คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [1] KHR | ???
APPLICATION FORM』
“คนเพ้อฝันเป็นคนเพ้อแบบมีศิลปะ
โดยเฉพาะศิลปะทางการละครที่เสแสร้ง
ในการหลอกตัวเองไปวัน ๆ”
❖ ชื่อ-นามสกุล :: โคฮาคุ ฮิคาริ [ Kohaku Hikari ]
❖ ชื่อเล่น :: ฮิคาริ , ฮิคะ , คาริน [ Hikari ‘ Hika ‘ Karin ] #จำกัดชื่อหลังไว้สำหรับคนสนิทล่ะ---
❖ ความหมายของชื่อ ::
-
โคฮาคุ - สีอำพัน
-
ฮิคาริ - แสงสว่าง
-
โคฮาคุ ฮิคาริ รวม ๆ แล้วจะได้ [ แสงสว่างซึ่งทอด้วยสีอำพัน ] ค่ะ
❖ อายุ :: 17 ย่างเข้า 18
❖ ลักษณะหน้าตาและรูปร่าง :: หญิงสาววัยรุ่นใกล้เป็นวัยที่เริ่มมรวุฒิภาวะในด้านต่างๆ ทั้งอารมณ์ความคิด และ การกระทำ กระนั้น เธอคือผู้หญิงผู้มีเรือนผมสีรัตติกาลอมม่วงยาวสลวยถึงกลางหลัง เรือนผมจัดได้เรียกเป็นประเภทว่าผมหนา ซึ่งเป็นผมที่ทำให้สามารถรำคาญได้ โคฮาคุ ฮิคาริจึงมักจะมัดลวบ หรือ ถักเปียให้เรียบร้อยเพื่อไม่ให้ผมรุงรัง มีนัยน์ตาสีม่วงอ่อนคลับคล้ายสีน้ำตาล ดวงตากลมโตหวานใส ที่มักจะถูกซ่อนภายใต้กรอบแว่นสีดำสนิท เจ้าของเรือนผิวสีเนื้อทั่วไป จมูกโด่งเล็กน้อยรับเข้ากับใบหน้า ริมฝีปากบางสวยมักแย้มรอยยิ้มน่ารัก แก้มน้อยมีสีชมพูอ่อนๆ รูปร่างส่วนใหญ่จัดได้ว่าอยู่ในมาตราฐานของผู้หญิงโดยทั่วไป สูง 163.6 น้ำหนัก 52.1
❖ นิสัย :: โคฮาคุ ฮิคาริคือผู้หญิงผู้มีจิตวิญญาณของนักอ่านนิยายที่ดีเป็นอย่างมาก เธอเป็นผู้หญิงผู้ชอบในการอ่านหนังสือ อ่านเรื่องราวที่ถูกถักเรียกร้อยทอขึ้นมาเป็นหนังสือหนึ่งเล่ม สองเล่ม โดยส่วนตัวเป็นความสามารถพิเศษของฮิคาริคือเป็นคนอ่านหนังสือค่อนข้างเรียกได้ว่า “อ่านเร็ว” ฮิคาริมักจะอินไปกับนิยายที่ตนมักจะอ่านเป็นประจำ อ่านแล้วสามารถเล่าเรื่อง เหตุการณ์ในนิยายให้แก่ผู้อื่นหรือผู้ที่ไม่รู้เรื่องฟังได้ แต่ความสามารถนี้น่าอนิจจานักที่มันจำกัดไว้ในแค่วงของการอ่านประเภทนิยาย แต่ไม่โผล่มาสนับสนุนในการอ่านหนังสือเรียนเลยแม้แต่น้อย…
มีความเพ้อฝันบ้าง เพ้อบ้างเป็นปกติ บางครั้งอาจหลุด ๆ สติหลุดคิดไปถึงนิยายที่อ่าน หากเจอเหตุการณ์อะไรที่คลับคล้ายกับเหตุการณ์ในนิยาย เช่น เหตุการณ์ผู้ร้ายกับนักสืบเดินสวนกันในตลาด ซึ่งต่างคนต่างรู้ความสามารถของอีกฝ่าย บางครั้งโคฮาคุ ฮิคาริก็จะแสดงท่าทางมองซ้ายมองขวา ทำหน้าทำตาเป็นกังวลเมื่อต้องไปเดินตลาดคนเดียว บางฉากที่พระเอกนางเอกเดินสวนกันขึ้นบรรได แล้วใจเต้นโครมคราม ฮิคาริจะเกิดอาการเมื่อขึ้นบรรไดจะเผลอมองตามคนที่เดินสวนลงไป จะเรียกได้ว่ามีภาวะร่วมกับนิยายก็ได้ไม่ผิดนัก แต่ภาวะที่กล่าวมีนก็แค่ตอนสติหลุดน่ะแหล่ะ
เกิดความมโนในชีวิต มโนตั้งแต่เรื่องการเรียน ไปจนถึงเรื่องในชีวิตในอนาคต แต่พยายามปกปิดความมโนอะไรของตัวเองเอาไว้ ไม่ค่อยแสดงความเห็นจึงไม่แปลกหากไม่ค่อยมีใครเห็นถึงความขี้มโนเพ้อพกของคารินนั่นเอง
ผู้หญิงที่รักในความฝัน ชอบในความฝันทุกประเภทของตนเอง ตั้งมั่นต่อความฝัน และ ไม่เคยท้อแท้ พยายามในความฝันมากกว่าใคร ๆ เป็นคนมีความพยายาม คารินเป็นคนเช่นนั้น พยายามและอดทนเอาเสียมาก ๆ ไม่เคยย่อท้อต่ออุปสรรค คารินเป็นคนหนักเอา เบาก็สู้ ไม่เคยทิ้งโอกาสอะไรของตัวเอง เธอคิดเสมอว่า อย่าพึ่งยอมแพ้ ถ้ายังไม่คิดจะสู้ นอกจากนี้
คารินไม่ตั้งกรอบในชีวิต ไม่ตั้งข้อบังคับอะไรกับตัวเอง เป็นคนที่มีชีวิตราบเรียบสบาย ๆ ไม่กดดันอะไรเหมือนใคร ๆ เขาเสียเท่าไร ชอบชีวิตที่เรียบง่ายไม่ฉาบฉวย คารินไม่ตั้งหวังในชีวิตแบบคนอื่น ๆ ไม่ตั้งเป้าหมายและไม่คิดถึงการแข่งขันในสังคม เหมือนเป็นคนที่ชีวิตจะเรียกได้ว่าแอบมีความไม่สนใจอะไรในบางทีก็มี
เขาบอกกันว่าคารินเป็นคนมองโลกในแง่ดี และ ดีจนเกินไป และดีจนไม่เรื่องในเรื่องร้าย ๆ ก็ว่าได้ โคฮาคุ ฮิคาริ เธอเป็นผู้หญิงที่ไม่มองโลกในแง่ร้าย มองทุกคนในด้านที่ดี เชื่อมั่นและเชื่อใจในตัวของคนอื่น แต่ก็ไม่ได้มั่นใจหรือเชื่อใจใครเกินเก้าสิบเปอร์หรอกนะ !
มีความใจร้อน แต่ไม่วู่วาม เธอเป็นคนใจร้อน และ มีความขี้กังวลจนเกินไป น่าแปลกนะ ที่คนที่มองโลกในแง่ดีกลับเป็นคนที่ชอบกังวลอะไรในหลายๆ เรื่อง คนที่ไม่กดดันกลับกังวล จะเรียกได้ว่ามันคงเป็นความกังวลของคนที่ไม่มีอะไรดึงดูดให้คนอื่นสนใจกระมัง ใครๆก็สามารถกังวลได้
ตัวจริงเป็นคนค่อนข้างขี้อาย ไม่ค่อยกล้าแสดงออกในหลายเรื่อง ๆ ไม่ค่อยแสดงความเห็น ความคิดต่างๆ ออกมา มักจะแสดงอะไรออกมาไม่เต็มที่นัก
เฉยๆ กับเรื่องที่ทำไม่ได้และไม่สนใจ แต่เป็นคนที่ตั้งอกตั้งใจ มุ่งมั่นกับเรื่องที่ชอบและมีความถนัดเอาเสียมาก คารินเป็นคนทั่วไปที่หากมีความถนัดทางด้านใดพิเศษก็จะแสดงออกและกระตือรือร้นในเรื่องที่ถนัด คารินเป็นคนไม่ได้พูดมากและไม่ได้เป็นขาเม้ามอยแบบคนอื่นๆ เธอก็พูดบ้างหากมีคนชวนคุย พูดมากเมื่อมีคนพูดเรื่องที่สนใจ หากไม่มีใครชวนคุยก็เงียบแค่นั้นไม่คิดอะไรมากมาย
รู้แต่ไม่พูด เป็นคนประเภทที่รู้อะไรก็เงียบไว้ ไม่พูดไม่บอกใคร ไม่อะไรทั้งนั้น เงียบไม่ยอมบอกคนอื่นให้ใครรู้ โดยปกติบางเรื่องโคฮาคุ ฮิคาริรู้ดีแต่ไม่แสดงความคิดอะไรออกมาเท่าไรนัก รู้ว่าบางเรื่องคนอื่นเข้าใจผิด ตัวเองก็ไม่พูดความจริงในสิ่งที่ตัวเองรู้
ระดับสมองอยู่ในขั้นปานกลาง การเรียนไม่ได้โดดเด่น จะเรียกได้ว่าคะแนนของแต่ละวิชานับได้ว่าธรรมดามาก มันไม่ได้ดูแย่หรือคะแนนเหมือนคนไม่มีอนาคต หรือ คะแนนสูงจนน่าใจหายแต่มันเป็นคะแนนที่เรียกได้ว่าธรรมดา… ไหวพริบไม่สามารถเห็นได้จากนาง ไม่ใช่ว่าไม่มี แต่ไหวพริบก็ไม่โดดเด่นนั่นเอง
ทักษะทางการเอาตัวรอดทางภาควิชาการจัดได้ว่าไม่ได้เรื่อง แต่ถ้าภาคปฏิบัตินับว่าโอเค อาจเป็นเพราะการใช้สัญชาตญาณในการเอาตัวรอด เธอเป็นคนที่มีสัญชาตญาณแรงมาก หากรู้ว่าอะไรแปลก ๆ ก็จะพยายามหาทางเอาตัวรอดได้เอง ถ้าเผชิญหน้ากับนักเลงคาดว่าแม่นางคาริน คงวิ่งหนีก่อนใครเพื่อน เรียกได้ว่ามีความวิ่งเร็วเอาเสียมาก
เป็นคนที่มีมุมห้าว ๆ บ้างแต่ไม่มากนัก เรียกได้ว่ามุมนี้จะออกมาก็ตอนทำอะไรไม่ถูก หัวสมองตีกันนั่นแหล่ะค่ะ ! แบบคิดไรไม่ออกทุกอย่างมันตีกันในสมองจนรัว ๆ แบบคิดนู้นคิดนี้ไม่ออกก็มี หรือก็คือจะห้าวก็ตอนที่ร้อนรนนั่นเองค่ะ เมื่อร้อนรนก็แสดงความมโนของตัวเองออกมาหมดจนถึงขั้นลืมอายเลยทีเดียว…
เป็นคนที่ไม่เก่งงานบ้านงานเรือนเย็บปักถักร้อยแบบชาวบ้าน แต่เก่งในการทำแผลนะ แม้จะไม่เก่งเย็บปักถักร้อย แต่ก็ทำอาหารก็โอเค ไม่ได้ทำอาหารเก่ง แต่ทำอาหารพื้น ๆ ธรรมดา ๆ กินได้ รสชาติก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างน้อยก็ไม่ตาย เมนูทำบ่อยสุดคือไข่ดาวแค่นั้นเองแหล่ะ อย่างน้อยอยู่กับเธอก็ไม่อดตายหรอก!
แว่นสำคัญยิ่งชีวิต ขาดแว่นไม่ได้สำหรับคนสายตาสั้นน่ะ ขาดไม่ได้ !
ดูเข้มแข็งดี แต่ก็ไม่ได้เข้มแข็ง จิตใจจัดได้ว่าหากเจออะไรกระทบก็ทนไม่ได้ แต่แค่น้ำตามันไม่ไหล ไม่ยอมร้องไห้ออกมาให้เห็นก็แค่นั้นเอง เป็นคนที่จะเรียกว่ายังไงดีล่ะ ไม่อยากให้ใครเห็นว่าตัวเองกำลังร้องไห้ล่ะมั้ง… แต่ร้องทีก็ร้องไห้เป็นชั่วโมงเลยล่ะ
ชอบอ่านหนังสือมาก โดยเฉพาะหนังสือนิยายทั้งหลาย แต่ก็ไม่ได้ชอบอ่านประเภทหนังสือเรียนหรอกนะ คืออ่านยังไงก็จำไม่ได้สักที แต่ก็ไม่ได้เกลียด ชอบของที่เป็นสีฟ้าชอบโทนสีสบายตาทั้งหลาย ชอบการเล่นโดดเชือกและการวิ่งในสมัยเด็ก ๆ เอามาก ๆ ชอบดอกไม้ที่เป็นตระกูลกล้วยไม้เอามาก ๆ เรื่องของอาหารการกินเธอชอบกินข้าวปั้นมากที่สุดล่ะ !
ไม่ชอบสีโทนฉูดฉาดแสบตา อะไรที่ดูเวอร์ ๆ ไม่เรียบง่าย ไม่ชอบพวกแมลงเป็นส่วนใหญ่ เพราะแมลงน่ะ น่ารำคาญมาก ๆ เลย ! เป็นคนที่เกลียดแมลงเอามาก ๆ ของกินที่ไม่ชอบคือเต้าหู้..
กลัวแมงมุมอนึ่งตอนเด็กเคยโดนเพื่อนเอาแมงมุมมาใส่ในเสื้อแล้วเพื่อนหลอกว่ามันมีพิษค่ะ เลยฝังใจตั้งแต่นั้นมา และ สิ่งที่กลัวอีกอย่างคือความจริง ไม่ใช่ความจริงแบบที่คิดนะคะ แต่หมายถึงความจริงในชีวิต
ความรักในอุดมคติ เธอเป็นคนที่ต้องการความรักที่ไม่ได้วิเศษ ไม่ได้ต้องการเจ้าชาย แต่ต้องการคนเติมเต็มและมีความอบอุ่นค่ะ เป็นผู้ชายที่ดูธรรมดาแต่มีรอยยิ้มแสนวิเศษ มีความอบอุ่น มีความรักความเอาใจใส่ และ ไม่หนีเธอไปไหน ไม่ทำให้เธอโดดเดี่ยว ไม่ทำให้เธอเสียน้ำตา จะว่าไปสเป็คของฮิคาริก็ดูเหมือนพระเอกในนิยายบ้างคนนะ...
ครอบครัวสำหรับครอบครัวฮิคาริจัดได้ว่ารักแม่มากที่สุดในครอบครัวค่ะ รองจากแม่เห็นจะเป็นพี่น้อง แต่เดิมรักพ่อมากนะ แต่อาจเป็นเพราะหลังจากที่พ่อไม่ได้ทำตามสัญญาที่ให้ไว้ ทำให้ฮิคาริเลยจัดพ่อไว้ในอันดับสุดท้าย เธอเป็นคนรักพี่น้อง ใครก็ห้ามแตะนะ ! ใครจะทำร้ายพี่น้องเธอ ฮิคาริก็พร้อมเป็นศัตรูล่ะ !
หลอกตัวเองเก่งมาก เป็นคนที่ดูเผินๆเหมือนเพ้อฝันแต่ที่จริงมองโลกในความจริงดีกว่าใครหลายคน แต่ทำเป็นหลอกตัวเอง และ เพ้อฝันไปในโลกที่ไม่มีจริง…. เพ้อไปฝันไป เพราะคิดว่าสักวันมันต้องมีจุด.. จุดที่จะเปลี่ยนแปลงและสดใสเหมือนในนิยายไง..
❖ ประวัติส่วนตัว :: โคฮาคุ ฮิคาริ เกิดมาเป็นลูกสาวคนรองของครอบครัว ถ้ารวมพ่อกับแม่ ครอบครัวของเธอมีกัน 5 คนเลยทีเดียว มีพี่ชาย และน้องชายอีกหนึ่ง ฮิคาริเสียแม่ผู้มีอาชีพเป็นนักเล่านิทานเด็กอนุบาลไปตั้งแต่เธออายุได้ 11 ปีเห็นจะได้ ชีวิตในครอบครัวอบอุ่นของเธอมอดดับลง
พ่อพูดให้สัญญากับเธอว่าเขาจะปกป้องเธอ ฮิคาริจำได้ดี “คาริน ถึงตอนนี้เราจะไม่มีแม่แล้ว แต่พ่อจะชดเชยในสิ่งที่แม่ไม่สามารถทำได้แล้วนะ”พ่อยื่นนิ้วก้อยให้กับเธอ ฮิคาริเกี่ยวก้อยด้วยความยังไม่เข้าใจในอะไรหลายๆอย่าง
ตั้งแต่แม่เสียทุกอย่างก็เหมือนมืดมัว หม่นหมอง ท้องฟ้าสีครามที่เคยเห็นมันดูเศร้าสร้อยมากเลยนะ…
พ่อทำงานหวังจะใช้เงินเพื่อหาซื้อความสุขให้ลูกๆของตน พ่อของเธอเริ่มจะหางานทำมากขึ้น ไปสอนพิเศษเด็กมหาลัยบ้างอะไรบ้าง จากเดิมที่เป็นอาจารย์มหาลัยแค่ทำงานเท่านี้เท่านั้น
เสาหลักและยึดเหนี่ยวจิตใจที่ดีที่สุดคือพี่ชาย
“คุณพ่อจะไม่กลับมาในงานวันเกิด คารินจริงๆเหรอครับ”
เสียงของพี่ชายที่เล็ดลอดในค่ำคืนหนึ่งของบ้าน ฮิคาริได้ยินพอดี เสียงที่พี่ชายของเธอคุยกับพ่อผ่านโทรศัพท์
“ผมไม่โอเคครับ”
“ผมจะไม่ถามว่าเพราะอะไร ผมไม่ต้องการเหตุผลที่ว่างานมันเยอะเกินไปหรืออะไร”
“เพราะแค่วันเกิดลูกสาวคนเดียวของบ้าน คุณพ่อยังไม่คิดจะมา ถ้าผมตายไป พ่อก็คงไม่มาเหมือนกันสินะครับ !”
ฮิคาริไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเธอวิ่งกลับขึ้นไปบนห้องของตนเอง
เวลาล่วงเลยจนถึงวันเกิดของฮิคาริ ผู้เป็นน้องชายยิ้มแย้มอย่างสดใส ถามถึงพ่อ “พ่อล่ะครับ…”
ผู้เป็นพี่ชายคนโตของบ้านเหลือบมองหน้าน้องชายพร้อมมองหน้าของฮิคาริสลับกัน
“คุณพ่อ...ไม่มาแล้วล่ะ”เป็นฮิคาริที่พูดออกไป “คุณพ่อก็ติดงานนี่เนอะ..”
“คาริน..”พี่ชายมองน้องสาวของตนเอง
บรรยากาศที่อึมครึมจนน้องชายสัมผัสได้แต่ก็ไม่ว่าอะไร
“ก็คุณพ่อไม่ว่างนี่ค่ะ”
ยิ้มออกมาแม้ในใจจะปวดร้าวด้วยความเป็นแค่เด็กอายุ 12 ปีธรรมดาทั่วไป
หลังจากวันนั้นก็ได้รู้ว่าโลกแห่งความจริงมันไม่เหมือนนิยายนะ
ที่ครอบครัวก็ยังอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา
แม้จะรู้ซึ้งถึงความจริง
แต่ก็ยังคงเพ้อฝัน
หลอกตัวเองไปวัน ๆ
วันหนึ่งฮิคาริเข้าไปทำความสะอาดห้องนอนของคุณพ่อ เธอเห็นสมุดเล่มหนึ่ง เธอเปิดมันอ่านอย่างเชื่องช้าก่อนจะต้องตาเบิกกว้างเมื่อเห็นชื่อของเจ้าของบันทึก
วันที่ xx / xx / xxxx
วันที่แย่ที่สุดของรอบปีเลยล่ะ เมื่อ ไดซุเกะ มองผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว
[ โคฮาคุ เคอิ ]
วันที่ xx / xx / xxxx
ไดซุเกะแย่มาก ! นี่ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ ! จะบ้าตายอยู่แล้ว เขากับผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว ! เรามีลูกด้วยกันสามคนแล้วนะ ! แล้วทำไมเขายังทำแบบนี้ ! ฉันอยากจะบ้า เขารู้ไหมว่าฉันเหนื่อยกับการเลี้ยงดูลูกสามคน !
[ โคฮาคุ เคอิ ]
มาถึงตรงนี้ฮิคาริก็ปิดบันทึกนั้นลง ไม่คิดจะอ่านต่ออีก เจ็บปวด ไม่อยากรู้ว่าผู้หญิงที่แม่หมายถึงคือใครอีก รู้แค่ว่ามันเจ็บ มันหน่วง
สุดท้าย โคฮาคุ ฮิคาริ ก็พร้อมจะหลอกตัวเองต่อไป
หลอกต่อไปแม้ในใจจะรู้อยู่เต็มอก
❖ เชื้อชาติ :: ญี่ปุ่น แท้ ๆ ค่ะ [ สัญชาติ :: ญี่ปุ่น ]
❖ สิ่งที่ชอบ ::
-
สีฟ้า / โทนสีสบายตา [ มันไม่แสบตาไง !]
-
อ่านนิยาย / อ่านหนังสือที่สนใจ [ เพลินเพลินใจ ]
-
ข้าวปั้น [ แม่ของเธอชอบทำให้กินบ่อย ๆ ]
-
ดอกไม้ตระกูลกล้วยไม้ [ สวย #สั้นๆง่ายๆไม่มีเหตุผลอื่นประกอบ ! ]
❖ สิ่งที่ไม่ชอบ ::
-
สีฉูดฉาด [ แสบตา ]
-
ความไม่เรียบง่าย [ มันยุ่งยากทั้งยังน่ารำคาญ ]
-
แมลง [ มันน่ารำคาญ ]
-
เต้าหู้ [ สำหรับเธอบอกว่ามันไม่อร่อยค่ะ โดยเฉพาะเต้าหู้ไข่ที่เจ้าตัวไม่ชอบเอามาก ๆ ]
❖ งานอดิเรก ::
-
อ่านนิยาย
-
กระโดดเชือก
❖ คู่ :: ป๋า ดีโน่ ค่ะ !
❖ ลักษณะคำพูด :: เป็นเจ้าของน้ำเสียงหวาน ธรรมดาทั่วไป ไม่ได้สวยหวานพริ้งชวนสะกดดั่งระฆังแก้ว เสียงก็ไม่ได้ออกไปทางห้าวหาญแบบไร้กาลเทศะด้วย เป็นผู้หญิงที่มีคำพูดโดยส่วนใหญ่จะออกไปในทางสุภาพ น้ำเสียงไม่ได้ดูโผงผาง แต่ออกไปทางนิ่งๆ เรียบ ๆ เธอเป็นคนที่มักจะชอบแทนคนอื่นนำหน้าว่า “คุณ” ไม่ว่าจะกับใครก็ตามก็จะใช้คำว่าคุณนำหน้าเสมอ ยกเว้นกรณีของพี่ชายและน้องชายที่จะเรียกชื่อจริงมากกว่า แต่ของพี่ชายจะมี “พี่” นำหน้า และน้องชายไม่มีอะไรนำหน้า อ้อ..นอกจากนี้จะไม่ขึ้นคุณกับคนรุ่นเดียวกันและรุ่นน้องด้วยค่ะ เป็นคนพูดลงท้ายหางเสียงแทบจะตลอดเวลา แทนตัวเองว่า “เรา” กับเพื่อนสนิท แทน “ฉัน” โดยทั่วไป และแทนตัวเองว่า “หนู” กับพ่อแม่ แทนตัวเองกับพี่ชายและน้องชายว่า “ฉัน”
สรรพนามในการถูกเรียก คนไม่สนิทจะเรียกว่า “โคฮาคุ” ครอบครัวจะเรียกว่า “คาริน” เพื่อนจะเรียกว่า “ฮิคาริ / ฮิคะ” แล้วแต่สถานะการสนิท (?)
5 ประโยคตัวอย่าง -----
“ถ้ามีความสุขกับการหลอกตัวเองได้เมื่อไร เมื่อนั้นจงจำไว้เลยค่ะ ว่า การหลอกตัวเองมันไม่ใช่ความชินชา แต่คือมันจบแล้วต่างหาก จบจากความจริง ความจริงที่กลายเป็นแค่สิ่งที่ไม่มีมันอีกแล้ว”
“สุดท้ายเธอก็ไม่ได้เข้าใจเราเลยสินะ ฮะฮ่ะ..”
“คุณมองว่าคนเพ้อฝันเป็นคนแบบไหนเหรอคะ?”
“พี่ก็พยายามเข้านะ เพื่อฉันและน้องไง !”
“ชีวิตราบเรียบ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ต้องคิดหรือไม่กังวลอะไรเลยนะคะ”
❖ เพิ่มเติม ::
-
พี่ชายชื่อว่า “โคฮาคุ ริว” ค่ะ ส่วนน้องชายชื่อว่า “โคฮาคุ เคียว” ค่ะ ถามว่าทำไมถึงไปคนละทิศคนละทางกันเลย คือ ชื่อของทั้งสามคนมาจากนิทาน 3 เรื่องที่แม่ของเธอเล่าและคิดเองค่ะ โดยเรื่องแรกชื่อว่า “ริว” เรื่องที่สอง “ฮิคาริ” เรื่องที่สาม “เคียว” ซึ่งทั้งสามเรื่องเป็นเรื่องที่ต่อกันค่ะ เรื่องริวเกี่ยวกับมังกร ฮิคาริเกี่ยวกับแสงสว่าง และเคียวเกี่ยวกับความร่วมมือ พอเอาสามเรื่องมาต่อกันจะเป็น [ มังกรแสงสว่างผู้ที่มีแต่ความร่วมมือ ] ค่ะ
◆ Quiz Zone
1) ถ้าอยู่ดีๆเจอใครก็ไม่รู้มายืมด้อมๆมองๆที่หน้าบ้าน คุณรู้สึกทั้งหงุดหงิดทั้งกลัวคนแปลกหน้า คุณจะทำอย่างไร?
ตอบ :: เจ้าของนัยน์ตาภายใต้กรอบแว่นเริ่มคิดไปเรื่อย ๆ กับคำถาม ใครมายืนด้อม ๆ มอง ๆ มันเป็นความรู้สึกที่แน่นอนอยู่แล้วว่าต้องสงสัย แต่เรื่องแบบนี้ในนิยายมีอยู่เยอะนะ มันน่าสงสัยมากด้วย แล้วก็ดูอันตรายจะตายไป เธอมองหน้าของผู้ถามก่อนจะตอบอย่างเรียบ ๆ “ฉันจะรู้สึกว่ามันน่าระแวงมาก ๆ แรกๆก็คงพยายามระวังตัว แต่ถ้าหากเจออีกคงต้องเรียกตำรวจค่ะ”
2) คุณหลุดมาในโลกที่คุณไม่รู้จัก แถมมีอะไรแปลกๆและชวนสยองอยู่เต็มไปหมด คุณจะทำอย่างไร?
ตอบ :: เหมือนนิยายแฟนตาซีหลายๆเรื่องเลยแหะ ความคิดแรกที่พุ่งเข้ามาในหัวเป็นเช่นนั้น แต่เธอก็ยังคงตอบไป “ถามว่าจะทำอะไรก็นึกไม่ออกหรอกนะ แต่คงต้องสำรวจแล้วหาคนอื่น ๆ ค่ะ”
3) เจอคนที่ดูน่ากลัวและลึกลับมาก คุณจะทำอย่างไร?
ตอบ :: น่ากลัวและลึกลับ ! ทำไมเธอรู้สึกถึงอันตรายกันล่ะ ! ให้ตายสิต้องแย่แน่ ๆ หัวของฮิคาริเริ่มจินตนาการต่อไปเรื่อย ๆ “คงจะไม่เข้าไปทักแน่ๆค่ะ”
4) คนที่คุณปลื้มทำในสิ่งที่คุณชอบ หรือเดาใจคุณได้ คุณจะมีท่าทีอย่างไร?
ตอบ :: ใบหน้าเริ่มมีรอยยิ้มขึ้นมา ตาดูลอย ๆ ดูเพ้อฝันแปลก ๆ “คงมีความสุขมาก ๆ เลยล่ะนะคะ”
5) ถ้าเกิดว่าความรักของคุณและเขาไม่มีทางเป็นไปได้ คุณคิดว่าอะไรที่เป็นอุปสรรคของความรักระหว่างพวกคุณทั้งสอง?
ตอบ :: พูดถึงอุปสรรค ทำไมนึกถึงนิยายพวกแม่สะใภ้ชังพวกลูกเขยขึ้นมาล่ะเนี่ย แต่ถ้าพูดถึงความรักล่ะก็… “คงจะไลฟ์สไตล์หลายๆอย่างที่ไม่เข้ากัน ความไม่เข้าใจกันในหลายเรื่อง แล้วก็ปัจจัยอื่น ๆ ทั่วไปค่ะ”
◆ TALK WITH BRITANNIA◆
1) สวัสดีค่ะ อะแฮ่ม เข้าเรื่องกันเลยดีกว่าเนอะ อะไรดลใจให้ท่านมาสมัครเรื่องนี้คะ?
ตอบ :: เริ่มแรกมันมาจากความท้าทายค่ะ ! #ตบโต๊ะ คืออะไรคือทุกอย่างเป็นความลับหมด ทางนี้สงสัยเลยสมัครสิค่ะ รออะไร---
2) ถ้าผ่านแล้วขอปรับเปลี่ยนรูปได้ไหมคะ?
ตอบ :: ไม่มีปัญหาค่ะ ทางนี้แค่ผ่านก็ดีใจแล้ว ฮือ TT
3) คำถามก็สิ้นสุดแค่นี้แหละเนอะ โชคดีนะคะ ถ้าผ่านแล้วมารายงานตัวด้วยนะ
ตอบ :: แน่นอนค่ะ ! หวังว่าจะชอบลูกของทางนี้นะคะ !
ความคิดเห็น