายหนุ่มผละายออห่าเพื่อที่ะไ้เยมวามามไ้อย่าเ็มๆ า ...
ส่วนนที่ถูมอ้วยแววาร้อนแรนั้นแ้มแ่าน้วยวามเอียอาย
รีบยมือึ้นปปิร้อนผะผ่าวให้พ้นาสายามริบ
ที่แ่มอยัรู้สึร้อนผ่าวในายราวับโนเปลวเพลิแผเผา
่อาหลาเผยอริมฝีปาึ้นผ่อนลมหายใออมาอย่า้าๆ เพื่อระบายวามร้อนรุ่มที่อัแน่นอยู่ในาย
ทว่าลับเป็นารระทำแสนยั่วยวนใ
ึูให้ลูเียโนลใบหน้าลประบุมพิริมฝีปานุ่มที่เริ่มโหยหาแทบทุวินาทีหลัาที่ไ้ลิ้มลออย่าูื่มและเรียร้ออยู่ในที
เพิ่มน้ำหนัารบเล้าเพื่อระุ้นเร้าให้หิสาวยับริมฝีปาอบสนอ เรียวปาอ่อาหลาหวาน่ำเหมือนับรวผึ้ที่ัเ็บน้ำหวานเอาไว้มามายให้เาัวไ้อย่าเพลิเพลินในอารม์
ลูเียโนถอนูบแล้วแะพรมริมฝีปาร้อนื้นลมารมแนวาเรียว
ุไ้อมมวามหอม้วยมูโ่ม
ประทับราวามเป็นเ้าอ้วยารบเม้มสร้ารอยแ้ำสีุหลาบเอาไว้ ปาร้อนูบับผิวนุ่มหอมรุ่นระเรื่อยลมาถึเนินอาวผ่อ
ลมหายใร้อนที่เป่ารวยรนั้นทำเอาใอ่อาหลาสั่นหวิว
ลมหายใาห้วเมื่อมือเล็ถูึออาออิ่มแล้วถูรวบไว้เหนือศีรษะอีรั้
นอ่อนามายลุเรียวราวในยามที่ปลายมูโ่ปัผ่านเนินเนื้ออวบแผ่วเบาพร้อมทั้ปล่อยลมร้อนรวยรินรผิวบอบบา
วาหวานหยาเยิ้มมอทุารระทำอเา้วยใที่เ้นระรัวแร วหน้าร้อนผ่าว
โหนแ้มอิ่มแระเรื่อ้วยวามหวามไหวรัวนที่่อำเนิึ้นในาย
ลูเียโนระุยิ้มที่มุมปาบาเบา้วยวามพึพอใับวามามอย่าไร้ที่ิ ฝ่ามือร้อนสาประทับลบนหน้าท้อแบนราบที่หเร็รับสัมผัสแทบะทันที ลาไล้สูึ้นามผิวายนุ่มลื่นแล้ว่อยๆ เ้ารอบรอ้อนเนื้อาวโพลนที่ประับ้วยเม็เอร์รี่สีหวาน มัน่าอวบอิ่มนิ่มเ้พอีับนาอฝ่ามืออเาเหลือเิน ายหนุ่มเล้าลึมันเบาๆ อย่าทะนุถนอมนไ้ยินเสียหวาน...ผะแผ่วในลำอ ...
...
...่อาหลาบิเร้าไปทั้าย้วยวาม่านหวิว
สัมผัสาเานั้น่าไม่่าาระแสไฟอ่อนๆ ที่วิ่เ้าสู่าย
“ฮื้อ”
หิสาวหอบหายใระเส่าับสัมผัสสุาบ่านลึึ้ที่เพิ่เยะไ้รับเป็นรั้แร
เรียวหน้าามแปลั่ส่ายไปมานผมที่ถูรวบเอาไว้อย่าเรียบร้อยนั้นหลุลุ่ยไม่เป็นทร
เธอปิเปลือาแน่น ใ้ฟันี่เล็บเม้มริมฝีปาบวม้ำอย่า่มลั้นอารม์ ไม่ให้เผลอปลปล่อยเสียรว...อันน่าอับอายออมา
รู้สึปั่นป่วนไปทั้ร่าอย่าบอไม่ถูับสัมผัสอันร้ายาามือและปาร้อนื้น
นอ่อนเียสาไร่ประสบาร์รับนเียใเ้นถี่รัวับารปรนเปรออย่าร้อนแร
่อาหลารู้ัเพียแ่วามวาบหวามรัวนาุมพิที่ลูเียโนเยมอบให้ในอีที่ยัรัันอย่าหวานื่น
แ่เธอไม่เยรู้ัับวามร้อน่าและสัมผัสที่ลึึ้แบบนี้มา่อน
มันทำให้รู้สึลัวนใสั่นหวิวพอๆ ับระือรือร้นอยาะเรียนรู้
ายท่อนบนอเธอแอ่นหยัึ้นาที่นอนเพื่อป้อนวามเสน่หาให้เาเยมอย่าูื่มมาึ้น
มือเรียวที่หลุพ้นาารพันธนาารนั้นสอแทรเ้าไปในลุ่มผมสีน้ำาลเ้มที่ถูัสั้นไ้รูปแล้วยุ้มเบาๆ
้วยวามรัวน
สิอหิสาวแทบไม่หลเหลือเมื่อถูเล้าโลม้วยเพลิปรารถนาอันร้อนแร
ลืมไป้วย้ำว่า่อนหน้านั้นพยายามัืนและ่อ้านลูเียโนสุีวิ และอนนี้็เป็นเธอที่สมยอมและป้อนายให้เาเยม้วยัวเอ
“เธอหวานที่สุ าร่าอัน”
ลูเียโนเอ่ยเสียพร่าในัหวะที่ย้ายริมฝีปาร้อนื้นไปรอบรอ...อี้า ส่วนอี้านั้นถูแทนที่้วยมือหยาบร้านที่อบุมเล้นลึนายเป็นรอยแ ผิวายอ่อาหลานั้นาวผ่อ แม้สัมผัสาเาะไม่ไ้หนัหน่วรุนแร ทว่าอนนี้็แเป็นปื้น้วยรอยนิ้วมือและรอยบเม้มีราวามเป็นเ้าอระายไปทั่วทั้...
... แ่ระนั้นายหนุ่ม็ยัไม่หยุเล้าโลม้วยเรียวลิ้นสาและฝ่ามือร้อนนนแสนไร้เียสาเปล่เสีย...ผะแผ่วอยู่ใ้ารบารอเา
ไม่ใ่แ่โพรปาที่่ำหวานแ่ร่าายามสะพรั่อ่อาหลายัหอมหวานน่าลืนินไปทุสัส่วน
หิสาวำลัทำให้เาร้อน่าเพราะวาม้อารที่มี่อเธอนั้นพุ่สูึ้นเรื่อยๆ
นรู้สึเรียเร็ไปทั้ร่า
“ฮือ...”
ใบหน้าามแ่ำเพราะเพลิปรารถนาแนบลับฟูนุ่ม
เหื่อเม็โผุพรายึ้นามรอบหน้าเรียวและไรผม
แม้อุหภูมิภายในห้อะเย็น่ำแ่ในายอเธอลับรู้สึร้อนระอุนแทบทุรนทุราย ่อาหลาเผยอริมฝีปาึ้นส่เสีย...หวานใส
มือเล็ิลบนผ้าปูที่นอนเพื่อบรรเทาวามเสีย่านรัวน ายสาวสะท้านเฮือ
ลมหายใาห้วรุนแรในยามที่ลูเียโนเลือลิ้ใบหน้ามทรเสน่ห์ับวามอวบหยุ่น
ไร้เราแ็ๆ รูับผิวบอบบานรู้สึวาบหวิวไปทั้ัว
ั่ถูร้ายมนร์เสน่ห์ให้ลุ่มหลมัวเมา ลูเียโนลุเล้าใบหน้าับสัส่วนอวบอั ูบฟั้อนเนื้อหนั่นแน่น ... เรือนายามหมนั้น่าน่าลืนินไปทั้ัวนเาไม่อายับยั้วาม้อารไ้แม้แ่วินาทีเียว ายหนุ่มผละาวามอวบหยุ่นอย่าแสนเสียาย ...
... ะทอมอนที่นอนหอบหายใระทวยอยู่รหน้า้วยแววาลุ่มหลสุหัวใ
พวแ้มนวลแ่ำเพราะฤทธิ์พิศวาสถูลอเลีย้วยเส้นผมที่หลุลุ่ยไม่เป็นทร
วาลมโหวานึ้ปรือ่ำ ลับปาสีสเผยอึ้นน้อยๆ
่าเป็นภาพทีู่เ็ี่เย้ายวนา
ปลุระุ้นไฟสวาทอเาให้ระพือโหมอย่ารุนแรนร้อนระอุไปทั้าย
ส่วนนที่ถูมอนั้นไ้แ่หลุบเปลือาลอย่าเอียอายับสายาที่มอมาอย่าลามเลีย ...
...
...อุหภูมิในายเพิ่มอศามาึ้นเรื่อยๆ นเนื้อัวาวผ่อลายเป็นสีมพูเ้ม
...
...
“มอันสิาร่า”
่อาหลาส่ายหน้านเส้นผมระาย
ายสั่นสะท้านเมื่อมือร้อนสาเริ่มลูบไล้ปลีน่อเรียวสวยแล้วไล้สูึ้นอย่าเื่อ้า
ลมหายใอหิสาวถึับสะุ ่อท้อมวเร็ับสัมผัสแสนหวาม
นอ่อนามายลุเรียวราวับน้ำหนัมือที่แผ่วเบาและนุ่มนวล
น้อปิเปลือาล้วยวามรัวน สอแ้มนวลร้อนัและแเป็นลูแอปเปิลสุ
“าร่า ลืมาึ้นมามอัน”
เสียแหบห้าวระิบออำสั่
ปรารถนาให้วาหวาน่ำมอในยามที่เาแะ้อและรอบรอร่าายอเธอ
“าหลาอาย” บอเสียแผ่วในลำอ
“ไหนว่าผ่านมาหลายนแล้ว ะอายทำไมัน”
“ไหนว่าผ่านมาหลายนแล้ว ะอายทำไมัน”
ายหนุ่มโน้มัวลูบับแ้มหอมรุ่นแเปล่ปลั่้วยวามหลใหล สูมวามหอมหวานเ้าปอแล้วรู้สึพลุ่พล่านในายเหลือเิน ่อาหลาสวยสะพรั่ราวับอไม้แรแย้ม็ไม่ปาน ในยามที่เธอเอียอาย้วยท่าทาไร้เียสานั้น่าเป็นภาพที่ระุ้นเร้าให้ลูเียโนอยารอบรอเรือนายหอมหวานเย้ายวนใมาึ้น
“าหลาไม่เยมีใร”
่อาหลาเปิเปลือาึ้นมอสบสายาม แล้วระิบบอเสียอ่อนหวานเือ้วยวามเรือสั่น นัยน์าู่หวานมอสบประสานอย่าเว้าวอนอให้เาเื่อใ หิสาวไม่เยมีใรและไม่มีายใไ้เยมเรือนายอเธอ ไ้สัมผัสอย่าลึึ้อย่าเ่นที่ลูเียโนำลัทำอยู่ มีเพียแ่เานเียวเท่านั้นที่เธอยอมทอายให้
รู้...ลูเียโนรู้ีว่า่อาหลาไม่เยมีใร เธอยับริสุทธิ์ผุผ่อ แมู้บยัไม่ประสาเลยสันิ ถ้าเปรียบเทียบ่อาหลาเป็นอไม้ ็เป็นอาหลาสีาวบริสุทธิ์ที่ยัไม่เยมีภมรัวไหนไ้อมม
“ั้นเี๋ยวันะสอนให้เธอรู้ัเอว่าวามเร่าร้อนมันเป็นยัไ”
ลูเียโนลอเลียมูโ่มับแ้มหอม แล้วูบลหนัๆ ้วยวามเสน่หา วแนแร่โอบอร่านุ่มละมุนเ้ามาแนบิายนแผอว้าำยำบเบียับ..ออวบอันแทบหลอมรวมเป็นเนื้อเียวัน ยิ่ไ้ใล้ิวาม้อารที่มีอย่ามาล้นยิ่พุ่สูึ้นเรื่อยๆ นรู้สึรวร้าวไปหม ...
...
“าหลาลัว อย่าทำอะไราหลาเลยนะะ”
นัยน์าู่หวาน้อนึ้นมอสบามที่อัแน่นไป้วยวาม้อารอย่าอ้อนวอน ใบหน้าเยียนแ่านเมื่อลมหายใร้อนเป่ารวยร มิหนำ้ำยัร้อนรุ่มในายเมื่อเาทาบทับเรือนายสีแทนลมาแนบินไร้่อว่า แ่็ไม่ไ้ทิ้น้ำหนััวลหานรู้สึอึอั ทว่าบาอย่าที่ร้อนผ่าวราวับแท่เหล็รนไฟที่ำลัเสียสีอยู่ับ้นาเนียนนุ่มนั้นลับทำให้เธอรู้สึสั่นสะท้านในอ วาู่ามไหวระริายแววอวามื่นลัว
“ไม่มีอะไรน่าลัวสำหรับารร่วมรั เื่อันแล้วเธอะมีวามสุ”
ฝ่ามือหนาลูบไล้เส้นผมนุ่มสลวยเบาๆ อย่าอ่อนโยน ปลอบประโลม้วยุมพิที่เรียวปานุ่ม วามมอ้อลึเ้าไปในวาไหวระริอนใ้ร่านิ่ เพราะสิ่ที่เาำลัปิบัิ่อ่อาหลาอยู่นั้นมันือารร่วมรั ไม่ใ่ารมีเ็ส์อย่าที่เยมีับผู้หินอื่นๆ ลูเียโนเริ่มลูบไล้ฟอนเฟ้นามายนุ่มประุผ้าแพรั้นีอย่าปลุเร้า ลาไล้่ำลนถึหน้าท้อแบนราบไร้ไมัน ไล้วนแผ่วเบานสัมผัสไ้ถึอาารมวเร็อแม่อไม้ามในอ้อมแน สัมผัสอย่าอ่อนโยนเพื่อให้รู้สึผ่อนลายาวามื่นลัว
“ุลู...าหลาลัว่ะ”
่อาหลาิปลายเล็บลหาไหล่บึบึนเมื่อฝ่ามือร้อนอเาเลื่อน่ำลเรื่อยๆ อย่าน่าใหาย เธอถึับหอบหายใสะท้าน ่อท้อเร็มว้วยวามหวามหวิว เลือในายสูบีอย่ารุนแรนรู้สึร้อนระอุราวับับไ้
“ูว์...ไม่้อลัว เธอะมีวามสุแน่นอน เื่อันสิสาวน้อย”
ระิบปลุปลอบพร้อมรปลายมูโ่ับแ้มนุ่มเบาๆ ...
... ทว่าทำเอาลมหายใอ่อาหลาาห้ว สะท้านเฮือเมื่อวาม่านหวิวแทรึมไปทั่วร่า
เรียวปาสีหวานเผยอึ้นหอบหายใสะท้านรุนแรในยามที่ลูเียโนปลายนิ้วสัมผัสอย่าลึึ้ ายอ้อนแอ้นบิเร่า้วยวามหวามหวิวนออวบอิ่มยับเสียสีับแผอแร่ระ้ามาึ้น มือเรียวบีบระับ้นแนำยำแน่น...
.... ใบหน้าามแ่านสะบัส่ายไปมา เปล่เสีย... ...ัึ้นเรื่อยๆ ปิ่มว่าะาใ วามร้อนระอุที่แล่นพล่านในายอย่าบ้าลั่นั้นทำให้เธอรู้สึทรมานนแทบทุรนทุรายายอ่อนระรวยปราศาแร้าน ลมหายใาห้วรุนแรเมื่อลูเียโนแทนที่นิ้วแ็ระ้า้วยปาและลิ้นร้อนสา...
“ุลู...”
เสียอ่อนหวานราระท่อนระแท่นเรียื่อเา มือเล็ยุ้มผ้าปูที่นอนนยับยุ่เพื่อบรรเทาวามรัวนที่เิึ้นับร่าาย เป็นรั้แรที่่อาหลาไ้สัมผัสับำว่าทรมานนแทบาในั้นว่ามันเป็นอย่าไร ลูเียโน่ำอเี่ยวานเธอรู้สึปั่นป่วนไปทั่วร่า มันปวร้าว มันอัอั้นอยาะให้เาปลปล่อยให้หลุาวามทรมานนี้เสียที
“เธอ้อเป็นอันนเียวเท่านั้นาร่า”
ลูเียโนประาศร้าวหลัาไ้เยมวามหวานล้ำนพอใ ่อาหลานั้นสวยหมไปทั้เนื้อทั้ัวนเาแทบลั่ เปลวเพลิเสน่หาอันร้อยเร่าที่มี่อเธอนั้นมันมามายนเินะวบุม นอยาะรอบรอเพื่อเป็นเ้าอเรือนายามไร้ที่ินี้ให้เป็นอเานเียวเท่านั้น!
“ุลู...” ่อาหลาราผะแผ่วในลำอ้วยวามทรมาน แววาู่หวานปรือึ้นมอารระทำอเาแล้วหอบหายใฮั ่อนทิ้ายลอย่าหมแรเมื่อริมฝีปาร้อนรุ่มผละห่า
“ใเย็นสาวน้อย เราะมีวามสุ้วยัน”
ายหนุ่มันายอันร้อน่า้วยแรปรารถนาอันเ้ม้นึ้นร่อมายเปลือยามแสนเย้ายวน ใบหน้ามหล่อเหลาที่แ่ำลลเพื่อบูบเ้าหาลีบปาสีสวยอย่าหนัหน่วามแรอารม์ปรารถนาที่ำลัปะทุเือ แทรเรียวลิ้นสาเ้าไปวัพัวพันับเรียวลิ้นนุ่ม ื่ม่ำับรสาิหวานล้ำอโพรปา่ำื้นนพอใแล้วผละห่าเล็น้อย ใ้วามที่อัแน่นไป้วยวามเสน่หาทอมอนหน้าหวานที่เผยอริมฝีปาึ้นหอบหายใ้วยท้วท่าสุเ็ี่แล้วรู้สึฮึเหิมในายอย่าเ็มำลั
...
...
...
...
“าหลาลัว...” เนื้อัวอ่อาหลาสั่นเทาราวับลูนัวน้อย หัวใเ้นถี่รัว้วยัหวะระทึ ลมหายใหอบแรึ้น นอนระทระทวยอย่าไร้เรี่ยวแรอยู่ภายใ้เรือนายสีแทนสุเร้าใอย่ายอมำนน
“ไม่้อลัว มันะทำให้เธอมีวามสุ”
ลูเียโนโน้มายบระออายอ้อนแอ้นเ้ามาแนบออย่าทะนุถนอม บเล้าุมพิลหาอีราอย่าอ่อนโยนอ่อนหวาน ลูบไล้ฟอนเฟ้นายเนียนละเอียอย่าปลุเร้า น่อาหลาหลับาพริ้มเลิบเลิ้มไปับสัมผัสนุ่มนวลามือหนา ลูเียโนเล้าโลมไปทั้ายบอบบานหิสาวพร้อมสำหรับารเิมเ็ม ...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
่อาลาเาะอายแร่ื้นเหื่ออลูเียโนแน่น หลับาพริ้มรับารเิมเ็มพร้อมับเปล่เสีย...รัวน ัหวะารรอบรอบอายหนุ่มนั้นอ่อนโยนอ่อนหวานในแรเริ่ม แล้วมัน็่อยๆ ทวีวามุันและเร่าร้อนึ้นเรื่อยๆ ามลำับลูเียโนสาัวามปรารถนาอันร้อนแรเ้าสู่ายสาวรั้แล้วรั้เล่า นมวลวามสุแสนหวานมามายมหาศาลหลั่ไหลออมาอาบไล้ายนนอ่อนประสบาร์แทบสำลัับสิ่ที่ไม่เยไ้รับาายใมา่อน และะมีเพียเานเียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์มอบวามสุล้ำเ่นนี้ให้ับ่อาหลา แม่อไม้ามแสนหวานอเา...
ในที่สุหนูาหลา็ไม่รอเนอะ โนอิุลูอมหื่นับินนไ้ อุส่าห์หนีรอมาไ้เือบสอปี แ่สุท้ายอิพี่็ามมาเมือบนไ้ อิุลูมันร้ายาริๆ
ันไม่เหลือไรเลย อ่านแล้วาๆ เินๆ ้อออภัย้วยนะะ มันร้อนแรเิ๊นนนนไป 5555
อ่านแล้วฝาอมเม้นให้ำลัใัน้วยนะะ อบุสำหรับาริาม่ะ
รัมามาย / อัยย์าา
ความคิดเห็น